Positief opvoeden is niet altijd even makkelijk als je met enige regelmaat te maken hebt met driftbuien, stampvoetende, gillende of zelfs krijsende kinderen die hun zin willen doordrijven, ruziemakende broertjes en zusjes, competitie, onaangepast gedrag en zelfs aangepast gedrag, angsten, hangende kinderen, kinderen die niet lekker in hun vel zitten. Het hoort erbij, zeggen we dan, we krijgen er waarschijnlijk allemaal wel eens mee te maken. Maar soms krijgt het de overhand en lijkt niets meer te werken. Dan is het tijd voor wat anders.
Kinderen van Nu
Kinderen van Nu worden geboren in een steeds hoger bewustzijn. En er lijken er wel steeds meer van te komen, kinderen die anders zijn. En dat klopt ook. Steeds meer kinderen komen naar de aarde toe vanuit een sterke verbondenheid met de Bron, waar zij vandaan komen. Sterk verbonden met hun eigen kern van liefde, met wie zij werkelijk zijn. Kinderen die zich niet meer willen aanpassen.
Gaandeweg vragen we steeds meer van onze kinderen. We willen graag dat ze gelukkig zijn en als ouders hebben we daar vaak een ideaal beeld bij van hoe dat zou moeten zijn. Daarnaast willen we graag dat onze kinderen gewoon naar ons luisteren en dat ze doen wat wij willen.
Zo willen we bijvoorbeeld thuis graag dat onze kinderen zelfstandig worden, zichzelf gaan aankleden als ze wat ouder worden, zich verantwoordelijk gedragen, geen ruzie maken, dat ze luisteren, dat ze goed eten, dat ze zich goed gedragen als we op visite zijn, dat ze leuk en aardig zijn tegen hun vriendjes en als ze ouder zijn willen we dat ze een goede baan krijgen en een leuke partner.
En op school willen we graag dat ze goed meedoen en kunnen meekomen in de klas, dat ze goed hun best doen, dat ze luisteren en als dat niet lukt, proberen we het gewoon nog eens 10 keer op dezelfde manier om kinderen toch te laten doen wat wij willen. Ze moeten mee in het programma dat wordt aangeboden, ook al werkt dat lang niet altijd.
We waarderen vooral kinderen die zich goed weten te gedragen en kinderen die het goed doen. En als onze kinderen zich gedragen, dan zijn wij als ouder geslaagd en voelen wij ons goed. Maar als dat niet lukt, dan doen we er alles aan om er alsnog voor te zorgen dat zij in het goede plaatje passen. Of we wringen ons in allerlei bochten om het onze kinderen naar de zin te maken of om onaangepast gedrag te voorkomen, vooral als we het vroeger zelf niet zo fijn hebben gehad.
Tweesplitsing
Grofweg gezegd kunnen kinderen hier op twee manieren op reageren: ze passen zich aan of ze passen zich niet aan. Het ene kind zal vanuit zijn gevoeligheid precies aanvoelen hoe het zich moet gedragen om waardering en liefde te krijgen van een ouder. Dat gebeurt ook vaak als er een ander kind in het gezin zich vooral niet gedraagt waarbij het hoogstwaarschijnlijk aanvoelt dat het te veel is voor de ouder(s) en wil dit kind ze niet nog meer last bezorgen.
En het andere kind dat zo sterk verbonden is met zijn verlangen zijn leven te leiden vanuit liefde en waardigheid voelt dat het niet klopt als het zich zo moet aanpassen. Het reageert heftig, omdat aanpassen niet klopt met wie zij werkelijk zijn, en omdat zij niet altijd in hun waarde worden gelaten. Maar vaak wordt dit verward met onaangepast en ongewenst heftig gedrag.
Ik kan het me nog goed herinneren dat toen mijn dochtertje net naar school ging, de juf tegen mij zei dat zij zich zo voorbeeldig gedroeg. En dat ik dat wel heel goed had gedaan. Maar eigenlijk voelde dat uiteindelijk helemaal niet zo goed, het klopte niet. En bovendien gedroeg mijn zoon zich op een totaal andere wijze en dat zou dan betekenen dat ik het niet goed zou hebben gedaan, terwijl ik voor mijn beide kinderen toch echt dezelfde moeder ben.
