Alles voor je kind doen als excuus om niet van jezelf te houden

Ik doe alles voor mijn kind

Je herkent de uitspraak vast wel: “Ik hou zoveel van mijn kind, voor hem doe ik alles.” Vaak wordt dit ook letterlijk zo bedoeld. Je kunt het zo gek nog niet bedenken of je doet het voor je kind. Niet alleen vertroetel en verwen je jouw kind, maar je probeert er altijd voor je kind te zijn, om aan elke behoefte tegemoet te komen en vooral je kind te laten weten dat hij het waard is en dat er van hem gehouden wordt.

Moeders die meer dan de extra stap voor hun kinderen zetten, gebruiken dit echter ook als excuus voor het te weinig aandacht geven aan zichzelf.

Want je kind gaat voor en als je zoveel met je kind bezig bent dan blijft er vaak maar weinig tijd voor jezelf over. Maar dat doe je met liefde, toch? Want je bent niet voor niets moeder geworden en het allerbelangrijkste is toch wel dat je kind gelukkig is.

Dus bereid je hele uitgebreide maaltijden voor je kind en eindig jij met het eten van de leftovers. Of sta je dagen aan de zijlijn bij het trainen, omdat sporten zo gezond is, maar kom jij niet verder dan het dagelijks op en neer lopen van de trap. En investeer je tijd en geld in juiste supplementen en goede begeleiding voor als je kind ergens in vastloopt, maar vergeet je zelf iedere dag voldoende water te drinken en een multivitaminen tablet heb je al heel lang niet meer genomen. Behalve dan die van je kind.

Het lijkt zo natuurlijk, je houdt meer van je kind, dan van jezelf.

Maar als deze ‘natuurlijke’ liefde ervoor zorgt dat je jezelf verwaarloost en je er misschien zelfs aan onderdoor gaat, dan is de vraag: Wat speelt er werkelijk? Waarom kun jij je kind wel alles geven, maar lukt het je niet om ook maar enigszins voor jezelf te zorgen?

Heel veel moeders zullen antwoorden dat ze te weinig van zichzelf houden, dat ze dat allemaal niet belangrijk vinden of dat het wel weer komt als hun kind ouder is. Doordat ze het dus als normaal beschouwen verandert er niets en blijven ze waarschijnlijk hun hele leven wijden aan hun kind, zonder erachter te komen wat de reden is dat de liefde voor hun kind zoveel makkelijker stroomt dan de liefde voor zichzelf.

Wat gaat er schuil achter jouw behoefte om alles voor je kind te doen?

Lange tijd was ik het hier volledig mee eens. Mijn kinderen stonden en staan op de eerste plaats. Maar sinds kort sta ik er wel naast. En misschien als het gaat om zelfzorg en zelfliefde er boven. Want net als dat je in een vliegtuig eerst zelf je zuurstofmasker moet opzetten, zo moet je eerst en vooral voor jezelf zorgen. Al is het alleen maar omdat je kind de beste versie van jouzelf nodig heeft en jij zo ook het beste voorbeeld geeft aan je kind.

Zelfliefde is een levenslange ontdekkingsreis.

Al jaren ben ik hier steeds bewuster mee. Ook in mijn trainingen en helende verhalen is dit een terugkerend thema. De echte eyeopener op dit gebied kwam echter toen ik laatst naar mijn jongste keek terwijl we in het bos waren. Zijn ogen sprongen er door de lichtinval, het groen van de bomen en het blauw van de lucht echt uit. Ik besloot het direct vast te leggen en dacht, deze foto wil ik delen. Die is zo mooi. Hij ziet er zo knap uit. Wat een prachtige ogen. Wat een heerlijk ventje.

En met dat ik dat dacht, dacht ik ook: wat lijkt hij op mij. En opeens schrok ik daarvan. Want als hij op mij lijkt, dan zou ik mijn ogen misschien ook wel zo mooi vinden. Mocht dat wel, kon dat wel? En opeens werd ik mij bewust van de enorme lading die er op zelfliefde ligt. Niet op hoe je moet houden van jezelf, maar op of dat wel mag.

Openlijk en ongegeneerd houden van jezelf en zorgen voor jezelf wordt namelijk nog vaak gezien als narcistisch en egoïstisch.

Zeker als het om vrouwen gaat. Instagram modellen worden beschimpt om hun perfecte foto’s. Vrouwen die teveel selfies plaatsen worden met allerlei complexen bestempeld. Succesvolle zakenvrouwen worden als het even kan bij de eerste de beste misstap onderuit gehaald. En moeders die niet alles voor hun kind doen en niet de perfecte moeder, huisvrouw en partner zijn, omdat ze tijd voor zichzelf nodig hebben en die zichzelf gunnen, worden daarop verwijtend aangekeken.

De vraag is dan ook, zitten we met zijn allen nog steeds vast in oude patronen en rolverdelingen? Waarbij vooral het geluk van de vrouw ondergeschikt is en zelfliefde iets is dat we onze kinderen wel leren, maar waar we zelf niet aan mee durven doen. Omdat je dan je kop boven het maaiveld uitsteekt?

Waardoor het houden van jezelf via je kinderen veel makkelijker is.

Heb je er namelijk wel eens aan gedacht dat de liefde die je geeft aan je kind, het vieren van de successen en mooie momenten van je kind en de complimenten die je daarover krijgt, vooral ook een soort bevestiging van jezelf en jouw eigenwaarde zijn?

Want je kind lijkt op jou, hij is een product van jouw opvoeding, van jouw liefde, zorg en aandacht. En als je niet trots durft te zijn op jezelf en dat durft te delen, dan doe je dat via je kind. Zodat je mee kan liften op de positieve reacties. Omdat je ergens wel weet dat die complimenten ook voor jou bedoeld zijn. Want je kind is jouw spiegel. Hoe vaak zie je niet een moeder een foto van haar dochter plaatsen op Social Media en dankzij de complimenten dat ze op haar moeder lijkt helemaal opfleuren?

Is toegeven dat je van jezelf houdt of wil houden zo eng dat je het uit de weg gaat?

Is jouw werkelijke beweegreden misschien de volgende: Ik doe alles voor mijn kind, omdat ik het doodeng vind om toe te geven dat ik eigenlijk heel veel van mezelf hou of in elk geval heel veel van mezelf wil houden, maar niet weet hoe en bang ben voor de reacties als ik kies voor mezelf?

Dan is het tijd om het oude verhaal over en tussen ons vrouwen te helen en de cirkel te doorbreken.

Want toen ik besefte dat ik nooit openlijk iets moois over mezelf zeg of durf te zeggen, omdat er een oud verhaal tussen zat, een verhaal van afgunst, buitensluiten, afkeuren en klein houden, besloot ik dat het anders mocht. Dus vanaf die dag ben ik selfies gaan nemen. Ongegeneerd, ontdekkend en met heel veel plezier.

Want houden van jezelf is vooral voelen en doen, en genieten van elke stap die je daarin maakt. Ongeacht wat een ander daar van vindt.