Wat is dat toch; dat verlangen naar een ontmoeting met onze tweelingziel? En hoe gaat dat dan? Hoe voelt het, hoe ziet dat eruit en wat kun je ermee? Allemaal vragen waarvan ik weet dat ze jou, net als mij, bezighouden. En hoe meer we erover lezen, des te minder komen we te weten. Want het weten zetelt namelijk niet in ons hoofd, maar in ons hart.
Diep verlangen
Het verlangen onze tweelingziel hier op aarde te ontmoeten is een ongekend diep verlangen van velen. Het wordt aangewakkerd door vele romantische en idyllische verhalen waarover we uitgebreid kunnen lezen. Veelvuldig wordt dan ook gesuggereerd dat dit wel de ultieme samensmelting moet zijn.
Thuiskomen
Grote extase, ultieme herkenning, het gevoel van thuiskomen. Allemaal binnen één enkele ontmoeting. Velen van ons wachten op deze ontmoeting en hunkeren naar die thuiskomst.Ik lees over tweelingziel-ontmoetingen die enkel mogelijk zouden zijn wanneer je je in 5D begeeft. Ik kan je zeggen dat ik met een been in 3D wel degelijk mijn tweelingziel heb ontmoet. En ik heb het, met mij, ook anderen zien doen.
Er zijn namelijk geen voorwaarden voor deze ontmoeting hier op aarde of in de energie. Het is een illusie te denken dat we eerst een bepaald pad dienen te hebben gelopen alvorens we tot deze samensmelting kunnen komen.
Samensmelting
Toch smachten we naar en smullen we van de euforische verhalen waarin de samensmelting hier op aarde heeft plaatsgevonden. We hangen aan elkaars lippen als het over dit thema gaat. De twijfel spookt door ons hoofd: ‘Ben ik nu wel of niet met mijn tweelingziel?’, ‘Ga ik hem of haar ooit ontmoeten?’, of: ‘Ik heb hem ontmoet, het voelt zo als thuiskomen! Maar ik heb een relatie, wat nu?’
Toch is het akelig om te zien hoe deze ingebeelde ultieme samensmelting hier op aarde superingewikkelde en vaak pijnlijke situaties teweeg brengt. Relaties lopen stuk, omdat de ander niet voldoet. Men stapt in een affaire, de zoveelste partner wordt verlaten want: nee, deze blijkt het naderhand toch ook niet te zijn.
Een spoor van vernieling en gebroken harten
Dit gaat eigenlijk meer over het nastreven, of liever gezegd najagen. En we blijven ook maar rennen, hollen, vliegen en jagen. Totdat we erbij neervallen en ontdekken dat hij of zij misschien nooit gaat komen. Althans niet in dit leven, niet hier op aarde.
Ultieme liefdesband
Is het niet zo dat de meest ultieme liefdesband die je hier op aarde kunt nastreven die met jezelf is? Dat de ultieme symbiose, samensmelting, hier op aarde op de eerste plaats ooit kan plaatsvinden tussen moeder en kind?
Velen van ons hebben dat cruciale bindingsmoment niet ervaren. Wat al in de baarmoeder ontstaat door de afgifte van het zogenoemde knuffelhormoon oxytocine. Dit hormoon zorgt ervoor dat we ons geliefd voelen, het verbindt ons met onze moeder. Tijdens de zwangerschap, de geboorte en daarna.
Allemaal van cruciaal belang voor het laten plaatsvinden van de symbiose tussen moeder en kind. Dat ervoor zorgt dat het kind zich veilig en geliefd voelt. Zich thuis voelt.
Leegte
Wanneer deze binding, die van levensbelang is, niet heeft plaatsgevonden, doordat dit hormoon niet, of onvoldoende, wordt aangemaakt; doordat de moeder bijvoorbeeld niet in staat is om zich te binden aan het kind, ontstaat er een leegte. Een gat in onze ziel. Dan voelen we die leegte ons leven lang en blijven we zoeken naar vervulling van die leegte.
Het idee dat heelwording kan ontstaan na de ontmoeting en eventuele samensmelting met jouw tweelingziel kan het gevoel van deze leegte ogenschijnlijk vullen.
