Indigo’s en Kristalkinderen, terwijl ze hun energie uit kunnen drukken in zeer verschillende vormen, delen een gemeenschappelijke behoefte, de behoefte aan liefde. Of zij de volwassenen zijn die voor het eerst de Indigo en Kristal energie hebben geïntroduceerd of de huidige generatie, zij hebben een behoefte aan liefde die alles wat ze doen voorstuwt. Dit is de reden waarom zij bevestiging zoeken en aanvaarding van de wereld, en ze zullen er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ze het krijgen. Als ze dat niet krijgen,kunnen ze reageren door zich terug te trekken van hun energie, zichzelf en hun liefde.
Ze proberen om deze liefde te krijgen op één van twee manieren, of ze kiezen een leven lang ‘de andere wang toe te keren ” en zijn vriendelijk, attent; nemen daarbij de energie van anderen op en fungeren als de genezers van de wereld. Of ze worden de spiegel voor andermans liefdeloze gedachten en gedrag, leven zich uit door datzelfde gedrag te vertonen en worden soms zelfs fysiek ziek en vormen aandoeningen in een roep tot mededogen. De meest extreme vorm van deze spiegeling treedt op wanneer Indigo zelfmoord plegen of wanneer kristallen zich volledig in hun eigen wereld terugtrekken.
Indigo’s en Kristalkinderen kunnen diep verdriet ervaren die ontstaat wanneer ze bij anderen voelen dat die niet verbonden zijn met zichzelf en anderen en nemen deze energie over als hun eigen. Ze raken gefrustreerd door mensen die niet kunnen zien wat ze missen in het leven door zich niet te verbinden met liefde en hoe het begrip liefde heb zou kunnen dienen. Indigo’s reageren met woede en depressie, kristallen reageren door zich terug te trekken in hun eigen centrum van liefde. En beide schakelen de stroom van liefde voor anderen uit en soms voor zichzelf. Dit gebrek aan eigenliefde leidt tot de wanhoop die Indigo zelfmoord doet beschouwen als een optie.
Elke nieuwe generatie zal de manier waarop ze de wereld wakker maken verfijnen om te voldoen aan hun missie om liefde in de wereld te brengen. Ze zullen leren hoe je niet de energie van anderen opneemt en gewoon doorgaan met de uitbreiding van de energieën die door de generaties die hen voorafgingen gecreeert is. Elke generatie creëert energetische openingen, die verder kunnen worden ontwikkeld door degenen die volgen. Als volwassen Indigo’s en Kristallen kan je bewustzijn van je behoefte aan liefde je helpen om je energie te beheren en nieuwe manieren vinden om ze uit te spreken die niet zo moeilijk of uitdagend zijn voor je.
Boven alles, onthoud dat je missie simpel is, de gave van de liefde aan de voeten van de wereld leggen en wachten tot deze erkent en aanvaard word, terwijl je de troost, ondersteuning en validatie die je nodig hebt uit de bron van de liefde binnen in je haalt .
Copyright 2010 Jennifer Hoffman
-vertaling:Gordon, www.nieuwetijdskind.com-
andere artikelen Jennifer Hoffman/website Jennifer Hoffman
Voor de Indigo kinderen en Kristal kinderen,
je kunt nog niet naar huis. Je hebt gekozen om hier en nu te zijn. Zoek anderen zoals jij en geloof in de waarheid van wie en wat je bent. T is geen zweverige grap. De dood komt echt snel genoeg. Zoek rust voor je prikkel gevoeligheid op jouw manier. Je zult zien dat als je jezelf tijd geeft om te kalmeren je de wereld veel helderder ziet en je even pauze krijgt van het voelen en denken.
Geef t niet op! mijn kinderen hebben jullie nodig om hier “thuis” te zijn. Om er voor te zorgen dat ze zich geen “freak” voelen.
