Het besef dat je als kind niet werd gezien is pijnlijk. Zo pijnlijk, dat we het meestal verdringen en ons er pas veel later bewust van worden. Omdat onze kindertijd al lang achter ons ligt, is het lastig om duidelijk zicht te krijgen op de gevolgen. En soms relateer je problemen in je huidige leven niet aan het feit dat je als kind geen erkenning hebt gekregen.Toch zijn de gevolgen meeromvattend dan we in eerste instantie denken.
Gevolgen in de kindertijd
Hoe is het wanneer je als kind niet wordt gezien? Door je ouders, maar vaak ook door anderen. En wat is dat eigenlijk, niet gezien worden?
Wat mensen het meest bij is gebleven, is het feit dat er geen plaats was voor hun emoties. Als kind ervoer je verdriet en boosheid, maar dat mocht er niet zijn. Wanneer je verdrietig was, kreeg je als reactie vaak “dat je je niet aan moest stellen”. Je veegde je tranen snel weg om geen negatieve reacties teweeg te brengen. Na verloop van tijd leerde je steeds beter je verdriet te onderdrukken en kwamen er geen tranen meer. De poort van het verdriet was gesloten.
Ook voor boosheid was er geen ruimte. Wanneer je boos was, stuitte je op onbegrip en afkeuring. En misschien zelfs geweld. De onmacht van je ouders om op een gezonde manier met gevoelens om te gaan, maakte dat ze niet in staat waren om jouw gevoelens toe te laten. Deze moesten zo snel mogelijk onderdrukt worden.
Maar ook positieve bevestiging vanuit je ouders bleef uit. Een knuffel, lieve woorden of bemoediging waren jou vreemd. Soms werd het wel gezegd, maar ontbrak de bijbehorende emotie. Waardoor de woorden leeg waren, ze hadden geen betekenis. Uit angst voor toekomstige teleurstelling zonderde je je in emotioneel opzicht af van je ouder(s). En misschien ook wel voor anderen.
Je hooggevoeligheid mocht er niet zijn
Misschien heb je wel liefde en aandacht ontvangen, maar niet onvoorwaardelijk. Een deel van jou werd niet erkend: je hooggevoeligheid. Zolang je je ‘binnen de lijntjes’ gedroeg, was er niets aan de hand. Maar wanneer je gedrag voortkwam uit je hooggevoeligheid, werd je afgewezen: vragen over het leven, emoties die intenser waren dan gebruikelijk, het dromerige, de wens om je buiten de gebaande paden te begeven en meer. Dit voelde voor jou als een onzichtbare, maar voelbare grens die niet overschreden mocht worden. Je kon niet ten volle jezelf zijn.
Wanneer je als kind niet wordt gezien, wordt je bestaan niet erkend. Je hoort er niet bij. Daarom paste je je zo veel mogelijk aan en je deed je best om niet op te vallen.
Sommige kinderen lukt dit niet en ze worden vanuit hun onmacht en niet begrepen worden juist heel opstandig. Wat leidt tot nog meer afkeuring en afwijzing.
Gevolgen op latere leeftijd
Wanneer je de erkenning als kind niet hebt gekregen, zoek je hem op latere leeftijd onbewust bij anderen. Bij een partner, vrienden of in het werk.
In een liefdesrelatie kan dit leiden tot afhankelijkheid, jaloezie en voortdurende onzekerheid. Omdat het als kind niet veilig was om jezelf te zijn, is dat op latere leeftijd ook moeilijk.
Ook een patroon in de andere richting komt vaak voor. Omdat je als kind in emotioneel opzicht grotendeels op jezelf was aangewezen, heb je een gevoel ontwikkeld dat je het wel alleen doet: ‘Ik heb niemand nodig’. Dit leidt tot andere problemen binnen de relatie. Je verbindt je op emotioneel niveau maar tot op zekere hoogte met je partner. Je kwetsbare kant ligt deels verborgen en je laat jezelf niet helemaal zien. Wanneer er een moment komt dat je leven wat stroever verloopt, laat je de ander niet toe. Je bent immers gewend om het zelf wel te rooien.
