A happy familie, wie wil dat nou niet? Helaas blijken veel families minder happy te zijn dan gehoopt. Vooral als je hooggevoelig en bewuster bent dan de anderen en je je met levensvragen bezig houdt, kan dat wrijving veroorzaken. Je hoort er voor je gevoel niet helemaal bij. Hoe ga je hiermee om? In dit artikel geef ik inzichten en handreikingen die je mogelijk verder helpen in de complexiteit van familiepatronen.
Zwart schaap in de familie
We zijn als energie geïncarneerd in een fysiek lichaam en worden geboren binnen een familie. In sommige gevallen passen mensen hier perfect in, als een puzzelstukje. Bij hooggevoelige mensen is vaak het tegenovergestelde het geval: ze voelen zich zo anders dan de rest, dat ze zich afvragen waarom ze ooit in deze familie geboren zijn. Ze voelen zich het zwarte schaap. En ze worden hierin steevast bevestigd.
Wrijving en onmacht
Het merendeel van mijn cliënten heeft een moeizame band met hun familie. Ze zijn ‘anders’: gevoelig, intuïtief en kijken anders naar de wereld. Terug kijkend, is dit gevoel van zich ‘anders voelen’ al vroeg ontstaan. De meesten houden van hun familie, maar ervaren ook van jongs af aan veel wrijving: het lukt maar niet om elkaar te begrijpen. Met als gevolg dat ze regelmatig onmacht en frustratie ervaren in het contact met hun naasten.
Ervaar jij dit ook met je familie?
Dat gesprekken moeizaam verlopen omdat je je op een andere frequentie bevindt dan de anderen. De gespreksonderwerpen liggen buiten jouw belevingswereld of je hebt er een heel andere kijk op.
Soms is je familie heel duidelijk in hun mening over jou en laten ze dat ook weten. Regelmatig wordt er verzucht: “jij bent ook zo moeilijk”. Zonder dat ze concreet kunnen aangeven waaróm je zo moeilijk bent. In dit geval wordt het openlijk benoemd, maar vaak ervaar je de subtiele variant: opmerkingen verpakt als grap, geïrriteerde blikken, niet ingaan op hetgeen je vertelt of weg lopen wanneer een gespreksonderwerp ongemakkelijk is voor de ander.
Kiezen tussen twee kwaden
Omdat deze gevoelens van ‘anders zijn’ al van jongs af aan ervaren worden, bestaat het risico dat je je identificeert met het beeld dat jouw familie van je heeft: je bent apart, een beetje raar. Als je dit maar vaak genoeg hoort, ga je het vanzelf geloven. En wanneer je dan ook nog weinig mensen hebt in je omgeving die op jou lijken, ga je jezelf ook als vreemd beschouwen. Met als gevolg dat je je zo veel mogelijk aanpast en mee doet met de anderen.
Of je sluit je juist af voor anderen en trekt je steeds meer in jezelf terug trekt. Beiden zijn onprettig. In het ene geval verloochen je jezelf, in het andere geval bestaat de kans dat je je diep van binnen eenzaam en alleen voelt.
Wiens schuld?
Wanneer we ons hier op latere leeftijd meer bewust van worden, hebben we de neiging om de schuld bij de anderen te leggen. Zij begrijpen ons niet en zitten dus fout. Maar is dat wel zo?
Het feit dat jij je bewust bent van een grotere realiteit, impliceert niet dat de ander dat ook is.
Het feit dat jij hooggevoelig bent en intuïtief meer weet dan anderen, ligt vooral aan jouw vermogens. We mogen het anderen niet kwalijk nemen dat ze voornamelijk met aardse zaken bezig zijn. Of dat ze het moeilijk vinden om over gevoelens te praten. Hier schuilt vaak een angst onder.
Vaak wíllen de anderen ons wel begrijpen, maar lukt het ze niet. Een groot deel van de mensheid zit nog gevangen in 3D.
Valkuilen
We kunnen wel vaststellen dat het onmogelijk is om je familie te veranderen. Sterker nog, hoe meer je ze wil meenemen in jouw belevingswereld, hoe meer weerstand en verwijdering er tussen jullie ontstaat.
