Depressies kunnen jou de grootste schat brengen

Wat weet een jurist nu van depressies en hoe daarmee om te gaan? Dat was de strekking van een reactie die ik onlangs kreeg naar aanleiding van mijn artikel ‘De irreele angst voor depressie‘. Alleen het was geen vraag die mij werd gesteld, maar een oordeel. Als mij echter was gevraagd hoe ik bij mijn visie hierop ben gekomen, dan had ik mijn verhaal kunnen vertellen en dan had het antwoord wellicht wel kunnen inspireren. Want alleen vanuit eigen levenservaringen ontstaan de verhalen met een boodschap voor anderen. En dat is wat ik doe als coach, jurist en schrijver. Maar ook als mens. Ik deel vanuit verbinding en authenticiteit mijn verhalen.

Ik weet nog goed hoe ik als jong meisje mijn eerste depressieve gevoelens ervaarde.

Gevoelens van eenzaamheid, afgescheidenheid en angst. Nu weet ik waar ze mee te maken hadden. Maar toen was voelde het vooral heel donker en alleen. Nachten vol nare dromen. Liefst klaarwakker willen blijven, maar dat natuurlijk niet kunnen volhouden en dan begon de wereld te draaien en werd ik meegenomen in een kolkende tunnel. Iets trok me naar een andere wereld, maar ik was er doodsbang voor.

De dagen waren prima, maar als hooggevoelig meisje met heel veel idealisme en vele dromen over een mooie liefdevolle wereld, was de realiteit toch vooral erg teleurstellend. Niet alleen wat mensen elkaar aandeden, maar ook de oordelen naar mij toe raakten me diep. Ik vond de wereld waarin ik leefde onrechtvaardig, oneerlijk en hard. Ik was vaak verdrietig en voelde me onbegrepen. Ik verlangde naar liefde, naar verbinding, maar vond het niet. De wereld van de geesten en de dood trok me aan, maar verlamde me ook van angst.

Jaren kon ik hier op een bepaalde manier mee leven.

Ik schreef verhalen en gedichten en sportte veel. Maar het hielp slechts oppervlakkig. Onderhuids werd het gevoel van angst en eenzaamheid groter. En ik begon te twijfelen aan mijn waarde. De omstandigheden en ervaringen in mijn leven bevestigden dit beeld in mijn hoofd en nadat mijn opa was overleden belandde ik in een neerwaartse spiraal en ontwikkelde ik zo rond mijn zeventiende anorexia. Ik ging enkel naar school vanwege dat het een uur fietsen was en keerde dan direct weer om, zodat ik thuis verder kon sporten. Elke calorie die ik at, moest er direct weer af. Op mijn slechtste moment woog ik 46 kilo.

Toch voelde ik me dik. Maar zoals ik laatst las in een bericht op Facebook van iemand, is dik zijn geen gevoel. En dat klopt, ik voelde me vooral waardeloos. Ik had weinig zelfliefde en nauwelijks eigenwaarde. Ik voelde me onzichtbaar en onbelangrijk. Het tellen van de calorieën, het extreem sporten en zo dun mogelijk willen zijn was vooral een schreeuw om aandacht.

Alles was een poging om vooral niet te voelen wat er echt in mij speelde.

Het was een vlucht, een cover-up van de depressieve gevoelens die ik had. Ik weet echter wel nog goed het moment waarop mij moeder aan mijn bed zat, mijn pols pakte en zei: “liefje er blijft zo niets van je over, wat is er toch met je.” Ik deed alsof ze het zich inbeeldde. Er was niets met mij aan de hand. Maar toen ze weg liep moest ik huilen. Ze zag me dus blijkbaar wel. Het viel haar wel op. Ik bestond dus wel.

In die periode las ik ‘Van de koele meren des doods‘ van Frederik van Eeden. Een boek over de psyche van de vrouw, hoe zij zoekt de koele meren des doods, waar verlossing is, en hoe zij die vond. Ik was gefascineerd door dat boek. Las het meerdere keren. Ik vond herkenning. En daardoor vond ik kracht en mijn weg terug. Ik kwam uit mijn dal.

Ondanks echter dat ik vreugde ervaarde, leuke dingen deed, ambitieus en ondernemend was, bleef er iets knagen.

Dus kwam er weer een periode van depressiviteit. Ik ging weer meer nadenken over de dood. Heb zelfs vaak op het treinstation gedacht: “Wat als ik ervoor spring. Zal er dan liefde en rust zijn.  Zullen ze me missen. Zullen ze me dan wel zien?”

Ik deed het echter nooit. De roep van mijn ziel om iets moois in de wereld te zetten was groter dan mijn zoektocht naar verlossing van mijn pijn en angsten. Perioden van hoop, vreugde en geluk wisselden zich af met perioden van diepe dalen door gebeurtenissen in mijn leven. Ik verdiepte me steeds meer in spiritualiteit, in een bewust leven vanuit liefde. Door de vele trainingen, vrouwenworkshops en behandelingen kwam ik steeds dichter bij mezelf. Ik voelde steeds meer verbinding, ik voelde weer. Dat was al heel wat. Ik raakte niet meer verward door gevoelens, maar leerde er mee om te gaan.

In die periode waarin ik zoveel inzichten kreeg kwam ik in een burnout terecht. Wat een geluk.

