Je kind begeleiden zonder straf
“De reden dat een kind zich onvriendelijk gedraagt of iets stuk maakt, is altijd onschuldig. Soms is ze speels en vrolijk en een andere keer als ze agressief of boos is, is ze ongelukkig of in de war. Hoe lastiger het gedrag, hoe meer het kind in pijn is en jouw liefde en begrip nodig heeft.Met andere woorden, er is bij kinderen niet zo iets als slecht gedrag. In plaats daarvan is er een kind dat het beste doet wat ze kan en wij begrijpen haar niet.” – Naomi Aldort
Ouders zijn vaak verbaasd te horen dat ik niet geloof in wat wij denken als disciplineren (slaan, consequenties, apart zetten) omdat het kinderen weerhoudt verantwoordelijke, gedisciplineerde mensen te worden. “Hoe zal mijn kind leren om zich te gedragen?” vragen ze. Mijn antwoord is dat kinderen leren door wat ze beleven. De meest effectieve manier om kinderen dat te leren is hen te behandelen op de manier die wij willen dat ze anderen behandelen: met compassie en begrip. Als we slaan, straffen of schreeuwen, leren kinderen agressief te handelen.
Zelfs apart zetten – symbolisch aan zijn lot overlaten – geeft kinderen de boodschap dat ze alleen zijn met hun angstgevoelens juist als ze ons het meest nodig hebben, in plaats van een mogelijkheid om met hun emoties te leren omgaan. ( Maar ik ben een grote fan van een kind uit die situatie en dicht bij ons te halen om hem te helpen om de gevoelens te verwerken die hem zo lieten handelen.) Dat betekent niet dat wij onze verantwoordelijkheid verzaken om onze kinderen op te voeden door grenzen te stellen. Niet de straat oprennen, niet de baby slaan, niet op het kleed plassen, niet de tulpen van de buren plukken. Niet de hond pijn doen. Maar dit zijn grenzen, geen straf. Je zult je afvragen hoe jouw kind zal leren deze dingen de volgende keer niet te doen, als je hem niet “disciplineert” als hij ze doet?
Feitelijk laat onderzoek zien dat het straffen van kinderen meer wangedrag veroorzaakt. Gestraft worden maakt kinderen boos en defensief. Het zet adrenaline en de andere vecht, vlucht -of verstijf hormonen aan en zet de redelijke, samenspelende impulsen uit. Kinderen vergeten snel het “slechte” gedrag dat tot hun straf leidde, zelfs als ze wekenlang de emotionele nasleep van de straf verwerken. Als ze ook maar iets leren, is het te liegen om te vermijden betrapt te worden. Straf verwijdert ons van onze kinderen dus hebben we minder invloed op hen. Het verlaagt zelfs het IQ omdat kinderen die zich niet compleet veilig en zeker voelen niet vrij zijn om te leren. Heel simpel, straffen is nooit een effectieve manier om het kind op te voeden tot een verantwoordelijk, vriendelijk, gelukkig kind. Het leert hem al de verkeerde lessen.
Als we echter in plaats daarvan vriendelijk en betrokken kunnen blijven terwijl we grenzen stellen, zullen onze kinderen het snappen. Ze verzetten zich niet tegen onze leiding, dus ze voelen zich betrokken en zien hun invloed op anderen en zijn ze voorkomend en verantwoordelijk. Omdat ze ouders hadden die een voorbeeld waren voor emotionele zelfbeheersing, hebben ze geleerd met hun eigen emoties om te gaan en daardoor hun eigen gedrag. Omdat ze zijn geaccepteerd voor alles wat ze zijn, zijn ze verbonden met hun eigen passies en gemotiveerd om die te onderzoeken.
Manieren om kinderen te begeleiden zonder straf
1.Reguleer je eigen emoties.
Dat is de manier hoe kinderen leren met die van hen om te gaan. Handel niet wanneer je boos bent. Als je niet verbonden kunt zijn met de liefde voor je kind wat zou een echt fantastische ouder juist nu doen? Doe dat dan. Als je dat niet kunt, haal diep adem voordat je op de situatie reageert. Weersta de impuls om te straffen. Het werkt altijd averechts.
2.Neem gevoelens serieus.
Wanneer je kind overweldigd is door adrenaline en andere vecht -of vlucht hormonen, kan hij niets leren. In plaats van te preken, neem hem bij je en laat hem instorten bij jouw aanwezige aandacht. Jouw doel is een “ondersteunende omgeving” te geven aan jouw kind dat overstuur is. Het uiten van emoties met een veilige, aandacht gevende, accepterende volwassene is wat een kind helpt door deze gevoelens heen te gaan en leren zichzelf te kalmeren zodat zij hun eigen emoties uiteindelijk kunnen reguleren. Probeer niet te redeneren met hem tijdens de emotionele storm. Achteraf, voelt hij zich zoveel beter en zoveel dichter bij jou, dat hij open zal staan voor jouw leiding. Waarbij we niet zeggen: “Wees stil”(omdat dit gevoelens schaadt) of liegen (omdat dit de onzichtbare koorden doorsnijdt die onze harten verbinden).
3. Herinner je hoe kinderen leren.
Denk aan het voorbeeld van tandenpoetsen. Begin als ze een baby is, doe het voor met je eigen tanden, maak het leuk voor haar en beetje bij beetje geef je haar meer verantwoordelijkheid en uiteindelijk zal ze het zelf doen. Het zelfde principe geldt voor Dank U zeggen, bochten maken, haar spullen onthouden, haar huisdier voeren, huiswerk doen en het meeste van alles wat je kunt bedenken. Routines zijn van onschatbare waarde omdat zij de constructie zijn voor jouw kind om de basis bekwaamheden te leren, net zoals fundering de voorwaarde is om een gebouw neer te zetten. Je zou kwaad kunnen zijn omdat ze haar jas weer vergeten is, maar schreeuwen zal haar niet helpen er aan te denken. “Ondersteuning” zal helpen.
4. Maak contact voordat je corrigeert
En blijf in contact, zelfs als je de situatie leidt, en de wens van je kind om zijn best te doen aanwakkert. Denk eraan dat kinderen zich misdragen als ze zichzelf slecht voelen en afgescheiden van ons.
Buk je en kijk in haar ogen: “Jij bent kwaad…vertel me wat je wilt met woorden… niet bijten!.”
Pak haar op: “Jij wilt langer spelen…het is bedtijd.”
Maak lief oogcontact: “ Jij bent nu zo overstuur.”
Leg je hand op haar schouder: “ Je bent bang om mij te vertellen over het koekje.”
5. Stel grenzen… maar stel die met nadruk.
Natuurlijk is het nodig om aan een paar regels vast te houden, maar je kunt ook haar standpunt erkennen. Wanneer kinderen zich begrepen voelen, zijn ze beter in staat onze begrenzingen te aanvaarden.
“Geen bijterij! Jij bent erg boos en gekwetst, maar dat moet je je broer met woorden zeggen.”
“Het is nu bedtijd. Ik weet dat je graag langer wilt spelen.”
“Je wilt niet dat mama NEE zegt, ik hoor je…En het antwoord is NEE. Wij zeggen niet “hou je mond” tegen elkaar, zelfs niet als we bedroefd en kwaad zijn.”
“ Hoe bang jij ook bent, ik wil graag dat je mij de waarheid vertelt.”
6. Bedenk dat alle “slecht gedrag” een uiting is, hoe ondoordacht dan ook, van echt iets nodig hebben.
Hij heeft een reden, zelfs als jij denkt dat het geen echte is. Is zijn gedrag vreselijk? Dan moet hij zich van binnen vreselijk voelen. Heeft hij meer slaap nodig. Meer tijd met jou, meer rust, meer mogelijkheid om te huilen en deze van streek makende emoties die we allemaal opslaan los te laten? Ga in op de onderliggende behoefte en je lost het misdragen op.
7. Zeg JA.
Kinderen zullen bijna alles doen wat we ze vragen als de vraagstelling liefdevol is. Bedenk een manier om JA te zeggen inplaats van NEE, zelfs als je jouw grenzen stelt. “JA, het is tijd om op te ruimen en JA ik zal je helpen en JA we kunnen jouw toren laten staan en JA je kunt er mopperen en JA als we opschieten, kunnen we een extra verhaaltje lezen en JA we kunnen dit leuk maken en JA ik vind je lief en JA wat ben ik gelukkig om jouw ouder te zijn. JA”. Jouw kind zal antwoorden op een manier die royaal past bij jouw stemming.
8. Besteed elke dag “Qualitytime”met jouw kind.
Zet de telefoon uit, sluit de computer en vertel je kind “Oké, voor de volgende twintig minuten ben ik er helemaal voor jou. Wat zullen we doen?”. Geef haar de leiding. De wereld is vol met vernederingen voor kinderen, dus voor deze twintig minuten ben je gewoon een stuntel en laat haar winnen. Giechelen bevrijdt opgepotte angst en onrust, dus verzeker je van spelen, giechelen, doe onnozel. Houd een kussengevecht, worstel, lig lekker tegen elkaar. Laat haar vertellen wat haar bezig houdt, laat haar tekeer gaan of schreeuwen. Accepteer gewoon al deze gevoelens. Ben er voor 100%. Kinderen die weten dat ze iedere dag kunnen rekenen op speciale tijd met hun ouder bloeien, omdat ze genoeg vertrouwen hebben om hun volle lading emoties te uiten en ze zullen zich gedragen.
9. Vergeef jezelf.
Je kunt geen bezielde ouder zijn als je slecht denkt over jou zelf. Net zo min als jouw kind zich “goed gedraagt”als zij zich slecht voelt over zichzelf. Je kunt altijd de relatie herstellen.
Begin vandaag.
10. Als alle het andere faalt, omhels jezelf stevig. Ga dan je kind fijn omhelzen.
Verbinding overtreft alles bij ouderschap. Geloof je het niet? Probeer het deze week en kijk wat voor wonder je kunt bereiken.
Wil je meer weten over het onderzoek naar deze aanpak? Mijn favoriete bron is de index van Alfie Kohn’s prachtige boek Unconditional Parenting, die door gedegen studies deze methode op een rij zet. Dat is een overvloed van onderzoek. Dit beveel ik lezers aan omdat u dan een overzicht krijgt van nauwgezet onderzoek door een betrouwbare academicus en u hebt de citaten om de studies te volgen als u dat wilt. Maar hier zijn een paar studies om te beginnen en er worden iedere dag meer gepubliceerd.
Burhams, Karen Klein en Carol S. Dweck. “Helpnessness in Early Childhood: The Role of Contingent Worth”. Child Develpment 66 (1995) :1719-38.
Chapman,Michael, en Carolyn Zahn-Waxler. “Young Children’s Compliance and Noncompliance voor Ouderschap”. In Marc H. Bornstein, ed. Handbook of Parenting, vol.4, Applied and Practical Parenting. Mahwah, NJ.Erlbaum, 1995.
Dienstbier, et al. “An Emotion- Attribution to Moral Behavior “ Psychlogical Review 82 (1975):299-315.
Hoffman, Martin. “Power Assertion by the Parent and it’s Impact on the Child”. Development 31 (1960): 129-34.
Hoffman, Martin. “Moral Develpoment”. In Carmichael’s Manual of Child Psuchology, 3rd ed. vol. 2 edited by Paul H. Mussen. New York:Wiley, 1970b. 285-6.
Assor, Avi, Guy Roth and Edward L. Deci. “The Emotion Cost of Parents” Conditional regard: A. Self-Determination Theory Analysis”.Journal of Personality 72 (2004):47-89.
Grolnick, Wendy S. The Psychlogy of Parental Control: How Well-Meant Parenting backfires. Mahwah, NJ. Erlbaum, 2003.
Hoffman, Martin and Herbert D. Saltzstein. “Parent Discipline and the Child’s Moral Development”. Journal of Personality and Social Psychology 5 (1967): 45-57.
Cohen, Patricia, en Judith S. Brook. “The Reciprocal Influence of Punishment and Child Behavior Disorder.” In Coercion and Punishment in Long-Term Perspectives, uitgegeven door Joan McCord. Cambridge, Engeland: Cambridge University Press, 1998.
Kandel, Denise B, en Ping Wu. “Disentangling Mothet-Child Effects in the Development of Antisocial Behavior.” In Coercion en Punishment in Lon-Term Perspectives, uitgegeven door Joan McCord. Cambridge, Engelan: Cambridge University Press, 1998.
Gershoff, Elizabeth Thompson. “Corporal Punishment by Parents and Associate Chilh Behaviors and Experiences: A Mete-Analysis and Theoretical revieuw.” Psychological Bulletin 128 (2002): 539-79.
Gordon, Thomas. “”Teaching Children Self-Discipline…At Home and at Scool.” New York: Times Books, 1989.
Hoffman, Martin. “ Conscience Personality and Solization Techniques.” Human Development 13 (1970a): 90-126.
Sears, Robert.,Eleanor E. Maccoby, and Harry Levin. Patterns of Child rearing. Evanston, IL: Row, Peterson.
Stormshak, et al “Parenting Practices and Child Disruptive Behavior Problems in Early Elementary Scool.”Journal of Clinical Child. Psycology 29 (2000): 17-29.
Strausm Murray A. “Children Should Never, Ever, Be spanked, No MatterWhat the Circumstances.” Bij controversies zoals huiselijk geweld, uitgegeven door Donileen R Loseke, Richard J. Gelles en Mary M. Cavanaugh. Londen: Sage 2004.
Straus, Murray A, David B. Sugarman en Jean Giles-Sims.“Spanking By Parents and Subsequent Antisocial Behavior of Children.” Archives of Pediatrics and Adoloscent Medicine 151 (1997):761-67.
Strausm Nurray A. “ Beating the devil Out of Them: Corporal Punishment in American Families and its Effect on Children.”
2nd ed. New Brunswick, NJ: Transaction, 2001.
Toner, Ignatius J. “Punitive and Non-Punitive Discipline and Rule-Following in Young Children.” ChildCare Quarterly 15 (1986): 2
* *
Het is inderdaad niet altijd gemakkelijk om je kinderen op te voeden. Ik probeer dit erg bewust te doen en ik vind straf geven geen goede manier om een kind te laten luisteren. Ik praat veel en zet duidelijke grenzen. Dit werkt erg goed binnen ons gezin.
