Hallo daar,
Wat een jaar alweer he? De grote sprongen die we op wereldvlak zowel als individueel vlak gemaakt hebben zijn verbazingwekkend. Hoe de tijd zo snel kan gaan en toch zo een waaier aan verrijkende en leerrijke en wonderbaarlijke ervaringen kan omvatten… Het leven roept ons met elke ademhaling om onszelf wakker te maken, beetje bij beetje, en in de waarneembare tijdsdimensie komt alles net op tijd, exact op het juiste moment wanneer we klaar zijn om te zien en te verstaan wat er zich voordoet. De openbaringen zijn er steeds om ons sterker te maken, om ons te helpen op elk moment aanwezig te zijn, en ik wil graag mijn ervaring van de voorbije twee maanden met jullie delen.
Ik kwam dus eindelijk in deze wonderbaarlijke hut aan, op de laatste richel net voor het nog steeds vrij traditionele dorp Tzununá hier aan het Atitlánmeer in Guatemala. Het uitzicht is adembenemend.
Samen met enkele vrienden wandelden we hierheen vanuit San Marcos, waar ik begin januari terugkwam na in Santiago een drietal weken deel uitgemaakt te hebben van een hart-openend festival genaamd Cosmic Convergence. San Marcos is één van mijn favoriete plekken op Aarde, en het was dan ook een interessante keuze om tijdelijk wat meer afstand te nemen van deze bakermat voor geestelijke levensreizigers en open harten. Ik woonde in mijn tentje in een hostel totdat ik de geschikte plek zou vinden om een vier weken lange reinigingskuur te doen. Het was een heerlijke tijd en het gemeenschapsleven bleek heel verrijkend, maar ik zou mijn eigen tijd en ruimte willen om deze kuur te doen.
Candida is een interessante bewoner
Candida albicans is een interessante bewoner om in je darmen te hebben. De bacterie leeft binnen ieder van ons maar voor bepaalde mensen begint die te woekeren en dan hebben de goede bacteriën in de darmen het erg lastig. De bacterie leeft verborgen in de darmwand. Vorige zomer werd vastgesteld dat ik dus een probleem heb met die bacterie. Ik begon mijn dieet verder aan te passen, maar zonder het candidadieet te kennen was ik er toen eigenlijk al grotendeels gewoon aan door naar mijn lichaam te leren luisteren in de voorafgaande jaren. Interessant… In ieder geval, na een zestal maanden zo goed mogelijk het dieet te volgen waren de symptomen van de ‘candidase’ nog niet echt veel afgenomen. Ik betrapte mezelf er soms op een slachtofferrol aan te nemen, denkende dat ik alles deed wat ik kon en er nooit iets verbert aan mijn fysieke toestand. De tekenen van de candidase waren al gedurende jaren aanwezig.
Na een vermoeiende trek naar het Atitlánmeer – een plek van hoge energetische lading en een spritueel pelgrimsoord sinds eeuwen – kwamen mijn (toen nog) partner Dante en ik eindelijk aan. De twee dagen die volgden waren een intense spirituele leerschool waarbij we op verbazingwekkend tempo een hele lading duisternis en inzichten te zien kregen. We beseften plots hoe diep we in elkaar verknocht, en onbewust van elkaar afhankelijk waren. Na die twee dagen, die bijna als twee weken aanvoelden, beslisten we dat het genoeg was. We praatten het uit, hadden de meest intense vrijpartij in jaren, en beslisten er een punt achter te zetten. Welkom thuis!
Iets later ging ik op mijn Eéntje naar de warmwaterbronnen en bracht er de nacht door. Naakt badend in de helende, vulkanische, levende waters van de Aarde. Daar, in de koude vochtige nacht van de bergen ging ik een grot binnen die door de inheemse mensen ceremonieel gebruikt wordt. Ik vond mijn weg door het gebroken glas van de kaarsen en de lege colablikken tot de plek waar ik me het meest in lijn voelde, en leerde daar geluid channelen. Ik liet zo, beetje bij beetje, de zang van de geesten van die grot doorkomen en belichamen. Sindsdien is alles anders.
Terug dan naar hier en nu, tien weken later, en ik zing bijna elke dag het gezang van de Moeder Aarde, van de geest van het meer, van de wezens die zowel deze Aarde als andere universums bewonen, van de engelen, en vooral van mijn eigen hart. Een helende ervaring die me elke keer opnieuw versterkt, en mijn geest kalmeert tijdens de intense momenten die ik beleef tijdens deze reiniging.
Wat een ervaring, deze kuur. Gelukkig kwam ik (natuurlijk op het exact juiste moment – dank u universum) in contact met Nadia, die hier een therapiecentrum runt genaamd The Flower House. Ze is een hartelijke vrouw van Russische afkomst die hier al 13 jaar woont. Ze kweekt kruiden en maakt haar eigen tincturen, kruidensupplementen, etc. en doet van alle soorten behandelingen. Nadia vertelde me dat ze ziek was gedurende drie jaar door Candida, en toen ik haar vertelde dat mijn handen en voeten zo’n slechte bloeddoorstroming hebben, zei ze me dat ze net hetzelfde probleem had toen. Ik kreeg terug hoop, want ik was al jaren gefrustreerd met mijn lichaam en de tekenen die het toonde. Verder vertelde ze mij dat ze er pas écht vanaf was nadat ze een kuur van drie à vier weken had gedaan om de Candidabacterie open te breken en d.m.v. klei en laxeermiddelen te binden en uit te werpen. Ze wist me ook nog te zeggen dat ik best een rustige plek zou opzoeken voor die periode omdat het ook een sterke emotionele reiniging is waarbij je een deel van jezelf lost dat reeds jaren aanwezig is geweest in je wezen. Ik heb het geweten…
Het is een interessante tijd die me verrijkt en veel inzicht verleent in wat er zoal in beweging is geweest binnen mijn Zijn, zowel de voorbije twee jaren (sinds ik 27 werd) als mijn hele leven lang… Diepgewortelde herinneringen komen bovendrijven op zoek naar het licht. Soms beelden en ervaringen van mijn lagere schooltijd of zelfs van in de kleutertuin, op zoek naar bevestiging en bewustzijn. Net wanneer ik klaar ben om ze te zien en te aanvaarden. Wat blijkt is dat candidase veel meer inhoudt dan een bacteriële wildgroei. Het is (zoals alle tekenen van het lichaam) een ware spirituele leermeester.
