Ben je hooggevoelig en heb je een dominante partner? Dit komt relatief vaak voor. Vaak speelt het feit dat je als kind niet gezien werd en afkeuring hebt ervaren een grote rol. Je bent gewend om juist níet te vertrouwen op je intuïtie. En om ontrouw te zijn aan jezelf.
Patroon uit je jeugd.
Wanneer je in je jeugd stelselmatig afkeuring hebt ervaren, heeft dat gevolgen voor relaties in je latere leven. Om als kind alsnog goedkeuring te verkrijgen van ouders was afstemmen op hun behoeften een tweede natuur en verloor je jezelf uit het oog. Met als gevolg dat je onbewust een partner koos die het patroon van je ouders voortzette.
Hooggevoelig en een dominante partner
Hooggevoelige mensen hebben opvallend vaak een relatie met een dominante partner. Regelmatig vertellen cliënten dat hun ex-partner narcistische trekken had en dat ze zich niet vrij voelden in de relatie. En begrijpen ze achteraf niet hoe het zo ver heeft kunnen komen. Toch is het logisch dat een dominant persoon een relatie aan gaat met een hooggevoelig persoon. Immers, voor veel hsp-ers is het lastig om hun grenzen te bewaken.
Goddelijke kern
Daarbij zijn hsp-ers als geen ander in staat om de goddelijke kern van anderen te voelen. De innerlijke kern van de mens, die wél liefdevol is. Ook dominante mensen hebben deze liefdevolle kern. Maar deze wordt bedekt door dominante gedragingen die uit zelfbehoud zijn ontstaan.
Naarmate de relatie langer voortduurt, neemt het dominante gedrag van de partner toe. En rijzen er zorgen en twijfels bij jou. Een dominant persoon is verbaal vaak sterk en weet zijn gedrag met woorden goed te praten. Je twijfelt aan jezelf en vergoelijkt het nare gedrag: hij of zij bedoelt het niet zo. Uitgebreide spijtbetuigingen maken dat je geneigd bent het goede in de ander te zien.
Gaandeweg neem je het nare gedrag van je partner voor lief en hoopt op verbetering. Maar wanneer die ander door zijn of haar blokkades zijn goddelijke kern niet kan laten zien, blijf je botsen op de buitenkant die zich manifesteert als naar gedrag. De goddelijke kern van de dominante partner ligt verstopt. Meestal veroorzaakt door pijn en gekwetst zijn in de jeugd.
Bewustwordingsproces
Het hebben van een dominante partner is niet alleen maar negatief. Het dient een hoger doel. Regelmatig zie ik dat een dergelijke relatie een bewustwordingsproces in gang zet. Mensen worden zich bewuster van zichzelf: hun grenzen, wensen en verlangens. En ze gaan bij zichzelf op zoek naar de oorzaak waarom ze juist deze partner hebben aangetrokken.
Blokkade tussen je hart en je verstand
Wanneer we op jonge leeftijd afkeuring ervaren en niet ‘gezien’ worden, creëren we blokkades in onszelf. Een blokkade die ik vaak tegen kom, is een blokkade tussen het hart en het hoofd. In ons hart bevindt zich liefde. In een gezonde situatie stroomt deze liefde omhoog, naar ons verstand. Deze verbinding zorgt ervoor dat we de juiste keuzes maken. Keuzes vanuit ons hart, gebaseerd op liefde. Liefde voor onszelf en voor de mensen om ons heen.
Wanneer zich blokkades bevinden rondom ons hart, maken we andere keuzes. We voelen de liefde in ons hart, maar handelen er niet naar. Daarentegen maken we keuzes die voortborduren op bekende patronen uit onze jeugd. Deze keuzes geven ons een vertrouwd gevoel.
We zijn vertrouwd met dominantie, emotionele afstand en afkeuring. Vanuit deze gevoelens is het dan ook begrijpelijk dat we, onbewust, partners kiezen die het patroon uit onze jeugd voortzetten.
