Wie ben ik? Waar ben ik? Hoe kan ik mijzelf leven? Ik heb mezelf dit vaak afgevraagd en hoor het continu in mijn praktijk. Ik leef mijzelf wanneer mijn ziel in iedere cel van mijn lichaam aanwezig mag zijn. Mijn ‘ziele-ik’ en ‘aardse ik’ zijn op aarde één. Het is mijn lichaam dat hiertegen strijdt zolang de mannelijke en vrouwelijke energie in mij geen vrede stichten. Tijd dat de man en vrouw in ons de handen ineenslaan en elkaar gaan liefhebben zoals ze zijn.
Omzeilen celgeheugen
Mijn lichaam is een vergaarbak van mijn leven(s). Alle herinneringen aan pijnlijke en fijne ervaringen van dit leven, oude levens en familiekarma, liggen opgeslagen in het celgeheugen. Iedere cel kiest nu de veilige weg, om niet opnieuw de pijn te voelen en door te maken wat er ooit was. Angst stuurt de cel aan, het drukt je uit je gevoel. Daardoor krijgen de fijne ervaringen weinig kans gevoeld of geleefd te worden. In de vorm van een reflex omzeil ik mijn gevoel en verlangens, doe ik niet wat ik zelf wil maar handel naar wat ik denk wat veilig is voor mij. Ik verlaat mijzelf.
De vrouwelijke intuïtieve gevoelskant in me wordt niet gehoord, terwijl de mannelijke manifesterende kant zoekt naar aansturing vanuit de omgeving. De man en vrouw zijn uit verbinding! Zij hebben elkaar verlaten.
Het verlangen van de man en vrouw
In mijn linkerkant zit de vrouw in mij. Zij verlangt vrij in haar pure zelfliefde te mogen leven. Onvoorwaardelijke liefde die haar toestemming geeft te mogen voelen wat ze voelt, haar eigen waarheid te volgen en te luisteren naar wat ze diep vanbinnen verlangt. Rechts huist de man in mij. Hij verlangt naar vrijheid in handelen. Doen wat je wilt doen, zonder je af te vragen wat de wereld om je heen vindt. Vrijheid in zijn laat de man en vrouw samensmelten, ik handel vanuit mijn zelfliefde. Ik leef wie ik ben.
Het vrouwelijke venijn
Op het moment dat de twee in mij uit verbinding gaan, ontstaat er spanning. De vrouw in me voelt zich niet gehoord door de man die naar buiten gericht staat en geen aandacht heeft voor haar. ‘Hij luistert niet naar mij, hij loopt over mijn gevoel heen en hij neemt me niet serieus.’ Zij is gefrustreerd en voelt onmacht, teleurstelling en eenzaamheid. Ze kan hem niet bereiken. Vanuit onmacht zet zij haar vrouwelijke onzuivere krachten in zoals manipulatie, veroordeling of venijn om hem te kunnen raken. Het maakt de kloof tussen de man en vrouw groter in mij.
De mannelijke agressie
De man doet er alles aan om het leven veilig te stellen en voelt een grote verantwoordelijkheid. Hij werkt hard en het enige dat hij krijgt is veroordeling en kritiek. De man in mij voelt zich niet erkend door de vrouw. ‘Het is ook nooit goed!’ In reactie op haar onzuiverheid vecht hij terug met mannelijke onzuivere krachten, zoals macht, agressiviteit en indoctrinatie. De man bouwt irritatie en boosheid op. Hij heeft genoeg van haar venijn, schermt zich steeds meer af waardoor hij onbereikbaar lijkt. Dit geeft bij de vrouw opnieuw extra frustratie.
Strijd verstrakt het lichaam
Deze interne ‘soap’ is een strijd die fysiek plaatsvindt in het lichaam. Het zet je lichaam vast en blokkeert de toegang van je ziel tot je lichaamscellen. De gevoelens, emoties en angsten zetelen in organen en kunnen hun functies belemmeren. Het vrouwelijke venijn verzamelt zich in de milt (de milt probeert het venijn ‘milder’ te maken), de mannelijke agressie in de lever (de lever probeert het mannelijke gif te ontgiften). Deze gevoelens zijn vaak heel intens, ze zijn in oude levens al gevoed. We onderdrukken deze gevoelens vanuit een schuldgevoel of boosheid naar onszelf. Diep vanbinnen zijn we bewust van onze onzuiverheid waardoor onze zelfliefde op slot staat. Terwijl zelfliefde de sleutel is naar jezelf. Hier ligt onze oplossing!
Belichaming heeft zelfliefde nodig
Het fysiek geven van zelfliefde aan je cellen lost de strijd en verstrakking op celniveau op. Het opent de deur naar werkelijke pijn en angst waarachter je verscholen zit. Zelfliefde opent de weg tot heling. Eerst mag je vrede sluiten met de veroordeling of boosheid naar jezelf die jouw zelfliefde in de weg staat. Vraag hiervoor hulp uit het universum. Open je lichaamscellen en de milt en/of lever voor de hulp, zodat het venijn of gif tegen jezelf loskomt. De hulp kan je lichaam verder openen en geeft je hart weer ruimte. Met je zelfliefde kan je de strijd in jou neerleggen.
