Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) is een stoornis die op dit moment alleen al bij 5 tot 10% van de Amerikaanse kinderen wordt gediagnostiseerd. Recente enquêtes, gedaan door het US Centers for Disease Controle hebben aangetoond dat:
• Ongeveer 11% van de kinderen van 4 tot 17 jaar (zo’n 6,4 miljoen) sinds 2011 de diagnose ADHD hebben gekregen
• Het percentage van kinderen met de diagnose ADHD blijft stijgen, van 7,8% in 2003 tot 9,5% in 2007 en 11% in 2011.
• Het percentage van ADHD als diagnose is met een gemiddelde van 3% per jaar gegroeid van 1997 tot 2006 (artikel) en met een gemiddelde van ongeveer 5% per jaar van 2003 tot 2011.
• Jongens (13,2%) hebben een grotere kans dan meisjes (5,6%) om ooit de diagnose ADHD te krijgen.
• De gemiddelde leeftijd waarop de diagnose ADHD werd vastgesteld was 7 jaar, maar kinderen met een ernstiger vorm van ADHD werden door hun ouders al eerder gemeld en kregen de diagnose al eerder.
• Het gebruik van de ADHD diagnose varieerde substantieel per staat, van een lage 5,6% in Nevada tot een hoge 18,7% in Kentucky.
Waar hebben we hier precies mee te maken?
In feite, naar mijn mening, is het ronduit gek. Het niet willen, of het vermogen niet hebben om op te letten bij het krijgen van informatie die de ziel niet voedt, het hart laat opspringen of pakkend is voor de geest is op geen enkele manier kenmerkend voor een stoornis, maar iets dat geheel normaal lijkt. Misschien zouden we op moeten houden te kijken naar de leerling en ons meer moeten focussen op de omgeving waar we onze kinderen mee omringen? Als het voor sommige leerlingen niet voldoende stimulerend is, betekent dat nog niet dat ze een stoornis hebben en schadelijke medicatie toegediend zouden moeten krijgen.
Sommige van deze kinderen gaan volledig op in hun eigen wereld en weigeren pertinent om op te letten, ze proberen zich op iedere mogelijke manier te amuseren door te doen wat zíj willen doen en niet wat anderen zeggen dat ze moeten doen. Deze kinderen zijn het doelwit van de farmaceutische industrie geworden en het doelwit voor wat misschien wel een gefingeerde labelcampagne is, gebaseerd op slechts zéér weinig wetenschappelijke onderbouwing.
Kenmerken die geassocieerd worden met ADHD zijn op geen enkele manier een “gebrek”. Sterker nog, er is bewijs dat suggereert dat deze kenmerken wellicht meer geassocieerd zou moeten worden met mogelijkheden, waardoor vele van deze kinderen in klassen voor (hoog)begaafden of bijzonder getalenteerden zouden moeten worden geplaatst in plaats van in de speciale onderwijsprogramma’s waar ze nu in geplaatst worden. Jammer genoeg laten nieuwe data van “the National Center for Learning Disabilities” zien dat slechts 1% van de leerlingen die worden ondersteund vanwege ogenschijnlijke “leerbeperkingen” (waarvan sommigen wel geheel en onweerlegbaar kloppen) worden toegelaten op scholen met programma’s voor (hoog)begaafden of getalenteerden. Het rapport concludeert dat “leerlingen met leer- en aandachtsproblemen worden uitgesloten van onderwijs voor (hoog)begaafden en getalenteerden, zo worden achtergesteld in leerniveau en vaker geschorst worden door school dan andere leerlingen” (1)
Dit is een vrij kwalijke kenmerk, en wat het nog kwalijker maakt, is het feit dat recente studie in cognitieve neurowetenschap aantoont dat zowel creatieve denkers, als degenen met de diagnose ADHD moeite laten zien bij het onderdrukken van hersenactiviteit die komt van het “Imagination Network” (netwerk van de verbeelding, red.) (2)(3). Er zijn geen schattingen van scholen die ons voorzien van evaluatie op creatief en denkbeeldig gebied. Deze zijn moeilijk op te tekenen en te meten en krijgen in ons onderwijssysteem maar erg weinig aandacht.
In feite, iets dat in de paragraaf hieronder wordt aangestipt, een gigantische hoeveelheid onderzoek laat zien dat het van mensen met kenmerken van ADHD veel waarschijnlijker is dat zij hogere niveau’s van creatieve gedachten en prestaties laten zien in vergelijking tot degenen die deze kenmerken niet hebben (4)(5)(6)(7)(8)(9). Onderzoek toont ook aan dat deze kenmerken worden geassocieerd met de verbreding van aandacht, en dat degenen die deze kenmerken hebben, meestal een mentaal “filter” hebben. Met andere woorden, het is hun keuze waar ze hun aandacht aan geven, en ze zijn erg selectief en strikt als het er op aankomt.
