Ik ontvang ontzettend veel e-mails van ouders met thuiswonende Indigo’s die werkeloos, ongemotiveerd, depressief en boos zijn. Ze hebben de leeftijd om hun dromen en talenten te onderzoeken, maar vaak hangen ze maar wat rond met vrienden, spelen videogames of experimenteren met alcohol of drugs. Ze ondernemen totaal geen stappen om richting te geven aan hun eigen leven.
Wat doe je als ouder als je kinderen niet het huis willen verlaten en alle aangeboden hulp die je ze aanbied en alle inspanningen die je voor hun verricht weigeren? Schop je ze de deur uit of blijf je afwachten en hopen dat ze uiteindelijk hun weg vinden? Het is een mogelijke keuze, een die veel ouders tegen komen. Ik had dat ook en het was geen makkelijke tijd.
Wat het allemaal nog eens erger maakt is dat er minder banen beschikbaar zijn, veel arbeidskrachten zijn werkeloos en de jongvolwassen Indigo’s moeten concurreren met de meer ervaren sollicitanten. Ze zien het nieuws en lezen de krant, dus ze weten dat de situatie niet optimaal is. En dat geeft ze nog meer redenen om niet te veel moeite te doen. In hun gedachten zullen ze niet slagen, zien ze geen hoop, dus waarom proberen? Dit is wat ze doen als ze in een cyclus van boosheid en depressie terecht komen, wat zichzelf blijft voeden tot zeer niet langer hun weg kunnen vinden.
Je hebt geaccepteerd een Indigo kind op te voeden, omdat jij ze het beste kon voorbereiden op hun levenspad. Jij gaf ze de capaciteiten en kennis die ze nodig hadden en zorgde ervoor dat ze beschermd waren. Maar er komt een tijd dat jouw rol als verzorgende ouder moet veranderen en het is vaak zo dat jij het proces op gang moet brengen, omdat ze dat zelf niet doen. En als ze het huis niet willen verlaten, dan is aan jou de keuze om af te wachten of om andere maatregelen te nemen. Met mijn Indigo zoon wachtte ik bijna een jaar voordat ik hem een deadline van drie maanden gaf, waarna hij het huis zou moesten verlaten. Hij was erg kwaad, noemde me een slechte moeder en toen een paar weken later, wist hij zich in te schrijven voor een technische opleiding en is nu gelukkig in zijn carrière.
Het was niet makkelijk om die keuze te maken, want ik wilde hem niet de straat op sturen en hem aan zijn lot overlaten, omdat hij steeds dieper weg zakte in zijn depressie. Maar ik wist ook dat hij wat motivatie nodig had om zichzelf daaruit te krijgen. Hij wist dat ik hem na drie maanden de deur uit zou zetten, dus na zijn boosheid begon hij zijn opties te overwegen. Dit is misschien een alternatief die voor jou niet zal werken, je zult misschien niet in staat zijn om jouw Indigo te vertellen dat ze het huis uit moeten, maar je moet wel standvastig met ze zijn en je niet laten beïnvloeden door hun woede. Mijn zoon bood later zijn excuses aan en zei dat als ik geen deadline had gezet, hij nooit naar school zou zijn gegaan. Er is hoop, doe wat het beste is voor jou en laat je Indigo weten dat je van ze houdt, dat je ze steunt, in ze geloofd en dat je ze wilt helpen hun pad te vinden waarin ze gelukkig en tevreden kunnen zijn.
Vertaling: Natasja, ©2014 www.nieuwetijdskind.com
andere artikelen Jennifer Hoffman op deze site
Ha Solome,bedankt voor je prachtige reactie!!! Hartverwarmend!!Is solome je echte naam?
Wees wat mij betreft maar lekker die 'bedreiging'(prachtig gedaan toen naar je kinderen en ouders toen)…beter verwoord voor de toekomst:'transformator'!!!Zo herkenbaar allemaal!!!De wereld heeft je nodig Solome!!! Wat doe jij in het leven als ik vragen mag?
