Terwijl ik mijn tanden aan het poetsen ben realiseer ik mij ineens: ‘Ik weet het gewoon even niet’. Mijn schouders ontspannen en ik voel een vreemd soort kalmte over me heen komen. Ik weet het gewoon even niet en dat is ok.
Maskers
Dat is wel eens anders geweest. Jaren heb ik een masker gedragen, soms meer dan één. Het ‘ik ben sterk en stoer’ masker was populair. Maar vooral de maskers: ‘Met mij is niets aan de hand’ en ‘alles is onder controle’ waren favoriet.
Als de dood was ik dat iemand achter dat masker kon kijken. Kon zien hoe ik mij echt voelde. Onzeker, onzichtbaar en vooral verwart over mijn leven en mijn doel.
Want het pad dat ik volgde was dat wel van mij? Het werk wat ik deed, de stad waar ik woonde. Wilde ik hier wel zijn? Of leefde ik het leven van een ander? En niet dat van mij? Een leven van door mij ingevulde verwachtingen. Een leven als ieder ander, zonder zielsafdruk van mij.
Struikelen over verwachtingen.
Door te struikelen over ingevulde verwachtingen viel mijn masker af, en ik op de grond. Niks geen controle meer en ‘er is niks aan de hand’.
Een diepte, zo ontzettend donker volgde. Een tijd van complete radeloosheid, vermoeidheid en verdriet. Wie ben ik? Wat wil ik en wat moet ik nu toch doen?
In deze periode was ‘het niet meer weten’ mijn grootste angst. Ik voelde me kwetsbaar en dat maakte mij soms wanhopig. Mijn verstand draaide overuren, om alles maar te snappen, te plaatsen en op te lossen. Steeds weer opnieuw, zonder een geruststellende uitkomst.
Ik bleef maar piekeren, er kwam geen einde aan. Ik dacht: ‘Als ik maar blijf (be)denken dan weet ik vanzelf wat ik moet doen.’ Gedachten bleven komen en ik rende ze steeds achterna.
De wijsheid van je hart.
Maar wat ik toen nog niet wist, of eigenlijk veel te eng vond, was dat je gedachten niet alle antwoorden hebben. Juist niet. Gedachten zijn trucjes om je af te leiden. Af te leiden van de wijsheid van je hart.
Maar hoe kom ik dan bij die wijsheid? Door stil te worden, adem te halen, bij iedere gedachte die opkomt weer opnieuw. Van je hoofd naar je hart, door te ademen naar je buik.
En dat…dat betekent dat je het soms niet meteen weet. Geen idee hebt wat je moet doen. Want een antwoord op je vragen reikt je hart niet altijd direct op een dienblad aan. Soms vraagt je hart aan je om even niet te denken en te doen. Maar juist om niet te weten, en iets waar je tegenaan loopt of over piekert, er gewoon te laten zijn.
En daarin schuilt de kracht van de kwetsbaarheid. Want door je over te geven aan het even niet weten en gewoon te laten zijn, kan er ruimte ontstaan voor nieuw bewustzijn. Nieuw bewustzijn met een antwoord vanuit je hart.
Pauline Coppens