Blijf weg van boos, bang en duister. dit zijn echt je grootste vijanden. Zoveel negatieve prikkels zorgen voor stoornissen en blokkades. De wereld is niet zo slecht! De media tegenwoordig is echter zwaar gestoord.. dont go there.
Oh en wees een beetje zuinig op je lichaam. Je ziel is je tempel. Dat betekend goed voedden, goed bewegen, weg blijven van verslavingen (Structureel giftige stoffen gebruiken) en vaak en veel met iemand (of gewoon met je eigen lijf) knuffelen.. echt het maakt 100% verschil.
Heel veel liefs en liefde. Ondanks dat ik je niet ken weet ik dat je er bent.. en wij zijn allemaal 1.
Dit artikel…. als ik het lees… ik word er emotioneel van. Dit te lezen… zoveel herkenning. Ik geef toe dat ik het niet in een keer heb kunnen lezen.
En als ik jullie reacties lees. Het verlangen naar “thuis”, ja, zo was mijn jeugd, eenzaam, onbegrepen. Maar ook, als kind op de basisschool had ik al de drang om de wereld te veranderen. Het gevoel dat ik in “het verzet” moest gaan…. maar ik was alleen… zag er dan niemand dat er iets mis was met de wereld?
Ik leefde lang een teruggetrokken leven. Ik trok me terug, in een wereld die misschien helemaal niet goed voor me was, maar de computer schreewde tenminste niet tegen mij…
Eenzaamheid, depressie, december 2005 was een tijd dat ik het echt niet meer zag zitten, maar eigenlijk werd me toen ook mijn taak duidelijk. Ik leerde iemand kennen via internet, een oude ziel, die net het net zo moeilijk had als ik. In die tijd hebben we echt veel steun aan elkaar gehad, en het feit dat er een oceaan tussen ons in lag is nooit een probleem geweest. Mijn taak, om liefde en bescherming te geven. En zo heb ik 2006 overleefd.
Er zijn bepaalde mensen, waarmee ik eigenlijk vanaf het moment dat ik ze ontmoet, het voelt alsof ik een diepe band met ze heb. En als ik ze dan beter leer kennen, we zoveel dingen gemeen hebben… en waarvan ik eigenlijk denk dat ze dan nieuwetijdskinderen zijn… mensen die het ook moeilijk hebben, en voor wie ik altijd klaar sta.
@andre, ik ben nu 58 en ‘n echte laatbloeier om zo maar te zeggen. Ik kan ‘t lang of kort maken (meestal lang trouwens), maar 1 ding wil ik zeggen: geef nooit op, er is altijd zoals je hierboven zegt iemand die je het gevoel geeft dat je die persoon al langer kent. Ik zit op hyves en face book, heel veel mensen doen daar nonchalant over en heb daar en zeker de laatste tijd zoveel enorm mooie mensen leren kennen, vaak ook via via, dan zag ik weer ‘ns zo’n tekst die me aansprak en reageerde daarop en dan krijg je uiteindelijk ‘n soort sneeuwballen-effect en je kring wordt maar groter en groter en iedereen hunkerd naar ‘n stuk erkenning en herkenning. Van iedereen leer je weer wat meer en zo langzamerhand kom je tot de ontdekking wie je nu uiteindelijk bent. Zit intussen ook met ‘n collega op ‘n spirituele ontwikkelingsgroep met zo’n man/vrouw of 8 en we blijven maar “groeien”. Het leven ziet er intussen veel mooier uit (ondanks al dat machtsgebeuren)waartrouwens maar 1 wapen voor is en dat is: geen angst hiervoor en tegengas geven met Liefde en Licht en da’s alles.
Nou jongen ik hoop dat jij ook je weg gaat vinden in dit leven en jezelf enorm gaat waarderen, want dat gebeurd dus ook in zo’n proces, zo’n groei in je kan niet meer gestopt worden, de mensen gaan je ziel zien en gaan onvoorwaardelijk van je houden en DAT zijn me toch ‘n kado’s, meer heeft ‘n mens eigenlijk niet nodig.