Scott Barry Kaufman, de wetenschappelijk directeur van het “Imagination Institute” van het positieve psychologiecentrum van de Universiteit van Pennsylvania zegt:
“Natuurlijk, of het een positief of negatief iets is hangt af van de context. Het vermogen je aandacht te beheersen is zeer zeker een waardevolle aanwinst, moeilijkheden om je innerlijke stem te beheersen kan in de weg gaan staan bij het opletten tijdens een saaie les op school of het kunnen concentreren op een uitdagend probleem. Maar de bekwaamheid om je innerlijke stroom van fantasie, verbeelding en dagdromen op afroep te hebben kan enorm bevorderlijk zijn voor de creativiteit. Bij het automatisch behandelen van de kenmerken van ADHD als een stoornis – zoals we zo vaak doen in de context van onderwijs – laten we onnodig te vaak competente en creatieve kinderen er tussendoor glippen.” (bron)
Een ander interessant stuk informatie om je bewust van te zijn is dat in 2004 een schrijver met de naam Gary Davis een groot deel van de literatuur die van 1961 tot 2003 is verschenen heeft beoordeeld en 22 terugkerende karaktereigenschappen van creatieve mensen, waarvan de meeste zeer positief waren en werden geassocieerd met dezelfde karaktereigenschappen als mensen die de diagnose ADHD hebben. Sommige van deze positieve eigenschappen bevatten: onafhankelijkheid, het nemen van risico’s, hoge energie, nieuwsgierigheid, humor, emoties en artistiek. Enkele van de negatieve bevatten: impulsiviteit, twistziek (ruzie zoeken, red.) en hyperactiviteit. Hij publiceerde zijn bevindingen in het boek “Creativity is Forever”
Het zijn niet de kinderen, ze hebben geen stoornis van enige aard. Ze hebben simpelweg een andere manier van leren en met een gebrek aan zich onderscheidend onderwijs in een modern onderwijssysteem. Een kind 8 uur per dag in een zo niet stimulerende omgeving laten doorbrengen is verkeerd.
De oplossing zit niet in het geven van medicijnen aan onze kinderen waarvan bewezen is dat ze extreem schadelijk zijn op meerdere manieren, om te zorgen dat een kind bijna gedwongen wordt om op te letten en te luisteren, maar ligt eerder in het veranderen van de omgeving waarin de leerling zich bevindt om het meer stimulerend en opwindend te maken. Dit is een moeilijke taak in het moderne onderwijs en iets waar onderwijsinstellingen dagelijks mee worstelen.
Deze kinderen moeten niet afgezonderd worden en gelabeld met iets dat misschien helemaal niet bestaat.
Is ADHD wel echt?
Toen ik op school zat kreeg ik deze diagnose, naast een leerstoornis en meer. Als kind wist ik altijd dat ik prima in orde was, dat alles wat ik deed en waar ik op wilde letten gewoon mijn eigen keuze was, ik heb altijd het gevoel gehad dat geen enkel label en de verwachtingen die daarmee samenhingen ook maar enigszins valide waren, en persoonlijk weigerde ik om enige medicatie die me werd aangeraden in te nemen. Ik ben erg blij dat ik dat ook niet gedaan heb.
Ik ben ook een gekwalificeerde en gediplomeerde leraar voor 7 tot 12 jarigen. Door het opdoen van ervaring, zowel als vrijwilliger als tijdens mijn werk, is mijn visie op dit onderwerp helemaal niet veranderd, maar eerder sterker geworden. Ik heb interactie zowel met deze kinderen, als met die die speciale lesprogramma’s (met meerdere “stoornissen/beperkingen”) en de manier waarop we ze labelen/bekijken is (naar mijn mening) volledig 100% achterstevoren en veroorzaakt enkel schade. De labels en beschrijvingen die het onderwijs gebruikt om deze kinderen te definiëren zijn zelfs nog erger.
Het feit dat kinderen die “moeite” hebben met het opletten bij iets waar ze niet in geïnteresseerd zijn en alleen op basis daarvan in een categorie met kinderen met een “stoornis/beperking” worden geplaatst, simpelweg gebaseerd op enkel observatie, is een angstige gedachte en ik ben blij dat ik niet de enige ben die deze vraag gesteld heeft.