Ik denk dat het ook belangrijk is dat kinderen op de basisschool op een gelijkwaardige manier worden benaderd, en persoonlijke aandacht is heel belangrijk. Toen ik vroeger op de basisschool zat in Amsterdam Oud-Zuid werd er op een volwassen manier met ons gepraat. Hier heeft een kind baat mee. Zo ga ik ook met mijn kinderen om. Mooi artikel trouwens.
https://www.instituutschreuder.nl/
Moet hier wel ontzettend lachen, om de laffe aanpak. Er staat ook dat je niet moet schreeuwen maar vervolgens staan de helft van de voorbeeldzinnen vol met uitroeptekens. Hypocriet much? Sommige dingen willen kinderen niet doen, net als volwassen soms bepaalde dingen liever niet doen, maar dat hoort bij het leven en dat hoor je een kind te leren. Je kunt nog zoveel overleggen als je wilt maar dat veranderd dat feit niet. Vind dit daarom een erg kinderachtig en utopisch geschreven stukje die weinig met de realiteit van doen heeft. Een kind gaat het meeste helaas niet snappen totdat het ouder is om dingen te begrijpen. Voorbeeldje tandenpoetsen, je kunt een kind uitleggen dat het slecht is voor de tanden als ze het niet doen maar die zal denken nou en? Dus tot die tijd moet het kind het maar leren te doen omdat de ouders dat opdragen.
Hoi,
Op zich vind ik dit een heel mooi stuk. Ik wil het zeker een kans geven. Maar ik begrijp nog niet helemaal hoe ik mijn zoon van 4 kan aanpakken zonder straf of op een positieve manier in bepaalde situaties.
Zojuist kwam er een (vervelende) verkoper aan de deur. Meestal duren deze gesprekken niet lang, want ik poeier hen op een nette manier vrij snel af. ''Goede middag, nee, wij hebben geen interesse'' maak ik direct duidelijk. Dan krijg je enkele wedervragen of je niet wil besparen, of waarom je niet wil besparen etc.
Maar in die 2 minuten dat ik aan de deur sta, ben ik non-stop bezig mijn kleuter tegen te houden dat hij niet wegloopt. Eerst hou ik mijn hand er een beetje voor zodat hij niet naar buiten kan lopen (hij is echt zo weg als je niet oplet), vervolgens gaat hij er doorheen rennen, dus moet ik mijn arm ervoor houden. Daarna begint hij onder mijn benen door te kruipen, als dat niet lukt wordt hij boos, gaat hij zeuren en roepen dat papa stom is, ik krijg klappen omdat hij boos is en ik moet hem echt goed tegenhouden. Vervolgens pak ik zijn arm, word ik een beetje gefrustreerd (wat ik overigens nog steeds niet laat merken) en dan zeg ik dat hij hiermee moet stoppen omdat ik zijn gedrag wat hij nu vertoont niet accepteer. Ik begeleid hem aan een arm de woonkamer in (die is om de hoek) en doe de deur weer dicht.
Vervolgens komt hij terug en krijg ik weer de volle laag, slaan, papa is stom en dat gaat zo door tot meneer weg is.
Ik begrijp echt wel dat sommige kinderen ontzettend graag betrokken willen worden bij sommige dingen. Maar dat is het dus niet bij onze kleine vent. Hij wil gewoon naar buiten, zodra hij de deur open ziet staan rent hij weg. We hebben dan ook altijd de deur op slot, verzoeken anderen waar wij op bezoek komen hetzelfde te doen als wij er zijn, het is heel vervelend en ik vind het eerlijk gezegd ondanks dat hij vast nog niet weet wat stom betekent helemaal niet leuk.
Het liefst zou ik hem op zo'n moment een lel terug willen geven. Want ik laat mij niet slaan, door niemand niet. Maar mijn gevoel zegt dat dat niet mag, dit zal dus ook niet voorkomen (wij zijn sowieso tegen slaan, zelfs corrigerende tikken vinden wij niet kunnen ondanks dat iedereen het ons wel adviseert).
Als ik daarna weer terug kom in de kamer, moet ik hem dus laten weten dat dit niet getolereerd wordt. Maar hoe moet ik dat doen? Ik ben echt ten einde raad. ''Gewoon'' vertellen dat het niet leuk is, dat ik zijn gedrag op dat moment afkeur, dat dat niet mag of wat dan ook werkt dus niet bij onze zoon. Maar wij hebben gemerkt dat de hoek, naar boven en op de trap ook totaal niet werkt.
Misschien handig om erbij te vermelden. Ik heb zelf een lichte vorm van ADHD en onze kleuter is ontzettend druk. We denken dan ook dat hij het ook heeft. Maar dit kunnen we natuurlijk op deze leeftijd nog niet zeggen.
Ik weet niet (omdat dit al een ouder artikel is) of ik überhaupt reactie krijg, maar ik kan het altijd proberen natuurlijk.
Bij voorbaat dank.
hoi Hanz,
Ben niet de auteur dus wie weet reageer ik voor mijn beurt, maar als kind vond ik het altijd heel moeilijk als ik iets niet mocht en niet wist waaróm dat niet mocht. Als volwassene heb ik dat eigenlijk nog steeds; ik neem niet snel iets zomaar voor 'waar' aan (ongeacht autoriteit) en als men mij iets verbied, wil ik graag weten waarom iets niet verstandig is volgens die ander. Zou het kunnen zijn dat iets dergelijks met uw kind ook het geval is? Wie weet kunt u hem eens vertellen wat er daadwerkelijk mis kan gaan als hij over straat rent, en hem daarbij uitleggen dat u hem tegenhoudt omdat u van hem houdt en niet wil dat hem iets naars overkomt. En dat u hem daarom tegenhoudt. Daarna dan vragen of hij het begrijpt en nagaan of dit ook echt zo is.
Wat heeft uw zoon het getroffen met een ouder als u! Die zijn best doet om hem zo positief mogelijk te benaderen en die begrip heeft voor de energie die er door zijn lichaam raast omdat u dat zelf ook ervaart. Het is best pittig, zo'n energiek en eigenzinnig kind. Dat weet ik uit ervaring ;-). Maar geniet u soms ook zo van dat heerlijke wezen, dat alles doet wat u zelf stiekem eigenlijk ook zo graag zou willen doen? En geloof mij, dat wéét uw zoon. Die voelt haarfijn aan dat u het liefst weg zou rennen voor die irritante verkoper. Misschien zou u dat kuunen zeggen, met een glimlach. 'Meneer, ik wil eigenlijk veel liever een stukje rennen met mijn zoon, dan naar u luisteren.' En dan de jassen aan en op jullie allerhardst! Fuck de buren!
Daarna zou ik uitleggen dat u er ook zo van geniet om de vrijheid te hebben, maar dat dat niet altijd kan. En dat u de leukste papa kunt zijn, als hij luistert op de momenten dat het echt even moet. Veel plezier!
Geweldige oplossing!!! Als je zo spontaan kan reageren dan ben je er op tijd bij, nog voordat er iemand gefrustreerd of geïrriteerd is. Lachen!
Beste Hans,
Terwijl ik mezelf afvraag of en hoe ik mijn tweejarige peuter grenzen kan bieden zonder te straffen, lees ik jouw stuk. Heel begrijpelijk en heel herkenbaar.
Wat ik gelijk dacht is dat met het artikel en de methode vooral wordt ingestoken op: laat je kind zien, voelen, ervaren dat je hem ziet, probeert te begrijpen. Stel grenzen maar geef ook ruimte aan de emoties.
Volgens mij is het gewoon simpelweg te ver opgelopen. Wat als je bij zijn eerste poging om langs je heen te gaan, de verkoper zei: ik moet even met mijn zoon praten? Je zou bukken en benoemen wat je ziet en de grens trekken: ik zie dat je langs me heen naar buiten wil. Dat mag niet. Ik snap je frustratie. (Dan zeggen wat hij wel mag : wil je mee praten met deze meneer aan de deur? Wil jij dit of dat van binnen pakken? ….).. dan buig je het positief voordat het escaleert. (Makkelijk praten dus zo, in de praktijk laat ik het vaak te ver komen met mijn zoon).
Kijk! Het is wetenschappelijk bewezen dat kinderen van sensitieve ouders grotere hersenen ontwikkelen!
http://www.vakbladvroeg.nl/nieuws/artikel/1196/
404 Pagina niet gevonden.. heel vreemd… en een zoekopdracht op de site zelf en op de site zoeken met google levert ook al niets op.. heel gek..
Zonder gekheid, mijn zoon is nu bijna 8, en hoe zal ik hem omschrijven.. een ontzettend lief, zachtaardig ettertje met een grote mond en een heel klein hartje, die af en toe nog erger is dan het geluid van nagels over een schoolbord, maar om de meeste streken moet ik (achteraf) altijd wel binnensmond grinneken. Heel druk, weet alles beter, vooral als hij moe is denkt meneer dat z’n achternaam Einstein is, en dat hij de hele wereld al gezien heeft. Dat gaat ongeveer zo: hij vraagt dingen waarvan hij het antwoord al geleerd, gehoord, of gezien heeft op school of op televisie, zoals, “papa? Draait de zon om de aarde heen?” Dan is mijn antwoord: “nee, juist andersom, de aarde draait om de zon :-)” “Nee hoor, de zon draait om de aarde heen!” is steevast zijn antwoord. Of vragen die bijna onmogelijk zijn te beantwoorden, zoals “weet je nog hoe je keek toen je die keer de deur van de auto dicht deed toen ik 2 was?” :/ eh.. nee jongen, dat is 6 jaar terug.” In het begin dat hij zo eigenwijs begon te doen, en het tegengestelde beweerde op alle antwoorden die wij gaven, had ik het er soms best moeilijk mee, omdat ik het gevoel kreeg dat hij gewoon niet naar me (wilde) luisteren. Dit is gelukkig niet zo, en hoewel hij het niet altijd laat merken neemt hij onze antwoorden altijd serieus. Zo serieus zelfs, dat hij er soms wakker van ligt, en gaat liggen piekeren omdat hij bijvoorbeeld niet snapt hoe het kan dat de aarde om de zon draait zonder motor, roeispanen of zeil. Voor een kind van 7, vind ik dat hij best goed redeneert. Helaas kan ik hem dat ook niet uitleggen in jip en janneke taal voor gevordenen. Hij weet was massa is, en zwaartekracht, maar magnetische velden kan je nauwelijks uitleggen voor het slapen gaan. En dat vinden we dan beide jammer.. ik omdat ik als zijn vader zijnde hem niet kan uitleggen hoe iets werkt op een manier wat hij begrijpt, waar hij op zijn beurt teleurgesteld in is, omdat hij heel graag het antwoord wil weten omdat hij het onderwerp zeer interessant vind. Het niet begrijpen waarom bepaalde dingen gebeuren, en daar koste wat het kost een antwoord op willen hebben, ook al is het nog te hoog gegrepen voor hem, loopt zo nu en dan weleens uit op driftbuien, en zelfs vechtpartijen met vriendjes. Een buurjongetje en hij kunnen geen 5 minuten van elkaar afblijven.. dat begint met stoeien, tot er een de ander pijn doet en vallen er rake klappen. Meestal word mijn zoon als de schuldige aangewezen omdat hij iets groter is, en in zijn drift niet voor herhaling vatbare woorden uit spuwt. Lang niet altijd is hij de aanstichter, maar het buurjongetje, die min of meer met zijn broertje alleen word gelaten, en woorden uitkraamt waarbij je het liefst z’n mond gaat wassen met groene zeep, omdat zijn vader en moeder net een babytje hebben.. Nu is het zomervakantie, en om 08:00 zitten die kinderen al in de speeltuin, tot een uur of 21:00 s’avonds.. nauwelijks word er op hun gelet, maar nee, ze doen nooit wat in de ogen van hun vader en moeder.. Ik vind zowieso dat ‘mijn’ generatie (1983) keihard aan het falen is in ouderschap.. betreft het bij brengen van normen en waarden, en simpelweg een oogje in het zeil houden. Mijn koter is echt geen engeltje, en haalt veel kattekwaad uit, maar kan er niet mee naar bed gaan als er mensen boos zijn geworden vanwege zijn streken, tot brullend overstuur aan toe. Hij wil het uitgepraat hebben, al dan niet met mama of mijzelf er bij. Als het erg is geweest wat hij heeft gedaan, wil hij het liefst meteen z’n excuses aanbieden en uitleggen waarom hij het deed (wat niet altijd goed gaat, maar in delen, van hak op de tak, al stotterend). En pas al zit het goed, kan hij slapen. Sinds ik dat door heb, schreeuw ik (bijna) nooit meer uit frustratie of boosheid tegen hem, Omdat ik weet dat wanneer hij iets gedaan hebt, er zelf niet mee kan leven, en een woede uitbarsting van zijn mama of mij dat alleen maar erger maakt. Consequenties zijn er trouwens wel, maar die worden op normale toon uitgelegd. Hij is gek op de Xbox, maar die gaat dan even een weekje logeren bij papa en mama op de slaapkamer bijvoorbeeld. Een straf als een dag niet naar buiten ben ik geen voorstander van, want naast gamen is het ook een buitenkind, die zijn energie dagelijks kwijt moet, en al neem ik hem dat af, krabt hij de verf van de muren aan het einde van de dag. (bij wijze van)
https://www.nieuwetijdskind.com/10-manieren-om-kinderen-te-begeleiden-zonder-straf/ is vanaf hier gewoon bereikbaar op verschillende browsers 🙂
Hallo, ik probeer het. Maar het is heel moeilijk soms. Nu ook weer, ben ik erachter dat mijn zoon van tien de muur voor de vijfde maal ingesmeerd heeft met poep strepen. Echt zo niet tof meer. 🙁 als ik vraag hoe het komt dat ie zich zo voelt, dat ie met poep moet smeren, ia het standaard 'weet ik niet'. Ik leg uit dat ik het als onprettig en onhygienisch ervaar en graag zie dat hij deze neiging gaat proberen te weerstaan /desnoods naar me toe komt. Maar hij liegt er nog liever 3keer eerst over dan mij de waarheid te seggen. Wel moet hii zelf daarna de muur reinigen. En doe ik hetnog grondiger een keer na ..
help!? Want mijn boosheid over het wederom doen en vervolgens liegen maakt dat ik mijn kind liever eigenlijk een zware straf wil gaan opleggen (ik weet het gewoon niet meer). Straf in de vorm van aantal dag of twee dagen dingen die ie leuk vindt ontzeggen.. Maar liever wil ik dat we het samen schoonmaken en hij bij me komf of en wat er speelt dat maakt dat ie het doet. Maar behalve i dont know. Echt niet. Zal ik niets te horen krijgen vrees ik. 🙁 . Ene kant vind ik dat ik moet accepteren dat op zijn leeftijd er meer afstand kan ontstawn tussen ons, anderzijds frustreert deze poep actie me enorm… tips?!