Je wordt niet gezien door anderen
Door de ervaringen in onze jeugd hebben we geleerd ons onzichtbaar te maken. Dit patroon wordt vaak buitenshuis voortgezet. Op school en later op het werk of in andere situaties waarin we met meerdere mensen te maken hebben. Deze situaties zijn moeilijk te overzien en voelen onveilig. Door je op de achtergrond te houden, creëer je je veilige cocon.
Het gevolg is, dat ook anderen ons daadwerkelijk niet ‘zien’. En onbewust interpreteren we dit vervolgens als bevestiging dat we niet goed zijn zoals we zijn.
Stappen naar het erkennen van jezelf
Je bewust worden dat je als kind deze erkenning hebt gemist, is een belangrijke eerste stap. Sta stil bij je kindertijd. Hoe was het contact met je ouders nu écht? Neem de tijd om herinneringen en gevoelens in je bewustzijn te laten komen, ook als ze pijnlijk zijn.
Het is belangrijk om de pijn die je voelt, het verdriet en de boosheid, toe te laten. In stukjes, in het tempo dat bij je past. Loslaten begint met toelaten: door je emoties toe te laten en uit je te laten stromen, kun je ze los laten. Laat je tranen de vrije loop en geef ruimte aan je boosheid. Ook al begrijp je waarom je ouders je niet konden bieden wat je nodig had, je gevoelens willen erkend worden. Wanneer jij je gevoelens erkent uit je kindertijd, erken je het kind in jou. Het mag er zijn, met al zijn boosheid, verdriet en onbegrip.
Maak contact met het kleine meisje of de kleine jongen die nog steeds deel uit maakt van jou. Troost hem of haar en zeg de woorden die jij destijds had willen horen van je ouder(s).
Loslaten door toelaten
Het toelaten van verdriet is eng. Het gevoel overheerst dat als je nu je tranen toelaat, je niet meer stopt met huilen. Als een stuwmeer dat veilig dicht is. Deze angst is onterecht.
Open beetje bij beetje de poort naar je emoties die je in je kindertijd hebt gesloten. Vraag hulp aan het universum om te helpen je verdriet draaglijk te maken. Wanneer je ruimte geeft aan je weggestopte emoties, zul je achteraf opluchting ervaren. Je voelt je lichter, je hebt ruimte in jezelf gecreëerd.
Op onbewust niveau zijn we huiverig voor deze leegte. Deze angst is de angst van het ego. Omdat het ego gewend en gehecht is aan de pijn, is het moeilijk om deze los te laten. Het ego heeft geen idee wat ervoor in de plaats zal komen. Deze angst is ongegrond. Je zult ervaren dat je ruimte schept voor andere gevoelens: rust, vertrouwen, kracht en liefde. Liefde voor anderen maar vooral ook voor jezelf. Door deze zelfliefde toe te laten, erken je jezelf.
De functie van boosheid
Ook het toelaten van boosheid helpt je helen. Door boosheid toe te laten, word je je bewust van je eigen grens. En hoe deze in het verleden overschreden is. Omdat je niet mocht zijn wie je was. Ik merk dat veel hooggevoelige mensen moeite hebben met boosheid. Het mag er niet zijn. Toch is deze emotie waardevol en functioneel. Het kan het vuurtje laten ontbranden om dichter bij jezelf te komen. En voor jezelf te gaan staan: ‘ik laat de oordelen en afkeuring van mijn ouders niet verder mijn leven bepalen’.
Als je de boosheid steeds meer toelaat en loslaat, schep je ook ruimte in jezelf. Voor zelfliefde en wellicht in een later stadium voor een andere kijk op je ouders. Doordat er ruimte in jou vrij komt, kunnen diepe inzichten naar boven drijven over jouw ouders. Je begrijpt en voelt waarom het moeilijk voor ze was om jou volledig erkenning te geven.