Er zijn vele voorbeelden, en één van de meest recente komt van neuroloog Dr. Richard Saul. Richard Saul is een neuroloog die een lange carrière heeft gehad in het onderzoeken van patiënten die moeite hebben met een korte aandachtsspanne en een onvermogen om zich te focussen. Vanuit zijn ervaring uit de eerste hand heeft hij het gevoel dat ADHD niets meer is dan een nep-stoornis, die enkel en alleen een kapstok vol symptomen en niet een echte ziekte is. Hij heeft sterk het gevoel dat het niet als een aparte stoornis in de “American Psychiatric Association’s Diagnostic & Statistical Manual” zou moeten worden vermeld.
“We hebben de gewoonte om altijd een probleem te zien in mensen die niet binnen het systeem passen. Of ze nou niet in het standaard onderwijs willen meedraaien, niet hun hele leven willen werken of moeite hebben zich te focussen op dingen die ze niet leuk vinden, we hebben de neiging dit als een probleem te bestempelen, maar is het dat? Misschien kijken we gewoon niet ver genoeg naar binnen om uit te vinden wat er werkelijk aan de hand is of waarom we leven op de manier waarop we leven. Misschien is het tijd dat we het idee om “ergens in te passen” los moeten laten dat niet met ons resoneert, in plaats van het te labelen als een stoornis”. – Joe Martino, stichter van “Collective Evolution”.
Het is ook belangrijk om op te merken dat, volgens een artikel, geschreven in het duitse weekblad “der Spiegel”, de uitvinder van ADHD, de Amerikaanse psychiater Leon Eisenberg in een interview op zijn sterfbed zei dat “ADHD een goed voorbeeld is van een fictieve ziekte”. Het artikel circuleert al jaren rond op het web. Ik kan echter niet compleet verifiëren dat deze verklaring ook echt waar was (10).( De bron van dit verhaal is het artikel ‘Die gestresste Seele‘ in het Duitse weekblad Der Spiegel (jaargang 2012, nummer 6, 2 februari 2012)- redactie)
Het is ook belangrijk om het farmaceutische geneesmiddeleneffect op te merken in deze vergelijking. Voor (een klein uit vele) voorbeeld(en), de Amerikaanse psycholoog Lisa Cosgrove en anderen hebben financiële verbanden onderzocht tussen de Diagnostic and Statistical Manuel of Mental Disorders (DSM), panelleden en de farmaceutische industrie. Ze vonden dat van de 170 DSM panelleden er 95 (56%) één of meer financiële banden hadden met bedrijven in de farmaceutische industrie. 100% van de leden van de panels over “stemmingsstoornissen” en “schizofrene en andere psychotische stoornissen” hadden financiële banden met geneesmiddelenfabrikanten. Deze banden waren in het bijzonder sterk in de diagnostische gebieden waar geneesmiddelen de eerste manier van behandeling voor mentale stoornissen zijn. In de volgende editie van het handboek is het hetzelfde (11) (12).
“De DSM lijkt meer een politiek document te zijn dan een wetenschappelijk document. Ieder criterium voor diagnostiek in de DSM is niet gebaseerd op medische wetenschap. Er bestaan geen bloedtests voor de stoornissen in de DSM. Het vertrouwt op de bevindingen van behandelaren die vertrouwen op het handboek. *(11) – Lisa Cosgrove, PhD, Professor in begeleiding en schoolpsychologie aan de Universiteit van Massachusetts, Boston.
De woordenschat van de psychiatrie wordt nu op alle niveaus gedefinieerd door de farmaceutische industrie. * Dr. Irwin Savodnik, een assistent professor in de psychiatrie aan de Universiteit van Californië in Los Angeles. (bron)
Er is een heleboel bewijs dat suggereert dat farmaceutische bedrijven bepaalde psychiaters hebben beïnvloed om bepaald gedrag als een geestesziekte de “pathologiseren” (= te karakteriseren als een ziekte, red.) waardoor meer geneesmiddelen voor de massa in de markt gezet kunnen worden. Naar mijn mening is het bewijs daarvoor overweldigend, maar we zullen dat voor een ander artikel bewaren omdat het op zichzelf al een groot onderwerp is.
Er zijn veel dingen te overwegen als het gaat over ADHD en de inhoud van dit artikel is slechts het begin. Wat zijn jouw gedachten over ADHD? Voel je uitgenodigd om je mening met ons te delen in de ruimte hieronder.
Lees ook:
Bronnen:
- (1) http://www.ncld.org/ld-insights/blogs/kids-with-disabilities-shut-out-of-gifted-programs-held-back-more-often
- (2) http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0006899309004612
- (3) http://www.rexjung.com/creativity/2013/7/24/the-structure-of-creative-cognition-in-the-human-brain
- (4) http://psydok.sulb.uni-saarland.de/volltexte/2007/904/pdf/ADHD.pdf
- (5) http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S019188691000601X
- (6)
- (7) http://link.springer.com/article/10.1023/A:1019812829706#page-1
- (8)
- (9) http://www.amazon.com/Misdiagnosis-Diagnoses-Gifted-Children-Adults/dp/0910707677
- (10) Blech, Jörg: Schwermut ohne Scham. In: Der Spiegel, Nr. 6/6.2.12, p. 122–131, p. 128.