Verschillende vormen van dominantie in relaties
De ene partner is dominanter dan de ander. Soms is het heel duidelijk wanneer er sprake is van geweld in een relatie. Maar vaak is de dominantie subtieler. In de zin dat de woorden van je partner niet overeen stemmen met zijn of haar daden. De ander zégt dat jij de keuze hebt. Maar op een subtiel niveau voel je aan dat het beter is om te voldoen aan zijn of haar wensen. Het lijkt alsof je partner jou de vrijheid geeft in je keuzes, maar eigenlijk is dat niet het geval. De ander heeft duidelijke behoeften die je, met name als je hoogsensitief bent, gemakkelijk oppikt. Je weet precies wat zijn of haar wensen zijn en hoe je dient te handelen om aan deze wensen tegemoet te komen.
Verwarring en twijfels
Het is verwarrend als je je in een dergelijke relatie bevindt. De woorden die de ander zegt en zijn energie corresponderen niet met elkaar. Je verstand zegt dat de ander liefdevol is, hij of zij geeft je immers de keuze. Maar in je hart voel je dat er iets niet klopt. Omdat de verbinding tussen je hart en verstand geblokkeerd is, kan deze situatie lange tijd voortduren.
In je jeugd heb je vaak gehoord dat je niet voldoet en heb je afkeuring ervaren. Met als gevolg dat je gewoon bent de schuld bij jezelf te zoeken. Het patroon uit je jeugd heeft zich opgeslagen in je cellen en is hardnekkig. Je bent je minder bewust van het feit dat de ander over jouw grenzen gaat. Pas wanneer er een groei in bewustwording plaats vindt of het gedrag van de partner extremer wordt, wordt het patroon helder. Beetje bij beetje, vaak met nogal wat twijfels.
Wanneer je later wél een liefdevolle partner treft
Soms kiezen we daarna een partner die wél liefdevol en respectvol is, maar zijn we niet in staat om die liefde toe te laten. We herkennen de liefde niet, het maakt ons argwanend, angstig of zelfs boos. We dichten de ander eigenschappen toe die niet kloppen.
De manier waarop we de ander ervaren, is gekleurd door onze bril: de bril van pijn. Door de bril van pijn wordt zelfs een goedbedoelde opmerking verkeerd geïnterpreteerd. Wantrouwen bemoeilijkt de relatie met een goedbedoelende en oprechte partner. De boosheid en het verdriet die ontstaan zijn in je jeugd en voortgezet zijn in een vorige relatie, richt je op je nieuwe partner. De nieuwe relatie helpt jou ook in je groeiproces. Deze relatie maakt jou duidelijk waar je blokkades zich bevinden.
Hoe de verbinding tussen je hart en verstand te herstellen?
Ga met je aandacht naar de pijn in je relatie en haal de beelden terug van hetgeen zich tussen jullie afspeelde. Hoe voelde je je in zijn of haar nabijheid? Was er sprake van affectie en hoe ervoer je deze? Wellicht komen herinneringen terug aan situaties. Laat de gevoelens toe die je destijds voelde. Voelde je je vrij? Voelde je je gezien? Of voelde je je gekwetst?
En hoe was dit in je kindertijd? Zie je parallellen met toen? Wat was je plek in het gezin? Hoe was je relatie met je ouders?
Schrijf het op, laat je gevoelens toe en laat ze eruit. Aan loslaten gaat toelaten vooraf. Heb compassie met jezelf en sta jezelf toe om verdrietig te zijn. Huilen en boosheid uiten zijn helend.
Probeer te vermijden dat je zelfverwijten maakt. Je kunt jezelf verwijten dat je niet eerder gezien hebt wat er daadwerkelijk aan de hand was. En dat je je grenzen niet hebt bewaakt. Maar je kunt je ook realiseren dat je het vermogen had om het liefdevolle van de ander te voelen, door alle lagen van het gedrag heen.
