Wat weet een jurist nu van depressies en hoe daarmee om te gaan? Dat was de strekking van een reactie die ik onlangs kreeg naar aanleiding van mijn artikel ‘De irreele angst voor depressie‘. Alleen het was geen vraag die mij werd gesteld, maar een oordeel. Als mij echter was gevraagd hoe ik bij mijn visie hierop ben gekomen, dan had ik mijn verhaal kunnen vertellen en dan had het antwoord wellicht wel kunnen inspireren. Want alleen vanuit eigen levenservaringen ontstaan de verhalen met een boodschap voor anderen. En dat is wat ik doe als coach, jurist en schrijver. Maar ook als mens. Ik deel vanuit verbinding en authenticiteit mijn verhalen.

Ik weet nog goed hoe ik als jong meisje mijn eerste depressieve gevoelens ervaarde.

Gevoelens van eenzaamheid, afgescheidenheid en angst. Nu weet ik waar ze mee te maken hadden. Maar toen was voelde het vooral heel donker en alleen. Nachten vol nare dromen. Liefst klaarwakker willen blijven, maar dat natuurlijk niet kunnen volhouden en dan begon de wereld te draaien en werd ik meegenomen in een kolkende tunnel. Iets trok me naar een andere wereld, maar ik was er doodsbang voor.

De dagen waren prima, maar als hooggevoelig meisje met heel veel idealisme en vele dromen over een mooie liefdevolle wereld, was de realiteit toch vooral erg teleurstellend. Niet alleen wat mensen elkaar aandeden, maar ook de oordelen naar mij toe raakten me diep. Ik vond de wereld waarin ik leefde onrechtvaardig, oneerlijk en hard. Ik was vaak verdrietig en voelde me onbegrepen. Ik verlangde naar liefde, naar verbinding, maar vond het niet. De wereld van de geesten en de dood trok me aan, maar verlamde me ook van angst.

Nieuwetijdskind Magazine Instagram
Nieuwetijdskind Magazine Instagram
Nieuwetijdskind Magazine Instagram

Jaren kon ik hier op een bepaalde manier mee leven.

Ik schreef verhalen en gedichten en sportte veel. Maar het hielp slechts oppervlakkig. Onderhuids werd het gevoel van angst en eenzaamheid groter. En ik begon te twijfelen aan mijn waarde. De omstandigheden en ervaringen in mijn leven bevestigden dit beeld in mijn hoofd en nadat mijn opa was overleden belandde ik in een neerwaartse spiraal en ontwikkelde ik zo rond mijn zeventiende anorexia. Ik ging enkel naar school vanwege dat het een uur fietsen was en keerde dan direct weer om, zodat ik thuis verder kon sporten. Elke calorie die ik at, moest er direct weer af. Op mijn slechtste moment woog ik 46 kilo.

Depressies kunnen jou de grootste schat brengenToch voelde ik me dik. Maar zoals ik laatst las in een bericht op Facebook van iemand, is dik zijn geen gevoel. En dat klopt, ik voelde me vooral waardeloos. Ik had weinig zelfliefde en nauwelijks eigenwaarde. Ik voelde me onzichtbaar en onbelangrijk. Het tellen van de calorieën, het extreem sporten en zo dun mogelijk willen zijn was vooral een schreeuw om aandacht.

Alles was een poging om vooral niet te voelen wat er echt in mij speelde.

Het was een vlucht, een cover-up van de depressieve gevoelens die ik had. Ik weet echter wel nog goed het moment waarop mij moeder aan mijn bed zat, mijn pols pakte en zei: “liefje er blijft zo niets van je over, wat is er toch met je.” Ik deed alsof ze het zich inbeeldde. Er was niets met mij aan de hand. Maar toen ze weg liep moest ik huilen. Ze zag me dus blijkbaar wel. Het viel haar wel op. Ik bestond dus wel.

