Ik heb een fascinatie voor het verleden. Als klein kind liep ik al dromerig te dwalen tussen oude ruïnes van kastelen, één vingertje langs de afbrokkelende muren, mijn gedachten bij de mensen die lang, lang geleden tussen diezelfde muren hadden gelopen. Alsof ik op die manier verbinding met hen wilde maken.
Toen ik ging studeren moest ik kiezen tussen Engels, archeologie en psychologie. Ik koos psychologie en daarna reïncarnatietherapie: graven in de menselijke psyche in plaats van in de aarde, om verbinding te maken met het verleden. Het verleden dat voor de ziel allemaal NU is, want de ziel bevindt zich in een dimensie boven de tijd.
Maar mijn fascinatie voor oude dingen bleef. In musea mag je ze helaas niet aanraken. In het Hunebedmuseum in Borger wilde ik wel in de vitrines klimmen om de oude bronzen zwaarden, fibulae en gouden torcs in mijn vingers te krijgen, maar helaas. Als je dat doet, kom je een beetje in de problemen.
En toen kwam ik op Ebay een bronzen Keltische applicatie tegen. Een zonnewiel dat ooit, 2150 jaar geleden iemands kleding had gesierd. Te zeer verweerd om in een museum te liggen. Ik kon het niet laten en deed een bod. En een paar weken later lag het in de bus, helemaal vanuit Bulgarije.
Ik had wel kunnen weten dat ik als intuïtief persoon niet iets oerouds op Ebay kon kopen zonder dat er vreemde dingen zouden gebeuren. En inderdaad. Zodra ik het zonneschildje uit de verpakking haalde, werd ik overspoeld door emotie. Ontroering. Verdriet. En een stekende pijn in de rechterhelft van mijn hoofd.
Nu komt het vaker voor dat ik verdwaalde overleden mensen (en andere wezens) voel of aantrek. Het kost teveel tijd en energie om ze allemaal persoonlijk te helpen, dus geef ik ze meestal door aan Aartsengel Michael om ze naar het Licht te brengen. Anders zou ik er een dagtaak aan hebben! Maar deze keer maakte ik een uitzondering. Waarom? Op de een of andere manier voelde het als familie.
Met mijn hoofd rationaliseerde ik erop los: het voelde als familie omdat het zonnewiel aan Kelten had toebehoord, en ik heb iets met de Kelten want het zijn de nazaten van de oude Einache uit mijn boek, mijn aangenomen familie. Ja, dat zal het zijn.
Dus ik ging aan de slag en ging in trance om de vorige eigenaars van het zonnewiel te helpen. Het waren er drie.
De stekende pijn was van de laatste eigenares: een jong meisje van 17, een rossig blond, spontaan, dromerig meisje dat graag door de bossen zwierf met haar hond. Ze kreeg een hersenbloeding en stierf van het ene op het andere moment, zo onverwachts dat ze zelf niet doorhad wat er gebeurde. Ik maakte even verbinding met haar, vertelde haar dat haar lichaam overleden was en dat ze vrij was om verder te gaan, en ik voelde mijn hart groeien van liefde en vreugde. Haar vreugde, mijn vreugde. De stekende pijn verdween.
Ik had het schildje nog in mijn hand toen de volgende eigenares zich aandiende. Stekende pijn in mijn onderrug die doorschoot naar mijn benen. Een iets oudere vrouw in barensnood. Ze was gestorven tijdens de bevalling van haar zoontje, en was nog steeds aan het persen, bezorgd om het leven van haar kind. Ik hielp haar het kind te baren en vertelde ook haar dat ze nu veilig waren, vrij om naar hun familie in het Licht te gaan. De pijn verdween.
De derde, of eigenlijk eerste vorige eigenares had geen hulp nodig. Ze was veel eerder, op hoge leeftijd in haar bed gestorven, bewust en zonder complicaties.
De volgende dag liet ik het zonnewiel aan mijn moeder zien. Zij is ook zeer intuïtief en deed vroeger professionele readings. Zonder te weten wat het object was, beschreef ze de verbinding ervan met de zon, de samenstelling (koper en tin), de reis die het gemaakt had door Europa. Het was een soort broche geweest die een kledingstuk bijeen hield, ‘hier, op de schouder,’ wees ze met overtuiging op haar eigen rechterschouder. Het zonnesymbool was een soort familiewapen geweest dat mogelijk ook wapens en schilden had gesierd. Een familie-erfstuk.
Maar in plaats van een gevoel van blijdschap over de bijzonderheid ervan bleef er een gevoel van teleurstelling in de kamer hangen. Ik vroeg naar haar gevoel.
