In spirituele kringen heerst nog wel eens een ideaalbeeld van de Matriarchale gemeenschap: de gemeenschap waarin het vrouwelijke de leidende rol had en de moeder gezien werd als heilig, als een ideale wereld. Een maatschappij waarin geweld en dwang uit den boze waren. Maar de ervaring leert dat ook in matriarchale gemeenschap de mogelijkheid bestond voor de mens om lessen te leren door ervaringen met ego, misleiding, overmacht en religieuze indoctrinatie.
Religieuze indoctrinatie
In elk systeem waarin religieuze dogma’s ontstaan en mensen de rol van priester(es) op zich nemen, bestaat het gevaar van indoctrinatie: het opleggen van eigen ideeën omwille van macht of gewin, waarbij de vrije wil van het individu wordt overschreden. Het is een menselijk gegeven dat altijd weer opduikt in de geschiedenis. Behalve dat het lijdt tot pijn en beperking, is het voor de ziel ook een uitgelezen manier om waardevolle lessen te leren over vrije wil, persoonlijke waarheid, en het juiste gebruik van kracht en intuïtie.
De Prehistorie
Een cliënte van mij krijgt de gelegenheid om hier op wel zeer persoonlijke wijze van te leren in een van haar zeer vroege incarnaties. In een prehistorische gemeenschap, meer dan vijfduizend jaar geleden wordt zij door de ‘Goden’ aangewezen als de opvolgster van de Oermoeder: een functie waarbij ze in levende lijve de rol moet vervullen van de archetypische Moeder, de Godin in mensengedaante, de beschermster van alle kinderen van de stam.
De puber
Ze is zestien, een prehistorische puber, en heeft er helemaal geen zin in! Ze wil haar eigen leven leiden en heeft eigen plannen. Maar de vorige Oermoeder heeft haar aangewezen als opvolgster. En de Oermoeder weigeren betekent de straf van de goden over je afroepen. Dat zou de doodstraf betekenen. Ze heeft geen keuze, en legt zich neer bij het haar aangewezen lot.
De Oermoeder
Dus wordt ze de volgende Oermoeder, en komt erachter dat het ook een mooie kant heeft: ze wordt een soort Venus van Willendorf, dik en rond, niet op een ongezonde manier, maar als een Moeder Aarde in levende lijve, gezond en krachtig. Haar rol als beschermster van de kinderen bevalt haar goed.
Maar ze heeft geen persoonlijk leven. Ondanks dat ze een mens is, en een vrouw, mag ze geen van beiden zijn: ze moet de personificatie van de Godin zijn, ze behoort de stam toe.
Maar natuurlijk laat de natuur zich niet aan banden leggen. Ze wordt verliefd op een van de mannen van de stam. En in haar verliefdheid begint ze zichzelf te verliezen. Ze heeft nooit een eigen leven als volwassen vrouw gehad, en deze man die haar in vuur en vlam zet wil ze behagen. Ze wil zijn goedkeuring.
Dus wanneer haar intuïtie en haar dromen haar beginnen te vertellen dat er onheil dreigt, duwt ze die weg. De man wil niets van dat soort dingen weten, dus negeert ze het.
Het Kind
En er gebeurt nog iets: ze wordt zwanger. Dat was niet de bedoeling. De Oermoeder behoort als Godin de stam toe, en mag geen eigen gezin stichten.
Als het kind geboren wordt, een meisje, moet ze het wel in het bos achterlaten om te sterven. Als ze terug loopt van het bos weet ze al dat ze het niet over haar hart kan verkrijgen, dat ze terug zal keren: om het kindje te verzorgen, of te verstoppen.
Maar daar krijgt ze geen tijd voor. Haar eigen intuïtieve onheilsdromen, de dromen die ze genegeerd heeft komen uit: de stam wordt overvallen, en ze wordt net als iedereen gedood, niet in staat om terug te keren naar haar dochtertje in het bos. Haar schuldgevoel, naar de stam en naar haar dochtertje, is enorm.
Relatie met huidig leven
Het blijkt dat haar eigen oudste dochter in dit leven waar ze hevige strijd mee heeft, wat de aanleiding was voor de reïncarnatie sessie, hetzelfde kindje is dat ze als Oermoeder had achtergelaten. Ook naar haar huidige kind heeft ze een enorm schuldgevoel, wegens het negeren van haar intuïtie in de eerste jaren van haar kindje, waardoor het een minder makkelijke start heeft gehad in het leven dan gekund had. Maar het schuldgevoel is zwaar overtrokken, beladen door het trauma van de Oermoeder.
Als we naar het baby’tje in het bos gaan, blijkt ze allang naar het Licht, vol vergevingsgezindheid, liefde en plezier. Niets aan de hand. Ze komt als een stralend zonnetje naar haar moeder toe. Maar de Oermoeder gaat nog gebukt onder loodzwaar schuldgevoel.
Het inzicht
Dus gaan we terug naar het begin van haar leven als Oermoeder. En wat blijkt: de vorige was helemaal geen zuivere personificatie van de Godin, het was een labiele vrouw, die haar taak allang zat was en een opvolgster nodig had! Mijn cliënte werd aangewezen omdat het wel makkelijk uitkwam. En natuurlijk viel er tegen de wil van de Moeder en haar priesters niets in te brengen. Het was gehoorzamen of sterven.
Ze had haar volk, haar kind niet in de steek gelaten. Ze was in een onmogelijke positie gebracht, in een onmenselijke rol gedwongen.
‘Ik begrijp het,’ verzucht de Oermoeder. En met die zucht laat ze alle schuldgevoel los, en gaat mee met haar dochtertje, naar het Licht. En mijn cliënte voelt een opening, het verdwijnen van de lading naar haar dochter toe, een soort openheid die niet is ingevuld door schuld of zwaarte tussen moeder en dochter. We zijn benieuwd wat de toekomst tussen hen gaat brengen!