Je ouders los laten
Onbewust snakken velen nog op volwassen leeftijd naar erkenning van hun ouders. Daarmee maak je jezelf afhankelijk. Want wat als die erkenning nooit komt? Het gebeurt weinig dat ouders uit eigen beweging alsnog de erkenning geven. Ook zij zitten al jaren in dit patroon, ze zijn zich er waarschijnlijk niet eens van bewust. Wanneer je het toch bespreekbaar maakt, is de kans groot dat je op weerstand stuit en ze het weg wuiven.
Pijnlijk, maar het kan je helpen in je proces. Door de afwijzing bewust te ervaren en de gevoelens die het teweeg brengt bewust toe te laten. Doorvoel de boosheid en het verdriet en laat het los. Dit helpt je om je ouders meer los te laten.
Wanneer je je ouders energetisch loslaat op zielsniveau, neemt je behoefte aan erkenning af. Door energetisch contact te maken verkrijg je inzicht in hun motieven en wordt hun onvermogen voelbaar. Dit helpt om te aanvaarden wat er gebeurd is en het los te laten.
Niet thuis voelen op aarde
Het gevoel dat je niet bij het gezin hoorde, kan als gevolg hebben dat je ook niet thuis voelt op aarde. Je bent zoekende, vraagt je af wat je bestemming is en vindt moeilijk aansluiting bij anderen.
In sessies ontdekken mensen regelmatig dat dit thema al langer speelt dan dit huidige leven. Al lang geleden zijn ze verstoten door hun omgeving, terechtgesteld door het gezag en afgewezen door dierbaren. Vaak vanwege hun gaven. Nu is het tijd om dit thema definitief los te laten. Je gaven mag je ontdekken, erkennen en gebruiken.
Herinner jezelf
De sleutel tot erkenning vind je in jezelf. In deze tijd van een groeiend collectief bewustzijn maken we de ontwikkeling om onze erkenning en bevestiging niet meer van anderen te verkrijgen, maar onszelf hierin te voorzien. Het is een behoorlijke transformatie, waar we allemaal onze weg in zoeken. Het zijn processen van jaren, steeds een stapje verder. Wanneer we ons verlangen naar erkenning door anderen loslaten, kunnen wij ons zelf gaan zien. En als we ons zelf zien, zien anderen ons ook.
Het is het herinneren van jezelf, je ziel. Dit is ook de betekenis van gnosis: herinner jezelf.
Wow, erg dankbaar dat je dit hebt geschreven! Artikel is nu op mijn weg gekomen, dit is het proces waar ik nu precies in zit. Zo herkenbaar. Met de aankomende volle maan, is het niet voor niks op mijn pad gekomen. alles komt op het juiste moment! Het universum zorgt voor je, mits je er open voor staat. Wel een pittig proces, nogmaals bedankt voor het delen. Uiteindelijk kom je er krachtiger uit. De juiste mensen die komen op je pad, die je hier verder in kunnen helpen, om het aan te kunnen gaan.
wat herkenbaar allemaal. ik werd vroeger ook niet gezien als kind bij mijn vader, bij mijn moeder wel. ik werd op school door kinderen gepest ik hoorde nergens bij afgewezen. en meesters of juffen deden er niets aan ik huilde veel thuis erdoor er werd niks met mijn gevoel gedaan. en later op andere scholen werd ik niet gepest en ga je gewoon door. nu ik 41 ben besef ik alles door het pesten je voelt je niet belangrijk niet gezien of gehoord door mensen. nu ik zelf moeder ben en 2 kids heb weet ik dat ik nog niks verwerkt heb van vroeger ook of je weer als kind op het schoolplein staat tussen moeders heb geen aansluiting ze komen niet bij je staan je voelt je zo onbelangrijk net of je beter niet kan bestaan erg onzichtbaar. ik wil dit even delen misschien zijn er meer mensen die dit hebben meegemaakt of nog mee zitten. bedankt
Bijzonder! Ik las ‘toevallig’ dat vooral in 2022 de mensheid een opening ontvangt om “het verhaal van het kind dat gevangen is genomen door de duisternis’ los te gaan laten. Dat er energie naar de aarde toekomt (vooral in de volle manen), die dit als een collectieve schoonwassing gaat ensceneren. We worden geconfronteerd met het thema War Child. Op allerlei gebied.
