Het komt nogal eens voor: hoogsensitieve, intuïtieve en mediamiek begaafde mensen die er al dan niet bewust voor gekozen hebben geboren te worden in een rationeel of disfunctioneel gezin, een familie waarin geen ruimte is voor gevoel en intuïtie en er geen plaats is voor hun beleving. Wat heeft dit voor gevolgen, wat kunnen we ervan leren en vooral: hoe kunnen we hiermee omgaan?
Gevoeligheid en intuïtie
Veel kinderen staan als ze nog heel jong zijn doorgaans nog heel erg open voor hun gevoel, hun intuïtie en hun natuurlijke helderziendheid. Maar sommigen van ons worden geboren met meer dan de gewone dosis intuïtie en gevoeligheid. Sommige hoogsensitieve kinderen worden zelfs geboren met een heel pakket aan intuïtieve kwaliteiten, vaak als onderdeel van hun oorspronkelijke thuisgebied en getraind in vorige levens. Intuïtieve waarneming is deel van hun wezen, hun natuur. Het bepaalt hoe ze de werkelijkheid waarnemen en ermee omgaan.
Een mismatch
Maar wat als deze kinderen opgroeien in een gezin waarin totaal geen plaats is voor intuïtieve waarneming of zelfs maar gevoel? Waarin geen begrip is voor hun beleving van de werkelijkheid? Waar sprake is van oneerlijkheid, ruzie, conflict, gebrek aan volwassenheid aan de kant van de ouders? Dat heeft grote gevolgen voor hun ontwikkeling – en leidt vaak tot het ontstaan van persoonlijke obstakels die ze als volwassenen zullen moeten oplossen, willen ze echt weer gebruik kunnen maken van hun intuïtieve kwaliteiten en ze effectief in de wereld zetten.
Verantwoordelijkheid
Hoogsensitieve kinderen die opgroeien in een rationeel en disfunctioneel gezin, kunnen nogal eens gaan denken dat ze verantwoordelijk zijn voor alles wat ze voelen van de ander – omdát ze het voelen. In hun kinderlijke beleving is het volstrekt logisch: ik voel wat jij voelt, dus ben ik er verantwoordelijk voor en moet ik het fiksen. Dit kan ertoe leiden dat ze de rol van buffer, bliksemafleider, bemiddelaar, therapeut of zondebok gaan aannemen in het gezin.
Burn-out
Dit zie ik vaak bij cliënten die op een bepaald moment in hun leven één of meerdere burn-outs ontwikkelen. Onder de volwassene die zich veel te veel verantwoordelijk voelt en moeilijk ‘’nee’’ kan zeggen, zit vaak een verloren kind dat zich altijd verantwoordelijk heeft gevoeld voor de veiligheid en het welzijn van haar ouders – en zelfs het hele gezin.
Hoger Zelf versus kleine ik
De discrepantie tussen hun oude, wijze ziele-zelf en hun kleine kind-zelf zorgt daarbij vaak voor verwarring. Als ze in situaties terecht komen die vragen om de interventie van een oudere wijzere persoon, bijvoorbeeld bij heftige ruzies en conflicten tussen de ouders, voelen dat ze aan de ene kant dat ze de beschikking hebben over een groot aantal vaardigheden van hun oude wijze ziel. Tevens echter zijn ze het angstige kind die het zélf nodig heeft beschermd en getroost te worden.
Interventie
Om het welzijn van hun ouders en daarmee hun eigen veiligheid te waarborgen, denken ze dat ze in staat moeten zijn om als hun hoger Zelf te interveniëren – en doen dat energetisch door bijvoorbeeld te fungeren als energetische bliksemafleider of buffer voor de woede, angst, shock, gekte, frustratie, eenzaamheid, onopgeloste pijnstukken en onbegrip van de ouders. Daarbij nemen ze vaak veel destructieve energieën en emoties over. Natuurlijk blijft hun eigen kleine ik hierbij in de kou staan – iets wat zich later zal wreken.
Incongruent
Ook is het voor intuïtieve kinderen heel verwarrend om op te groeien tussen mensen die niet congruent zijn: dat wil zeggen dat wat ze zeggen, voelen en doen niet op één lijn zit. Veel mensen die niet goed in contact staan met hun gevoel zeggen het één, maar voelen en doen het ander. Omdat intuïtieve kinderen heel direct voelen wat iemand werkelijk voelt, wil en van plan is, is dit zeer verwarrend. Hoe kan het nou dat die volwassen zeggen dat ze integer zijn, en vervolgens liegen dat het gedrukt staat? Wat is hier nou waar? Wie heeft hier nou gelijk? Ben ik nou gek?
