Angst verdwijnt door vertrouwen

Je bent begin twintig, vol levenslust, helemaal in de wolken met je grote liefde, net gesetteld in jullie eerste huisje samen, al mooie reisjes mogen maken maar nog veel meer op je verlanglijstje, een kring van lieve familie en vrienden om je heen, verkerende in goede gezondheid.. De wereld ligt aan je voeten, maar juist in de bloei van je leven stort je volledig in elkaar! Hoe kon jou dit overkomen? Hoe moet je nu verder? Had je dit ook kunnen voorkomen? Vragen die blijven malen in je hoofd als je zowel fysiek als mentaal aan de grond zit. Je zult moeten leren reflecteren, relativeren, accepteren en loslaten. Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe ga je dit leren als je al tweeëntwintig jaar gewend bent om alles op de automatische piloot te doen? Je geest een loopje met je neemt, de baas speelt over je hart. Je wordt je langzaam bewust van het leven. Je lichaam dat schreeuwt om aandacht, rust. Altijd maar geleefd op de automatische piloot, het niet tot stilstand kunnen komen, niet bij jezelf naar binnen kunnen en durven kijken. Niet leven vanuit je innerlijke kracht. Totdat het leven je ermee confronteert, moe gestreden, je er niet meer om heen kan. Je word je bewust van je innerlijke onvrede, een bodemloze put, onverzadigbaarheid. Emoties diep van binnen die nooit gezien, gehoord en gevoeld mochten worden. Weggestopt, niet wetende dat er een onbewuste bestaat dat alles opslaat en als de tijd er rijp voor is het zich allemaal gewoon weer opnieuw aandient. In eerste instantie zoek ik de onvrede buiten mezelf en denk ik dat die bevredigd kan worden door externe prikkels. Gedurende het proces leer ik dat ik alleen zelf in staat ben deze onvrede in te ruilen voor een gevoel van vrede. Door diep naar binnen te gaan, te kijken, te voelen, te horen en te handelen naar dat wat er daar leeft. Mijn hart durft de strijd aan…

`Knowing yourself is the beginning of all wisdom!´

En daar zit ik dan ruim 2 jaar later na ´mijn diepe dal ervaring´. Trots op de groei die ik bij mezelf zie, ook al is het nog niet altijd gemakkelijk om uit die vicieuze cirkel van angst vandaan te blijven. In het eerste jaar vooral geleefd door de angst, maar in het tweede jaar kwam er steeds meer ruimte voor mezelf: een eigen bedrijfje opgezet , de minor Spirit! gevolgd (spirituele minor), wekelijkse Yoga & Meditatielessen gevolgd (wat ik nog steeds met heel veel liefde doe), therapie aangegaan.. Dat alles heeft gezorgd om dichter bij mezelf te komen.

´Angst verdwijnt door vertrouwen. Vertrouwen dat het leven je steunt bij alles wat je doet. Elke stap die je zet is een stap in het onbekende. Al ken je de route van je huis naar de supermarkt nog zo goed, toch kan iedere stap die je zet voor een verrassing zorgen. Dat geldt ook voor de dag van morgen. Je kunt een bepaalde voorstelling hebben van je toekomst, maar hoe die eruit gaat zien, moet je maar afwachten. Het heeft dan ook weinig zin om erover te piekeren. Volgens Patel is het het beste om open te staan voor wat zich van moment tot moment in je leven aandient, erop vertrouwend dat het leven je altijd brengt wat je nodig hebt.´ En bij het lezen van deze wijsheid en jullie oproep vanmorgen wist ik dat ik deze kans moest pakken!

Ik ben Jessica, 25 jaar, geboren in Zurich (Zwitserland) en studeer Communicatie. Op dit moment loop ik stage op de redactie van ThePerfectYou.nl (“Mooi word je niet, dat ben je!”), waar ik met veel liefde artikelen schrijf. Deze stage is een bewuste keuze geweest: ik wilde graag aan de slag bij een informeel bedrijf (een fijne omgeving met fijne collega’s) waar er ruimte is voor mijn eigen creativiteit zodat ik kan groeien. Omdat ik hooggevoelig ben zijn dit eisen die heel belangrijk voor mij zijn om goed te kunnen functioneren.

Dat ik hooggevoelig ben is iets waar ik achter ben gekomen in de laatste twee jaar, toen ik terecht ben gekomen in de vicieuze cirkel van angst. Ik heb toen moeten leren om te vertrouwen op mezelf en vertrouwen te hebben in het leven. Mijn diepste dal tot nu toe, die me ook het meeste heeft gebracht: zelfacceptatie.