Weerstand
Vaak hebben we de neiging om het eventueel onaangepaste of ongewenste gedrag van onze kinderen aan banden te leggen. Of we doen er alles aan om het te voorkomen. Als een kind niet in het ideaalbeeld past, dan hebben we de neiging er een stempel op te drukken. En stempels kunnen bijvoorbeeld een label hebben zoals adhd, add, autisme en pdd-nos of hoogsensitiviteit met verschillende aanverwante kenmerken. Maar niet alleen deze labels zorgen voor een stempel, ook elk oordeel wat je hebt of hoe je denkt over een kind dragen daar aan bij en dat geldt zeker voor waardeoordelen.
Een paar weken geleden werd ik enthousiast begroet door één van mijn kinderen toen ik bij school aan kwam lopen. Hij stond vrolijk voor het raam te zwaaien en ik voelde mij enorm gelukkig met zo’n geweldig mooi kind en ik heb er nog twee van ook. Maar als donderslag bij heldere hemel werd hij met harde woorden terug geroepen en in de school aangekomen zag ik dat hij zijn tranen probeerde te verbergen, terwijl hij normaal cool en stoer wil zijn of juist vooral reageert met excessief gedrag.
Hij vertelde mij dat hij net als Joost was, een jongen met het label autisme en een hersenbeschadiging met gedrag van een 3 – jarige (volgens deskundigen). Daar identificeerde hij zich mee. De juf had hem een kleuter genoemd, die de les verstoorde en bovendien zou hij zijn mammie de hele middag nog kunnen zien.
Geheel onbewust had zij een behoorlijk waardeoordeel mee gegeven en haar verwijtende en veroordelende energie draagt eraan bij dat hij niet meer zo graag naar school wil. In een gesprek gaf de juf aan dat het helemaal niet zo erg was wat er was gebeurt, dat er totaal geen oordeel in zat, dat hij geen kleuter was, maar zich gedroeg als een kleuter. Maar toch vond zij het ook wel vreemd dat mijn kind ’s morgens moeite heeft met afscheid nemen, ook dat zou bij een kleuter horen en had zij het ook over andere kinderen die niet luisteren … .
Het werkelijke probleem is echter niet zozeer het gedrag van een onaangepast kind of een kind dat anders is, maar onze eigen focus op dit onaangepaste of ongewenst gedrag. We richten ons bijvoorbeeld op het drukke of juist teruggetrokken gedrag van onze kinderen, of we willen graag dat het luistert, maar zien vooral een kind dat niet luistert. We praten erover, we straffen, geven verklaringen aan anderen waarom jouw kind zich zo gedraagt en we doen er alles aan om het gedrag te veranderen of te voorkomen.
Maar …. we kunnen niet enerzijds het probleem zo groot maken en er steeds maar weer over praten en dan willen dat het anders wordt. We richten ons volledig op dat wat we niet willen. En dan kan het niet anders dan dat het probleem alleen maar groter wordt. Dat is een universele en natuurkundige levenswet.
We creëren onze eigen wereld
Maar we vergeten gemakshalve dat wij onze eigen wereld creëren, dat kinderen reageren op ons. Dat wij vaak degene zijn die niet in balans zijn en niet verbonden met wie wij werkelijk zijn. Want alles – en dan bedoel ik ook werkelijk alles – wat jij ziet in je leven, is de creatie van jouw eigen gedachten en overtuigingen. Dat betekent niet dat je letterlijk dat hebt gewenst wat er in jouw leven aanwezig is, maar het is wel een gevolg van waar jij in jouw leven jouw aandacht op richt. Dat geldt voor ons als ouders, maar ook voor leerkrachten.
Dat kan anders
Besef dat kinderen willen leven vanuit hun eigen zuivere kern en vanuit hun eigen verlangen om gelukkig te zijn. Dat is wat we hier komen doen op aarde.
Stop met praten en het anderzijds voeden van alles wat we niet willen
Besef dat als een kind uit balans raakt, dat wij zelf hoogstwaarschijnlijk degene zijn die eerst uit balans zijn geraakt (en dat geldt ook zowel voor ouders als voor leerkrachten).
Weet dat een kind dat uithaalt naar een ander, zich daarna in ieder geval beter zal voelen dan daarvoor, dat er dus een reden is voor elk gedrag. Het doet niets anders dan toegeven aan een verlangen om zich beter te voelen.
