De laatste tijd ben ik, op wat afstand, vaak in aanraking gekomen met zelfmoord.Onlangs was Joost Zwagerman‘s zelfmoord in het nieuws. Kort geleden gebeurde het ook in mijn omgeving. Mensen geven hun mening erover, niet altijd even genuanceerd. De een vindt het egoïstisch, de ander laf en ga zo maar door. Dat het vreselijk is, daar zijn de meeste mensen het over eens, mijns inziens mede door wat wij altijd horen over zelfmoord, uit de kerk, maar ook uit de “spirituele wereld”.
Nu zeg ik natuurlijk niet dat het niet dat het geen vreselijk gemis zal zijn voor de achterblijvers. Dat zij alles mogen voelen wat ze willen, boosheid, verdriet, gemis, maar ook, als het zo voor hen voelt, opluchting. Laat ons vooral de rouwenden de kans en de ruimte geven om de dood van hun geliefde te verwerken zoals het voor hen “goed” voelt.
Maar die dogma’s, daar ben ik zelf wel een beetje klaar mee. Nu zeg ik ook niet dat mijn waarheid DE waarheid is, dat is iemands waarheid namelijk nooit (nee, ook de jouwe niet). Iedereen heeft zijn eigen waarheid, maar mijn visie, die wil ik toch graag met jullie delen.
Een greep uit de dogma’s waar wij mee opgroeien: De kerk zegt veelal: Degene die besloot zijn eigen leven te nemen, gaat rechtstreeks naar de hel, want alleen God beslist over leven en dood.
De “spirituele wereld” zegt veelal: Iemand die zijn eigen leven neemt, moet alles nog een keer overdoen, hij heeft immers de lessen waarvoor hij hier kwam nog niet afgerond.
Op beide opvattingen schreeuwt mijn gevoel heel hard: NEE!
Mijn visie? Jij en alleen jij kiest het moment dat je overlijdt. In mijn visie zelfs niet alleen als je je eigen leven neemt, maar in alle gevallen, maar ik weet dat dit sommigen te ver gaat en dat mag natuurlijk. Zoals gezegd, ieder zijn waarheid. God (of waar je ook in gelooft en hoe je het ook wilt noemen) zal je daarbij niet in de weg staan. Jij hebt vrije keuze, in alles en ten allen tijde.
Word je na je dood (hoe die ook veroorzaakt wordt) niet liefdevol opgenomen in het hiernamaals? Nee!
Hoe en wanneer je ook overlijdt en wie je ook bent, naar mijn idee word je altijd liefdevol opgewacht en begeleid “aan de andere kant”. Ik geloof ook niet dat je altijd alles over zult MOETEN doen. Er is geen “moeten”. Misschien kies je ervoor om alles nog een keer te ervaren, omdat je er niet voor niets voor hebt gekozen om een bepaalde ervaring te beleven. Misschien ben je ook gewoon klaar en hoorde ook dit einde bij wat je wilde ervaren. Ook hier is de vrije keuze leidend. Niemand legt je iets op, geen God, geen engel, geen universum, geen bron.
In mijn ogen, bestaat er geen hel, hooguit degene die je voor jezelf creëert. In het “hiernamaals”, bestaat alleen liefde en heelheid (of terugkeren naar heelheid). Wat je ook besluit, hier en “daar”, het is jouw keuze.
Als iemand het leven niet meer ziet zitten hier, is het zijn of haar keuze daar een einde aan te maken. Verlies is altijd pijnlijk voor de nabestaanden, maar misschien was het leven minstens net zo pijnlijk. Daar mag je, naar mijn mening, geen oordeel over hebben. Net zo min als over de nabestaanden. Iedereen verwerkt op zijn eigen manier. Ik schreef daar ooit een gedicht over:
My sorrow
Sometimes I want to touch my sorrow
Just graze it with my finger
Not feeling it too deeply
Willingly letting it linger
Sometimes I want to dive in deep
Feel it in my core
Raw and pure, truly felt pain
No longer to be ignored
The choice is mine and mine alone
Which experience I want to feel
How to behave, what to do
How I want my wounds to heal
Niemand hoeft mijn mening over te nemen, maar misschien helpt het je eens na te denken over wat jij denkt en voelt over dit onderwerp en eens te kijken of dit jouw eigen waarheid is, of een aangeleerd dogma. En zoals altijd, is jouw waarheid, de enige waarheid die goed is voor jou.
