Heb jij een baan waarin je het gevoel hebt vast te zitten? Die elke dag enorme hoeveelheden tijd en (mentale) energie van je vergt? Wil je niets liever dan er UIT stappen?
Het is een scenario wat vele mensen maar al te goed kennen. Ik heb het persoonlijk ook ervaren. Ik weet hoe het voelt. Zo ook het merendeel van mijn cliënten die op dit gebied fanatiek bezig zijn om een betekenisvolle en duurzame omslag te creëren. Een probleem kan echter zijn dat er bij dit onderwerp vaak heftige gevoelens los komen. Deze kunnen het je moeilijk maken om jezelf en de situatie helder te zien.
Dit kunnen gevoelens zijn als:
- -machteloosheid
- -desillusie
- -neerslachtigheid
- -hopeloosheid
- -verlamming
- -depressie
- -frustratie
- -weerstand
Alleen al het idee om hier doorheen te moeten worstelen naar je ware Zelf kan je laten inzien dat dat heel lastig is. Het is niet zo gek dat je hierdoor te weinig inspiratie en zelfvertrouwen hebt om een positief toekomstbeeld te kunnen schetsen over de ervaringen of banen je wel graag zou willen.
Hoe heb je jou collega’s aangeleerd om jou te zien en met je om te gaan?
Je zal misschien gaan inzien dat het spectrum van de boven genoemde emoties bij kan dragen aan een gevoel van niet gezien en gewaardeerd worden. Op een onbewuste en subtiele manier ben je, met de tijd, je baas en collega’s gaan aanleren om je te behandelen als een schaduw van de AUTHENTIEKE persoon die jij bent. Jouw energie nodigt hen als het ware uit om je precies zo te behandelen als jou onderbewustzijn uitstraalt over je zelfvertrouwen (of gebrek daaraan), grenzen (of gebrek daaraan) en wat jij denkt dat je waard bent en verdient. Deze kwaliteit van contacten en ervaringen op het werk laten op hun beurt de cyclus van ontevredenheid, onzekerheid en stagnatie die je ervaart weer voortduren.
Het is niet allemaal kommer en kwel
Als jij het afspelen van dit scenario op het werk herkent, het ik goed nieuw voor je. Bedenk je dat binnen in jou, onder de oppervlakte, op zijn geheel eigen wijze en tempo, je zelfbeeld al op een positieve manier aan het veranderen is. En ook al ben je je daar nog niet direct bewust van, dit heeft ook positief effect op je zelfvertrouwen en inspiratie voor andere mogelijkheden om je brood te verdienen.
Je bent een spaak in het wiel
In elk bedrijf, kantoor, organisatie (vul in wat voor jou van toepassing is) is er een zeker evenwicht en rangorde die je, door er te werken, onbewust hebt aangenomen en mee in stand houdt. Er zijn uiteraard ook werkgevers die erkennen dat de balans tussen werk en privé heel belangrijk is. Ze schatten de voordelen van persoonlijke groei op waarde en stimuleren werknemers zichzelf te verbeteren en zo hun carrière te bevorderen. Ik gok dat dit bij jou op het werk niet het geval is, anders zou je immers niet zo graag weg willen. Het is ook heel belangrijk dat je inziet dat er mogelijk een organisatorisch belang is dat jij precies blijft zoals je nu bent en waar je nu bent.
Je moet wie jij BENT en wat jou individuele behoeften zijn gaan leren onderscheiden van de persoon die je moet zijn voor je baas en het bedrijf.
Wat je emoties je eigenlijk willen vertellen
Het voelen van de bovengenoemde emoties, is een manier van je Ziel of hoger Zelf (of hoe jij je instinct tot zelfbehoud wilt noemen) om je aan je waarde en volledig potentieel te helpen herinneren. Je intuïtie ligt namelijk in en tussen deze onaangename emoties, de kracht die precies weet hoe je uit deze positie kunt komen en meer en meer je AUTHENTIEKE zelf te worden. Zodat je weer verder kunt, op weg naar te volgende leerproces dat je zo graag wilt en nodig hebt.
Als dit artikel een snaar raakt en je bent inderdaad helemaal klaar met je baan, dan wil ik je het volgende op het hart drukken:
“Je hebt nu de keuze om deze gevoelens weg te stoppen of je behoeften en recht op MEER te erkennen… Meer geluk, overvloed, waardering en liefde.”
Wat kies jij?
