Op de basisschool werd ik bestempeld als ‘druk kind’. Als de deurbel ging, was mijn vader al bang welke boze ouder er nu weer aan de deur zou staan. Tegenwoordig zou ik vast het label ADHD hebben gekregen.
Ik herinner me nog een zonnige namiddag, toen mijn vriendjes en ik na het voetballen een glaasje limonade wilden gaan drinken bij één van de jongens thuis. Ik mocht van zijn moeder niet naar binnen en moest maar buiten blijven staan: “Jij bent veel te druk!” Daar stond ik dan, buiten te wachten, terwijl mijn vriendjes lekker limonade aan het drinken waren.
Mijn ouders, de ouders van vriendjes en mijn leraren wisten eigenlijk niet hoe ik in bedwang gehouden moest worden. Een vaak gehoorde snauw was dan ook:
“Denk nou eens na voordat je iets doet!”
Nou.. dat ben ik dus gaan doen! En ik ben er verdomde goed in geworden ook!
Op de middelbare school aangekomen was ik ondertussen een kei in het ‘nadenken voordat ik iets deed’ en het rekening houden met anderen. Ik werd daardoor steeds beter in observeren, analyseren en verwachtingen creëren. Zo’n impulsief, ongeleid projectiel als ik op de basisschool was, zo berekenend en gecontroleerd was ik nu.
Klein nadeeltje was alleen dat de spontaniteit en de eigenheid er daarmee ook wel zo’n beetje uitgestampt waren.
Back to my roots
Jaren later, tijdens mijn eerste baantje als programmeur en later als projectleider bleek ik erg succesvol te zijn. Waarschijnlijk dankzij mijn berekenende en controlerende vermogen.
Toch miste ik iets en begon mijn spirituele zoektocht terug naar mijn roots. Naar dat impulsieve jochie vol energie dat ik ooit was. Ik besefte dat ik vooral goed was geworden in ‘denken’. Maar ik miste mijn oerkracht. De spontaniteit: het ‘Eerst doen, dan pas denken!’.
Plotseling had ik een nieuwe missie in mijn leven:
Weer een DOENER worden, in plaats van enkel die DENKER
Dat was eigenlijk zo’n eenvoudige beslissing: simpelweg mijn aandacht uit te laten gaan naar mensen en situaties die mij weer in contact brachten met het voelen en het doen.
Ik kreeg nieuwe hobby’s, zoals koken en wandelen met de hond. Ik pakte het pianospelen weer op dat ik als kind graag deed. Ik deed mee aan workshops over ‘intuïtief voelen’ en innerlijk kind werk. En wat me misschien nog wel het meest heeft geholpen: ik wilde een vriendin die écht een doener en een voeler was.
We zijn nog steeds bij elkaar en ze herinnert me iedere dag weer aan wat ik zo bewonder. Aan wat ik zelf ook diep van binnen ben.
Met haar sprong ik impulsief in een modderig meertje op een warme dag in het bos. Dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben. Gewoon omdat het leuk is! Omdat het op dat moment zo voelt!
We zijn samen zelfs bij de sjamanen in Peru Ayahuasca gaan drinken! Denk je dat ik dat jaren geleden ooit ‘in mijn hoofd’ gehaald had?
Het cirkeltje is rond
Ik ben niet meer boos. Mijn ouders en leraren wisten immers ook niet beter.
Ik ben blij met wat ik heb geleerd door al het goed bedoelde advies.
Maar nu is het tijd om die kleine jongen een handje te helpen.
‘Laat je maar zien! Laat je maar horen! Wees maar lekker spontaan!’
Dankzij de mooie mensen die ik op mijn pad ben tegengekomen heb ik geleerd dat ik die ouders en die leraren helemaal niet nodig heb om mijn lessen te kunnen leren. Uiteindelijk is er maar eentje die er voor die kleine jongen hoeft te zijn. Door dik en dun. No matter what.
Ik ben zo blij dat ik hem daarbij mag helpen..
Dag Allemaal.
Ik ben in een andere tijd geboren dan de meeste van jullie, die op deze site het een en ander lezen.
De meesten van jullie zullen waarschijnlijk net als ik HSPer zijn of er tegen aan hikken.
Ik ben 63 jaar en heb onvoorstelbare zware levenslessen achter me.
Hiervan beschrijf ik een gedeelte in het eerste gedeelte.
Het gaat erom wat ik met die lessen heb gedaan.