Een andere valkuil die ik vaak tegen kom, is de behoefte aan erkenning.
Als volwassene krijgen we inzicht in gezinspatronen. En ontdekken we dat we in ons gezin niet mochten zijn wie we daadwerkelijk waren. Er was geen ruimte om onze zielenroerselen en angsten, pijn en onzekerheden te delen. Wanneer we ons hiervan bewust worden, bestaat bij velen de behoefte om hierin erkend te worden. En dat onze familie bevestigt dat we niet hebben gekregen waar we behoefte aan hadden.
We bespreken als volwassene met onze ouders, broers of zussen hoe we het gezinsleven hebben beleefd. En hopen hierbij op begrip en erkenning. Dat de ander ons nu wél ziet, wél wil horen. Het is fantastisch als dit lukt en we elkaar vinden. Toch blijkt dit in de praktijk vaak anders uit te pakken. De zo vurig verlangde erkenning, bevestiging en begrip blijven uit. In het gunstigste geval zegt de ander te begrijpen hoe het voor ons was. Maar op een dieper niveau blijkt dit niet het geval. Wanneer je intuïtief bent en je dit voelt, is dit een pijnlijke ervaring. Temeer omdat je je moed bij elkaar hebt geraapt om het überhaupt te delen.
Het “anders zijn” wordt hiermee bevestigd en de kans op verwijdering neemt toe.
De ervaringen van de ander
Erkenning kunnen we niet afdwingen. De ander ervaart de realiteit door zijn of haar bril, gekleurd door de eigen ervaringen, thema’s en blokkades. Deze blokkades zijn emotionele pijn, angsten en overtuigingen waar de ander zich niet van bewust is. En deze maken het voor hem of haar lastig om zich in jou te verplaatsen.
Bovendien bestaat de kans dat ook jouw broers of zussen ervaringen binnen het gezin hebben opgedaan die moeilijk waren. En waar zij op hun beurt in erkend willen worden. Sta jij wel open voor hun ervaringen?
Help jezelf
In plaats van te hopen op begrip en erkenning van de ander, is het wijzer om jezelf te helpen en in je kracht te komen. Want zo lang we ons geluk in de handen van een ander leggen, maken we ons afhankelijk. Misschien komen dat begrip en erkenning wel nooit.
Realiseer je, dat je inderdaad anders bent en dat dat voor veel mensen bedreigend is. Je hebt extra voelsprieten en voelt anderen haarfijn aan. Bovendien ben je als een versterker: de gevoelens die in de ander huizen, worden voor hem of haar nog meer voelbaar in jouw aanwezigheid.
Gevoelens toelaten
Een eerste belangrijke stap is erkennen dat je anders bent en dat het contact met je familie stroef verloopt. Als je dit nog niet in je bewustzijn hebt toegelaten, sluimerde het al in je onderbewuste. Na een bezoek aan je familie heb je een ongemakkelijk, onbevredigd gevoel. Wellicht rijst er een boosheid of twijfel op over jezelf.
Met deze bewustwording, komen gevoelens naar boven die je lange tijd hebt weggestopt: verdriet, angst voor uitsluiting, boosheid, onmacht. Laat deze gevoelens toe. Beetje bij beetje, in de mate dat het voor jou veilig voelt. Laat je tranen de vrije loop, schreeuw je boosheid eruit of verwerk je gevoelens op een creatieve manier. Schrijf of teken erover of dans vanuit je gevoel. Ontdek een manier die bij jou past.
Laat je weerstand los
Het is belangrijk om je verzet tegen het ‘anders zijn’ los te laten. Immers: what you resist, persists. Dit is lastig, omdat we sociale wezens zijn en er graag bij horen. Door je verdriet hierover toe te laten en te doorleven, kun je het steeds meer loslaten. En schep je ruimte voor contact binnen jullie mogelijkheden of bevredigende contacten buiten je familie.
Wees je ervan bewust dat dit een proces van jaren kan zijn, stapje voor stapje, met ups en downs. Wees hierin geduldig en mild met jezelf.