- (11) http://www.tufts.edu/~skrimsky/PDF/DSM%20COI.PDF
- (12) http://www.plosmedicine.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pmed.1001190
Mooi geschreven artikel. Ik heb zelf op late leeftijd (35 jaar) de diagnose ADD/ADHD gekregen. Dit kwam uit veel onderzoeken na een burn out. De combinatie van een drukke baan en kinderen gaf me simpelweg constant teveel prikkels.
Ik ben een creatief persoon en heb veel vrijheid nodig. Word ik belemmerd in mijn doen en laten dan word ik erg onrustig en ongedurig. Nooit eerder is er over nagedacht deze diagnose bij mij te stellen. Het niet opletten op school, snel afgeleid zijn, dromen, hoofd en bijzaken niet kunnen onderscheiden…het werd afgedaan als "lui" zijn, ik "benutte mij capaciteiten niet" en zou zelfs "in de goot belanden". Voor mij was het niet verkeerd geweest misschien om eerder een "etiket" opgeplakt te krijgen. Maar niet voor medicatie, maar om de juiste handvatten aangereikt te krijgen om mezelf te leren begrijpen én voor mijn omgeving om mij beter te leren begrijpen. Want ik ben ervan overtuigd dat, afhankelijk van de ernst van de stoornis, goede zelfkennis de beste basis is om optimaal te kunnen functioneren. Als kinderen met ADD of ADHD leren over het hoe en waarom en hoe ze dit voor henzelf ten goede kunnen gebruiken, kunnen ze alles bereiken wat ze willen. Zonder medicatie, of met zo min mogelijk. Ik ben inmiddels 39 jaar en sta sterk in mijn schoenen, geniet van mijn gezin en heb een eigen bedrijf. Dit is het resultaat van een aantal jaren aan mezelf werken(en blijven werken), dwz mezelf echt leren kennen en een lichte dosis medicatie (sertraline) die mijn hormoonhuishouding stabiliseert. Zo zie je maar, zoveel mensen zoveel verhalen. Ik denk dat het belangrijkste is, ongeacht welke diagnose dan ook, het optimale uit iemand proberen te halen zodat hij of zij de beste handvatten aangereikt krijgt om een mooi en gelukkig leven te leiden.
Over AD(H)D wordt heel veel geschreven, gelukkig maar. Het zou fijn zijn als de kinderen met deze diagnose daar ook de vruchten van kunnen plukken. Steeds spookt er een idee door mijn hoofd. Heel veel mensen (leerkrachten, ouders, hulpverleners) zitten nog op het ‘verkeerde’ pad. Ze zien de mogelijkheden niet. Hoe kun je mensen nu laten zien hoe het bij deze kinderen/mensen werkt?
Zouden we niet een soort voorstelling / presentatie kunnen maken waarin duidelijk wordt wat het effect is van het huidige onderwijssysteem op deze kinderen en hoe het ‘echt’ werkt? Komen een hele hoop ‘gaven’ mooi aan bod (humor, creativiteit, out-of-the-box-denken). Dat men een goed ‘beeld’ krijgt van de talenten en behoeften. Een soort vertaling. Wie zouden dat nu beter kunnen doen dan de mensen die weten wat het is en veel ervaring, inzicht en wijsheid hebben? Mooie uitdaging, dacht ik zo!
Als mensen hier durven te zeggen dat Ad(h)d niet bestaat, waarom zouden andere
geestelijke aandoeningen dan wel ''bestaan"?
Als je het zo bekijkt is iemand misschien ook niet Schizofreen, maar zijn de dingen die hij zie echt, maar zien de meeste mensen het niet.
Ik vind niet dat je zomaar ongefundeerd kunt zeggen dat deze aandoening niet bestaat.
Ik ken zelfs iemand die is afgekeurd puur op de diagnose ADHD.
Hoi Galadriel,
AD(H)D bestaat wel degelijk, maar vaak wordt er als iemand erg 'druk' is gezegd dat hij/zij ADHD heeft, terwijl het beter is om dóór te vragen. Er zijn kinderen én volwassenen die de 'stempel' ADHD hebben gekregen. Bij diverse kinderen én volwassenen heb ik gemerkt dat zij zéér gevoelig voor allerlei informatie die zij binnen krijgen en deze soms niet kunnen handelen. Bij deze mensen heb ik het bekende 'luikje' boven op het hoofd 'half' gesloten en was het al snel opmerkelijk dat zij minder informatie binnen kregen en rustiger werden in hun hoofd en lichaam. Ik ben geen arts en mag dus ook geen diagnose stellen. Maar ik weet dat veel mensen zéér hooggevoelig zijn en veel meer waarnemen dan menig ander, ook op paranormaal vlak. Er zijn genoeg mensen die ADHD hebben en wel de vele informatie die ze binnen krijgen kunnen handelen.