Liefde zet vrij
Strijden betekent vasthouden. Je beperkt elkaar. De focus hierop vergroot het gekwetste gevoel. Liefde en vergeving voelen voor de ander, zet beiden vrij. Voel vanuit de vrouw liefde voor de man in je die zo hard heeft gewerkt en haar niet kon zien. Het opent de deur tussen de man en vrouw in je, de man kan de vrouw weer zien. Het kan weer stromen in je lichaam. Andersom mag de man liefde voelen voor de venijnige vrouw. Daardoor kan zij het venijn loslaten en krijgt haar liefde de ruimte. Man en vrouw kunnen in liefde samenwerken.
Nieuwe herinneringen
Een lichaam waar de zelfliefde in ontvangen wordt, kan de oorspronkelijke vrouwelijke, helende aardse liefde uit Moeder Aarde ontvangen. Deze energie kan samen met de mannelijke universele liefde het oude celgeheugen helen en jouw ziel toegang geven tot je cellen. Je ‘ziele-Ik’ en ‘aardse ik’ versmelten, jij bent jij! Een nieuwe tijd breekt aan waarin je gaat ontdekken wie jij bent. Deze ‘echte ik’ creëert nieuwe herinneringen in je cellen en leert je lichaam dat jezelf leven fijn en veilig is. Je ‘echte ik’ leven wordt makkelijker nu je lichaam minder bang is.
Herkenning relatieproblemen?
Misschien herken je delen van de man/vrouw relatie in je huidige relatie. Zie je relatie als een spiegel, het speelt zich af in jou. Ervaar waar je tegenaan loopt, het zijn allemaal puzzelstukjes naar je ware zelf! Zoek de oplossing in de eerste plaats bij jezelf.
Of je nu man of vrouw bent, je kunt vrouwelijk en mannelijk reageren. Je hebt beide in je.
Hallo Nelleke,
Ja er is een collectieve strijd tussen de mannelijke en vrouwelijke energie. Voor mijn gevoel zit de basis van die strijd dat de vrouw niet in haar pure kracht durft te staan, bang voor t vrouwelijke venijn (zoals veroordeling, afgunst of manipulatie). Daardoor is de mannelijke energie op zichzelf aangewezen want de oorspronkelijke vrouwelijke energie is er niet. Het venijn van de vrouw kwetst hem en maakt hem agressief of hij gaat uit verbinding. Dit is een algemeen plaatje waar de beide energien in een man of een vrouw kunnen huizen.
In jouw geval is de vrouw woede gaan opbouwen naar de man. Ze voelt zich miss alleen staan, of niet gezien, bedrogen etc… in iedergeval is t vertrouwen er niet meer. Deze relatie is in je aanwezig. Allereerst mag je je vrouw toestaan woede te voelen. Daar is vast een goede reden voor geweest. Dus hou het niet in. Vaak zit die woede je eigenliefde in de weg. Als de vrouw zelfliefde kan voelen zal ze liefde voor de man kunnen voelen en hem uitnodigen om te verbinden. Dit geeft interne rust en kan leiden tot een relatie waarin je wel zonder woede kan zijn.
Succes!
Dank je wel Mirjam voor je snelle reactie. Ik hoop dat ik in dit leven nog liefde voor mezelf zal kunnen voelen.
Ik ervaar ook nog een kind in me. Ook anderen hebben wel eens deze ervaring van een innerlijk kind. Weet je of dat ook echt een kind is? Of is het een kinddeel van de innerlijke vrouw dat nog moet groeien? Maar misschien vraag ik nu wel te veel in dit verband van vrouwelijke en mannelijke energie.
Dank je wel Mirjam. Ik ervaar al sinds ik heel jong gescheiden ben, die collectieve woede naar mannen. Die werd toen ook behoorlijk gevoed door de 2e feministische golf in de zeventiger jaren. Voor mijn gevoel kan een relatie tussen man en vrouw nooit gelijkwaardig zijn. Dat is dus kennelijk de vrouw in mij die dat vindt. Maar een relatie met een vrouw was het ook niet. En daarna heb ik besloten dat ik zelf de enige ware ben en dat ik alleen mezelf trouw kan zijn. Voel ik ook dat ik man en vrouw ben. De vrouw in mij zou zich willen verbinden met de moeder godin om haar macht en kracht te ervaren. Zoals die zich uit in de natuurkrachten van onze moeder aarde. Daar heb ik laatst nog een gedicht over gemaakt. Het patriarchaat heeft de vrouwelijke kant van God los gemaakt van de mannelijke kant, waardoor de innerlijke man en vrouw hun liefde voor elkaar kwijt zijn geraakt. Ik ben op zoek naar heelheid, maar heb geleerd dat ik ook goed ben zoals ik nu ben. Die heelheid zou dan bewerkstelligd kunnen worden door de man en vrouw in mij weer in liefde met elkaar te verbinden. Is dat een goede conclusie, denk jij? Of is er meer voor nodig?