Invulling van het contact
Ga voor jezelf na hoe jij het beste invulling kunt geven aan het contact met je familie. Wil je ze even frequent blijven zien als tot nog toe? Of neem je liever wat afstand, wellicht tijdelijk? Zodat je het verdriet uit je jeugd in je eigen tempo kunt verwerken. Vaak is het op een later moment, als je gegroeid bent in je proces, makkelijker om je familie frequenter te zien. Wanneer oude wonden (gedeeltelijk) geheeld zijn, schiet je niet steeds in de oude pijn bij bepaalde opmerkingen.
Soms zijn de verschillen en de pijn zo groot, dat het beter is om het contact te beëindigen of op een zeer laag pitje te zetten. Wees hierin ook eerlijk naar jezelf toe. Het feit dat het je familie is, betekent niet dat je koste wat kost contact moet blijven houden. Als het contact ertoe leidt dat je je vervelend voelt en het je groei stagneert, is het beter om afstand te nemen.
Energetische inzichten
Wanneer het je niet alleen lukt, kan energetisch werk je verder helpen. Onze oude pijn bevindt zich in ons energetisch lichaam in de vorm van blokkades. Wanneer je deze opruimt, is het toekomstig contact met je familie minder beladen. En bovendien schep je ruimte voor je innerlijke kracht zodat het je beter lukt om bij jezelf te blijven.
Daarnaast verkrijg je diepgaande inzichten. Je begrijpt niet alleen waarom ze zich op een bepaalde manier gedragen, je ervaart het ook. Je wordt je bewust van hun pijn, angsten en onvermogen, waardoor je hun afwijzing minder op jezelf betrekt. Dit maakt het gemakkelijker om de oude pijn los te laten.
Wanneer je je oude pijn hebt losgelaten, verandert je frequentie. Hierdoor reageren mensen anders op jou en is het voor jou gemakkelijker om patronen los te laten.
Je positie
Hoe moeilijk je positie in jullie gezin ook is, deze biedt wel houvast. Ik merk regelmatig dat mensen moeite hebben met hun plek als outcast, maar dat ze er ook nog niet klaar voor zijn om deze plek op te geven. De pijn en de boosheid die ze ervaren hebben, is in hun systeem verweven. En geeft vorm aan hun identiteit. Soms zijn mensen hier zo aan gehecht, dat het moeilijk is om los te laten. Er speelt een angst: wat komt er op de plek van de leegte die ontstaat? Ze willen wel, maar het lukt (nog) niet. Ze voelen zich slachtoffer en willen, onbewust, deze positie behouden
Slachtoffer of schepper?
In plaats van ons slachtoffer te voelen van de vroegere omstandigheden, is het beter om onze ervaringen te zien als motor voor bewustwording en transformatie. De ervaringen in het gezin van vroeger helpen jou bewuster te worden:
Wat vind je niet fijn in de omgang met anderen en wat juist wél? Hoe verhoud jij je tot mensen om wie je geeft? En wat zijn je grenzen?
Hoe ga jij met (je) kinderen om? Mogen alle aspecten van hun er zijn? Of wijs jij ook bepaalde aspecten af, wellicht onbewust?
Deze ervaringen helpen jou als volwassene om je leven bewuster vorm te geven. Ze helpen jou om je eigen realiteit te scheppen.
Kwam tot een leuke conclusie: Ik ben helemaal niet anders dan mijn familie. We hebben elkaar gespiegeld, soms de lasten als in een illlusie uitgewisseld en gepoogd bij de ander te leggen: ik is klein en jij is groot, het Calimero effect. En ‘iets’ in mij heeft hen waargenomen en gevoeld, al dan niet plaatsvervangend. Ik denk dat het enige oprechte verschil mogelijk is dat ik nu in een tijd leef, waarin ik kan aanroepen: Ik neem de verantwoording voor mijn eigen energie”. Hierdoor vallen er veel reflectie spiegeltjes af en houd je jezelf over in een soort begrenzing.
Als mijn familie weer terugkomt op aarde of nu leven op de Nieuwe Aarde, doen zij hetzelfde. Dus ben ik niet anders, ik heb andere mogelijkheden nu. Dat is een eerste stap ‘anders’ zijn. En ondanks die kansen, willen we vaak nog teveel pulken in relaties, wat geweest is, wat anderen al dan niet handig deden. we hanteren het soms wel een beetje om stiekem die verbindingen niet op te geven. Wel willen we graag anders zijn, doen alsof we de keuze hebben, maar we maken hem niet. In die zin zijn we dan ook niet ‘anders’ geworden dan onze familie.