Wat is ADHD dan precies , anders dan een label voor een verzameling redelijk willekeurige kenmerken ?
Gordon, Recent onderzoek wijst erop dat er bij AD(H)D sprake is van een neurobiologische stoornis in de hersenen, op het niveau van de zenuwverbindingen (neurotransmissie).
Dat mijn neuro transmitters niet " normaal " functioneren betekent voor mij niet dat ik " ADHD " heb
Ja, maar betekent dat ook dat je ADHD" hebt" . Wat mij betreft niet …
Daar ben ik het helemaal mee eens Huub.
Ik ben 46 jaar oud, sinds een maand of zes de diagnose adhd gehad…omdat ik dat toe liet,de reden, nu laten ze me tenminste met rust,adhd bestaat niet, wij leven in een andere frequentie, noem het een andere trilling…we zijn altijd beelddenkers, omdat die sterk creeren….
Leven meer vanuit het hart, dan het verstand…kunnen vaak multidimensionaal "verschuiven", waardoor we meerdere werkelijkheden kunnen "waarnemen"…artsen noemen dat een concentratie stoornis..hahaha,
Zijn vaak helderziend, wetend, en voelend…en enorm creatief in het vinden van oplossingen…
De "oude" mens is langzaam aan het verdwijnen…en over een niet al te lange tijd, zal iedereen die geboren word…onder de noemer adhd of andere verzonnen stoornissen vallen…
Dat word nog lachen…een arts met adhd, die de patient de diagnose adhd moet geven…
Ik heb acht jaar in het onderwijs gewerkt, dit hele systeem is doodziek…kinderen volgeduwd met harddrugs (ritalin)..onder het motto…ik heb er geen kind meer aan…heerlijk rustig…!
Er zijn altijd uitzonderingen, kinderen of volwassenen, die echt grote problemen ondervinden hierdoor….maar dat zijn in verhouding maar een paar enkele gevallen per jaar.
Dat de mens zonder zogenaamde adhd knettergek is, zien we nu al…kijk maar naar het nieuws wat er gebeurd overal om ons heen…
Als iedereen met adhd, zijn of haar hart zou kunnen openen……zou je in je "frequentie zakken", en je adhd symptomen zouden meteen verdwijnen,en dan ben je wie je werkelijk bent…een nieuw soort mens….
Helaas word de frequentie opzettelijk laag gehouden…door de wereld in angst te houden..angst is namelijk een hele lage trilling….
Een goede tip is om niet meer naar het nieuws te kijken…en om de wereld te creeren zoals jij die zou willen zien…vanuit jezelf…dit is niet je ogen sluiten voor alle ellende op deze aardbol…maar je gewoonweg niet mee naar "beneden" laten sleuren in angst…angst om je baan te verliezen…angst om geen geld te hebben…angst om slachtoffer van een terreuraanval te worden…
Ik heb gelukkig als kind een manier gevonden, om mezelf te beschermen tegen die idioten om me heen, en heb de energie naar binnen gekeerd, daardoor bleef mijn zogenaamde adhd, verborgen voor de buitenwereld…dit is mijn redding geweest, en daardoor heb ik mij kunnen ontwikkelen op mijn eigen manier…zonder dat ze het door hadden, je ouders, omgeving, en mensen in je buurt, hebben natuurlijk ook een grote invloed op je ontwikkeling, maar ik kreeg de ruimte om mezelf te zijn van mijn moeder, en er werd totaal geen druk op mij uitgevoerd, om de dingen te doen zoals de massa….maar ik kon mezelf "ontdekken"…en mocht gewoon mezelf zijn.
Wauw…precies zoals ik erover denk…..wij…hooggevoeligen, ADHD -ers, ADD -ers en idd wat voor "stoornissen" niet nog meer…..zijn niet gestoord…..de maatschappij/economie geregeerd en geleefd op basis van angst/macht/economische belangen, is ziek….
Men wil zo graag een hokjescultuur…. ben je anders, dan mag je in het hokje die niet gesnapt word en dus liever niet mee mag doen. Dit hokje wordt groter en groter en gaat in de toekomst heel belangrijk worden. Een hok vol creatieve zeer sterke mensen die vrijheid willen en willen bewegen en leven zonder benauwende regels en controlerende en beheerswetten. Van dit soort mensen komen er zoveel, dat het vanzelf een zuiverder wereld wordt. Wereld zonder labels…. heerlijk mogen zijn die je in wezen bent…
Wow die ‘handleiding’ had ik even heel hard nodig!!
