Velen hebben nu gekozen voor een staat van eenzaamheid en alhoewel dit pad soms vervelend, moeilijk of ‘onnatuurlijk’ kan voelen is het niet zonder doel.
Eenzaamheid is een nobele staat van zijn waardoor men een kwantumsprong in bewustzijn kan maken mits juist begrepen. Je bent uiteindelijk alleen in de reis naar volledig bewustzijn.
De ziel gaat de Aarde alleen binnen en de geest verlaat de Aarde weer alleen. Geascendeerde meesters die op Aarde lopen hebben gedurende hun incarnaties millennia lang gezocht naar eenzaamheid. Dit gaat nu voor veel mensen op.
Velen die nu alleen zijn geloven dat ze een partner moeten vinden. Dit is conditionering. Velen zoeken een ‘soul mate’ of twin flame. In de meeste gevallen geldt voor de gevorderde zielen dat ze alleen zijn omdat ze dit zelf hebben georkestreerd. Het is een speciaal en nobel streven, het is tijd voor goddelijke eenzaamheid.
Dit betekent niet dat je altijd eenzaam zult zijn, het betekent simpelweg dat je hebt gekozen een tijd aan jezelf te werken om zelfliefde te bereiken. Ongeveer één op elke drie of vier levens wordt gekozen om in eenzaamheid door te brengen.
Zelfliefde is een voorwaarde
Liefde voor jezelf is een staat van zijn die velen, vooral mensen die christelijk zijn opgevoed, zijn vergeten. Het christendom leert mensen dat ze van nature zondigen en moeten vragen om vergeving. Je verloor je gevoel van goddelijkheid en vond het makkelijker om te geven dan te ontvangen waardoor de balans verdween.
Terwijl de Aarde transformeert naar het kristallijne tijdperk worden de resonantie en de dimensionale reikwijdte van de Aarde verruimd. De invloed van de dualiteit en polariteit nemen af voor zij die kiezen hun bewustzijn te verruimen tot buiten de derde dimensie.
Zowel relaties als eenzaamheid hebben hun godellijke doel. Je leert veel van een liefdevolle relatie. Dit is de natuurlijke omstandigheid in de meeste levens op Aarde. Grote groepen maken echter de laatste stappen richting verlichting en zijn in deze tijd alleen.
Eenzaamheid en onafhankelijkheid
Je leven en ervaring zijn je eigen creatie gebaseerd op je eigen overtuigingen. In eenzaamheid heb je tijd voor zelfreflectie en de kans om in de wateren te duiken die diep in jezelf stromen. Je kunt dan de liefde in jezelf herontdekken.
Relaties zijn een reflectie van de affectiviteit van je geloofsovertuigingen en laten je inzien wat wel en niet werkt. Afstandelijkheid is nodig zodat het individu zichzelf kan verkennen en weer soeverein kan worden. Een relatie van twee soevereine onafhankelijke mensen wordt gekenmerkt door een grotere balans, creativiteit en levensvatbaarheid dan een partnerschap waarbij de deelnemers van elkaar afhankelijk zijn.
Je bereikt meesterschap na perioden van ingecalculeerde afstandelijkheid. In die perioden wordt ongereptheid bereikt. Dit vormt de kristallisatie of uniforme helderheid van de ziel. Je laat je afhankelijkheid los en al het andere wat je niet langer dient. Je wordt letterlijk opnieuw opgestart en opnieuw geprogrammeerd.
De taal van de hogere dimensies is heilige geometrie zoals je terugziet in bijvoorbeeld graancirkels. Ongereptheid is de geometrische helderheid van de ziel. Door je hiermee uit te lijnen wordt je kristallijn en bereik je steeds hogere niveaus. Dit kun je enkel bereiken door zelf te beslissen wie je bent, wat je gelooft en daar vervolgens naar te leven.
Soevereiniteit omarmen
De massa herkent of begrijpt haar ziel niet. De ziel van velen wordt gecontroleerd door het ego of de persoonlijkheid. Het hogere licht ontwaakt op de planeet, meer dan ooit tevoren, maar slechts 10 procent van de wereldbevolking is ontwaakt. Dat is voldoende om planetaire Ascentie te voltooien maar er moet nog veel gebeuren.
Accepteer alleen wat met je resoneert en geef je macht aan niemand anders. Kijk naar binnen en vindt met je eigen hart. Volg niet blindelings een goeroe, channeling of spirituele leider, maar volg jezelf. Meesterschap bereik je door de heilige soevereiniteit van jezelf te omarmen. Je bent hier om het onbekende bekend te maken. Het pad is niet makkelijk en gaat altijd door. In het zelfmeesterschap ligt een energie die zo krachtig is dat je alles in huis hebt om constant door te blijven gaan. Het bewustzijn verruimt zich eindeloos.
Je bent nooit alleen en je wordt altijd omarmd door aanwezigheid. Je hebt gekozen wie je bent en met een reden. Het bittere en lege gevoel van eenzaamheid leidt je naar de rijke oceanen van wijsheid die je helpen je eigen goddelijkheid te herontdekken.
Mensen die in deze turbulente tijden in eenzaamheid leven op Aarde hoeven niet aan zichzelf te twijfelen. Je bent niet alleen omdat je relatie stuk liep, je bent niet alleen omdat je geen partner kunt vinden, je hebt gekozen voor eenzaamheid omdat je ervoor koos om hoger te gaan, om je te richten op je innerlijke ziel.
Elke ziel gaat de Aarde in eenzaamheid binnen en verlaat de Aarde weer in eenzaamheid. Maar die eenzaamheid is een opening naar de ware aard van het meervoudige karakter van bewustzijn, naar het grotere deel van je, het deel wat geen eenzaamheid kent. Eenzaamheid bestaat enkel in dualiteit.
Bewaar voor later op Pinterest:
Ha Stien,
Je wordt spontaan verliefd op die man. Is dus een kwestie van overspringende energievibratie. Daar komt heus geen ik aan te pas. Het overkomt (je). Mogelijk is de liefde wederzijds, springt de energie nog steeds over in je systeem. Mogelijk houdt jouw ikje die energie vast. Wil je die niet loslaten.
Wat je moet doen? In ieder geval niet wat een ander aanraadt. Doe op de eerste plaats waar je zelf achter staat.
Als ik dan toch een tip mag geven. Gewoon Zijn, diepe Rust opzoeken in jezelf en goed gadeslaan wat er dan aan gevoelens, ideeën en vibraties allemaal spontaan boven tafel komen. Misschien komt er twijfel of onzekerheid naar boven, waardoor je gaat denken een ander nodig te hebben. Vanwaar die angst voor actie? Twijfel, onzekerheid en angst komen toch juist uit het ik voort? Daar zit dus de blokkade waardoor een spontaan weten wat te doen (intuïtie) verdwijnt.
Dat geldt evenzo voor je job.
Groet van Lia
@Lia,
Hoi Lia,
Je schrijft (aan Stien): ” Je wordt spontaan verliefd op die man. Is dus een kwestie van overspringende energievibratie. ”
Overspringende energie-vibratie, ben ik erg benieuwd wát dat nu dan precies eigenlijk is(?), en wat jij zelf daar nu mee bedoelt. Energie die overspringt,, bedoel je daarmee een soort van ‘getriggerd’ worden? En waarom eigenlijk hè? Resoneer je dan ergens met de energie van de ander?
Als je tijd en interesse hebt om dit wat breder te verwoorden/uit te leggen, ben ik benieuwd naar! Alvast thanx! 🙂
Liefs, Susanne
@Susanne/Lia, same here! Er floepte hier ook geen spontaan weten op bij die ‘overspringende energievibratie’. Misschien ben ik niet stil genoeg 🙂
Lia, als iets niet spontaan loopt in iemands leven, heeft dat dan altijd te maken met angst? En als we die angsten niet helder (en weg) krijgen heeft dat enkel te maken met het feit dat we niet stil genoeg zijn?
Ha Stien,
Je kunt het ongeveer als volgt zien: er is een collectief veld van bewustzijn (kun je God noemen). Je treedt dit veld binnen (krijgt er contact mee) door zelf bewust te Zijn. En bewustzijn (je kunt het zien als je werkelijke identiteit “ik Ben”) is nu verantwoordelijk voor dat Weten/intuïtie.
Bewustzijn is in feite een leeg, onbegrensd veld, want het bestaat niet uit zichtbare materie. Vergelijk het met een leeg schildersdoek. Naarmate het doek wordt opgevuld/versluierd met kleuren en vormen (vibraties, gedachten, emoties, angst) verdwijnt het lege schildersdoek naar de achtergrond. Het is niet weg (vormt zelfs de basis van het schilderij) maar het ligt verscholen. Dan wordt het erg moeilijk om een spontaan (d.i. ook een rechtstreeks) weten te ervaren.
Je kunt het ook vergelijken met een vijver. In een vijver waar het water stil ligt en helder is kun je de bodem zien. Maar zodra het water gaat golven en vertroebelen door allerlei troep (gedachten, heftige emoties) zie je die bodem niet meer. Houd je vijvertje dus stil en rustig.
Dag Lia
Hey Susanne,
“overspringende energie”
Zie bij de blog van Pamela Kribbe over chakras en auras.
Dag Lia
@Lia, Bedoel je dat in contact tussen mensen de chakra’s altijd meespelen? Gaat dat over ‘lijntjes’, energiekoorden? Als ik me aangetrokken voel tot iemand is dat omdat bij ons beiden de oranje chakra’s een lijntje uitwerpen (en dus niet in balans zijn)? Of enkel bij mij als het niet wederzijds is? Maar waarom werp ik dat lijntje dan uitgerekend naar die ene en niet naar een andere?
En het ultieme is dan een energielichaam dat geen lijntjes uitwerpt? En als je zo’n vrij energielichaam hebt, voel je je dan nog aangetrokken? Want je vindt dan alles in jezelf en contact met anderen is niet meer nodig? Waarom zou je dan toch nog contact maken?
Als we contact maken, zit daar dan altijd behoeftigheid (aan liefde) in?
Ha Stien,
Ik denk dat de chakra’s altijd wel een rol spelen bij contact. Alles is energie. Contact is op een dieper niveau uitwisseling van energie.
Als iemand zich aangetrokken voelt hoeft dat natuurlijk niet wederzijds te zijn.
Iemand niet nodig hebben, betekent toch niet dat je contact gaat afwijzen?
Koorden duiden volgens mij op bindingen. Bij een negatieve binding wordt er energie uit jouw energielichaam weggezogen. Je kunt ook telepatisch met iemand in verbinding staan.
Als je meer wilt weten over chakras en koorden kijk dan even in de kolom populaire onderwerpen (bij chakras). Daar staat vast wel iets wat je interesseert.
Fijne dag, Lia
Ha Stien,
Ja, wellicht eerst eens duidelijk ervaren hoe het is om simpelweg te Zijn. Zoek die basis eens op in jezelf. (Is maar een tip hoor 🙂 ) Van daar uit ontstaat die actie. Dit is dan niet meer een “ik” die handelt, maar een handelen. Het gebeurt gewoon, en het gebeurt van-Zelf en uit zich-Zelf. Het “ik” verdwijnt namelijk omdat het is vervangen door Zijn. Zijn (bewust-Zijn) is min of meer identiek aan Rust en Stilte. Actie ontstaat dus uit rust.
Ander voorbeeldje: er is geen ik die denkt.
De werkelijkheid is dat er in bewust-Zijn (in dit veld van rust en stilte) een vibratie verschijnt, dat op een lager niveau door een ik word vertaald als een bepaalde gedachte.
Dag, Lia
@Lia, owké, dus me een vraag afvragen, dan in stilte/zijn gaan zitten en dan floept er spontaan weten op!