Veel geluk in je verdere leven, maar denk vooral ook aan jezelf, gaat het met jou goed, dan kun je gaan geven…….heerlijk is dat…..
@kronkeltje, ik kan niet opgeven, er is altijd wel iemand die me nodig heeft. En al is December 2005 de moeilijkste maand in mijn leven geweest, ik heb het gevoel dat dit wel mijn ontwaken in gang heeft gebracht.
En ja, je blijft maar groeien, ieder jaar opnieuw bedenkt ik me dat weer. Ik moet zeggen dat 2011 een positief jaar voor me is geweest, waarin ik me stukken beter heb gevoeld dat in 2010.
Wat me het meest heeft geraakt, is toen een vriend vertelde hoeveel hij van me hield omdat ik altijd vertrouwen in hem had, en er altijd voor hem was, terwijl iedereen hem in de steek had gelaten.
De drang om de wereld te verbeteren heb ik altijd gehad, vandaar dat ik me ook bij de occupy beweging heb aangesloten, en daar ook een aantal goede mensen leren kennen, waarvan ik met twee ook eigenlijk meteen een band had.
Naast dat ik nieuwe mensen heb ontmoet, zijn er ook mensen die ik al jaren ken ontwaakt. Misschien dat nu ook duidelijk is geworden waarom we elkaar destijds hebben ontmoet.
Vertrouwen dat het goed komt met de wereld, positiviteit en liefde uitstralen, dat is wat er nu toe doet. Wat ons de toekomst ons brengt weet ik niet, maar 2012 belooft een interessant jaar te worden.
Love and Peace
@andre, dat is ‘n gerustellende reactie van jouw kant, hoef ik me daar geen zorgen meer over te maken gelukkig. Ontwaken gebeurt meestal na iets naars, klopt en als je zelfs dan daaruit vooruitgang kan boeken, ben je er al ‘n heel eind en ben je volgens mij niet “kaopt” te krijgen, wat volgt is dan de groei en die is niet meer te stoppen. Wat zijn we toch goed bezig en laten we voor anderen dan ‘n “trekpaard” zijn en jawel 2012 wordt ‘n heel interessant jaar, da’s heel duidelijk.
Groetjes en ook Love and Peace voor jou.
@kronkeltje, december 2005 was beslist een nare tijd. Maar het blijkt dan wel dat op zo’n moment er altijd iemand in je leven verschijnt die je daardoor heen helpt. Of eigenlijk… iemand die ook hulp nodig heeft, want het was zo dat door te zien dat ik de pijn van een ander kon verzachten, door een ander te helpen hielp ik mezelf.
En al heb ik later misschien ook mijn momenten gehad waarop ik niet zo lekker in mijn vel zat, ik wist dat ik veel erger had doorstaan.
@andre, Dat is wat mij ook overeind houdt, kijken naar ‘t leed van ‘n ander en tevreden zijn met wat je WEL hebt, materieel of iets anders, het kan altijd nog erger denk ik dan.
Heb ‘n hele waslijst van wat er achter me ligt, op allerlei gebied, maar denk en leef liever vooruit en kan loslaten, da’s al heel wat, werk full-time, ga nu ook snel, maar dacht doe nog even ‘n berichtje terug. Dag André….fijne dag jongen en maak er iets van…gaat lukken toch !!
… Ook voor mij alles hierboven geschreven ontzettend herkenbaar!
Ik voel me net een ping pong bal de laatste tijd ..
Wanneer ik bij gelijkgestemden ben of me daarop afstem kan ik het hebben hier, dan voel ik me veilig.
Maar zodra ik weer afdaal in de oude energie om daar heling en liefde te brengen( wat ik nog al veel doe) dan komt heel heftig het gevoel van heimwee weer boven.
En wat Annemarie beschrijft jaa dat is precies wat ik iedere dag beleef..