De verbinding met jezelf herstellen
Het besef dat je jezelf in de steek hebt gelaten doet misschien nog wel meer pijn dan de pijn die je door anderen hebt ervaren. Het feit dat je jezelf in de steek hebt gelaten door je eigen behoeften te negeren, maakt dat je (een deel van) het vertrouwen in jezelf kwijt bent geraakt. Als je al niet op jezelf kunt vertrouwen, op wie dan wel?
Wanneer je tot deze ontdekking komt, zakt de moed je mogelijk in de schoenen. De weg terug, naar de verbinding met je hart en hier gehoor aan geven, lijkt lang. Alsof het eindpunt onbereikbaar is. Het eindpunt waarbij je volledig leeft vanuit je hart en luistert naar en gehoor geeft aan je eigen behoeften.
Maar je hoeft dit eindpunt niet te zien. Vaak duurt het enige jaren voordat we volledig vanuit ons hart leven. Wanneer je tot op heden niet hebt geluisterd naar je hart, kost het tijd om dit te leren. Dat geeft niet, elke stap is er één. Elke keuze in het belang van jezelf, hoe klein ook, verdient een pluim.
Accepteer de situatie zoals die nu is. Sta jezelf toe verdriet te hebben om de liefde, het begrip en respect dat je gemist hebt. Zowel in je jeugd als op latere leeftijd. Het toelaten van dit verdriet gebeurt in kleine stapjes, steeds een beetje.
Het is belangrijk om te helen. Met ieder stukje dat geheeld is, maak je andere keuzes. Op het gebied van een nieuwe partner, maar ook in het contact met andere mensen. Het toelaten en loslaten van de pijn schept ruimte voor jouw behoeften en verlangens.
De ervaringen uit het verleden maken voor jou inzichtelijk wat jewél wil. Een liefdevolle verbinding met jezelf en een relatie waarin begrip en respect centraal staan.
Wat een mooi artikel en mooie reacties.
Ik zit ook in zo’n situatie.
Ik heb nu ook voor mezelf en de kinderen gekozen.
We hebben samen 5 kinderen. 2 van hem, 2 van mij en 1 van ons.
Het probleem is dat mijn kinderen niet meer terug willen omwille van zijn vooral zijn zoon..
Er is veel gebeurd, dingen die echt niet door de beugel kunnen *die je zelfs een soort van normaal gaat vinden.
Ook al zou ik ervoor willen kiezen met hem te blijven om samen de liefde in onszelf te vinden waarin ik mij grenzen leer aangeven en hij minder dominant te zijn dan luister ik dus niet naar de behoeftes van mijn kinderen.
Daarnaast moet het ook veilig voor hen zijn.
Ik moet dus helaas toch de knoop doorhakken en weggaan, hoe moeilijk ook..
Ik zou graag met iemand ervaringen delen..
Liefs voor jullie allemaal!
Fijn zeg deze doeltreffende woorden en ook de mooie reacties! Ieder woord herken ik uit de tekst en ik voel het ook, ik vind het zo fijn om te lezen dat een ander dit ook begrijpt. Dat er meer mensen zijn die door een lastige periode gaan en dat doen voor zichzelf en dat is zo mooi, alleen al de intentie hebben om het beter te willen voor jezelf, of het lukt of niet, dat verdient een grote pluim. Ik heb het gevoel dat mijn dominante kant plaats maakt voor meer zachtheid, liefde, vrijheid. Bij mij had dominate ook te maken met onzekerheid. Ik heb een dominante man aangetrokken die mij spiegelde, ik ben er sterker door geworden en ben veel liefdevoller naar mezelf nu. Nu is de uitdaging voor mij om “nieuwe” oprechte pure liefde toe te laten en dat voelt heel onwennig, spannend maar ik wil het en het past ook bij mij nu.