Ja
Hoera Stien, in één keer goed!
🙂
@Lia, Dat zoiets simpel zo moeilijk is, vind ik wel een beetje stout van de schepping!
Ha Stien,
Waarom zou simpel en moeilijk dan stout van de schepping zijn? 😉
@Lia, Jaja ‘t is heel mooi dat de schepping zo stout is!
Het is sowieso precies makkelijker om schoonheid in lelijkheid te zien.
@stien,
🙂
@Lia,
Hoi Lia,
” Actie ontstaat dus uit rust. ”
Wat zeg je dat mooi 🙂 . Zo simpel eigenlijk. 🙂 . Heb daar werkelijk waar jaren en jaren overgedaan om daarachter te komen, eigenlijk net nog maar 🙂 , en prompt lees ik jouw zin 🙂 . Actie ontstaat vanuit rust! Heer-lijke zin. Dank je wel daarvoor, Lia 🙂 🙂
Liefs, Susanne
@Susanne, inderdaad! en dat spontaniteit ontstaat uit stilte. Al die uitersten die samenkomen… schoon.
Mooi gesproken Stien,
Ik verdenk sommige die hier reageren er ook van dat ze ‘bindingsangst’ hebben, zodat ze noodgedwongen maar het beste proberen te maken van een leven zonder partner. (Omdat de andere optie te moeilijk voor ze is…) .
Ok, ik mag dan wellicht verlatingsangst hebben, (is ook niet goed), maar dan hoef je nog geen reclame te maken voor de ‘happy single’ trend…
@Jochem,
Hoi Jochem,
Eigenlijk zijn Bindingsangst en Verlatingsangst hetzelfde, althans, uiteindelijk komt het bij beiden op hetzelfde neer; beide stromingen zijn gebaseerd op het willen voorkomen van gevoelens van pijn, eenzaamheid, etc. Mensen die dan zogenaamd Verlatingsangst zouden hebben, zijn bang om alleen over te blijven. Maar mensen die dan zogenaamd Bindingangst hebben, en dus bang zijn om zich te binden, en waarom zijn ze bang om zich te binden(?), omdat ze uiteindelijk bang zijn om weer in de steek gelaten te worden en dus alleen over te blijven. Dus uiteindelijk maakt het niet uit of je het nou omschrijft alszijnde Bindingsangst of Verlatingsangst, beiden hebben met een gebrekkige relatie met JeZelf te maken. 🙂 .
Vroeger dacht ik dat ik eerst Verlatingsangst had. Jaren later noemde ik het Bindingsangst. Weer jaren later noem ik het een gebrek aan het voelen van EigenWaarde. En zo kan je allerlei thermen, titels, labels, geven aan datgene wat uiteindelijk maar met 1 ding te maken heeft, namelijk nog niet voldoende met/door/van/in(etc.) JeZelf Bewust LIEFDE Aanwezig voelen. 🙂 .
Als je heel erg in het reine voelt met jezelf, en een diep vervuld gevoel van binnen weet te creëeren, te voelen, en daar uitdrukking aan weet te geveb, dan is Verlatingsangst, Bindingsangst, Eenzaamheid, een Ilussie geworden. 🙂 .
Liefs, Susanne
Ha Susanne,
Verlatingsangst, bindingsangst het zou zomaar een rol kunnen spelen bij eenzaamheid.
Mijn idee erover is dat mensen niet alleen/eenzaam kunnen/willen zijn, omdat zij dan sterk met hun ego geconfronteerd worden. Dus met allerlei facetten in jezelf die niet lekker aanvoelen. De buitenwereld en relaties met andere mensen zorgen dan voor afleiding.
Dag Lia
@Lia,
Hoi Lia,
Ja inderdaad 🙂 . En ik denk ook dat het te maken heeft met Angst voor ZichZelf. Maar goed, spreek dan namens mezelf 😉 , haha. De ‘labels’ die ik tot nu toe ‘doorwerkt’ , ‘doorleeft’ heb, hoe je het noemen wilt,, daarachter blijkt gewoon een soort angst voor het Zelf te zitten. Sterker nog, voor Licht! Ik vond dat nogal een ontdekking :O 🙂 . Angst voor Eigen Kracht, angst voor Eigen Initiatief, angst voor Eigen Verbinding, angst voor Eigen Grootsheid. Gekkig is dat. 🙂 . Alsof ik God ben, maar dan in menselijke vorm, die bang is voor zichzelf. Beetje vreemd verhaal vind ik dat 🙂 .
Waar je dan normaal ‘de ander’ voor nodig ‘denkt’ te hebben, zit natuurlijk in jezelf. En wanneer die ander dan wegvalt, en je met jezelf opgescheept zit, met je eigen gevoel van leegte, met je eigen niet-weten, met dan dus die benoemde Eenzaamheid,, die eenzaamheid voel je vanwege een gebrekkige relatie met JeZelf. En het lijkt alsof je dan vervolgens een soort van Tools dient te leren, aan te wakkeren, te activeren is misschien een beter woord, om vervolgens vorm te kunnen geven aan JeZelf, en Al dat wat IN jezelf zit. En waar je dus heel die ander niet voor nodig hebt/bent. En dus wezenlijk verantwoording nemen/leven voor jezelf.
‘t Is zoals Aart het ergens hierboven al een tijd geleden omschreef, hij schreef zoiets als: “Volwassenen zijn niet eenzaam, maar het Kind-aspect kan dat zijn. Dat vond ik erg scherp gezegd. 🙂
Liefs, Susanne
Hallo Susanne,
🙂
@Jochem, Dag Jochem, je hebt zoveel liefdesverdiet. Zoveel liefde en zoveel verdriet. Ik wens je daar heel veel sterkte mee om dat allemaal te voelen.
eenzaamheid… ik vind het echt een boeiend onderwerp, alsof ineens de essentie aangeraakt wordt.
Het is zo existentieel. Iedereen probeert er in eerste instantie toch van weg te lopen, niet? Door dingen te gaan doen of met mensen af te spreken of zich te verdiepen in spiritualiteit.
En niet alleen weglopen, we proberen het ook echt te elimineren of ‘te transformeren’. Maar kan dat eigenlijk wel, zoiets existentieel? Kan je door eenzaamheid doooor gaan zodat het verdwijnt? Zodat je uiteindelijk daar mooi en stevig op je eentje staat te blinken. Proficiat.
Kan je dan bv ook door blijdschap door gaan, zodat het verdwijnt? Is dat verlichting? Dat er uiteindelijk niets overblijft?
Ik wil me toch ook wel verbinden met andere mensen. Liefst eerst met mezelf, maar uiteindelijk toch ook met anderen? Is ‘in die eenzaamheid gaan duiken alleen op je berg’ geen smoes om je niet te hoeven te verbinden met anderen uit angst? Ik vraag het me af… zal ik ‘in de eenzaamheid gaan zitten om ze te transformeren en er korte metten mee te maken’ of zal ik juist meer verbinding proberen te maken met anderen (zonder afhankelijk te zijn, maar da’s weer een ander verhaal)?
@stien,
Mooie reactie Stien 🙂
@stien/universum, ” Is ‘in die eenzaamheid gaan duiken alleen op je berg’ geen smoes om je niet te hoeven te verbinden met anderen uit angst?”
is ‘verbinden met anderen’ geen smoes om niet ‘in die eenzaamheid te gaan duiken’ (die er gewoon laten zijn en zijn/haar verhaal laten vertellen).
Als er geen helderheid/oplossen van dat eenzaamheidsgevoel is zal er nooit eenheid ontstaan.
Eenzaamheid houdt in dat er nog een grens, een ego, een ik-beleving is en vanuit die beleving heeft de mens het over verbinden met de ander.
Dat is onmogelijk (al lijkt dat wel vanuit grens/ego/denken/voelen).
Wat wel mogelijk is (wat er in werkelijk al is maar niet ervaren/gezien/herkend wordt) dat die grens/ego/ik-beleving onderzocht wordt en daardoor weg kan vallen en dan is er de simpele eenheid zonder de beleving van verbinding met de ander.
Er is dan namelijk geen ander als zijnde jezelf (als grenzeloosheid).
Eenzaamheid, verbinden, de ander zijn enkel mogelijkheden om te gaan ontdekken/herkennen/herinneren dat er niet zoiets bestaat als; jezelf, de ander. Dat die beleving (jezelf, de ander) enkel voortkomt uit het leerproces/bewustzijnsproces en door dat te ondergaan je uiteindelijk weer in die eenheid dondert/opgaat.
Dat wezentje wat geboren werd kwam/zat in die eenheid maar was zich daar niet van bewust, het kende namelijk niets anders.
Door de menselijke praktische ervaringen ontstond er het afgescheidenheidgevoel, de ik-grens, de ik-beleving en door te zien hoe die ontstaan is en die energie van toen weer te durven voelen (die kon in die tijd niet echt gevoeld worden want die was te pijnlijk/te essentieel/onvatbaar) zal die toen ontstane grens vanzelf oplossen.
Dan zal er geen gevoel van eenzaamheid of willen verbinden niet meer kunnen plaatsvinden.
Wat er namelijk enkel is over gebleven is heelheid/eenheid/essentie.
Zou God eenzaam zijn?
Zou hij/zij/het een verbinding aan willen gaan, zich verbonden willen/kunnen voelen?
Neen, eerst maar eens die eenzaamheid er laten zijn en kijken wat het is, hoe het ontstaat, het gevoel voelen en dan maar eens zien wat er gebeurd.
Als de mens niet als afhankelijk wezentje geboren was zou de beleving van verbinden met de ander er niet geweest kunnen zijn.
Verbinden met de ander is niets anders dan; pappie, mammie ik red het niet alleen, help me, ik ga dood zonder jullie zorg.
@Aart, dag hele aartbol, ik probeer je reactie te ontrafelen 🙂 Ik vermoed dat je me wil zeggen dat ik me volgens jou te veel indentificeer met ego? Dat klopt, ik ervaar mezelf als op mezelf staand en de ander als de ander. Ik heb dat grenzeloze eenheidservaren waar jij het over hebt nog nooit ervaren. Het klinkt wel spannend… als je concrete tips hebt om dat te ervaren, graag, want het blijft voor mij heel abstract.
Als ik in de eenzaamheid ga zitten en dat probeer te doorvoelen… gebeurt er niks.
We zijn toch ook ‘los’ op aarde geworpen. We zitten nu eenmaal niet in een hemelse sfeer en het is nog maar de vraag hoe ik me zou voelen in die hemelse sfeer waar ik vandaan zou komen. Geen flauw idee namelijk. Het hier en nu is aarde toch? Ik ervaar mezelf en de dingen/anderen inderdaad als eilandjes waarmee je je kan verbinden en op die manier een bepaalde eenheid kan voelen.
Waarom mag er eigenlijk ook geen eenzaamheidsgevoel meer zijn eigenlijk? Om eeuwige zaligheid te kunnen voelen?
We redden het toch ook niet alleen, zonder de zorg van anderen? Als je ook als volwassene niet gezien wordt of altijd negatief beoordeeld wordt door anderen, verpieter je toch? Alhoewel sommig onwelkom onkruid inderdaad wel welig tiert inderdaad. Zijn dat dan ‘verlichte’ plantjes, die mega in hun kracht staan 🙂
@stien, “Waarom mag er eigenlijk ook geen eenzaamheidsgevoel meer zijn eigenlijk?”
kijk, zo simpel is het leven.
Alles mag er zijn.
Een mens stoot zijn teen wel eens tegen de poot van het bed en de mens voelt zich wel eens eenzaam.
Stien, wil/kun je mij zeggen wat dat trouwens is dat ‘eenzaamheidsgevoel’.
Wat voel je dan?
