Geruisloos gaat ze zitten. Ze staart langs me heen, uit het raam. Haar handen om de hete kop thee geklemd. Ik adem diep in en langzaam uit om me extra te gronden in haar afwezigheid. ‘Welkom’, zeg ik. Even kijkt ze me heel kort aan, dan kijkt ze weer weg. Het blijft stil en ik maak energetisch ruimte tussen ons door mijn energie heel bewust bij me te houden. Ze zakt een klein beetje in haar energie en kijkt naar beneden. ‘Spannend hè?’, vraag ik en ze knikt zachtjes. ‘Misschien zou je zelfs liever weer weg gaan, klopt dat?’ En opnieuw knikt ze.
Een deel van haar schreeuwt dat ze hier niet wil zijn. Dat de aarde een enge plek is, gevaarlijk en koud. Het is een mix van boosheid en verdriet. Van diepe pijn zelfs. Een ander deel verlangt naar hier zijn en meedoen aan het leven. Dat deel heeft haar hier naar de sessie gebracht.
Dapper
‘Het is oké’, zeg ik. ‘Het is oké dat je liever weg wilt. Dat mag. Als je wilt gaan, dan is dat oké. Ik vind het dapper dat je gekomen bent’. Ze blijft stil zitten en schudt uiteindelijk zachtjes haar hoofd. Onze blikken kruisen weer en ik knik bemoedigend naar haar. Ik voel dat we niet veel woorden nodig hebben. Hier samen te zijn is misschien wel het belangrijkste van vandaag.
Met mijn hart spreek ik tegen haar hart: Je bent welkom. Je bent zo welkom hier. Wat fijn dat je er bent. Er klinken geen woorden, maar de energie vindt zijn weg.
Strijd
Dan klinkt zacht haar stem. ‘Ik vind het zo moeilijk, het leven. Ik voel me vaak zo verward en alleen, ik snap er niks van. Bij vlagen gaat het even beter, ben ik socialer en meer naar buiten gericht, maar vaak wil ik me alleen maar verstoppen. Onder mijn dekbed blijven en er niet meer onder vandaan komen’.
Ik knik. Ik ken haar strijd. De strijd van hier zijn, van echt op aarde komen. De Bron verlaten en de aardse werkelijkheid echt accepteren. Dat is niet voor iedereen een makkelijke opgave. Vooral als er in de eerste periode, tijdens de zwangerschap, de geboorte of de periode net daarna, iets gebeurt waardoor het kindje zich onveilig of niet welkom voelt. Dat kan een moeizame geboorte, een keizersnede of een verblijf in de couveuse zijn. Of een onbewuste boodschap van de ouders: ‘Het komt nu eigenlijk slecht uit dat jij geboren bent’, of ‘We hadden eigenlijk liever een meisje gekregen’. Het kindje pikt deze boodschappen feilloos op en verinnerlijkt ze. Het trekt de conclusie dat het er beter niet kan zijn, of dat er iets mis met hem is. Een pijnlijke start. De eerste levensbehoefte van een baby, het zich welkom en gedragen voelen, wordt niet vervuld. Als reactie trekt de baby zich energetisch terug, om zich te beschermen. Het verdwijnt zo veel mogelijk uit zijn lichaam en uit contact, om de pijnlijke conclusie ‘er is geen plek voor mij op aarde’ niet te voelen. Zijn of haar levenskracht verzwakt.
Heling
Margot staart in haar thee. Ze is moe. Ze vertelt me met lange tussenpozen wat meer. Hoe moeilijk ze het vindt om in de aandacht te staan. Hoe spannend ze het vindt om zich uit te spreken en haar mening te geven. Dat ze het moeilijk vindt om keuzes te maken, omdat ze vaak zoveel weerstand voelt, of maar niet weet wat ze wil. Omdat niks belangrijk lijkt. Een diepe zucht volgt. Ik weet dat dit vertellen haar veel moeite kost, maar ook een heel belangrijke stap is. Juist door te erkennen dat het zo moeilijk is, is de eerste stap naar heling gezet. Door het uit te spreken maakt ze ruimte voor haar strijd en haar pijn, in plaats van deze weg te drukken.