Echter het weerhoudt je van jouw eigen volmaaktheid en suggereert dat we niet compleet zijn. Niets is minder waar; we zijn volledig en volmaakt. Nee, niet geheel compleet. Hoe kan het ook wanneer we niet luisteren naar de ziel?
Thuis en leegte
Dan voelen we ons afgesneden. Dan willen we hier niet zijn, verlangen we naar ‘thuis’ en verplaatsen we onze aandacht naar van alles buiten ons. En daar ontstaat de leegte, de leegte die zo ontzettend pijnlijk aanvoelt, ons zo beangstigt dat we deze direct willen vullen. Vullen met alles waar we zo naar hunkeren, zo naar verlangen.
Naar alles waarvan we denken het onszelf niet te kunnen geven; dus moet een ander het gaan doen. Iemand die ons helemaal begrijpt, ons helemaal ziet en hoort. Onze ‘tweelingziel’. Onze andere helft. Pas dan zullen we compleetheid kunnen ervaren.
Stil
Tijdens de ontmoeting met mijn tweelingziel heb ik geen compleetheid ervaren. En ook geen euforie. Geen extase, geen vuurwerk en geen levensveranderende ervaring.
Er was wel herkenning, dat zeker. Een ongelooflijke diepe herkenning. En dat maakte me stil. Zo stil, dat er nauwelijks woorden zijn die deze ontmoeting kunnen omschrijven. En toch doe ik het. Om de mythe rond tweelingzielen enigszins te ontkrachten. Zodat jij kunt besluiten thuis te komen bij jezelf.
Tijdens onze ontmoeting overviel me de gedachte: ‘Oja… dit is het, dit zijn wij.’ En dit alles gebeurde tijdens een opstelling. Een opstelling met mijn tweelingziel waarvoor ik zoveel weerstand ervoer. Zoveel angst. Ik was inmiddels duidelijk geïndoctrineerd met de vele verhalen rondom tweelingzielen, terwijl ik dacht dat ik mij er aardig van had gedistantieerd.
Ergens lagen er blijkbaar toch overtuigingen en ideeën opgeslagen die ineens de boventoon voerden. Bijna in paniek was ik en in staat deze opstelling aan mij voorbij te laten gaan.
Verraad
Want wat als? Wat als zou blijken dat niet mijn lief maar een ‘ander’ mijn tweelingziel zou blijken te zijn? Dat voelde dan als vreemdgaan, ontrouw zijn. Dat zou betekenen dat het nooit, echt nooit meer hetzelfde zou zijn tussen ons! En dat had ik dan opgezocht. Alles kapot gemaakt. Voor eeuwig schuldig. Verrader.
Zie je, hoe al deze ideeën ongemerkt in jouw rugzakje terechtkomen en wanneer er aan geraakt wordt, weer kunnen opspelen? Het is niet jij die aangeraakt wordt, het is het idee dat aangeraakt wordt en vervolgens een nieuw verhaal gaat vormen. Alweer een verhaal over hoe het zou moeten zijn.
Angst en paniek
Angst en paniek dus. Het liefst was ik meteen de deur uitgelopen maar ik besluit mijn angst in de ogen te kijken en contact te maken met mijn ziel. Mij herinneren wie ik echt ben. Ik stap op de vloeranker.
Nog voordat ik mijn tweelingziel kan uitnodigen, zie ik hem naast me staan. Een diepe rust en kalmte vullen de ruimte en mijn hartchakra opent zich als een koker. Vanuit mijn derde chakra maak ik verbinding met de zijne. Het voelt warm. Wijds.
Herkenning
Onze zielen vermengen zich als één ziel. Fysiek zijn we niet meer aanwezig en toch aanwezig in het hier en nu om te aanschouwen, te ervaren. In verbinding te zijn. En ik herken. In wat ik voel en wat ik zie. Zo vertrouwd. Ja, deze ziel is deel van mij. Ik ben deel van hem. Ik herinner mij dat ik het altijd al wist. Bevestiging behoef ik niet. Enkel voelen, die verbinding. Het zijn. Het samenzijn met het beeld van mijn lief…
Bedankt vr jouw altijd inspirerende artikels. 🙂 Mijn ervaring. Het heeft geen zin om te zoeken nr je tweelingziel. Ik ben met hem samen en kende het begrip niet eens. Het beeld, de verwachtingen hoeven ook niet verheerlijkt te worden. Je tweelingziel komt of komt niet naargelang de flow. En naast de intense, prachtige liefde, kan de relatie ook behoorlijk lastig, spiegelend en uitdagend zijn.