Hoi Ellen,
Je begint met te kiezen hier echt aanwezig te zijn. Het gaat om intentie en daarbij de liefde voor je zelf voelen, dat jij t waard bent om te helen en te voelen wat je voelt. Vraag je voeten, de cellen daarin, open te staan voor de aardse energie. Vraag dan om hulp, er is altijd hulp om je heen. Voel dat jij je lichaam wil openen voor de hulp, je wil overgeven, zodat de hulp jou kan bereiken. Alsof je de cellen naar de hulp toekeert. Begin links, je vrouwelijke kant, je milt je schouder en je heup. En laat t door je heen werken. Op een gegeven moment voel je je harteruimte openen. Dat is t moment dat je ook je zelfliefde weer kan inzetten naar jezelf toe. Dan kan je ook de liefde gaan voelen voor de rechterkant. Dit is het begin van Zelfheling. Succes!
Hallo Mirjam, ik heb net je artikel gelezen. Ik voel herkenning en het brengt me nieuw inzicht. Je schrijft: open je lichaamscellen en de milt en of lever voor hulp. Intuïtief merk ik dat ik dat nodig heb, en mijn vraag aan jou is: hoe kan ik dat doen?
Dankjewel en warme groet, Ellen
Hallo Map,
Dank boor je reactie. Het kan inderdaad fysiek pijn doen. Probeer je eerst te richten op de vrouw in je en haar te vragen haar eigen gevoel te laten komen. Alles wat in de milt zit mag vrijkomen, dan zal de lever al wat losser komen.
Succes!
Hallo Lise,
Dank voor je reactie. Ja het is collectieve woede. De vrouw is door de eeuwen heen onderdrukt geweest, niet serieus genomen maar vooral gestraft om wie zij werkelijk is. Dit zit in ons DNA, in ons Celgeheugen opgeslagen. Het moeilijke is dat wij vrouwen nauwelijks meer de kracht leven wie wij werkelijk zijn. Het durven openen van onze sensualiteit, onze levenskracht heeft enorm veel lef nodig. In plaats van die kracht zelf te leven zetten we in relaties deze krakracht vaak in om veilig te zijn.
Het verleden heeft enorm veel ‘woede’ in ons achtergelaten. In onze milt zit een enorme venijnige of veroordelende woede. En ja we zijn er bang voor, die eigen woede en de kracht daarvan. En juist deze in liefde te openen is je pad naar vrijheid. Het maakt je los van de innerlijke man. Zolang de woede er nog is, hou je de situatie vast. De mannen in relaties zullen dit spiegelen waardoor je geconfronteerd wordt met je innerlijke strijd. Het is dus niet de man in jou die eerst milder mag worden, maar de linker kant, de vrouw in je mag haar woede of venijnige kracht (hoe groot die ook is) laten komen en in liefde zien dat dit er mag zijn. Je mag die gevoelens laten komen, er is veel lijden geweest, en je mag in deze tijd dit stuk helen zodat je de man in je kan uitnodigen samen verder te gaan. Als de man en vrouw in jou helen, dan zal je omgeving dat weerspiegelen.
Veel liefde!
Ik herken het, vooral een woede van de vrouw naar de man die niet mis is. In relaties kan hij uiteindelijk niets goed doen en ik voel me totaal niet serieus en voor lief genomen. Ik kon me hier best goed overheen zetten, liefde en begrip voelen voor de man, maar ik gaf me 100% aan partners die zich anders voordeden dan ze waren. Ze gaven misschien 50% en er was sprake van energetisch misbruik en alle energie opzuigen. Ze (ik) is gekwetst, juist door een man van wie ik het gevoelsmatig nooit had verwacht; onze liefde was heel diep en wij hadden samen spontane tantrische ervaringen waar we stil en vol ontzag van werden. We konden samenzijn zonder te praten, er was een onzichtbare sterke band, we voelde ons thuis bij elkaar, maar ik bleek een bijvrouw te zijn, hij had tegen me gelogen. Toen ging alles op slot, het hart en het vertrouwen in mannen. Er is hatelijke minachting voor in de plaats gekomen die ik begrijp, maar graag achter me zou willen laten. Soms voelt het ook als een eeuwenoude collectieve woede.
Ik zie niet hoe ik mijn innerlijke vrouw milder kan laten zijn naar de innerlijke man, ze wil absoluut niet. Steekt de woede op, dan valt er niet met haar te praten (ook in partnerrelatie). Het is gemeen en destructief. Ik probeer de woede niet de baas te laten zijn, misschien onderdruk ik nog teveel? Ik ben er zelf bang voor, voor de kracht ervan.
Is het de bedoeling dat de innerlijke man eerst liefdevoller naar haar wordt? Moet er eerst meer begrip voor haar komen?
Ik ervaar steeds pijn in de linker en rechterkant van mijn lichaam ( lever milt) vraag mij steeds af hoe kan dit ik eet toch gezond doe geen slechte dingen, maar dit is mij nu duidelijk, mooi geschreven ga ermee aan de gang
, dank je wel
SUPER… dankjewel!
Hartegroet ❤ ira