Of het nu gaat om frustratie in je relatie, in je familie of anderzins: kinderen van nu laten je precies zien waar je staat. Omdat ze reageren op jou (jouw energie), op dat wat jij uitstraalt en met je meedraagt. Ze reageren op jouw trauma’s en op onverwerkte pijn uit je verleden. Maar ze reageren ook op jouw frustraties, of dat nu bewust is of niet.
In dit derde deel van de serie ‘Als het niet goed gaat met je kind’ zetten we wederom onze reis voort in onze zoektocht naar oplossingen voor problemen waar hoogsensitieve kinderen tegenaan lopen. Na de hoogsensitiviteit van je kind, het hoogsensitieve kind op school en mogelijke vormen van trauma – al dan niet eigen – staat vandaag je eigen frustratie op de agenda.
Terugblik
Eerder heb je al in deel I van de serie ‘Als het niet goed gaat met je kind’ kunnen lezen over de problematiek van hoogsensitiviteit, over de problemen op school en problematiek rondom aangepast en onaangepast gedrag. In deel II heb je kunnen lezen over mogelijke trauma’s en de grote gevolgen daarvan op iemands leven. Je hebt ook kunnen lezen dat dit alles met je kind te maken kan hebben, maar ook met jezelf. Omdat Kinderen van NU een zuivere graadmeter zijn voor dat wat we zelf uitstralen en met ons meedragen. Zonder dat er overigens sprake is van enige schuld.
Als je dit hebt laten bezinken, begrijp je misschien ook wel dat als jij als ouder in frustratie leeft, dat ook dat mogelijk grote gevolgen kan hebben voor het welzijn van je kind. Juist voor het hoogsensitieve kind dat zo veel en zo intens voelt. En daarmee zetten we vandaag onze reis voort.
Frustraties
Kinderen reageren op jou (jouw energie) en doen wat jij doet. Daarmee leven zij ook jouw frustraties uit. Als je praat over frustraties, kun je denken aan conflicten, strijd op je werk, stress en zelfs ziekte. En dat geldt voor alle problemen en gedachten waarmee jij in je hoofd zit en die blijven hangen. Gedachten die zich steeds maar blijven herhalen. Het haalt je uit het NU.
Natuurlijk is het niet zo dat jouw leven altijd mooi en zacht zou moeten zijn, alhoewel dat misschien wel wenselijk is. Zo zit het leven echter niet altijd in elkaar. Het is juist de bedoeling dat we ervaringen hebben. Dat is niet zo erg. Maar vaak willen we de pijn en de frustratie die hieruit ontstaat, niet voelen. En dát is wel een probleem. Niet de ervaring, maar wel onze weerstand tegen de ervaring, onze weigering om het te voelen én onze malende gedachten.
Voor kinderen maakt het namelijk helemaal niet zo veel uit dat je emoties hebt. Toen in 2012 mijn beide ouders plotseling kwamen te overlijden, wilde ik dat het leven voor mijn kinderen zo fijn mogelijk zou doorgaan. Daar deed ik alles voor, maar ondertussen zaten mijn kinderen elkaar continu in de haren. Pas als het me echt te veel werd en ik begon te huilen, draaiden zij zich om en gingen rustig spelen.
Uiteindelijk draait alles om acceptatie, ook van datgene wat je frustreert en niet kunt aanvaarden. Blijf je er in hangen en word je als het ware een slachtoffer van iets of iemand? Of neem je je verantwoordelijkheid, en durf je te beseffen dat het wel eens met jezelf te maken zou kunnen hebben? Als je dan gaat voelen vanuit de wetenschap dat het met jezelf te maken heeft, dan houd je je energie bij jezelf en hoeft je kind er geen last van te hebben. Dat voelen mag zolang als het nodig is, al vindt de buitenwereld vaak van niet. Het is hard nodig om te doorleven om zo uiteindelijk tot transformatie te komen. Het dient jou en de wereld.
Wat kun je doen
Als eerste is het van belang dat je je eigen frustratie erkent. Je aanschouwt het gedrag van je kind(eren) en je beseft je: ‘Ah, dit doe ik dus helemaal zelf’. Vaak krijg je daar direct al andere kinderen voor in de plaats. Als je echter al een tijdje in frustratie leeft en je kind is daar langere tijd aan blootgesteld geweest, kan het wat langer duren. En ook dat is niet zo erg, want je kind mag zijn of haar eigen ervaringen opdoen bij jou.