In die periode las ik ‘Van de koele meren des doods‘ van Frederik van Eeden. Een boek over de psyche van de vrouw, hoe zij zoekt de koele meren des doods, waar verlossing is, en hoe zij die vond. Ik was gefascineerd door dat boek. Las het meerdere keren. Ik vond herkenning. En daardoor vond ik kracht en mijn weg terug. Ik kwam uit mijn dal.

Ondanks echter dat ik vreugde ervaarde, leuke dingen deed, ambitieus en ondernemend was, bleef er iets knagen.

Dus kwam er weer een periode van depressiviteit. Ik ging weer meer nadenken over de dood. Heb zelfs vaak op het treinstation gedacht: “Wat als ik ervoor spring. Zal er dan liefde en rust zijn.  Zullen ze me missen. Zullen ze me dan wel zien?”

Ik deed het echter nooit. De roep van mijn ziel om iets moois in de wereld te zetten was groter dan mijn zoektocht naar verlossing van mijn pijn en angsten. Perioden van hoop, vreugde en geluk wisselden zich af met perioden van diepe dalen door gebeurtenissen in mijn leven. Ik verdiepte me steeds meer in spiritualiteit, in een bewust leven vanuit liefde. Door de vele trainingen, vrouwenworkshops en behandelingen kwam ik steeds dichter bij mezelf. Ik voelde steeds meer verbinding, ik voelde weer. Dat was al heel wat. Ik raakte niet meer verward door gevoelens, maar leerde er mee om te gaan.

In die periode waarin ik zoveel inzichten kreeg kwam ik in een burnout terecht. Wat een geluk.

Want daardoor werd ik vrijgesteld van werk en schreef ik mijn eerste boek met de titel toepasselijke titel Heimwee in je hart. Het stond symbool voor de zoektocht die ik had afgelegd naar liefde. In al die jaren zocht ik naar liefde en verbinding buiten mijzelf, maar vond het uiteindelijk in mijzelf, in de verbinding met mijn hart.

Er viel veel op zijn plek, maar toch bleef er iets donkers zitten. Met als gevolg dat ik rond mijn dertigste in een zware depressie terecht kwam en vast kwam te zitten in een destructieve relatie. Ik stond in die perioden vaker bij de trein. Ik dacht herhaaldelijk aan de dood en hoe me dat zou verlossen. Maar angst verlamde me. De angst om te leven, maar ook de angst om dood te gaan.

Toen ik uiteindelijk op mijn diepste punt belandde en ook mijn lichaam het bijna opgaf kwam ik op een keerpunt.

Eigenlijk zelfs nog doordat een psycholoog me antidepressiva aanraadde en een arts tegen me zei dat mijn eierstokken verouderd waren waardoor ik toen al in de vervroegde overgang zou zijn. In die periode kwam ik ook op straat te staan. Geen werk, geen geld, geen huis. Dat was het moment waarop ik dacht en nu ben ik er klaar mee. Al het innerlijk werk dat ik had gedaan, alles wat ik voor anderen had gedaan, het voelde alsof het niets had uitgemaakt. Ik was op.

En ik kwam weer op datzelfde punt in mijn leven. Ik wat een beslissing ken. Blijf ik de wereld te hard vinden, verhard ik daarom zelf en kies ik voor de dood als verlossing of kies ik voor (zelf)liefde en het leven. Ik besefte toen dat ik ondanks al mijn soulsearching en al mijn goede bedoelingen nooit echt iets geheeld had. Er zat nog een oude pijn, een gemis, een verlangen. Die riep om aandacht. Het was de herinnering in mijn hart aan een overvloed aan liefde, aan de bron van ons bestaan, welke me trok naar het donker, maar niet om dood te gaan, maar juist om daar weer herboren te worden. En deze roep had ik wel gehoord, maar iedere keer luisterde ik maar even en sowieso interpreteerde ik hem verkeerd.

