Ken je dat, dat je de bank bijna niet af komt? Dat je je zwaar voelt en alleen? Eigenlijk vind je dat je je niet moet aanstellen, maar het lukt gewoon niet om in beweging te komen. Als troost grijp je naar chocola en nog een serie op Netflix. Dít zet je niet op Facebook…
Contact met jezelf
Je bent niet de enige! Er zijn heel veel mensen die zich regelmatig alleen voelen. Zelfs als je genoeg vrienden hebt. Het is niet erg en geen zwakte. Maar als je verlangt naar iets anders: het kán anders. Dat vraagt alleen wel wat moed. Het gaat namelijk niet om hoeveel contact je hebt, maar om de diepte ervan. En daar in de diepte wordt het vaak spannend. Dan kom je bij de momenten dat je gekwetst bent, de dingen waar je je voor schaamt, of dat wat je jezelf eigenlijk niet toestaat.
Hoe goed ken jij jezelf eigenlijk? Weet je wat er bij jou van binnen leeft? Als je weinig contact hebt met wat er in de diepte in jou zélf om gaat. Dan is het vaak ook eng om daarover te praten met anderen. Daar ligt de sleutel.
Als ik echt naar mezelf luister, ontdek ik dat ik me in de steek gelaten voel, dat ik denk dat niemand me leuk vindt. Dat niemand echt waardeert wat ik te zeggen heb, weinig mensen me zien staan. Poehh.. dat zeg je niet zomaar even op een feestje. Maar het is er wel (en iedereen weet hoe het voelt). Ik hoef het ook niet meteen aan anderen te vertellen, opschrijven is een fijne manier om er uiting aan te geven. Of er over schilderen of tekenen. Later komt er misschien een moment dat ik het met anderen deel.
Hoe doe je dat?
Gewoon even rustig gaan zitten en het jezelf een beetje comfortabel maken. Je sluit je ogen en haalt een paar keer diep adem. Adem een paar keer rustig in en weer uit. Met je adem maak je als het ware ruimte in je zelf, voor alle gevoelens die er zijn, hoe heftig of hoe naar of pijnlijk ze ook zijn. Blijf jezelf zeggen: “het is oké, het is oké wat ik voel, het is oké. Ik ben veilig. Het mag er zijn. Het is niet fijn, maar het is oké”. Als je dat rustig en met aandacht doet kun je tegelijk ook je kracht voelen, voelen dat je het kunt dragen. Je zult voelen dat je nog steeds zit waar je zit, nog steeds ademt, er nog steeds bent. Dát is heling. Na afloop voel je opluchting en rust.
Uitreiken
Ooit ben je gekwetst, je hart heeft zich een beetje gesloten. Je hebt jezelf misschien wel verteld dat je het wel alleen kunt, of dat je liever alleen bent. Dat je van rust houdt. Maar misschien is het eigenlijk gewoon té spannend om hulp te vragen of aan te geven wat je nodig hebt: een arm om je heen, lieve woorden, troost, een luisterend oor. ‘Nee hoor, ik kan het zelf wel.’
Iemand die naast je staat en je laat voelen dat het oké is wat je voelt, is enorm helpend. Dus als het alleen niet lukt, zoek dan (professionele) hulp, er zijn heel veel liefdevolle mensen die je graag begeleiden in jouw helingsproces. Als je het (heel) spannend vindt, geef dat dan aan. Een goede begeleider weet hoe daar mee om te gaan. Respecteer daarbij je eigen gevoel en angst. Als het té spannend is dan is dat zo. Dan is het misschien nog niet de tijd, óf je hebt de ‘juiste’ persoon nog niet gevonden. Blijf zoeken met de intentie voor heling, dan komt hij of zij vanzelf op je pad. En verzamel dan alle moed die je in je hebt.
De eenzaamheid van het gekwetste hart
Hoe meer ik accepteer dat ik me op momenten kwetsbaar of alleen voel, hoe makkelijker ik ermee om kan gaan. Erover praten maakt de schaamte en het taboe minder. Zeggen wat je écht voelt, denkt en vindt is een belangrijke sleutel in je minder alleen voelen. En meteen ook de spannendste, want jezelf laten zien voelt kwetsbaar en eng! Maar dit kun je allemaal leren. De eerste stap is naar jezelf gaan luisteren. Wat voel je? Wat heb je nodig?
Heling van gekwetste stukken gaat niet van de een op de andere dag. Maar het heeft zin! Hoe meer je oefent, met geduld en mildheid voor jezelf, hoe sterker je je zult voelen. En hoe meer je hart zich weer zal openen voor contact, verbinding en liefde!
Alleen zijn is je meesterschap aangaan, hoe beter je erin bent hoe verder je ontwikkeld bent.
Prachtig artikel. Maar eenzaamheid is doodnormaal en ieder mens heeft eenzaamheid dat hoort bij de ziel.
Verschil ligt wel duidelijk tussen eenzaam voelen en eenzaamheid. Ik ben veel alleen maar eenzaam voelen nee. Ik ga met bewuste manier mee om. Ik vind eenzaamheid een herkenning van de ziel. Je staat toch altijd alleen voor ook al heb je veel vrienden en familie, toch knaagt een onbehaagelijkheid en vaak een gevoel van leegte. Ieder mens die zal sterven moeten altijd opnieuw in eigen kracht verder groeien ook daar in de geestenwereld moeten ze alleen doen. Dus eenzaamheid zal altijd deel zijn van de ziel.