Jeetje, da' s wel heftig een 10 jarige die de boel ondersmeert….Is er niet iemand anders die een ingang bij hem heeft? Een keer het bos in met een goede vriend, leuke gekke tante, wie dan ook die er achter kan komen wat hem beweegt om zich zo te gedragen?
Je kunt hem een blaadje en een bruine (poep)pen geven. Kan hij met poep op het blaadje schrijven waar hij allemaal last van heeft. Dan blaadje verfrommelen en weg gooien, zoiets? Het lijkt me voor hem ook fijner om op een andere manier van zijn emoties af te komen…
Misschien een curus beeldhouwen, kan hij met klei kneden en smeren. Hier moet hij toch echt mee stoppen, te vies voor woorden. Heel goed dat je hem zelf mee laat poetsen!
succes
Gewoon straf geven, kom op zeg. De consequenties van een gesprekje dat je het niet leuk vind en een straf wel. Daarom een goede motivatie om het niet nog een keer te doen. Neem dit slappe artikel maar met een vaatje zout.
dit 'slappe artikel' wordt ondersteund door een overweldigende hoeveelheid wetenschappelijk onderzoek.
De meeste mensen die zo sterk reageren op deze info zijn van het type " mij heeft het ook geen kwaad gedaan' Ik geloof daar persoonlijk helemaal niks van.
Slaan en straffen is mi liefdeloos. en niet verder durven kijken dan je neus lang is. Dit soort " discussies " gaan ook nergens heen want mensen hebben zich vaak te diep ingegraven in hun " mening " > ik vind het fijn dat wat ik voel ook bevestigd wordt door wetenschappelijk onderzoek. Laatst ook weer,een onderzoek over vele jaren en tienduizenden kinderen waaruit blijkt dat geslagen kinderen op latere leeftijd veel meer asociaal en ' onaangepast gedrag ' vertonen
http://www.nu.nl/wetenschap/2735387/kind-slaan-kan-langdurige-schade-veroorzaken.html
TORONTO – Kinderen die fysiek worden gestraft, ontwikkelen zich minder goed. Ook kan het IQ, een maat voor de intelligentie, van een kind lager uitvallen door mishandeling.
Dat schrijven wetenschappers dinsdag in een Canadees wetenschappelijk tijdschrift.
De wetenschappers bekeken al het onderzoek dat de afgelopen 20 jaar is gedaan naar het slaan van kinderen.
Professor Joan Durant van de Universiteit van Manitoba stelt dat de discussie de laatste jaren te veel is gegaan over of je een kind mag slaan en niet over de medische gevolgen daarvan.
''We zijn voorbij het punt dat we dit nog een controversieel onderwerp kunnen noemen'', zegt Durant. ''In het onderzoek is geen controverse te vinden.'' Er is inmiddels een berg wetenschappelijk bewijs dat fysiek straffen schadelijke gevolgen kan hebben, stelt zij.
Agressief
Zo worden mishandelde kinderen agressief en antisociaal en hebben ze ontwikkelingsproblemen. Verder zijn mensen die vroeger van hun ouders weleens een pak slaag kregen, vaker depressief of verslaafd.
Uit recent onderzoek komt naar voren dat de grijze stof in het menselijk brein afneemt door fysieke straffen. Daardoor doen kinderen het minder goed bij IQ-testen.
Positieve effecten
''Er zijn geen studies die aantonen dat er op de lange termijn positieve effecten van fysieke straffen zijn'', aldus Durant. Ze vindt het dan ook onbegrijpelijk dat overheden niet handelen naar de uitkomsten van de onderzoeken.
''Als we een handvol studies hebben die aantonen dat je het risico op kanker kunt verminderen door elke dag 500 milligram vitamine C in te nemen, zouden we dat allemaal doen'', betoogt Durant. ''Wij hebben meer dan 100 onderzoeken die hetzelfde laten zien voor lijfstraffen, en toch blijven we het controversieel noemen.''
Lijfstraffen voor kinderen zijn in 32 landen verboden. In een groot deel van de wereld is het slaan van kinderen nog sociaal geaccepteerd.
Gordon,
heeft me goed gedaan je artikel te lezen, dit is hoe ik mijn 4 jonge kindjes wil opvoeden al is het niet altijd even gemakkelijk. Ze zijn een goede 4, 3, en 2 jaar en mijn jongste spruit bijna 8 maanden. Natuurlijk is het hier af en toe eens slaan/knijpen etc.. naar elkaar.. Een tik of laat staan slaan naar je eigen of andere kindjes daar ben ik volledig tegen, ik wordt misselijk als ik er aan denk.. Dat er jammer genoeg zovelen zijn die dit toepassen, ik vind dat je je kind daar enkel maar mee schaadt. Van mij kregen ze tot op gisteren nog een time-out als ze iets deden wat ik niet kan, deed ik al enkele jaren en eerlijk, in het begin hielp dat wel altijd maar sinds maanden niet meer. Het doet hun niets meer ze staan soms zelf te grijnzen of te lachen. Vandaar dat ik deze morgen eens opzocht wat anders wel kan werken en zo kwam ik hier terecht. Vandaag eerste dag geprobeerd en het geloof het of niet, toeval of niet, ik zag al een beetje verschil. Is al iets hé. Ze ravotten nog en maken uiteraard wat ruzie maar ze deden elkaar opzettelijk geen pijn, nu is het afwachtten… Wat ik wel zal blijven doen is hun duidelijk tonen als ze iets verkeerds doen dat ik daar dan echt niet mee opgezet ben maar daarbij dan ook uitleggen waarom niet etc..
Groetjes
Een artikel waar veel over te discussiëren valt. Ik ben van mening dat de invalshoek die in dit artikel wordt genomen zeker aandacht vereist maar voornamelijk werkt bij hooggevoelige kinderen. Zij voelen een straf zwaarder aan dan een ander kind. Daarbij komt dat andere kinderen doormiddel van zowel maatschappelijke veranderingen (opkomst technologie, individualisering enzovoorts) maar ook veranderingen in het arbeidspatroon van ouders te weinig aandacht ontvangen. Ik zeg niet dat dit de reden is waarom kinderen bepaald gedrag vertonen maar het heeft wel een invloed. Daarbij komt dat ik denk dat het straffen duidelijkheid vergt voor de kids. Je kunt een positieve benadering blijven hanteren en je grenzen nadrukkelijk stellen maar wat wanneer dit niet werkt? Ik hanteer zelf de regel dat wanneer kids de regels aan hun laars lappen dat er 5 minuten computertijd afgaat. Werkt goed want tegenwoordig is de pc heilig !
van een afstandje volg ik het opgroeien en opvoeden van een kind van kenissen. Dat kind is nu ruim anderhalf. Los van ouders het nu goed of fout doen, wat ik zie, is een kind van ruim anderhalf die zich met een enorme snelheid ontwikkelt en heel veel leert in korte tijd en ook …heel erg de wereld om om hem ontdekken en verkennen. En wat gebeurt er…voor iets waar jij als peuter op wilt klimmen zetten ze een hek (de bekende traphekjes) en al die kastjes met die deurtjes die open en dicht willen "he wat zal daar achter zitten", willen die rottige kastjes niet meer open, en buiten is het al helemaal, een en al regel. Hier mag je wel lopen en daar niet.
Kortom als jong kind wil je dolgraag gaan ontdekken en verkennen en wat gebeurt er, begrenzing, begrenzing, begrenzing. En het is allemaal met de beste bedoelingen en ook zeer begrijpelijk, maar vanuit de ogen van een kind bezien, lijkt me dat dat enorm kan frustreren af en toe.
Punt een: je zegt het goed, je volgt het met een afstand. Als het je eigen kind was, wil je wel het traphekje plaatsen omdat je een veilige omgeving wilt creëren.
Punt twee: een kind van 1,5 is geen peuter.
Ik ben het met je eens wat betreft de wereld leren ontdekken maar als ouder kijk je er op een andere manier tegenaan denk ik.
Misschien gaat dit over iets anders, maar ik denk wel dat iemand advies kan geven.
Op het voortgezet onderwijs had ik docenten die straf gaven als je je huiswerk niet had gemaakt. Andere docenten deden niet aan straf geven.
Bij sommige vakken maakte ik mijn huiswerk niet, omdat de docenten mij ‘toch’ geen straf zouden geven.
Voor sommige vakken maakte ik wel huiswerk, omdat ik ‘bang’ was straf te krijgen.
Ik haalde hoge cijfers bij de vakken waarvan ik mijn huiswerk maakte. Bij de vakken waarvan ik geen huiswerk maakte, haalde ik lage cijfers.
Moet je als docent straf geven bij geen gemaakt huiswerk, of juist niet? Hoe kan je als docent jouw leerlingen laten zien, wat je van hun verwacht?
Heel veel groeten van Joachim
@joachim, angst is een effectief middel inderdaad. “Bang” en “straf” lees ik in je verhaal. Dat vind niemand leuk ook al ‘werkt’ het bij sommige kinderen prima op de korte termijn.In jouw reactie beschrijf je alleen de relatie tussen angst voor straf en hoge cijfers.Wat heb je daar van geleerd als kind vraag ik me af? En in hoeverre heeft je dat mede gevormd: ‘Uit angst presteren’?
Een vrij ‘onderdrukkend’ systeem zo , school… (sluit m.i. naadloos aan op ‘werken voor de baas’ en bang zijn om je baan te verliezen)
Er zijn scholen waar ze überhaupt niet aan huiswerk doen. Er zijn scholen waar ze kijken naar wat het kind zelf wil leren. Er zijn zelfs scholen waar een kind voor een deel zelf mag beslissen wat het wil leren.
De vraag is misschien eerder hoe je kinderen op een liefdevolle manier kunt bereiken en begeleiden naar de volgende klas
Gordon,
Wat mij betreft is het probleem dat ouders/leraren dikwijls een rol spelen. Men denkt dat een vader of moeder op een bepaalde manier horen te reageren, een rol moeten spelen. Ze gaan dan overeenkomstig die rol met hun kind om. Bijv. de rol van opvoeder, de rol van ouders die het beter weten, de rol van zorgzame, bezorgde moeder, de rol van overheersende vader. Dat komt volgens mij allemaal neer op de rol van ongelijkheid.
De relatie ouders/kind is bijna per definitie een relatie van ongelijkheid, waarbij het kind als de mindere wordt gezien, die nog van alles moet leren wat de ouder allang weet. De gevolgen van zo’n relatie zijn wel duidelijk. Bijv. als het kind niet doet wat de ouder wil, is de verhouding verstoort. Dan is zo’n kind ineens lastig, houdt pa of ma niet meer van het kind, etc. Als pa en moe zich gaan identificeren met de rol van ouder, gaat hun zelfbeeld er van afhangen. Het betekent dat het gedrag van het kind dan zo’n beetje bepalend gaat worden voor hun zelfbeeld.
Ik denk dat die beeldvorming en rolpatronen eens moeten veranderen in een gelijkwaardige relatie tussen ouders en kinderen. Volgens mij is het enkel belangrijk om kinderen te behoeden voor gevaar en laat ze voor de rest zo veel mogelijk zichzelf zijn. Dan kun je als ouder/leraar ook weer je zelf zijn.
@Gordon, Je kunt kinderen zelf verantwoordelijk maken voor hun leerproces. Wat wil je leren? Wat wil je bereiken? Waar wil je naartoe? Hoe wil je je huiswerk maken? en Voor wie maak je dat? Voor jezelf? voor je leerkracht? En inderdaad….. wat is überhaupt het nut van huiswerk………..
@Doors, ja, goede aanvulling. Dank je wel!
@Gordon, Doors en Lia, bedankt voor jullie reactie.
Bij bepaalde vakken heb ik inderdaad uit ‘angst’ gepresteerd. Gelukkig volg ik nu een opleiding die mij boeit. Docenten straffen niet meer bij de opleiding die ik volg. Alle studenten zijn verantwoordelijk over zichzelf. Ik maak mijn huiswerk nu met zin (dus niet omdat het ‘moet’, of omdat ik anders straf krijg’).
Het lijkt mij ook beter om een kind zelf verantwoordelijk te maken. Als ik een docent zou zijn, dan zou ik wel huiswerk geven aan de leerlingen. Huiswerk heeft soms wel nut vind ik. Ik zie huiswerk als een soort herhaling van de vorige les, of een voorbereiding van een aankomende les. Ik zou mijn leerlingen niet dwingen om huiswerk te maken. Ik zal ze ook geen straf geven. Ik heb een hekel aan straffen.
Wie niet ? Dank je wel voor je open reactie!
Ik heb deze methode een dag geprobeerd en ze namen al heel snel een loopje met me .
Ze zijn 6 en zeven .
voortaan gewoon weer even op de gang of niet op de i pad (werkt altijd )
Misschien even doorzetten?
Wat ik mis in de hele discussie is de nuance dat ieder kind anders is en dat er dus niet 1 aanpak is die voor alle kinderen werkt.
Mijn hooggevoelige dochter krimpt al ineen als ik mijn stem verhef. Eerlijk zijn? Toen de juf op school tegen haar zei dat ze het eerlijk moest komen vertellen dat als iemand vervelend deed antwoordde ze. ” Ja, maar dan wordt je boos” “ja, maar toch niet op jou”, antwoordde de juf. Mijn dochter begreep er niets van, ze wil gewoon niet dat de juf boos wordt. Op niemand niet.
Dus bij deze dame bedenk ik me wel 3 x voor en hoe ik haar diciplineer.
Mijn zoon is een heel ander verhaal; een echte dondersteen die het af en toe heel erg nodig heeft om even op de gang af te koelen. Hij heeft echt een heel andere benadering nodig dan mijn dochter, dus pak ik hem ook wat fermer aan.
Maar ik hou van beiden evenveel, dus ik zeg kijk naar je kind en pas je aanpak daar op aan.
Wat me van het hard moet bij dit soort artikelen: er volgen ‘tig onderzoeken, waaruit een bepaalde conclusie wordt getrokken. Vaak is er een stelling, en dan worden er onderzoeken bij gezocht die die stelling in meer of mindere mate ondersteunen.
Het allermooiste zou zijn om dan die grootschalige onderzoeken, waarbij het tegenovergestelde onderzocht is, namelijk: straffen- of zelfs: lichamelijke tucht – is goed voor een kind, er naast te leggen. Die onderzoeken zijn er namelijk ook legio.