Kortom: Als duidelijk is dat de eerste stap van ‘anders’ zijn komt doordat wij andere keuzes kunnen maken, dan komt het echte anders zijn naar voren als persoonlijke soevereiniteit of begrenzing in onze fysieke vorm. Het beginnen met anders willen zijn en het verschil willen maken, is dat je je juist in die verre schil zet waar je dan nog heel veel laagjes van moet afpellen.
We houden ons eigen ideaalbeeld op afstand door ‘bijzonderheid’.
ps. reactie op eigen onderstaande reactie:
Onze familieleden die hier niet meer zijn, hebben op de Nieuwe Aarde, al vele stappen gezet. Deze Nieuwe Aarde is wat onze aarde aan het worden is, maar aldaar geen milieu issues kent etc, kortom, een heldere energie heeft.
In die zin zijn zij vaak al verder dan wij terwijl wij de ‘verlossers’ zouden zijn. De concurrentiestrijd om Licht is op onze aarde aan de gang. Als je kunt invoelen dat je jouw familie niet meer hoeft te redden, en sterker nog, dat zij op de Nieuwe Aarde al veel meer weten wat Spelen met Energie is, dan kun je je van’bijzonder’ opeens een tikje eh…’lullig’ voelen, maar kan ook een wake up call zijn om eniger vorm van ‘belangrijkheid’ af te leggen. Vraag om verbinding met de Nieuwe Aarde, al hier en al daar. En vraag geliefden of familieleden of zij zonder jou te willen veranderen, jou iets willen en mogen laten ervaren wat zij aldaar hebben ontdekt.
Dan zou je zomaar kunnen voelen dat we hier altijd al zijn geweest om eerst onze eigen vreugde te omhelzen alvorens dit aan de ander te kunnen doorgeven. En zou je zomaar erg verrast kunnen zijn over de enorme Liefdeskracht van die ouder, die jou ooit niet zo fijn behandelde als spiegel van zichzelf. Misschien vind je dan ook die inspirator die je juist op aarde zo hard nodig had om ‘jouw werk’ te kunnen doen.
doeg lieverds
Grappig dit artikel, want dit onderwerp speelt nu weer precies op dit moment (uiteraard bij de feestdagen). Voor de zoveelste keer. Maar ik heb me nu gerealiseerd dat dit niet mijn echte familie is, dit is mijn biologische familie, niet mijn zielen- of hartenfamilie. En dat is prima. Daarmee haal ik de druk en focus van mijn biologische familie af om ook mijn harte- en zielenfamilie te moeten zijn, iets wat ze niet is, en zoek ik elders naar mijn echte familie, mijn stam of clan (tribe). Dat geeft rust, opluchting en ruimte. Voor beide families en voor mezelf. Dus al die struggles van de afgelopen jaaaren heeft toch tot iets vruchtbaars geleid. Nu op zoek naar mijn echte familie, een fijn vooruitzicht.
Het gevoel en de vaste overtuiging die ik vroeger had dat ik geadopteerd was – ik kon toch ècht niet bij deze familie horen! – klopt ook, alleen zit het anders in elkaar dan ik toen dacht. Mooi als de puzzelstukjes dan toch in elkaar vallen (en ik toch gelijk had ;-)).
Flora, wat een mooi inzicht geef je daar. en wat een rijkdom eigenlijk, 2 families. Je biologische en je zielenfamilie. Nu ik de boosheid om mijn biologische familie verwijderd heb en ik me een beetje alleen voel, is het fijn te weten dat ik ook op zoek mag naar mijn zielenfamilie.
En we zijn idd ‘geadopteerd’, iedereen wel, denk ik. Alleen voor sommige van ons blijken we toch niet zo goed bij de gekozen familie te passen.
Fijn te weten, dat dit niet erg is.
Bedankt voor dit zoals Nina het noemt een Parel.
