Lange tijd had ik geen idee van de puinhopen in mij. Ik was me niet bewust van het feit dat mensen al mijn leven lang mijn grenzen overschreden en dat ik dit had toegelaten omdat ik mijn grens niet vóelde. Toen ik mij hier bewust van werd, kwamen het bijbehorende verdriet en de boosheid aan de oppervlakte.
Ik was nauwelijks thuis in spiritualiteit, maar voelde intuïtief dat ik moest voelen en ervaren, toelaten wat zich aandiende en zo de diepere laag duiden.
Ik ontdekte dat sommige contacten niet zo liefdevol waren als ik altijd had gedacht. Nu pas werd ik me ervan bewust dat ik mijn unheimische gevoelens hierover mijn hele leven lang al wegstopte. Begraven onder gedachten zoals: ‘hij bedoelt het vast niet verkeerd’, ‘ze doet haar best’ en ‘het ligt vast aan mij’. Onder mijn sussende overtuigingen kwam de puinhoop tevoorschijn die ik zelf mede had gecreëerd. Ik moest de pijn en verdriet onder ogen zien die ik vanaf mijn kindertijd al met me meedroeg. Naast verdriet kwam er ook boosheid aan de oppervlakte. Ik kon het zelfs fysiek voelen: het tintelen van mijn handen, een warme vurigheid rond mijn hart en de stoom uit mijn oren. Een openbaring!
De deksel van de ketel
Het was alsof ik de deksel van een pruttelende ketel afhaalde.
Achteraf ben ik blij dat ik destijds niets wist van spirituele wijsheden. Wanneer ik had gelezen dat je niet mag oordelen, had ik beslist de deksel weer op de ketel gedaan. Ik zou me hebben afgevraagd of ik wel boos mocht zijn op de ander. Ik had er immers ook een eigen aandeel in? En in de gevallen waarin dat niet zo was, voelde ik het onvermogen van de ander om liefdevol te zijn naar mij toen ik nog kind was. Dit onvermogen was ontstaan vanuit hun eigen pijn.
Het toelaten van gevoelens, dat soms gepaard ging met verwensingen en oordelen, heeft mij veel geleerd over mezelf en anderen.
Voor mij is het een alchemistisch proces. Ik ben één grote borrelende ketel met emoties die zich gedurende mijn leven in mij hebben opgeslagen. Hieruit destilleren emoties en gevoelens zoals verdriet en boosheid. Door deze gevoelens de ruimte te geven, kunnen deze verdampen waardoor er een helderdere massa in de ketel overblijft: rust, vertrouwen en een groeiende blijdschap en levenslust.
Gevoelens loslaten schept ruimte voor begrip
Hoewel ik de spirituele wijsheid dat oordelen je niet verder helpt volledig onderschrijf, behoeft het wat mij betreft nuancering.
Ik zie het (durven) toelaten van gevoelens, gedachten en ook oordelen als een voorwaarde van spirituele ontwikkeling. Wanneer je de pijn in al zijn rauwheid voelt, kunnen er gemakkelijk verwensingen en tirades ontstaan, gericht op de vermeende veroorzaker van je pijn. Ik heb mijn verwensingen nooit naar de persoon zelf geuit, maar heb hier wel in de veiligheid van mijn huis ruimte aan gegeven.
Soms leefde ik me uit op de bokszak. Andere keren zette ik naar mijn partner uitgebreid uiteen hoe oneerlijk het wel niet was van de ander. Dit ging soms gepaard met stevige veroordelingen. Door op verschillende manieren lucht te geven aan mijn gevoelens, ontstond er ruimte voor een nieuw bewustzijn waarin ik zowel mezelf als de ander beter begreep. Ik begreep dat vervelende opmerkingen van anderen vaak geen verband hielden met wat ik had gezegd of gedaan. Dat maakte dat deze mij minder raakten en dat ik me minder verantwoordelijk voelde voor het gevoelsleven van de ander. Het gevoel vanuit mijn kindertijd dat ‘het wel aan mij zou liggen’ nam af, net als de druk om ‘het goed te doen’.
Als de heftige emoties waren gaan liggen, kon ik met begrip en compassie naar de ander kijken. Dit maakte dat de oordelen al snel afnamen. Ik werd me ervan bewust dat het gedrag van de ander vooral voortkwam uit onvermogen.