Ik heb zoveeeel liefde in me, zoveel mededogen, begrip, en het altijd zien van iemands kern .. maar het kan niet stromen, tenzij ik bij andere indigo’s en andere gelijkgestemden ben.
Ik ben net helaas gescheiden van iemand met een lager bewustzijn, waar ik ook mijn liefde niet kwijt kon.
Geen contact meer met mijn aardse ouders en vele familieleden, puur omdat we totaal niet resoneren.. zij mij leegzuigen en ik hen wil redden.
Zoveel offers die wij nieuwetijdsmensen ‘moeten’ brengen..
We hebben er voor gekozen dat weet ik .. maar het is ontzettend ploeteren om je hoofd boven water te houden hier op aarde!
Liefs Joyce
@Joyce en Anne,
Het is echt wel mogelijk om je eigen paradijsje op aarde te maken, maar het is mogelijk om hier gelukkig te worden. Hoe je er toe komt kan ik niet zeggen. Het is een proces dat ik net heb doorlopen. Een proces van aanvaarding, van (gemakkelijk gezegd) in je kracht gaan staan en ervaren dat niemand je kwaad kan wanneer jij dat niet toelaat. Maar vooral een proces van lief zijn voor jezelf. Want vaak zijn we zo lief voor anderen dat we niet beseffen dat we ons zelf te kort schieten, weggeven en uitputten. Spijtig genoeg hebben liefdewezens het vaak heel moeilijk om grenzen aan te geven en te zetten. Het lijkt misdadig om eerst aan jezelf te denken. Het is voor ons zo vanzelfsprekend om lief te zijn voor anderen en dat ook terug te verwachten. Alleen is liefde op aarde niet geen evidentie, maar ze is er wel. Je kan ze alleen niet uit de sfeer oppikken. Zoals jullie zo mooi zeggen ze stroomt niet. Maar ze is er zeker wel!
Je moet naar mijn gevoel alleen gaan zoeken in de dingen waarin ze te vinden is en nog belangrijker alleen je aandacht op die dingen richten. En dan is het belangrijk om voor jezelf grenzen te stellen. Geen aandacht te geven aan de mening van anderen en in jezelf 200% te vertrouwen.
Ik hoop dat jullie snel jullie eigen zon op aarde achter de wolken terug vinden en net als ik leren genieten van de mooie dingen die deze aarde zeker ook te bieden heeft.
Heel veel liefs.
Hoi Allemaal,
Zelf herken ik veel uit dit stukje tekst en jullie reacties.
Ik kan niet echt wennen om hier op aarde te zijn, ik mis mijn ”thuis” in de lichtsferen, waar ik ook vaan herinneringen aan heb.
Soms vind ik het heel lastig omdat ik zoveel liefde in mij voel en doorkrijg vanuit de bron, maar vaak op aarde kan ik het niet laten ”doorstromen” ik voel me hierin belemmert omdat mensen er niet klaar voor zijn of voor open staan.
Het doet me pijn om het mooie in iemand te zien, zijn Godsvonk, en als ik dan door die persoon wordt tegen gehouden om hem liefde te mogen geven.
Mijn liefde wilt stromen en ”moet” stromen hiervoor ben ik op aarde en als het niet kan stromen bloed ik dood om het zomaar te zeggen, want ik besta uit liefde.