Hoi,
Ik denk dat er met dit artikel niks onderuit gehaald is, alleen de bevestiging dat schrijfster haar tweeling -ziel daadwerkelijk al ontmoet heeft. In mijn ogen bestaat er niet zoiets als een tweelingziel, daar alle zielen tegelijkertijd ontstaan zijn, dus zijn we allemaal zielsverwant en zijn we gelijkwaardig aan elkaar. Dus kan je ziel niet een deel zijn van een andere ziel om die ziel weer compleet te maken. Alle zielen hoorden ooit bij elkaar waren een geheel en werden gesplitst in ontelbare perfecte zielen. Wel hebben we zielegroepen die elkaar kennen van heel veel vorige levens, vandaar herkenning als die zielen elkaar ontmoeten. Dit word ook wel zielsverwanten genoemd. Deze (h)erkenning en herinneringen voelen voor veel mensen aan als zijnde tweelingziel verbindingen. En is door mensen die dit hebben ervaren, die ervaringen opgeschreven en door veel mensen is dit ervaren als tweedehands ervaring. Doordat ze dit hebben gelezen of pas nadat ze een dergelijke ervaring hadden beleefd en er over lazen en deze ervaring in een stramien gingen plaatsen. De zielegroepen die elkaar kennen uit vorige levens waren vaak geliefden, broer, zus, moeder, vader, vriend, vriendin etc, vaak waren het heel veel levens waar deze zielen elkaar weer ontmoeten.
Ik vind dit een erg onduidelijk stuk. Ik denk dat je zelf wat inzichten hebt opgedaan, dat wat onduidelijk hebt verwoord en er een generieke conclusie aan hebt gehangen die wel iets te ver voert voor dit stuk tekst.
Er is tegenwoordig zoveel te vinden op internet over tweelingzielen. Er wordt meestal romantisch en zweverig over geschreven. Wat belangrijk te vermelden is, ga niet zoeken naar je tweelingziel. Dit heeft geen enkele zin. Als het in je zielscontract staat, komt hij/zij vanzelf op je pad. Al heel wat jaren geleden kwam mijn tweelingziel op mijn pad (van de eerste lichting). Het is absoluut niet alleen rozegeur en maneschijn. In tegendeel, vele tweelingzielrelaties haken vaak (lange tijden) af. De processen zijn te zwaar. Kunnen de confrontaties met hun ultieme spiegel niet meer aan. Geen enkel tweelingziel "verhaal" is hetzelfde en lopen anders. Omdat de persoonlijkheden, de ego's en de processen anders zijn. Gezien vanuit de ziel (zielscontract), is het de bedoeling door al deze processen heen te gaan. Eerst komen de hechtingen, ontkenningen, de afweermechanismen, de angsten, waar loop je voor weg, wat wil je niet zien etc. Dit te ervaren, te beleven en te doorvoelen. De les is onvoorwaardelijke liefde.
Wie op zoek is naar een zeer verhelderende en nuchtere omschrijving over tweelingzielen, lees dit stuk dan eens op internet: "Hoe zit het dan met een tweelingziel?" – Katrien Packo.
Ik raad jullie aan om ook de reacties te gaan lezen over dit stuk. Allemaal zo gigantisch herkenbaar!
Ik hoop dat ik op deze weg de twins een hart onder de riem kan steken. Geef niet op en heb vertrouwen in de processen.
Heel erg fijn deze uitleg, daar heb ik veel aan. Ik ga zeker het stuk van katrien packo opzoeken.