Mededogen groeit
Een van de eerste keren dat ik echt diep in mezelf keerde en contact maakte met mijn pijn, kwam een naaste in beeld. Het contact met deze persoon was mijn hele leven al moeizaam en soms zelfs pijnlijk. Ik had nooit begrepen wat maakte dat ze zich veroordelend naar mij toe opstelde. Tot dit moment.
Er verscheen een beeld van haar waarin de tranen over haar wangen biggelden. Haar verdriet en gevoelige aard waren duidelijk voelbaar. Maar ik zag ook hoe ze omgeven was met een energetisch traliewerk. Haar pijn was een energetische gevangenis. Dit maakte dat ze weinig liefdevol kon zijn naar mij toe. Mijn boosheid nam af en er kwam plaats voor mededogen en compassie.
We zijn lerende
Is het niet zo dat we mogen leren om minder te oordelen? We mogen hierin groeien. Wanneer je jezelf oplegt dat je niet mag oordelen, is de kans groot dat je je ware gevoelens onderdrukt. Want zie maar eens de balans te houden tussen oordelen, een mening hebben en je grens aangeven. Waar houdt een mening op en begint het oordeel? Best ingewikkeld als je het mij vraagt.
Het helpt in ieder geval om onderscheid te maken tussen gedrag en de persoon.
De draak in mij
Mijn weg verdient vast niet de spirituele schoonheidsprijs. Soms had er zeker meer nuance in gemogen. Maar toch, dit is mijn weg.
Ik ben dankbaar dat ik in de beginjaren van mijn proces niet op social media zat, waar talloze spirituele wijsheden en quotes de revue passeren. Wanneer ik had gelezen over het ‘niet mogen oordelen’, had ik me dat zeker aangetrokken. Dan was mijn verstand vóór mijn ontploffingen gaan liggen en had ik spiritualiteit meer van uit mijn hoofd beleefd.
Juist de rauwheid en diepte van mijn emoties zijn voor mij waardevol geweest. Ik leerde een kant van mezelf kennen die ik nooit had vermoed. Mensen typeerden mij altijd als ‘lief’; ik was toegeeflijk en eindeloos begripvol. Juist door de pijn ruimte te geven, ontdekte ik dat er ook een drakenenergie in mij huist. Inmiddels is deze getemd. Ik heb geleerd om mijn grenzen te voelen en aan te geven. Nou ja, meestal dan!
Om je spiritueel te kunnen ontwikkelen, is ‘eerlijk zijn naar jezelf’ essentieel. Eerlijk zijn over je gevoelens, deze toelaten en erkennen. Ze zijn een belangrijke wegwijzer op je pad. Dat je daarbij af en toe uit de bocht vliegt en verzandt in oordelen, kan erbij horen. Dit is naar mijn idee niet erg, zo lang je je ervan bewust bent dat ook dit mag transformeren.
Iedere maand geef ik een openbare Facebook Live waarin een thema centraal staat zoals Gevoelens toelaten, Grenzen stellen en Contact maken met je hart. In deze lives deel ik ervaringen uit de praktijk, geef ik tips, is er ruimte voor reacties en vragen en sluiten we af met een gezamenlijke oefening. Mijn Facebook pagina is Praktijk De Gnostische weg. De lives vinden plaats op de laatste zondag van de maand om 10:00. De eerstvolgende is op 25 september. Voel je welkom!
Cut the crap tegen programmeringen in jezelf en anderen zeggen is iets anders inderdaad dan wanneer je het tegen jezelf gebruikt en tegen anderen op persoonlijk vlak. Hoewel het uiterlijk hetzelfde lijkt en niet altijd in mooie woorden wordt uitgedrukt, drukt het de ander juist op zijn verantwoordelijiheid van het aanhangen van meegaan in geloofssystemen waar jij dan voor ‘twee’ korte metten mee maakt.
Het schuldgevoel van patronen doorbreken zit diep omdat het de verbondenheid en stille akkoordjes, als knopen doorhakt. En vaak willen wij de ander zoveel ruimte laten, dat we verstikken in ons ‘ruimte geven’.
Voor mij werkt het steeds beter om veel alleen te zijn en zonder woorden bepaalde mensen los te laten of een gesprek snel af te breken als ik merk dat de ander klaagt, wijst, onbewust doet, daarmee ontkennend dat we het van binnen gewoon heus wel weten. Want we doen te vaak alsof we het niet weten van binnen, zodat we een zoektocht kunnen starten naar waarheid die dan juist veel omzeilt en daarmee verbanden legt die als knopen dan weer doorgehakt moeten worden.