Het is absoluut noodzakelijk dat je eerst bij jouw eigen kern terugkomt, voordat jij reageert op ‘schadelijk’ gedrag zoals pesten, slaan en schelden, maar stop wel direct dit gedrag.
Als jij weer verbonden bent met jezelf, vertel dan je kind dat je van hem houdt. Dat je hem kent. Dat je snapt hoe het zich voelt. En zeg dan (bijvoorbeeld): potverdorie, dat doe je nooit weer.
Hoe kun je dat doen (4 stappen voor het omzetten van een disbalans)
1. Als het is misgegaan, richt dan je aandacht op een moment waarop de liefde voor je kind wel duidelijk stroomde (dan keer je weer terug naar je eigen kern)
2. Besef dat jij je eigen wereld creëert (niets is er voor niets en het klopt altijd!)
3. Besef dat jij je gedachten kunt sturen
4. Geef jezelf toestemming om je alleen nog maar te richten op positieve gedachten en gevoelens (en schrijf ze op). Wees in ieder geval bereid om je op het positieve te richten.
Doen
Vertel je kind elke dag hoeveel je van hem houdt en doe dat op een moment dat je het ook daadwerkelijk voelt. Maar doe dit nooit waar een ander kind bij is, dan voeden we een eventuele concurrentiestrijd als deze gaande is. Vertel hem wat je zo waardeert in hem en schrijf elke dag een lijst van alle positieve kenmerken. En voel al deze mooie eigenschappen, zie het voor je, verlang er naar, verbind je er mee en verbind jezelf in vertrouwen met je kind, dat hij het aankan. En kijk elke dag vol verwondering naar jouw kind, naar wat jouw kind jou laat zien. Dan kan dit deel in jouw kind waar het zelf zo hard naar verlangt, weer groeien.
Zo vertel ik mijn zoon dagelijks dat hij de allerliefste jongen is op de hele wereld en sindsdien wil hij geen broertje meer, want dan zou hij deze mooie plek moeten delen. En als ik een avond vergeet te vertellen dat mijn dochter het allerliefste meisje van de hele wereld is, dan vertelt zij mij wel even hoeveel zij van mij houdt. En in dit heerlijke gevoel gaan mijn kinderen lekker slapen, ze voelen zich geliefd en worden weer blij wakker.
Sinds ik dit doe, gaat het zoveel beter met mijn kinderen. Vooral de meest onaangepaste van de twee geweldige kidzs die ik mag begeleiden. Hij gaat eindelijk weer makkelijk de klas in, voelt zich veel minder moe en zijn vriendjes lijken om hem te ‘vechten’ om naast hem te mogen zitten. Hij voelt ook zelf steeds beter wat hij nodig heeft om zich goed te voelen, wat voor mij betekent dat hij weer beter is verbonden met zijn eigen kern. En zo langzamerhand help ik hem zichzelf steeds meer te richten op wat hij wel wil in plaats van op alles wat hij niet wil. Hij vindt namelijk wel eens dat hij niet zoveel geluk heeft, maar doordat we nu vooral aandacht besteden aan alles wat zo prettig is, dan kan het niet anders dan dat het steeds maar meer wordt.
Tot slot
Het lijkt misschien erg veel wat je zou moeten doen, maar het levert je zoveel op. Alles wordt anders. Bovendien ben je zo veel meer tijd en energie kwijt aan alles wat je niet wil. Dan zou ik er liever voor kiezen om me vanaf nu alleen nog maar te richten op kansen, mogelijkheden en verlangen. Dan kan dat weer groeien.
En als ik nu vanuit verbinding en begrip mijn kind vragen stel, dan luistert het gewoon en als mijn partner commando’s geeft, dan gebeurt dat niet. En als jij jouw kind met respect behandelt, dan zul je dat ook terugkrijgen. Het enige wat jij hoeft te doen, is er voor te zorgen dat jij leert in verbinding te zijn met je eigen kern, wat er ook gebeurt. Dan kan jouw kind volgen.
Uiteindelijk vertelde ik mijn zoon na het voorval in de klas dat hij liefdevol en waardevol is, wat een ander ook zegt of doet. Dat hij zich rot voelt, omdat het niet klopt met wie hij werkelijk is. En dat hij dat in zijn hart kan voelen. Jij bent liefde, wat een ander ook zegt of doet. Dat is het enige wat klopt, En toen ging hij weer spelen.