Mooi artikel! Bedankt!
Herkenning! Niet thuis voelen op deze aarde. Regelmatig het gevoel er beter niet geweest te kunnen zijn….De eerste keer dat ik bevestiging voelde dat het gevoel wat ik had als kind klopte was toen ik een roosreading deed. De kroon stond niet op de stam, dat betekende dat de kinderen er wel waren maar eigenlijk niet echt erbij hoorden. Niet gezien , niet gehoord voelen, onbelangrijk zijn. Nu heb ik pas ontdekt dat mijn moeder autistische kenmerken heeft. En mijn man ook! Mijn vader was druk met zijn eigen dingen en weinig thuis dus als kind ben ik emotioneel verwaarloosd. Gevoel telde niet. Ik heb intussen veel gelezen over autisme en snap dat mijn moeder niet kon geven wat ik nodig had en dat mijn vader andere dingen belangrijker vond. Ik las dat je in een relatie kan Helen maar niet als je man je niet voelt, begrijpt, zich in kan leven, zich ik je gevoel kan verplaatsen en anders voelt en denkt niet! Dan voel ik me alleen , kom je weer tekort en altijd maar denken dat het wel aan mij lag.. Nu begrijp pas en kan toegeven dat ik ècht veel tekort ben gekomen daardoor. Ik moet mezelf Helen, aandacht hebben voor mezelf , van mezelf houden, voor mezelf zorgen, compassie hebben want een ander doet het niet. Alleen , ik ben 70…..hoe doe ik dat, kan ik dat nog leren of blijft het altijd een gat..
Ik vond nergens hulp voor mensen die een autistische moeder maar ook een autistische partner.
Zo herkenbaar. Alsof dit over mij gaat, dat wat ik niet in woorden kan omschrijven staat hier. Elke zin is een volledige herkenning. Dit artikel is niet alleen herkenning maar eigenlijk ook erkenning van de realiteit, van hoe het is geweest. Dank je voor dit verhelderende artikel.
Mooi beschreven, dot artikel zal ik vast en zeker nog zoveel lezen, want her lukt me nog niet alles te vatten….
Een mooi, duidelijk en heel herkenbaar artikel over emotionele verwaarlozing! Dank je wel Het was voor mij een lange zoektocht om erachter te komen dat het hier over gaat en wat de impact daarvan op mijn leven is geweest.
dank je wel voor dit artikel. Hoe cynisch is het als je als kind niet werd gezien. Zoveel jaren therapie en eindelijk als je naar buiten komt en je eigen mening vertelt, juist weer die ouders je genadig afvallen. Ik mag mijn ouders niet zien omdat ik geen vaxx. neem. Zo blijven ze manipuleren. Ik hou mijn rug recht. Wat kan ik nog doen om dit in goede banen te leiden. Ik moet me wel beschermen dat voel ik wel. Zoveel verloren jaren. En wat als er plots iemand overlijdt?