En hoe komt het dat ik dat gevoel niet meer heb?
Bedoel ik mee; wat zijn de voorwaarden, oorzaken waardoor dat eenzaamheidsgevoel kan ontstaan?
Bedoel ik mee; als jij of ik de hand in het vuur stoppen dan geeft dat bij ons hetzelfde gevoel.
Maar als ik en jij 4 jaar alleen op een onbewoond eiland zitten dan hebben we waarschijnlijk een ander gevoel daarbij.
Hoe komt dat?
@Aart, awel ja, ik vraag het me af hé. Al dat gepraat over ego… ik voel dat niet echt.
Maar potverdorie, ik wil dat ook wel kunnen, vier jaar alleen en toch vrolijk op een eiland kunnen zitten.
Je hebt dus geen mensen meer om je heen nodig. Je hebt genoeg aan jezelf. En je vindt dat niet saai.
Wat ik me nog afvraag, als ik zo vrij mag zijn: Als je dan zoals jij permanent (?) in die eenheids-zijns-staat verkeert… doe je dan nog iets met verliefdheid? Want je hebt niks of niemand meer nodig en geen behoefte om samen met iemand anders te zijn.
En: wat zou je iemand die werkzoekende is aanraden? Want het maakt dan eigenlijk ook geen zak meer uit wat je doet, want alles is goed zoals het is.
@stien, eenzaamheid voelt voor mij vooral als verdriet. Ook donkerte, leegte, doelloosheid (hoewel leegte en doelloosheid niet persé negatief voelen).
Ha Stien,
Er is geen ik-beleving die denkt iemand nodig te hebben. Mensen zijn er altijd en overal om je heen. Je zit dus niet op een eiland. Er is geen ik die denkt of zoekt naar een geliefde. Als er verliefdheid optreedt, dan is het een spontaan gebeuren zonder een ik die op zoek gaat naar verliefd zijn. Er is dus geen ik of iemand die iets “doet”. Er is niemand die handelt. Er is enkel handelen. De dingen gebeuren gewoon vanzelf. Zoals een kind het nog kan beleven. Vrij en ongedwongen. En Inderdaad ja, het is dan goed zoals het IS. Om het beter te begrijpen: probeer eens gewoon te ZIJN.
🙂
Groet van Lia
@stien, hoe ontstaat toch dat gevoel dat alleen zijn niet okay is?
Waarom voelt alleen zijn niet okay?
Waarom is alleen zijn zo moeilijk?
Waar komt dan dat gevoel vandaan dat er iets ontbreekt?
Wat ontbreekt er dan?
Is dat allemaal op werkelijkheid gebaseerd of komt dat enkel door gedachten in dat hoofd wat gevoelens produceert omdat het echt denkt dat er iets mis is?
@stien, ” eenzaamheid voelt voor mij vooral als verdriet. Ook donkerte, leegte, doelloosheid (hoewel leegte en doelloosheid niet persé negatief voelen).”
verdriet om?
@stien, even kort door de bocht; een mens leeft of vanuit het ego of niet.
Vanuit ego is er behoeftigheid want ego is ontstaan vanuit angst/behoeftigheid/afhankelijkheid.
Ego is ontstaan in de tijd dat we echt afhankelijk en behoeftig waren en niet voor onszelf zorgen konden, we waren letterlijk voor ons bestaan van die buitenwereld afhankelijk.
Dat ego bestaat uit wat hersenschakelingen in ons hoofd en zolang we dat niet gaan herkennen, gaan inzien bepaalt dat ego ons leven als volwassene.
Dat ego is enkel gebaseerd op de beleving van het kleine wezentje wat we ooit waren en die behoeften van toen draait het ego in ons af.
Dat ego is zo sterk aanwezig omdat die behoeften van toen echt wezenlijk waren voor ons bestaan.
We waren toen afhankelijk.
Nu als volwassenen niet meer, we kunnen letterlijk voor onszelf zorgen of opkomen of hulp vragen.
Zolang er niet ingezien wordt dat alle vervelende gevoelens die we ervaren m.b.t. alleen zijn enkel ontstaan door het ego/kleine kind in ons, blijven we die gevoelens geloven en zien die als echt.
Het ego en het denken gaan hand in hand en zolang ze aan het roer staan in je bestaan is het verdomde lastig ze te doorzien, je ervaart ze namelijk als echt en noodzakelijk.
Eenheidsbewustzijn is onze natuurlijke staat, zo worden we geboren en op zich stelt die staat (om het een woord te geven) niets voor.
Je hoeft of kunt er niets voor doen.
Je kunt enkel kijken waarom die staat er niet bij je is m.a.w. hoe komt het dat er ego is.
Een mens kan ook 127 jaar worden met een ego en daar is niets mis mee, enkel als dat ego/denken ontevreden is, blijft dan bestaat de kans dat de boel eens onderzocht gaat worden.
Het allerlastigste is dat de beleving van het ego niet vergeleken kan worden met de beleving van geen-ego.
Het is als appelen met peren vergelijken.
Je bent bang voor muizen of niet, als bang voor muizen bent dan kun je je niet voorstellen hoe het is om daar geen angst voor te hebben.
Ja maar, als er dan 568 muizen zijn of een hele grote of een blauwe dan ben je toch wel bang en zonder angst voor muizen is het leven toch saai, etc, etc.
@aart, Lap, nu ben je toch weer over ego aan het praten en dan ben ik verloren! Dan kan ik even goed een boek van Tolle lezen. Jij vindt dat eenzaamheid enkel veroorzaakt wordt door ‘het behoeftige kind’ in ons? Het verdriet dat ik voel, is het verdriet omdat ik bv in het wiegje alleen werd gelaten? Ik had als baby behoefte aan eten of gewoon contact, maar omdat ik niet kon praten en zeggen ‘hé mams, geef me es aandacht’ ontstond er verdriet? En nu ben ik groot en als ik behoefte voel aan contact moet ik nu gewoon op iemand toestappen en zeggen, hé, zullen we samen iets leuk doen? probleem opgelost!
Maar dan moet ik wel in actie schieten… en Lia drukte me nog zo op het hart om gewoon eens te gaan ‘zijn’ en niet te handelen.
@Lia, “Als er verliefdheid optreedt, dan is het een spontaan gebeuren zonder een ik die op zoek gaat naar verliefd zijn. Er is dus geen ik of iemand die iets “doet”. Er is niemand die handelt. Er is enkel handelen. De dingen gebeuren gewoon vanzelf. Zoals een kind het nog kan beleven. Vrij en ongedwongen. En Inderdaad ja, het is dan goed zoals het IS. Om het beter te begrijpen: probeer eens gewoon te ZIJN.”
Mag ik dit even aftoetsen met een concreet voorbeeld (dat vind ik makkelijker)? Ik heb een relatie, maar plots werd ik spontaan verliefd op een andere man. Ik liet niks merken en dacht, het zal mettertijd wel overgaan en ik verbrak het contact. Nu, twee jaar later merk ik dat die man nog in m’n ‘systeem’ zit (hoofd en hart).
Sommige mensen zeggen: goed zo, wacht nog een paar jaar en dan is die verliefdheid echt wel dood hoor.
Andere mensen zeggen: zot, volg je hart en laat die mens weten wat je voor hem voelt!
Aart zou zeggen: meid, het is gewoon je baby-brein dat denkt iemand anders nodig te hebben. Heel dat verliefd gedoe is bullshit.
Wat zegt zijns-Lia? Doe niks en zie wat het leven/lot je brengt? (En als beide partijen zo redeneren, blijven twee mensen vanop een afstand verliefd naar mekaar kijken en gebeurt er niks 🙂
Het wordt misschien wat lang, maar ik heb nog een voor mij ander prangend voorbeeld. Ik heb m’n job opgezegd (soort burnout) omdat ik me elke dag naar m’n werk sleepte. Ik wil nu ander werk zoeken (omdat ik niet afhankelijk wil zijn van anderen voor inkomen), maar eigenlijk kan ik niks bedenken dat ik vijf dagen op zeven zou willen doen. Ik heb veel interesses, maar er is niks dat eruit springt of me echt drive geeft.
Sommigen zouden zeggen: luierik, doe gewoon iets, anything als je maar niet moet gaan stempelen.
Anderen zouden zeggen: nee, de tijd is nog niet rijp, zoek tot je wel weet wat je graag wil doen en de goesting voelt.
Wat zegt zijns-Lia?
@Aart, @Stien,
Mooi geschreven, Aart 🙂 .
Je schrijft: ” Zou God eenzaam zijn?
Zou hij/zij/het een verbinding aan willen gaan, zich verbonden willen/kunnen voelen?
Neen, eerst maar eens die eenzaamheid er laten zijn en kijken wat het is, hoe het ontstaat, het gevoel voelen en dan maar eens zien wat er gebeurd. ”
@Aart en @Stien; We zijn natuurlijk al verbonden!. 🙂 Afgescheidenheid bestaat niet, ook al kan je fysiek alleen zijn. Dat wat er ‘opduikt’ in je leven, of Wie er dan ook ‘opduikt’ in je leven, is vanuit jouw Hogere Zelf ontstaan/gekozen. Het is een reflectie van JOUWZELF, een SPIEGEL. 🙂
God gaat niet persé die verbinding aan, zoals Aart schrijft, omdat hij/zij/het namelijk al verbonden IS. En hij/zij/het ERVAART eenzaamheid VIA ons. En om de gelukzaligheid van het Goddelijke te kunnen ervaren, en het als zodanig te kunnen her-kennen, te creëeren, dienen we ook het tegenovergestelde van die gelukzalgheid te kennen. Zonder nachtlicht geen daglicht. Zonder winter geen zomer. Zonder waardeloosheid geen waarde 🙂 .
Dus eenzaamheid is een spelletje, zoals alles eigenlijk 🙂 , een soort van poort naar het tegenovergestelde, wederom, zoals met alles 🙂 . Als je genoeg gevoelsmatig in contact Voelt met je eigen Liefdes-bron (so do speak) van Binnen, dan verdwijnt het gevoel, de bril, de poort, de label, van Eenzaamheid. 🙂
Maar ja, nu we hier toch zijn, op deze Aarde.. ofzo .. vind ik het wel spannender om mensen-contacten te hebben. Ik eet ook liever met zout en peper. 🙂
Liefs, Susanne
@Susanne, als eenzaamheid een spelletje is, dan toch een heel gevaarlijk > ik vermoed de belangrijkste oorzaak van zelfdoding. In eenzaamheid gaan zitten, is best wel extreem ambitieus. Ik ben er nog niet van overtuigd of het wel de beste weg is om te kiezen. Misschien is het wel veel wijzer om een beroep te doen op vrienden of nieuwe vrienden te maken om op die manier te genieten van het leven. Is dat een vlucht? Proberen te genieten van het leven?
Ha Susanne,
Precies. Dualiteit (het tegenovergestelde) is er om iets te kunnen herkennen.
Je kunt d.m.v. dualiteit ook sturen en richting geven aan iets. Bijv. door je te richten op tegenovergestelde pool. Angst verdwijnt door je aandacht te richten op moed en vertrouwen. aandacht is energie. Door de aandacht weg te halen van angst verdwijnt het. Door aandacht te richten op moed verschijnt moed en versterk je het. Door dualiteit heb je dus altijd een keuze.
En zoals je zegt een beetje zout in de pap. Dus ja, wat mij betreft geen eenzaamheid, maar leven waar altijd wel iets te be-leven valt.
De Bron in jezelf ligt echter in het Midden.
Het is het Stiltepunt tussen links en rechts, tussen in –en uitademing.
Dag Lia
Ha Aart,
Jawel, op een bepaald niveau (eenheidsbewustzijn) valt het onderscheid tussen zelf en de ander weg.