Mocht er wat meer nodig zijn, dan zou je je kind kunnen vertellen HOE je je voelt, zonder in detail te treden. En daarbij kun je aangeven dat je dit zelf wel gaat oplossen, omdat jij de ouder bent en je kind het kind.
Zelf vertelde ik mijn zoon aanvankelijk dat ik me ook wel eens verdrietig of boos voelde, daar had hij geen idee van. Ik vertelde ook dat ik dat zelf ging oplossen omdat ik volwassen ben. Maar omdat hij toen aannam dat hij vanaf zijn achttiende ook alles alleen zou moeten oplossen, leek mij de verhouding tussen ouder en kind een betere verwoording.
Uiteindelijk maakt het voor je kind helemaal niet uit dat je emoties hebt, als je ze maar toestaat en aanvaarden kunt. Daarmee geef je direct een goed voorbeeld en leert je kind dat emoties prima zijn en hoeft het zelf ook niets op te kroppen. Soms is het wel nodig om je eigen emoties te verwoorden om verwarring bij je kind te voorkomen, zeker als je wilt voorkomen dat je kind er last van heeft. Je kind heeft vooral last van opgekropte emoties waarbij je uithaalt naar een ander, verbaal of non-verbaal en waarbij je niet met je eigen onderliggende emoties aan de slag gaat. Het is belangrijk dat je je kind daarbij niet verantwoordelijk maakt voor jouw welzijn: jij bent de ouder en je kind mag gewoon lekker gaan spelen.
Frustratie in je relatie
Er zijn vele frustraties, groot en klein. De grootste frustratie voor onze kinderen is echter hoogstwaarschijnlijk de frustratie in onze relatie(s). En ik vermoed dat de impact hiervan wel eens groter zou kunnen zijn dan vaak gedacht wordt. Meestal is de zichtbare strijd, de ruzies en de boosheid tussen partners nog wel te bevatten. Vaak weten we wel dat dat niet handig is, maar voelen we ons daarin machteloos vastzitten en kunnen niet anders meer dan strijden.
Ook de onzichtbare weerstand tegen je partner op een subtieler niveau omdat je bijvoorbeeld vindt dat je partner het anders moet doen, kan grote gevolgen hebben voor onze kinderen. Zo hoorde ik een tijdje geleden bijvoorbeeld een moeder zeggen: jij de firma, ik de fam. Daarmee zegt zij echter dat haar man zich beter niet met de kinderen kan bemoeien. Tegelijkertijd geeft ze de boodschap af dat zij geschikter is om voor de kinderen te zorgen. Sommige moeders laten hun kinderen liever niet alleen, omdat het kind zo graag bij de moeder wil zijn. Dat is zeker ook vaak hard nodig, maar pas op als je denkt dat alleen jij goed voor je kind kan zorgen. Omdat je daarmee ook een boodschap over de ongeschiktheid van de vader afgeeft.
Als je dit begrijpt, begrijp je vast ook wel dat de gevolgen van een strijd bij een scheiding ook enorm groot is. Alleen de scheiding op zichzelf is vaak al een hele nare ervaring, zowel voor de ouder als voor het kind. Niet zelden wijst het kind zichzelf daarbij als schuldige aan. Als daar bovenop ook nog eens een strijd woedt en ouders niet meer naast elkaar kunnen staan voor hun kinderen (hoe begrijpelijk soms ook), dan is het niet zo gek dat een kind de weg volledig kwijtraakt, of zichzelf.
Als je je (ex) partner afkeurt, op wat voor manier dan ook, dan keur je in wezen in ieder geval de helft van je kind ook af. Je kind is immers een samenstelling van 50% van beide ouders. Meestal is een kind loyaal aan de zwakste ouder en keert het zich ook van de andere ouder af. En dan vinden we het gek dat ons kind niet meer naar die ouder toe wil, terwijl we deze zelf afkeuren.
Met het afkeuren van de vader of moeder – op welk niveau dan ook – keurt je kind echter ook een deel van zichzelf af. Met als gevolg dat een kind als het later groot is, uiteindelijk ook boos wordt op jou, op degene die afkeurt. Om zich mogelijk uiteindelijk als volwassene alsnog ook van jou af te keren. Niet handig dus.