Ik ben zelden zoveel mooie en herkenbare reacties tegengekomen, iedereen heeft een eige, uniek verhaal waarmee ik mij kon vereenzelvigen. Een bewijs dat we niet alleen zijn en ons dus ook niet zo hoeven te voelen. Wie dit nog niet gedaan heeft wil ik uitnodigen om ook lid te worden van het nieuwe tijds café. Wellicht kunnen we met “ons licht” elkaar versterken.
Hoi Jenever,
Ik las je reactie om lid te worden van het ‘ nieuwe tijds cafe’ . Mijn vraag is dan ook , hoe en waar kan ik daar lid van worden?
Het lijkt me fijn om met gelijk gestemde mensen te praten.
Liefdevolle groet,
Ruud .
leuk, dat kan hier, Ruud: https://www.facebook.com/groups/nieuwetijdskindcafe
groetjes, Gordon
wat fijn dit artikel. geeft me weer moed en kracht om eerst aan mezelf te denken en in balans te komen en om alles van vroeger te verwerken. geen idee of ik nog in de toekomst weer contact maak met mijn familie. maar nu als ik dan weer even foto’s van ze zie, verlang ik er niet naar om mijn familie weer te zien. het voelt nu zo fijn, vrij om mijn eigen weg te gaan en mezelf terug te vinden, beetje bij beetje.
Heyy, ik ben 14 jaar en ik voel me heel erg buiten gesloten in mijn gezin. Ze hebben namelijk ander muziek smaak als mij, andere eet voorkeuren, andere kleding smaak en het irritantste een andere mening dan mij. Ik weet niet wat ik kan of moet doen. Altijd als ik iets irritant vind wat ze doen (Ze doen altijd dingen waar ik geïrriteerd aan raak.) dan wordt ik boos van binnen en meestal loop ik dan naar boven en sluit ik me de rest van de avond boven in me kamer op. En ik wil er erg graag bij horen maar weet gewoon niet hoe. Hebben jullie misschien nog tips? (zo ja mail ze mij dan alstublieft)
-xx- Anoniempje
Mooi geschreven. Veel herkenning dat mij ook verdrietig stemt.
Ik was dat buitenbeentje, dat zwarte schaap, anders dan anderen…en nog steeds.
Maar toch ervoer en ervaar ik dat meer van de buitenwereld.
De mensen buiten het gezin waar ik in geboren ben.
Dit laatste misschien om dat ik mij herinner waar ik was voor mijn geboorte en heel bewust voor dit gezin heb gekozen.
Het was niet makkelijk, maar ik hield en hou zoveel van deze mensen, dat ik nooit maar dan ook nooit voor een ander gezin gekozen zou hebben.
Ja mijn zus noemde mij als heel klein meisje wel eens ‘Jantje lacht, Jantje huilt ‘ het moet ook een bijzonder tafereel zijn geweest, hoe ik kon lachen en binnen een knip met de vingers omsloeg in een zeer overstuur meisje’
Ik voelde dingen, sferen, onderbuik gevoel en stemmingen van anderen.
Maar ik heb altijd veel liefde en warmte van het gezin waar ik in geboren ben mogen ervaren.
De buitenwereld was en is een ander geval.
Buiten voelde en voel ik me anders.
Ik voel me bloot, alleen en wat angstig.
Alsof ik overgelaten word aan de leeuwen.
Ik pas en paste er niet bij.
En dat wilde en wil ik juist zo graag. Een verbondenheid, die ik thuis juist wel voelde/voel. Misschien juist omdat ik ze zelf uitgekozen heb.
Hier schrok ik van:
Quote:
Bovendien ben je als een versterker: de gevoelens die in de ander huizen, worden voor hem of haar nog meer voelbaar in jouw aanwezigheid
Vreemden reageren heel fel op mij, van heel lief en warm, tot heel boos. Ik heb dan werkelijk geen idee waar dat dan ineens vandaan kwam.
Ik heb veel complimenten mogen ontvangen, wordt nog steeds nagekeken door het mannelijk geslacht en soms zomaar boos aangekeken door vrouwen.
Een man zei ooit tegen mij; Ik ben een mannelijke heks en ik probeer je niet te versieren, want ik val op mannen.