Door 14 jaar ervaring in het werken met cliënten durf ik met zekerheid te zeggen dat je een ingebouwd navigatiesysteem hebt gebaseerd op je essentiële behoeften en waarheid. Daarom verloopt je proces van zelfverwerkelijking ook op zijn eigen unieke manier en tempo. Als je dit proces de ruimte wilt geven en je gelukkig, emotioneel en spiritueel vrij wilt voelen, rijst vaak de vraag:
Hoe? Ik ben toegewijd en wil alles doen wat er nodig is, koste wat het kost, maar ik weet niet zo goed wat ik moet doen.
Ten eerste zou je je eens eerlijk kunnen afvragen wat je baan je heeft gebracht/brengt.
Dankbaarheid en acceptatie zijn hierbij sleutelwoorden.
Ten tweede kan het enorm helpend zijn om te bedenken hoe je baan juist kansen kan helpen creëeren op weg naar iets nieuws.
Dit kan bijvoorbeeld door:
- -het updaten van je verwachtingen en innerlijke drijfveren
- -de mogelijkheid je om te laten scholen
- -een stabiel inkomen voor de komende maanden
Maar het meest belangrijke inzicht is hoe je weer contact kunt krijgen met jou unieke creatieve potentieel, dat de blokkades en grenzen omver weet te gooien die jou het gevoel gaven vast te zitten.
En dat is door simpelweg je intuïtie te volgen.
Hoogstwaarschijnlijk is dus de reden van het ongelukkig zijn in je baan dat je de verbinding met je magie, verbeelding, inspiratie en creativiteit bent kwijtgeraakt. Je functioneert op een fractie van je volledig potentieel, als een spaak in het wiel.
Anderen lazen ook:
Bewaar voor later op Pinterest:
Ik had het er gisteren met een vriend over….Het is een systeem wat iemand ooit bedacht heeft. Een keurslijf waar je papiertjes moet hebben als bewijs dat je iets kan en er toe doet. Ik was goed op weg en had heel graag in dat keurslijf mee blijven lopen! Helaas dwong een kracht in mij om al vroeg een andere weg te gaan, een onbekende weg. Bewijzen en aanpassen brachten me niks meer. Dan is blijven geloven in jezelf en in je eigen leiding een hele opgave. Eenzaam en moedig doorstappen. Gewoon omdat er soms geen andere keuze is maar met altijd dat hoopvolle gevoel dat er een reden is. We zullen zien.
Ik werk in het buitenland, al meer dan 10 jaar. Meest bij bedrijven met Nederlands of Duitse achtergrond. Maar ook bij Spaanse bedrijven (1000x liever daar. Alles wordt veel langzamer geregeld maar daar bestaat menselijkheid nog).
Op dit moment werk ik bij een bedrijf waar de cultuur is “ze vinden het zelf wel uit”. Waar in het kwartaaljournaal gewoon leugens worden verteld. Waar ik 10 van de 10 keer aankaart dat dit niet normaal is (o, ik ben zo’n last voor de teamleider, o zo jammer dat ik mijn werk beter doe dan anderen. Anders had ik er al uit gelegen… Al zijn ze daar (dit is gevoelsmatig, maar mijn gevoel is meestal correct) nu toch wel mee bezig na bijna 1 jaar.
Waar zelfs de afdeling communicatie je geen antwoord geeft maar e.e.a. via de teamleider terugkoppelt omdat je aan hebt gegeven dat het abnormaal is om leugens te verspreiden in een kwartaaljournaal (wow, wat een communicatie).
Een bedrijf waar wij weken geleden hebben gehoord dat er 1 ding belangrijk is en dat is winst. Als klanten niet de prijsverhoging (die in sommige gevallen kan oplopen tot 40%!) willen betalen, jammer dan. Dan gaan ze maar weg…
Om de dag daarna een video te ontvangen van de HR directeur wereldwijd (het is een Duitse beursgenoteerde organisatie met elk jaar miljarden euro’s winst… Over de ruggen van de medewerkers en klanten) waarin hij zegt dat de medewerkers het belangrijkste zijn. Yeah right.
Ondertussen alles naar lage lonen landen overbrengen en mensen die hard nodig zijn, vanwege kennis en kunde, voor het bedrijf in de oorspronkelijke landen ontslaan. In het verleden was dit een bedrijf waar mensen heel erg lang bleven werken. Soms als 1e of 2e baan om daar te blijven tot hun pensioen. Dat was ooit. Nu is de verloop abnormaal hoog. Dit jaar zijn er ongeveer 11 mensen aangenomen (we hebben 5x zoveel nodig, maar het salaris is hier abnormaal laag in vergelijking met de huur). Er zijn meer vertrokken.
