De laatste dagen voel ik een raar onbestemd gevoel hangen in de lucht. Het voelt als stilte voor de storm. De stilte heeft iets bedreigends. Het is alsof ik zit te wachten op het moment dat het fout gaat. Dat de bom barst. Dit heb ik eerder meegemaakt.
Herken jij dit gevoel? Nu, tegen het einde van 2020, lijkt de transformerende energie een verlammend effect te hebben of een bevroren staat op te roepen. Eén van mijn dochters zei heel mooi “het lijkt alsof mijn emoties er niet meer zijn”. Alles afsluiten in jezelf, inhouden en hopen dat je er ongedeerd van afkomt… Wat probeer je te redden? Waar wacht je op?
En dan pak ik een kaartje: ‘Your world doesn’t need saving, it just needs to be loved’. Ik hoef niet gered te worden, ik snak ernaar dat ik mijzelf weer ga liefhebben. Ik kan vandaag nog kiezen om het leven in me te laten stromen. Uit de stilstand naar beweging.
Voor mij is leven een actieve vorm van er zijn. Zonder keuze ben ik aan het overleven. Ik leef als ik er bewust voor kies om hier in de spotlight van mijn eigenliefde te gaan staan. Mijn liefde is dan in elke cel voelbaar en stelt me open om de universele en aardse krachten te ontvangen. Een vervuld en paradijselijk gevoel.
Wil jij ook voelen wat in je leeft?
De bom ben ik zelf
De stilte voor de storm is in mijn eigen wereld. De collectieve energie die voelbaar is, raakt mijn innerlijke wereld en die brengt mij in die alerte, bevroren staat. En zolang ik reageer op mijn omgeving, heb ik iets in mij te helen.
Op het moment dat ik bewust mijn liefde vanuit mijn hart in mijzelf laat stromen en mijn ziel in deze liefde uitnodig, komen de tranen. De emoties mogen weer vrijkomen. Ik stuiter op een verharde lever in mijn rechterzij. Die voelt aan als een steen en is afgesloten. Ik nodig de cellen van mijn lever uit om naar mijn liefde te kijken. Mijn liefde weer te voelen. En dan komt de bom vrij…
Mijn lever draagt een diepe boosheid. Een diep gewortelde teleurstelling in het leven en boosheid naar de goddelijke liefde. Ik voel een leven waarin ik alles wat ik lief had verloor. Een woestheid van verdriet, omdat de goddelijke liefde ons niet heeft beschermd. Ik voel me in de steek gelaten door de krachten waar ik op vertrouwde. Dieper in de pijn kom ik afkeer naar mijzelf tegen. Ik heb me afgesloten voor mijn pijnen en daarmee voor mijzelf. Ik ben boos op mijzelf, omdat ik mijzelf heb verlaten.
Opnieuw durven overgeven aan liefde
De goddelijke liefde buitensluiten is letterlijk de doodsteek van het bestaan van de mensheid. Het schakelt je uit. Je leeft niet echt, je bent aan het overleven. En in de overlevingsmodus neem je alles aan, slachtoffer en daderrollen. Dit alles leek beter dan de diepe pijn in jezelf te voelen.
Overgave aan de universele onvoorwaardelijke liefde geeft mij mijzelf en mijn leven terug. Het leven waar ik zo naar verlang. Deze overgave vraagt om moed en vertrouwen. De diepe pijn van verscheurdheid in mijn hart moet eerst geheeld worden. Dit vraagt mij letterlijk innerlijk met mijzelf te werken. Door de pijn heen. Het is de liefde uit mijn eigen hart en de liefde van Moeder Aarde die de pijn kan helen en mij weer opent voor de Goddelijke liefde. Ik kan thuiskomen in mijzelf, gedragen door Moeder Aarde en beschermd door de onvoorwaardelijke universele liefde. Dit is leven.
Ben ik aan het ontwaken?
Deze tijd van zielsheling gaat samen met het in een sneltreinvaart manifesteren van oude levens vanuit de ziel. Ze komen tevoorschijn als een duveltje uit een doosje. En zonder dat je het doorhebt, leef je opeens in de werkelijkheid van een oud leven dat je projecteert op je situatie. Er klopt niets meer! Ik verwar mijn huidige situatie met alles wat er ooit was.
En ja, dit doen we natuurlijk ons hele leven al. Dit is de aansturing vanuit de angst in de ziel, het onverwerkte verleden. Toch lijkt het nu anders. Nu, eind 2020, beleef ik het als een soort van absurditeit. Mijn sluier is aan het vervagen. Ik zie mijzelf acteren en niet leven. Ik voel nu mijn eigen verwarring. Mijn eigen kluwen. Ik ben er volledig bewust van. Is dit het ontwaken waar wij als mensheid nu naar toe bewegen?
Ik zie hoe de doodsangst van het oude leven mij vandaag beperkt te bewegen, vrij te zijn en te leven. De angst zet mij in de wachtstand en zet mij fysiek op slot. Mijn lichaam is zo vastgezet, dat het niet gek is dat ik op lange termijn ziektes zou ontwikkelen en daaraan zelfs doodga. Ik creëer het oude opnieuw. Ik ontneem mijzelf te leven.
Tijd om actief te helen
Ik nodig je uit om in 2021 actief te kiezen om te gaan leven. Jezelf uit te nodigen in de liefde die je laat stromen vanuit je hart en ziel. Durven te gaan staan in je eigen spotlight vanuit je hogere zelf. Zo kan je oude angsten uit je ziel in je aardse energie laten helen.
Vraag je ieder uur af: leef ik of zet ik mezelf weer ‘on hold’? Nodig de bom in je lever en milt uit om te ontploffen in de liefde van je hart. Keer je niet meer af van je emoties en pijn, maar vraag alles naar boven te komen. De liefde van je hart verzacht alle gevoelens.
Je kunt voorkomen dat de angst regeert en bepalen dat je echt ‘ontploft’. Met de liefde neem je de regie terug. Jouw liefde gaat je leven aansturen. Het onverwerkte in de ziel verliest daarmee vat op jou. Jij kan eindelijk jezelf ontdekken. Jouw leven is binnen hartbereik.
Wauw! Heel mooi stuk en zo waar. Knap verwoord!
JA!!! De eerste alinea beschrijft exact, maar dan ook exact hoe ik me de laatste dagen voel! Wat fijn dat ik daarin niet alleen ben. Nu nog begrijpen wat het inhoudt en wat ik ermee / eraan kan doen, want dat is voor mij nog wat vaag.
Mooi Ilona dat jij je gevoel herkent. Waar je in zit is dus een ‘oud leven of onverwerkt verleden’ wat je in t NU vastzet. Je kunt dit stuk uitnodigen om te verwerken door je liefde van je eigen hart te laten stromen. Liefde opent en laat de oude pijn loskomen. Vraag universele hulp, en geef je over aan de hulp, dan gebeurd het al bijna vanzelf. Succes