Zo blijven er steeds boeken komen die ergens op gefundeerd zijn en steeds wat anders zeggen.
Klinkt mij iets teveel als ‘het goed praten van bepaalde mogelijk onwenselijke) gedragingen. Neemt niet weg dat dit bij bepaalde kinderen wel zal werken overigens.
Ik ben zeker voorstander van een positieve aanpak en absoluut niet voor lijfstraffen!
Maar een driftbui beargumenteren met ‘omdat hij of zij zich rot voelt’ of ‘omdat er vanmorgen iets is gebeurd’ mag naar mijn mening geen reden zijn om onwenselijk gedrag (schreeuwen, schelden, driftbuien, stampen, bijten) maar zo te accepteren. Hoe leren ze dan met emoties om te gaan later als er op kantoor ook iets niet gaat zoals gepland of bedacht? De baas zal hem of haar na een driftbuien dan echt niet over de bol aaien en zzoiets zeggen als, aaah, je voelt je rot hè?!
Er is al veel over dit artikel gezegd. Wat mij tegen staat is dat er gesproken wordt over quality time. Maak 20 minuten per dag gericht vrij voor je kind. Er zijn al tal van onderzoeken die uitwijzen dat dit juist averechts werkt.
Zit je kind heerlijk in zijn eigen wereldje met lego te spelen, bulder jij erdoor heen dat je 20 minuten samen met hem wilt spelen. Kind zijn spel overhoop en zoals al eerder wordt beschreven het kind geeft aandacht aan moeder want het plaatst het gevoel van ouder voor het gevoel van zichzelf.
Belangrijk is dat je goed kijkt naar de momenten waarop jouw kindje behoefte heeft om iets samen met jou te doen. Zit jij tv te kijken en komt hij naar je toe met de vraag of je iets samen wilt doen, maak hier dan tijd voor. Zie het al voor me dat je dan zegt nee sorry de 20 minuten zijn voorbij :S
Waar kan ik de engelse versie hiervan krijgen?
Ik zou graag die willen lezen. Ook omdat mijn man engels is.
@Moniue Wall, http://www.ahaparenting.com/_blog/Parenting_Blog/post/10_Ways_To_Guide_Children_Without_Discipline/
Rudolf Dreikurs, de auteur van de bestseller “Kinderen dagen ons uit” pleitte al in het midden van de vorige eeuw voor:
Het verwezenlijken van gelijkwaardigheid in het gezin.
hi,
Een erg interessant stuk.
Maar ik zit met het volgende en weet niet hoe te handelen.
Mijn dochter van 14, bijna 15 moet elke avond haar gsm bij mij inleveren (21.30) in weekend mag het later. Waarom? als ze het niet inleverd blijft ze er de hele nacht op doorgaan. Daar gaat haar huiswerk onder lijden, ze zal niet om 22 uur gaan slapen maar stiekem op haar telefoon blijven. het is nu al moeilijk om soms iets gedaan te krijgen. de momenten dat ik savonds weg ben en s nachts thuis kom blijft ze tot midden in de nacht op haar tel. maar hoe moet ik dit aanpakken. zeker nu ze een jongen leuk vind is ze helemaal niet van haar telefoon af te houden. vind dit erg moeilijk. help! advies, tips welkom…
@summer,
Ik zou in eerste instantie stoppen met het moeilijk te vinden om gedrag te begrenzen. Dat hoort er nu eenmaal bij, je dochter zal dit hoogstwaarschijnlijk ook goed aanvoelen en daar gebruik van maken. Wees consequent in alles wat je zegt en kom het na. Altijd. En laat haar boos zijn, wat dan ook als jij grenzen stelt. Dat mag, dat is haar recht. denk bij het begrenzen / het stellen van grenzen dat je haar hier vooral mee helpt. En met deze positieve energie kun je nu samen afspraken gaan maken, geen opgelegde afspraken, geef aan wat je wel / niet wil en laat haar zelf meteen oplossing komen en geef haar onderhandelingsruimte, daardoor zal ze zich gehoord voelen, begrip voor haar zal je daar ook bij helpen. Wat kan wel, dat is een hele andere energie? Vanuit begrip, het gevoel serieus genomen te worden en het gevoel van inspraak leidt meestal tot mooie oplossingen.
Dat is één mogelijkheid. Een andere is haar de totale vrijheid te geven en het haar zelf laten uitzoeken …. dan zit er geen druk meer op en wordt de situatie niet meer gevoed. Maar dat is wel een hele heftige, dat snap ik.
Hoop dat je hier wat mee kan en dat het je aan het denken zet. Vertrouw ook maar op jezelf, dat je zelf een passende oplossing vindt. Iedereen kan jou wat aanreiken, maar jij bent de moeder en jij weet / voelt zelf wat je moet doen om dit op een manier die zowel bij je dochter als bij jou past. voel maar bij elke oplossing die jou wordt aangereikt of dat goed voelt. Voel je dat niet direct, let dan eens op de sensaties in je lichaam, dan krijg je ook jouw antwoord wel. Voel wat resoneert voor jou…
Kinderen hebben overigens wel grenzen nodig, maar zij denken anders dan wij, logisch ook, want iedereen is anders. zolang ze er zelf niet zo in gelooft, zal er niet zoveel veranderen. Dan rest acceptatie en het vertrouwen in haar dat ze dit zelf mag oplossen en aankan. En dat geldt dan ook voor jezelf.
Tot slot: veranderingen kost tijd, meestal kost het 3 dagen om iets ‘door te voeren’, denk dat het niet direct vandaag opgelost hoeft te worden.
Succes!
@Simone,
Beste Simone,
Bedankt voor je reactie. Nog even een miscommunicatie…ik vind het niet moeilijk om gedrag te begrenzen. Maar wel dit puntje met haar gsm. Ik ben nl. heel consequent met mijn regels. Met alle andere dingen lukt het wel. Wat ik nog vergeten ben te vermelden. Als ze de regels overschrijdt dan is het vaak dat ze haar telefoon in moet leveren. Afhankelijk van wat ze heeft overschreden hou ik het een uur, avond of langer. Ik weet dat ik hier niet goed aan doe. Maar weet niet hoe dit anders aan te pakken. Straffen dat helpt dus niet, behalve haar telefoon. En met haar praten dan is het vaak ja, ja, ja. of wordt ze boos en dan wordt ik ook weer boos. Ik ben het nu aan het invullen, dat weet ik, maar als ik met haar ga praten over hoe nu met je telefoon. zal ze aangeven dat ze dat best kan. Maar hoe controleer ik het nu als ze om 22 uur naar bed moet dat ze niet op haar telefoon zit. Ik weet dat ik haar moet vertrouwen. Maar ik weet ook hoe ik op die leeftijd ben geweest. zoals ik al aangaf als ik niet thuis ben zit ze ook tot 5 uur in de ochtend etc op haar tel. Behalve dat vind ze nu een jongen leuk die haar continue onzeker maakt. Hij zegt elke keer weer dat zij verkering probeert te krijgen met andere jongens, als ze ook maar even contact heeeft met een andere jongen of dat iemand op haar profiel reageert. zij is zo onzeker dat ze hem verantwoording aflegt en bewijzen van berichten stuurt om hem maar niet boos te maken. Dit terwijl ze niks met elkaar hebben maar hem wel leuk vind. Ik heb het hier met haar over gehad en gezegd dat een relatie gelijk moet zijn en je elkaar niets moet/kan verbieden. En vertrouwen moet hebben in elkaar. Dat als dat nu al zo begint hoe zal dat dan zijn als je echt iets met elkaar hebt. Ze heeft het gelukkig aangenomen en naar hem gestuurd. Bij hem was het zand erover. Maar nog doet hij dit elke keer weer. Mijn dochter weet alleen niet dat ik dit weet. Maar het baart me wel zorgen.
@summer, Zoals het nu gaat, werkt het niet, voor mij betekent dat dat het tijd is voor wat anders. Regels aanpassen met een stukje vrijheid erin, tijd voor minder regels? Het helpt echt als je haar mee laat beslissen in deze regels, maar als jij er al vanuit gaat dat dat geen oplossing biedt, dan komt er ook geen oplossing. Je hoeft het niet met haar antwoord eens te zijn en je kunt er gerust op staan dat jullie wel afspraken maken, dat ze het zelf aankan, volstaat dan niet. Dat mag ook. Dat kun je haar rustig zeggen, zonder boos te worden dat zij dat wil. Dat is haar recht. Net als het jouw recht is om wel regels te willen hebben en per slot van rekening ben jij wel de ouder, die kaders mag aanbieden. Het gaat erom dat je haar en haar gedrag er laat zijn, maar wel je eigen grenzen aangeeft, een kader, maar misschien niet meer zo strak. Mijn kinderen accepteren mijn opgelegde grenzen al niet van kleins af aan, ze trekken zich er gewoon niets van aan en het straffen – toen ik ze nog wel eens naar hun kamer stuurde – maakte hysterie los, maar als we samen afspraken maken, gaat het wel goed. Toch blijven het kinderen, en als het eens mis gaat, kun je corrigeren zonder verwijten te maken en zonder jezelf te verliezen in de emotie van je kind. Dan voelt je kind zich gehoord en mag het er zijn en is er weer contact en overleg mogelijk. Zonder dat het de andere kant uitgaat en je alles moet accepteren. Het er laten zijn, zonder emoties gericht op je kind, zonder te negeren, en wel je eigen emoties voelende. Dat vraagt om oefening en discipline….
In jullie geval zijn jullie nu in een nieuwe fase beland, die van de pubertijd. Dan werkt ook nog eens het puberbrein tegen waardoor het lijkt dat communicatie niet altijd mogelijk is. Dat is een stuk onvermogen van je puber. Het is een zeer uitdagende periode, dat veel van je zal vragen. Lees het boek ‘Het geheim van een gelukkig kind’ van Claudia Gold eens, daar lees je wat meer over voorbeeld situaties en wat er in het brein van je dochter gebeurt nu. Dat zal je steunen in deze tijd.
Wat het relationele gebeuren betreft, is de pubertijd een tijd – zoals je vast wel weet – een tijd om los te breken van de ouderbanden, op weg naar volwassenheid. Daarbij heeft zij haar eigen ervaringen, die heeft zij nodig om te ervaren en los te breken, net als het afzetten tegen regels. Ik begrijp dat je je zorgen maakt en dat je haar wilt behoeden voor ‘fouten’, maar dan ontneem je haar ervaringen. Bovendien zijn er geen fouten, maar ervaringen. Denk maar dat dit niet voor niet voor niets op haar pad komt en dat ze het makkelijk aankan. JE zorgen maken, helpt niet, je voelt je er zelf slecht door, denk er maar eens aan en voel dan eens wat er in je lichaam gebeurt …. Je geeft daarmee ook nog eens die ongewenste situatie alle energie, waardoor je er alleen maar meer van creëert …. Binnenkort staat er een meditatie over dit onderwerp op mijn site (www.nefertum.nl) als je me je mailadres stuurt, kan ik je een berichtje doen wanneer ik deze meditatie online heb, ik heb hem zelf ook vaak gebruikt om mijn zorgen los te laten en te leren vertrouwen op het kunnen van mijn kind ….
Tot slot wat jouw advies aan je kind betreft, geef het vrijblijvend, oprecht vrijblijvend en laat je kind de ruimte om zelf te kiezen en te ervaren. Alles wat haar overkomt, doet haar groeien, het is er niet voor niets. Op deze wijze houdt je de weg naar jullie contact open en liefdevol. Als je niet in staat bent, dit los te laten en je blijft geraakt, dan is het een oud stuk van jezelf, waar je mee aan de slag mag.
Ik wens je veel succes en wijsheid bij het vinden van jouw oplossing.
warme groet, Simone
Geweldig mooi en duidelijk artikel! Het werkt als een trein, ik kan me niet voorstellen dat dit bij iemand anders niet zo is …. Heb net werkelijk met veel verbazing alle reacties gelezen … Ik snap niet dat er zo veel mensen zijn die denken dat dit niet werkt …. sterker nog, een hsk wordt er meestal naar en ziek van als er op een andere manier met ze wordt omgegaan. En als dat niet zichtbaar is, passen ze zich aan aan een situatie die niet gezond voor ze is, en zullen er uiteindelijk andere klachten kunnen ontstaan. Uiteindelijk leren ze dat het normaal is dat er niet met respect met ze wordt omgegaan en zullen ze dat zelf ook niet gaan doen terwijl ouders vaak wel verwachten dat hun kinderen zelf dat wel zijn. Behandel een kind zoals je zelf behandeld wilt worden en je krijgt het terug. Met straf voelt een kind zich in zijn hoedanigheid afgekeurd en niet geaccepteerd en emoties kunnen er beter ook maar niet zijn, terwijl ze het zo hard nodig hebben om zich op latere leeftijd ook geaccepteerd en liefdevol te kunnen voelen en gebeurtenissen te doorleven. Maak liever verbinding, kijk je kind aan, zorg dat je eigen emoties in de hand hebt, wees goed geaard en begrijp dat er een reden is voor welk gedrag dan ook. Kijk neutraal naar het voorval, maar wees oprecht in het nu (door te blijven ademhalen en je daar bewust van te zijn)en geef je kind rustig en direct jouw waarden mee. Wees daarin consequent, wees dat altijd , dan zal je kind luisteren, omdat jij ook naar je kind luistert. Het zal dan wel eens met een verrassend tegenwoord kunnen komen, waardoor je je mening nog wel eens zou kunnen herzien. Het helpt om daarnaast te kijken – ongeacht de situatie – of je op dat moment iets positiefs kunt bedenken over je kind (je kind kan bijvoorbeeld sterk aanhouden – de aanhouder wint – goed voor zichzelf opkomen, wat je ook maar kunt bedenken), dan tune je in op het positieve in je kind en zal dat ook weer makkelijker naar buiten kunnen komen. Er zijn 4 stappen te zetten:
1. Erken en accepteer je kind, wat je kind ook laat zien, begrijp dat er een reden voor is;
2. Heb vertrouwen in je kind en richt je op het positieve in je kind, dan kan er meer van komen;
3. Kijk naar dat wat je kind laat zien, wat heeft een boodschap voor jou (dat kan letterlijke informatie zijn, maar ook oude pijn.