‘Tja, ik wist niet of ik het moest zeggen,’ zei ze, ‘maar dat klopt. Alsof ik teleurgesteld ben te zien wat er van die prachtige broche geworden is, die er vroeger zoveel mooier uitzag.’ Ik kon me er iets bij voorstellen: de prachtige goudglans van het brons is verworden tot dof groen, het ingelegde glas bijna verdwenen.
‘Maar,’ vroeg ik, ‘heb jij hem dan ook in je bezit gehad?’
En ja hoor. Zij was de eerste eigenares geweest, de oude vrouw die bewust overleden was.
Nu werd het echt bizar. Want zelf werd ik opeens overspoeld door een gevoel van eenzaamheid en verlies, een ondraaglijk groot verdriet. Ik ging onmiddellijk onderzoeken wat mijn eigen verbinding met deze mensen en dit zonnewiel was. Het duurde niet lang of het kwam naar boven.
De oude vrouw was mijn moeder geweest, de barende vrouw mijn zus, het meisje mijn nichtje. Zelf was ik de zoon van de oude vrouw, de oudste, het hoofd van mijn stam. En de rest van mijn stam was uitgemoord tijdens een inval van een vijandig volk.
Ik had mijn familie geholpen over te gaan, maar mijn eigen vorig leven zat nog vast, gevangen in shock, verdriet en eenzaamheid!
De dagen na de ontdekking had ik mijn handen vol aan mijn eigen Keltische clanleider. Het tragische verhaal kwam in stukjes en beetjes naar boven. Mijn stam leefde een gelukkig leven, in een dorpje middenin de natuur, in welvaart en vrede. Een ander lid van de stam was jaloers geweest op het geluk en de welvaart van mijn familie en had het op een akkoordje gegooid met een vijandige vreemde stam, een groep nomadische rovers. Doordat het jaloerse stamlid de rest drogeerde tijdens een feest konden de rovers makkelijk een inval doen. De mannen werden meteen gedood, veel vrouwen meegenomen als slaaf. Het was een drama.
Mijn Keltische hoofdman had niet door dat hij gedrogeerd was, en vervolgens ook niet dat hij dood was. Hij begreep niet hoe hij werkeloos had toegezien hoe iedereen werd vermoord of meegevoerd. Maar hij kon niet ingrijpen omdat hij al overleden was! Hij voelde zich vreselijk eenzaam, schuldig en onmachtig.
Ik hielp mijn Keltische hoofdman door zijn laatste moment heen, hielp hem te begrijpen wat er werkelijk gebeurd was en hielp hem zich weer te verbinden met zijn familie. Maar er bleef iets hangen. Het voelde nog niet helemaal goed.
De laatste avond van die week daagde het waarom.
De Keltische hoofdman had het contact met zijn geliefde nog niet hersteld. Onmiddellijk kwam er weer een vloedgolf van tranen bij het besef: hij was zijn vrouw kwijt. Ze was meegevoerd, en hij wist niet wat er met haar gebeurd was.
Ik ging naar haar op zoek, met enige schroom want ik kon het wel raden. En inderdaad, ze was geen willige slavin, en de overvallers hadden haar na een paar dagen al omgebracht omdat ze weigerde zich te schikken in het lot wat ze haar hadden toebedacht. Ze was ook onbewust van het feit dat ze overleden, en dus vrij was.
In de gedaante van mijn Keltische hoofdman ging ik naar haar toe, en pakte haar hand, terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Opeens realiseerde ik me waarom het me zo aangreep: zij was een incarnatie van mijn tweelingziel. Haar pijn was mijn pijn, haar hart was mijn hart, en zo van haar gescheiden te worden was onverdraaglijk.
Ik sprak haar aan als mijn hoofdman: ‘Geliefde, ik ben er, kom, ik neem je mee naar huis,’ en de woorden en de aanraking van mijn hand waren genoeg om haar wakker te schudden. De pijn en eenzaamheid losten op in het niets. Vreugdevol keek ze op.
Ik tilde haar op en droeg haar naar een zonovergoten heuvel, waar onze kinderen, en de kinderen die we in andere levens hadden gehad in het gras om ons heen speelden. Het was goed. Na meer dan tweeduizend jaar waren deze facetten van onze ziel eindelijk weer herenigd.
Het is een grote troost te beseffen dat de ziel altijd een manier vind om zichzelf te helen, hoe onwaarschijnlijk ook.
Wat het Universum met behulp van Ebay al niet kan bewerkstelligen…
