Ben jij daar, geweten? Kun jij mij uitleggen waarom jij mij constant bestookt met dat nare gevoel in mijn maag? Dat kwellende stemmetje in mijn hoofd?
Want je had groot gelijk, toen ik vreemd ging en loog tegen geliefden, toen had je het volste recht me kwaad in de spiegel aan te kijken. Toen ik niet de waarheid vertelde over onbenulligheden, was het je gegund me uit te lachen toen dat naar buiten kwam. Vooral toen bleek dat ik met de leugens vooral mezelf pijn deed. Want het lijkt me logisch dat jij me waarschuwt als ik mezelf of anderen pijn doe. Maar waarom kwel jij mij op zulke onbelangrijke momenten? Ben jij vergeten dat je alleen dienst doet als scheidsrechter als het echt fout gaat? Wanneer heb jij besloten een vaste inwoner in mijn huis te worden?
Als ik na een glas wijn de rook van een sigaret inhaleer, voel ik daarmee de schuldgevoelens samen met de teer naar binnen kruipen. Een dag met veel vet eten en als toetje een gebakje, ik voel je kijken.
Geschreven door Barbara Postema
Als ik een tekstbericht verstuur en na twee dagen nog geen reactie heb ontvangen, dan komen de vragen: “wat heb ik geschreven, hoe kan het zijn overkomen, ben ik iemand zijn verjaardag vergeten?”
Een simpele boze blik kan er al voor zorgen dat mijn schuldgevoelens opspelen, ook al is het overduidelijk niet mijn schuld. Een rommelig huis, een lege koelkast, een vlek in het tapijt, een verkeerd gevallen opmerking. Het is altijd mijn schuld, ik wil het oplossen, ik wil gelijk een bevestiging dat het niet mijn schuld is, ik wil me beter voelen. Want ik wil dat lege knagende gevoel van jou niet meer.
En nu heb ik jou eens goed geobserveerd, want ik hou niet van zeurende gevoelens in mijn ingewanden. Maar ik begrijp nu wat jij me wilt zeggen, jij wilt me duidelijk maken welke overtuigingen ik bij me draag.
Ik ben ervan overtuigd dat ik vaak iets verkeerd doe. Of als er iets verkeerd gaat, ben ik ervan overtuigd dat het waarschijnlijk mijn schuld is. Dat door mijn gedrag iemand gekwetst of boos wordt.
En jij, liefdevol geweten met je schuldgevoelens als bombardement, probeert mij erop te wijzen. Zodra de gedachte binnenkomt “wat heb ik gedaan?” dan druk jij hier met je vinger eindeloos op, tot het een zere blauwe plek is geworden.
Slopend, doodvermoeiend te voelen hoeveel overtuigingen zich in mij hebben geworteld. Want voel ik me niet verantwoordelijk voor dingen, die niet mijn verantwoordelijkheid zijn? Voel ik me niet schuldig, terwijl er nog niet eens iets is gebeurd?
En zijn al die schuldgevoelens niet véél en véél schadelijker voor mij, dan al die sigaretten, gebakjes en wijntjes.
Het is geen makkelijke opgave, inzicht in je overtuigingen krijgen. Maar jij wijst mij de weg. Nu ik mijn overtuigingen allemaal netjes heb opgeschreven, blijk ik toch wel erg angstig voor afwijzing en confrontatie. En nu ik nog eens dieper graaf, heb ik blijkbaar wel erg vaak een oordeel klaar over mezelf en anderen.
Maar energie is te veranderen en dus zijn ook deze overtuigingen te veranderen. Ik hoef alleen maar goed naar jou te luisteren en te kijken welke overtuiging of sterke gedachte naar voren komt. Inmiddels voel ik me dan ook een stukje lichter. En voel ik dat je niet meer zo vaak boos naar me kijkt.
En jij, geweten, komt soms ineens weer boven, vooral als ik impulsief of onoplettend ben. Dan voel ik je komen, maar zodra ik zie welke overtuiging eronder zit, dan beloof ik je dan ruim ik het op.
Mag ik je dan nu vragen mijn huis te verlaten? Want ik ben er van overtuigd dat ik de hint heb begrepen. Ik ben er ook van overtuigd dat ik elke overtuiging kan ombuigen naar iets positiefs, bedankt daarvoor. En mocht ik echt eens over de scheef gaan, dan weet je me vast wel te vinden.
