Is het activisme in de echte wereld een deel van onze spirituele reis?

Samengevat: Mensen verschillen van mening of het activisme in de wereld, zoals deelnemen aan demonstraties voor menselijke vrijheid, deel is van een spirituele reis. Wat is er echt nodig voor ons als menselijk collectief om tot genoeg ontwaakte mensen te komen, dat we de koers van onze wereld positief kunnen bijstellen?

We leven in een tijdperk dat ons tot op het bot heen en weer schudt. Deze pandemie heeft geleid tot handelingen van onze overheden die kaarsrecht lijken te staan op de rechten van burgers en de rechtsstaat. En dan is er nog de groeiende stapel bewijs dat de strenge maatregelen die zijn ingezet, niet allemaal evenveel effect hadden op onze algemene gezondheid en veiligheid. Sommige mensen denken daarom dat ze alleen zijn ingezet om de controle van de heersende klasse te versterken.

Ik neem het mensen niet kwalijk als ze denken dat het naleven van de maatregelen genoeg is om terug te keren naar een vorm van normaal. Maar de steun voor dat idee neemt af, nu steeds meer mensen zich afvragen of het opvolgen van bevelen echt het antwoord is of juist deel van het probleem. Waar je ook kijkt, steeds meer mensen beginnen zich dingen af te vragen: hoe kan het dat kleine ondernemingen dicht moest blijven, terwijl grote multinationals die net zoveel risico lopen, wel open mogen? Waarom werden kinderen gedwongen om maskers te dragen en afstand te houden op school, terwijl onderzoek en statistieken laten zien dat dat weinig helpt en onnodig is? Waarom moeten we nog steeds maskers dragen, ook al zijn we al gevaccineerd?

Een spirituele strijd

Het is gezond om vraagtekens te zetten bij dingen die niet lijken te kloppen. We verdienen een antwoord. We hebben het recht om bevelen te negeren als die ongegrond lijken – al helemaal als onze overheid voorbijgaat aan de wetten die ze juist moeten naleven. En in plaats van aandacht te besteden aan ons groeiend ongenoegen, of zelfs maar te doen alsof ze dingen beter uitleggen, drukt de regering ons verzet harder de kop in dan ooit tevoren.

Laat het duidelijk zijn: we zitten midden in een spirituele strijd.

Maar houd de moed. Ik geloof dat alles wat er nu om ons heen gebeurt, hoe lelijk het op sommige niveaus ook is, wordt geleid door een hogere intelligentie. En die hogere intelligentie heeft een situatie gemaakt waarin we de kans hebben om de leiding te nemen over wat er gebeurt op deze planeet.

Op dit moment in de geschiedenis komt de mensheid uit haar adolescentie en wordt ze volwassen. We beginnen de verantwoordelijkheid te nemen, ieder voor zich en iedereen samen, voor de staat waar de wereld in verkeert. Zodra genoeg mensen deze mindset aannemen, kunnen we dit schip omkeren en ontsnappen aan de duim van de ‘vaderfiguur’ van onze adolescentie: de huidige egoïstische heersende klasse.

Onze angst in de ogen kijken

Eén van de grootste struikelblokken waar we tegenaan lopen in ons verzet, is het overwinnen van onze angst voor de autoriteit. Iedereen heeft de angst voor autoriteit aangeleerd uit de handen van onze ouders. Zoals Edward Snowden uitlegt in het korte filmpje hieronder, heeft de heersende klasse een systeem gemaakt dat die angst blijft voeden. Zo forceert het ons om te luisteren, van het moment dat we naar school gaan tot in ons graf.

Als individu is het altijd de moeite waard om je af te vragen of er nog wel reden is voor je vertrouwen in de autoriteiten. Of dat we alleen luisteren omdat we geconditioneerd zijn om bang te zijn. Zijn we bang om op te vallen of onze mening te geven, maken we ons zorgen om wat onze familie denkt, gaat het om afwijzing van onze vrienden, horen we er nog wel bij op werk en op school? Als we echt willen leven als vrije mensen, dan moeten we kalmeren en geaard zijn wanneer we onszelf die vragen stellen. Dan kunnen we de stille maar geruststellende stem horen van onze hogere ik. Die herinnert ons aan wie we echt zijn en wat we willen doen. Dat is de enige autoriteit waar je naar zou moeten luisteren.

Ik ben echt niet van plan om iemand te zeggen wat het ‘juiste’ is voor ze om te doen. Sterker nog, het is juist tijd dat je niemand meer blindelings volgt. Voel je niet schuldig, luister niet uit schaamte, maar dwing anderen daar ook niet toe met schuldgevoel of schaamte. Het is tijd dat ieder van ons haar middelpunt vindt. Vanuit daar kan je doen wat goed voelt voor jou. Misschien betekent dat voor nu wel dat je niets doet. Maar als je ooit merkt, vanuit een staat van kalmte, dat je innerlijke stem je voorzichtig probeert over te halen om op te staan voor je principes en actief te worden in de wereld, dan ben je het jezelf (en de rest van de mensheid) verschuldigd om al je angsten te overwinnen en door te zetten.