En dat we ons van dit niveau bewust moeten worden, is mij ook duidelijk. Het is immers de Basis of Bron (in jezelf).
Het aards niveau is er om bewust te worden van onderscheid. Bijv. onderscheid tussen ik en jij. Tussen dualiteit en eenheid. Zo leer je het andere kennen.
Volgens mij kun je dus niet zomaar beweren, dat er niet zoiets bestaat als jezelf en de ander, want dit is afhankelijk van het niveau. En omdat je op één been niet kunt lopen (jij wel misschien) zou eenheidsbewustzijn hand in hand moeten gaan met aards bewustzijn. Integreren noem ik dat.
Verbinden duidt op een grens tussen ik en de ander.
Verbinden zal plaatsmaken voor ver-Enigen (d.i. eenheidsbewustzijn, samensmelting) Ik en de ander lossen in elkaar op.
Groetjes Lia
Ha Stien,
Voor mij is eenzaamheid de negatieve vorm van op je zelf kunnen staan, onafhankelijk zijn. Stevig geworteld in jezelf, maakt je minder kwetsbaar.
De contacten/verbindingen blijven bestaan, maar je bent niet afhankelijk van die ander. In principe heb je genoeg aan jezelf. Je staat naast elkaar als afzonderlijke eenheden.
Het wordt als eenzaamheid (dus als negatief) ervaren, omdat gedachten en emoties er een negatief etiket op plakken. Bijv. angst om alleen te zijn, niemand te hebben waarmee je iets kan delen, waar je tegenaan kunt leunen, etc. Het is dit negatieve aspect waardoor mensen ervoor weglopen.
Nederland, de wereld is vol mensen. Vanwaar dan eenzaam-heid? Er klopt dan toch iets niet met eenzaamheid? Eenzaamheid zit volgens mij tussen je oren als een negatieve ik-gedachte of inbeelding. Het ego vertelt, dat er iets mis is met alleen zijn.
In feite zijn het allemaal energieën (ook blijdschap). Het punt is dat die niet persé hoeven te verdwijnen (als je dat niet wilt). Het gaat erom dat zij jou niet gaan beheersen, maar dat je leert om die vibraties te beheersen/sturen/leiden.
Groet van Lia
@Lia, ja, ik kan je wel volgen. Heeft blijdschap ook een negatieve vorm eigenlijk? Uit jouw en Aarts reacties maak ik op dat ‘eenzaamheid’ geen issue meer is voor jullie. Ik ga ervan uit dat jullie dat vroeger wel ervaren hebben als pijnlijk? Jullie zijn er dus als het ware wel ‘doooor’ gegaan en hebben dat gevoel ‘ontmaskerd’, zeg ik dat goed? Als dat zo is, heb ik daar wel veel respect voor, want zoals ik al zei, eenzaamheid is zo existentieel, zo diep verankerd in alle mensen… ongelooflijk ambitieus om daarin tot op het bot te gaan, me dunkt.
Was dat een moeilijk proces voor jullie? Heeft dat lang geduurd? Hoe deden jullie dat, door simpelweg in het gevoel te duiken (als het opduikt) en zien wat er gebeurt? Was het de ‘hardste noot om te kraken’ eigenlijk, zoals ik vermoed? Het lijkt mij alleszins heel bevrijdend om geen last meer te hebben van eenzaamheid. Ik denk dat je dan plots meer durf hebt? Alsof je niet meer geregeerd wordt door iets duister dat je steeds afhankelijk probeert te maken.
Ha Stien,
Je kunt natuurlijk van alles gaan onderzoeken in jezelf. Dat heb ik inderdaad een poos gedaan. O.a. eenzaamheid. Wat mij betreft kwam het neer op een soort ingewikkelde knoop energie waar allerlei zaken tegelijk een rol speelde. En ja, dat heeft wel een paar jaartjes geduurd voor die knoop was ontward.
Zoals ik schreef gaat het ik (ego) zeuren over eenzaamheid, terwijl er feitelijk niets is om moeilijk over te doen. Je gedachten beelden je in dat er iets mis mee is. Dat je volgens de maatschappij getrouwd moet zijn met stapel kinderen, veel vrienden moet hebben want dan pas ben je aardig en een geliefd persoon. Je wordt al gauw zielig gevonden en zelf ontevreden als je niet aan de norm voldoet.
Natuurlijk was er ook angst om alleen te zijn en een gevoel van eenzaamheid niet te worden begrepen.
Het behoorde allemaal tot die knoop.
Plotsklaps kreeg ik een beeld of visioen van mijzelf zittende tegen een boom, ergens op een plekje op aardbol. In het grote heelal. Niemand in de buurt. Helemaal in mijn eentje. Geen enkel geluidje. Helemaal stil. Een stipje was ik. Eigenlijk kleiner dan stipje. Gewoon niets. En dat was prima.
Achteraf tot grote verbazing noem ik dat Vrede, Geluk, puur Zijn. Er was geen “ik” die er iets voor moest doen. Het gebeurde gewoon. Toen werd mij helder dat “alleen Zijn” eigenlijk te veel is. Haal het alleen eraf en er blijft Zijn over.
Dag Lia
@stien, Hoi Stien, Misschien heb je wat aan dit liedje “May it be” van Enya: http://youtu.be/_8u4VLk0iTI – Liefs, Anne Marie.
@Anne Marie, ik heb jou nog niet bedankt voor de attentie! Bij deze 🙂 Ik hou wel niet zo van de sound van enya, te zeemzoet en gepolijst voor mij… maar ik apprecieer het aanreiken 🙂
@Jochem, Hoi Jochem, dat gevoel dat je partner wegvalt ken ik niet – maar ik ken wel het gevoel, dat wanneer je je oude leven weer probeert op te pakken (na bepaalde ervaringen), het niet meer lukt. En eigenlijk maar goed ook, want anders zou alles bij het oude blijven. Het hoort bij het proces waar je als mens doorheen gaat (denk/voel ik). Ik heb ook een tijd gekend dat ik me ontzettend eenzaam voelde, eigenlijk het grootst gedeelte van mijn leven, maar nu niet meer (oké, misschien heel af en toe een dipje), ik kan me nu alleen heel gelukkig voelen – nooit zo ervaren! Ik wil je sterkte wensen en hoop dat je vertrouwen hebt dat dit ergens toe dient. Liefs, Anne Marie
Beste ‘alleenzijnspecialisten’,
Kennen jullie dit gevoel?; dat wanneer je partner wegvalt, en je probeert je oude leven op te pakken (zoals je altijd was voordat je samen was), en je erachter komt dat, ook al ben je omringd met een leuk gezelschap van een aantal van je beste (oude) vrienden, er wordt gelachen en het is het is heel gezellig, waarbij het niet ontbreekt aan aandacht en interesse van potentiële nieuwe kandidates…, kortom, álles is compleet om je niet alleen te hoeven voelen, en toch blijft er iets ontbreken….
Het maakt niet uit wat je doet of wat je probeert of wie je ontmoet, je BLIJFT je uiteindelijk eenzaam voelen. Vroeger kon ik het wel. Ik had niemand nodig. Lekker in je vel zitten, thuis komen van een leuke klus of van een feest, zonder dat er thuis iemand voor je is. Geen probleem. Nu zijn m’n oude hobby’s&gewoonten&vrienden, (kortom, m’n eigen leven / ‘mezelf zijn’) niet goed genoeg meer. Als ik nu mezelf weer ben (precies zoals vroeger), dan is dat uit vluchtgedrag. Een korte periode uit m’n leven was het nóg leuker dan het daarvoor als was, maar heeft de rest van m’n leven verziekt. Gewoon gelukkig zijn, gewoon een leuk leven hebben, de standaard die ik altijd gewend was, is niet goed genoeg meer. Tenminste , zo voelt het….
@Jochem,
Ik begrijp je heel goed Jochem…..
Een innerlijke eenzaamheid die zich probeert te vertalen en antwoorden zoekt buiten het eigen zelf.
Antwoorden die ik niet kon vinden buiten mij, buiten mij was er niks dat die eenzaamheid kon wegnemen
Althans zo heb ik het ervaren, ik kon eenzaamheid niet weg krijgen dor in het in de materie te zoeken.
Wees gelukkig met jezelf, en de rest volgt als vanzelf.
Liefs en wijsheid
Soulspeaker
Ha Jochem,
Wat er ontbreekt zit in je zelf. Dat BEN jij Zelf. Dat raak je dus nooit kwijt.
Echter, voorheen zocht je in de buitenwereld; liet je het ontbrekende opvullen door iets uit die buitenwereld.
Groet van Lia
@Lia,
Lia,
Bedankt voor je reactie.
Met ‘iets’ bedoel ik; ‘degene die ik zo ontzettend mis’. Een nieuwe partner zou niets méér kunnen betekenen dan surrogaat. Door weer een ‘happy single’ te worden kan ik er wel mee leren leven, of eraan wennen, maar die ene persoon blijven missen dat blijft pijn doen, En probeer daar maar eens vrede mee te krijgen, (of gelukkig mee te voelen).
Je zegt dat ‘hetgeen ontbreekt in mezelf zit’. Dat is idd m’n probleem. Dat missen zit idd in mijzelf. Zo ben ik idd zelf geworden. En idd, dat raak ik ook heel moeilijk weer kwijt (helaas….). Ik denk niet dat ik voorheen iets ontbrekends liet opvullen. Het was eerder een aanvulling. Soms denk ik wel eens dat het misschien beter was als ik haar nooit ontmoet had. Voordat ik haar kende was ik wel alleen, maar niet eenzaam, en niet ongelukkig.
“Een mens is meestal tevreden met hetgeen hij/zij heeft, totdat je erachter komt dat er iets beters bestaat”
Ha Jochem,
Nou ja, aanvulling dan. Ga eens na, wie/wat mis je nu eigenlijk precies van iemand? En waarom? Ook wat je als gemis ervaart projecteer je op een ander. Toch zit datgene wat je mist in jezelf anders kan het bij jou niet als gemis omhoog komen. Wat mis je precies dat al in jou aanwezig is. Daar draait het om.
Ik kan mij trouwens voorstellen dat het verbreken van een binding (afscheid nemen) pijnlijk is. Tijd heelt alle wonden.
Dag Lia
@Lia,
” Wat mis je precies dat al in jou aanwezig is. ”
Mooie zin/vraag vind ik dat 🙂 .
“People think a soul mate is your perfect fit, and that’s what everyone wants. But a true soul mate is a mirror, the person who shows you everything that is holding you back, the person who brings you to your own attention so you can change your life.
A true soul mate is probably the most important person you’ll ever meet, because they tear down your walls and smack you awake. But to live with a soul mate forever? Nah. Too painful. Soul mates, they come into your life just to reveal another layer of yourself to you, and then leave.
A soul mates purpose is to shake you up, tear apart your ego a little bit, show you your obstacles and addictions, break your heart open so new light can get in, make you so desperate and out of control that you have to transform your life, then introduce you to your spiritual master…”
“Je bent nooit alleen en je wordt altijd omarmd door aanwezigheid.”
“Elke ziel gaat de Aarde in eenzaamheid binnen en verlaat de Aarde weer in eenzaamheid. Maar die eenzaamheid is een opening naar de ware aard van het meervoudige karakter van bewustzijn, naar het grotere deel van je, het deel wat geen eenzaamheid kent. Eenzaamheid bestaat enkel in dualiteit.”
Hoe komt het dat de mens zich alleen voelt.
Hoe ontstaat het gevoel van eenzaamheid.
Wat is er mis met alleen zijn.
Hoe komt het dat de meeste mensen alleen zijn niet als prettig ervaren.
Heeft dat met het NU te maken of mogelijk met oude ervaringen uit het verleden.