Het werd tijd om stil te worden, naar binnen te keren, te voelen, echt te voelen, en te helen.

Ik koos nu niet voor wegvluchten, voor de makkelijkste of kortste weg. Ik koos er niet voor om het te negeren of om het te onderdrukken met medicatie, maar ik koos voor mezelf. Voor het voelen, aangaan en me ermee te verbinden. Al die jaren zocht ik naar liefde en verbinding, maar door de wolken in de wereld om me heen zag ik het licht niet. Die wolken werden donkere lagen om mijn ziel, waardoor mijn hart zich sloot en angsten, onzekerheden en frustraties mijn leven gingen beheersen. Maar vooral ook bleef ik hierdoor iedere keer weer op hetzelfde punt terechtkomen en mijn eigen verhaal herbeleven en bevestigen.

Ik ging de uitnodiging aan en ging op zoek naar de vragen die mijn hart mij stelde.

Ik ontdekte de pijn en emoties, maar ook het verlangen, de wijsheid en vanuit die verbinding kwamen de antwoorden waarnaar ik al zo lang zocht. Ik verlangde naar verlossing en vond die in de diepste dalen van mijn ziel. Daar (her)vond ik mij zelf en wie ik werkelijk ben.

Een depressie nodig je uit om naar binnen te gaan, om de roep van je ziel om liefde en verbinding met jezelf te horen en ernaar te luisteren. Zodat jij je kunt herinneren wie je bent en vanuit die bron je leven vorm kan geven. Daar en enkel daar vind je de antwoorden en jouw weg en richting. Daar vind je jezelf.

Doordat ik vanuit het diepst van mijn ziel weer ben opgestaan weet ik nu dat wat er ook op mijn pad komt ik dit aankan.

Ik ben sterk en veerkrachtig. Ik kan door een hel gaan, ik kan in de zwaarste emoties meegaan, want ik weet nu waar ik mijzelf weer vind. En vanuit die verbinding kan ik mijzelf en mijn leven weer opbouwen en herinrichten. Dit is de grootste kracht van (hoog)gevoelige mensen, van mensen die bewust durven leven, naar zichzelf durven kijken en vanuit hun hart het leven tegemoet gaan. Zij kunnen uit de onuitputtelijke bron van zelfliefde en innerlijke kracht elke uitdaging aan.

Het is daarom dat ik weet dat depressies jou de grootste schat kunnen brengen.

Als je weet hoe je deze oprollende beweging naar binnen kunt maken, dan kun je ook weer ontrollen. Want het naar binnen gaan vergt moed en vertrouwen, terwijl er alleen maar angst en onzekerheid is. Terwijl als je weer naar buiten treedt je dit doet vanuit de liefde en kracht van je hart. Dus gaat dat moeiteloos.

We zijn massaal bang voor depressies, maar als iedereen ze durft te gaan omarmen, als we onszelf en onze kinderen leren hoe hiermee om te gaan, dan kan de wereld vol liefde stromen en misschien, heel misschien, zal dat licht dan wel te verblindend zijn. En is dat waar we echt bang voor zijn.

Engelenboodschap
Engelenboodschap
Engelenboodschap

17 REACTIES

  1. Zo herkenbaar.. maar jammergenoeg na zoveel jaren herval ik steeds, net zoals nu weer. Maar nu ook duidelijk lichamelijk merkbaar; epilepsie, flauwvallen, suikerschommelingen. En ook alles kwijt aan het raken. Maar ik heb 1 grote steun, m’n lieve border colli pup van 7mnd. Ooit lukt het me maar voor de moment geen energie om maar iets te ondernemen.