De angst wil jou in je pijn laten zitten. Hoe bedoel je dit Anne. Zoals je merkt heeft dit stuk behoorlijk veel impact op me en ik wil het zo graag begrijpen. Begrijpen hoe ik er mee om kan gaan.
Tot slot. Het is zo mooi om de pure reacties te lezen van de mensen die hier reageren. Dit is met recht uit het hart. Mooi.
Met bewondering heb ik de reactie van Maggie gelezen. Er is zoveel negativiteit over narcisme alsof het monsters zijn. Inderdaad een ieder heeft zijn pad te lopen en ik vind het vreselijk zwaar, al heel lang. Er gebeurt zoveel in mijn lijf dat ik alleen maar paniek heb. Dag in dag uit. Gestopt met de antidepressiva omdat ik wilde voelen. Als ik de stukken lees over het helen van je innerlijk kind lijkt het allemaal heel simpel maar dat is het zeker niet. Wanneer is het het kind in je, wanneer is het de volwassene, voor mij nog steeds stoeien hiermee. Ook het stuk van Anna raakt me, is het zo simpel??
Ik heb 18 jaar samengewoond met een man met narcistische trekjes( heel subtiel, maar ik weet en voel nu hoe hij communiceert). Het feit dat hij narcistisch is, heeft mij de hint gegeven om alleen maar naar mezelf te kijken, want een narcist kan vaak niet veranderen. Ook omdat we kinderen hebben( de kinderen kunnen hier ook veel van leren, hoe pijnlijk ook),moest ik contact houden. Maar eigenlijk ben ik hem dankbaar, door zijn narcisme ben ik gegroeid en dat was de bedoeling van deze pijnlijke relatie en ik ben nog aan het leren, telkens wanneer ik hem zie. Met mededogen, hij heeft ook zijn levenspad te gaan.
Wat een herkenbaar verhaal. In mijn relatie van de afgelopen jaren is dit allemaal voorbij gekomen. Ik bleef me maar aanpassen want de ander bedoelde het zo goed, gaf zoveel liefde.. Ik was degene die het anders moest bekijken. Inderdaad de erkenning buiten mezelf zoeken. De ander groeide en ik raakte in de volgende burn-out. Totdat ik gelukkig naar het zachte stemmetje van mijn hart kon luisteren dat deze relatie niet de juiste was voor mij.
Ik kies nu, eindelijk, voor mijzelf. Het is een lange weg die steeds meer helder wordt.
Dit is zo treffend geschreven. It’s my life! Stukje bij beetje wordt alles duidelijk. Prachtig
Mooi stuk. Wel jammer dat de schrijfster er steeds van uitgaat dat er een nieuwe partner wordt gekozen. De bewustwording, het stellen van grenzen en liefdevolle communicatie kan er ook toe leiden dat de huidige dominante partner zich bewust wordt van zijn gedrag en dit aanpast. Want in feite zitten beiden on hetzelfde schuitje; ze luisteren niet naar hun hart. Alleen de uitwerking in de vorm is anders. Bij de een uit zich dat in onderdanig, bij de ander in dominant gedrag. Ze houden allebei de ongezonde relatie in stand, totdat er bewustwording komt.
Heel mooie toevoeging!
Maak ik ook nu mee, we zijn alle twee dominant door ons verleden en alle twee overgevoelig ook. Constante discussies en onbegrip… Tot er een serieuse bewustwording komt van mij uit en ik wil veranderen en mijzelf wil voelen, begrijpen, aanvaarden vanwaar dit komt en voor mezelf opkom uiteindelijk, 180 graden ben ik veranderd … Enz. maar uiteindelijk niet weg wil gaan van mijn partner. En dit een kans wil geven en voor vechten. En toch voor hem kies en een kans kan geven. Want hij is héél overbezorgd in mij omdat hij mij zo graag ziet en mij probeert te aanvaarden met mijn chronische vermoeidheid en fibro. Ik ben zijn alles zegt hien ziet mij enorm graag. Ik ben verder gegroeid in positieve zin van inzicht en helderheid over het leven, die ik hem nu aanleer en stap voor stap hij nu ook dingen aanpakt om positief te evovolueren. Hij probeert en doet het… Stap voor stap. Ik zeg, niet direct opgeven met je partner, je bent altijd met twee, heb het goed voor met elkaar. Geen enkele relatie is gemakkelijk. We zijn altijd twee verschillen die wat water bij de wijn doen. Twee gelijken zou ook niet werken hé.