Engelenliefs,
Michèle
@Michele, Dag Michele, dank je voor je reactie. Ik reageer liever privé want de reactieruimte is niet bedoeld om dergelijke vragen te beantwoorden. Zijn dan bovendien voor iedereen zichtbaar 😉 Als je een mail stuurt naar weerspiegelingen@gmail.com dan zal ik per omgaande antwoord geven op je vragen.
Wat fijn dat je dit deelt met de wereld en dat het zo ook bij mij terecht kwam.Dank je wel.
Mijn zoon vertoonde vergelijkbaar gedrag. Ik was al zover dat ik hem bepaalde opties heb gegeven, maar twijfelde wel een beetje aan mijn moederschap. Dit geeft me net dat stukje bevestiging die er voor zorgt dat ik me sterk voel in de grens aan geven en de keus voorleggen.
Studeren en thuis mogen! wonen tot 25, studie af of niet. Of werken en de deur uit om oa te leren wat het is vaste kosten te hebben en zelf een huishouden(tje) te runnen.
Succes en plezier lieve ouders. Grenzen aangeven is ook houden van.
Warme groet, Annemieke
Poor you. Je hebt voor jezelf gekozen maar had vast niet dit resultaat op het oog…:(
Heel goed plan, alleen heeft het me dus wel een breuk met mijn kinderen bezorgd. Ik heb ze nu al meer dan 4 jaar niet gezien omdat ik een ontaarde moeder ben volgens hun. Ze waren 19 en 23 destijds. Ik ben zelf HSP-er en mis mijn kinderen verschrikkelijk. Het zal ook nooit meer goed komen, ze willen echt niet meer.
Het is bij ons ietsjes anders gegaan, ik ben zelf weggegaan en DAT nemen ze me dus kwalijk. De oudste bepaalde alles bij mij in huis, de jongste zat inderdaad hele dagen op zijn kamer (niet te gamen) wel muziek te luisteren etc. Ze waren totaal onbereikbaar voor mij, luisterden nergens meer naar, met als gevolg dat ik na verbreken van mijn relatie met hun stiefvader ben weggegaan (ook voor mijn eigen veiligheid) en dus nu op meer dan 300 km van ze zit en met geen van beiden nog contact heb. Ik hou ontzettend veel van mijn kinderen, heb inmiddels ook al kleinkinderen, maar zal ze dus nooit meer zien of spreken.
Goed stuk! Vooral die deadline slim plan. Heeft Zoon/dichter even de tijd om boos te zijn en te wennen aan het idee. ik werk met kids/jongeren die al eerder op een vergelijkbare manier ‘stilgevallen’ zijn in hun ontwikkeling. Bij hen hetzelfde beeld. Het is niet goed als ouders altijd het kind volgen. Soms moet je ze ‘aanslingeren’. Dan komen ze als een Dieselloc op gang. Eerst langzaam, dan steeds sneller.