´The brightest light casts the darkest shadow.´

Na de scheiding van mijn ouders voelde ik heel erg de drang om alles en iedereen te helen. Ik voelde het verdriet, ik voelde de pijn. Maar op die leeftijd overzag ik niet dat dit een onbegonnen taak was, want het leven loopt zoals het loopt en door er tegen te vechten kostte het mezelf alleen maar heel veel energie. Zoveel energie dat ik tien jaar later er zelf aan onder doorging. Toch moest dit gebeuren, om mezelf wakker te schudden en om eindelijk de zoektocht naar mezelf te starten. Na een jaar in angst te hebben geleefd binnen vier muren, alle medische onderzoeken te hebben doorlopen om mijzelf ervan te overtuigen dat het echt niet iets lichamelijke was, therapie te hebben aangepakt voor mijn angsten, ben ik begonnen met de minor Spirit! Een minor die onderdeel maakte van de opleiding Communicatie. Deze spirituele minor gaf me de ruimte om me persoonlijk te ontwikkelen en hield me, naast mijn therapie, telkens weer een spiegel voor. Oud verdriet wat er nooit mocht zijn kon ik nu weer voelen en een plekje geven. Ik kon mij eindelijk uiten zoals ik ben en niet zoals ik dacht te horen zijn (voldoen aan de eisen van een ander om er maar bij te horen en leuk gevonden te worden). Nee, ik gaf mezelf eindelijk de toestemming om de ware ik door te laten schijnen. Waardoor er een hele zware last van me schouders afviel.

Je bent helemaal goed zoals je bent!

In het begin is het wennen, je nieuwe, echte ik. Je bent zo gewend aan de oude, die op de automatische piloot en vanuit het ego heeft geleefd, dat het leven vanuit gevoel soms wat vreemd aanvoelt. Hierdoor is het gemakkelijk om terug te vallen in het oude. Maar als je alert blijft, blijft oefenen, kun je daadwerkelijk veranderen. Meditatie en yoga hebben mij daarbij heel erg geholpen. Ik zag mezelf veranderen en dat zag mijn omgeving ook. Hier hadden ze soms wat moeite mee, waardoor ik mezelf soms best eenzaam heb gevoeld. Kon ik eindelijk mezelf accepteren, werd ik voor mijn gevoel niet geaccepteerd door mijn omgeving. Alsof niemand me begreep en ook niet de moeite wilde nemen om het te begrijpen. ´Het zit tussen je oren´. Maar dat is niet wat ik wilde horen, ik wilde alleen maar even iemand die even de tijd nam om naar mijn verhaal te luisteren. Je wilt zo graag begrepen worden, maar ook dit is vechten voor, besefte ik me. Uiteindelijk heb ik dit verlangen naast me neergelegd en het gezien als een les om nog meer op mezelf te vertrouwen, mijn eigen beste vriend te worden. Uiteindelijk moet je het in dit leven toch echt met jezelf doen, dus beste vrienden worden met jezelf was helemaal niet zo een gek idee.

Het mooie was, toen ik losliet kwam het begrip. Ik besefte me dat ze tijd nodig hebben gehad, zoals ik tijd nodig had om te beseffen wat er allemaal met me gebeurde. Nog altijd kan ik soms even verstrikt raken in mijn angst, maar gelukkig is dit een momentopname en kan ik vervolgens relativeren en weer loslaten. Ik durf nu te vertrouwen op mezelf. En nu ik dit zo aan het schrijven ben, ben ik heel erg trots op mezelf: hoe diep ik ook ben gegaan, ik ben alweer een heel eind omhoog geklommen. Het heeft me een veel wijzer persoon gemaakt. Trouw zijn aan jezelf is daarvoor the key.

Ik zie en herken veel oude gedragspatronen nu bij andere mensen, die ik dan zo graag wil helpen omdat ik weet dat je het jezelf zo onnodig moeilijk kan maken. Terwijl het echt makkelijker kan! Daarom grijp ik deze kans aan, om mijn verhalen en wijsheden, die ik in dit korte leven al heb mogen opdoen, met anderen te delen. Zodat zij eerder dichter bij zichzelf kunnen komen en niet zo diep hoeven te gaan ( door de tools, door te weten dat ze er niet alleen in staan, dat ze zich begrepen en minder eenzaam voelen). Je bent veel sterker dan je zelf denkt!

Jessica