Praten over zelfdoding kan bij de landelijke hulplijn 113 Zelfmoordpreventie. Telefoon 0900-0113 of www.113.nl
Heb alle bovenstaande reacties gelezen en er is al veel gezegd. Toch wil ik een reactie plaatsen omdat ik van nabij zelfdoding heb meegemaakt. Mijn eigen man kon het leven niet meer aan. En ja, we hielden van elkaar en die liefde is er nog. Daarnaast is er boosheid, wanhoop, diep verdriet. Ik voelde dat hij spijt had maarja je kunt het niet ongedaan maken. Ik vroeg mezelf af of ik hem wel genoeg liefde had gegeven? En weer voel ik woede, verdriet, wanhoop en liefde. Er is geen vergeving want wie ben ik om te vergeven? Ik leer leven met dit verlies. Maar accepteren? Aanvaarden? En weer is er boosheid, tranen, verdriet, wanhoop en liefde…ik leer er wel mee leven….eens…
@Annelies Rechtstreeks reageren op je berichtje lukt niet helaas. Ik hoop dat je dit leest. Hoewel ik inderdaad geen oordeel heb over degenen die uiteindelijk wel de stap zetten, wil ik je wel laten weten dat je niet alleen bent en niet hoeft te zijn! Liefde en zachtheid zijn ook hier, daarvoor hoef je de stap niet te zetten. Weet alsjeblieft dat er hier ook hulp is en heel veel liefde, ook voor jou. Je bent goed zoals je bent! Er zijn veel HSP's en veel van ons voelen ons vaak onbegrepen, maar er zijn wel mensen die je wel begrijpen. Zeker ook tussen de lezers en auteurs van deze site! Je mag ook contact met mij opnemen via mijn site. Bij mijn biografie staat een rechtstreekse link naar mijn contactformulier. (site is: http://www.turningtide.nl) Zelfdoding is een keuze, maar niet de enige.
Veel sterkte en liefs,
Nadia
Nadia en iedereen die verder heeft geschreven bedankt dat ik even het gevoel mocht hebben niet alleen te zijn in een wereld van gehaastheid oordeel en liefdeloosheid.
ongelofelijk veel mensen worstelen elke dag met hun bestaan en zijn op zoek naar hun weg.
Een weg in een harde wereld van ego's en macht ten kosten van elkaar verrijken, in plaats van met elkaar. Zelf ben ik Hsper en kan ik maar moeilijk mijn weg met mijn gevoeligheid vinden.
De laatste jaren zoveel onrust en prikkels ervaren dat mijn relatie na 20 jaar vertrok omdat je er gewoon niet toe doet als je anders bent. inmiddels zie ik heel veel mensen aan de antidepressiva gaan die daar niet op reageren omdat ze niet depressief zijn maar overprikkeld en voor als nog heb ik nog niet iets wat mij op voor hand daarvoor behoed. Heb altijd voor ogen gehouden dat ik niet aan deze middelen wil, weten vanuit mijn gevoel dat ze mij niet gaan helpen.
ondanks allerlei boeken lezen delen met mijn omgeving collega's gasten in mijn werk therapeut etc.
Komt dagelijks het gevoel naar boven hier niet willen zijn. Als er een moment komt hoop ik dat het rust gaat brengt. Ik kan de spotje niet zien van moeders met borstkanker die hun kinderen niet zullen zien op groeien, zou zo met ze willen ruilen! Er zullen een aantal mensen in mijn omgevingen zijn die het moeilijk vinden het bericht te krijgen. heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik het leven de laatste bijna 4 jaar niet leuk meer vindt. er gebeurt ook teveel en kan dat niet afdoen met lot, blauwdruk, uitdagingen, groei, levensles. daar is het te pijnlijk en verdrietig voor. Spreek de wens uit dat er meer verbinding komen gaat. Vanuit liefde, zachtheid en gevoel.
.
