We weten dat het belangrijk is om een ander te vergeven. Maar wat nu als je nog helemaal niet klaar bent voor vergeving? Als je merkt dat je boos wordt bij alleen al de gedachte aan de ander? Of dat een onmetelijk verdriet zich aandient als je terugdenkt aan de situatie? Doe je dan iets verkeerd? Nou, niet per sé. Bovendien zijn er ook andere manieren om los te laten.
Vergeving bevrijdt
Om verder te kunnen evolueren naar de vijfde dimensie is loslaten van groot belang. Vergeving is een vorm van loslaten. Dit wordt al sinds mensenheugenis uitgedragen door spirituele leermeesters.
Vergeving bevrijdt ons uit onze mentale en energetische gevangenis. Ware vergeving is vergeving vanuit je hart. Hierbij hoef je niet fysiek in contact met de ander te zijn. Vergeving in jezelf toelaten is ook vergeving.
Vergeving vanuit je hart
Echt vergeven ontstaat vanuit je gevoel. Anders vergeef je een ander omdat je vindt dat het moet, om verder te kunnen groeien of om een andere reden. Wanneer je vergeeft vanuit het hart, vergeef je de ander daadwerkelijk. En daar ligt het probleem. Want ons hart is vaak nog bezwaard met oude pijn, oude littekens. Wanneer het hart is geheeld, komt vergeving dichterbij. Het toelaten en loslaten van oude pijn creëert ruimte voor compassie en vergeving.
Toelaten en loslaten
Als je merkt dat je nog niet toe bent aan vergeving is het raadzaam om de gevoelens die dit blokkeren te onderzoeken.
Heb je de pijnlijke gevoelens die te maken hadden met de situatie ooit toegelaten? Heb je het verdriet durven voelen? En de boosheid over hetgeen je hebt ervaren? Heb je het durven toelaten en is het je vervolgens gelukt om deze los te laten? Door te huilen, hardop uit te spreken hoe het voelt, je boosheid er fysiek uit te laten of het in een creatieve vorm te uiten.
Pijnlijke gevoelens toelaten kan beangstigend zijn. We kunnen het gevoel hebben dat we aan de rand van een oneindig diepe put staan wanneer we ons overgeven aan deze gevoelens. Wanneer je stapje voor stapje over deze angst heen stapt en je verdriet met momenten toelaat, ontdek je dat de put niet oneindig is. En dat er in de put ook ruimte is voor verlichting.
Wanneer we pijn loslaten, ontstaat er ruimte voor acceptatie. De situatie is zoals hij is, we kunnen de tijd niet terug draaien en de ander niet veranderen. In acceptatie ligt bevrijding uit onze eigen mentale en energetische gevangenis.
Je pijn rijpt
Merk je dat je vast blijft zitten in boosheid of verdriet? Dat geeft niet. Met de tijd zal de boosheid of het verdriet groter worden. Misschien voelbaar, misschien onder de oppervlakte omdat je het hebt weggestopt. Hoe dan ook, het zal niet weg gaan. Er zal zich een nieuwe situatie aandienen die deze oude pijn naar boven haalt en vergroot. Met elke nieuwe ervaring worden de pijnlijke gevoelens groter en daarmee wordt de noodzaak om ze toe te laten ook groter. Net als een bal die je onder water houdt en die steeds groter wordt en door de druk omhoog springt. Dan is de tijd rijp om je pijn onder ogen te zien en deze beetje bij beetje los te laten.
Jij staat aan het roer
Soms zijn we bang dat we overdrijven, omdat we zouden zwelgen in zelfmedelijden. En dat het allemaal zo erg niet was. En dat het al zo lang geleden is. Bovendien vinden anderen dat we er overheen moeten stappen, gebeurd is gebeurd.
Dit is je verstand. Luister naar je emoties. Als het verdriet zich nog in jou bevindt, is het helend om hier iets mee te doen.
Er is een verschil tussen zwelgen en het toelaten van pijn. Het bewust oproepen en toelaten van de pijnlijke gevoelens aan de gebeurtenis is een constructief proces waarbij je zelf aan het roer staat.
In tegenstelling tot zwelgen in zelfmedelijden, waarin je haast willoos wordt meegevoerd in de stroom van je verdriet.
Bereidheid.
Naarmate je meer oude pijn hebt losgelaten is het aan jou om je bewust te zijn van je bereidheid tot vergeving. In hoeverre ben je gehecht aan de oude pijn? En aan je overtuiging dat de ander ‘slecht’ is?