‘Wie zijn daar eigenlijk?’, vraag ik haar, ‘Bij wie voel je je zo veilig, daarboven?’. Even trekt ze haar wenkbrauwen op, maar dan glimlacht ze verdrietig. ‘Mijn zusje is daar, ik ben graag bij haar. Bij haar voel ik me veilig, is alles goed.’ Een traan biggelt over haar wang. Ik knik weer en zie haar pijn. Met mijn hart zeg ik in stilte; het is oké, maak maar ruimte, je verdriet mag er zijn. ‘Ik voel me zo in de steek gelaten!’ klinkt het dan vanuit haar tenen. Diepe halen van verdriet vinden hun weg naar buiten. Oud, lang weggestopt verdriet en machteloosheid. Na een poosje vult een diepe rust de kamer.
Mijn hart is blij, blij om wat eindelijk gezien mocht worden. Ik voel de liefde in mijn hart stromen en de ruimte om ons heen vullen. Ik weet dat Margot belangrijke patronen doorbroken heeft vandaag.
Ritueel
Met Margot werk ik de maanden daarna aan het leren zich veilig gaan voelen bij zichzelf en in haar lichaam. Ze leert stap voor stap omgaan met de pijnlijke gevoelens die bij het leven horen. Op die manier kan ze ook meer gaan genieten van de fijne dingen hier op aarde. Want hoewel het heel veilig en comfortabel kan zijn om uit je lijf te vluchten, mis je ook een hoop van het leven. Met een ritueel verbindt Margot zich op een nieuwe manier met haar overleden zusje, op een manier waarop ze niet meer loyaal aan haar dood hoeft te zijn. Margot leert bovendien de voordelen van een sterke verbinding met boven in te zetten in haar leven; haar creativiteit, sterke analytische geest en haar grote wijsheid. Zo maakt ze van haar pijn meer en meer een kracht.
Het is pijnlijk om je niet thuis te voelen op aarde. Het raakt existentiële angst en kan veel leed en verdriet veroorzaken. Weet dat er ook een weg terug is. Dat je, ondanks je start, geboren bent met het recht hier te zijn. Dat er óók plek voor jou is. Je bent welkom.
Als kind voelde ik mij hier niet thuis. Ik speelde amper met anderen en ik ben een jongen en vechten moest ik helemaal niet van weten. Ik zonderde me heel vaak af. Op school droomde ik veel en wiskunde lag me helemaal niet. Ik wilde later werken zoals mijn vader. Waarom moesten we al die rommel leren die we nadien toch nooit meer zouden gebruiken.Ik studeerde af als elktricien en ging werken. Ik kreeg angstaanvallen en werd depressief. Toen kwam ik in aanraking met yoga en ging ook de yoga academie volgen waardoor ik een totaal ander mens werd en een totaal ander leven ging leiden. Ergens verlange ik nog meer te weten te komen. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Ik kwam in aanraking met een vriendin die ook yoga volgede en waar ik heel wat kon aan vertellen. Zij nam me mee naar een medium waar zij ook les volgde en zo leerse ik de Esseense heling en ook Reiki en leerde ik mijn derde oog meer en meer te ontwikkelen. Ze gaf ook channeling en dat leerde ik ook. Zo kwam ik ook in aanraking met flitsen uit vorige llevens. Ik en steeds bezig geweest met spiritueel werk waar ik vaak voor gemerteld en zelfs vermoord voor werd. Ik ben nu 71 en leef nog wel wat afgezonderd. Ik hou niet om in een grote massa te vertoeven. Ik hou van stilte en rust. Gelukkig kan mijn vrouw daar ook mee leven. Ik kom van Orion. Ooit zal ik naar huis terug keren maar eerst moet ik hier mijn missie af maken. De nieuwe wereld is in aantocht en ze zullen mij hier dan ook nog nodig hebben daar er heel veel zal veranderen. Nu stuur ik vaak nog heling via het internet naar mensen die het nodig hebben. Ik voel mij totaal anders dan de meeste mensen maar ik voel me thuis in mijn lichaam. Ik ben een gelukkig mens nu.Liefste groetjes, vic
ik voel en zie dit bij mijn kinderen, en het ergste vindt ik, dat ik ze niet (voldoende) kan helpen zich echt thuis te voelen. ik praat en knuffel met ze en laat ze duidelijk weten dat ze zo welkom zijn bij mij en zo veel voor mij betekenen. maar dit komt regelmatig terug, het is iets wat ze blijven voelen, vooral in de ‘buitenwereld’. hoe kan ik ze laten inzien dat ze geweldig zijn precies zoals ze zijn zodat ze dat vertrouwen in zichzelf kunnen vasthouden en het gevoel hebben dat ze er mogen zijn?