Artikel met interesse gelezen. Ook ik ben HSP er. Heb veel vervelende ervaringen opgedaan. Denk elke dag aan zelfmoord. Vind het leven zwaar. Nu iets meer dan een jaar geleden ondernam ik een poging. Dacht echt dat het voorbij zou zijn,maar werd te vroeg gevonden. En nee ik was niet blij dat het niet gelukt was. Vond het vreselijk dat mijn geliefde mensen nu aan mijn bed stonden! Schaamde me. Werd door een deel van de mensen als het ware opnieuw welkom geheten,maar voor een deel ook verguist. Heb veel te bieden aan mentale kracht, voor een ander,ervaar dat ook. Ondanks dat blijft het moeilijk mezelf staande te houden. Heb nu meer hulp dan voorheen,aan ambulante thuiszorg en langdurige GGZ. Net met meer begonnen een mnd ongeveer. Voelt goed. Het zijn de peilers onder mijn bestaan. Maar voor hoelang,nu er zoveel bezuinigd wordt op juist dat gebied? Heb een jaar gekregen en voel de hete adem in mijn nek. Voor mij voelt het alsof men een rolstoelgebruiker zijn rolstoel dreigd af te pakken. Mijn familie en andere geliefde mensen weten dat ik geen garantie kan geven,dat ik het niet nog eens zal proberen,of zal kiezen voor euthanasie, als dat al gehonoreerd wordt. Blijft toch lastig in deze. Degene die het weten en me lief zijn zullen mijn uiteindelijke beslissing respecteren en begrijpen. Zei zien de worsteling waar ik voor mijn gevoel, te vaak mee bezig ben. Voor hun maar ook voor mezelf,ben ik een tijdbom,wat angstig maakt,voor hun. Realiseer me dat heel goed, maar kan het niet veranderen. Kan er eenvoudigweg niet om liegen,want dan sta ik mezelf continu in de weg. Deze weg moet open blijven voor mij. Ik heb wat aan dit artikel. Het geeft me een stukje rust,en herkenning. Het gevoel er niet alleen mee te worstelen doet goed. Dank voor dit artikel en de mogelijkheid om te reageren Gr Wilhelmina
@Ferdinand Dat wist ik niet. Bij deze staat het er dus onder. Ik kan geen dingen meer veranderen nu. Bovendien ben ik geen arts of therapeut. Maar kan me voorstellen dat tekorten hier invloed op kunnen hebben.
Prima stuk.
Ik zie er alleen graag de vermelding bij dat de oorzaak van depressie soms goed en eenvoudig is op te lossen is. Vitamine B12 tekort (soms bij veganisten) is daar een voorbeeld van.
Dat achteraf te weten komen, blijft verdrietig
Ferdinand . ik heb zoveel mensen verteld waarom ze b 12 moeten gebruiken.
Ik wijs ze op informatie via Google . waarop duidelijk staat wat een tekort kan
veroorzaken . ook een tekort aan vit d kan pittige gevolgen hebben .
Men zegt vaak . ik eet toch goed ……….maar niet ieder lichaam neemt het op .
Zeker mensen met een teint . hebben vaak een tekort ..
Maar wie niet wil luisteren merkt het echt wel .
Huisartsen zijn ook vaak niet op de hoogste wat b 12 kan doen voor het lichaam .
@Roos: http://www.turningtide.nl Ik dacht dat ik hem in mijn bio had gezet, maar zag hem zelf ook niet.
En wederom lukt het me niet om rechtstreeks op jullie te reageren. Bijvoorbeeld op Roos, waar ik heel graag op wilde reageren!
Ik merk dat het veel losmaakt bij mensen, ik heb het gevoel dat sommigen graag nog wat verder van gedachten zouden wisselen. Je kunt me altijd benaderen via mijn contactformulier op mijn site, dan reageer ik zodra mijn drukke leven met werk en kleine kinderen me toelaat.
Roos, ik heb wel mijn ideeën hoe je je "levensopdracht" zou kunnen veranderen, maar ik weet niet of je die wilt horen, ze zijn namelijk even simpel als ingewikkeld. Ik geloof ook niet dat ik het helemaal eens ben met die spiritueel leraar, aangezien ik niet vind dat je zoiets mag zeggen. Bovendien kun je, naar mijn mening, iemands levensdoel niet benoemen, omdat je overal vrije keuze in hebt. Als je verder van gedachten wilt wisselen, dan mag je me dus via mijn site benaderen, ik wil hier niet al mijn gedachten zomaar neerpennen 🙂
Ik wil jullie nog graag bedankten voor de vele mooie reacties die ik hier krijg. Ik vind het fijn om te horen dat "mijn woorden" (zijn ze helemaal van mij, vraag ik me vaak af) troost geven. Mijn intentie is ook om altijd vanuit liefde en compassie te schrijven, een van de redenen dat ik sommige andere kanten onbelicht laat (wat sommigen mij verwijten). Ik heb nooit, maar dan ook nooit de intentie iemand te kwetsen, maar kan me met zo'n gevoelig onderwerp wel voorstellen dat ik soms ook juist gevoelens oproep die mensen liever niet hebben. Ik hoop dat zelfs jullie mijn hartsintentie kunnen zien.
Het ga jullie goed!
Warme groet,
Nadia
Beste Nadia, ik kan nergens een link vinden naar jouw site voor eventueel een contactformulier in te vullen. Harte groet, Roos.