Als kind afkeuring ervaren, niet gezien worden, daarin herken ik mezelf heel erg. Het gevolg is een enorme angst voor het oordeel van anderen, een soort verlatingsangst, zo erg dat je van de weeromstuit gaat stotteren. Maar oh, hoe raakt een mens ooit van die angst verlost? Dat van dat hart en die liefde is maar moeilijk te begrijpen. Wordt nu het hart van het lichaam bedoeld, dus het centrum, of het echte hart, dat zich meer links bevindt? En liefde voor je levenspartner, daar kan ik me nog iets bij voorstellen, maar wat wordt in dit geval met liefde bedoeld? Het houdt me al tientallen jaren bezig, maar helaas, ik snap het niet.
Lieve Sjoerd, ik wou je graag even een reactie geven, want je verhaal raakt me. Leven vanuit je hart is wat mij betreft leven vanuit liefde voor jezelf (ten eerste). Liefde hebben voor anderen is prachtig, maar wie vanuit liefde voor zichzelf leeft, kan dat pas echt aan anderen geven. Het gaat hier dus niet zozeer om de romantische liefde met bloemen en kaarslicht en “ze leefden nog lang en gelukkig”, maar liefdeVOL en bewust naar jezelf leven, vanuit je hart dus. Dat is niet zomaar makkelijk gedaan. Mensen die verlatingsangst hebben bijvoorbeeld, trekken vaak een partner aan met bindingsangst. Op deze manier confronteren ze elkaar met hun eigen angsten en dat doet pijn. Het kan zo pijnlijk zijn, dat mensen liever in die angst blijven dan eraan te werken. Maar dat kan echt, elk moment! Zo’n relatie is namelijk bedoeld om van te groeien, om je eigen moeilijke patronen, afkomstig uit het verleden te herkennen en te helen. Hoe doe je dit? Door jezelf op de eerste plaats te zetten. Bij alles wat je doet, vraag je je dan af “Is dit het beste voor MIJ?” Je schrapt als het ware alles wat NIET goed voor jou is. Dat weet je vanbinnen en is heel eng. Dat kan heel raar en zelfs egoïstisch voelen als je dat niet gewend bent. Daar hoort dan ook vaak loslaten (van personen, relaties, gewoontes). Die pijn is niet fijn, maar zorgt voor heling van jezelf en daarmee meer liefde. Juist die angst wil jou in je pijn laten zitten, maar als je die herkent en die overwint, zal je je zoveel beter voelen! Als je leeft vanuit je hart (en daarmee wordt zowel het lichamelijke als het geestelijke hart bedoeld, omdat die samenwerken), kom je dichter bij je eigen kern, bij wie je daadwerkelijk bent, je pure zelf, zonder oordeel van anderen, zonder aanpassingen, zonder onzekerheden. Dat ben je waard. Volg je hart, want dat klopt! <3
Bedankt voor je ‘hartverwarmende’ reactie. Het is weer een steun in de strijd om de gevolgen van emotionele verwaarlozing te boven te komen.
Prachtig geschreven!
Momenteel zit ik in dit proces én het is idd met vallen én opstaan. Soms denk ik dat het nooit meer goed komt.. én dán gebeurt er weer een ‘wondertje’. Dat verzacht de pijn weer en maakt het draagbaar.
Liefs