heel herkenbaar voor mij. vroedvrouw geloofde niet dat ik er aan kwam. 2 uur vastgezeten voordat ze kwam. water doorgeprikt en ik was er. ik denk dat ze zeker blij met me waren, maar ik had een stadhouder moeten zijn en ik was een meisje. Voor ons pap toch een beetje teleurstelling en voor zijn vader nog meer.
heb me altijd anders gevoeld, wel heel sociaal, maar toch vaak alleen. Dit lijkt nu juist erger te worden.
♡
Ik heb ook heel lang last gehad van niet “thuis” voelen. Het is nooit helemaal weggegaan. Mijn moeder wilde me niet, bevalling van enkele dagen, waarbij ze me later heeft verteld dat ze helaas geen vergif kon vinden anders had ze dat ingenomen. Een huilbaby, kapot gezogen duimen, darmkrampen en altijd huiduitslag. Ik ben zo blij om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik heb het gered! Dank voor het bijzondere artikel.
Bedankt voor dit herkenbare verhaal. Ik lag ook in de couveuse na mijn te vroege geboorte.
Ik volgde mijn zusje op dat gestorven is toen ze 2 jaar was.
Ik was liever in mijn hoofd bij haar dan hier op aarde…
Ze was mijn houvast, mijn beschermer, mijn moeder, mijn alles… Ook al heb ik haar nooit gekend, het is de enige (voor mijn eigen kinderen) waar ik me ooit aan gehecht heb. Aan haar droombeeld…
Bedankt om me deze woorden en gevoelens te geven, nu ze boven kwamen kan ik er over praten in therapie.
Beste,
Vind uw materie zeer interessant….
Had graag ook eens op gesprek gekomen, hoe ik mijn
Weg kan opgaan waar ik voor geboren ben…Ik vind het ook makkelijker leven in de bron..en ben daarbij nog een Hsper en zeer verbonden met the Divine source..
Ik analiseer alles,ik ben zeer creatief, en heb een grote mensenkennis…..
Ik zie het al aankomen voor het gebeurt…
Ik ben zoooo moe…
Anyway, ik kon het even kwijt,en voel me begrepen ,dat er ook nog mensen zijn zoals mij..
Ik werd altijd beschouwt in ons gezin,als niet Normaal…
Ja hoor ik ook, ik was raar en dat achtervolgt mij nog steeds. Vooral als single vrouw mannen vinden mij heel interessant..voor 1 ding..als blijkt dat ik veel weet en voel kappen ze er mee.
Nu een therapeute gevonden in Barendrecht,ik was zo moe,huilde al 3 kwart jaar(buiten was ik de sterke vrouw)ik voelde mij zo alleen dat het fysiek pijn deed.
Zo gaat het mijn hele leven aan het werk,ziek thuis, en weer aan het werk en weer…..
Mijn energiebanen stonden letterlijk op zijn kop, en nu,nu ben ik rustig niet zo druk in mijn hoofd en komt alles veel minder heftig binnen.
Bedankt Jennifer.
Niet dat nu alles opgelost is maar het voelt als een warme deken.