HoiSterre Hera
Ik werd als kind ook niet gezien, heb ook al vele jaren therapie eerste was een psychiater op aanraden toenmalige huisarts het was psychiater of yoga zei hij toen of kinderen dan werd ik afgeleid zei hij toen wist ik nog niet dat de psychiaters mij toch wel veel inzicht gegeven hebben en heb ook het alternatieve opgezocht totdat ik bij iemand kwam die hetzelfde ongeveer had meegemaakt als ik ook een healer , mediumschap die ook opleidingen gaf die zei dat i, had ik al eerder gehoord van een hypnotherpeut dat ik hooggevoelig, helende handen, zijn rood van binnen en er wat meer mee moest gaan doen , ik had er in het gezin waar ik opgroeide 3 tegen mij, moest afstand doen van ouders 5 jaar lang ben ik niet bij ze geweest op aanraden van psychiater, dus ik kan natuurlijk alleen maar vertellen wat ik heb gedaan? Wat jij doet is jou keuze ik zat er ook heel erg mee als er iemand van mijn ouders zou komen te overlijden. Wat dan ik had een tante die ging niet met haar 2 dochters om enz enz verhalen van mensen die hetzelfde is overkomen als ik, Ik koos om terug te gaan naar mijn ouders omdat ik wist van mezelf dat als er 1 kwam te overleiden ikzelf daar geen vrede mee zou hebben Ik heb jaren gezocht naar vervanging vaan mijn ouders en die was er gelukkig ook in de vorm van hele lieve mensen om me heen, Ik weet het het verhaal is behoorlijk lang. Ik heb er geen moment spijt van gehad, Ik was ook zoekende naar een antwoord en die krijg je ook als je daarin vertrouwen legt ik kon gelukkig ook veel kwijt in mijn geloof, als je dat niet hebt is natuurlijk ook goed , dus wat jij besluit is jou eigen keus ik ken je niet vandaar mijn verhaalden hoe ik het heb gedaan,!! Hoop dat ik dmv mijn verhaal jou een beetje kan helpen daarmee?
Mijn vader is 3 jaar geleden overleden en heb hem gelukkig nog meegemaakt daarvoor hij was licht aan het dementeren en ik ben zo dankbaar dat ik de stap heb gezet op daar toch weer heen te gaan, mijn moeder is heeel erg verandert ik kan nu met haar praten over vroeger, niet te vaak en over mijn vader, ze is nu pas eindelijk de moeder die ik altijd gewenst heb!! Vasthouden aan je eigen standpunt. Niet buigen voor hun maar voor jou kies in alles eerst voor jezelf en wordt het te moeilijk zo heb ik het gedaan blijf ik gewoon even weg en ik heb mijn mond opengetrokken zeggen hoe ik er over dacht en denk, Laat je niet op je kop zitten. Heel veel sterkte. Met wat je ook besluit! Kies eerst voor jezelf de rest volgt vanzelf
Met vriendelijke groeten G. M.
Mooi.., pressies mijn thema. Waar ik heel mijn leven aan het worstelen, waardoor ik erg onzeker van geworden.
Prachtig artikel. Ik heb een fijne thuis gehad met lieve ouders. Maar we leerden niet hoe we voor onszelf moesten opkomen.
Ik was heel gevoelig en ook heel verlegen en gesloten. Door mijn werk in de zorg leerde ik mij openstellen.
Ik heb daarjuist mijn hand op mijn hart gelegd, mijn innerlijke kind lief toegesproken, en de tranen kwamen.
Te veel gepest, te veel afgewezen en belachelijk gemaakt. Ik ben zo dankbaar voor mijn job dat ik leerde om mij open te stellen
en met mezelf en anderen om te gaan. Ik heb tegen mijn kindje gezegd: Je mag jezelf zijn. Je bent ok. Je bent wijs. Je mag lachen en spelen.
Laat het verleden maar los. Het is voorbij. Je kan er niets meer aan veranderen. Opluchting. Niet alles zo zwaar aanpakken.
Iedereen maakt wel eens een fout. Zo leren we.
Wat prachtig dat je hebt kunnen helen door je mooie werk in de zorg. Zo zie je maar dat helen op vele manieren mogelijk is. Dank voor het delen van je bijzondere ervaring. Hartegroet, Susanne
Mijn zonen zijn ook nog altijd na 40 jaar scheiding zo kwaad op mij. Ik ben 62, mn zoon 39.
Het lukt niet om een warm contract te hebben. Ik zie mn kleinkinderen in 12 jaar misschien 1 keer per jaar….
Schoondochter is ook geen plus punt in dit verhaal…..
Ik heb het nooit zo gezien, maar moet toegeven dat alles heel herkenbaar is. Vooral het onzichtbaar zijn, het nooit vragen om hulp dit staat een relatie ook in de weg. Denk altijd dat ik met bijna 57 jaar niet lastig mag zijn, nog steeds. Het zal lastig worden om op deze leeftijd nog te veranderen.