Boos
Daarbij kan het nogal eens gebeuren, dat hoogsensitieve kinderen in hun kinderlijke eerlijkheid gewoon uitspreken wat ze waarnemen en voelen – ook als dat kwesties zijn die volwassenen het liefst verborgen houden: voor zichzelf of de buitenwereld. Gevoelige kinderen zijn er vaak meesters in om juist de verborgen pijnpunten van hun ouders aan te raken en in de openbaarheid te brengen – in alle onschuld en eerlijkheid. Dit wordt ze echter niet altijd in dank afgenomen.
Straf
Juist het open en eerlijk communiceren over wat deze hoogsensitieve kinderen voelen en waarnemen wil nogal eens leiden tot groot ongemak bij volwassenen die al het een en ander te verbergen hebben – waarbij het kind wordt gestraft voor haar eerlijkheid. “Dat zég je niet,” “Dat zie je verkeerd,” zijn boodschappen die ertoe kunnen leiden dat deze kinderen gaan twijfelen aan hun gevoel, waarneming en intuïtie.
Genezing
Om hun intuïtieve gaven en talenten op een evenwichtige manier in de wereld te zetten, zonder over hun eigen grenzen heen te gaan, en zonder zich te laten gebruiken door anderen, is het voor deze mensen wanneer ze volwassenen zijn vaak nodig het innerlijke kind te helen. Om zich als de volwassene die ze nu zijn, zich te ontfermen over het innerlijke kind dat in de war is, zich onterecht schuldig voelt of schaamt, en bakken vol ladingen van de familie is gaan dragen om de harmonie in het gezin te bewaren en iedereen veilig te houden.
Ontslag
Dat kind mag ontslag nemen als psycholoog, boksbal, bemiddelaar, of zondebok. Het mag gaan spelen. Het mag eindelijk kind zijn. En daarvoor heeft het de volwassene van nu nodig. Als je dat kind zélf koestert, helpt, heelt, de veiligheid en bevestiging geeft die het nooit gehad heeft, kan het eindelijk tot rust komen en gaan spelen – en ben jij als volwassene vrij om jouw intuïtieve gaven in de wereld te gaan zetten: als spiritueel en emotioneel volwassen mens.
Het is alsof ik mijn verhaal lees. Zo herkenbaar! Dank je wel dat je dit zo duidelijk verwoordt.
Zo herkenbaar. Dit komt echt binnen.
Mooi artikel..ik ben nu beetje op het punt..lijkt of ik zelf wel tevreden ben, maar voel me soms best egoistisch en kan me niet zo zeer open stellen om verbinding met anderen te hebben.
Heb laastste jaren treveel gegeven lijkt het, en is nu stukje zelfbescherming. Ik ben nu, hmm in positie ik moet soms mn grenzen bewaken om piekeren en versmelting in mn eigen gedachten te beheersen. Is jammer dat ik weinig mensen heb waar ik hierover echt kan praten op zielsniveau.
Maar het komt, en door het aandacht te geven en het te voelen laten stromen..met stapjes!
Lieve mensen, ook ik heb tientallen jaren geleden onder mijn opvoeding en een emotioneel arme moeder. Ik deed het nooit goed. Afwijzing ….op zoveel,vlakken….Het gevolg was dat ik mijzelf ook (extreem) afwees. Het heeft diepe sporen getrokken. Toen ik 48 was werd mij duidelijk dat ik hoogsensitief ben. Ik heb heel veel aan persoonlijke ontwikkeling gedaan en kwam steeds een stapje dichter bij mijzelf. Mijn heling heeft plaats gevonden bij Caroline Bun coaching. Ik ben daar zo dankbaar voor! Ik leef eindelijk mijn eigen leven en voel mij opnieuw geboren, dankzij de hulp van Caroline en Maurice. Gun het jezelf, ik gun het jou!
Wow. Of het over MIJ gaat! Ik ben al twee jaar aan het herstellen van mijn tweede burn-out, (1996 en 2016), waarvan de laatste een ‘dubbele’ was. ( https://www.365dagensuccesvol.nl/nl/nieuws/mijn-eerste-burn-out-was-zwaar-maar-niets-in-vergelijking-met-m-n-tweede/7723/ ) Er moest iets gaan veranderen! Ik heb langs allerlei wegen en paden ontdekt dat het inderdaad zo zit als in het artikel is beschreven. Alle pijn, frustratie, verdriet, weg gepropte boosheid is zich gaan vastzetten in mijn bekkenbodem. Wat een pijn! Ik ben begonnen verlichting te zoeken bij de osteopaat, maar zij gaf eerlijk aan niets te kunnen doen. Daarna via huisarts naar gynaecoloog, vervolgens naar de bekkentherapeute, daardoor verwezen naar de haptotherapie. Daarnaast bleek chiropractie nodig, en beoefende ik een heel andere tak van ‘sport’: helend schrijven. daaruit vloeide voort dat ik Ik heb mijn eigen levensverhaal heb geschreven en dat wordt momenteel gedrukt. Daarmee heb ik veel en diep gegraven in mezelf. Nu ben ik gestart met EMDR. Ik ben zo helemaal klaar met dat verleden! En ik wil van die dominante pijn daaronder verlost worden!
