Ben jij er voor je kinderen?
Recent onderzoek van gezinnen in fast food restaurants toont aan dat 70 procent van de ouders tijdens de maaltijd afgeleid zijn door hun mobieltjes. Ondertussen klaagden en misdroegen de kinderen zich, ze waren in een vervelende bui en gooiden zelfs met eten naar hun ouders. Het gebruik van smartphones is zo erg toegenomen, mensen zijn nauwelijks nog in staat om hun maaltijd te nuttigen zonder te sms’en, twitteren of te internetten. Inloggen op Facebook betekent vaak uitloggen van welke interactie dan ook met degene met wie je aan tafel zit. We moeten ons echt gaan afvragen wat zo’n enorme afleiding voor gevolgen heeft voor de volgende generatie.
Van begin af aan hebben baby’s de aandacht van de ouders nodig, niet alleen om te overleven, maar ook om goed te gedijen. Opvoeden betekent niet enkel voorzien in de behoeften van het kind door het eten en kleren te geven en luiers te verschonen. De uitkomsten van experimenten in de jaren zeventig – geleid door beroemde onderzoekers naar ontwikkelingen van kinderen – laten duidelijk zien wat de schadelijke effecten zijn op emotioneel en sociaal vlak en welke impact het heeft op de verdere ontwikkeling van het kind als de moeder niet langer meer om het kind geeft. Andere studies hebben aangetoond dat afspiegeling van genegenheid, waarbij de moeder met haar kind communiceert met een hoge mate van aandacht, gevoeligheid en respons resulteert in baby’s die hoog scoren op prosociaal gedrag en sociale verwachtingen, terwijl kinderen wier moeders communiceren met een lage mate van aandacht, gevoeligheid en respons ook lager scoren op prosociaal gedrag en sociale verwachtingen. Denk eens aan de lege blik die je op je mobiel werpt. Hoe vaak kijkt je kind niet naar je in afwachting van response, als je eigen gezicht uitdrukkingsloos is of wanneer je duidelijk naar iemand anders reageert?
Kinderen zoeken mogelijke respons. Vanaf de geboorte spiegelen zij zich gelijk al aan de expressies van hun ouders. Ze kijken in je ogen, wachtende op een reactie Deze respons zorgt voor verbindingen tussen de hersencellen en neuronen. De verbindingen resulteren in expressies bij het kind, de expressies vanuit zijn belevingswereld. Een goed afgestemde reactie van de ouder of de verzorger stelt het kind in staat om zich gezien en veilig te voelen, en het kan zijn eigen sociale vaardigheden ontwikkelen. Een gebrek aan respons (bijvoorbeeld door ouders die aanhoudend met hun mobieltjes bezig zijn) leidt tot breuken in hun hechtingspatronen. Hechtingspatronen zijn ingebouwd in het kind en dienen later als model in volwassen relaties. De mate van gehechtheid bepaalt hoe het kind omgaat met zijn sociale behoeften. Kinderen die genegeerd worden (zoals in de bovengenoemde experimenten) of van wie de ouders niet op de juiste manier communiceren kunnen ongewenste patronen ontwikkelen die hen in hun verdere leven parten gaan spelen.
Ouders die zijn afgeleid door hun mobieltjes zijn nauwelijks afgestemd op hun kinderen. Hiermee gaan ze voorbij aan het kwetsend effect van het negeren van de emoties van het kind. Ook het gevoel van eigenwaarde van het kind wordt hiermee aangetast. Tijdens gesprekken gaven kinderen blijk van verveling, omdat zij niet in staat waren op te boxen tegen de aandacht die de ouders hadden voor hun mobieltjes in plaats van voor hun kinderen. Hun gevoelens t.a.v. de telefoons wisselen tussen vijandigheid (noemen het “domme telefoons”, en verlangen (concurreren met de ouders en de telefoon zelf). De kinderen van het fast-food restaurant werden flink onrustig, steeds rumoeriger en misdroegen zich om de aandacht van de ouders te krijgen. En wat doen ouders vaak als reactie op de frustratie van hun kind? Helaas overhandigen zij het kind hun mobieltje en zo leert het op zijn beurt de sfeer te bederven en zich af te sluiten, net zoals de ouders het deden.
Volgens de American Academy of Pediatrics “brengen kinderen van vandaag gemiddeld zeven uur per dag door met entertainment media, waaronder tv’s, computers, telefoons en andere elektronische apparaten… Studies hebben aangetoond dat overmatig mediagebruik kan leiden tot aandachtsproblemen, school problemen, slaapstoornissen en eetstoornissen en obesitas.” Terwijl sommige technologieën kunnen helpen met leerproblemen, zijn andere technologieën een bedreiging voor de vaardigheden van onze kinderen. Televisie bijvoorbeeld wordt gelinkt aan aandachtsproblemen bij kinderen. Studies hebben aangetoond dat 1- tot 3-jarigen die blootgesteld zijn aan de tv meer kans op ADHD hebben dan 7-jarigen.