In feite zou je je partner ook kunnen zien als een spiegel waar je zelf in kijkt. Ook je partner laat jou zien wat er in jou leeft, dat gevoeld en doorleeft wil worden. Maar vaak besteden we ons leven liever aan het coachen van de ander opdat wij alsnog krijgen waar we zo naar op zoek zijn. Ik denk echter dat het veel effectiever is om met jezelf aan de slag te gaan en met je eigen tekort uit je verleden, wat je nu opgelost wil zien door je partner.
Wat kun je doen
Besef in geval van een conflict of strijd dat in feite beide ouders voor een gelijk deel verantwoordelijk zijn voor het al dan niet slagen van een relatie. Er is geen sprake van schuld, al denken we vaak dat de ander ons iets aandoet.
Het is ook belangrijk om je te beseffen dat je er van kunt uitgaan dat elke ouder dat doet waarvan hij of zij denkt dat het het beste is voor het kind.
Zelfs in extreme gevallen van bijvoorbeeld drugsgebruik en zelfs crimineel gedrag en bij andere problemen waarbij een ouder uit beeld is geraakt, is het van groot belang een positieve boodschap aan je kind af te geven: ‘Je vader of moeder heeft misschien fouten gemaakt, in zijn ziel is hij / zij een goed mens, en hij / zij houdt heel veel van jou’.
Doorgesneden familiebanden
Er is meer. We vuren niet alleen onze pijlen van frustratie af richting onze partners, vaak zijn ook onze ouders de klos. We vinden dat ze het anders hadden moeten doen en hopen vaak nog steeds dat ze veranderen. Met enige regelmaat tref ik mensen aan die het contact met hun ouders hebben verbroken, dan is er sprake van een doorgesneden familieband.
Onverwerkte ervaringen uit je verleden en frustratie omdat jouw ouders je niet konden geven wat jij nodig had, zorgen er echter voor dat de liefde in jou als ouder niet meer kan doorstromen. Dat voelen kinderen. Dat geldt voor traumatische ervaringen en frustraties, maar ook – of misschien wel juist – voor doorgesneden familiebanden.
Als jij je echter aan je verleden vasthoudt en wil dat het anders is en als je daarbij ook nog wil dat je ouders anders waren of nog steeds wil dat zij anders zijn, dan is het onmogelijk om in het NU terecht te komen. En ook dat wordt gevoeld.
De band tussen een ouder en kind is er onlosmakelijk eentje van onvoorwaardelijke liefde, zelfs als deze bezoedeld is geraakt door trauma’s. Meestal kunnen we die band wel voelen tussen onszelf en onze kinderen, maar ontkennen we die band tussen onszelf en onze eigen ouders. Zelfs als het lijkt alsof je er een weg in hebt gevonden met je ouders, is dat niet voldoende en stagneert dat de natuurlijke stroom van liefde.
Als je niet in vrede komt met je verleden en als jij je ouders niet kunt accepteren zoals zij zijn, dan kan er in het nu weinig tot niets veranderen. Dan leef je in frustratie en dat geef je door aan je kinderen. Zelfs in de meest extreme gevallen van bijvoorbeeld mishandeling is het zaak om er toch op de een of andere manier mee in vrede te komen. Om te vergeven (de ziel) – zonder dat je het overigens hoeft goed te keuren – en er dan afstand van te doen.
Mensen die dit proces reeds zijn aangegaan en de banden weer hebben aangehaald, hebben er andere kinderen voor in de plaats gekregen! Bovendien leert de ervaring dat daarna het bezoek van vreemde energieën vaak als sneeuw voor de zon verdwijnt. Je kunt het zelfs na het overlijden van je ouders aangaan, al raad ik je vanuit mijn persoonlijke ervaring aan dit te doen als zij nog in leven zijn. Mocht je willen weten hoe je dat kunt doen, dan kun je er hier meer over lezen.