Dat komt in het tweede gedeelte aan de orde.
1.
In veel reacties lees ik tussen de zinnen door hoe mensen gekwetst zijn in hun leven en daarin blijven hangen en dan bedoel ik niet alleen in dit artikel.
Dit is nu precies het omgedraaide van wat ik heb gedaan, even een voorbeeld van ervaringen vanuit mijn jeugd.
Voor mijn geboorte was ik al niet gewenst door mijn vader (als nakomeling uit een gezin van 8 kinderen) mijn moeder was 45 jaar bij mijn geboorte.
Toen ik als baby in de box lag gebeurde het dat ik huilde.
Tja, dat doen baby’s nou eenmaal, tijdens zo’n voorvallen gebeurde het dat ik al slaag kreeg met een leren riem, want het gehuil daar kon hij niet tegen.
Verder in mijn jeugd veel slaag gehad en de grond in geboord, met uitspraken van je kunt niks en je zult nooit wat worden.
Tevens ging hij constant met andere vrouwen naar bed, terwijl mijn moeder die hem totaal niet aankon een liefdevol persoon was.
Toen ik 15 was stierf hij terwijl hij bij een andere vrouw was.
Dus het moge duidelijk zijn dat het een uiterst zware jeugd was tot dat moment.
Ik heb hem vervolgens heel snel met hart en ziel vergeven, en daarbij viel alles van mij af.
Het was dus echt klaar.
Mijn vader gaf me dus de wijze lessen hoe het niet moest in dit leven, en hoe het anders kon.
Als kind voelde het leven op deze aarde voor mij altijd al als onecht, zoals een soort van toneel stuk, ook voelde ik dat ik niet dit lichaam ben.
Jaren later, en ook nu terwijl ik dit schrijf voel ik de zeer sterke Goddelijke liefde door mijn hele wezen stromen.
Dit is met niets anders te vergelijken met wat je hier kunt waarnemen, dit is zo krachtig en echt dat het met woorden niet te beschrijven is.
Vervolgens ontwikkelde deze liefdesstroom zich ook over en weer naar mensen toe.
Deze onvoorwaardelijke liefde daar gaat het over.
Als iemand mij om hulp vraagt dan doe ik dat met heel mijn hart en verwacht totaal nooit iets terug.
Of het nou gaat om een wasmachine te repareren of wat dan ook.
Als je er voor open staat dan blijf je deze liefde bij jezelf ontwikkelen.
Deepak Chopra heeft ook een aanrader geschreven “leven in liefde”
In het NU leven en echt vergeven zijn krachtige beginselen, tevens iedere dag diep in de spiegel kijken en onderzoeken hoe je op anderen hebt gereageerd, dus ook op je kinderen.
Heb je vandaag, je echte mooie liefdevolle kant getoond of de lelijke gekwetste ik, ook dat is goed om te ontdekken want zo ben je in staat om te groeien.
Ik zou zeggen zoek en vind je eigen echte liefdevolle kern en stop met oordelen en veroordelen, maar richt eerst de aandacht op je eigen ik.
2.
Door mijn ontwikkeling groeide mijn vrouw en ik onvermijdelijk steeds verder uit elkaar.
Tevens werd mij steeds duidelijker dat ik onbewust had gekozen voor een dominant persoon, zoals mijn vader.
Zonder dat je het bewust weet is dit herkenbaar en trouw je met iemand met de zelfde eigenschappen.
Het kon niet anders dan dat ik in 1999 koos voor echtscheiding ook om mijn oudste dochter in bescherming te nemen.
Naderhand koos ook mijn 2e dochter ervoor om bij mij te komen wonen.
Ze kregen van mij alle vrijheid en vertrouwen in onvoorwaardelijke liefde.
Ze mochten van mij alle denkbare en ondenkbare fouten maken.
Met 13 jaar gaan stappen zonder tijd beperkingen bijvoorbeeld.
Er was dus totaal geen autoriteit aanwezig zoals iedereen het in meer of mindere mate kan.
Alles was bespreekbaar en wonderbaarlijk genoeg deden ze hierdoor geen verkeerde dingen.
Ze waren, en zijn nu nog uiterst open.
Zelfs zaken met vriendjes die de meeste ouders nooit te horen krijgen werden openlijk besproken.
Ik bleef ook in deze periode hun vader en niet hun vriendje, maar het schenken van onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen zorgde voor een prachtige sfeer.