Je inspireert mij!! Hartstikke bedankt Sjaak!!!
Wat ontzettend fijn zo'n artikel! Voor mij als ouder een bevestiging van wat ik al een hele tijd denk en probeer duidelijk te maken aan de leerkrachten van mijn zoon. Helaas zonder resultaat. Mijn zoon heeft ook de diagnose ADD (ADHD) en medicijnen werden geadviseerd. Alles in mij kwam daartegen in opstand. Wij hebben helemaal geen problemen met ons kind. De mogelijkheden van medicijnen hebben we besproken met onze zoon en gelukkig zei hij: 'Waarom, ik mankeer toch niks?' Wat een heerlijk antwoord was dat. Eigenlijk wist ik al voordat hij getest werd dat dit de uitkomst zou zijn. Het heeft nooit goed gevoeld.
Aan het eind van groep 3 gaf hij aan klaar te zijn met school. Hij heeft zich de blubbers gewerkt dat jaar. Hij stond te werken, maar dat mocht natuurlijk niet. Hij had ook allerlei extra werkjes. Sinds groep 4 is het pappen en nathouden.
Hij is ook vaak enorm moe. Hij moet energie geven aan dingen waar hij niets mee kan. Aan het eind van het schooljaar kan hij soms niet meer. Hij heeft zolang nodig om bij te tanken. Er worden dingen van deze kinderen gevraagd die ze niet kunnen geven. Niet zo gek dat ze de aandacht verliezen of onrustig worden. Kinderen geven via hun gedrag aan of iets fijn is of niet. In hun hoofd zijn ze met van alles bezig, maar daar wordt op school niet naar gevraagd. Dat blijft dus hangen in dat hoofd en daar moet de lesstof van school nog bij.
Mijn zoon weet precies wat er gebeurt. Als de les begint denkt hij: ‘Oh nee niet weer. Dan dwaal ik af en wanneer de uitleg van de nieuwe lesstof komt, ben ik allang vertrokken’. Saai, niet interessant en altijd hetzelfde. En dan die vragen: ‘Wat moet en kan ik ermee?’ Moet ik nu allemaal onvoldoendes halen, terwijl ik er misschien niets aan heb? Wanneer leerkrachten hem niet snappen en hem voor zijn gevoel onrechtvaardig behandelen, dan wordt het met dat vak niets dat jaar. Spelling en grammatica zijn niet zijn sterkste punten. Voor hem geen probleem want ‘Je begrijpt toch wat ik bedoel?’ en ‘Ik heb toch spellingcontrole?’ Voor school is dat onacceptabel en vinden ze dat hij ‘bijles’ nodig heeft. Dat werkt alleen maar remmend op zijn ontwikkeling. Hij geeft duidelijk aan dat hij zich kan redden. Hij is creatief, kan goed presenteren en wat dacht je van filmpjes? Hoezo probleem?
Inmiddels zit hij op school nummer 4 (Mavo 2) en is er nog niet veel veranderd. Hij komt nog steeds niet aan zijn eigen ontwikkeling toe en gaat steeds minder doen. We hebben al allerlei scholen bezocht, maar nog niet iets gevonden waarbij mijn zoon het goede gevoel had. Ik kan de trigger bij hem niet vinden. Waar gaat hij van lopen? Dat vind ik moeilijk. Waarschijnlijk omdat dat ook mijn eigen probleem is. Dus als iemand tips heeft, heel graag. Hij is zo teleurgesteld in het onderwijs en hulp daar hoef je bij hem niet meer mee aan te komen.
Mijn zoon is degene geweest die mij de spiegel heeft voorgehouden. Wat een wereld is er voor mij opengegaan. Ik voel me zo'n rijker mens nu ik zo anders naar dingen kan en mag kijken. En steeds meer kom ik tot de ontdekking hoeveel ik eigenlijk met hem gemeen heb. Ik zit min of meer in hetzelfde schuitje. Wat ik lastig vind, is dat je nooit eens lekker kunt gaan. Andere mensen hebben dan moeite met jouw tempo en jouw ideeën. Soms sta ik versteld van mijn eigen gedachten. Hoe ver ik over dingen na kan denken. Ongelooflijk hoe ik aan al die gedachten (wijsheid?)kom.