4. Heb ook vertrouwen in jezelf en respecteer je eigen grenzen op liefdevolle wijze. En vergeef je zelf als het een keer niet lukt, bied je excuus aan en begin gewoon weer opnieuw.
Ik heb het sterke vermoeden dat dit alles verward wordt met grenzeloosheid, dat je alles maar toe moet staan, maar dat is zeker niet de bedoeling. Met zachte, duidelijke herhaling in het nu, zonder boosheid kun je je kind op vriendelijke en liefdevolle wijze begeleiden naar jouw normen en waarden toe.
Een kind drillen levert uiteindelijk een (negatief) aangepast kind op, dan zeggen de ouders: ‘maar mijn kinderen luisteren zo goed naar me, dat werkt gewoon veel beter, maar ondertussen kunnen ze trauma’s oplopen of lopen ze op latere leeftijd vast. Gelukkig zijn ze er zeker niet bij ….
Tot slot wil ik graag nog kwijt dat het er in de maatschappij (helaas) vaak nog anders aan toe gaat, maar vraag jezelf eens af of jij daarin dezelfde bijdrage wilt leveren of kies je er voor het anders te doen zodat daar meer van kan komen en leer je je kind dat het anders mag, dat het kind mag leren dat het goed is zoals het is. Dat geeft zelfvertrouwen en een hoge eigenwaarde, dat geeft een kind de kans op te groeien als autonoom, liefdevol maar vooral krachtig mens, zoals we die nog hard nodig zullen hebben…..
Besef dat je met boosheid alleen maar meer van dat kweekt wat je niet wil ….
En besef dat wat je ziet altijd je eigen uitstraling is en juist de kinderen van nu zullen dat jou spiegelen! En het klopt daarom dus altijd. Begin bij jezelf!
Slaan is een teken van onmacht. Mijn moeder deed het vroeger ook bij mij en ik verloor daardoor al mijn respect voor haar en werd er alleen maar vervelender door. Uiteindelijk sloeg ik een keer terug en toen hield het op, dat is toch erg als het zo moet?
Veel mensen praten het slaan of ‘een tik geven’ van hun kind goed, maar waar ligt dan de grens?
Ik ben het niet eens met dat kinderen nooit straf mogen hebben, maar de manier waarop is des te belangrijker. Vandaag zat mijn zoon (8 jaar) ongeoorloofd lang op zijn tablet, waar hij al een tijd mee had moeten stoppen. Dit is al vaker gebeurd. Nu mag hij voor straf 2 weken er niet op. Ik hoef hier echt geen diepe gesprekken over te voeren met hem hoor, de oorzaak is niet zo moeilijk. Het is een soort verslaving, hij moet zijn computerliefde leren reguleren en wij als ouders moeten hier een sturende rol in nemen.
het niet straffen is deel van de wemelaanpak. kijk op http://www.wemelkamp.be/wemelvisie.php
En wat ik ook doe, klinkt heel psychologisch, maar werkt ook heeel goed bij mijn oudste..
Als zij lelijk doet, vraag ik haar hoe het op school ging er of er kinderen waren die lelijk tegen haar deden…
bijna altijd komt dan ‘ de aap uit de mouw’…
De pester zoekt geen negatieve aandacht, maar zit ergens mee… kom daar maar eens achter. Vaak pest het precies daarover, waar het eigenlijk mee zit.
VB. Ze kwam in de auto zitten en draaide zich om naar zusje en zei op bijtende toon: En waarom neem jij je schaap nou altijd mee naar school, dat mag helemaal niet hoor!”.
Ik word daar geiriteerd van en KAN zeggen: Hou op met dat gemopper. Of Wat doe jij nou? Of Hou je mond als er niks aandigs uit komt….
maar daarmee is haar frustratie niet opgelost…
Ik dacht heel even na en vroeg haar: Was er iemand onaardig tegen jou vanochtend, of is er iets met jouw knuffel gebeurd op school…?
Toen zei ze verontwaardigd: Ja, Klaasje, vraagt elke (!) dag, ” waarom neem jij je knuffel mee, dat mag helemaal niet!”
ahhha, moment voor mij als moeder…
Het was bij haar dus inmiddels zo hoog opgestapeld, dat het er zo uitkwam.
Ik draaide me om naar mn jongste dochtertje en zei: Dit heeft dus niks met jou te maken en met jouw schaapknuffel, oke. Die mag gewoon mee naar school. Maar je zus is verdrietig omdat iemand anders lelijk tegen haar deed over haar knuffel, oke?
Daarna nog heel kort even gepraat met de oudste dat het kan zijn dat Klaasje eigenlijk ook graag een knuffel mee wil nemen, maar dat hij dat misschien wel niet mag van zijn ouders ofzoiets. Maar met juf is afgesproken dat zij,mijn dochtertje, gewoon haar knuffel mee mag nemen, dus dat heb ik ook herhaalt tegen haar. De rust was daarna weer terug in de auto.
Hier blijf ik het ook lezen…
Als ouders, leerkrachten blijven we tegen kinderen zeggen en opleggen wat ze niet mogen doen.
Binnen de kortste keren doen kinderen dat gewoon opnieuw.
Iedere keer verwijten we de kinderen dat ze niet naar ons luisteren en zeggen we weer dat ze dat niet mogen doen.
Wie staat er stil bij de wet van actie en reactie. Als de actie hetzelfde blijft zal de reactie ook zo blijven.
WIJ zijn de sleutel i.p.v. het kind.
WIJ luisteren niet naar wat we zeggen en zijn onwetend over het feit dat het woord “niet, niemand, nooit, geen” nul komma nul creactie kracht in zich draagt. Wat je dus zegt dat je NIET wil komt steeds terug.
Als je kinderen daarentegen zegt waarmee ze mogen stoppen en dan iets anders voorstelt verhoogd je de slaagkansen tot ander gedrag met zeker 75%.
Uiteraard zul je versteld staan van hoeveel keer je zelf deze “negatieve” manier van spreken toepast. Het zit erin gebakken vanuit onze eigen kindertijd. Maar je kan eruit stappen… Liefs Yves
@Boone Yves, Mooi Yves, en heel soms praat ik ook weer zo maar nu weet ik binnen 2 sec in welke valkuil ik trap. In een gesprek leg ik vervolgens uit wat ik niet prettig vind en laat mijn kind zelf iets anders voorstellen. Werkt verfrissend en versterkend.
@Boone Yves, Mee eens Yves. Ze zelf met andere voorstellen laten komen werkt voor mij ook goed.
@Heleen van Dorsten, Het verschil tussen een hond en mens is dat een hond op gevoel leeft. Zij weet precies wat voorn aanpak elke pup nodig heeft. Wij mensen zijn dat ergens kwijtgeraakt. in de wereld van de dieren overlijden de zwakken en winnen de sterke wand die krijgen het meeste melk.Dat doen mensen dan weer niet. Ben het wel met je eens dat je slecht gedrag moet belonen. Als je het kind naar zen kamer of gang stuurt creëer je tijd voor plan van aanpak. Vind ook dat praten een goede aanpak is maar je moet ook begrip tonen dat het kind boos is. B.V. Begrijp dat je boos bent dat ik dat speeltje voor je koop. Maar mama heeft niet genoeg centjes om elke dag iets voor je te kopen. Als je het zo leuk vind kan je er ook voor sparen dan kun je het over een tijdje toch kopen. begrip, uitleg en oplossingen
Wit is een vorm van Tripple P opvoedingsmethode, bij onze zoon werkt dit subliem. Mijn man en ik hebben samen deze cursus gevolgd en merkte als we het toepassen dat alles super gaat, het kan wel eens mis gaan, maar dat is altijd. Een kind is een kind. En als we afwijken van de tripple p dan hebben we meer moeite om alles vlot te laten verlopen.
Moet wel zeggen dat bi tripple p je kinderen we apart kunt zetten. de eerste is kind weghalen waar het mee bezig is en in dezelfde ruimte even apart zetten en 2de is kind verwijderen uit de ruimte waar het aanwezig was. Ik ben super tevreden met deze opvoedmethode.
Ik ken op de VS na geen land wat zo geobsedeerd is door “niet straffen” als Nederland. Daarentegen ken ik ook geen land waarin kinderen zich publiekelijk in het bijzijn van hun kinderen zo misdragen als hier. Het gedrag van Nederlandse kinderen in publieke gelegenheden is iets waar buitenlanders zich collectief over verbazen, sla er maar eens een willekeurig expat-forum op na.
@Ursje, In het bijzijn van hun ouders, excuus voor de typfout.
In bovenstaande mis ik een filmpje van een concreet voorbeeld. Een kind doet iets wat niet mag en een ouder laat zien hoe de tips toe te passen. Zo kunnen ouder(s)/ opvoeders zien hoe een kind er vervolgens op reageert.
@Violette, dat zou fijn zijn, een filmpje erbij. Een voorbeeld werkt vaak verhelderend inderdaad. Maar helaas…
Ik schreef onlangs het boek “SANCTIE IS HEILIG – zin en onzin van straf in opvoeding en onderwijs”. Hierbij analyseer ik op het kruispunt van evolutietheorie, geschiedenis, (ortho)pedagogie, psychologie en filosofie het principe van staf. Hierbij wordt duidelijk dat straf geen goede manier is om kinderen op te voeden en te onderwijzen. In een tweede deel van dit boek, biedt ik een alternatief.
Dit sluit mooi aan bij dit artikel.
@Gerrit De Moor,
Ik vind het mooi en inspirerend om bovenstaande te lezen, erg herkenbaar ook, vergeet niet dat het voor nieuwe of zondags kinderen is die ook de drie r’s nodig zijn maar anders zijn wat betreft straf, regels en grenzen, dit kunnen ze vaak niet bevatten.
Heeft jou kind hier geen last van lees dit dat gewoon niet, reageer niet en ga door op de manier die je nu gebruikt. Er wordt hier geen wonder belooft maar enkel ideeën en tips. Onze middelste dochter heeft ppdnos schakel en hechting s problemen, vroeger dacht ik gad wat is zij lastig… nee ze is onbegrepen
wat is straf? Ik ken kinderen genoeg die erg gevoelig zijn en een ‘nadrukkelijke toon’ als straf ervaren. Terwijl je met de toon van je stem veel kunt sturen. Ik sta achter de strekking van het verhaal. Maar, buiten gebruik van fysiek- en verbaal geweld, wat is er nieuw?
Kinderen (en volwassenen) gedijen bij liefde, structuur, consequentie, duidelijkheid en respect. Iedereen wil gezien en gehoord worden en iedereen verdient dat ook.
Grappig verhaaltje. En eigenlijk net zo’n grappige reacties. Ik heb altijd geleerd dat er geen handleiding bestaat voor opvoeden…
Ieder kind is anders en ieder kind moet anders aangepakt worden.. dus wat voor het ene kind werkt wil niet zeggen dat het voor een ander kind werkt. Leer je kind kennen en leer wat werkt en wat niet…
Ik ben sinds 5 jaar terug hertrouwd (nieuw samengesteld gezin) met een dochtertje (van mijn echtgenoot) van 5 jaar.
Bij haar mama is zij de baas en doet en laat ze wat ze wil. Ze heeft ook begeleiding in school gekregen via Kind en Gezin daar ze gedragsproblemen vertoont.
Mijn stiefdochtertje weet als ze naar haar papa komt dat ze regels moet volgens zoals al de andere kinderen in huis (reeds 15+). Als ik alleen met haar ben is zij het braafste kind dat er is, maar zodra haar papa binnenkomt is het gedaan, kan zet ze ons zo tegen elkaar op dat we serieuze ruzie hebben. We staan nu zelfs op het punt om uit elkaar te gaan omdat de spanningen te hoog zijn. Mijn echtgenoot krijgt het niet over zijn hart om haar op te voeden zoals hij bij zijn andere kinderen heeft gedaan. Ik ben ten einde raad…… Jullie raad zou mij wel kunnen verder helpen. Alvast bedankt
Hoi Goddess,
Ook ik heb samen met mijn man een samengesteld gezin. Samen hebben we een zoon van 14 maanden en hij heeft 2 dochters van 9 en 10 (halve week bij ons)
De opvoeding bij hun moeder verloopt anders dan hoe wij wensen en willen.
Hij vind het moeilijk om ‘streng’ te zijn tegen zijn dochters, ziet veel door de vingers. Op een gegeven momenten verliest hij zijn geduld en dan volgt er flinke billenkoek.
Iets waar ik per definitie tegen ben. Ik ben van mening dat een tik geven nergens voor nodig is, dit komt voort uit frustratie van de ouder. Ik vind het belangrijk dat er structuur en duidelijkheid is. Wanneer je dit biedt en vooral CONSEQUENT hierin bent, brengt dit rust voor het kind en het gezin.
Mijn man is bang zijn dochters te verliezen als hij streng is, omdat de moeder dat niet is. Wij hebben veel ruzie en onenigheid gehad maar uiteindelijk heb ik hem duidelijk kunnen maken dat een kind op de lange termijn meer waarde hecht aan een ouder die duidelijkheid, rust en orde creëert i.p.v een ouder die alles toe staat.
Mijn advies is, dit bespreekbaar met je man te maken, samen een plan te maken (hoe ga je de rust, structuur en duidelijkheid bieden) en ten tweede BEIDEN dit opvolgen en erachter staan.
Wij werken met een planbord. Daar staat precies op wat s’ochtends , s’middags en s’avonds de bedoeling is. (Daarnaast hebben we vaste regels zoals, geen ruzie, niet schelden, niet pesten). Als je het volhoudt om je eraan te houden, 2x waarschuwen mag, krijg je een stempel. Heb je alle stempels aan het einde van de week –> beloning (geen materiële cadeaus, maar een privilege. Later naar bed of kiezen wat we eten).
Mis je een stempel–> taakje (helpen afdrogen, boodschappen opruimen. Afhankelijk vd leeftijd)
Ga je op maandag al de fout in, mag je dinsdag opnieuw proberen. Je krijgt geen beloning meer maar je kunt er wel voor zorgen dat je geen nieuwe taak krijgt.
Tot nu toe werkt het heel goed en de momenten van onrust en discussie zijn drastisch vermindert.
Als laatste wil ik je laten weten dat stiefmoederschap een hele uitdaging is. Dat wat een ouder voelt voor het kind, onvoorwaardelijke liefde, zul je nooit voor je stiefkind kunnen voelen. Je ervaart en ziet de dingen anders dan de ouder. Maar dat maakt niks uit. Je kunt er evengoed van genieten en een samengesteld gezin is een prachtig gezin!