Ik vind het "zelf een einde maken aan je leven" een lastig onderwerp en eerlijk gezegd weet ik ook niet wat ik er precies van moet vinden. Net als euthanasie, of abortus wat ook het actief beeindigen van leven is. Het is wel gemakkelijk om er iets van te vinden of er een mening over te hebben als het om een ander gaat, maar ja als het jezelf betreft, pas dan weet je hoe je er erg echt over denkt en hoe je zult handelen. Ik vind het ook geen onderwerpen om voor of tegen te zijn, je kunt hooguit een mening hebben over je eigen keuze hierin, wat je zelf doet, als je zwanger bent en je afvraagt "wat moet ik met een kind?", je terminaal ziek bent en het genoeg vind of besluit zelf de stekker eruit te trekken. Wat een ander zijn mening hierover ook mag zijn, het maakt toch niet meer uit, omdat als de stekker eruit uitgetrokken is, dan is het voorgoed voorbij. Alle meningen en oordelen erover zijn toch mosterd na de maaltijd.
Nou heb veel mensen mee gemaakt die zelfmoord pleegde en eigenlijk begrijp ik hun zo goed ben zelfs 4jaar Depressief geweest en in die tijd ging dat ook wel eens door mijn hoofd het leven is zo mooi en op eigen kracht ben ik er weer uit gekomen zit nou in de Spirituele wereld mijn pad loop ik af ben HSP er maar ik begrijp de mensen wel die zelfmoord plegen want die zitten zo diep dat ze geen enkel lichtje meer ziet branden en dan gun je ze de rust die ze willen hebben .
Beste Nadia, Een mooie kant beschreven van depressie en suïcide. Uit het hart. Het is zoals het is. We worden naakt geboren en gaan naakt weer naar de Bron. Geen oordeel. Zelf heb ik zelfdoding overwogen. En latent is de behoefte om terug te gaan heel groot. Heb me vanaf kinds af aan niet "thuis" gevoeld op aarde. En ja toen kwam een depressie. Geen steun van familie. Die keken maar en zeiden tegen me, kun je er geen streep onder trekken. Terwijl ik vol zat met medicijnen om de dag door te komen. Echt geen hulp, zeer verdrietig….Ik ben er nooit echt uit gekomen. Wat je schrijft over het geloof. Idd zo ben ik ook opgevoed. "je komt in de hel". Zelf verdiep ik me meer in de spirituele wereld. En ja daar zeggen ze, je hebt je lessen niet geleerd en je komt terug. Ik dacht toen, van ze lang zal ze leven niet. En ben hier gebleven. Een andere schrijver verwoord het goed. Misschien moest ik dit ervaren, of mijn familie. En nu komt het. Een spiritueel coach, heeft me gezegd, dat mijn Ziel hier op aarde kwam om uiteindelijk eruit te stappen. Dat was mijn Zielsopdracht. Ik krijg dat niet uit mijn hoofd. Wel heeft hij gezegd dat ik mijn Zielsopdracht kon veranderen. Maar hoe??????? Ik heb mijn goede dagen. Maar veel verdriet en fysieke pijn. Zo een uitspraak helpt er niet echt aan bij. Ik affirmeer, maar dit zit zo diep. Ja Nadia kon ik maar aan mijn eigen waarheid komen. Ik kom er niet aan…….Bedankt voor je fijn artikel….harte groet,
Mijn mams heeft 11 jaar geleden toen ik 14 was de keuze gemaakt om naar een betere plek te gaan.
En soms nog, ben ik boos, verdrietig maar ook opgelucht voor haar dat zij geen emotionele pijn en fysieke pijn meer heeft.
Als dochter ben ik boos op haar geweest, ik heb mijn moedertje nog veel te hard nodig, 'waarom liet je mij alleen' denk ik als ik mij soms zo eenzaam voel erdoor, maar als medemens voel ik alleen maar met haar mee en is het beter zo.
Ik vind dat het taboe over het onderwerp depressie en zelfmoord eraf moet, dat maakt het al veel makkelijker om over te praten.
Ik vind dit een mooi geschreven stuk, het troost mij. Dankjewel!
Claudia, petje af meisje, dat je zo kan denken! Tuurlijk heb jij je moedertje eigenlijk nog hard nodig op je 14de, maar misschien was het ook een les voor jou om het zonder je moeder te moeten doen/kunnen. Je bent groot geworden, dus je kon het! Ook mijn dochter ging me op het laatst begrijpen, en zou het geen ramp vinden als het me een keer zou lukken, zei ze eens……..Nu wil ze me niet meer kennen en ik weet niet eens waarom………..geen uitleg, geen antwoorden….