Met mijn zoontje ging ik veelvuldig bomen knuffelen, en dan stond hij heerlijk te genieten van deze energie ook op een brugje boven een beek gaan staan en de energie van het water oppikken daar genoten we samen van.
Met zij 10e kon hij al geweldig met volwassenen discussiëren over sterrennevels. Het mag dus duidelijk zijn dat hij nu dagelijks in de natuur werkt en hier helemaal in zijn element is.
Ze zijn inmiddels zelf mooie volwassenen en hebben schitterende kinderen.
Ik was zelf totaal ongeschikt voor het schoolsysteem zoals het nu nog steeds wordt gehanteerd, en tegenwoordig zijn de eisen in het onderwijs nog veel erger met alle toetsen.
De vrije school en alle andere uitzonderingen zijn een veel beter alternatief om het kleine mensje de kansen te geven om zichzelf te ontdekken.
Als ouder zijnde is het belangrijk dat je naar je kind toe, leert om die oude aangeleerde tradities van autoriteit te doorbreken.
Uit de boeken van James Redfield is ook veel te leren.
Wederzijds vertrouwen warmte, liefde en aandacht is veel belangrijker dan de huidige prestatie maatschappij.
Als je kind oprecht de kansen krijgt om zichzelf en de bijbehorende creativiteit te ontwikkelen dan mag het gerust met vallen en opstaan zijn eigen weg gaan.
Ook genieten van de gesprekken die er met kinderen en pubers mogelijk zijn laten je hart opbloeien.
Leer weer spontaan te voelen wat je zelf als kind ervoer.
Kort geleden was ik nog op een verjaardag van een van mijn kleinkinderen.
Dan zie je de ouders en ouderen bij elkaar zitten en de kinderen doen hun ding.
Toen ik op deze verjaardag tafelvoetbal ging spelen met 3 van mijn kleinkinderen werd er enorm veel gelachen en een andere opa kwam mijn kleindochter aanmoedigen.
Daarna begon ik ballonnen gevechten met de kinderen, ze vonden het super en steeds meer kinderen gingen meedoen, een lol dat ze hadden.
Dus mensen schenk vertrouwen en liefde en het stroomt geweldig naar je terug.
Stop met met het onzinnig oordelen en veroordelen en je krijgt prachtige kinderen.
Laat ze rustig fouten maken, dit leerproces hoort er eenvoudig bij, hoe jij als ouder hiermee omgaat daar gaat het om.
Maak in dit proces ook je eigen fouten, geen probleem, deze mag je rustig in een open gesprek uitleggen aan je kind.
Zo groei je samen.
En samen is liefde.
Succes en veel liefs, Kind, Vader, Opa en nog veel meer, John
Mooie verhalen, ik lees en herken veel. Alles heeft te maken met de ontwikkeling van de mens. Na 26.000 jaar kwam er een eind aan een tijdperk. (Maya voorspelling klopt nog altijd: die oude kennis is juist). De natuurlijke tijd waarin we leefden hebben ze met de Gregoriaanse kalender omgezet in een boekhoud kalender.(vanaf 1/1) maar nieuw jaar was: 26 juli! Dat is voelbaar voor sensitieve mensen. We zitten inmiddels in een totaal nieuwe wereld en als mens in ontwikkeling. We krijgen ons volledige potentieel terug en de geboren kinderen na 1980 houden ons een spiegel voor…moet dat, zoveel werken en voor wie ? : het is een prachtige generatie, die nieuwe dingen bedenkt en niet zo hecht aan geld en status. De kerk had veel invloed en verbood alles wat goed voor ons was, maar daar trok ik me niets van aan. Via de astrologie kwam ik bij de maya astrologie(zoekt en gij zult vinden) en die klopte voor mij, ineens was ik gelukt, i.p.v. mislukt want op de toon waarop ik vibreerde, had ik dingen gedaan die daarbij hoorde….een openbaring voor me! (dankzij Peter Toonen en Nicole Zonderhuis, zie website: leuke cursussen van Nicole) veel duidelijkheid gekregen. Hans Stolp voorspelde de vele scheidingen in 1999 al. Want we waren met de V van victorie omlaag gegaan in de stof(aarde) om met de mannen (macht en geld) de technologie neer te zetten, dat moest eerst : de mannelijke energie in de aarde, om daarna met de vrouwelijke energie met de V van