De afstand tussen de volwassen- ik en ‘het kind in mij’ is nog best groot. Ik heb lang geleefd vanuit het gekwetste kind. Mijn i.q. is tiptop in orde, ik denk snel en breed, en in beelden. De ‘volwassen ‘ik krijg ik voor mijn gevoel soms nog moeilijk te pakken. Mijn limbisch systeem is volledig ontregeld en mijn bijnieren raken een beetje uitgeput door de vele angstaanvallen. Zoveel mogelijk doen wat je fijn vindt, raadt de Haptotherapeut. Inderdaad, spelen.. 😉 Lustvol leven noemen ze dat. We blijven proberen!
Voor iedereen die graag beter voor zichzelf/het innerlijke kind wil leren zorgen kan ik van harte een hele mooie manier om je heling in eigen hand aanbevelen, nl de MIR-methode (.nl). Dat is een eenvoudige zelfhelingsmethode, waar bij je 9 stappen (affirmaties) hardop uitspreekt tijdens het aaien van je hand (of op een plek waar je klachten hebt). Je kunt jezelf daarmee geven wat je vroeger niet gekregen hebt. Ook komt er daarmee een soort ‘onderstroom’ op gang, die je intuïtie versterkt en je de juiste weg wijst naar eventuele aanvullende begeleiding, zoals bv door Wendy. Een collega-therapeut (anoniem, want ik wil hier geen reclame maken voor mijn eigen toko ;-). Veel liefde voor jezelf gewenst!
wij zijn gek op de Mir methode! Dank je wel.!
Heel erg herkenbaar wat ik hier lees. Ik ben een koppkind. Heb een compleet verkeerde opvoeding gehad en kreeg op mijn 15de een relatie met de man waar ik nu mee in echtscheiding ben. Vorig jaar na een rugoperatie viel ik in een diep gat. Ik kreeg paniekaanvallen omdat ik besefte dat ik mijzelf helemaal kwijt was en deze relatie niet goed voor mij was. Er was totaal geen gelijkwaardigheid en hij bekende uiteindelijk dat hij geen band met onze kinderen heeft. Ik voelde dit al zoveel langer, maar hij ontkende dit altijd. Ik ben in therapie gegaan. Ik zag in dat ik nogal zelfdestructief leefde. Ik ben zowel in mijn jeugd als in mijn relatie emotioneel verwaarloosd en er speelde nog veel meer. De therapeut noemde ook dat ik heel erg gevoelig ben. In mijn omgeving werd wel eens hsp genoemd. Ik weet alleen dat ik mijzelf wil vinden en het leven wil gaan leven wat wel bij mij past.
Al deze commentaren lezende, is het juist dát wat mij de laatste tijd zo enorm raakt: er is veel (verborgen) pijn en leed en er wordt veel meer gevoeld dan dat er gezien mag laten worden.. Zelfs ook in de zo op het eerste oog hele normale gezinnen, relaties, situaties.
Ik zie het voor me en heb hier een beeld en gevoel bij, en wens met alles wat ik in mij heb dat alle leed, pijn, verdriet en onbegrip vanaf nu uit de wereld verdwijnt ♡
Zeer herkenbaar allemaal. Nou disfunctioneel kan ik het gezin wel noemen ja waarin ik ben opgegroeid. Erover praten mocht niet. Voor buitenwereld het perfekte gezinnetje spelen. Pas later ontdekte ik dat ik ook nog eens hooggevoelig ben. Liep altijd tegen emotioneel onbereikbare mannen aan. Dat patroon wil ik graag doorbreken. Lees nu het boek: het helen van je innerlijke kind. Met oefeningen waar soms de tranen van over mijn wangen stromen.
Hallo, heeft dit probleem alleen te maken met het opgroeien on een rationeel of disfunctioneel gezin? Naar mijn idee zijn deze gezinnen een onderdeel van onze samenleving! De pijlers waarop gezinnen zijn gevormd zijn vaak onderwijs, arbeid en religie. Zijn deze pijlers ook niet verantwoordelijk voor de ruimte van kinderen en volwassenen met mediamieke gaven? Zelfs binnen de hulpverlening is er nog niet altijd ruimte voor… Erkenning van dit probleem is van belang voor onze toekomst!