Inmiddels durf ik geen poging meer te doen, omdat het me al 3 x niet gelukt is en de situatie daarna, alleen maar erger werd…………..Ik overleef, meer niet!
Fijn dat je zo aankijkt tegen dit thema, in dat licht een tip van iemand die het in de familiesfeer heeft meegemaakt; noem het geen zelfmoord, maar zelfdoding…
Lieve Jannie,
Bedankt voor je lieve begrijpende woorden.
Begrip is zo belangrijk voor iemand die depressief is, iemand die ziet hoe gewond je bent.
En dat is vaak al genoeg, dat kan het verschil al maken tussen leven en dood.
Warme groet
San
Dank je Nadia. Even had ik het idee van: Nee je kunt niet zelf beslissen. Dat wordt bepaald door het grotere. Toen besefte is dat dat "Dat" niet relevant is. Het gaat om de liefde. Het leven. En ja ook het verdriet wat er nadien voor de nabestaanden is. Het mag er zijn. En het is goed. Dank voor je verhaal.
Lieve San, ik zie je reactie hier nog niet terug, mijn telefoon doet soms wat raar. Maar ik heb hem gelezen in mijn mail en je woorden raakten me. Ik hoop wel oprecht dat het je inderdaad een mogelijke volgende keer niet iver de streep trekt, want het is mijn visie en geen garantie. Maar misschien helpt het je wel minder verdriet te hebben om anderen.
En ik wens je alle goeds in de toekomst, ik wens je alle liefde en al het licht dat je verdient. Want, ook al voelt het soms misschien anders, je verdient het zo! Jij bent het waard. Jij bent genoeg, precies zoals je bent!
Ik hoop dat je mijn woorden nog leest. Laat je het me nog weten als je ze gelezen hebt? Mag ook via het contact formulier op mijn site: http://www.turningtide.nl (geen reclame hoor, ik hoor gewoon graag nog even van je)
Dit artikel komt voor mij als een soort opluchting en ik ben er ook heel dankbaar voor dat ik dit heb mogen lezen.
Ikzelf heb hier ook degelijk ervaring mee, verschillende depressies gehad. En sorry als ik het zeg maar wie dit persoonlijk niet heeft meegemaakt kan er ook niet goed over oordelen.
Het is een verschrikkelijke strijd in jezelf met jezelf, je bent zo op zoek naar verlichting en verlossing, rust en nog eens rust! En het is helaas een hele eenzame strijd hoe goed je naasten ook met je proberen te mee te vechten.
Zelfdoding lijkt dus een goede oplossing maar wat mij meestal (2 keer niet) hielp was de gedachte dus van; straks moet ik het in mijn volgende leven nog een keer meemaken en dan misschien nog heftiger en de gedachte van; je weet nu wat dit hier is op aarde, wat is er hierna? Wat als die ellende gewoon daar doorgaat? Niemand kan me de garantie geven of er hierna vrede, rust en liefde is.
Al met al, ik heb het allemaal doorstaan tot nu toe en ik ben trots op mezelf dat ik het weer gered heb om verder te gaan. Weer een stuk wijzer.
Maar als ik hoor dat iemand, wie dan ook ver of dichtbij, deze stap gezet heeft ben ik altijd verdrietig. Omdat ik weet wat deze persoon ongeveer doorgemaakt heeft om dit te doen. En hoe moeilijk het is om toch eindelijk dit hier alles los te laten en eigenlijk op dat punt ook heel makkelijk los kunt laten. Het raakt me diep en ik hoop altijd zo voor hen dat ze hun rust gevonden hebben.
En als ik heel eerlijk ben vind ik ze dapper heel dapper, want er is echt geen bewijs van wat er dan is. Dus vraag ik me dan af wie is er nu zwak?
Dit artikel laat me er anders tegen aankijken en geeft me lucht. Niet dat ik bij de volgende depressie nu makkelijker overstag zou kunnen gaan, mocht het me weer overkomen (risico is er).
Ik denk juist dat het me beter op de been zal houden. Ik kan er nu anders naar kijken en dat voelt als het taboe eindelijk loslaten!!!
Warme groet van San
Nu zie ik je reactie ineens wel! Zie mijn reactie voor jou hieronder (of boven, weet niet waar ie hem neerzet)
Hoi san . je heb gelijk met dat iemand die het niet meegemaakt
heeft niet kan oordelen.
Het heeft mij ook verdrietig gemaakt dat de persoon die mij erg
aan het hart lag , ook een poging heeft gedaan om op te stappen.