Ik wens iedereen veel liefde en inzicht toe.
Ik worstel mijn hele leven al met het gevoel hier niet op mijn plek te zijn. Een melancholisch verlangen naar ‘Thuis’ kan me soms plots onverwacht helemaal overmannen, meestal op momenten waarop ik me ellendig voelde. Het doet dan deugd om die herinnering aan thuis even te koesteren, en dan tank ik troost, vreugde en gelukzaligheid bij. Vroeger wist ik niet hoe ik ‘terug’ uit dat moment kon komen, met de voeten op de grond, zonder in een sombere stemming, angst, twijfel, radeloosheid… te verzinken. Steeds maar op zoek naar een doel, een plek, een thuis. Nu begint het anders te voelen voor mij, ik begin het te zien als een wonderlijke kans om die gelukzalige vreugde te mogen beleven in dit fysieke leven. Maar wat een uitdaging… Vele mensen herinneren zich die vreugde niet zoals iemand hierboven schreef, en ik vind het ook bijzonder moeilijk om bij mijn eigen energie te blijven. Nu stel ik me dat nog als enige doel: wees je blije, vreugdevolle zelf, zoals je het ‘thuis’ geleerd hebt. Dan komt alles vanzelf goed. En in het beste geval herkennen anderen het misschien ook, en zo niet, dan heb ik toch mijn ‘taak’ volbracht: dankbaar genieten van het leven dat me hier op aarde is gegeven.
Hoi hoi, ik voel me net al of ik altijd onderweg ben, kan me niet aarden in een woning. Altijd weer op zoek naar een andere plek.
Voel me soms net een zigeuner. Niemand kwaad willen doen met deze uitspraak. Heb me ertoe aangezet om te aarden in mijn huidige woning met mijn vrouw. Maar zal mijn thuis hier niet vinden…….
Herkenbaar…
Herkenbaar….
Leef hier en nu en focus op jezelf en dat klinkt misschien egoïstisch maar teveel negatieve energieën van buitenaf schaadt je gemoedstoestand . Ik ben 2 jaar geleden mijn aura gaan laten healen en sindsdien gaat het ook al wat beter met mij. Er lijkt een sterk energetisch veld rond mij te liggen waardoor ik gewoon minder vatbaar ben voor negativiteit van buitenaf. Hetgene waar je wel voor moet opletten is negatief denken want negatief denken bezorgt je ook negativiteit terug.
Stay positive en doe wat JIJ graag doet in liefde
Herkenbaar!
Ook ik vind mijn weg/thuis niet.
Ik weet waar ik was voor mijn geboorte, maar ook daar voelde ik mij niet thuis. Ik koos zelf mijn familie, zij voelde wel warm en vertrouwd. Toch heb ik getwijfeld, vandaar ook een benarde geboorte, waar ik wel zeer welkom en met liefde werd ontvangen.
Toch voel ik me niet thuis in de herinnering aan boven en hier beneden voel ik me altijd aan de zijlijn staan.
Meedoen lukt mij niet, of maar heel kort en dan voelt het of ik in een scène mee speel.
Dus trek ik mij weer terug, in mijn voor mijn gevoel de meest veilige haven en dat is alleen in een huis dat ik voor mij als zoveel mogelijk thuis heb gecreëerd.
Het gevoel alleen te zijn ook al sta je tussen vele mensen, blijf ik naar vinden.
Dat ik de meeste dingen nutteloos vind, vind ik ook zeer belemmerend.