Liefs Anne
Nou en dat gevoel heb ik de laatste tijd ook wel ‘ns, ik heb ‘t hier wel gehad, ben zowiezo niet goed geaard en beleef mezelf vaak (steeds vaker)op afstand, het lijkt wel dat ik m’n leven van bovenaf “bekijk. Zit nu gelukkig heel goed in m’n vel (kan onderhand met je 58ste)en weet ook dat ik hier nog lang niet klaar ben en nog heel veel mensen naar dat licht moet begeleiden. Heb wel ‘ns ‘n helende reis in mezelf gemaakt en zag me steeds als klein kind los van mezelf, heb de “kleine” ook op schoot gehad en kunnen omhelzen en knuffelen, maar het werd geen eenheid. Had ook het gevoel dat ik opsteeg (als ‘n soort wolk met ogen) en de baby (ikzelf dus) goed afgeleverd had en m’n taak toen volbracht had. M’n coach vroeg toen ook waar ik naar toe ging, want ik steeg steeds verder omhoog….Naar huis zei ik heel nuchter (in trance gebracht dus)ën dat was toen voor mij de waarheid, zonder twijfel…
Goed, ik weet nu iets meer van m’n persoontje, de kwartjes zijn nu zowat allemaal gevallen….hou van mezelf (da’s heel belangrijk)en met of zonder zieltje IN me klaar ik ‘t wel hier op aarde. Ik vind ‘t ‘n prachtige “ontdekking” die uiteraard al die tijd al in je zat, maar eenmaal ontwaakt maakt je leven wel rijker en mooier ondanks de echte wereld ‘n puinhoop is momenteel.
Volhouden mensen, ze hebben ons nodig!!
mooi artikel! heel herkenbaar! ben nog onder de 18 en heb veel moeite met mn kristalzijnde. ik voel me hier niet thuis en wil naar huis.
heel herkenbaar allemaal! mooi artikel!
ben zelf onder de 18 en kristalkind (+ beetje indigo) en voel me hier helemaal niet thuis op aarde. ik wil naar huis
Ook hier lees ik weer heel veel herkenningen….
Die heimwee en het niet verbonden voelen…die eenzaamheid….En dan maar het in mezelf keren….weg van alles en me terugtrekken….Ook ik begin het nu langzaam maar zeker meer te leren hoe hiermee om te gaan.
En idd. Gordon, ik denk ook dat we de tijd nu mee hebben.
Gelukkig maar…want anders weet ik ook niet hoe lang ik dit nog vol kan houden.Want ik snap die aardmensen soms echt ook niet….ook nooit gedaan eigelijk….En Edith…ook ik vind het het hier eigelijk ook niks meer aan….Soms lijkt het of ik alles al een keer mee gemaakt hebt….alles komt als een herhaling op me af, dus ik ben hier al helemaal klaar mee denk ik dan……en dan verlang ik ook weer naar “Thuis”….want ik ben het echt zat te worden iedere keer weer mijn andere wang toe te keren…ik word er echt heel erg moe van…..
@Edith, bedankt voor je open reactie. Dat laatste vind ik ook heel moeilijk; ik moet er heel hard voor werken, waar ik niet altijd zin in heb. Ik heb zelf nog nooit herinneringen van thuis gehad, maar weet wel dat meer indigo dat hebben. Ik ben wel benieuwd wat je herinnert… Zelf mis ik god nog al eens, om het maar zo te noemen, dan is het voor mij soms ook heel zwaar om hier te zijn en alles volledig aan te gaan. Het niet begrijpen van deze aarde en de mensen had ik heel sterk in mijn jeugd; het wordt steeds makkelijker nu ik ouder ben geworden.Misschien hebben we de tijd ook meer mee nu, er zijn veel meer indigo’s om mee te praten en van te leren.
Groetjes,
Gordon
Hier dito. Ik ben aan het incarneren in mijn fysieke lichaam op erg late leeftijd. En mij er zeer van bewust dat ik dus niet goed op deze aarde leef en nog steeds niet goed leven kan. De herinneringen aan Thuis, daar waar ik vandaan kom, blijven bij mij telkens opnieuw opkomen. Ik vind het nog altijd moeilijk hier op deze wereld. Om mij hier thuis te voelen. Ik begrijp er geregeld helemaal niks van hier op deze aarde. Hoewel ik er voor gekozen heb… vind ik het echt nog maar niks hier. Tis moeilijk voor mij om in mijn onderste chackra’s in te dalen.