Ik wens je heel veel succes, en hopelijk vinden ook jullie je draai!!
Liefs, Willeke
@Goddess,
Zoek contact met een kindertolk – presentchildmethode. Diegene die het hardste afziet in dit verhaal kan er best naartoe. Je zalp helder krijgen wat de boodschap achter dit verhaal is. Ik ben zelf ook een kindertolk, de eerste man van België maar er zijn er tal van andere in BE en NL. Kijk op de website van presentchildmethode. Groeten en succes
@Goddess, Compassie voor het kind mensen! Ze worden feitelijk bijna schizo… opgevoed. ( ik durf het te zeggen met een samengesteld gezin). Ik heb veel gehad aan het boekje ‘ drama van het begaafde kind’. Mss totaal niet wat je zoekt maar geeft mss meer begrip voor de problemen waarin kinderen kunnen geraken.
En ruimte, laat wat ruimte. Leg niet teveel direct je eigen ding op. Ik heb eens een nichtje van 4 te logeren gehad voor een week. Thuis had ze vaak een speeb. Bij mij micht het alleen overdag. Ze moest hem s’morgens in bed laten. Was bijna trots dat het ons (wel) gelukt was. Tot ik hoorde dat ze eenmaal thuis de eerste uren alleen maar gespuugd had. Pure stress denk ik. Mss niet alleen van de speen maar mijn gevoel zei dat het er veel mee te maken heeft gehad. Dit blijft me altijd bij. Heb ik veel over compassir van geleerd. Wat in mij opkomt is; wat zou je haar mee willen geven wat ze bij jullie kan krijgen. Is dat enkel discipline? Sterkte.
wauw, wat een nonsens en nog slecht vertaald ook.
Er is teveel door geredeneerd.
Als ik het tekstje lees dan zie ik een persoon die probeert belerend uiting te geven aan onverwerkte eigen emoties, onbewust een eigen ervaring voorkomen bij een ander.
het is een boel nonsens, te geforceerd en belerend opgesteld.
vooral sprekend vanuit literatuur (wel of niet wetenschappelijk onderbouwd) en niet voorzien van empathie.
Mijn zus deelde dit een paar dagen geleden, ik heb het meteen gelezen en ik voelde meteen dat het zo waar was wat er stond. Ik werk al 12 jaar met kinderen en geloof ook niet in straffen en boos worden. Op de lerarenopleiding wordt continu gezegd dat dat moet om orde te houden in je klas. Elke vezel in mijn lichaam vecht ertegen, ik word niet boos op een kind (een enkele keer daargelaten, maar nooit lang) Ik zeg altijd een kind doet iets niet altijd zomaar, dan zegt men tegen mij dat is een valkuil je bent te begripvol.
jaren heb ik de straf traptrede gebruikt. Ik begon eraan te twijfelen en deed dat ook steeds minder maar nu weet ik zeker dat het ook anders kan. Ik zal hem echt niet meer gebruiken!
Ik hoop dat als ik mijn eigen kinderen krijg ik die basis houding blijf houden van pure liefde en nabijheid.
@thinethrion,
proficiaaaaat – de hoge scholen en lerarenopleidingen hebben nog veel te leren. Vaak krijg je de opleiding door mensen zonder klaservaring…
oeps er moet nog tussen staan kinderen op jonge leeftijd
Ik word echt niet goed van ouders die op jonge leeftijd de verantwoordelijkheid krijgen die ze niet aan kunnen. Je krijgt een konijn maar moet er wel voor zorgen, wat is zorgen????? ze moeten schoongemaakt worden eten gegeven worden want anders gaan ze dood.
Ze snappen dit nog niet, begeleid ze, ga samen eten geven en schoonmaken, ze weten echt niet dat dit noodzaak is om een beest in leven te houden. Neem katten/honden maar zorg er zelf voor, kinderen doen hun eigen ding en een huisdier hoort er gewoon bij, verzorgen snappen ze niet tot ze weer volwassen gaan denken, begeleiden dan doen ze met je mee, houdt jij op dan doen hun dit ook, enkel en alleen maar omdat jij moedereend bent en zij naar jou kijken en luisteren,
Heb een voorbeeld, vloog die vrouw bijna aan in de supermarkt, ze zei waar bemoei je je mee, had ze gelijk in, maar kon het niet aanzien en aanhoren.
Stond er naast, vraagt een moeder aan een kind van 2 a 3 jaar, jij mag uitzoeken wat we gaan eten, maar t moet wel gezond zijn???? waarop het kind zegt Tat, patat, nee zegt de moeder iets gezonds, weer zegt t kind Tat (patat) zegt de moeder nu vraag ik het voor de 3e keer zeg iets gezonds!!!! weer zegt t kind Tat, krijgt dat kind toch een draai om de oren dat wil je niet weten. Ik stap op die moeder af en zeg, ben jij wel helemaal lekker, wat denk je dat een kind van deze leeftijd weet wat gezond eten is, geef hem nog 1x een draai om zijn oren en dan krijg je hem van mij. idd. ik mocht mij er niet mee bemoeien, maar dit kan niet aanzien, zo klein en dan al moeten weten wat gezond is, mijn opmerking tot die kleine zou zijn, gaan we vandaag boontjes of worteltjes eten,wij weten dat is gezond, maar dan weet t wel wat t is, en weten wij dat t gezond is. arm kind, klappen krijgen voor iets wat hij denkt goed te zeggen.
@een ouder met volwassen kinderen, ik vind het moedig dat je dit gedaan hebt.
Dit is duidelijk een voorbeeld van volwassen gedrag naar de kinderen toe die zij niet begrijpen , een kind van ruim 12 jaar begint het volwassen gedrag te tonen en begrijpt onze taalgebruik. Een kind begeleiden is een pre. Maar de ouders van tegenwoordig communiceren maar raak met hun kinderen, die kinderen snappen er niets van. Onthoudt nou eens ouders, kinderen denken niet als wij ouderen maar voelen wel als wij ouderen. Houdt toch eens op met dat oeverloze gepraat met de kinderen. Geef ze bescherming en de drie dingen rust, regelmaat en reinheid. Stel regels op zoals oké vanmiddag een uurtje achter de pc dan niet meer. Een uurtje tv kijken per dag en niet meer, laat ze buiten spelen, ik hoor en zie nooit meer kinderen op straat. Kinderen zijn de dupe van deze maatschappij, ze worden vanaf jongs af aan geconfronteerd met kinderopvang, naschoolse opvang, komen ze thuis is er eten en naar bed, stuk zijn ze van het lange school(na) gebeuren. Dan ook nog ouders hebben die oevenloos met ze discussiëren als er iets niet in orde is. Weet je ouders, kijk, je bent een moedereend, gaat ze linksaf of rechtsaf, haar kroost gaat mee, handel hierna, neem zelf je verantwoording en laat dit niet aan je kinderen over. Geef ze grenzen te bepalen wanneer ze wat ouder zijn, tot hun 12e vinden ze het heerlijk dat jij er voor hun bent en de moeilijkheden waarmee ze in aanraking komen, terug kunnen voeren op hun ouders.IK heb ze normen en waarden meegegeven, laatst zei mijn dochter mam ik vind het geweldig, maar in deze tijd heeft niemand dit meer en zitten wij in een ik situatie. Waarom, die ouders zijn zo op zich zelf gericht dat ze het kind niet meer het kind laten zijn. Later als er problemen voor doen, zegt deze ouder, ik heb ze altijd begeleid, nee niet begeleid, maar ze geen kind laten zijn en hun de spanningen meegeven van het onbegrip dat ouders tegenwoordig doen, als volwassenen met kinderen praten, ze raken in de war, ze snappen er niets meer van wat ze wel en niet mogen, ze voelen het wel, maar begrijpen het niet. Oproep van mij is, laat de kinderen eens kinderen zijn, geef ze leiding, laat ze buiten spelen, maar vooral geef ze zekerheid en vertrouwen.
@een ouder met volwassen kinderen, Volkomen mee eens! Ik vind dit artikel grote onzin en word er een beetje moe van. Ik ben alleenstaande moeder van 2 kinderen: 3 en 1 en die vragen om grenzen en om discipline dus consequenties. Dat schept duidelijkheid en veiligheid en inderdaad… Stop nou eens met overleggen en praten! Structuur, regelmaat met de nodige uitzonderingen en inconsequenties en duidelijkheid. Ik heb een eigen bedrijf (begeleiding van jongeren), een huishouden (zonder hulp ja) en 2 kinderen die 4 dagen per week op kinderopvang zijn waar ook heel duidelijke regels gesteld worden: handen op de rug in de winkel, op de stoep lopen en niet oversteken, handen vast bij oversteken en binnen niet rennen in verband met de kleintjes. En zo is het thuis en op kdv. Ik krijg met regelmaat complimenten over hoe goed ze luisteren -en ja ook ik kan die van mij regelmatig achter het behang plakken- en hoe fijn ze alles (!) eten: wij eten namelijk allemaal wat de pot schaft en niet anders en wat die pot schaft, bepaal ik. En je blijft aan tafel tot iedereen klaar is en je begint pas als iedereen zit. En als je dat niet lekker vindt (lusten kennen we niet) heb je pech, ook de volgende 2 maaltijden. En dat is dus ook nog nooit voorgekomen. En als ze niet doen wat ik zeg (niet zoveel vragen!!), is de consequentie: in de hoek, zonder voorlezen slapen en bloot mee naar het kdv -als je een uur hebt om je aan te kleden en ik ook nog wil helpen is er een grens: een uur en 5 minuten, dan ben ik weg. (Met een tasje met alle kleding voor het moment dat hij zich bedenkt…) Aangekleed of bloot. Klaar- Niemand is daar ooit slechter van geworden en ik zie bij tegenwoordige pubers een veel groter probleem ontstaan: ze kunnen allemaal haarfijn uitleggen waar het aan scheelt (want ze kunnen net zo goed praten als er altijd met hen gepraat is) maar hebben geen greintje discipline! Niets. Dus: Liefdevolle vriendelijkheid, duidelijkheid, grenzen en consequenties van het overschreiden daarvan: dat is mijn opvoeding. En dan nog wat… Het is echt heeeeel goed om af en toe eens uit je slof te schieten, ouders. Een kind mag ervaren dat jij af en toe ook moe bent, of verdrietig, of boos of gewoon “einde latijn” Dat hoort erbij en kan geen kwaad! Als je maar oprecht blijft en eerlijk naar jezelf ook.
@Alleenstaande mama van peuters, hier en daar wel strengeregeltjes naar mijn idee, maar ben het over het algemeen volledig met je eens… ze beginnen het hier binna toe te juichen dat kinderen niet luisteren. En als ze dat niet doen ligt dat aan de opvoeders..
@Alleenstaande mama van peuters, AMEN!!!
Ik begon me al af te vragen of ik me schuldig moest voelen. Maar ik geloof niet dat dit bij elk kind werkt. Tuurlijk klopt het dat bepaalde gedragingen een vorm zijn van angst en onzekerheid. Maar ik ben in ieder geval wel voorstander van de time-out plek. Slaan is natuurlijk uit den boze. Maar bij de kleintjes. Die tot 100 keer ergens aanzitten. geef ik ze wel eens een tik over de vingers. Het gevolg is dat de handeling na bepaalde tijd waarschijnlijk herhaald wordt. Maar dan herhaal ik het weer. Door af te leiden, uit te leggen dat het gevaarlijk is om aan de koffie te zitten en anders een tik. NEE NIET SLAAN!! Uiteindelijk is de fase van het graaien en grijpen voorbij. Het kind houd niks over van de tik. Maar ik ben voor mijn gevoel de periode wel goed door gekomen. En kinderen mogen inderdaad ook weleens zien dat ouders een grens bereikt hebben. Vooral als ze wat ouder zijn. Dat geeft niks. Zijn we mensen voor.
hele mooie reactie! !!
@een ouder met volwassen kinderen, Helemaal mee eens. Ik heb er toendertijd voor gekozen om te stoppen met werken toen de kinderen kwamen. Dat betekende een flinke stap achteruit. Tot op de dag van vandaag nog geen moment spijt van gehad. Ze zijn nu 14 en 16 jaar oud en echt uitgegroeid tot twee heerlijke personen. Ze vinden het gewoon fijn dat er gewoon regelmaat en structuur in dit huishouden is dat geven ze zelf ook aan.
Wat minder geld minder op vakantie en goedkopere auto is echt geen schande. Er altijd voor je kinderen zijn is op den duur veel meer waard…..
Ik vind dat de vertaler het bron niet tot recht doet. Er word veel verkeerd vertaald waardoor verkeerd geïnterpreteerd. Jammer
@marisa, ik vind dat als je zelf “het bron” schrijft, je niet zo moet zeuren.
@Gordon, Wat een klotereactie van je. Staat ook volledig haaks op wat hierboven allemaal geschreven staat. Voel je jezelf nu echt zoveel beter? Daar is echt geen reden voor hoor!
@Judith, dat begrijp ik dat je dat voelt. Is ook niet zo lief. Ik voel ook wel eens wat bij reacties; dit voelde ik gisteren zo: Als je niks te melden hebt en alleen maar komt zeuren,spiegel ik je dat eens terug.
Judith,
Wat nu klotereactie! Marisa levert een klassiek voorbeeld van projectie. En daar werd even op gewezen. De boodschap is: kijk voortaan eerst eens naar jezelf, alvorens je oordeelt over een ander.
🙂
En wat zou je denken van “er word”?
😳
@Lia, ik vindt het niet kunnen!
Gordon, dat dach ik al.
Ha, ha, ha.
Mijn reactie is weggehaald omdat er waarschijnlijk iemand vond dat ik niet respectvol was?
Toch apart dat mijn mening wordt weggehaald op een thema dat je moet praten met je kinderen als ze iets fout doen en vervolgens bij een volwassene niet eens in discussie gegaan kan worden over iemand die niet eens is met bovenstaande stellingen.
Appart, zal ik het maar noemen dan…?
Ben toch benieuwd wat ik heb gezegd wat zo enorm bij iemand tegen de borst heeft gestoten.
@Carel, ik heb in ieder geval geen idee waar je het over hebt.
Hartegroet, Gordon (beheerder nieuwetijdskind.com)
Bij een was machine krijg je een beschrijving.
EEN KIND wordt geboren en er is niets bij. Nu is er een Boek. Bedankt. mag wel door de staat op het Basis vergoeding gezet worden.