Ik ben altijd alleen en dat is HEERLIJK.
En ook al ben ik in het bos, in een volle Kalverstraat, ik ben altijd alleen.
Ik heb geen behoefte aan omarmt te worden door welke aanwezigheid dan ook.
Ik vermoed dat ‘alleen en eenzaamheid’ ontstaan uit een niet veilig voelen, een denken van iets buiten jezelf afhankelijk te zijn.
En dat komt weer voort uit de ervaring van het kleine afhankelijke kind van TOEN.
Dat TOEN wat in het NU nog wordt meegedragen en je gedachten en gevoelens bepaald maar niets met de volwassene die je werkelijk bent van doen heeft.
Eenzaamheid zal zijn nut hebben maar ik zie dat de meeste mensen er in blijven hangen, eenzaamheid trachten op te vullen ipv dat het naar verdieping leidt.
Eenzaamheid voelt zo vreselijk omdat het het basis-overlevingsgevoel van een afhankelijk klein kind is en het kan niets met dat gevoel, het voelt zich overgeleverd aan iets buiten zich want het heeft nog geen eigen kracht ervaren, nog niet ervaren zelf dingen voorelkaar te krijgen.
Als volwassene kun je je niet eenzaam voelen.
Enkel het kleine kind in je kan zich eenzaam voelen.
Mooi!
🙂
ik noem het geen eenzaamheid ik noem het alleenZijn
Leuk om dit stuk weer eens te lezen en daarbij mijn reactie van ca anderhalf jaar geleden nog een keer over te lezen. Vervolgens te kijken of ik er nog steeds zo in sta.
Nog steeds kan ik erg genieten van mijn alleen zijn, wat voor mij eigenlijk iets heel anders is dan eenzaamheid. Familie heb ik nauwelijks, mijn kinderen zitten in een periode waarin ze moeder niet willen zien, en ik heb hele trouwe vrienden, waar ik veel aan heb en met wie ik mijn leven kan delen wanneer ik daar behoefte aan heb. En wanneer ik weer behoefte heb om alleen te zijn, dan trek ik me weer terug. Ik doe wat goed voelt voor mij en kan me richten op mijn eigen ontwikkeling.
@Maura van Leeuwen
Ik herken dingen in jouw verhaal, over de affectie die je thuis niet kreeg en (mede) daardoor moeite hebt met intimiteit. Soms denk ik wel dat ik toch naar een relatie moet gaan omkijken, want hoe kun je anders aan je moeite met intimiteit werken?
Edoch, het trekt me veel meer om nog fijn alleen te zijn en misschien komt ook wel weer de tijd dat ik wel een relatie met iemand aan wil gaan. Maar dat zal dan een keuze zijn net zoals ik nu kies voor het alleen zijn.
@Cassandra,
Hoi Cassandra,
Je schrijft: ” Soms denk ik wel dat ik toch naar een relatie moet gaan omkijken, want hoe kun je anders aan je moeite met intimiteit werken? ”
Ja, dat denk ik de laatste tijd ook(!), niet zozeer dat ik naar een relatie moet gaan omkijken, want ik geloof dat hoe meer je er naar op zoek gaat, hoe verder het van je vandaan komt te staan, maar meer in de zin als het gaat om bepaalde onderwerpen sowieso waar ik wat moeite mee kan ervaren, en dus proberend om daar bijv. meer ruimte in te gaan ervaren, of positiever in te gaan zijn, etc. Maar dan zit ik me inderdaad ook weleens af te vragen/bedenken: dan moet je natuurlijk wél, lijkt mij, bepaalde ervaringen in je leven hebben om daar vervolgens mee te kunnen oefenen! Want hoe anders Leer je dan?? 🙂
Met geluk bijv.,, als je heel lang gewend bent om je op een bepaalde manier bijv. leeg te voelen of eenzaam of dat je altijd maar gedoe op je dak krijgt, en ja, wil je die situaties gaan veranderen, tuurlijk dan begint dat van binnen, maar het is wel handig wanneer je op een gegeven moment inderdaad bepaalde situaties in je leven dan ook hebt/krijgt/ontvangt/ervaart om er mee te kunnen Oefenen. Net zoals jij dus zegt 🙂 . Ik vind dat zo’n goed voorbeeld ja, hoe kan je leren anders met bijv. inderdaad Intimiteit om te gaan, wanneer je niemand hebt om dat mee te kunnen delen/leren?
En zo kan je natuurlijk nog meer onderwerpen bedenken. Seksualiteit, Geluk, Vriendschap, enzovoorts 🙂 .
Je kan ook héél erg gewend raken aan Eenzaamheid. Zelfs tot een punt dat het een soort van vertrouwd is gaan voelen, bekend, iets wat je weet, wat je leeft, waar je je zelfs een soort van veilig bij bent gaan voelen. Dat heb ik een beetje momenteel merk ik: Eerst vet lang wennen aan het Alleen zijn. Het Alleen wonen. Alleen keuzes maken. En het ‘dan maar’ alleen gaan doen 🙂 . Daar ook vet mee op m’n bakkus gegaan. 🙂 . En al vallend en weer opstaan gewoon – doorgaan 🙂 . Dat wordt op een gegeven Een Normaal. Het gaat ook steeds beter 🙂 . Maar ja, kan ik me weleens zorgen maken en de laatste tijd precies denken wat jij dus ook al schreef; Hoe kan je Intimiteit gaan beoefenen/leren/delen als er inderdaad niemand in je leven is met wie je dat nu kan delen? Hahaha, daar zat ik precies de afgelopen 2 weken ook al aan te denken/over na te denken. ‘t Is leuk als je wilt leren zwemmen, heus wel, maar heb je een zwembad zonder water erin, gaat het een moeilijk verhaal worden. ‘t Is leuk om je theorie-examen te hebben gehaald, heus wel, maar is er geen auto om in te leren rijden, gaat ook dat een wat moeilijk verhaal worden. Je kan heus wel willen Leven, heus wel, maar is er geen Lichaam, dan houdt het op toch? 🙂 Dus ja, er over leren is 1 ding, maar het zal toch leuk zijn om toch ook eens een keer bepaalde onderwerpen te gaan praktiseren. Oohhh, dat lijkt me wat, zeg.
🙂
Liefs, Susanne
@Susanne,
Hoi Susanne,
Neeeeeee, niet op zoek naar een relatie!!! Dat gevoel heb ik ooit gehad 25 jaar terug. Voelde me een maand of 3 zoekende, wat een ellendig gevoel zeg, nooit meer. Ik bedoel het meer als “open gaan staan voor”
Net als dat ik het idee/gevoel heb dat je zelf kiest voor bepaalde situaties, kun je ook kiezen voor het open gaan staan voor relaties.
Zoals je ongeveer zegt, je moet wel water hebben, wil je kunnen zwemmen!
Nu zijn wij mensen in staat om veel situaties voor onszelf te creeeren en zodoende te leren, met sommige dingen heb je daar toch echt een partner voor nodig.
Ik heb een aantal mensen in mijn leven waar ik heel veel mee en van kan leren, toch blijven er dingen over die eccht alleen maar met een partner te leren/oefenen zijn.
“geluk”…..in mijn wereld is dat ook iets waar je voor kiest. Ik kan duizend redenen bedenken om me ongelukkig te voelen, en tegelijkertijd net zoveel redenen om me gelukkig te voelen……..wat kies jij dan? Ik weet het wel hoor. 😉
Warme groet, Cassandra
Mooi artikel!
Altijd geweten dat je nooit alleen bent.
Een relatie hebben is niet makkelijk als je zelf (ik) een moeizame relatie had met je ouders en weinig affectie kreeg vroeger, heb dus moeite met ontvangen, heb bindingsangst. Is veilig, was een keuze.. door niet te binden geen gevaar van teleurgesteld worden in liefdesbehoefte.
Nu zit ik in een scheiding, eigen keuze, na jaren reflectie, therapie, het is de juiste keuze voor mij.
In deze fase voel ik mij niet eenzaam, vreemd. Als ik andere stellen zie voel ik mij niet jaloers of verdrietig, sterker nog, ik voel me rijk en vrij. Ik voel dat er liefde om mij heen hangt, gevoelsmatig, of komt er iets van liefde me op een andere manier toe. Ik heb eenzaamheid geaccepteerd dus vecht ik er niet tegen. Maar inderdaad wat er in de laatste alinea’s vh artikel staat, klopt. Eigenlijk is dat een 2 dimensionaal begrip. Eenzaamheid 3dim bestaat echt niet, ik voel het niet (meer). En het mooie is, ik voel me rijker en voel meer liefde dan toen ik in een relatie zat. Onafhankelijkheid en liefde zijn trekt anderen aan, zo heb ik liefdevolle momenten, die voeden mij erg, geestelijk en lichamelijk. Raar maar waar.
Het beste iedereen
Ik niet eenzaam, ik heb geen soul maatje, ik voel mij rijk omdat ik op geestelijk gebied best wel ver bent. Ik heb in het verleden een zware hersenbloeding gehad waar door ik links verlamt was ik loop weer ik doet vrijwilligers werk.
Ik ben Spiritueel.
Door dat ik dit bent overkomen ben ik nog geestelijk veder gekomen.
Ik geloof in de geestelijke wereld, door dat ik zelf ook contact heb met mijn gids, weet ik ook hoe mooi het is in de geestelijke wereld.
@Addie Rozemond,
Hoi Addie,
Knap van je, zeg, dat je ondanks die zware hersenbloeding toch weer kan lopen en weer je dingen doet, zeg maar! 🙂
Ik kan mij ergens ook altijd wat ‘verlammend’ voelen, alleen dan niet op lichamelijk gebied, en kan mijn leven soms ervaren alszijnde ik in een ziekenhuis bed lig en ondanks m’n ‘verlamming’ dien te lopen, en dat begint natuurlijk met erin te geloven. Zo kan ik dat weleens als symbool gebruiken voor mijn leven. De laatste tijd heb ik daar veel aangewerkt en voel ik die bepaalde energie/blokkade enorm veranderen en stromen, en ben me weer zoveel bewuster geworden van een aantal zaken. Heel fijn om vervolgens te lezen dat iemand (jij dus 😉 ) die daadwerkelijk verlamd was weer kan lopen!! 🙂 . Dus jouw verhaal geeft hoop, Addy, ook al heb ik te maken met ander soort ‘verlammingsverschijnselen’ 😉 . Ik ben dan ook heel blij voor je dat je nu bent waar je bent en ik hoop dat je nog lang van je vrije leven mag genieten! 🙂
Heel veel joy toegewenst en liefs,
Susanne 🙂
@Soulspeaker,
Hoi Soulspeaker,
Je schreef: ” ” waar doe jij altijd je boodschappen… LOL ”
Hahaha 🙂 🙂 (LOL) .. hihihi.. in Amersfoort. 🙂 . En jij dan? 🙂
@Susanne,
Normaal gesproken in Haarlem, maar ik heb al een HELE tijd geen Amersfoortse keitjes gehad 🙂
@Soulspeaker,
Haha, hoe weet jij van de Amersfoortse kei?? En Amersfoortse keitjes? Kan je die eten dan? Ben al m’n hele leven een Amersfoorter, geen idee dat je ze kon eten. 🙂
En Haarlem,, da’s ook lekker toevallig. De laatste jaren denk ik erover na om te gaan verhuizen naar Noord-Holland. Ergens zo dicht bij de zee misschien. En anders misschien Haarlem, bedacht ik me toen. Daar woon jij dus. 🙂 . Nou, als je nog een woning weet, of een tip hebt daaromtrent, hoor ik het graag van je 🙂 .
Liefs, Susanne
@Susanne,
De Amersfoortse kei, ken ik van de verhalen van en foto’s, die Amersfoortse keitjes zijn snoepgoed.