  2. Dit artikel heeft me enorm geraakt omdat ik veel overeenkomsten zie met wat je hebt meegemaakt en er veel gelijkenissen zijn doorheen ons pad. Zelf heb ik na het verliezen van mijn grootmoeder anorexia gekregen en meermaals depressies ervaren omdat ik de donkere gedachten niet meer aankon en vaak op het randje van de dood heb gestaan omdat mijn levenslust op was. Het is mooi hoe je beschrijft dat er toch een bepaalde levenskracht en wil is om iets moois te doen voor deze planeet, ondanks al het onrecht hier. Het is allemaal niet gemakkelijk, zo gevoelig zijn.. maar ergens is het een gave. En zoals je zegt, depressie is echt wel een uitnodiging om donkere stukken binnenin jezelf om te zetten en om te zetten in licht. Ik ben nu 22 jaar en probeer stap voor stap terug mijn weg te vinden en liefde voor mezelf toe te staan, hoe moeilijk het ook blijft. Ik hoop dat ik op een gegeven moment terug kan stoppen met mijn medicatie en meer in contact te komen met mijzelf. Bedankt om te delen, ik wens je nog heel veel liefde & licht op jouw pad!

    Veel liefs

  3. Mooi gedeelde ervaring. En wat goed! Buiten dat, erg herkenbaar! Ik ben ook erg benieuwd naar hoe je geleerd hebt naar binnen te gaan. Ik las dat je daar een ontwikkelingsmodel voor hebt gemaakt. ZOu je daar wat meer over willen en kunnen vertellen.

  4. Wat herkenbaar…..zelf-liefde waarom is dat toch zo moeilijk……je schrijft het niet te onderdrukken door medicatie maar voor jezelf kiezen, afgelopen november was ik gestopt met AD maar afgelopen april weer mee begonnen omdat het dal te diep werd……door het zinnetje in het artikel krijg ik het gevoel dat ik nu niet voor mijzelf kies? Ben 63 en al heb al zo’n 30 jaar ME en die moeheid is vaak slopend en dan wordt het “gevecht” vaak wel heel erg zwaar…..

  5. Wow, zoveel herkenbaar. Ik wou beginnen quoten, maar dan moet ik heel het artikel overnemen. Je woorden scheppen vertrouwen in alle het mooie dat komt en dat vanuit of doorheen mijn-Zelf of onze-Zelf in de wereld gaat mogen verschijnen. Door de beleving van de donkerste duisternis kan het helderste Licht zichtbaar worden.

    • Fijn. Dat is ook wat ik vandaag nog tegen iemand zei. Met het delen van mijn weg hoop ik een opening te maken in hoe natuurlijk een depressie is en dat het geen negatief iets is, alhoewel het op dat moment natuurlijk wel zwaar voelt. Het is een beweging die ons bewustzijn maakt naar binnen. Als daarin vertrouwen komt, dan komt er zoveel moois voor terug. Liefs. Eveline

  6. Herkenbaar Eveline, heel herkenbaar. Is ook ongeveer zoals mijn weg is verlopen. Met veel hobbels en diepe dalen. Mezelf kwijt zijn geraakt, of had ik mezelf wel ooit gevonden? Niet dus. Vandaar mijn eigen zoektocht, een zoektocht naar mijzelf. Alleen toen had ik niet door dat ik op zoek was naar MIJZELF: naar mijn hart, mijn kern, mijn kracht, het wezen dat IK BEN. Vandaag geniet ik met volle teugen van mijn weg, mijn zoektocht, mijn ontberingen EN van mijn overwinningen, van mijn zijn. Ik kan nu naar buiten gericht zijn EN tegelijkertijd naar binnen gericht zijn. Of in de beweging/stroming van binnen-buiten/buiten-binnen. Ik heb ook mijn verhaal te delen, wat ik doe als het op het juiste moment is. Ieder verhaal is net iets anders en toch hetzelfde, herkenbaar.
    Dank je wel voor je mooie verhaal, je openhartigheid en tegelijkertijd de kracht van je kwetsbaarheid.