Prachtig!! Ik voel me schuldig, hoe intens van mijn kinderen maar lees wat ik doe. Ik probeer echt oprecht lief voor ze te zijn en ze liefde te geven maar merk dat ik veel te vaak kies voor mijn eigen drive om bv. zaken per computer te regelen en laat ze dan maar hun eigen gang gaan. Ze doen dat prima maar ik wil ze meer liefde geven en vooral, er voor ze zijn, altijd!! Dank voor dit verhaal, het zal mij zeker weer bewust maken van mijn gedrag! Veel geluk!
Heb zelf geen kinderen maar was lang actief binnen de jeugdbeweging. Achter veel van deze ideeën sta ik de volle honderd procent maar het is niet altijd makkelijk ze toe te passen. Leren vraagt altijd tijd, niet enkel voor een kind maar ook voor een volwassene.
(en al meteen en beetje toepassen : fijn om dit in het Nederlands te kunnen lezen maar als taalfreak struikel ik toch hier en daar over enkele foutjes)
Er wordt veel over geschreven. Met een aantal zaken ben ik het eens. Het valt niet mee om niet uit emotie te handelen. Dit geeft wanneer het kind boos is een actie-reactie. Wij hebben hele mooie tools aangereikt gekregen om met boosheid van jezelf en je kind om te gaan. Ik weet dat het nog niet altijd mee zal vallen maar het helpt elkaar om niet in een conflict situatie te komen.
Wij gebruiken het stoplicht principe. Groen is rustig, oranje ga je al naar irritatie grens en rood ga je te ver. We mogen dit voor de andere benoemen maar ook voor jezelf. Dus bijvoorbeeld: Ik merk dat ik nu in het oranje zit en al bijna naar het rood ga. Dit is dan een teken dat er even pas op de plaats gemaakt moet worden en de discussie stopt. Er kan ook een time-out aangevraagd worden waardoor degene die dit vraagt even wegloopt uit de situatie om niet “uit zijn dak te gaan”. Dit heeft tijd nodig maar wij merken dat dit nu al helpt!!
Als je als ouder ergens nee op zal zeggen hebben wij afgesproken dat het kind mag weten de reden van nee en met een argument mag komen dat het een ja zou kunnen worden. DIt wil niet zeggen dat het dan een ja wordt. Zo zal het kind gehoord worden.
We hebben ook een dagelijkse routine lijst opgesteld en uit deze lijst worden een aantal zaken benoemd waarvoor zij munten krijgen en dan bepaalde extra’s kunnen verdienen. DIt maakt ze bewust wat het belang van structuur is en dus routine wat ze later ook nodig hebben. Wanneer de routine en structuur op orde is, worden de munten afgeschaft. Het lijken weer allemaal regels maar wij hebben er dus veel baat bij. Doe er je voordeel mee!! Maar liefde en aandacht en luisteren naar de kinderen is en blijft belangrijk
@liesbeth, het verkeerslicht principe werkt enorm goed, ook enkele keren toegepast …
@liesbeth, dit soort methodes moeten wel bij je passen. Bij ons werkt zo’n soort aanpak helemaal niet. Ik moet juist vanuit mijn emotie reageren, om over te komen bij de kinderen. Ik ben van nature ook helemaal niet aggressief, dus dat hoef ik niet te onderdrukken. Op dezelfde manier kun je ook geen humor in je opvoeding gebruiken wanneer je dat niet van nature in je hebt.
1 ding wil ik er nog op aan vullen.
wat leer je je kind op het moment dat je je boosheid aan de kant zet (lees; opkropt)?
dat ze niet boos mogen zijn? hun gevoel van boosheid opkroppen?
daar kan ook niet veel goeds uitkomen. iemand die nooit boos is kan op gegeven moment doordraaien. boos zijn is een normale reaktie,een normale emotie. Hoe je je boosheid doet uiten,dat is een heel ander verhaal. dan gaan we praten over agressie en dat is natuurlijk wel een probleem. laat je kinderen nooit met agressie in aanraking komen (ook niet Door agressie op tv)
boosheid mag nooit overgaan op agressie.
Zo leer je dus je kinderen dat je op een goede manier boos kunt zijn op iemand omdat die andere persoon iets slechts heeft gedaan 😉
deels ben ik het ermee eens. Maar dat gaat al helemaal anders als je kind doof is of een andere beperking. Omdat praten niet helpt en alleen gebaren ter beschikking zijn,moeten wij als ouders
volgens de vele gebaren cursussen,alle gevoel en mimiek erin gooien om het kind iets duidelijk te maken. Dus ook laten zien dat je boos bent.
zeker weten is gebarentaal een vorm van communicatie maar het is toch anders dan gesproken taal en bij gebarentaal is mimiek alles. Je kunt niet gebaren ik ben boos terwijl je vriendelijk kijkt. Elke dove zal denken; huh?
en ik merk bij mijn kinderen dat ze degelijk af en toe tijd nodig hebben om af te koelen. dat helpt altijd. anders ook hier gevaarlijke situaties. Denk aan broertje die nog niet weet dat grote broer niks hoort dus zonder enige vorm van waarschuwing letsel aanbrengen (omver rijden met een loopwagen etc) en ook de dove grote broer die niet hoort Hoe broertje lief schreeuwt omdat hij op hem zit. kleine voorbeelden maAr mijn punt is duidelijk lijkt me
@lala, Ja. de schrijfster heeft inderdaad niet dove of blinde kinderen als uitgangspunt genomen
Klinkt allemaal heel leuk en aardig… Maar als ouder heb je boven alles de taak je kinderen voor te bereiden op de echte wereld. Die echte wereld is er een waarin slecht gedrag gewoon wordt bestraft en lang niet zo zachtjes als wij ouders dat doen.
Pas op de tweede plek komt alles met zoveel mogelijk liefde en aandacht bij te brengen. Door deze te verwisselen hebben we ook zo’n enorme aantal prinsen en prinsesjes rondlopen waarin de ouders dan durven te zeggen “mijn kind doet dat niet”… En gaan we geheel voorbij het feit dat kinderen onderling en vooral in de tienertijd hun grenzen gaan verkennen, maar ook die van anderen.
Kinderen zullen eerst moeten leren dingen te doen vanuit hun verstand, waar in het begin het instinct de baas is, dat zien we opnieuw met de puberteit. Vandaar ook die primitieve gedragingen die de meeste laat volwassenen niet meer begrijpen, omdat de meeste van ons het verstand laten heersen en minder laten verleiden door onze onderbuik gevoelens.
Met het verhaal hierboven overschat je kinderen en de maatschappij waarin zij opgroeien en zullen zij veel van hun weerbaarheid verliezen bij tegenslagen. Hoe graag wij ook allen wensen dat het zo wel kan werken, de wens maakt nog niet de realiteit.
@Heiny Reimes,
Ja dat ben ik met je eens. Ik ben een grote voorstander van positief opvoeden, maar inderdaad wat we willen is dat onze kinderen zich kunnen redden in de huidige maatschappij. Het leren omgaan met teleurstellingen en dus een keer nee hoort bij het leven en gaat inderdaad over weerbaarheid. En uit emoties handelen mag best zo lang het pedagogisch verantwoord blijft. Want met emoties leren omgaan is ook belangrijk (check de prachtige video over emoties in Japans onderwijs).
Hier staat ie bij ons . Japanse levenslessen : https://www.nieuwetijdskind.com/japanse-levenslessen/
Ik ben van mening dat het ene kind het andere niet is! Kinderen dienen tijdens hun opvoeding normen en waarden mee te krijgen en respect leren hebben. Daarbij zullen ze duidelijk moeten krijgen wat wel en niet mag. Voor ieder kind werkt dat anders. En dan put ik even uit mijn eigen ervaring als kind en als ouder! Daarbij is het ene straffen het andere niet. Als ze als jong volwassene iets doen wat niet mag krijgen ze daar ook ‘straf’ voor…. Als de opvoeding voor ieder kind hetzelfde zou kunnen zijn kunnen we van opvoeden gewoon een online cursus maken!
Jezelf kennen en onderzoeken of je in balans bent met de ander en de omgeving is basaal bij opvoeding.
Als je bij disbalans jezelf verantwoordt door te zeggen “Zo ben ik nu eenmaal” dan zegt je kind ditzelfde later over zichzelf.
Zonder openstaan voor elkaar is geen oprechte dialoog mogelijk en blijft het bij beleefde contacten.
Jammer, want de rijkdom om met en van elkaar te leren zorgt voor deze unieke, hartverwarmende en onvoorwaardelijke liefde.
Het boek van Rosenberg “geweldloze communicatie” geeft hiervoor goede tips.
Ben pedagoog en vertrouwenspersoon en geef advies aan ouders om liefdevol en duidelijk te communiceren.
Het is duidelijk een artikel dat veel mensen raakt. 🙂
Gordon ik begrijp je standpunt. Deelde die ook voor ik kindjes had. En dan krijg je als eerste een dochter waarbij niet ingrijpen totaal niet werkt. Dingen uitleggen, zodat ze het zou snappen. Niks resultaat. Ze keek me recht in de ogen en deed gewoon verder. Ze respecteerde geen grenzen van anderen. En ze heeft het er nog steeds moeilijk mee. En tegelijk is het een lief kind. Heel gevoelig en een echte schat. Met mijn handen in het haar heb ik gezeten en het gebeurd soms nog. Mijn gevoel volgen lukte niet bij haar. Het enige dat werkt en dat doet mijn mama hart pijn is haar eerst ‘breken’ om tot haar door te dringen en dan is het natuurlijk een heel karwei om haar weer te helen.. Ze niet aanpakken was ook geen optie ze bracht geregeld de andere kindjes in gevaar. Nu weten we dat ze mentaal te ver voorop was op haar emoties. We leren haar nu stap voor stap haar emoties begrijpen en dat gebeurt vooral door onze eigen emoties te leren kennen, en er eerlijk over te zijn.
Nu ze ouder wordt en er meer mee kan gesproken worden lukt het ons wel om dingen met haar te bespreken. En samen naar oplossingen te zoeken. Ik zie haar nu stilaan groeien in s
Zelfzekerheid. Zachter worden vooral voor zichzelf.
Maar als ik zie welke evolutie wij als ouder doorlopen hebben in die jaren ben ik het wel met Gordon eens dat we kinderen vanuit eerlijkheid en liefde benaderen door het goede voorbeeld te geven in de eerste plaats de juiste aanpak is. Het juiste voorbeeld gaven we toen allicht nog niet. En nu zijn we 8 jaar verder en ik ontdek nog dingen aan mezelf die kunnen verbeteren, die ik verkeerd doe, maar die ik wel van mijn kids vraag. 🙂
Ikzelf ben er van overtuigd dat kinderen en ouders met een reden bij elkaar zijn en dat we ondanks de studies en opvoedkundige visies en meningen van andere ons eigen hart en gevoel moeten volgen met onze kids. En opvoeden vanuit liefde kan soms ook hard zijn betekenen indien dit nodig is. 🙂 dus volg vooral je gevoel, geen algemene richtlijnen. Werkt het niet probeer dan iets anders ook al is het soms onconventioneel. Maar volg steeds je hart. Breek, straf of doe een kind geen pijn. Zoals hier al gezegd is, pak steeds het gedrag van het kind aan en nooit het kind zelf. En zie je kind nadien dichtklappen dan heeft het even nood aan zeer veel bevestiging op punten waar het wel heel goed in is. En is het belangrijk om die ook even zeer intens in de verf te zetten. Desnoods door situaties in scène te zetten om je kind terug op te hemelen. En is er dan niet zo ergens een onderzoek,datnheeft aangetoond dat je voor elke negatieve opmerking jener zeven positieve nodig hebt om ze te compenseren?
Groetjes,
Nele
@Nele, ben ook wel nieuwsgierig naar dat onderzoek. Ik weet wel dat (gedrags)patronen 7 generaties doorlopen. Ook het getal 7 dus. Met bijvoorbeeld voorouderregressie kun je dit opsporen en oplossen.
ik vind het een mooi stukje maar denk dat kinderen het woord nee en mag niet ook moeten leren begrijpen. Er is namelijk ook een wet en als je als volwassenen iets verkeerds doet krijg je er ook straf voor.
Gordon,
Zoals je weet, spiegelen kinderen vaak het gedrag van de ouders. Of juist wat de ouders niet tonen, de zogenaamde onderstromen. En hun eigen onopgeloste innerlijk kind issues.
Ook het niet eerlijk en oprecht zijn naar hun kinderen toe. Dit voelen kinderen feilloos aan. Met alle gevolgen van dien.
Zou je daarom nog een keer het artikel van de Methode “Fluisterkind” van Janita Venema willen publiceren?
Dank je wel. Ik zal er binnenkort eens wat dieper op in gaan. Hier heb ik een artikel over geschreven : . Over het fluisterkind staat ook informatie op deze website., hier staat een artikel:
Ik ben een alleenstaande moeder van vier kinderen.
Ik ben het hier ook gedeeltelijk mee eens maar niet helemaal.
Het is onrealistisch om nooit een keer een standje te geven aan je kind en vooral niet als je er vier hebt.Ik vind dat het afhangt van de situatie.Je kunt niet altijd kalm blijven.
En in deze harde maatschappij is dat ook niet altijd zo,we zijn immers geen robotten.
Ik ben 59 jaar en er ook niet slechter van geworden .
Kreeg wel eens op m,n sodemoieter van m,n ouwe heer .
D,r zit echter een verschil in een pak slaag of een bestraffende tik .
Ik wist zelf wel dat ik fout zat .
Het mij geholpen en niet slechter gemaakt .
Trots op m,n papa .
@Ger, ik weet nog dat ik op de lagere school een leraar een tik zag geven aan een klasgenoot. Ik wist met elke vezel in mijn lijf dat dit niet goed was; ook al begreep ik de machteloosheid van de leraar. Ik was geschokt met mijn 7 jaar dat dit (een tik) gebeurde; en dat iemand die een voorbeeld zou moeten zijn zoiets deed.
@Gordon, Jeetje wat een verschil… Een tik van je een leraar is fout ja, maar een keer een tik van je ouders krijgen als je het verdient is echt niks mis mee. Ik kreeg ook wel eens een tik en heb vaak straf gehad, maar ik was dan ook een verschrikkelijk kind en wist donderdsgoed dat ik die straf had verdient hoe erg ik het ook vond. Dit artikel is mij te zweverig en ik vind dat het belangrijk is om een juiste balans te vinden tussen liefde, grenzen en straffen. Operante conditionering….