De eerste dagen waren vrij intens. Ik moest me aanpassen aan het vele al-één zijn en het nadeel van zo’n spectaculair uitzicht hier op de heuvel is dat het soms serieus kan waaien. Ik ben al zo luchtig van natuur en merkte dat ik gemakkelijk begon te piekeren en bijna mentaal wegwaai wanneer de wind opsteekt. Interessant.
Maar goed, de candida blijkt voor velen een link te hebben met schuldgevoelend tegenover de ouders. Het is sterk verwikkeld met zelfvertouwenskwesties, zelfbeeld, zelfliefde, wilskracht, kortom: met het derde chakra, de zonnevlecht. Ook komt het wel vaker voor bij mensen die vaak onderweg zijn, en niet op dezelfde plaats aarden. Ik ben al een goede vijf jaar aan het rondtrekken. Paradoxaal is dat ik besloot te gaan reizen, mede doordat ik me zo veel zorgen maakte over de symptomen/signalen die mijn lichaam me gaf. Dat is zeker geen slechte keuze geweest, want als ik terugkijk en versta hoe magisch, compleet en snel de transformatie in mijn wezen heeft plaatsgevonden, kan ik me moeilijk inbeelden waar ik binnen nog eens vijf jaar zal in het leven staan. Ik voel alleen maar dankbaarheid en de candidase is dus ook een waardevol deel (geweest) van mijn reis hier op Aarde.
Ik versta dieper dan ooit tevoren hoe sterk ik liefde en aanhankelijkheid verward heb. Als enig kind van een alleenstaande moeder begon ik me op vroege leeftijd al verantwoordelijk te voelen voor mijn moeders geluk, zelfwaarde, steun, etc. Ik was, achteraf bekeken, toch de figuurlijke man in huis. Dit was natuurlijk allemaal mijn keuze, en nu besef ik dat mijn eigen keuze om mijn mama zo te steunen, me haar acceptatie, haar bevestiging en haar ‘liefde’ zou winnen… Een liefde die ik helemaal niet moest winnen, want echte liefde is onvoorwaardelijk. En mijn moeder, zo blijkt, is meer dan sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen. Ik heb als kind besloten om de kracht van mijn derde chakra, mijn zelfwaarde, mijn wilskracht en zelfliefde, te laten afhangen van mijn moeders (en niet alleen mijn moeders) bevestiging. Uit schrik om die sterkte kwijt te geraken besloot ik te zijn wat zij – bewust of onbewust – van me wilde. Als tiener voelde ik natuurlijk de nood om me tegen mijn moeder af te zetten, omdat ik ergens dacht dat ik gecontroleerd werd, maar verstond niet dat het mijn eigen keuze was (en altijd geweest is) om onze energetische relatie zo te onderhouden.
Tijd om te transformeren en de kracht van ware, onvoorwaardelijke liefde te laten doorschijnen. En dat kan niemand anders voor ons doen dan onze ware, schitterende Zelf. Wat een reis.
De weg is natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn, maar de geheimen onthullen zich altijd in hun perfecte moment, wanneer we klaar zijn om ze te zien. Ruimte en tijd creëren om de tekenen van het leven te laten bovenkomen is één van de meest uitdagende maar vervullende dingen die we voor onszelf kunnen doen. En de tekenen worden altijd maar luider, zowel binnen onszelf als overal op Aarde. In het begin fluisterend in je oor: laat maar toe, het is OK, hou van jezelf, alles is Eén… Maar het is ons vaak niet aangeleerd om de signalen te interpreteren voor wat ze zijn, en dus worden ze luider zolang we ze verkeerd interpreteren en beslissen de ogen te sluiten. Maar de eeuwige onvoorwaardelijke Goddelijke liefde blijft vol compassie op onze deur kloppen, steeds met dezelfde boodschap.
Ik merk dat de candidabacterie me zelfs zoveel liefheeft dat wanneer ik nog maar begin te twijfelen aan mijn eigen waarde als onmisbaar deel van het geheel, ik al begin op te zwellen en winderig word. Ben je wel zeker dat je die realiteit wilt voor jezelf? – lijkt ze te vragen. En dit gaat op voor veel meer dat alleen maar Candida Albicans…
We zijn als mens zoveel meer dan wat we aangeleerd zijn te belichamen. Ware beeldhouwers zijn we, met de mogelijkheid op meesterlijke wijze de hemel op Aarde te manifesteren. Als we maar in onszelf geloven, en de helpende hand die ons op elk moment wordt toegereikt bewust te aanvaarden
Shadi Henau