Toch hoop ik dat ik maar ook lotgenoten dit lukt. Succes allemaal.
Mooi Artikel,
Ik heb een lange zoektocht achter de rug. Heb diagnoses gehad zoals, ADD, Depressie, kenmerken van Ontwijkende PS. Dit bleek het allemaal niet te zijn. Maar waar het gewoon op neerkomt. Ouders met een onvermogen, kinderen te geven wat ze nodig hebben. Ik zie in mijn familie daar de gevolgen van. De een is vreselijk aggressief. De ander heeft een leven genomen, dat helemaal los staat van de familie. Zij komt af en toe wel op bezoek. Maar emotioneel heeft ze lang geleden afscheid van ons genomen. Zel ben ik het vermijdende persoon geworden. Wij zijn allemaal inmiddels in de 50.
Ik herken helemaal wat hier staat betreft verdriet en boosheid, dat het er niet mag zijn. Doordat mijn oudere broer erg agressief was, viel hij mij vaak en regelmatig aan. Tussen ons zat 3 jaar leeftijdsverschil. Tot je 16e is dat een verloren strijd, om je te verdedigen. Dus als ik in elkaar was geslagen ging ik huilend of boos naar mijn ouders. Of ik kreeg te horen dat ik mijzelf niet zo moest aanstellen. Of ik moest normaal doen. Ik zou ook wel iets gedaan hebben.
Met andere woorden: Het geweld (mishandeling) van mijn broer moest ik ook nog ens accepteren, en mocht er nog niet eens verdrietig om zijn.
Mijn vader had allerhande harde spelletjes. Eigenlijk hadden die altijd iets te maken met dreiging of pijn. In mijn optiek vreselijk die grapjes. Mijn broer vondt dat prachtig en mijn vader ook. Mijn moeder lachte er om en hield zich afzijdig. Met andere woorden: Ik hoore er gewoon niet bij. Ik kon het niet leuk vinden. Ik was er zelfs bang van.
Nog steeds, zelfs met mijn kinderen, ik heb een zoon van 19, die wil ook soms graag stoeien. Nu nog hou ik er niet van. Inmiddels heb ik er ook een goede reden voor. Ik heb een pacemaker met draden die mijn hart inlopen. Ik ben band dat die draden met stoeien beschadigd raken.
Maar lang verhaal kort maken: Ik herken alles wat je in je verhaal schrijft.
Mvg Hendrik de Tuinman
Ben een moeder die dit op haar kind heeft toegepast. Destijds leed ik aan depressies en had werkelijk geen flauw idee waar ik mee bezig was. Was alleen maar bezig om zelf te overleven. Mijn dochter heeft hier beslist onder geleden. We hebben hier samen over gepraat en zij is ook bij een psycholoog geweest. Maar nog altijd ervaar ik ondragelijke spijt van dingen die niet meer teruggedraaid kunnen worden. Toen ik dit artikel las kon ik alleen maar huilen.
Wat knap dat u het zelf inzicht nu hebt en uw dochter er mee helpt! Zelf herken ik het kind in dit verhaal van mij zelf…en erkenning van een ouder doet heel wat goeds. Toen ik zelf kinderen kreeg ,werd ik overvallen door extreme bescherming naar hun,pas later hoorde ik verhalen van mijn moeder tegen mijn psycholoog…het verklaarde zo veel!
Maar ook als moeder zelf,heb ik zelf helaas ook mijn kinderen niet alle aandacht gegeven ,toen ze rond de 8 jaar waren,werd ik vaak ziek van spanningen en kon ik er niet zo voor ze zijn als dat ik wilde. Daarom begrijp ik u ook,ziek zijn is niet hetzelfde als wat mijn ouders deden,want ze hadden er gewoon geen zin in….maar dat het mijn moeder nu spijt,deed me toch wel iets
Kortom ,trots op u zelf zijn en niet te hard voor u zelf zijn…u doet het beste .