Ik wil heel graag iets voor deze kinderen doen. Ben ook allerlei dingen aan het bedenken en op aan het schrijven. Heb geprobeerd een bijeenkomst te organiseren voor ouders. De opkomst was laag, maar wel waardevol. Te weinig mensen zien de kracht van deze kinderen. De focus lig op 'gebrek aan concentratie' en 'druk/onrustig' zijn. Bewustwording kweken bij anderen is een heel karwei. Heel graag zou ik in contact komen met de schrijver van dit artikel. Deze kinderen verdienen echt meer! Ze hebben zoveel talent en ik ben ervan overtuigd dat ze niet zomaar zijn wie ze zijn. In deze wereld waar verandering welkom is, zouden deze kinderen met hun kijk op dingen wel eens precies het goede kunnen zijn. Waarom zijn ze anders met zoveel?
Graag zou ik, zie artikel hieronder "Jan", in contact met je komen. Hoewel niet graag op een websitte geef ik hier een e-mail adres wat je bij interesse kunt gebruiken: jan.kolla@zlive.nl; wel de a voor @ en de z na @ verwijderen om het "echte" adres te krijgen, deze verminking met een extra a en z is om spam te vermijden)
Door een kennis werd ik gewezen op deze website en met name bovenstaand artikel. Voor de goede orde ik ben 75 en heb de diagnose AD(H)D + PDDnos sinds 2000. Er veel over nagedacht en gelezen. Ik werd eigenlijk steeds bozer over de onzin die wordt uitgekraamd over wat we AD(H)D noemen; de H tussen () omdat ik dat een volstrekt onbelangrijk iets vind als het over AD(H)D gaat. Mijns inziens is het creëren van een beeld “aandoening” inderdaad een verzinsel van medische en farmaceutische wetenschappers, die het zelf niet hebben en daardoor ook niet kunnen ervaren wat dit fenomeen inhoudt.
Wetenschappelijk hebben ze ongetwijfeld gelijk, alleen wat moet je daar mee als je het volgende leest. Een NL wetenschapper, die ik kende, toonde na 7 jaren gedegen wetenschappelijk onderzoek aan dat spinazie, andijvie etc. in combinatie met vis of ei minder carcinogene stoffen (kankerverwekkende stoffen) ontwikkelde bij de spijsvertering dan met vlees of dergelijke producten. Helaas voor hem werd een maand of 3 later een onderzoeksresultaat van twee Amerikaanse onderzoekers gepubliceerd, dat aantoonde na ca. 7 jaren gedegen wetenschappelijk onderzoek, dat het veiliger was spinazie, andijvie etc. te eten in combinatie met vlees omdat er dan minder carcinogene stoffen werden ontwikkeld dan in combinatie met vis of ei …. Tsja en wie heeft er nu gelijk.
Terug naar AD(H)D. AD(H)D is volgens mij een gave die gekoesterd en ontwikkeld moet worden en vooral niet kapot mag worden gemaakt met vergif, ehhh medicijnen. En vooral is het goede aan dit artikel dat schrijver zelf les geeft en daardoor kinderen met AD(H)D kan begeleiden; hij snapt ze omdat hijzelf ook zo is.
En ja, ik ben het er van harte mee eens dat kinderen en volwassenen (niet te vergeten) dingen kunnen die niet verklaarbaar zijn. Even één voorbeeldje. Ik was industrieel marktonderzoeker en moest, eigenlijk een beetje buiten de industrie, de markt voor grammofoonplaten in kaart brengen. Ik kreeg daar 3 à 4 maanden voor. Na een maand of 3 maakte ik mijn rapport op en dat was het dacht ik. Tot na verloop van tijde een “hotemetoot” uit de grammofoonplaten branche aan mij kwam vragen voor welke grammofoonplatenmaatschappij ik had gewerkt want hij kende mij niet, wat hem zeer bevreemde. Toen ik antwoordde dat ik nooit in die branche had gewerkt was hij stomverbaasd want zijns inziens kon mij rapport alleen zijn geschreven door iemand die jáááren in de branche had gewerkt. Deze ervaring heb ik vaker opgedaan. Achteraf denk ik dat mijn AD(H)D mij in mijn beroepsuitoefening veel heeft geholpen om dat je extreem snel kunt denken en kennelijk erg goed kunt filteren. De negatieve invloed was vaak dat ik veel te snel ging en soms pas jaren later te horen kreeg, als men dat al wilde toegeven, dat ik toen en toen toch gelijk had.
Voor mij is AD(H)D zonneklaar: het is een geheugenafwijking die enerzijds extreme vergeetachtigheid tot gevolg heeft voor wat je niet boeit en anderzijds je “stof” in je geheugen laat opnemen en gedachten laat ontwikkelen met een snelheid en adequaatheid, die als onnatuurlijk kan worden beschouwd maar dat bij onze soort niet is.
Dank u voor uw uitgebreide reactie!