Want daardoor werd ik vrijgesteld van werk en schreef ik mijn eerste boek met de titel toepasselijke titel Heimwee in je hart. Het stond symbool voor de zoektocht die ik had afgelegd naar liefde. In al die jaren zocht ik naar liefde en verbinding buiten mijzelf, maar vond het uiteindelijk in mijzelf, in de verbinding met mijn hart.

Er viel veel op zijn plek, maar toch bleef er iets donkers zitten. Met als gevolg dat ik rond mijn dertigste in een zware depressie terecht kwam en vast kwam te zitten in een destructieve relatie. Ik stond in die perioden vaker bij de trein. Ik dacht herhaaldelijk aan de dood en hoe me dat zou verlossen. Maar angst verlamde me. De angst om te leven, maar ook de angst om dood te gaan.

Toen ik uiteindelijk op mijn diepste punt belandde en ook mijn lichaam het bijna opgaf kwam ik op een keerpunt.

Eigenlijk zelfs nog doordat een psycholoog me antidepressiva aanraadde en een arts tegen me zei dat mijn eierstokken verouderd waren waardoor ik toen al in de vervroegde overgang zou zijn. In die periode kwam ik ook op straat te staan. Geen werk, geen geld, geen huis. Dat was het moment waarop ik dacht en nu ben ik er klaar mee. Al het innerlijk werk dat ik had gedaan, alles wat ik voor anderen had gedaan, het voelde alsof het niets had uitgemaakt. Ik was op.

En ik kwam weer op datzelfde punt in mijn leven. Ik wat een beslissing ken. Blijf ik de wereld te hard vinden, verhard ik daarom zelf en kies ik voor de dood als verlossing of kies ik voor (zelf)liefde en het leven. Ik besefte toen dat ik ondanks al mijn soulsearching en al mijn goede bedoelingen nooit echt iets geheeld had. Er zat nog een oude pijn, een gemis, een verlangen. Die riep om aandacht. Het was de herinnering in mijn hart aan een overvloed aan liefde, aan de bron van ons bestaan, welke me trok naar het donker, maar niet om dood te gaan, maar juist om daar weer herboren te worden. En deze roep had ik wel gehoord, maar iedere keer luisterde ik maar even en sowieso interpreteerde ik hem verkeerd.

Het werd tijd om stil te worden, naar binnen te keren, te voelen, echt te voelen, en te helen.

Ik koos nu niet voor wegvluchten, voor de makkelijkste of kortste weg. Ik koos er niet voor om het te negeren of om het te onderdrukken met medicatie, maar ik koos voor mezelf. Voor het voelen, aangaan en me ermee te verbinden. Al die jaren zocht ik naar liefde en verbinding, maar door de wolken in de wereld om me heen zag ik het licht niet. Die wolken werden donkere lagen om mijn ziel, waardoor mijn hart zich sloot en angsten, onzekerheden en frustraties mijn leven gingen beheersen. Maar vooral ook bleef ik hierdoor iedere keer weer op hetzelfde punt terechtkomen en mijn eigen verhaal herbeleven en bevestigen.

Ik ging de uitnodiging aan en ging op zoek naar de vragen die mijn hart mij stelde.

Ik ontdekte de pijn en emoties, maar ook het verlangen, de wijsheid en vanuit die verbinding kwamen de antwoorden waarnaar ik al zo lang zocht. Ik verlangde naar verlossing en vond die in de diepste dalen van mijn ziel. Daar (her)vond ik mij zelf en wie ik werkelijk ben.

Een depressie nodig je uit om naar binnen te gaan, om de roep van je ziel om liefde en verbinding met jezelf te horen en ernaar te luisteren. Zodat jij je kunt herinneren wie je bent en vanuit die bron je leven vorm kan geven. Daar en enkel daar vind je de antwoorden en jouw weg en richting. Daar vind je jezelf.

Doordat ik vanuit het diepst van mijn ziel weer ben opgestaan weet ik nu dat wat er ook op mijn pad komt ik dit aankan.

Ik ben sterk en veerkrachtig. Ik kan door een hel gaan, ik kan in de zwaarste emoties meegaan, want ik weet nu waar ik mijzelf weer vind. En vanuit die verbinding kan ik mijzelf en mijn leven weer opbouwen en herinrichten. Dit is de grootste kracht van (hoog)gevoelige mensen, van mensen die bewust durven leven, naar zichzelf durven kijken en vanuit hun hart het leven tegemoet gaan. Zij kunnen uit de onuitputtelijke bron van zelfliefde en innerlijke kracht elke uitdaging aan.

Het is daarom dat ik weet dat depressies jou de grootste schat kunnen brengen.

Als je weet hoe je deze oprollende beweging naar binnen kunt maken, dan kun je ook weer ontrollen. Want het naar binnen gaan vergt moed en vertrouwen, terwijl er alleen maar angst en onzekerheid is. Terwijl als je weer naar buiten treedt je dit doet vanuit de liefde en kracht van je hart. Dus gaat dat moeiteloos.

We zijn massaal bang voor depressies, maar als iedereen ze durft te gaan omarmen, als we onszelf en onze kinderen leren hoe hiermee om te gaan, dan kan de wereld vol liefde stromen en misschien, heel misschien, zal dat licht dan wel te verblindend zijn. En is dat waar we echt bang voor zijn.