Maar toen jij binnen kwam draaide werkelijk de hele tent zijn hoofd om je te zien. Je hebt een licht om je heen alsof je niet van de aarde bent.
Een ander zei: Jij loopt alsof je de grond niet raakt, je zweeft.
Ik wil dit allemaal niet. Ik zou graag gewoon zijn en erbij horen.
Ik ben attent, eerlijk en loyaal en toch altijd het buitenbeentje.
Waar is dit goed voor, waarom moet ik dit ervaren?
Lieve groet,
Ikke
Dag JijJe 😉
Euh, vreemd als ik mezelf helemaal lees…
Jouw schrijven doet me wel deugt gezien ik dankzij jou, nogmaals stilletjes de bevestiging krijg dat ik niet alleen ben in tijdens mijn fysiek jasje 🙂
ivm (Waar is dit goed voor, waarom moet ik dit ervaren?)
Op een dag werd ik sereen stil nadat iemand mij het volgende zei:
John, zei de wijze op aarde. Die luchtballon daar is inderdaad iets mooi om naar te kijken en zoals ieder graag wil, er ook mee te willen varen. Maar toevallig weet ook jij als geen ander, dat hoe meer je aan kan, hoe meer je zal ervaren. Dus hoe groter je hart, hoe…
Dus ja, wees maar gewoon jezelf en heb vertrouwen. Voel je maar niet alleen hoe eenzaam h rondom jou ook lijkt.
Zalig, dit bevrijdde mij zachtjes v al die druk (de constante moeten bewust zijn v ik niet TE enthousiast ben, niet te lief…altijd te = ?).
Intussen ben ik alleen maar dankbaar voor al mijn traantjes. Ok, in gedachte pfff, not easy. Maar in gevoel, dat gevoel v toen ik 7 was en aandacht vroeg voor 11… is nog onveranderd. Gewoon omdat ik het leven in gevoel leef… ja, met soms vele traantjes. Maar, intussen voelen ze als traantjes van dankbare liefde aan.
Ook ieder bedankt om deze reactie te willen lezen (first time ever lol).
Laten we allen gewoon wat meer gratis liefde geven en zelf h kleinste gebaar
De wereld die die energie voelen
ilua
Mooi geschreven Ikke. Ik vermoed dat het licht dat mensen je toekennen wél onderdeel van je is. Je trilling zal mogelijk hoog zijn. Dit geeft jalousie bij anderen; kan je niets aan doen. Veel sterkte met je proces.
Hoe fijn om eens te lezen over die situatie waar ik me al mijn ganse leven in moet bewegen… Gelukkig ben ik steeds meer naar mezelf gaan kijken en heb mijn zelfvertrouwen wat meer opgebouwd, al is het verlangen naar erkenning door mijn familie nog steeds aanwezig, samen met veel kwaadheid en verdriet… Ik heb wel het gevoel dat het hoe langer hoe meer de goede richting uitgaat en ik voel me de laatste jaren toch wat gelukkiger… Het kan alleen maar beteren!
Wat een mooi verhaal en ik vind mijzelf daarin. Ben lichtwerker en heb veel meegemaakt wat mij niet verbittert heeft juist sterk gemaakt. Geïnteresseerd in het spirituele en het Boedisshme. Sta met beide benen op de grond en ben een realist. Ben gescheiden, heb geen Kinderen, geniet van het leven. Anders dan mijn Familie. Was 7 jaar en dacht “had iedereen maar een hekel aan mij kreeg teveel aandacht en lijk op niemand. Ben 66 en gestopt met mij te bewijzen. Heb fantastische Broers en Zusters maar mij altijd anders gevoeld. Ben zeer gesteld op mijn vrijheid en vocht daar ook voor. Jij mocht altijd alles zeiden mijn Zusters wel eens nee ik deed meer is mijn antwoord. Ik ging graag uit en was braaf. Maar werd niet zo gezien. Was 18 jaar leerde mijn toenmalige Man kennen en was nog maagd. Werd wel eens door een Broer hoer genoemd. Zei dat tegen mijn Vader en hij moest weglopen mijn Vader werd laaiend hij moet gezien hebben dat ik ook al ging ik uit ik braaf was. Omdat ik niet makkelijk te versieren was werd er ook gezegd Mannen onderling “doe voor haar maar geen moeite zij is Lesbisch. Ik was gefrustreerd en een opgewonden standje. Waarom kon mijn ei niet kwijt en voelde mij anders dan mijn Broers en Zussen en was anders. Kreeg ook de naam zwarte duivel had een schild opgebouwd en strijd niet meer om leuk gevonden te worden door mijn Familie doe het toch nooit goed. Ik heb nog een enkeling waar ik nog goed mee omga maar begrepen word ik toch niet. Ben gelukkig, lach veel en vind het wel goed zo. Uit gestreden om leuk gevonden te worden. Ik ben ik en ben tevreden met mijzelf, behulpzaam en mijn hart op de juiste plek dat is wat ik weet. Een zuiver geweten waar ik naar streef. Op mijn sterfbed wil ik met een glimlach deze Aarde verlaten.