Waar hoop je op Rob wanneer het hele beeld onderuit gehaald zou worden? Dat je zou kunne stoppen met een zoektocht, een ingebeelde gevoel van in compleetheid? Of de opluchting ervaren dat er niet zoiets bestaat als een tweelingziel? Dat is namelijk precies wat ik wil bereiken met het delen van mijn ervaring. In de reacties lees ik veel verwarring, het zet aan tot zelfonderzoek en vragen. Heel goed! Dat is wat ik met de ontkrachting wil bewerkstelligen. Dat we nu eenmaal een tweelingziel hebben staat vast, we zijn opgesplitst uit onze engelenouders. Elke perceptie die daarop volgt, ons zelfbeeld en dat van de ander maakt het verhaal. En tijdens mijn opstelling werd dit volledig ontkracht, mijn verhaal. wat als zou blijken dat mijn lief niet mijn tweelingziel zou zijn? De angst, de verwarring. Maar mijn lief verscheen, hij is mijn tweelingziel. Zoals ik al vermoedde. En het veranderde niets. Er stond niets in mij op dat leidde naar een volgend verhaal. Het werd volledig ontkracht. Volledig. Het was, het is. Ontnuchterend en tevens zo bevrijdend.
Ik weet niet helemaal hoe zo'n opstelling gaat maar je zegt; Mijn lief verscheen en dat is mijn tweelingziel. Je was bang dat hij het niet zou zijn maar een ander en dat zou je relatie voorgoed veranderen, zeg je. Maar waarom laat je je eigen gevoel afhangen van een opstelling, behoefte aan bevestiging. Nu hoef je zelf niet meer verder te zoeken en kun je het loslaten, opluchting.
Als het hele concept tweelingziel er niet was geweest dan had je dit helemaal niet aan de hals hoeven halen maar gewoon vertrouwen dat hij de juiste is voor dit moment. En wellicht kan dit veranderen in de toekomst.
Ik ben nergens naar op zoek behalve helderheid. Het enige wat ik hoop is dat we onbevangen relaties kunnen aangaan en deze te ontdekken (zonder labels). Maar vooral vertrouwen op wat je zelf voelt, dat is de kunst. En vooral niet vast houden aan een vaag concept als een tweelingziel en je verliezen in het idee dat je bij elkaar moet zijn en niet zonder elkaar zou kunnen, de ander als je redder zien. Maar dat heb je al ontkracht.
In ieder geval bedankt voor het aanhalen van het onderwerp!
Zoals je zegt Rob lees ik ook dat je niet begrijpt hoe systemwerk werkt.Ik ga er nu hier niet inhoudelijk op in, dat is iets voor een ander artikel.Ter verduidelijking; ik stel mijzelf vragen, doe zelfonderzoek en deel mijn ervaringen opdat de ander herkenning vindt en ook zodoende als mens en ziel kan groeien.Jouw conclusie dat ik een opstelling aan ga om bevestiging te zoeken aangaande mijn relatie is onjuist. In dit artikel stel ik mij open en kwetsbaar op, op deze wijze is zelfrealisatie mogelijk. Dat behoeft geen verdere uitleg.Het is enkel bevragen, voelen en datgene wat je voelt onderzoeken zonder eigen interpretatie en conclusies.
Ik en men twin zijn samengekomen 18maand terug. Oogcontact, herkenning en verhaal begon in de 3D wereld veel drama, trekken, duwen, wanhoop, scheiding maar vooral heel veel liefde en we zijn u samen aan het smelten en over aan het gaan naar 5D. Geweldig. ❤ en je leest veel maar traject is voor ieder anders er is geen vast patroon volgens mij. Enkel lessen die je te leren hebt en je twin natuurlijk.
Hallo. Ik lees heel veel herkenning. Ik heb mijn tweelingziel ontmoet, waren een tijd samen en helaas niet meer. Ik ben nu een jaar verder en ik heb zoveel verdriet en pijn, omdat we niet meer samen zijn. Ik voel ook de pijn en alle liefde voor hem. Ik worstel hier elke dag mee en hopend dat we ooit weer samen komen. Het verhaal hierboven is heel mooi en herkenbaar, maar net als pauline zei: Onduidelijk einde. In de kop staat: de mythe wordt ontkracht. Maar ik lees verschillende stukken en ik snap nog steeds niet uw uitleg waarom de mythe is ontkracht.