Er wordt door een specifiek afdeling, SHEQ genaamd, nadruk gelegd op veiligheid. (Naald)hakken bijvoorbeeld zjin verboden, want je zou uit kunnen glijden over de olie. Yeah right, op kantoor. Het kantoor waar overal omheen marmer ligt en het nu, met de regen, spek- en spekglad is. En er vele onvrijwillige glijpartijen per dag zijn. Maar dat iedereen zich al maanden over de top werkt omdat er ongeveer 50 mensen tekort zijn, dat is niet belangrijk. Het kantoor waarin wij zitten kent geen luchtverversing, alleen luch circulatie. Na heel veel geklaag door de Nederlanders is er uiteindelijk een luchtonderzoek gedaan. Uitslag was dat de luch zeer ongezond is en er mag niet te lang in gewerkt worden (wat is niet te lang?!). Oplossing? Ons team gaat verhuizen naar een paar verdiepingen hoger. Waar ramen open kunnen. Het Spaanse en Portugese team worden naar onze etage verhuisd. Die klagen namelijk bijna niet of helemaal niet. Die vallen straks gewoon neer. Maar geen naaldhakken dragen is véél belangrijker toch?
Afgelopen zomer heb ik bijna weer een burnout gehad. De reden dat ik ooit uit Nederland vertrokken ben, na 2x ernstige burnout (beide keren bijna een jaar in de ziektewet). De stress, alles moeten etc. Met heel veel moeite ben ik er zelf uitgekomen. Heel veel moeite. Het gaat gelukkig een stuk beter nu. Ik kan dingen beter van me afzetten. 1 Ding moet je echter niet doen en dat is niet communceren en als je dan wel communiceert liegen. Niet rechtstreeks, niet gedrukt. Dan ga ik er tegenin, wat het me ook kost. Voor mij is de waarheid het belangrijkste.
Gefrustreerd? Ja behoorlijk. (Nederlandse) managers die niets doen. Niet met hun vuist op tafel slaan en zeggen “nu is het gebeurd, wij hebben meer mensen nodig” of “nu stoppen we met werken want de omgevingslucht is te gevaarlijk”. Nee, die zijn te bang voor hun positie om het op te nemen voor anderen.
En degenen die wat zeggen? Die zijn eruit gewerkt of worden eruit gewerkt. En de rest stond erbij en keek ernaar. Ik ben zelf op zoek naar ander werk. Wachten tot de dag dat ze eindelijk een reden hebben gevonden om van deze lastige persoon af te komen? Echt niet, dit bedrijf is mij niet waard. Eigenlijk zijn ze geen enkele medewerker waard.
Ik ben klaar met het werk, de machtige bedrijven die alleen maar aan winst denken. Na gewerkt te hebben in de GGZ>, absurde praktijken, (productie!) bij de politie> machtsmisbruik en discriminatie en onveilig! bij de sociale dienst > Haat en nijd, je moet er mensen vernederen, bij een klein zogenoemd eco bedrijf waar winst hoog in het vaandel staat. Op een school, waar je onmenselijk met kinderen moet omgaan> veel straffen. En voor mezelf beginnen is onmogelijk.daar ik duizenden nodig heb alleen al voor belasting en verzekeringen. Where do I Go, I really dont know. Burn out hoop op gerechtigheid, een eerlik basisinkomen!
Na een burn outperiode met enorm veel persoonlijke en spirituele ontwikkeling waar ik enorm dankbaar voor ben, ben ik inmiddels vorige maand mijn eigen bedrijf in coaching en energietherapie gestart en daarnaast heb ik nog ww, maar deze loopt binnen een paar maanden af.
Ik voel, na nu inmiddels ruim 3 jaar (ruim 1 jaar ww) thuis gezeten te hebben en allerlei scholing gevolgd te hebben , een enorme weerstand naar HET SYSTEEM.
Voor mij wil dat oa zeggen: bedrijven waar een “zo-doen-we-dat-hier-nou-eenmaal” sfeer heerst, heilige huisjes, ivoren torentjes er is weinig verbinding en samenwerken, maar juist een “over-de-schutting-gooien-en-nu-dus-niet-meer-mijn-probleem-mentaliteit, politieke spelletjes spelen om hogerop te komen en samenwerken met met collega’s die in het aloude “ik-vind-mijn-baan-niet-leuk-maar-ik-houd-het-maar-vol-ivm-al-mijn-verantwoordelijkheden-buiten- mijn-werk” stramien zitten.
Ik voel dit vaak als ik vacatures lees en in de gesprekken die ik heb gehad, waarbij potentiële collega’s vanuit een heel andere perceptie van ‘hoe-het-hoort” leven. Dat vind ik prima, dat is hun proces, ik wil er alleen niet 24-32u/wk naast zitten. En hierbij ben ik dus juist aan het kijken naar banen bij/ in Social Enterprises, Circulariteit en Duurzaamheid.