Die kreeg ik ooit van mijn hypotheek adviseur samen met een fles wijn, hij kwam namelijk uit Amersfoort
Kei gaaf….vast een Amersfoortse uitdrukking??:)
zal je op de hoogte houden van het Haerlemsche vastgoed…LOL 😉
Liefs Soulspeaker
@Soulspeaker, @Susanne,
En de Amersfoortse Kei heeft weer met Everard Meijster te maken. Een Dolle Jonker uit Utrecht verzon een klucht rond de kei. Straat in Utrecht is naar hem vernoemd. Bij bij om de hoek.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Everard_Meyster
@Marijke,
Ja, wat je zegt, Marijke, de Everard Meijster weg is letterlijk hier bij mij om de hoek, 3 keer vallen en ik ben d’er 🙂 . Bij jou zit er dus ook 1 om de hoek. Natuurlijk, we zijn immers buren 🙂 , hahaha, lekker typisch wel weer. Ik kom trouwens uit het Utrechtse Amersfoort. Gorden, las ik, sprak over een Amersfoort in Brabant? Geen idee of daar ook een Amersfoort is. Wel in New York overigens! 🙂
Liefs, buuf Susie
@Soulspeaker, Amersfoort in Noord Brabant?
@Susanne, De enige echte en onvervalste Buuf Suus! Volgende keer groeten we wanneer we over de Meyster lopen! You’ll never walk alone. http://youtu.be/OV5_LQArLa0
Ik heb er voor gekozen om alleen te zijn maar ik heb er niet voor gekozen om mij eenzaam te voelen.
Als ik alleen ben, ben ik niet eenzaam.
Vaak als ik in gezelschap ben voel ik me ontzettend eenzaam. Alleen zijn doet geen pijn eenzaamheid wel.
warme groet Petra
@Petra,
Hoi Petra,
Je schrijft: ” Vaak als ik in gezelschap ben voel ik me ontzettend eenzaam. ”
Ik kan dat ook heel erg hebben/voelen, maar, dan betekent het dat je (nog) niet in het ‘goede’ of ‘juiste’ gezelschap bent. Of dat je zelf ergens nog blokkeert.
🙂
Liefs, Susanne
na vele jaren alleen zijn, ( geen eenzaamheid) heeft dit voor mij zeker vruchten afgeworpen. Nadat ik dit uiteindelijk toch wel zat was, ben ik een relatie aan gegaan. ( niet gezocht). Dus daarom vind ik het woord conditionering in dit stuk een beetje uit de context geplaatst.” Soulmate” bestaat niet en is een verzonnen woord voor een bestaand gevoel, wat mensen nogal graag toekennen aan een evenwichtige liefdesrelatie. Zelfliefde is een must voor een evenwichtig bestaan. Ook zullen mensen bij tijd en wijle zondigen. Dit zit in de menselijke aard en heeft niets met het christen gedoe te maken. Een geloof zorgt er alleen maar voor, dat mensen verder van hun eigen komen te staan, dat ze minder of geen verantwoordelijkheid nemen. God vergeeft ze immers toch wel alles. ( de nep frind in de hemel) buiten dat …. ben ik ervan overtuigt 🙂 dat geloof ook schizofrenie veroorzaakt. Hoe vaak hebben schizofrenen beoefenaars het niet over god en god he”, die ziet alles! De zin ” Terwijl de Aarde transformeert naar het kristallijne tijdperk worden de resonantie en de dimensionale reikwijdte van de Aarde verruimd.” gaf mij even de motivatie om te stoppen met lezen. Dit is voor mij gezwam en/of kennis van andere overgenomen. Dat betekent dat het onderhevig is aan eigen interpretatie (filters en obsessief). Het is niet vervlochten in het stuk en is een zin op zichzelf staande. Ik vind als je zulke terminologie gebruikt, moet je ook de betekenis uit leggen. Ik zie zulk taal gebruik of terminologie even als >> de 2012 gezwam, waarbij het trillingsgetal verhoogt zou zijn en alles veel sneller zou gaan. de wereld zou over gaan naar een spiritueel overgang, een vierde of vijfde dimensie etc. Het einde der tijden en nog veel meer van dat gezever. Ik heb hier nooit in gelooft en ondertussen twee jaar verder, zitten we nog steeds in de zelfde dimensie, is alles bij het oude gebleven met de zelfde waan van de dag. Ik las ook, >>>” Grote groepen maken echter de laatste stappen richting verlichting”‘ verlichting lukt slechts weinige, je hebt zoiets als half verlicht, waarin je evenwichtiger bent geworden, door een balans te vinden in je eigen leven en je omgeving. Ik kom veel mensen tegen die denken dat ze verlicht zijn, maar als je nauwkeurig gaat observeren zie je iets heel anders. de zelfgenoegzame blik verraad vaak ook hun state of mind. Ik betrap mij zelf hier ook wel eens op en is niets menselijks mij vreemd. Dan de volgende zin, >> ” onafhankelijke mensen wordt gekenmerkt door een grotere balans, creativiteit en levensvatbaarheid dan een partnerschap waarbij de deelnemers van elkaar afhankelijk zijn” <>> ” Je bereikt meesterschap na perioden van ingecalculeerde afstandelijkheid” Je bereikt meesterschap ook door niet ingecalculeerde meesterschap. wat bijvoorbeeld bij schipbreukelingen en die op een eiland terecht komen. Niks gecalculeerd, je moet, thats it. je kunt ook tot inzichten komen door je volledig onder te dompelen in het leven zelf en alles te ondergaan, zolang je maar alert blijft en open staat om te leren. de leerstof is altijd in twee te vinden, als je een kant van een medaille ziet, kunt je de andere al vaak ook zien. In het recht noemen ze dit indirect bewijs. Nu dit, de volgende zin uit het stuk >>> ”De taal van de hogere dimensies is heilige geometrie zoals je terugziet in bijvoorbeeld graancirkels. Ongereptheid is de geometrische helderheid van de ziel” Bij deze uitspraak moest ik even gaan poepen. Heilige geometrie in graancirkels, sinds wanneer is geometrie heilig, geometrie is een energievorm die overal in de natuur terug komt, net als chaos en disharmonie. beide zijn de oposit van elkaar en noodzakelijk. Zonder dit geen flus. ( verankering en beweging). Heilig bestaat niet en is iets wat de mens verzonnen heeft, omdat men alles wat men niet verklaren kon. Net als god verzonnen is omdat men de dingen niet begreep. Angst is hier een van de voornaamste boosdoeners. mensen nemen makkelijk bepaalde woorden in de mond, combineren het, maken er kruisbestuivingen van en kennen de herkomst van het woord niet eens. Tja en wat graancirkels betreft het is een eeuwige discussie die altijd zal lijven bestaan. Ik zeg dat graan cirkels wel fysiek bestaan, maar dat aan de basis van het ontwerp en uitvoering toch gewoon de mens ligt. Knap staaltje creativiteit van de mens ( meestal eenzame mensen die zoeken naar erkenning). Discovery channal heeft al een aantal uitzendingen gespendeerd aan dit fenomeen. Bij alle onderzochte graancirkels bleek na grondig onderzoek, mensen aan het werk te zijn geweest. Maar dan nog blijft de mens geloven dat het toch iets magisch is. Ik raad deze mensen dan toch wat meer sociale cohesie toe en geen eenzaamheid. Hun behoefte is zo hoog dat het niet voorzien hier in zijn tol begint te eisen. Graancirkels is niks van aliens klaar. Neem voor je zelf eens de volgende vragen in acht. 1. Waarom zouden aliens graancirkels gebruiken om met mensen te communiceren, kan toch op velerlei andere manieren. En misschien kunnen ze een manier gebruiken die wij beter en makkelijker kunnen begrijpen. 2. Waarom gebruiken aliens geen andere gewassen en alleen graan? 3. waarom zijn de geometrische modellen in het graan, altijd terug te vinden in onze kunst, wiskunde, natuurkunde, biologie. (geleende kennis) waarom komen ze niet met iets nieuws, iets wat we niet begrijpen?belangrijk is dan ook de zin uit het zelfde stuk, nadat je dit allemaal hebt afgevraagd ….>>” Dit kun je enkel bereiken door zelf te beslissen wie je bent, wat je gelooft en daar vervolgens naar te leven”…(PRECIES) Mensen laat je niet gek maken door een paar mensen die het spiritueel geneuzel tot een kunst hebben verheven, denk na, voel voor je zelf, laat je niet bang maken. Je hebt alle kennis in je. Ben je niet overtuigt over iets, of heb je vragen, doe dan net zolang onderzoek tot je een duidelijk en helder antwoordt hebt. Hierbij zeg ik niet dat buitenaards leven niet zou bestaan, in tegendeel het is zelf eerder aannemelijk. Er zijn een hoop dingen die wij niet begrijpen en dat hoef ook niet. Je hoeft niet alles te weten en te begrijpen, daar wordt je gek van en houd je tegen om werkelijk te leven. leven is vooral doen, zorg dat denken en gevoel in evenwicht zijn en samen werken. Volg geen goeroes, u bent u eigen goeroe. Wantrouw mensen die met kennis komen die niet te bewijzen is, of die zeggen dat zij de enige zijn die deze kennis in pacht hebben. ( hiermee ontken ik niet dat het niet bestaat), Meestal zijn deze charlatans te herkennen aan woorden die zelf verzonnen zijn, of uit hun context misbruikt worden. Die tien dingen verbinden met elkaar die niets met elkaar te maken hebben, ze laten je geloven dat een vingerhoedje, een grasmaaier en een banaan een onderling verband hebben. Wilt u zelf iemand helpen of een ander, wees dan eerlijk, praat niet over de dingen waar je geen verstand van hebt. ( vragen en filosoferen natuurlijk wel). Wees duidelijk, laat niets de wensen over. Blijf met beide benen op de grond. wees optimistisch maar blijf realistisch. Liefde is soms ook hard zijn en maakt de lijdensweg soms veel korter. Dit wordt vaak pas later begrepen. En nog iets…in het stuk staat “slechts 10 procent van de wereldbevolking is ontwaakt” … wie heeft hier onderzoek naar gedaan? hoe is dit onderzoek gedaan? Uit heb geen vragenlijst ontvangen. U wel? toen kwam ik op een stukje tekst wat hetzelfde zegt wat ik zeg >>> ”Volg niet blindelings een goeroe, channeling of spirituele leider, maar volg jezelf. Meesterschap bereik je door de heilige soevereiniteit van jezelf te omarmen” Hiermee ben ik het eens, buiten het woord “”heilig dan”‘ maar dit spreekt de rest van het stuk tegen.Twee zinnen die elkaar tegen spreken zijn >> “Je bent nooit alleen en je wordt altijd omarmd door aanwezigheid”‘ EN >> ”Elke ziel gaat de Aarde in eenzaamheid binnen en verlaat de Aarde weer in eenzaamheid” Ik denk dat de channallaar het verschil niet weet tussen alleen en eenzaam. Je wordt namelijk alleen geboren en je gaat alleen dood of voor onze spirituele broeder en zusters… ( over)
@Rob, Heel waar, en helder deze reactie , inderdaad, mensen die alles klakkeloos geloven gaan misschien wel een strijd met zichzelf aan, zo van:, Oh ik heb hier voor gekozen en zal eenzaam blijven, moet ik accepteren en beter met mezef omgaan enz enz Inderdaad luister en omarm jezelf, leef in vreugde en als je liefde ontmoet, geniet! Want wij zijn hier om te genieten In vrijheid!