Euh, dag mevrouw, Martha…
Je schrijven raakt me even diep en nogal heel persoonlijk.
Hoe vaak heb ik mijn zin niet begonnen met:
Toen ik 7 was, vroeg ik info over 11.11.11 (Unicef) en jouw schrijfstijl deed me meteen aan mijn super lief Moederke zaliger denken die op 66 jaar, terug naar de lieve Hemel wou…
Ze was ook 18 toen..
Of ik dan anders ben? Laat ons zeggen dat ik de energie van de liefde op een ander niveau mag ervaren. Daarom vind ik, dat ik niet meer mag zeggen dat ik mij alleen voel. Hoe moeilijk h ook was/ nog bezig is (bezig met transformatie = bewuster worden), om los te laten waarover je sprak (gestopt met jou te bewijzen).
Hoewel bewijzen hier h risico loopt om eerder als iets van ‘willen te moeten’ kan overkomen? Echter geloof ik, dat je hiermee enkel wou aantonen dat je niet anders bent of jou beter voelt dan anderen (integendeel, eenzaam, dus… maar die ‘dus’, zijn gedachten zoals je intussen zelf wel weet).
Je gevoel toont je wel de nodige ondersteuning (liefde).
Zolang je als mens zorgt draagt voor liefde, zal liefde altijd bij je zijn als je haar nodig hebt.
Het leven is zo prachtig…
Waarom dragen we dan niet meer zorg voor liefde?
Mevrouw
Dank je wel voor jouw schrijven. Het zou me niet storen mocht ik je tegen het lijf lopen…
Bedankt voor dit voor mij speciaal moment en de beheerder om deze reactie mogelijk te maken 🙂
By the way: men eerste bezoek en ziet er deftige site uit met artikelen met niveau.
Mooi (!)
ilua
In verband met familieproblemen…problemen met mijn broer…trok ik net een aradia-kaart….de schaduw…en ik vroeg mij af of mijn broer mijn schaduwkant representeert.
Ik heb me daarom energetisch opnieuw verbonden met mijn broer.
Direct daarna kreeg ik dit artikel onder ogen…waar stond dat de keuze om het contact te verbreken ook goed kan zijn.
Ik heb dat gedaan….7 jaar geleden…ik ben er nog niet aan toe om zelf contact te zoeken, in deze wereld…het erkennen van mijn verlangen dat hij een beschermende broer voor mij kon zijn..en het erkennen van de pijn dat hij de kant van mijn moeder koos…wat betreft mijn “ongewenst anders zijn”….. het erkennen van onze verbondenheid als broer en zus is op dit moment voldoende…
Lieve Susanne,
Ik was ook het zwarte schaap. Maar, met name mijn vader (narcist), vond mij niet raar, hij vond mij een mislukkeling. Hij heeft het woord nooit in zijn mond gehad, maar je kunt niks, je bent niks en zult nooit iets worden, zijn voor mij woorden van gelijke strekking.
Inmiddels heb ik geleerd hoe het allemaal zat en hoe het zit. Waarom ik anders ben en waarom ik zoveel heb geleden; ik ben lichtwerker.