Hai Nina,
met de mythe ontkracht, de titel, doel ik op de projecties, beelden, verwachtingen en percepties die we hebben van onze tweelingziel. In het verhaal laat ik zien wat mijn perceptie was; het idee dat ik samen ben met mijn tweelingziel in dit leven en wat als zou blijken dat dit slechts mijn perceptie zou zijn? Wat als zou blijken dat het beeld dat ik heb van hem, niet bevestigd zou worden tijdens de opstelling? Dan de beschrijving van de daadwerkelijke ontmoeting, waaruit blijkt dat hij het wel is. En daaropvolgend niet de euforie, niet meer de behoefte van de bevestiging maar juist de ontkrachting van al mijn percepties hoe het zou moeten zijn en de bevrijding die daarin ligt. Dat onze perceptie ons kan drijven tot ene eeuwige zoektocht die ons verder van onszelf laat af scheiden en we daradoor de heelheid niet ervaren. Dat we allen geboren zijn uit onze engelenouders, onze wederhelft bestaat en het niet altijd tot een ontmoeting en samensmelting hier op aarde hoeft te komen willen we een gevoel van heelheid kunnen ervaren. Want de heelheid ligt besloten in onszelf.
Hoi Daniella. Heel erg bedankt voor je uitleg. Ook heel mooi verwoord. Nu begrijp ik het en kan ik hiermee verder. Ik heb nog een weg te gaan en jouw uitleg helpt me hierbij. Hartelijk bedankt hiervoor.
Ik heb het juist andersom ervaren. Ik leerde hem kennen en mijn ervaring was dat dit absurd en bijzonder was. Omschrijven kon ik niet en kan ik nog steeds niet. Pas maanden later las ik over tweelingzielen.
Hai Kim,
ja de band die je voelt met je tweelingziel is inderdaad onbeschrijflijk. Dat behoeft geen woorden.
Onduidelijk einde. Is je lief nou je tweelingziel of een ander? En hoe ga je daar dan mee om? En wat brengt het je in je leven? Hoe verder? Je schrijft dat samensmelten met jezelf het belangrijkste is. Dus waarom nog schrijven over deze ontmoeting? Wat is de toegevoegde waarde?
Eerst suggereer je dat we compleet zijn, volmaakt en volledig in onszelf. Maar dan toch niet helemaal compleet???? Omdat we niet naar onze ziel luisteren? Verwarrend. Wat is je eindconclusie en tip?
Hai Pauline,
heerlijk hé dat dit een aanzet kan zijn tot allerlei vragen en zelfonderzoek. Mijn lief is inderdaad mijn tweelingziel en dat behoeft verder gene toelichting. En eigenlijk ook gene etiket. De opstelling liet mij zien dat elke perceptie die wij hierover hebben, leidt tot verwarring, strijd, angst, onzekerheid en een soms oneindige zoektocht. En in wezen zou je kunnen zeggen dat we als ziel nimmer compleet zijn daar delen van onze ziel ook in andere dimensies verblijven. Toch kunnen we een gevoel van heelheid ervaren wanneer we de illusie van afgescheidenheid doorbreken. En dat gebeurt wanneer we naar onze ziel luisteren en beseffen dat we niets of niemand buiten onszelf nodig
hebben. Je vraagt om een eindconclusie; die laat ik over aan de lezer..
Ik onderzoek mijn irritatie. Ik ben erg gevoelig voor spiritueel narcisme op dit moment,waar ik in mijn relatie mee te maken had. Het verwarren van de persoonlijke ervaring met wat goed is voor iedereen, doet alarmbellen bij mij rinkelen. Ik begrijp uit de commentaren dat het artikel gaat over de ontkrachting van jouw persoonlijke mythe over tweeligzielen. Dat ontwart, samen met het genuanceerde commentaar van Twin. Ik heb de ontkrachting van mijn mythe over tweeligzielen op mijn eigen wijze ervaren. Jouw persoonlijke verhaal zou makkelijk weer een nieuwe mythe of verlangen naar versmeltende zielen kunnen bekrachtigen. Dat is jammer.
Het is de kunst om het persoonlijke dichtbij jezelf te houden. Dan ook kan ieder het zijne eruit halen.
En welk beeld is dat Rob?
Eigenlijk het gehele woord tweelingziel en alle andere labels mogen van mij de afvalbak in. Het geeft zoveel verwarring en aandrang tot projectie dat het mensen alleen maar in de tang houdt. Je ontmoet altijd andere zielen en de een raakt je dieper of met andere stukken als de ander.
En inderdaad, volgens mij is de mythe niet ontkracht maar in stand gehouden. Wat is er volgens jou ontkracht Daniëlle?
Ik had gehoopt dat het hele beeld onderuit gehaald zou worden.