Prachtig artikel, herken er veel in al heb ik mijn ouders, die in de oorlog veel meegemaakt hebben en daarna, allang vergeven omdat er de liefde is die bleef.
zoveel herkenning,,,en heb er nog steeds last van
Prachtig geschreven. Veel herkenning! Een artikel om te bewaren en nog eens terug te lezen.
Hier ben ik zo emotioneel van… Zo herkenbaar. Dank je wel voor prachtig uitleg van het proces waar ik ook momenteel in zit. ✨
dank je wel , veel herkenning !
Zo herkenbaar! Ik dacht vaak dat het aan mezelf lag maar mijn uiteindelijke gevoel word hier bevestigd. Ik zie het ook terug in mijn kinderen. Hoe belangrijk het is dat je mag voelen wat je voelt en keuzes mag maken die voor jou goed zijn. Doordat mijn kinderen die mogelijkheid hebben zie ik ze groeien, zelfvertrouwen krijgen en hun eigen weg zoeken. Iets wat ik niet heb gekund. Het was inderdaad stel je niet aan, doen wat er gezegd wordt. Hoe vaak ik me wel niet heel rot heb gevoeld…dat wilde ik voor mijn kinderen niet. Neemt niet weg dat je ze niet voor alles kan beschermen. Wij als hun ouders zijn hierin hun veilige haven, dat wilde ik ze graag bieden. Mijn thuis vroeger voelde toch niet zo veilig als ik toen dacht…mooi stuk, fijn om te lezen dank je wel
Suzanne,
dank voor je heldere en liefdevolle duidelijke artikel
het verwoord exact wat ik meemaak(Te
het ondersteunt me
te weten dat er mensen bestaan die dit erkennen
DANK
MISSCHIEN TOT LATER
Soms vraag ik mij af of wij als volwassenen wel in staat zijn om kinderen ‘echt’ te zien want kinderen zijn razendsnel. Ze voelen en denken van het een naar het ander, zoals ze spelen van het een naar het ander. Ze zijn de volwassenen gewoon te snel af. Daardoor zijn we allemaal gekwetst en gaan we door met kwetsen van onze kinderen en kleinkinderen. Welk vermogen moeten we ontwikkelen om de volgende generatie te zien en op te voeden? Wat is ‘aandacht geven’? Kinderen worden al van kleins af dagelijks gedropt bij verschillende opvoeders en vooral heel kleine kindjes willen maar 1 ding: bij hun mama ‘zijn’. Wel, dat hebben wij zeer feministisch en gemeenschappelijk afgeschaft en we zeggen: ach die kindjes passen zich snel aan. Omdat ze wel moeten natuurlijk. Een kind kan zonder zorg niet bestaan. Toen ik een jaar of twee drie was werd ik op een dag opgepakt, naar een grote zaal gebracht met allemaal kindjes en daar werden, naar wat ik later vernam, mijn amandelen geknipt. Wat een massaal trauma! Hoe konden mensen massaal zo stom zijn? Dat massaal denken, daar moeten we vanaf. We moeten elke mens, elk kind en elk dier altijd weer opnieuw zien met ons hart en vanuit de zekerheid dat we bewust en verstandig zijn en het juiste doen op elk moment…. werk aan de innerlijke winkel 🙂
Prachtig verwoord, heb zelf geen kinderen, maar begrijp wat je bedoeld.
Helemaal mee eens
WAUW wat een prachtig artikel! Zo waar en herkenbaar ❤
Prachtig artikel .. en waar ik nu mee bezig ben. Bedankt
Eindelijk een handvat om met deze vastgeroeste emoties om te gaan.
Dank voor het artikel.
Bedankt voor dit momentje van synchroniteit, het kwam perfect met het thema dat ik bezig ben, bij deze nieuwe maan en fase. Tijd om mijzelf verder te herkennen en het verleden af te schudden en verder mijn ziel te herkennen en volgen. It’s a nice time to be alive. Namasté ❤