Überhaupt denk ik vaak aan: wat zijn we toch ontzettend ver van onze natuur, in de natuur, af geraakt. De inheemse stammen in de jungle hebben deze druk en stress niet. De uitzondering van het afbranden van hun habitat door de kapitalistische wereld uiteraard daargelaten. Vreselijk.
Je bent een met de natuur, gebruikt wat je nodig hebt en zo is er een evenwicht. Iedereen heeft hetzelfde en deelt met elkaar.
Ik verlang sterk naar het basisinkomen. Werk doen wat ik leuk vind, me kunnen ontplooien, verbinding voelen met cliënten en collega’s.
Graag lees ik artikelen over hoe mensen na hun burn out zijn omgegaan met HET SYSTEEM. Velen starten, net als ik, niet voor niets een eigen bedrijf. Maar dat biedt helaas niet voor iedereen vanaf de start meteen een volledig inkomen om van te leven. Tips qua artikelen/ bloggers die ik kan volgen?
Fijn artikel, wel begon het bij mij wat te kriebelen toen ik woorden las als “je moet” en “helemaal klaar mee”.
Ken je het begrip “geweldloze communicatie”?
we hebben er hier artikelen over : https://www.nieuwetijdskind.com/?s=geweldloze+communicatie
Samen boer worden en rond trekken.
https://www.helpx.net/host.asp?hostid=82808
mee eens…
ook ik ben klaar met dit saaie werkleven (op kantoor,cijfertjes tokkelen en de hele dag op een saai schermpje kijken)..
Ik hoop dat ik, liefst in dit leven nog, mag gaan doen wat mijn ziel écht wil en waar ik écht plezier aan beleef…Ik ben zéker niet ondankbaar, maar wat ik nu doe als werk bén ik op zeker niet…(boekhoudkundig medewerker)!
maar zoals hierboven vermeld is het een noodzaak om het lichaam en andere aardse zaken in stand te houden…
Heel herkenbaar dit wat voor mij persoonlijk betreft. Het werk zie ik als een aardse verplichting opgelegd door het maatschappelijk systeem. We moeten werken voor ons geld om van te kunnen leven. We moeten eten, de woning betalen en voor de kinderen die naar school moeten, en de vele rekeningen betalen. Het is een zware last dat op veel mensen op de schouders drukt. Het is een zware verantwoordelijkheid geworden in ons systeem. Het werk is een tegenpool van wat levensvreugde betreft, wat we willen doen en leven zoals we echt willen vanuit je kern en hart, echt plezier kunnen maken, zoals we dat op vakantie en weekend kunnen doen. De maatschappij verwacht van ons allen dat we produktief zijn, niet ziek mogen worden, moeten luisteren naar de zakelijke regels betreft werktijden, inzet en andere verplichtingen. Als mens hebben we allemaal de behoefte om eens in de zoveel tijd even geestelijk bij te tanken, zoals een slaapje doen, een mooi boek lezen, naar muziek luisteren, om even naar huis te kunnen gaan naar je geliefde of familie, om lekker een wandeling buiten te maken, of dingen te doen die we echt fijn vinden, zonder strakke tijdsschema's op te moeten volgen. Bovendien is de sfeer in het algemeen op het werk kil en zakelijk waardoor je je niet thuis kan voelen. Het is een pure vorm van materialisme waarmee alleen geld en andere aardse zaken belangrijk zijn. Ik zou het geestelijke armoede of moderne slavernij kunnen noemen, reeds op school moeten we ons aan de regels houden, mogen we niet meer spelen, moeten we vroeg opstaan, mogen niet even wegdutten en in de klas moeten we stil zitten en opletten. Alles volgens een strak stramien en systeem. We worden als het ware als robots geprogrammeerd in een strak systeem te leven zonder de spontaniteit en levensvreugde wat in ons van nature inzit. Dat is volgens mij de oorzaak van burnout en depressie. Men kan niet meer vanuit de natuurlijke behoefte leven. Kijk maar naar de dieren, en kleine kinderen, voor deze bestaat er geen geldzorgen, werkverplichtingen, ze leven in het nu en genieten en spelen in het leven, en zijn zielsgelukkig, ondanks dat ze misschien in een arm gezin of land leven. De kinderen in de krottenwijken lachen, spelen en zijn gelukkig, omdat ze nog niet in dat strakke keurslijf leven en geen besef van de materiele toestand hebben. Ik zou willen pleiten om de werknemers meer vrijheden te geven en niet aan strakke bepalingen volgens een bepaald systeem moeten leven. Dat zou een hele verbetering zijn en meer levensvreugde geven en dus ook meer plezier in het werk dat als een spel kan worden gezien, en voor de mens een voldoening kan geven….