    Lieve groetjes,
    Edite

  7. Uiteindelijk ben je er zelf uitgekomen Eveline. Maar dat is een hele lange weg geweest. Ik snap dat het je veel gebracht heeft. Wat je zegt, je weet nu dat je de hel aan kunt.
    Echter! Had het sneller en minder pijnlijk kunnen zijn als jij vroeger wel vanuit de wereld erkenning had gehad? Als je tot de ontdekking komt dat je moeder je blijkbaar wel ziet staan. Wat had je nodig toen. ik vraag dit als hulpverleenster. Ik heb me zo vaak en zoveel machteloos gevoeld. Vooral bij meisjes met anorexia. IK ben zelf een HSP-er en voelde heel veel. Wilde zo graag weten wat er nodig was.

    • Ik wil daar zeker wel eens met je over van gedachten wisselen. Het is namelijk niet dat een ander iets moest doen of nalaten. Het was mijn eigen interpretatie, mijn eigen versie van de werkelijkheid en de angst voor naar binnen keren, voor de onbekende weg, die me mijn diepste gevoelens en de roep van mijn ziek deed negeren of bagataliseren en verbloemen. Wat ik nodig had was zelfliefde en weten hoe zacht te worden naar mezelf toe. Leer kinderen door middel van metaforen en verhalen hoe zij hiermee om kunnen gaan en ze zullen zich niet meer verkiezen of verloochenen. Wat ik nodig had was bewustzijn over natuurlijke probeerden van de geest en hoe om te gaan met al die uitdagingen. Als je wilt licht ik dit graag toe. Liefs. Eveline

  8. Alleen de vraag blijft….hoe heb je geleerd naar binnen te gaan? Mediteren alleen helpt niet. Bij mij niet in ieder geval dus hoe ga je naar deze donkere plekken om uiteindelijk het licht weer te kunnen zien….?

    • Klopt met alleen in de Lotus houding zitten kom je er niet. Dat heb ik ook geleerd. Het is een combinatie van een mannelijke en vrouwelijke beweging, van anders kijken, denken en voelen. Ik heb er op basis van mijn eigen ervaringen een ontwikkelingsmodel voor gemaakt. Wil je er wel telefonisch meer over vertellen zodat het je wat houvast kan geven. Liefs. Eveline

  9. Bedankt lieve Eveline, bedankt voor ‘t delen! Tot tranen geroerd. “De roep van mijn ziel om iets moois in de wereld te zetten” .. zó mooi verwoord! Geraakt & geopend in mijn pijnpunt, bedankt! Die harde wereld is er, maar onze liefdevolle, oogverblindende wereld vol licht & liefde ook. & die mag er ook zijn. Dus laten we volop schijnen Veel liefs & hartegroet ira

    • Inderdaad zoals je het zegt: die dualiteit van het voelen dat er zoveel moois kan zijn, maar ook de hardheid als basis van je eigen zoektocht naar wie je werkelijk bent en wat je plek in deze wereld is. Zodat je je licht kan gaan schijnen. Met liefde gedeeld. Eveline

  10. Een mooi verhaal, ieder op de eigen wijze kan zijn/haar vertellen en iedere keer vind ik ze mooi om te lezen, vooral om de diversiteit van de inhoud met ‘hetzelfde’ resultaat….
    Dankjewel voor het delen Eveline.

    Bang voor het licht?
    Of bang voor het onbekende?
    We weten niet waar we echt bang voor zijn, totdat je het aangaat en ontdekt dat bang zijn niet nodig is en je veel moois brengt en wat er gewoon is. Bij iedere stap dat je iets loslaat laat krijg je er iets bijzonders voor terug

    • Helemaal waar. Onze verhalen zijn uniek, maar zo verbonden. Onze wegen apart, maar gelijk. Als wij vanuit onze eigen ervaringen anderen en onze kinderen kunnen helpen vertrouwen te krijgen in hun pad ver voorbij al die angsten, dan komt er zoveel moois in de wereld. liefs. Eveline

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in