Lieve groet
Ontroerend verhaal, mooi geschreven Lidewij. En zoals iedereen schrijft erg herkenbaar. Ik denk dat alle hoogsensitieve mensen ook herkennen dat je voortdurend vluchtgedrag vertoont. Je wilt niet naar feesten. Of borrels of vergaderingen van je werk waar je weer toneel staat te spelen. Steeds denk je wat doe ik hier op al die door mensen verzonnen bijeenkomsten die nergens over gaan. Of continue snoepen of anderszins overeten om verveling en de ‘wat doe ik hier, wat is mijn taak en wat duurt het leven lang’ – gedachten weg te krijgen. Vaak voelt het alsof iemand je hier op aarde heeft ‘afgezet’. Je ziel leefde hiervoor in een hogere dimensie en nu ben je hier om een belangrijke taak uit voeren. Om mensen, dieren of de natuur te helpen en de aarde en mensheid vooruit te helpen. Ook al begrijpen anderen jouw gevoelens, gedachten, wijsheid en vooruitziende blik niet en maken ze je misschien belachelijk: probeer je daar, hoe moeilijk het ook is, niets van aan te trekken. Wees dapper en wees jezelf. Stop met je aan te passen, dat kost vreselijk veel energie. Je bent nu eenmaal niet zoals anderen. Doe datgene waarvoor je hier gekomen bent. Diep in je hart weet je allang wat datgene is. Kom weer terug in je kracht. Je bent jezelf al kwijtgeraakt, dus wat heb je nog te verliezen?
Christine, ook de vinger op de zere plek! Makkelijk gezegd dat je diep in je hart weet waarom je hier bent! Mijn carmisch verlangen is heel groot. Al heel lang begrijp ik niet waarom ik al die dingen waar mensen van kunnen genieten voor mij absoluut niet genieten is… Toch probeer ik positief te blijven naar buiten toe. Zware opdracht. Klinkt misschien raar maar voor mij zit de langste tijd erop!
Bedankt voor jouw positieve woorden.
Soms zit juist je kracht in het niet herkennen van de mens met hun onbegrijpelijke gedrag. Hoe vreemder je dit gedrag vindt hoe sterker je bent in je essentie. Je essentie is wat je was voordat je een mens werd. Als essentie ben je immers in je eigenheid puur en zuiver. Je essentie wordt niet gezien in het bestaan, je menselijkheid wel. Jij bent essentieel. Juist omdat je iets kunt zijn dat mensen nog niet ont-dekt hebben.
Jouw bijdrage hier op aarde is zo belangrijk! Jij bent, wat de mens in zijn algemeenheid nog moet worden. Blijf alsjeblieft dit ongeziene voorbeeld en houd vol.
Beste Monique,
wat je schrijft herken ik. Het moeilijke is dat het heel eenzaam kan voelen.
En steeds weer corrigeer ik mezelf, omdat het lijkt of ik me beter voel dan een ander.
Om mezelf teleurstellingen te besparen trek ik me steeds meer terug.
Andrea
Dank je wel Lidewij.
Het gevoel van afgesloten zijn van de rest, de eenzaamheid, het dwalen…….het was even allemaal terug.
Erkenning.
“Een deel van haar schreeuwt dat ze hier niet wil zijn. Dat de aarde een enge plek is, gevaarlijk en koud. Het is een mix van boosheid en verdriet. Van diepe pijn zelfs. Een ander deel verlangt naar hier zijn en meedoen aan het leven.”
Wow. Herkenbaarder kan niet.
Mooi artikel.
Oh, ik ben blij maar ook verrast te lezen dat ik niet alleen ben met het gevoel ‘ hier niet te willen zijn’, niet thuis te horen. Dit voelde steeds zo zwaar, zo ongelukkig, zo alleen. Nu, sinds mijn vriendin 3 jaar geleden ‘naar huis’ is, is dit gevoel veel verbeterd, en daar ben ik blij om. Het maakt het gemakkelijker. In mijn dagelijks gebed zeg ik steeds,dat ik dankbaar ben om in dit te leven te staan en dat ik onze heer dankbaar ben om het leven. Maar zoals hierboven ook al gezegd is, ik ben niet bang om te sterven, om naar huis te gaan, iets wat inderdaad niemand in mijn omgeving begrijpt. Ik zal doorgaan en mijn leven leiden met ups en downs tot ik eindelijk terug naar huis mag, were ever this may be. Blij dat ik dit ‘ toevallig’ op mijn fb gekregen heb. ❤
Ook ik herken het ‘je hier niet thuis voelen’. Heb het er een aantal jaren echt heel moeilijk mee gehad. Kon ‘zomaar’ zo’n ontzettende heimwee voelen naar een plek die ik niet ken, maar wetende dat ik daar vandaan kom en zo graag terug zou willen. Aan de andere kant ook het besef dat ik hier met een reden ben. Toen het me te gek werd heb ik hulp gevraagd van mijn ‘hemelse’ begeleiders, en dat is niet religieus bedoeld 😉
En die hulp heb ik gelukkig gekregen.