Hoi wendy wat kun je doen om je innerlijk kind te helen?
Gr martine
Interessant…..wat me opvalt in dit soort stukjes is dat het diagnostisch veel herkenning oplevert (kijk maar naar de reacties eronder – veel tranen van herkenning), maar dat het venijn in de staart zit, namelijk “en nu”? Hoe doe je dat dan wat in de laatste alinea staat: ‘Als je dat kind zélf koestert, helpt, heelt, de veiligheid en bevestiging geeft die het nooit gehad heeft, kan het eindelijk tot rust komen en gaan spelen – en ben jij als volwassene vrij om jouw intuïtieve gaven in de wereld te gaan zetten’. Wat daar staat is juist datgene wat is afgeleerd, verstopt en onbewust geworden. Er is ook geen voorbeeld (geweest) hoe dat moet. Dus, ik ben eigenlijk benieuwd naar het artikel dat begint bij waar dit stuk eindigt.
Jij stelt de vraag die ook als eerste bij mij naar boven kwam. Als ik dit stuk lees, is er veel herkenning. Maar niets wat ik nog niet wist. Ik wil juist zo graag die stap verder maken, het kind koesteren, helen, veiligheid en bevestiging geven. Maar hoe doe ik dat….. dat is wat ik nooit heb geleerd. En waar ik compleet van in de war raak. Waar begin ik en waar vind ik hulp hierbij….
Ik volg
Er zijn vele meditaties en allerlei hulp voor het helen van je innerlijk kind. Denk dat opruimen van alle ballast wat niet meer nodig is al een grote stap kan zijn.
Ikzelf ben getriggerd door onze dochter en bij een kindertolk terecht gekomen. Daar kwam een enorme bak shit naar boven wat ik altijd al wel “wist” maar dat alleen onbewust. Alles speelt zich op het onbewuste niveau af, maar vaak zit er een echt weten onder, wat echt wel naar boven komt. Durven en leren luisteren naar je eigen onderbuik, wijze ik en als je dat nog niet kan: er zijn zoveel manieren en mogelijkheden om tot je eigen IK te komen, daar is geen standaard manier voor.
Helaas denkt de reguliere geneeswijze mooie manieren te hebben gevonden voor ALLE mensen die geestelijke problemen hebben. Alleen zijn al die geestelijke problemen een gevolg van. Als je niet naar de oorzaak (kern) en dus je eigen IK gaat zal het niet oplossen en beter worden.
Lieve Bebe,
Ik weet niet of jij in dit proces zit, maar dit zou in het kort het vervolgartikel zijn.
Erkennen dat je jeugd zwaarder is geweest dan jij denkt, want zo zwaar was het – voor mij, hooggevoelig, wel. Erkennen dat het pijn heeft gedaan, dat pijn pijn doet, het niet meer afkalven.
Maar wat echt belangrijk is nadat de emoties zijn losgekomen, veel is begrepen, is losgelaten en relatief wat rust heeft gegeven, is het contact met het kind in jezelf. Praat tegen het kind, geef het een naam, een verkleining van je eigen naam – Robert/Robbie – werkt goed om het dichtbij jezelf te houden, dat je niet het idee hebt dat je tegen een vreemde praat – in jezelf, niet hardop. Vraag wat het kind wil en luister naar het kind. Ga het niet zelf invullen, want dan voelt het zich niet gehoord en gezien. Probeer dat wat het kind wil uit te voeren. Lukt het dan zul jij een smile op je gezicht krijgen. Lukt het niet dan zal het kind begrip hebben, want het ziet dat jij zijn/haar wens probeert te vervullen. Zo bereid je het uit en ergens zal het kind zich weer een voelen met jou, veilig voelen in/bij jou.
Lieve groet ,
Robert – ik heet echt zo.
Dankjewel voor dit artikel, zo ontzettend herkenbaar.. Als oudste kind altijd alles opgelost voor mijn kinderlijke ouders die alleen maar met zichzelf bezig waren. Ook met een man getrouwd die wars was van verantwoordelijkheid, altijd maar alles op mijn schouders genomen. En verlang ook nog altijd naar erkenning.. Maar het lezen van jouw artikel heeft me goed gedaan, nogmaals dank.
Wat is dit ontzettend herkenbaar….