In de zeventiger jaren had ik een relatie met een jongen die zeer hoogsensitief/hoogbegaafd was. In die tijd was daar vrijwel geen aandacht voor. Zelfs popsterren als Jim Morrison, Nick Drake en Janis Joplin werden niet als zodanig (h)erkend. Zelf kon en kan ik me behoorlijk goed staande houden, maar mijn geliefde voelde zich niet welkom op aarde en maakte op negentienjarige leeftijd zelf een einde aan zijn leven. Zelf kreeg ik samen met mijn huidige man drie Indigo kinderen. Onze oudste zoon heeft vijf jaar nodig gehad voordat hij na zijn Gymnasiumperiode wilde gaan studeren. Nu gaat hij naar het derde jaar van een HBO-opleiding en zit heel goed in zijn vel. Achteraf gezien zijn we heel blij dat we hem die tijd gegeven hebben om zelf het moment te bepalen waarop hij in beweging wilde komen. Ik begrijp dat dit voor heel veel ouders een brug te ver is, maar wat heeft het voor zin om je kind dusdanig te pushen dat hij of zij uit wanhoop (of angst om uit huis gezet te worden) maar aan de een of andere studie of baantje begint. Het is een zeer fragiel en delicaat evenwicht. Bij onze oudste zoon leek het aan de buitenkant alsof hij stilstond, of zelfs stappen achterwaarts zette. Toen de tijd rijp was en hij zelf van harte “ja” kon zeggen maakte hij enorme sprongen voorwaarts. Wat ik zou willen zeggen is: houd onvoorwaardelijk van deze bijzondere kinderen, steun ze waar je maar kunt en heb eerbied en respect voor hun eigen wijsheid. Ze weten heel goed wat ze echt nodig hebben en soms is dit een paar jaar rondlummelen. So what? Deze generatie moet straks tot hun 70e doorwerken. Laat ze lekker genieten van hun jeugd. Als Indigo kinderen hebben ze het al moeilijk genoeg in deze wereld.
@Salomé, Ha ben zo blij dit te lezen,als 40-jarige i digo zakte ik al weg toen ik las over het ultimatum stellen. De ene indigo is de andere niet, er zijn veel gradaties in hooggevoeligheid. De 1 gelooft in Engelen en manifesteert voor het collectief goed,de ander is een politiek leider en heeft geen kaas van Engelen gegeten nu in dit leven. Dit even als voorbeeld. Het is schitterend als je ouders hebt die je begrijpen,maar in het geval van Jennifer Hofmann was dat voor mij de ommekeer geweest om nooit mijn contact met Engelen te herstelllen 4 jaar geleden. Verder studeren zou mij volledig afgebracht hebben om mijn wijsheid nog ooit te durven uiten. Dat zou mij in regelrechte zelfmoord gebracht hebben. de leiderschapvisie die ik heb moet ik zelf uitdragen!Dus niet de gouden oplossing voor elke indigo!! Ik had 2 psychiatrische en hoogevoelige ouders even in het kort waardoor het er niet in zat goed begeleid te worden. Mijn wens was om ouders te mogen hebben gehad als salome!!
@Michele, Het kan ook niet anders; je snapt pas echt een indigo als je er zelf 1 bent,anders zouden we hier simpelweg niet hoeven te zijn!
Engelengroet,michèle
@Michele, Heel ontroerend hoe mijn woorden in jou resoneren Michele. En uiteraard ook om te lezen hoe goed jij in staat bent om je eigen grenzen aan te geven en in te voelen wat goed voor JOU is. No matter what…. Als kind voelde ik me een volwassene in een kinderlijf en mijn man en ik zagen dit ook meteen bij onze kinderen. Ik weet nog heel goed dat ik op vijfjarige leeftijd al dacht: “Oh, mijn God, ik ben in een wereld vol gekken en dwazen terecht gekomen”. Zo scherp zag ik toen al het verschil tussen echt en onecht. Tussen wat mensen met hun mond belijden en met hun hart voelen c.q. qua gedrag tonen. Onze kinderen kregen dus alle drie heel veel vrijheid en mochten eigenlijk alles wat ze wilden. Dat was vaak heel bedreigend voor andere ouders, die veelal in de modus zaten van straffen en belonen. Het zijn alle drie prachtige jonge volwassenen. Heel gevoelig, maar ook weerbaar genoeg om in onze huidige maatschappij hun plek in te nemen en daarvan te genieten. Onbegrip en weerstand kunnen je tot wanhoop brengen als indigo, maar je kunt ook dag aan dag in je eigen kracht blijven staan en innerlijk weten en beleven dat het leven hier op aarde een inwijdingsweg is. We hoeven het niet alleen te doen. Ook op aarde kom je de nodige engelen tegen Michele. Maar soms hebben ze zich heel goed vermomd 😉