Los van de risico’s op de ontwikkeling zijn er sociale en psychologische gevolgen om bij stil te staan. Het “inpluggen” van een kind in de technologie kan het kind doen leren dat het niet eens een paar minuten kan verdragen zonder entertainment. Het kan een afhankelijkheid creëren die hem verder verschuift van vertrouwen op face-to-face menselijke interactie en zelfs van zijn eigen verbeelding. Bovendien kan dit het kind wegvoeren van vaardigheden voor een innerlijk bewustzijn (mindfulness) die zouden moeten leiden naar een gelukkiger en gezonder leven.
Mindfulness beschrijft de mentale toestand van het bewustzijn – afstemming of de gevoeligheid van de ene persoon op de geest van een ander persoon. Mindfulness helpt mensen om meer te leven in het moment in een langzamer tempo, met minder stress en een betere algemene gezondheid. Als de technologie ons van de verbinding wegneemt, dan creëren we daarmee een generatie die veel minder bewust is, egocentrischer, narcistischer, snel verveeld.
Van sociale intelligentievaardigheden wordt verder vermeld dat zij een betere graadmeter zijn voor succes in het leven, zelfs beter dan IQ. Deze vaardigheden zijn onder andere het kennen van de emoties (zelfbewustzijn), omgaan met emoties, het motiveren van jezelf, het herkennen van emoties bij anderen en omgaan met relaties. Zou het kunnen zijn dat als kinderen teveel naar de schermen kijken zij daarmee beroofd worden van de interactie die nodig is om hun sociale intelligentie op te bouwen?
Als ouders moeten we ons deze vragen stellen, in het digitale tijdperk zijn deze vragen van groot belang ten aanzien van het opvoeden van onze kinderen. Echter, door de antwoorden hierop hoeven we niet meteen in paniek te raken en er van uitgaan dat er niets aan te doen is. Wat we kunnen en moeten doen is om meer van onszelf bewust te worden, om zo een betere aansluiting met onze kinderen te scheppen. Dit betekent niet dat we moeten overdrijven in ons ouderschap, aangezien onze samenleving die neiging heeft. Wat telt is de tijd die we met onze kinderen doorbrengen, onze telefoons wegleggen en echt naar onze kinderen kijken, luisteren naar wat zij te zeggen hebben en hen laten weten dat zij gehoord en gezien worden. En als het gaat om technologie, moeten we het goede voorbeeld geven door ze te laten zien in plaats van ze te vertellen hoe we op gezondere manieren deze “onvermijdelijke” apparaten in ons leven kunnen integreren.
Ik vraag me vaak af waarom er steeds minder gezegd lijkt te worden over de effekten van de straling die mobieltjes uitzenden. Gewoon omdat die ontwikkelingen zo snel gaan misschien? Straling kan ook beschadigingen in de aura geven, en misschien ook een soort verslaving daaraan, een onrust. Wat je dan los kunt zien van het "chatten"met een ander terwijl die niet in het gezelschap zit en die ander je aandacht nodig heeft misschien. Het is ook best een kunst om er echt met aandacht voor je kind te kunnen zijn, terwijl je andere dingen aan je hoofd hebt, dat vond ik zelf ook vaak, maar je best doen en dat toch te proberen is goud waard , en perfect is niemand toch? 🙂
Ben het helemaal met je eens dat het gebruik van telefoons, tv etcetera heel erg de aandacht afleidt en dat kinderen daardoor meer en meer tekort komen.
Ben het ook eens dat dit verstoorde hechting en gedragsproblemen kan opleveren op den duur. En het gedrag zie je, zoals beschreven meestal direct.
Waar ik 't absoluut niet mee eens ben is dat dit ADHD zou veroorzaken. ADHD is toch echt een neuroligische afwijking (zie ook weer de recente bevindingen van het Radboud) en bevat ook vaak erfelijke componenten.
Wel wordt diagnose ADHD vaak ten onrechte gesteld en voor die groep zou dat best wel eens oorzaak en gevolg kunnen zijn. Helaas wordt door deze groep hier (en in veel media) de echte ADHDer onrecht aangedaan.
Ik zie het overal om mij heen. Ouders die in de speeltuin zitten
En alleen maar met hun telefoontjes zitten te spelen.
Totaal geen aandacht voor hun baby en peuter.
Ik erger mij hier heel erg aan.
Ze krijgen niet de aandacht die kinderen nodig hebben.
Zelfs op de fiets gaan ze door . Met kindertjes op hun fiets.
Ik ken een paar gezinnen waar de kinderen alleen maar voor de tv zitten
Treurig maar waar.
Ik heb zelf drie dochters . De televisie ging slechts kort aan p / d
Meestal werd er voorgelezen.
Mijn dochter doet precies het zelfde . Slechts een half uur p / d de t v aan.
De telefoon gebruikt ze meestal als de kinderen in bed zijn.
Ik hoop dat door dit stukje meer ouders gaan nadenken wat ze hun kinderen aan doen
Met dit gedrag. Je hoord er te zijn voor je kinderen.
Dat verdienen ze .
Bedankt voor de plaatsing van dit belangrijke stukje informatie.