Ik weet ook dat mensen die het gedaan hebben en nog willen doen
een grote innerlijke strijd voeren.
Het is zo erg om depressies te hebben , en altijd geestelijk in een
zware dip te zitten. nog een persoon die ik ken , heeft het al 2 jaar.
Zij heeft alle anti depressieva al geslikt en lijkt niet op te knappen.
Het is een lijdens weg . daarom begrijp ik het heel goed.
Als je naar de ogen kijk . zie je een eindeloze poel van uitzichtloosheid .verdriet en lijden .
Ik geloof echt niet dat mocht je uit het leven stappen je alles weer over
moet doen. wie dat zegt of denkt geloof ik niet .
We moeten maar hoop houden dat de donkere wolk . een beetje weg trekt . en dat het licht terug komt in het leven.
❤️ Jannie. Warme groet ❤️
"al 2 jaar" Sorry, maar dat is nog maar een zeer korte tijd………De meesten die zelfmoord willen plegen zitten al meer dan 10 jaar met deze gedachten en dan nog twijfelen ze……..Ik loop al vanaf 1981 met depressies enz. Medicatie helpt niet! Laatste poging was 10 jaar geleden en toch heb ik vaak al het moeilijk gaat dat ik "weg" wil, rust…..vluchtgedrag noem ik het nu……….Maar sorry, 2 jaar is op een mensenleven van zo'n 85 jaar toch nog niks?
Angela dit is één voorbeeld . Maar ik ken van nabij
Wel meer mensen die al jaren in en uit een kliniek
gaan. en alle pillen al hebben geslikt die er zijn.
En knokken om de dag door te moeten komen.
Persoonlijk van heel nabij .
Ik ga liever niet in detail . je weet nooit of een bekende
dit leest en kan linken aan mij . aan ons ..
Want ook van heel nabij in mijn fam is het mis .
En jij weet toch niet wat die persoon meemaakt
die het al twee jaar heeft . twee jaar kan als 10 aanvoelen.
Een psychose is verschrikkelijk . die angst op het gezicht
Is heel moeilijk om te zien . Je kan niks doen.
Ik vindt het heel erg voor jou dat je zo lijdensweg moet
af leggen .
Ik hoop ook dat ze ook eens iets nieuws qua pillen voor je
Hebben . zodat je een normaal leven krijg .
Heel veel sterkte Angela . Groeten Jannie . ❤️
Volgens mij is er meer aan de hand als alleen een depressie, als je ook psychoses hebt……..Bedankt voor het sterkte wensen Jannie! <3
Altijd fijn om dogma`s te bestrijden, liefst met liefde. Liefde is alles. Heb eerbied voor ieders weg en keuzes daarin. Ben mild naar de ander, ben mild naar jezelf.
Ben het met je eens. Kijken vanuit liefde… Ik heb dit ook zeker vanuit liefde geschreven. Bedankt voor je reactie.
Dankjewel Nadia, mooi verwoord en helemaal eens!
Thanks
Ik heb het ook van dichtbij meegemaakt .
Het is alles behalve egoïstisch .
Iemand maakt niet uit wie . mag zelf beslissen
wat hij of zij wil .
Natuurlijk laat je verdrietige mensen achter . ten alle tijden.
Maar geestelijk lijden . en angsten lijkt mij een ware hel .
Ook dat heb ik zelf bij iemand meegemaakt .
Ondraaglijk lijden. en vreselijke pijnen .
(Ben onder de indruk van jou verhaal en gedicht . Nadia )
Want niemand . maar ook niemand , kan de pijn
of verdriet .of het hele lijden van een ander voelen.
Eigenlijk ken ik meerdere personen die op deze
manier afscheid hebben genomen van het leven.
stuk voor stuk . mensen met langdurige pijn klachten en geestelijk ziek.
en het vergt moed om dit besluit te nemen .
De wereld is niet voor iedereen een fijne plek .
Ik denk dat ze in de hemel of boven . op zijn plaats zijn.
Weet zeker dat ze daar opgevangen worden en begeleiding krijgen .
Dank voor je artikel nadia . lieve groeten Jannie.
Heel graag gedaan. Bedankt voor jouw reactie!
Daar heb je helemaal gelijk in!
Ik heb het van zeer dichtbij meegemaakt en het woord zelfmoord of zelfdoding vind ik vreselijk, het toont zoveel meer respect voor de overledenen als je zegt dat ze afscheid van het leven hebben genomen……………….