victorie omhoog te gaan als mensheid. Ieder had de kans om de eigen vrouwelijke en mannelijke kant in zichzelf te ontwikkelen, want elk mens is een zelfstandig wezen met de goddelijke vonk in zich en als mensen dat tegelijkertijd binnen een relatie doen, het rechtop gaan staan, ja dat botst. En toch, we zitten in een ontwikkeling die niet te keren is en de kinderen na 1980 zijn massaal dislectisch, zijn creatief, kunnen geweldig zingen en dansen en spelen en zijn impulsief en wij drogeren ze met Ritalin, omdat wij er last van hebben. Laat ze en verwonder je, geniet van dat kind en stuur bij daar waar nodig, maar laat ze zichzelf mogen zijn en ervaren. Dat is mijn wens. Het ego tijdperk wordt het genoemd, Hans Stolp zei erover: van in groepen leven in een ver verleden moesten we als mens leren en groeien aan het leven en houden van het Zelf en weten wie je bent, pas daarna kun je echt samenwerken en die kant zijn we vanaf 2000 aan het opgaan. (1e les filosofie Ken uzelve). We zijn op aarde om onszelf te leren kennen en dat kun je het beste leren in de botsing met andersdenkenden maar vergeet nooit dat het gaat om jezelf te ontwikkelen om tot je Hoger Zelf te komen. Hoeveel mooie jonge mensen bedenken niet prachtige dingen voor de wereld, op hun eigen nieuwe manier. Eigen wijs is ook voelen wie je bent en wat je bent, kunt en kent en dat inzetten voor het Nut van Algemeen en dat doen ze en de scholen zijn met hun systemen nog lang niet aangepast aan deze kinderen, want die volgorde is juist en niet andersom. Houd moed want de Gouden Periode op aarde is waarnaar we op weg zijn. Geniet van alles om u heen, want alles is één energie met de Bron.
Misschien een rare vraag, maar ik herken die impulsiviteit in mijn zoon. Wat was voor jou een goede reactie geweest ipv denk nou eens na?
Hallo Gita,
Wat vind ik dat geweldig dat je dat vraagt.. juist omdat het antwoord helemaal niet zo vanzelfsprekend of makkelijk is. Ja het is makkelijk om te kunnen wat niet werkte voor mij, maar wat dan wel?
Waar het hem, geloof ik zelf, in zit is dat er geen veroordeling wordt gemaakt over het kind zelf. Impulsiviteit is een goed ding; het is het leven vanuit impuls.. je natuur. Maar net zoals met alles kan het je ook in de wegzitten. Kijk eens samen naar wat er precies gebeurde op het moment dat je zoon impulsief was. Focus daarbij op de situatie, de handeling, het gevoel, de anderen die er bij waren betrokken.. etc. en stel vragen. Door vragen stellen leer je een ander bewust worden, zonder jouw eigen waarden en normen op te leggen. Juist dan zul je zien dat er vaak hele mooie inzichten komen, waar je misschien zelf (zoals Hinke hieronder schrijft) zelfs iets van leert! Als kind hopen we eigenlijk maar op 1 ding van onze ouders toch? Die onvoorwaardelijke liefde.. het altijd kunnen bouwen en vertrouwen op … En om dan samen met diegene te kunnen praten over de dingen die er zojuist zijn gebeurd, dat is waar het om gaat denk ik. Zelf ben ik geen vader, maar ik geloof dat hier heel veel mensen zijn die daar ook een prachtige manier voor hebben gevonden.
Beste Bas,
Dank voor je uitgebreide reactie! Wat Hinke beschrijft herken ik ook. Mijn zoon is niet voor niets mijn zoon en die spiegel is af en toe best vervelend. Vooralsnog krijg ik op mijn vragen vooral ‘ik weet het niet’ als antwoord. Is voor een 8 jarige misschien ook best moeilijk om te voelen wat er gebeurde. En wellicht stel ik de verkeerde vragen. Jouw antwoord triggert mij om hier meer bij stil te staan en jouw verhaal raakt me. Voel dat dit ook iets bij mij doet. Werk aan de winkel 🙂 Dank je wel!
Heel herkenbaar en het is mijn missie geworden ouders bewust te maken wat ze uitzenden naar hun kinderen. Door ervaring wijs geworden en aangepakt want helaas kopiëren de meeste mensen hun ouders al ze kinderen hebben.