De heimwee is er nog steeds, maar ik voel het veel minder sterk. Dat maakt het makkelijker voor me om hier mijn leven te leven. Hoewel ik nog jong ben (ahum… 52) draag ik al jaren een officiële niet reanimeren-penning. Veel mensen vinden dat vreemd en kunnen niet begrijpen dat ik er niet alles aan doen wil om hier te blijven.
Mijn mening: ik ben hier met een reden en een doel. Dat wil ik volbrengen, maar als het mijn tijd is blijf je van me af met allerlei kunstgrepen en laat je me met rust. Dan ga ik weer naar huis.
Beste “Lost in this word”,
Jouw verhaal raakt me. Deze is meer herkenbaar dan van Margot. Het bracht onverwachts een traan omhoog. Had ik niet zien aankomen. Heb ook een lange periode zo’n heimwee gehad naar ‘mijn echte familie, zoals ik het altijd noemde. Ondanks een pri.a jeugd en liefdevolle ouders. Snapte daar echt helemaal niets van. Gelukkig is dat voorbij en sta ik meer in dit leven en geniet ik er echt van.
☺
Tja heel herkenbaar, ik heb me ook nooit thuis gevoeld op deze planeet.
Alle wetjes, regeltjes en systemen het rijmt niet met mij.
Regelmatig kijk ik met verbazing hoe mensen leven, werken en met elkaar omgaan.
Ik heb ook niet echt een goede basis gehad dus dat bemoeilijkt de boel misschien ook wel.
Zonder ouders opgroeien en vanaf je zesde alles zelf moeten doen is niet bepaald een picknick.
Maar goed, ik heb het wel gedaan maar als ik zou mogen kiezen dan ga ik liever naar huis, terug naar Andromeda. ♥
Leuk toch dat we
kunnen teruggaan het zal wel zijn reden hebben
raakt mij ook diep. ook ik worstel met het hier niet willen zijn. wie kent er coaches die hierbij helpen in emmen of groningen?
Maaike, je zou eens kunnen informeren bij Praktijk de Telraam te Bellingwolde (provincie Groningen).
Beste Monique (reactie eerder, ook op 2 januari) uit jouw reactie haal ik dat jij voor iedereen het beste wilt; heling vanaf het begin in dit leven. Dit gaat niet altijd. Soms is de sluier van vergetelheid zo ondoordringbaar bijvoorbeeld omdat het voorgaande leven zo afschuwelijk was, dat dit je direct levenslang zou neerhalen en dat je les nu mag zijn om ‘oppervlakkig’ dit huidige leven, als een soort helende tussenphase te doorstaan. Het is tricky om je eigen levensbeleving over dat van de ander heen te leggen. Wie WEET de ander, wie weet het ZELF. Groetjes, Ad
Dat ik niet van hier kom weet ik al lang, om me niet eenzaam te hoeven voelen heb ik mensen aangetrokken die van dezelfde plek komen. Maar ik heb nog dagelijks frustraties over het gedrag van mensen. Simpelweg omdat ik ze niet begrijp. Het ego regeert bijna volledig, liefde verschuilt zich achter woede, overlevingsdrang, en vooral achter angst. Men heeft zware sluiers van vergetelheid en is vergeten wat ze hier kwamen doen. Vooral dát begrijp ik niet… Als je een opleiding start, vergeet je toch ook niet waar je mee bezig was?
dit raakt me zo diep , wat mooi en herkenbaar !