Ik verweet het mezelf ‘vroeger’ dat ik dan kennelijk wilde dat iemand net zo over zaken dacht als ik. Maar het gaat juist om het loslaten van het ‘denken over zaken’ en meningen. Ook hoeft iemand niet spritueel transparant te zijn voor mij omdat dat voor diegene is.
Vreugde, beetje gezelligheid, een wang strelen, spritueel Leven in Spirit en Vorm. Zodat meningen, niet vervangen hoeven te worden door een constante transparantie van spiritualiteit. Oordelen is voor mij dan ook het patroon herkennen waar de ander mij in iets onbewusts wil trekken als slachtoffer. Zowel waar hij/zij wil dat ik mijn OOR Moet DELEN. En daar waar ik mijn oor wil delen, deel ik dit niet met mensen die nog steeds iets halen, uit bijvoorbeeld klagen. Mooi artikel, bedankt!
Spiritualiteit kan vaak meer verwarring brengen over jezelf en hoe te handelen dan dat het helpt. In de basis zoeken mensen het op omdat er het gevoel is niet goed te zijn of te moeten veranderen. Alles wat te doen valt is eerlijk zijn en kijken naar jezelf. En dan vooral daar geen oordeel over hebben. Een onderzoekend karakter hebben vanuit een nieuwsgierigheid. We zijn allen even mens en iedereen ervaart gevoelens van kwaadheid jaloezie wrok vijandigheid etc. Niemand is minder mens
Whaauw Suzanne, bedankt om dit nu te delen!
Mijn gevoel werd al heel pril uit overleving de mond gesnoerd en na jaren van de éne na de andere depressie gevolgd door een burn-out…ik was al die jaren diep vanbinnen overtuigd door mijn jeugd, dat ik slecht was. Later kwam er het gevoel van “damaged goods” bij want ik leek nergens bij te passen in de samenleving.
Dan deed ik er nog eens bijna 3 jaren over, om op mijn 51ste eindelijk “mijn zijn” en mijn gevoel (ens) toe te laten en te erkennen.
Mijn gevoel lijkt echt in haar “kinderschoenen” te staan en sinds een paar maanden kan ik ook behoorlijk te keer gaan…wat erin zit moet eruit.
Net zoals jij probeer ik er anders mee om te gaan; het mag/moet er ook zijn maar zo een stortvloed van (oude) emoties komt niemand persoonlijk toe (in mijn geval)…dat gebeurd eigenlijk om iets over onszelf te tonen…toch slaagt mijn gevoel er nog in, een loopje met mij te nemen…al doende leert men hè.
Iedereen heeft een eigen verhaal, een eigen basis, eigen hindernissen of blokkades, bewust of onbewust…ieder individu kan maar doen, wat ie maar weet of kan op dat moment…zo probeer ik ernaar te kijken.
Toch herval ik nog makkelijk in de basis die er gevormd werd en dan twijfel ik weer aan even mezelf.
Jouw bevestigende woorden brachten me weer bij mezelf.
Hartegroet!
Mooi artikel Susanne, herkenbaar.
Aanpassen, mezelf wegcijferen, vaak voor de ander klaar staan en bovenal niet oordelen!
Dit heeft mij tot doel niet meer gekwetst willen worden.
Maar ik kwets nu mezelf!
Mijn hart zit op slot en mijn hoofd/gedachten maken overuren.
Compassie, liefde, vreugde is wat ik wil voelen.
Voluit leven! En idd daar horen boosheid en verdriet toelaten ook bij.
En ook ja, grenzen aangeven.
Stapje voor stapje gaat het heel langzaam de goede kant op.
En zoals dat lied van Acda en de Munnik gaat, komt het nu niet dan doen we het gewoon nog een keer!
Geen zorgen, ik kom er wel.
En bedankt voor je openhartige verhalen,
dat geeft de burger moed..!
Hartelijke groet, Helen
Dag Helen,
Wat verwoord je dat treffend, dat je jezelf kwetst. Heel pijnlijk om te ontdekken maar een belangrijk begin tot heling. Het is voor het eerst in de moderne geschiedenis dat we zo diepgaand transformeren. Het is nogal wat, daarin mogen we ons zelf de tijd gunnen. Zoals je zegt: stap voor stap! Ik wens je veel licht en liefde op je pad. En fijn om te horen dat de artikelen je moed geven. Hartegroet, Susanne