Lief artikel! Voor mij gold: Heeft Sneeuwwitje een geweten, van welke appel is gegeten? Het brokstuk in de keel, van de ‘giftige appel’. Dat stukje in de keel, besloot de wereld te laten ‘leren’ wat of Liefde is… Daardoor stond het stil bij elk woord en elke letter en elke intentie. Op zich prima, maar het werd steeds perfectionistischer, totdat het zichzelf de keel bijna dichtkneep.
Sneeuwwitje wilde zo zonder fouten zijn als voorbeeld, dat het uiteindelijk een fikse job had aan de ‘vlekkendepper’. De valse onschuld en het onbezoedelde speelden parten. Ofwel: een appel partje…
Het gekke is dat ik een tijd een clubje mensen opzocht die eigenlijk helemaal niet zo vriendelijk deden. Beetje roddel en achterklap. Zat ik als Sneeuwwitje tussen, die altijd aardig bleef. Totdat ik de lagere woorden en frequenties ook begon te uiten. Daarna keerde ik terug in een soort balans. En voel ik de laatste tijd hoe ik zonder moeite mijn Lichie kan laten stralen terwijl ik ook directer ben geworden. Deze groep mensen heeft mij eigenlijk geholpen, om zowel dat Sneeuwwitje op een goede manier neer te zetten, maar ook te kunnen tegen de voetstappen in de zwarte sneeuw.
Soms kun je gewoon geen dingen ontdekken in een ‘correcte groep of setting”. Met alle respect juist voor deze groep. Zij waren tijdelijk mijn leermeesters als het ware.
Maar hoe kom je er achter welke overtuigingen er spelen??
Wat fijn om op deze luchtige manier te lezen over dit herkenbare thema, zodat ik mij hierin niet de enige voel. Ik heb het altijd vreemd gevonden dat ik alle schoenen pas….
Dank je voor het schrijven van dit artikel. Veel herkenning en iets waar ik op dit moment me heel bewust van ben, het me constant schuldig voelen. Dank je wel Barbara. Groeten Caroline
Nu ik dit artikel lees . moet ik terug denken aan hoe dat vroeger ging .
De kerk deed er ook geen goed aan om je van allerlei schuldgevoelens aan te praten .
Je snel schuldig voelen zegt ook iets over je persoon zelf .
Je moet of hoef je niet perse altijd schuldig te voelen over alles .
Je geweten spreekt je natuurlijk aan .
Had ik dat wel moeten zeggen en ach had ik het maar nooit gezegd of gedaan .
Je moet bij je eigen te raden gaan . waarom dat eeuwige schuldgevoel ..
Ik ben er een beetje van afgestapt . dan ben ik die verjaardag maar vergeten .
Dat maak ik een andere keer dan wel goed .
Had ik als voorbeeld . mijn zieke buurvrouw niet moeten helpen ergens mee .
Eigenlijk wilden ik wel maar de tijd ontbrak mij . dus weg met dat schuldgevoel .
Als mens ben je altijd bang dat de ander je niet meer zo aardig vindt .
Ook voelden ik mij vaak schuldig om mijn eeuwig rommelige huis .
Dat deert mij nu weinig meer . het is mij huis denk ik nu . Mijn rommel .
Waneer ik er aan toe kom ruim ik het op . Ik ga met een gerust hard zonder
schuldgevoel ergens naar toe waar ik op dat moment zin in heb .
Een laatste schuldgevoel over het roken . ik heb gerookt maar niet veel .
Eigenlijk mocht ik niet roken omdat ik astma heb .
Toch stak ik stiekem een peuk op . mijn partner ja daar bedacht ik allerlei
Smoesjes voor. Ik vond het niet netjes van mijzelf . dus dat schuldgevoel
kwam weer boven drijven . Maar ik wou een hele preek vermijden dus . daar ging ik weer.
Maar ik had uiteindelijk alleen mijzelf ermee . want mijn gezondheid leed er onder .
En bang dat de longarts mij afkeurend zou bekijken .
Ik ga liever ook niet de confrontatie aan .
Ik schaam mij voor mijn zwakheid .
Maar ben er nu van overtuigd dat ik al vele schuldgevoelens kwijt ben .
Ik heb het in de hand .
En als probeer als nuchter mens te stellen . een mens is ook maar een mens .
Een beetje innimini schuldgevoel mag toch wel . !!!!!
Dank je Barbara voor jou inspirerende artikel .
❤️❤️Jannie .
Mooi verwoord Jannie, herken me op jouw weg
En mooi verwoord Barbara, dank
Heel mooi gesprek met je geweten. Mooi geschreven oo en recht uit het hart. Merci, Lutje