@angel,
” en als je liefde ontmoet, geniet! ”
Mooie zin, Angel, en inderdaad! 🙂
Mooi artikel dit. 🙂 . Ik zag dat het opnieuw geplaatst is. Dat is erg fijn 🙂 . Zoveel mensen hebben hier tegenwoordig last van, althans, zijn er eerlijker over dat ze er zoveel last van hebben. Het lijkt ergens zo’n taboe, eenzaamheid. Een soort falen. Heel veel mensen vatten het op als een soort falen. Een soort van ‘bewijs’ dat je niet geliefd zou zijn. Een soort van ‘bewijs’ dat je niet genoeg zou leven. Uiteindelijk zitten daar natuurlijk allerlei overtuigingen van jezelf aan vast. Je bent juist op je sterkst wanneer je eenzaam durft te zijn. Er maar aan overgeven. Maar is even een klus, zeg 🙂 ! Eenzaamheid wordt ook misgeinterpreteerd, heb ik het idee. Hoe zou eenzaamheid eruit zien in zijn ware kleur? En bestaat eenzaamheid überhaupt in de aanwezigheid van Zelfliefde? Dus wat IS eenzaamheid nu eigenlijk? De enige weg lijkt de weg naar binnen. Via eenzaamheid. Ik was 16 jaar, woonde in een internaat, en een groepsleiding van mij schreef aan mij toen ik wegging en op kamers ging wonen: “Susanne, je kan focussen op de ander, op je haar kammen en voor de spiegel staan, en hoe die ander jou zal zien, maar de mooiste ontmoeting in je leven zal de ontmoeting met jezelf zijn. … Ik snapte op die leeftijd niet zo goed wat ze bedoelde. Jaren later wel, en ben ik haar nog steeds dankbaar voor haar mooie woorden die ze had opgeschreven in mijn mapje. En blijkt ze ook gelijk te hebben gehad 🙂 . De mooiste ontmoeting is de ontmoeting met onszelf. Hoe meer we onszelf Durven te ontmoeten, hoe minder eenzaam we ons zullen voelen. Eenzaamheid is misschien dan ook een teken dat we niet goed, niet voldoende in contact staan met ons Ware Zelf. Maar het wordt een moeilijke opgave wanneer we nog niet goed weten hoe er mee om te gaan, hoe te helen, hoe los te laten en hoe ons zelf goed te gaan voelen en voeden. Dan kan het heel hard werken zijn.
🙂
Liefs, Susanne
Oei eenzaamheid gekozen ? Voelt meer als moeten ondergaan .
Ik zit midden in het proces : ene keer alles kunnen loslaten ,andere keer weer van alles missen /zoektocht in mezelf .
Stukje steunt me wel .ben wel eenzaam : maar niet alleen qua :gevoel, ervaring ,doel .
Ik leef al 20 jaren alleen zonder partner, waarvan de laatste 9 jaren echt alleen. In die jaren heb ik ervaren wat er beschreven staat. maar…..ik word er soms depri van altijd alleen te zijn. Het is niet leuk. Ondanks dat ik in heel andere sferen ben. Het leven moet toch geleefd worden? Alleen zijn vind ik maar niets meer.
@Yvonne Nowee,
Hoi Yvonne,
Jeetje, 20 jaar alleen, dat lijkt me ook pittig, zeg! Mijn biologische vader leeft nu 33 jaar alleen, als een kluizenaar, ik snap niet hoe hij dat volhoudt,, wat een taaie ben jij dan, denk ik dan. Zo dus ook met jou, Yvonne! Mensen die dit volhouden lijken mij ergens de sterkste, of zijn dat in ieder geval flink aan het ontwikkelen 🙂 .
Maar ja, ik herken ook heel goed wat je schrijft. Is allemaal leuk en aardig, maar de Ervaring van die Eenzaamheid, pff, is ff een pittig dingetje, zeg maar 🙂 . Bij mij gaat het met eb en vloed, ik vind er wel steeds meer mijn rust in. Je moet ook wel, wat anders kan je dan ook doen hè 🙂 . Ik denk ook precies wat jij schrijft; ‘Het leven moet toch geleefd worden?’ Kan daar ook flink mee worstelen. Nog maar niet te spreken over den buitenwereld waaraan je je dan moet verantwoorden, ‘want waarom leef jij zo en doe jij zo?’ Dan denk ik; doe jij zo?? Hóe doe ik dan zo?? Mensen komen en gaan, vrienden van het moment, komen en gaan, net zoals je eigen overtuigingen overigens. 🙂 . Wat ik vooral eenzaam vind is de taal. Je kan omgeven zijn met anderen, maar wanneer niemand jouw taal spreekt,, dat is pas eenzaam. Ergens op een onbewoond eiland zitten, terwijl je temidden van allerlei schepen bent. Ofzo. In een vreemd land zijn en totaal niet de taal spreken. Dat idee/gevoel. Ik heb jaren geinvesteerd om maar de taal te leren spreken van de mensen om mij heen. Doodvermoeiend zeg. Gelukkig begon ik me op een gegeven moment te realiseren dat ik me maar eens moest gaan focussen op mijn eigen taal. 🙂 En dan nog kan het eenzaam zijn, het vreet ergens. Maar goed, dat is natuurlijk dat zogenaamde gebrek aan. Eenzaamheid bestaat in de afwezigheid van Liefde. That’s it. 🙂
Liefs, Susanne
Mooi en helder stukje wijsheid en Kennis zo op deze vroege vrijdag die even mijn mailbox komt binnen drijven.
Het beschrijft een gevoel wat ik al een jaren heb.
Relaties gehad waarbij ik altijd zoveel van mijzelf moest opgeven voor die ander.
waarbij ik altijd zoveel energie kwijt was aan instandhouding van iets wat uiteindelijk als een gif in mijn ziel en lijf werkte.
het verhaal van de majestueuze Konings eik.
Er was eens een bos, waarin volgens de verhalen van vele mensen iets mee aan de hand was.
een bos waarin elven en lichtwezens rond liepen en leefden.
Ook was dit het het bos van de Konings Eikenboom.
Een boom waarin volgens de legende Prins Siderius verschool voor zijn achtervolgers.
Volgens de sagen en verhalen was dit Yggdrasill, de Konings Eik.
En was hij ontstaan uit een traan van Odin.
Deze Eik was zo mooi en majestueus dat men dacht dat hij magische krachten bezat.
Zijn wortels liepen diep de grond in, en verankerden hem diep met moeder Aarde, en geen storm kon hem doen wijken zo sterk waren zijn wortels.
Zijn stam was zo groot en sterk, en groot dat het leek dat deze tot in de hemel groeide.
En dan zijn bladerdek die was zo mooi en dicht dat vele dieren hierin schuilden.
Tevens groeiden er uit de takken de mooiste en grootste vruchten die men ooit had gezien, en kon zelf ongeneselijk zieke mensen weer beter maken, zo ging de sage.
Maar op een dag voelde de grote Konings Eik zich eenzaam, en wenste dat hij een maatje had om tegen te praten, een maatje om de soms eenzame dagen mee door te komen.
Totdat er op een dag een zwam kwam langs lopen, en die vroeg of hij even op de Konings Eik mocht zitten en uitrusten.
De Eik die liet dit toe want hij vond het wel fijn om een gezelschaps maatje te hebben gevonden.
De Eik en de zwam leefden zo een poos samen, en de Eik leek gelukkig met zijn nieuwe maatje.
Maar wat bleek na een tijdje?
Het ooit zo mooie bladerdek begon dunner te worden, en de stevige bast van zijn stam begon op sommige plaatsen te wijken.
En in de herfst stormen had de Konings Eik ineens moeite om zich staande te houden.
De Eik verloor aan kracht!
en de zwam?? die bleek groter en groter te zijn geworden.
En de Eik?? wat was er gebeurd met de Konings Eik??
Niemand die dat nog wist, ook was er niemand meer die kon vertellen waar het magische bos was waarin de Konings Eik stond.
Het enige wat de ons er aan herinnerd zijn de sagen en mythes uit lang vervlogen tijden.
veel Liefs Soulspeaker
@Soulspeaker,
Hoi Soulspeaker,
Precies zoals je zegt met je verhaal,, ook daar dien je inderdaad mee op te passen. Vanuit eenzaamheid en een disconnectie met jezelf kunnen er rare keuzes gemaakt worden, en als je dan gaat openstaan voor de eerste de beste dwaas die voorbij komt, kan je er karig van afkomen. Zo met mensen, zo met entiteiten. Het moeilijke gevoel van eenzaamheid komt uit een gevoelsmatig gebrek van Liefde en een gevoel van een gebrekkig eigenwaarde. Hoe meer je de Liefde voor jezelf, IN jezelf bekrachtigd en hoe meer je wezenlijk werkt aan Eigen Waarde, zal de moeilijke ervaring van eenzaamheid doen verzachten, ontspannen en veranderen. 🙂 .
Maar ja, IS natuurlijk wel even makkelijker gezegd, dan gedaan 🙂 . Maar ja, what else is er dan ook te doen? 🙂
Veel liefs, Susanne
@Susanne,
tel daarbij op het aardse ”ideale” plaatje van huisje, boompje, beestje, dat ook zo zijn invloed uit oefent op zich verloren wanende zielen.
Ik ik voel wat je bedoeld Susanne,
houden van jezelf word in aardse termen verwart met je zelf (extreem) te verwennen en aan al je aardse behoeftes voldoen.
Lekker shoppen,Feesten of voor de zoveelste keer met die leuke jongen of meid die je nog niet kent mee gaan/meenemen (o.a.)
Dit brengt natuurlijk geen permanente oplossing voor je gebrek aan eigenwaarde en liefde voor je zelf, hooguit pleisters met een plaatje erop, die na verloop van tijd om vernieuwing of vervanging gaan vragen.
Hoofd omhoog en borst vooruit,
hart in de wind en schreeuw het uit:
Ik hou van mijzelf!!
@Soulspeaker,
Hoi Soulspeaker,
Ja, wat zeg je dat mooi; ” hooguit pleisters met een plaatje erop, die na verloop van tijd om vernieuwing of vervanging gaan vragen. ” 🙂 Inderdaad ja.
En inderdaad ook wat je schrijft over het zogenaamde ‘ideale’ plaatje van huisje-boompje-beestje. Dat kan ook enorm veel druk op doen leveren, zeg, pff.. Dat was ook de droom/ideaal van het gezin waar ik in opgegroeid bent, en omdat je daar niet aan meedoet, of andere ideeën hebt, val je automatisch buiten de boot. Uiteindelijk heeft dat natuurlijk met je eígen onbewuste geloof te maken dat dat ideaalplaatje inderdaad het ideaalplaatje is of zou moeten zijn. Je hecht daar onbewust zélf waarde aan. Het proberen te voldoen aan andermans eisen is dan ook uiteindelijk de eisen van je eigen overtuigingen/ego/angsten/noem maar op. Zodra je die overtuigingen in jezelf weet te her/erkennen, kan er plaats/ruimte komen voor verandering. Een die enge, gevreesde eenzaamheid is dan, wordt dan de ideale plek om die verandering in en vanuit te bewerkstelligen. Er liggen gouden beloftes in die gevreesde poel van eenzaamheid. Die belofte zijn wij Zelf. 🙂 Uiteindelijk lijken wij banger te zijn voor de ontmoeting met ons zelf, dan de ontmoeting met eenzaamheid. Gekkig is dat. 🙂
Liefs, Susanne
@Soulspeaker, Hallo soulspeaker
Wat een prachtig verhaal Ik begrijp dat je vroegere relatie’s er in verweven heb.
Jammer dat je geen echte hechte liefde heb gevonden .
Of bestaan die alleen in sprookjes ?
Toch hoop ik dat er iemand op jou pad komt, die jou begrijpt en je levensenergie geeft.