Mijn zoon heeft PDD-NOS en ADHD en zonder medicijnen lukt het op school echt niet, zelfs op speciaal onderwijs niet. Hij zelf heeft dus verl baat erbij omdat hij nu wel geconcentreerd kan werken. Ik heb de medicatie lang uitgesteld omdat ik er tegen was maar ben blij dat hij nu medicijnen krijgt. Hopelijk kan hij over enkele jaren of als volwassene zonder medicatie maar nu lukt het even niet. En echt we hebben vanalles geprobeerd!! Het is makkelijk om als buitenstaander te oordelen maar ieder kind is anders en ieder kind, met of zonder stempel, heeft recht op onderwijs. Zonder medicatie had mijn zoon thuisgezeten omdat hij op school onhandelbaar was. Nu geniet hij goed onderwijs en is thuis gewoon nog steeds lekker zichzelf: een creatief kind!!!
Soms hebben kinderen inderdaad medicatie nodig en het is fijn voor hem én voor u dat dit alles zo goed gaat en dat hij helemaal zichzelf is. Het valt mij op deze kinderen juist héél erg creatief zijn. En dat is fantastisch mooi om te zien.
In mijn praktijk ben ik al diverse kinderen tegengekomen die de 'stempel' ADHD hadden gekregen. Maar als je doorvraagt merk je vaak dat sommige van deze kinderen zéér hooggevoelig zijn en waarbij zij de hele dag door té veel aan informatie binnenkrijgen. Ik zeg dan altijd dat het 'luikje' bovenop het hoofd té ver openstaat waardoor deze informatie binnenkomt en welke het kind niet goed kan handelen. Door het 'luikje' half te sluiten komt er minder informatie door, waardoor de kinderen ook rustiger worden en zelfs geen problemen meer hebben in klas en thuis.
Diverse kinderen zagen ook 'geesten/zielen' Na het half sluiten werd ook dát een stuk minder.
Het lijkt me verstandig dat artsen meer doorvragen.
Ja, Huub Fest,
wat fijn dat jij de link legt tussen ADHD en zeer hooggevoeligheid. Ik ben 35 jaar en heb sinds twee maanden de diagnose ADD mogelijk in combinatie met PDD-NOS wat niet uitgesloten is. Zelf zeg ik van mezelf dat ik extreem hooggevoelig ben en mijn kenmerken komen blijkbaar sterk overeen met ADD. Het is maar een naam. Al geloof ik dat de kenmerken kunnen veranderen door betere voeding, voldoende vitamine, voldoende rust en ontspanning en een prikkelarme werkomgeving. Daarom zeg ik ook: ADHD is geen ziekte maar een staat van zijn waar je aan kan werken en die verbetert kan worden.
Jessica, je hebt helemaal gelijk dat je zegt dat ADHD geen ziekte is maar een staat van zijn. Ik heb eveneens diverse volwassenen geholpen die ook ADHD hadden en zéér hooggevoelig waren waardoor ze de vele informatie die ze binnen kregen niet konden handelen. Ook bij hen heb ik toen het bekende 'luikje' boven op het hoofd half gesloten.
Van hen heb ik later ook gehoord dat ze vele malen rustiger zijn geworden in hun hoofd, doen en laten. Ze zijn daar blij mee en ik eveneens, want het kan voor kinderen maar ook voor volwassenen soms héél erg moeilijk zijn.
En als ik daar dan een klein beetje in mag helpen dat (wat) rust terugkeert dan is dat toch goed.
Gedegen en hartverwarmend hoe in dit artikel met de empathie van een ervaringsdeskundige de TALENTEN-kant van een zgn. disorder of disfunction wordt belicht, de extra's ipv de vermeende tekorten. Zou veel meer mogen wat mij betreft! Naarmate je er creatiever en opener naar kijkt, kun je deze kinderen en mensen helpen hun kwaliteiten in te zetten voor zichzelf, hun dierbaren en de wereld. Daar zet ik me graag voor, omdat ieder er blijer en dus beter van wordt.
ADHD bestaat in mijn ogen niet, deze kinderen hebben orde en regelmaat nodig.
Of ook wel structuur.
Mijn zoon gaf zich zelf de schuld van het overlijden van zijn opa (was ongeveer 6 jaar oud) omdat hij in opa's ogen stout was geweest.
Kom je bij een instantie om hem hiermee te helpen, komen ze na een tweede gesprek met hem…met de woorden…hij heeft ADHD.
Je denkt als jonge moeder en vader (hij is nu bijna 24) zij hebben er voor geleerd dus hij zal het wel hebben.
Kreeg medicijnen…we zaten nog maar in de derde week van de opbouwfase.
Concentratie was op school top….mar we hadden thuis 7x per dag gemiddeld ruzie met hem….gelijk gestopt met de medicijnen.
En al jaren lang veel plezier met hem.