Ook bij mij tranen met tuiten.. maar hoe dan? hoe omarm ik het kind in mij? want mijn verlangen ligt nog steeds bij dat ik zou willen dat mijn ouders mij vasthouden en zeggen dat ik de liefste en de beste ben. Niet vanuit het rationele omdat het zo hoort maar omdat het zo voor ze voelt. Helaas kan mijn vader dat niet meer, hij zei dat hij trots op me was en van me hield maar was altijd bij zijn nieuwe gezin. Mijn moeder is emotioneel afgestompt, zij heeft alles op gebied van haar verleden en de scheiding geblocked en is zeer negatief.. Ik zit nu in mijn 2 e burnout nadat mijn stiefbroer is overleden, ik was alleen maar weer bezig de boel te redderen en te troosten en te verlichten. Ik voelde alles en dat terwijl mijn stiefmoeder en zus dweepen met hun zogenaamde gevoeligheid, sure!!!! rot op jullie voelden niets nog geen fractie van wat ik allemaal heb gevoeld en voor ze heb opgelost. Nu heb ik die relatie geparkeerd, kan ze even niet zien en voelen. Er zit zoveeeeeel in die familie, ze verlammen mij. En het lukt mij maar niet een gezonde relatie met ze aan te gaan,il krijg dat schild maar niet om me heen.
Lieverd, mar,
Stop met redden. Je zult nooit krijgen wat jij zo verlangd, omdat jou familie het simpelweg niet ziet, niet begrijpt, niet eens in de gaten heeft. Zij zitten in hun eigen overlevingsmechanisme. Stop met het richten op de ander.
Richt je op je innerlijke zelf. Probeer naar binnen te keren. Daar ligt jou kracht. Leer te voelen, omarm het. Ja, ik wist ook niet hoe dat moest. Onbehagelijke gevoelens, omarm ze. Wees lief voor jezelf, wees lief…….
Het voelt beangstigend om naar je eigen gevoel te gaan, omdat je altijd hebt vertrouwd op de buitenwereld. In de buitenwereld licht niet het antwoord, het zit in je binnenwereld. Stapje voor stapje, laat je gevoelens toe, omarm het. Je wordt gesteund door het universum!
Ik weet waar ik over praat. Ik heb afstand genomen, ik heb ‘mesteken’ op me af gekregen, het zijn allemaal frustraties van de ander. Het ego doet niets liever dan de ander de schuld geven.
Ik wil mijn ervaring alleen maar doorgeven, kijk wat voor jou goed voelt. Jij hebt de regie over jou leven!
Lieve groet,
Allereerst: parkeer boosheid, of liever, probeer te kijken door een liefdevolle bril (blik). Weet en zeg ook tegen jezelf dat je het niet op hoeft te lossen. Ik praat uit ervaring. Helaas kom ik uit een zelfde soort familie waar alles los aan elkaar hangt en waar ik ook niet uit kwam. Het zijn mijn ouders, ik hou van ze, maar heb geen zware emotionele relatie meer. Ik ben nu op het punt dat ik mezelf heb geheeld en nog aan het helen ben, en dat ik de ballast bij degene laat waar ze vandaan komen. Je kan en hoeft niet alles op te lossen, maar blijf mild kijken naar iedereen en alles, ook al zijn ze negatief en in jouw ogen niet goed bezig.
Maar het begint allemaal bij jezelf. Hou van jezelf, en wees mild
Alleen maar herkenning als ik dit lees, en verdriet. Ik kom uit een disfunctioneel gezin. Ik trof ook zo’n partner, overvallen door een burn-out, altijd ziek, en altijd iedereen maar willen redden en je verantwoordelijk voelen voor alles.
Ik heb de familie patronen doorbroken, het werd me niet in dank afgenomen. Ik hoefde nooit meer terug te komen en kon opdonderen. Ik ben weg gebleven, maar het kind wat er nooit is, daar wordt het meeste over gepraat. Geen kontakt heb ik toch aan mezelf te danken? Inmiddels weet ik beter..
Ik zit te huilen terwijl ik dit lees..
Ik heb me zolang sterk moeten houden en verantwoordelijk gevoeld voor mijn omgeving, terwijl ik als jongste in een gezin van 4 niet gezien werd.. Ik heb het allemaal zelf moeten oplossen om de boel en m’n verstand bij elkaar te houden. Mijn familie heeft een sterk egoïstische inslag, terwijl ik zie en voel hoe destructief dat kan zijn en probeer de boel te ‘redden’. Ik ben nu 53, innerlijk ben ik nog steeds dat kleine meisje wat alleen staat en verlangt naar liefde en erkenning.. Ik weet het, ik moet zelf dit meisje ‘helen’, waar mijn naam voor staat… Bedankt Wendy voor even dit artikel van troost..!