Wat is activisme in de echte wereld?

Het eerste waar we aan denken bij activisme in de echte wereld, is ons recht om samen te komen en te protesteren. Sommige mensen wijzen dat van de hand, omdat het beelden van onnodig geweld en gevechten oproept. Maar dat is geen vaste eigenschap van opkomen voor je persoonlijke rechten en vrijheden. De overgrote meerderheid van samenkomsten en demonstraties tegen de coronamaatregelen in de hele wereld zijn vredig verlopen. En dat is ook de enige manier om je demonstratie effectief te maken. De tijd voor hooivorken en guillotines op straat zijn we toch allang voorbij? Als we besluiten dat het puur ons doel is om de heersende klasse uit hun positie te halen zodat we eens flink wraak kunnen nemen, dan houden we de verdeling in de wereld net zo in stand als die heersende klasse al zo lang doet, om hun kleine elitegroep de macht te geven.

Voor activisme in de echte wereld hoef je helemaal nergens tegen te zijn. Natuurlijk, veel van ons zijn boos over wat we in de wereld zien gebeuren. We vinden het maar niks. En dat is een goed iets. Onze boosheid zorgt dat we niet meer stilletjes luisteren maar juist in actie komen. Maar zodra we zijn geactiveerd, is het belangrijk dat we de volgende emotionele fase ingaan: een krachtige overtuiging die ergens voor staat, zoals de basisprincipes van persoonlijke vrijheid en menselijke waardigheid die we allemaal delen. Dat verbindt ons met elkaar en is de brandstof voor onze wens om niet alleen ons eigen leven beter te maken, maar ook het leven van alle andere mensen. Via die weg zullen we uiteindelijk kijken naar hoe we de hele planeet behandelen; we zullen ons afvragen waarom we daar nog steeds toestemming voor geven.

Natuurlijk is activisme in de echte wereld niet beperkt tot meedoen met demonstraties. Het kan ook simpelweg de manier zijn waarop je je dagelijks gedraagt tegenover mensen met autoriteit. Het is vaak iets persoonlijks dat ons tot actie aanzet. Ik weet nog heel goed wat voor mij de druppel was: ik las dat mijn zoon in de kleuterklas een masker op school moest dragen. Toen sprong ik uit mijn stoel en nam ik de tijd en moeite om te onderzoeken hoe het zat. Dat leidde uiteindelijk tot een hele reeks aan frustrerende en oncomfortabele gesprekken met mensen met autoriteit, van een schooldirecteur tot een onderwijsdirecteur. Ik had al snel het gevoel dat ik dit niet alleen deed voor mijn zoon – ik had mijn vertrouwen in het systeem meteen verloren en vroeg me af of hij überhaupt nog wel naar school moest gaan – ik voelde ook dat ik wilde leren om op te komen voor mijn rechten, zodat ik andere mensen in dezelfde situaties kan helpen.

Effectief activisme heeft altijd een spirituele kant. Het dwingt ons om goed in de spiegel te kijken en het innerlijke werk te verzetten waarmee je verantwoordelijkheid voor jezelf neemt. Dat verandert hoe de wereld ons ziet. Om dat te doen, moeten we de wereld bekijken met een meer kritische blik en een toewijding aan de waarheid. Bedrog is wat ons gescheiden houdt, al eeuwen lang, maar de eenvoud van de waarheid verbindt ons. Het delen van de waarheid geeft ons kracht en maakt ons vrij.

De les

Wat er zo ongekend is aan deze tijd die we meemaken, is dat we nu allemaal op een bepaalde manier persoonlijk geraakt worden. Niemand ontkomt hieraan. Dat maakt het moeilijker voor mensen om het aan je voorbij te laten gaan. We zijn allemaal wezens die worden geroepen om iets te doen. En waarschijnlijk blijft de wereld een slechtere plek worden, totdat er genoeg mensen meedoen. Daarom geloof ik dat het een hogere intelligentie is die dit allemaal regisseert. Wanneer we groot genoeg worden en eindelijk dat monster van een heersende klasse doen instorten, dán hebben we geleerd hoe we verantwoordelijkheid nemen voor de staat van de wereld. Dan weten we meer over de bedrieglijke trucjes van macht. Vanaf dan zijn we op een diep niveau met elkaar verbonden. We worden één. Dat zet ons in een positie waarin we de middelen hebben om een wereld te maken die ons allemaal dient.