@AnnexV, als je gelooft dat je een verschrikkelijk kind was, geloof ik ook wel dat je gelooft dat een tik geven ok is. Je kind slaan is niet okay. In zweden bijvoorbeeld, is het strafbaar. Ik wou dat ouders ophielden een tik goed te praten op basis van hun eigen opvoeding en zeggen dat ze daar niet slechter van geworden zijn. Ik geloof dat het anders kan, en dat het ook met de huidige generaties gevoelige kinderen het vertrouwen schaadt, en kinderen leert dat liefde voorwaardelijk is.
Ik heb zo af en toe best een verdiende schop onder mijn kont gehad. Niets mis mee! Nu worden de kinderen zo beschermd opgevoed. Zijn straks wereld vreemd.
@Jansje, Ik schreef ongeveer het zelfde . Nee 5 min op een traptrede laten zitten werkt ? kom op zeg .
Pfff wonen zeker achteraf , krijgen we allemaal vervelende en verwende kinderen van. Kinderen moeten grenzen begrijpen en die moet je zo duidelijk rustig uitleggen , maar ze moeten terleurstelling en boosheid ook begrijpen. Kinderen kunnen niet op deze manier als ” kleine volwassen” begrijpen wat volwassen uitleggen. Ook kunnen ze geen goede keuzes maken dus die verantwoordelijkheid moet uit hun handen genomen worden en bepaald worden door de ouders. Het continue gevraag en overleg maakt ze juist onzeker en dwars.
dat geloof ik ook. Probeer vooral ook te kijken wat het ontwikkelingsniveau/leeftijd van je kind is. Veel praten en uitleggen helpt niet, zeker niet in conflict situaties. niet met jonge kinderen of met kinderen in hele emotionele toestanden. Het gaat erom dat een kind leert begrijpen dat jij zijn/haar gedrag wil corrigeren en dat dit niet betekent dat je niet van hem of haar houdt. Even apart zetten, iets onthouden of eens streng toespreken is echt niet verkeert. Een kind leert zo ook op zichzelf te vertrouwen! Even alleen zijn is niet erg. Mama/papa/juf komt echt wel weer terug. Je sluit het conflict positief af. We proberen het opnieuw! Wat me vooral aan dit artikel stoort is dat het weer eens de waarheid en niets dan de waarheid pretendeert te hebben. En mensen die dit soort dingen graag aanhangen, kijk alsjeblieft uit met klakkeloos methoden en manieren toepassen. Kijk wat bij jou als opvoeder (stijl) past! want de kans dat je NIET CONSEQUENT hierin bent lijkt mij groot en is waarschijnlijk funest voor het ontwikkelen van (zelf) vertrouwen van kinderen. Met agressie/manipulatie/teruggetrokkenheid/laag zelfbeeld of juist egocentrisch gedrag als gevolg. Succes met alles!
@Wietske,
helemaal met wietske eens. Ik zie bij mijn schoonzus dat deze methode niet werkt. Met als resultaat vreselijke onbeschofte kinderen. Die van mij zitten af en toe gewoon op de gang. En als ze zijn afgekoeld dan praten we er even over. Ik vind het fijn werken
Een leuk stukje, maar toch mis ik wat.
Ik denk niet dat het niet goed is dat je je oprechte boosheid op je kind verstopt. Laat juist je echte emoties aan je kind zien, dat schept vertrouwen in jouw emoties, ook in de positieve.
Dus als je boos bent, kijk boos en klink boos en leg het uit. Dat is bij mijn kinderen bijna altijd genoeg, en ik zou het geen straf willen noemen. Ik ben trouwens bijna nooit boos op ze.
Vaak zie ik dat kinderen helemaal door de war raken van de opvoedtoneelstukjes die voor ze opgevoerd worden. Wees echt.
@miepmi, tuurlijk, wees echt en oprecht. Het punt met kinderen is dat ze niets liever doen dan hun ouders helpen. Dit doen ze uit liefde. Als de ouder zijn of haar emoties nog niet heeft gereguleerd,en je gaat in gesprek , geven kinderen praktisch altijd voorrang aan de gevoelens van de ouder, en zetten zich zelf(hun emoties en gevoelens) daarmee aan de kant… En dat levert weer hele andere lessen op.
Is er ook een engelse vertaling?
@Bram, de bron staat er bij, bovenaan. Maar hier issie: http://www.ahaparenting.com/_blog/Parenting_Blog/post/10_Ways_To_Guide_Children_Without_Discipline/
Interessant artikel, niet straffen en wel duidelijke grenzen stellen. Maar wat ik hier persoonlijk mis is een advies hoe om te gaan met de situatie als de gestelde grenzen overschreden worden.. wanneer het gaat om geen respect hebben voor het gevoel van een ander. Op welke manier ga je om met sancties en hoe voer je die uit? Ben benieuwd naar constructieve reacties !!
@Walter,
Ten eerste… je geeft het goede voorbeeld door niet over de grenzen van het kind te gaan, je zal het dus steeds minder tegenkomen > grensoverschrijdend gedrag… Daarnaast vraagt het veel meer communicatie, van jou! En daar sla je de tweede vlieg, het kind leert namelijk jouw manier van oplossen van problemen/hanteren van grenzen..
Mooi stukje. In grote lijnen ben ik het er mee eens.
Wat jullie beschrijven is gewoon opvoeden.
Als ouder geef je je kind liefde, maar je geeft ook duidelijkheid. Duidelijkheid geef je door dingen uit te leggen, verbanden te leggen en gevolgen te laten zien.
Als een kind bijt, slaat of schopt ligt hieraan iets ten grondslag. Maar het mag toch niet zo zijn dat hij dan maar beloont wordt voor dit gedrag. Je laat het kind weten dat dit ongehoord gedrag is en daar mag best een sanctie aan vast zitten. Maar zeg wel altijd: ik ben boos op wat je doet. Wat je doet is verkeerd en daar krijg je straf voor.
Daarmee wijs je het gedrag af en niet je kind. Het is voor je kind belangrijk dat het weet dat je hem of haar niet afwijst. En dan is op de gang zetten of naar zijn kamer sturen helemaal niet erg. Ga naderhand, zover dat mogelijk is, in gesprek met je kind en leg uit waarom je boos was. Een kind moet leren wat wel en niet kan. Dat doe je niet door hem of haar te belonen op verkeerd gedrag. Daarmee stimuleer je het slechte gedrag.
Gevolg kan zijn dat het kind juist meer gaat bijten of slaan of wat dan ook, want dan krijgt het aandacht.
Een kind heeft aandacht nodig van zijn ouders. Kun je doen door iedere dag quality time in te bouwen. Maar belangrijker is dat je er gewoon bent voor je kind. Dat het een beroep op je kan doen als dit nodig is.
Maar belangrijk is ook dat je er als bent om je kind te begeleiden en ondersteunen in zijn ontwikkeling. En dat betekent dat niet je eigen behoefte op de eerste plaats staan, maar de behoefte van je kind(eren).
Misschien een rare vergelijking: kijk eens naar een hond. Heeft een hond een nest, dan doet ze er alles aan om haar pups te laten opgroeien naar op eigen benen staan. Daarin corrigeert ze haar pups waar nodig.
Als je dan bedenkt dat mensenpups, ik noem het even zo om de vergelijking door te trekken, pas echt beslissingen kunnen nemen als de hersenen zijn uitgegroeid, dat is met 25 jaar, dan weet je gelijk dat je als ouder nodig blijft bij de ontwikkeling van je kind of adolescent.
Ook dit is wetenschappelijk bewezen.
Liefde i.c.m. consequenties ben ik het mee eens. Als het voor de ouder te heftig wordt, stap dan als ouder zelf uit de situatie. We zijn mensen met menselijke emoties en die hebben we ook niet altijd voor de volle 100% onder controle, dit wegens eventuele andere omstandigheden die meespelen. en inderdaad het meeste wat hierboven in het stukhe staat van ntk hou ik me ook aan. Maar kids worden tegenwoordig vaak TE vrij gelaten en dat is ook niet goed.
En bovenstaand stuk wordt geschreven help het kind samen met het opruimen van het speelgoed. Maar mijn eigen kind heeft er dan een handje van om zelf 2 tellen op te ruimen en voirderest de ouder alkes laten opruimen. En als het kind daarop wordt gecorrigeerd begint het van voren af aan. En niet voor heel even, maar voor weken, zo niet maanden.
Wat ik me afvraag. Hoe pas je dit toe op kind-kind conflicten? Vaak werken zo een teksten wel 1 op 1 ouder/volwassenen – kind. Maar hoe ga ik mijn gebeten kind uitleggen dat ik de bijter beloon door hem heel veel aandacht te geven? Vaak ga ik de bijter eerst in afzondering zetten, terwijl ik het ‘slachtoffer’ verzorg/troost. Dan ga ik naar het kind in afzondering. En dan probeer ik samen te achterhalen wat er gebeurde en probeer ik uit te leggen welk gedrag verkeerd was en met hen te achterhalen welk gedrag beter zou zijn. Waarbij dat laatste dan sterk afhankelijk is van de leeftijd. Hoe dan ook opvoeden vraagt tijd en energie, dat kan uiteraard ook in de vorm van liefde worden gegeven, maar met snel en gemakkelijk lukt het niet. Elk kind vraagt ook een andere specifieke aanpak en gooi je die dan samen in een groep, gezin, school dan kan het best pittig worden. Maar ik volg ook Corinne het valt op hoeveel kinderen te los worden gelaten, totaal geen ‘respect’ voor anderen tonen en zeer hard zijn voor elkaar.
Sinds ze allemaal naar school gaan is er thuis een nieuwe regel aan het ontstaan. Kan je niets liefs zeggen tegen elkaar dan zwijg je.
@Nele, dit is precies waar ik ook tegen aanloop en doe hetzelfde als jij. eerst het gewonde kind verzorgen dan met de bijter praten. dus toch even op de strafkruk want ik heb tijd voor het huilende kind nodig. ik kan me niet opsplitsen!
@marleen, mij is geleerd het gebeten kind juist op te pakken en weg te lopen van de andere kind – geen aandacht voor het bijten tot later.
@Nele, Ik laat ze als ze lelijk doen tegen elkaar en lelijke woorden blijven zegggen, elkaar complimenten geven….. dat moet dan uit hun tenen komen, maar het veranderd de hele situatie HEEEEL snel 🙂 De eerste keer , keken ze raar, maar ik heb het nu zo’n 15x gedaan in 6 maanden, en toch weten ze nu hoe het werkt… (ps. mijn kids zijn 4 en 6)
Ik wil graag hier op reageren. Een jaar terug was ik het hier helemaal mee eens. Ik werk nu ruim 20 jaar met kinderen ook wij mogen niet straffen,maar en nu maak ik echt een kanttekening ben ik er achter gekomen dat je wel degelijk moet straffen en dan kan op allerlei manieren,steeds meer kinderen worden te vrij en grenzeloos opgevoed,omdat helaas ouders te weinig tijd hebben (carriere etc). Sommige kinderen die na 2,3 keer niet willen luisteren moet je toch echt aanpakken door sancties te geven. Dit doe je dus ook uit liefde voor het kind,de meeste kinderen reageren juist daar heel goed op en krijg je verbazingwekkend een heel goede band mee. Ze voelen onbewust dat ze dit nodig hebben. Uitzonderingen daargelaten, dan is er meer aan de hand, bijv. een stoornis.
Vriendelijke groet,
C. Gisbers pedagogisch medewerker en spirituele kinderbegeleider/coach
@corinne gisbers, Helemaal mee eens. Deze zin vind ik ook tenenkrommend: “ Het doet er niet toe hoe bang jij bent, Jij moet mij de waarheid vertellen.” Dit is een straf op zichzelf als de ouder zich niet eerst focust op waarom het kind bang is om eerlijk te zijn. “Jij moet…” ieks.
Ja , die vind ik ook niet prettig klinken. Maar als je naar de algehele toon luistert hoor ik weinig moeten en de intentie is volgens mij ook zuiver. Ik moedig dit artikel aan omdat het een lans breekt om anders dan de ouderwetse methoden van vroeger met je kind om te gaan .
@A,
ik denk eerder dat het iets te maken heeft met de vertaling dan dat het werkelijk zo wordt bedoeld..
@A,
“No matter how scared you are, I need you to tell me the truth.”
Dit is de oorspronkelijke zin, een heel andere strekking krijg je dan. (om een kind in bepaalde situaties goed te kunnen begeleiden is het nodig om de waarheid te weten)
@barbara, dank je Barbara. Goede aanvulling. Ik ga de zin wijzigen
@A,
Het hele artikel is nogal slecht uit het Engels vertaald en ik denk dat deze zin het slechtst uit de verf komt hier. Wat waarschijnlijk de bedoeling was, of zou moeten zijn in elk geval, is te zeggen tegen het kind: “Je hoeft nooit bang te zijn om mij de waarheid te vertellen.”
@corinne gisbers,
Mee eens ze mogen boos zijn en al maar na 3 waarschuwingen word het een sanctie (in de hoek/op de trap) en ik merk dat ze dat ook door krijgen want zodra ze bij waarschuwing 2 zijn en ik ze attendeer op het feit dat het nummer 2 is. Worden ze alwel weer rustiger.
Ik straf ze liever niet maar als je ze niet straft en ze maar positief benadert wanneer ze hun zin niet krijgen lijkt dat (in mijn ogen) Niet echt te werken.
@Nicky, sancties voor boos zijn bedoel je?
wat een prachtig stukje……..BEDANKT!!
verbaas me er over hoeveel ik hier in herken, en hoeveel ik al niet zelf deed.
ik geloof niet in straffen en boos worden, hielp bij mij ook niet, werkte juist averechts bij mij als kind.
echt super bedankt!!!!
soms voel je je als ouder onzeker in een wereld vol tegenstrijdigheden, en doe je zoveel mogelijk vanuit je hart.
en niks zo menselijk als de vraag: doe ik het wel goed??
en je zelf kunnen vergeven bij een fout…….
volg je hart, dwars door stormen en heftige tegenwinden.
volg je hart, zodat je altijd de weg weer terug zal vinden.
volg je hart, als al het andere vaalt.
volg je hart, als je bijna bent verdwaald.
volg je hart……….
@Soulspeaker, Dit is echt uit mijn hart gegrepen ! Normaal ben ik niet van het softe benaderen , dit is niet soft, maar duidelijk en liefdevol . geweldig ik print het uit
Soulspeaker jouw tekst over Volg je hart vind ik ook bijzonder mooi ! dankjewel