Soms hebben we zelf ook een aandeel in de situatie en is er sprake van een logisch gevolg. Deze oorzaak is iets anders dan ‘schuld’. Schuld impliceert dat je het onheil over je hebt afgeroepen en dat je achteraf dan ook niet mag klagen. Vaker is er sprake van onvermogen. Bij overspel bijvoorbeeld speelt het onvermogen om ons emotioneel te binden aan de ander vaak een rol. Zowel door de overspelige zelf als de ander.
Onderzoek dan ook je bereidheid om eerlijk te zijn tegenover jezelf.
Inzicht en (zelf)compassie
Wanneer je merkt dat er ook een deel van de oorzaak bij jou ligt, is het belangrijk om jezelf te vergeven. Kijk er oprecht en eerlijk naar en leer ervan. Inzicht en zelfcompassie zijn sleutels tot vergeving.
In andere gevallen is er veel minder sprake van eigen schuld. Zeker als we als kind in een problematisch gezin zijn opgegroeid. In dit soort situaties zijn inzicht en, in een later stadium, compassie ook sleutels tot vergeving. Het (energetisch) zien van het onvermogen en de beperkingen van de ander zijn stappen die hieraan vooraf gaan. Ook hierbij is het de vraag in hoeverre je bereid bent om de dieperliggende oorzaken te zien en los te laten.
Gun jezelf de tijd
Vergeving is een proces en kost tijd. Dat vinden we lastig, we zijn als mens vooral gericht op korte termijn.
Bovendien lezen we steeds dat vergeving belangrijk is. Dat is ook zo, maar wanhoop niet als het je (nog) niet lukt.
Acceptatie van jezelf en je proces is belangrijk en het helpt je niet om jezelf om de oren te slaan. Om van jezelf te verwachten ‘dat je hier al overheen had moeten zijn’ of dat je de ander nu zou moeten vergeven.
Laat het ‘moeten’ vergeven los. Daarmee creëer je ruimte voor je verdere ontwikkeling en is de kans groot dat het op een later moment wel lukt om te vergeven.
Een bredere kijk op vergeving
Na het schrijven van dit artikel maakte ik in een sessie met een cliënt een situatie rondom vergeving mee.
Soms is vergeving voor de zielsontwikkeling van de ander niet de oplossing die leidt tot de meeste groei. Naast vergeving zijn er ook andere manieren om los te laten. Dat kwam in de sessie naar voren.
In deze sessie legde de cliënt contact met zijn overleden ouders. Hij had eerder een familiegeheim ontdekt, waardoor hij zijn hele leven in een leugen geleefd heeft. Deze ontdekking was enerzijds schokkend, anderzijds had hij het al onbewust heel zijn leven gevoeld. Hij vond het pijnlijk dat zijn ouders hem nooit de waarheid hadden verteld, maar hij begreep wel de achterliggende gedachte.
Hij wilde zijn ouders graag vergeven, zodat iedereen op zielsniveau verder kon evolueren.
Vader bleek, ook in de andere dimensie, enorm veel moeite te hebben met het feit dat hij al die jaren de waarheid verborgen had gehouden. Hij was zich zeer bewust welke invloed dit op het leven van zijn zoon had gehad. Het was energetisch voelbaar dat hij nog steeds een bezwaard hart had. Het feit dat zijn zoon hem kon vergeven, was helend. Er viel een last van hem af. Het geheim stond niet meer tussen hen in.
De zoon was bereid om ook moeder te vergeven. Maar het energetisch contact met moeder was heel anders dan het liefdevolle contact met vader. Moeder was nog steeds boos op het leven, boos op haar zoon en absoluut niet bereid en in staat om naar haar eigen aandeel te kijken. Er was zeker geen bereidheid om de pijn van haar zoon onder ogen te zien en te erkennen.
De zoon kwam tot de conclusie dat hij haar op dit moment niet kon vergeven. Niet vanuit zijn hart, zoals dat bij vader wel lukte. Wel voelde hij haar worsteling en had hij compassie met haar.
In dit soort situaties kan het Al, de Bron, uitkomst bieden door hulp te bieden aan moeder. Voor zowel moeder als de zoon was vergeving op dit moment niet de beste oplossing. Het zou moeder bevestigen in haar patroon om zich slachtoffer te voelen en geen verantwoordelijkheid te nemen voor haar leven. Voor moeder was een ontwikkeling nodig van het besef dat we in grote mate onze eigen realiteit scheppen. En dat we hier allemaal toe in staat zijn met onze innerlijke kracht.
De zoon vroeg aan het Al om moeder te helpen en moeder was bereid om deze hulp te aanvaarden. Er ontstond een lichtheid in het contact tussen moeder en zoon. De zoon was bevrijd van de energetische last van moeder en moeder merkte dat er hulp was om haar te ondersteunen in haar proces.
In de sessie was een proces in gang gezet en enige dagen later lukte het de zoon alsnog om zijn moeder te vergeven.