Zullen we wel met zijn allen aardig en respectvol blijven naar elkaar toe, lieve mensen? Het mooie is juist dat iedereen mag denken en voelen wat hij of zij wil, toch?
Fijn om te lezen dat mijn woorden bij velen resoneren, maar alle meningen mogen er zijn. Het maakt wat los, dat is altijd mooi.
Heel goed verwoord en geschreven. Elk doet wat ie voelt wat hij of zij wil.Niemand heeft het recht om te oordelen want de diepste reden weet je niet. Respect voor de moed om zelmoord te plegen want daar is moed voor nodig en heel veel. Hartegroet, Lutje
Bedankt voor je reactie!
Anne, heel duidelijk en rakend gezegd met je zachtheid en geheel oordeelloos!
Dank daarvoor en hartelijke groet!
Dank je wel!!! Mooi!
Hoi Nadia,
Mooi geschreven. Ik vind ook dat je het zelf uit mag maken. Inderdaad, wie is de egoïst?
Alles mag er zijn, ook jij precies zoals je bent.
Ik denk er ook wel eens over om hier over te schrijven. Heb ook mijn ervaringen.
Goed gedaan.
Dank je.
Groetjes Angela
Mooi vlinder, over wat je schrijft wat er resoneert bij de de schrijver van dit stuk over dit onderwerp. Ik ben ook zo blij dat een ieder gewoon zijn of haar mening over mag (en plaatsen:-)) Dhr. Zwagerman koos ervoor om 3 jonge kinderen achter te laten waaraan hij de (ziele) boodschap gaf :jullie zijn het niet waard om voor te blijven leven. Laat deze kinderen wat mij betreft de moed en de kracht vinden om Door alle stadia van een rouwproces heen te gaan. Hopelijk kunnen ze huilen en tieren en oordelen ze zich suf (hard nodig soms om zoiets uberhaupt te kunnen verwerken:-))over deze voor hun zeer traumatiserende daad van hun vader. Om uiteindelijk ergens een manier te vinden om wel het aardse leven te omarmen wat hun vader niet voor hen deed. Ik wens ze in ieder geval liefde voor zichzelf toe, aardse moed en een hele sterke moeder!:-) namasté
wat een oordeel jij kan niet weten wat die kinderen/ nabestaanden doormaken, bah bah oordeel en nog eens oordeel, je kan niet oordelen waar jezelf niet bij bent geweest of oordelen over iemand die zijn/haar visie schrijft. Ken jij die persoon? en dan nog weet je zijn/haar belevingswereld niet, je kan alleen over jezelf oordelen, wat voor sommige mensen lastig is omdat zij niet weten wie/wat ze werkelijk zijn. er zijn mensen die het verschil tussen observatie en oordelen niet begrijpen.
Misschien hield hij wel zoveel van zijn kinderen dat hij geen blok aan hun been wilde zijn, dat hij het hun juist gunde om zelf te leven, zonder rekening met hun manisch depressieve vader te moeten houden altijd. bent u opgegroeid met zo'n ouder? weet u hoe zwaar dat is voor een kind?
Mee eens!! Taboe rond zelfmoord maakt alles alleen maar pijnlijker, terwijl het ook een onderdeel van ons bestaan is. Iedereen ervaart het leven op zijn of haar eigen manier en voor sommige mensen is het leven hier op een gegeven moment te pijnlijk en/of onverdraaglijk. Ik vind het voor de rest niets afdoen aan degene die deze keuze maakt. Iemand die verslaafd is aan drank, drugs, etc pleegt in wezen ook langzaam zelfmoord, iemand die een ongezonde leefstijl heeft ook. Alles is slechts een ervaring en wij mensen hangen daar zelf een oordeel aan vast. Er is geen 'goed' of 'fout', slechts ervaringen. (In mijn ogen natuurlijk!!)
Beste schrijver, uiteraard heeft iedereen de vrijheid om keuzes te maken, gelukkig wel zeg!
U schrijft dat uw visie is dat ieder zijn overlijden zelf bepaald. U vergeet daarbij een zeer belangrijk onderdeel, namelijk Verantwoordelijkheid! Ook dat bepaal je van te voren.
Bijvoorbeeld als ouder, als partner, als familielid, als collega etc. en uiteraard aan zichZelf.
Vroegtijdig uit het Leven stappen, terwijl je op een hoger niveau een ander tijdstip hebt bepaald, is je verantwoordelijkheden niet volmaakt nemen met als gevolg dat je ander tekort doet.
In overgave leven en onze eeuwenlange controledrang loslaten zijn een onderdeel van de reis.