Hoi Bas (en Alysa),
Die autoriteit was vroeger heel vanzelfsprekend (helaas).
Als kind telde je eigenlijk nog niet mee.
Ikzelf was als kind heel verlegen en deed wat de volwasenen van mij verwachtten.
Mijn zoon (14), nog nooit verlegen geweest en doet niet wat men van hem verwacht maar wat hij zelf de beste keus vindt.
Hij houdt mij echt een spiegel voor en jee… wat is dat confronterend.
Dat je van je eigen kind kunt leren om voor jezelf te kiezen!
Natuurlijk is het vaak best lastig dat hij altijd tegen deze maatschappij aanschopt maar ik ga het steeds beter begrijpen.
Bas, het breekt mijn moederhart dat jij daar alleen buiten stond terwijl je vrienden binnen limonade dronken.
Welke moeder doet dat?
Veel liefs en een fijne dag.
Bedankt voor jouw reactie Hinke. En leuk om te horen dat jij dat ook zo mooi ziet: die spiegel die je kind je kan voorhouden en de lessen die wij van onze kinderen juist kunnen leren. Ik ben geen vader, maar dat zou toch een reden zijn om kinderen te willen! Om van elkaar te kunnen leren.
Ik geloof dat het ‘alleen daar buiten moeten staan’ symbolisch is voor wat veel mensen doormaken in de een of andere situatie.
Omdat die moeder ook niet wist wat ze deed en omdat er verder ook niemand was die mij daar destijds even mee kon helpen, blijft er nu maar 1 simpele optie over. Dat jochie voor je zien en hem vertellen wat jij hem zou vertellen, wat voor geweldig ventje die is.. Dit gaat over het besef dat je samen 1 bent. Echt waar, dit is voor mij zo’n helende oefening gebleken!
Hoi bas
Dank voor je mooie verhaal en heel herkenbaar. Ik ben een voeler geworden en ik doe vaak “gekke” dingen net als jij.
Heerlijk!
De omgeving weet vaak niet wat ze met mij moeten. Ikzelf gelukkig wel
Toch is (zijn) er ook nog wel dat(die) onzekere innerlijke kind(eren). Maar goed… Ze leren steeds beter dat ze er mogen zijn, volledig, all inclusive. En zo word ik, worden wij een steeds mooiere versie van wie wij werkelijk zijn
Jolanda
Wees de Glimlach en heb Plezier
Hi Jolanda, dankjewel voor je berichtje. Ik weet nog dat ik telkens aan ‘voelers’ bleef vragen; “Maar hoe doe je dat dan, voelen?”. En dan zeiden ze: “Ja uh, dat is echt weer zo’n verstandelijke vraag.. dat kun je niet uitleggen.. dat moet je VOELEN!”. Haha. Dat was zo frustrerend voor mij in het begin. Toch hadden ze allemaal gelijk. 😉
Wat word ik blij van jouw verhaal
En wat word ik blij van jouw reactie 🙂
Dankjewel.
Hallo (test)!
Weet je wat ik aanvoel: dat we onze ouders, onze leraren veel te veel autoriteit hebben gegeven toen we jong waren, iemand autoriteit geven is natuurlijk niet slecht wanneer je in een leerproces zit, maar doch een jong iemand zou toch mogen aangeleerd krijgen dat de leraar, bv. ‘t ook niet allemaal weet.
Veel mensen die nu ouder zijn geven nog steeds overdreven veel autoriteit aan wie hen toen allemaal heeft opgevoed!
Ik zelf ben wat zo’n zaken betreft ervaringsdeskundige, sedert enige jaren pas geef ik meer autoriteit aan mijn eigen oordeel, leef ik meer volgens mijn eigen inzichten; mijn ideeën, mijn inzichten botsen dan wel regelmatig met die van anderen doch, dan is dat maar zo!
Dit is heel herkenbaar voor mij Alysa. Ik ben er pasgeleden nog achtergekomen hoeveel ik nog steeds van die ‘autoriteit’ verleen aan sommige anderen. En niet op een opvallende manier, maar het zit diep verweven in van alles en nog wat. Dat zul jij ook wel herkennen.
En dat botsen wat je zegt, ja dat is een symptoom van dat voor je eigen ideeën en inzichten leven inderdaad. In het begin is het juist de drempel waar we niet overheen durven, maar later wordt het een teken dat we juist goed zitten. Geen goedkeuring meer nodig hebben. 🙂