Het heeft mij nog iets gebracht; erkenning. Erkenning kun je wel vinden. Naar jezelf toe. Erkennen hoeveel pijn het heeft gedaan. Erkennen hoe bang je bent geweest. Erkennen dat je je alleen hebt gevoeld.
Dat werkt door in het heden, want ook nu mag je erkennen dat het pijn doet of dat je bang bent. Dan zie je jezelf staan, erken je je eigen angst en pijn en kun je jezelf daarin omarmen.
Lieve groet,
Robert Allard
Dank voor dit schrijven!
Is de “ander” juist niet een deel van ons “Zelf”, die we nog steeds weigeren te (h)erkennen?
Buiten ons Zelf is er mijns inziens namelijk niets: we zijn allemaal van origine “Eénheid!”
Daar keren we steevast naar terug.
Zie het als een uitstapje naar deze spiegelaarde om deze ervaring te leren los te laten dus stop om steeds weer in herhaling te vallen als “slachtoffer” of “dader”.
Loslaten van deze dualiteit brengt ons thuis naar ons gezamelijke ware innerlijke Huis .
Heb geduld met degene die, dat nu nog niet kunnen of willen invoelen maar ook zij keren eens weer terug.
Loslaten is het enige wat ons verder helpt ipv wijzen naar derden.
Ik weet hoe verschrikkelijk moeilijk het kan zijn ivm familieleden.
Sinds ik hen laat zijn, heb ik rust/genezing mogen ervaren van vele lichamelijke en geestelijke kwalen. Onvoorwaardelijke Liefde is de weg!
Iedereen heel veel kracht/ liefde gewenst op dit traject!
Dat heb je mooi verwoord Annette.
We zijn allen een en horen allemaal bijelkaar. Geef de ander de kans om te groeien zonder hem of haar veroordelen en zonder te denken dat jezelf beter bent dan de ander. Denk in liefde …handel uit liefde ….en praat met liefde. Inderdaad, liefde is de enige weg en wens me dat er vele en zoniet allen de weg van liefde zullen kiezen.
Dank je Annette.
Wat een parel van een artikel! Helemaal herkenbaar, tot in de details. Dank je wel. Bij het lezen ervan voelt het zo goed, bevestigend en steunend. Het was inderdaad een pijnlijke tijd, maar inmiddels kan ik opgelucht loslaten.
Lieve groeten,
Nina
Wat heb jij het artikel mooi verwoord: Een Parel, want dat is het inderdaad.
Wow een hele pagina vol herkenning! Mooi dat er beschreven wordt dat het niet aan de persoon zelf ligt, maar dat de ander (nog) niet in dezelfde dimensie zit.
Soms is een breuk echt onvermijdelijk, maar als je dat een plek kan geven en het kan loslaten ontstaat er echt een nieuw begin.
Het omarmen van wie je echt bent in beginsel en niet het zwarte schaap.
Zijn wie je bent met al je eigenaardigheden die bijzonder blijken te zijn en waardoor je meer waarneemt dan je familie.
Wees trots op wie je bent en veel kracht en licht om je eigen mooie pad te volgen.
Mooi Susanne!
Fijn dat je dit onderwerp beschrijft.
Zelf ben ik nu zover dat ik me bewust ben en kan ik de ander op zijn/haar pad zien en accepteren.
We zijn allemaal op pad met onze eigen ‘wonden’.
En alles valt ons toe (toeval) om te helen, juist ook de ervaringen die niet fijn zijn binnen de familie.
Liefde overwint alles vanuit liefde voor onszelf/eigen pad.
Dankjewel, denk dat heel veel mensen dit artikel kunnen binnen laten en het ze zal helpen bewust te worden!
Warme groet,
Wilma
Nu, ik ben ‘anders’ dan veel andere mensen, ik probeer dit ‘anders zijn’ met humor te benaderen, hoewel ik zelf minder tot geen behoefte heb om te lachen (ik lach niet graag en wil vooral niet voor de onbedaarlijke schaterlach gaan!), als een ander mij niet graag heeft dan is dit simpelweg maar zo, ik ga er mijn eigenaardigheden niet voor opgeven, daarvoor zijn mijn eigenaardigheden (belangstellingen enzo) mij veeel te dierbaar!