Dat wat toch de intensie van ons leven op aarden is
Toch hoop ik dat jij je eigen sprookje zal vinden.
En niet dat sprookje nog eens over moet doen wat je hier geplaatst heb.
Blijf toch in het goede van de mens geloven.
Dan kan je uit je eenzaamheid ontsnappen.
Ergens in dat sprookjesbos loopt er iemand voor jou ik weet het zeker.
Liefs Jannie
@Jannie,
Hoi lieve Jannie, wat schrijf je dat mooi 🙂 .
Liefs, Susanne
@Susanne,
Lieve Susanne
Ik hoop dat voor jou ook nog eens je droomprins aankomt
Galopperen , eentje die je begrijpt en voor je door het vuur gaat.
Want ieder mens heeft recht op een beetje warmte om zich heen.
En aangezien jij niet terug kan vallen op je ouders , is het best wel
Moeilijk , stel ik mij voor.
De muren praten niet terug, en ook jij kom wel eens thuis met dingen
Die je meegemaakt heb , en wil dat toch vertellen.
Best wel moeilijk denk, ik bewonder je altijd opgewekte humeur.
En hoe jij je er door heen slaat.
Je moet toch een doorbijtertje zijn denk, het kan niet anders.
Toch zeg ik je er komt iemand, die op handen gaat dragen.
Een liefde een maatje alles wat je nodig heb.
Grappig ik lees net een boek van Gabriel García marqués
Honderd jaren eenzaam- heid.
Al een oud boek maar wel goed.
Lieve Susanne van mij een happy valentijn’s dag .
Lieverd jou tijd komt nog wel.
X x liiefs Jannie
@Jannie,
Hey lieve Jannie 🙂 ,
Dank je wel voor je lief schrijven, Jannie! 🙂
Ja, en inderdaad, Valentijnsdag! Spannend! 🙂 Bij gebrek aan een teken van een Hartje, of de kennis over dat hartje hier op mijn toetsenbord, stuur ik je mijn smile : 🙂 🙂 Jij ook een Happy Valentine’s Day, alhoewel ik hoop dat je elke dag de liefde mag ontvangen en ervaren van en met je sportmannetje 🙂 .
Is de schrijfster van het boek dat je noemde overigens vanuit Argentinië? Klinkt wel als een goed boek? En ja, lekker typisch dat je dat zit te lezen en prompt lees je op deze site een artikel 😉 . ‘t Is vaak nog ergens een taboe, merk ik, in mijn leven, alsof men zich ervoor schaamt. Ik vind het daarom ook goed en fijn dat dit soort artikelen geplaatst worden. Ik denk dat het heel veel helpt. En dat mensen leren zichzelf Toestemming te geven om voor Zichzelf te mogen gaan. 🙂
Liefs, Susanne
P.S. Oh ja, en die leuke vent, Jannie.. inderdaad.. ach, eens in den toekomst, hij is al onderweg. Denk ik weleens. Iemand vanuit den Spirituele Wereld zei me eens dat ik Hem bij de Supermarkt zal ontmoeten. Je kan begrijpen dat ik sindsdien niet meer naar de Supermarkt weet te gaan, zonder te denken; ‘Zou het, och, zou het toch??’ Helpt denk ik ook niet. Net wanneer je denkt; ‘Susie, laat gaan’, raad eens wie ik tegen kom, de buurman-met-z’n-stuc-in-z’n-haar.. *%@$E* .. Houdt toch eens op met mij te triggeren. Vent. Met je stuc in je haar. Maar goed, wie weet, heus wel, in tijd, ergens, dat maatje. Zo’n echte. Die leeft en die bloeit, die viert en die vrijt, en die thuis is, net als ik. Spannend 🙂 .
@Susanne,
waar doe jij altijd je boodschappen……LOL
een fijne groet
Soulspeaker
@Jannie,
Ja inderdaad, dit verhaal schreef ik met een knipoog naar mijn eigen leven.
Nou ja relaties, het was die ene relatie die mij het meest deed beseffen wat ik moest doen, de relatie waaruit mijn zoon is voortgekomen.
Maar ik besef me ook al een tijd dat ik dit toch wel nodig had, het moest zo zijn.
Ik moest dit allemaal doormaken.
Heb het negatieve omgezet in iets positiefs.
Of om het mooier te zeggen.
De Tuinman wierp wat mest in mijn tuintje opdat de Roos des Harten een voedingsbodem kreeg om in tot groei te komen.
Ik weet ik kom ooit wel iemand tegen die mijn gelijke is, die het waard is om mijn liefde mee te delen.
Tot die tijd werk ik in mijn tuin aan de verdere groei van mijn Roos des Harten.
Want op zich is alleen zijn, ben niet eenzaam, niet erg en best wel fijn.
Liever alleen dan samen met de verkeerde.
ps: veel gepraat over rozen en harten van mij zie ik nu zo op deze valentijns dag!! LOL
een lieve groet
Soulspeaker
@Soulspeaker,
🙂
Ik kan me hier zo in vinden….Ik geniet van mijn eenzaamheid waar ik zelf voor gekozen heb. Ik heb de tijd aan mezelf om te doen wat ik wil, wil ik mediteren, dan kan dat zonder dat er iemand raar gaat zitten kijken….wil ik een goed boek lezen, dan kan dat gewoon….Natuurlijk heb ik ook weleens behoefte aan iemand om me heen, dan ga ik naar iemand toe, of de stad in. En als ik genoeg heb ga ik weer heerlijk alleen naar huis.
Ik heb niet eens tijd voor een relatie, ben al druk genoeg met de relatie met mezelf. Want die vraagt om ontwikkeling, om info en leren en studeren.
Het leven is verrukkulluk!!!
Als je spreekt over eenzaamheid spreek je tegelijkertijd over het gevoel van weemoed en verlangen het anders te willen.. Simpelweg omdat de emoties zijn die er collectief aan gehangen zijn.. Alsof het iets slechts is waar je vanaf moet of zo. Ik spreek van alleen zijn.. Niet om me beter te voelen maar omdat dat simpelweg is hoe het is.. Ik ben geen slachtoffer, mijn alleen zijn is gekozen. Gekozen omdat in het alleen zijn de basis is van groei. In mijn vrienden, maatjes geliefden en iedereen die ik tegenkom zit een deel van mezelf en ik ben vrij en onafhankelijk om te ontdekken in welk deel we elkaar kunnen ontmoeten.. In het ongebonden houden van een partner zit zoveel vrijheid, vrijheid die in het maatschappelijk beeld van een relatie niet te vinden is.. Het start met zelfliefde, met de keuze voor mezelf, die stap zorgt er voor dat ik de juiste mensen op ieder moment aantrek die bij me passen.. En dat kan ook ieder moment weer anders worden, als mijn perceptie veranderd.. Loslaten, vrijlaten en accepteren dat je ok bent en volledig als jezelf is een stap opweg naar het ontdekken wie je bent.. Op weg naar zelfliefde.. Als je dat ziet zie je ook dat eenzaamheid slechts een illusie is.. Om te zorgen dat je in slachtoffer zit en er niets hoeft te veranderen.. Je zelf niet hoeft te veranderen.. Zo is alleen zijn mooi..
@Marco,
Hoi Marco,
Je schrijft: ” en ik ben vrij en onafhankelijk om te ontdekken in welk deel we elkaar kunnen ontmoeten.. ”
Wat zeg je dat mooi 🙂 , in welk deel we elkaar kunnen ontmoeten… Onzettend mooie zin, zeg.
🙂
Liefs, Susanne
@Marco,
Ik heb die zin in m’n herinneringsboekje opgeschreven 🙂 :
” We zijn vrij en onafhankelijk om te ontdekken in welk deel we elkaar kunnen ontmoeten…”
Nogmaals Marco, een mooie zin, heb ’em net dus opgeschreven 🙂 . Ik ben nog wel benieuwd hoe jij je eigen zin ziet en hoe jij die zin ervaart, zeg maar.
🙂
Liefs, Susanne
wow dit is zo herkenbaar voor mij
Als je ”eenzaam” bent betrekken vele dit op zichzelf, van ow het ligt aan mij, niemand vind me aardig, ik ben niet goed genoeg etc.
Ik ben ervan overtuigt net zoals in dit stukje tekst word geschreven dat de ziel kiest voor deze ”eenzaamheid” omdat zij deze nodig heeft om zich verder te ontwikkelen, om de persoon in kwestie dichterbij zichzelf te brengen, zijn ziel.
Ook ik herken mezelf heel erg in het eenzaamheidverhaal..Aan de ene kant helpt het me misschien mijn leven te accepteren zoals het is?Maar toch stemt het me droevig.mijn hele leven al voel ik me een mislukkeling omdat ik al zolang verlang naar een relatie..ik zie me nog als meisje van een jaar of 4 op het schoolplein staan,kykend naar de kinderen om mij heen,zelfs dan dansen jongens en meisjes al om elkaar heen en toen dacht ik bij mezelf al “waarom ik niet,dat zal mij natuurlijk nooit gebeuren,ik ben niet goed genoeg..En ergens in die periode besloot ik ook dat ik lelijk was en dus zou ik de grapjas worden een soort van afleiding!en dat ben ik ook,met mij kun je altyd lachen en zelfspot is mijn tweede natuur geworden!maar het is trouwens ook altyd mijn kracht geweest,met humor sla je je overal doorheen en lachen breekt het ijs en zo heb ik altyd makkelijk kontakt gemaakt met mensen.en met de eenzaamheid heb ik leren om te gaan,maar zo nu en dan overvalt het me toch,dan vind ik het allemaal zo oneerlijk en kan ik me niet voorstellen dat ik me dat in feite zelf als levensdoel zou hebben gegeven ooit…
Zag dit stukje ook op niburu staan, erg mooi om eens wat over mezelf te lezen 😉 toch best een eye opener, ook al ben ik er mee bezig.
Blijf wel opzoek naar iemand/een vriendin om samen leuke dingen te doen, maar weet dat ik zelf ook gelukkig ben helemaal alleen, en dat ik niet perse iemand anders nodig heb.
En eigenlijk is iedereen helemaal alleen, want in ieder lichaam zit maar 1 ziel 😉
Met vriendelijke groet,
Dennis.
tja, auw auw is mijn eerste reactie.
zeker omdat er staat dat ik er zelf voor gekozen heb. roept boosheid naar mezelf op. heeft geen zin, weet ik. en onder die boosheid zit natuurlijk verdriet en pijn. ga er eens rustig voor zitten denk ik. met mijn hoofd is dit niet zo te snappen. wellicht met mijn hart (uiteindelijk) wel.
in lak’ech maud
@maud,
Ik herken je reactie heel sterk, kan me ook haast niet voorstellen dat ik hiervoor gekozen heb.
Juist omdat ik vanuit mezelf bekeken zoveel liefde heb te geven, en ook verlang naar een leven in liefde.
Dat terwijl we leven in een maatschappij waarin het alleen maar om macht en status gaat.
Liefs,
marcel
Ik herken me zelf hier zo in. Dat ik denk dat ik geen maatje voor het leven kan krijgen en dat het ook aan mij ligt maar toch voel ik ook weer van binnen dat dit een periode van me leven is om verder te groeie en dicht bij me zelft te komen en van me zelf te houden voor je echt een goeie relatie met iemand kan hebben. maar dit help me wel dat ik dit nu lees dat ik op de goeie weg ben en dat de dingen die niet goed voor je zijn nu in deze tijd bij je weg vallen. eenzamhied bestaat eigelijk niet! maar het voel wel zo soms thx voor het plaatse er van
groetjes sannie
Mooi stuk tekst, waarin toch wel enige herkenning in te vinden is. Wellicht is zelfreflectie in dit geval nog wel het beste.