Is vijftig het nieuwe dertig zoals onze koning het met pretoogjes zei? Voor mij is het best wel een ‘dingetje’ geweest: opstomen naar de vijftig. Veertig worden was achteraf peanuts vergeleken bij ‘de grote vijf’. Dat voelde echt wel als een midlifecrisis, al vind ik dat woord een te negatieve connotatie hebben. Ik noem het zelf liever ‘midlifeproces’.
De kinderen worden groter, mijn leefruimte breder. Alles in me schreeuwt om vernieuwing. Weer kerst vieren? Alles al honderdduizend keer gedaan. Wat ga ik tot mijn 68ste nog doen? Ik ben mezelf opnieuw aan het uitvinden en uitzetten – in de maatschappij. Doodeng vind ik dat en tegelijkertijd leuk en spannend. Jezelf uitvinden en uitzetten. Wat een mooie werkwoorden zijn dat eigenlijk.
Werkwoorden
Werkwoorden… Met sommige heb ik heel veel moeite gehad om ze te activeren. Vooral met degene die niet echt actief uitvoerende werkwoorden bleken. Wat zou het leven een stuk makkelijker zijn geweest als dat wel kon. Ontspan! Doe eens wat rustiger aan! Laat het los! Ga door met (je) leven! Accepteer dat het zo gaat! Dat soort werkwoorden… doe ze maar eens. Sommige laten zich niet even ‘doen’.
Ik heb zelf lang gestoeid met mijn gouden viertal: loslaten, accepteren, mezelf worden en ontspannen. Mijn drukke hoofd en mijn gevoel brachten ze niet voelbaar, leefbaar dichterbij. Sommige schreeuwden het soms uit! Andere bleven krachteloos en dwingend zeuren vanuit de zijlijn.
Verliefd zijn
Moeilijk uitvoerbaar
Even terug naar de moeilijk uitvoerende werkwoorden. Vergeven, ontspannen, accepteren die terug blijven katapulteren totdat ze je niet meer steken. Na jarenlang stoeien worden ze in de loop van een leven toch leefbaar. Wat jammer eigenlijk dat je hier geen medailles of oorkondes voor krijgt. Terwijl ze zo groots en bepalend zijn voor je leven; je lef, je veerkracht, je weerbaarheid en onafhankelijkheid. Ze scheppen de voorwaarden om gelukkig te zijn en bezield te kunnen leven!