Een interessante vraag in deze is, wie/wat beroofd de zelfmoordpleger eigenlijk?
Voor u wellicht ook interessant te kijken wat er bij u nog resoneert, zeker met dit soort fragiele onderwerpen, voordat u schrijft.
Mvg.
Wat er bij mij resoneert, beste Vlinder, is wat ik hierboven geschreven heb. Zo zie ik het. U hoeft mijn mening niet over te nemen, het is slechts mijn visie. Zoals ik al zei: als u een andere heeft, is dat helemaal prima. Ieder zijn eigen waarheid.
Ik denk dat het verhaal veel genuanceerder is dan sommige mensen schrijven. Ja, er zijn mensen die jarenlang in depressive geleefd hebben en (vaak alleen voor anderen) door zijn blijven leven. Voor die mensen is sterven een goede oplossing. Ik hoop dat de Pil van Drion er snel komt zodat deze mensen niet meer voor een trein of van een balkon hoeven te springen maar in waardigheid kunnen sterven.
Omgekeerd zijn er ook mensen die tijdelijk ziek en depressief zijn. Deze mensen zijn misschien meer geholpen met medicijnen tegen depressie dan met medicijnen om waardig te kunnen sterven.
Ik geloof in verantwoordelijkheid, maar daar zit voor mijn gevoel wel een grens aan. Een ander verplichten om te blijven leven omdat de achterblijvers het er anders te moeilijk mee kunnen krijgen voelt voor mij als emotionele chantage: "jij MOET doorleven want anders veroorzaak je pijn bij mij". Zo kan, zo mag het natuurlijk niet werken…
Ik geloof in eigen verantwoordelijkheid. De enige die goed kan inschatten of het leven voor een ander nog opweegt ten opzichte van de pijn die het leven veroorzaakt is niet de arts, is ook niet je omgeving, maar ben jezelf…
Waarheid ligt in het midden. Prachtig gezongen door Stef Bos. Idd. Niemand heeft het recht om te oordelen. Iemand heeft zoveel pijn, die vaak niet is te zien. Dat ondraaglijke is niet te voelen, alleen voor degene die het niet meer wilt voelen.
Wauwwww, eindelijk iemand die er hetzelfde over denkt als ik!
Ik zeg namelijk ook dat als je een zelfmoordpoging doet, en hij lukt, dan was dat dus ook de bedoeling…anders lukt ie niet! En waarom zou die iemand in de hel komen of alles over moeten doen? Dat zijn waarschuwingen van mensen die vinden dat het niet "hoort" en je daarmee bang willen maken………Ik heb het zelf 3 keer serieus meegemaakt, maar het was schijnbaar mijn tijd niet! Nu pas, 10 jaar na de laatste poging, begin ik te begrijpen hoe het voor mij werkt.
Nu pas heb ik de juiste hulpen gevonden die me naar mijn "weg" begeleiden.
Nu pas is leven geen "lijden" meer……….
Maar ik kan het zo goed begrijpen, als iemand zijn leven zelf beëindigd!
Waarom is een zelfmoordenaar egoïstisch? Is het van de nabestaanden dan niet egoïstisch, om te willen dat die persoon verder leeft, al doet het leven hem zo'n pijn? Alles heeft een reden, dus ook het verdriet van de nabestaanden! Ook zij moeten er mee leren omgaan, dat het niet gaat zoals zij zouden willen en dat is ook als iemand overlijdt aan een ziekte, dus zie ik niet in waarom op zelfmoord zo heftig gereageerd wordt.
Knap hoor angela! dat je het zo omgebogen hebt! ik ben het met je eens. alles heeft zijn reden en ja waarom kunnen wij "dood"op elke manier niet gewoon zien als dat het bij het leven hoort?
en feitelijk bestaat "dood" niet eens. je krijgt alleen een andere vorm.
roken, drinken, verkeerd voedsel, jezelf aan de kant zetten, gevoel wegstoppen zijn ook allemaal een soort van zelfmoord, alleen zoals Neal Donald Walsch schreef: dit gaat geleidelijk en is geaccepteerd
Wat fijn voor je dat leven geen lijden meer is! Ik hoop dat je mag gaan genieten van jouw weg!
Dank je wel! Prachtig geschreven. Voelt voor mij ook zo. In licht en liefde
Dank je wel voor het delen <3
Wat een prachtige mening. Ik kan me hier helemaal in vinden en denk hier net zo over. Mooi dat het nu eens verwoord is.
Dank je wel.
ik deel je visie volledig! Duidelijk en helder geschreven. Ik ben blij dat jij er woorden aan geeft. Dank.