De zin of onzin van vorige levens en generatielasten
Veel mensen zijn er van overtuigd geraakt dat we allemaal thema’s meenemen vanuit vorige levens. Ik denk zelf dat dat niet waar is. Ik denk zelfs dat het onmogelijk is om een vorig leven in het nu te helen omdat het trillingsniveau van een vorig leven zo veel lager is dan het trillingsniveau van nu. Ik ben er zelfs van overtuigd dat je door je geloof in heling van een vorig leven uiteindelijk ook niet in het nu terecht kan komen.
Ik denk wel dat de invloed van onze voorouders enorm groot is. Dat we lasten gaan meedragen van zowel onze ouders als onze voorouders. En dat deze van generatie op generatie worden doorgegeven.
Medische oorzaak
Hoewel ik hier niet echt over kan uitweiden, kan er altijd sprake zijn van een medische oorzaak. Het eventueel opsporen van een medische oorzaak dient altijd gedaan te worden.
Met klem wil ik hier bij een streven naar volledigheid ook nog de mogelijke gevolgen van vaccinatie benoemen. Vaccinatie kan voor ernstige verstoringen zorgen en betrokkenen zullen in dat geval ontstoord moeten worden.
Wat kun je doen voor je kind
Naast het oplossen van bovengenoemde frustraties is er best veel wat je kunt doen voor je kind, ook al is de wereld overweldigend. Zelfs zonder alle drama’s en alleen gebaseerd op het fijngevoelige systeem van een hoogsensitief kind, zullen kinderen daar veel baat bij hebben. Zelf zoek ik de oplossing vooral in het Bewust Ouderschap en het Mindful Ouderschap, daar heb ik reeds meerdere artikelen over geschreven. Het gaat er in de begeleiding van een hoogsensitief kind namelijk vooral om hoe we met onze kinderen omgaan.
Een korte opsomming van benodigdheden en behoeften:
- oprechte tijd in het nu
- eerlijkheid
- acceptatie*
- authenticiteit
- hulp bij het verwerken van alle prikkels
- zo nodig het gesprek op school aangaan
- je kind ervaringen laten hebben*
- vertrouwen hebben in je kind*
- helpen bij het reguleren van (heftige) emoties mede door te leren om zelf rustig te blijven en het goede voorbeeld te geven
- mindfulness voor je kind en mindfulnessverhaaltjes
- kinderyoga
- (voeten)massage eventueel aangevuld met etherische oliën
Je kunt je kind ook helpen met een energetische reiniging of dat leren zelf te doen. En je kunt je kind leren om beter bij zichzelf te blijven en de emoties van een ander kind bij het andere kind te laten. Bijvoorbeeld door te zeggen dat zij daar niets mee hoeven te doen, omdat het niet van het kind is maar van de ander. Dan hoeft je kind deze emoties niet mee te nemen en te dragen. Dan mag je zelf echter wel het goede voorbeeld geven.
Er zijn ook diverse therapieën om je kind te helpen bij het voelen van zijn lichaam en bij het verwerken van onverwerkte emoties zoals osteopathie, craniosacraaltherapie, haptonomie en elke andere vorm van lichaamswerk. Ook kunnen zij veel baat hebben bij energetische behandelmethoden, homeopathie en druppels zoals bijvoorbeeld Bachbloesem en andere hogere vormen. Ik heb zelf ervaren dat Soul Body Fusion kinderen sterker maakt en meer in hun kracht zet, waardoor zij minder last krijgen van alle prikkels van buitenaf. Je kunt je kind ook elke dag bewust liefde schenken, vanuit jouw hart naar het hart van je kind. Je kunt ook je kind uitnodigen om steeds weer terug te komen in zijn lichaam, dat kun je doen met een commando en door te voelen wat je daarbij voelt bij je kind (of je kind dit zelf laten voelen als het daar voor openstaat).
Bij de begeleiding van een hoogsensitief kind gaat het er vooral om hoe je met je kind omgaat. Met een aanpak van Bewust Ouderschap en Mindful Ouderschap geef je je kind een mooie basis mee. Het is echt een noodzaak. Maar uiteindelijk help je je kind vooral door met jezelf aan de gang te gaan. Dat is waar je kind jou uiteindelijk toe uitdaagt.
Voordat we daar naar toe over gaan, is er echter nog één duidelijk obstakel wat jouw oprechte aandacht verdient. En dat gaat over de gevolgen van stress tijdens je zwangerschap. Daarover gaat de volgende keer.
