Diane M. Cooper in gesprek met Doreen Virtue
Diane: Hoe lang ben jij al in de psychotherapie actief?
Doreen: Sinds 1982
Diane: Was er iets in het bijzonder wat je aantrok in Mens en Psychologie?
Doreen: Ja, mijn moeder is een spiritueel genezer, zij was een genezer vanuit de principes van de Christian Science in mijn jeugdjaren, waardoor mijn interesse om mensen te helpen werd aangewakkerd. Toen ik jong was, werd het metafysische niet zo gewaardeerd zoals nu wel het geval is en bovendien was ik een gevoelig kind. Omdat ik opgroeide in zo’n ‘rare’ familie werd ik veel geplaagd, vandaar dat ik besloot te gaan helpen vanuit een meer conventionele hoek.
Diane: Wanneer begon jij op te merken dat er iets anders aan de hand was met de kinderen in jouw praktijk?
Doreen: Ongeveer sinds 1990. Er kwamen kinderen op mijn weg, en als ik die in de ogen keek, zag ik zeer oude zielen die naar mij terugkeken. Ik deed hypnotherapie als onderdeel van de psychologie. Daarmee startte ik het onderzoek en ontdekte ik soms dat kinderen een reïncarnatie van een ‘wijze’ in de familie waren die teruggekomen was.
In sommige gevallen was het dus vanuit het oogpunt van een vorig leven verklaarbaar dat zij oude zielen waren. In andere situaties was het echter een nieuwe ziel in deze familiestructuur, en leek het alsof er een geïncarneerde engel was gezonden. Wat mij opviel was dat dat bijzondere intuïtieve en sensitieve kinderen waren. Als het sensitieve niet goed behandeld werd, veroorzaakte dit op verscheidene manieren problemen. Het werden óf kinderen die totaal introvert waren en zich geïsoleerd voelden, óf ze werden zenuwachtig met aandachts- en agressieve problemen. De introverte kinderen waren in het begin vooral degenen waarmee ik werkte, omdat het eetgestoorde kinderen waren; dat is mijn klinische specialiteit. Later, toen ik met een tiener drugs- en alcohol programma doorlopen had ontmoette ik de meer extraverte typen.
Diane: Dat waren dus degenen die met hun sensitiviteit omgingen door dit met het gebruik van drugs en alcohol te blokkeren?
Doreen: Ja, ze moesten omgaan met hun sensitief zijn en met het ontbreken van creatieve uitlaatkleppen. Deze kinderen zijn bijzonder creatief, niet alleen in artistiek opzicht. Ze hebben dus zoveel energie over en een behoefte om deze uit te drukken. Ze moeten dit kunnen vrijlaten uit hun lichaam. De twee gemakkelijkste manieren die ik gevonden heb om dit te kanaliseren is iets creatiefs doen b.v. met muziek, schrijven, gedichten, dansen, fotograferen… alle artistieke uitingen, zodat de energie bevrijd kan worden in plaats van opgehoopt – dit kan ook door beweging. Deze kinderen lijken prima te reageren op Oosterse vormen van beweging zoals Tai Chi, Tai kwan Do en Yoga.
Diane: Dus al in 1990 zag jij deze kinderen in overvloed?
Doreen: Terwijl ik hen bestudeerde werd ik me duidelijker bewust van deze sterke vertegenwoordiging. Ik begon gesprekken met leraren op scholen en vroeg hen of zij iets opgemerkt hadden over verschillen onder kinderen. Allereerst begonnen zij dan over immigratie die van invloed is op het schoolsysteem. Als ik dan zei…’nee, nee…ik bedoel niet cultuur of ras – maar in het algemeen’ , begrepen ze mij en zeiden dat er zeer bewuste kinderen bij zijn. En dat is het woord dat ze vaak gebruikten. Zeer Bewust!
Diane: Woonde je in die periode nog steeds in Californië?
Doreen: Ja, maar ik zat al sinds de late jaren ’80 in een circuit van ‘sprekers’ waardoor ik in staat was door het hele land heen te spreken met mensen.
Diane: Bedoel je te zeggen dat deze kinderen overal bestaan, als een soort honderdste aap effect?
Doreen: Inderdaad, vanaf de jaren ’70 al zijn deze kinderen in ieder geval aanwezig. We gaan er vanuit dat Indigo “Kinderen” nu ergens in de leeftijd tussen 0 en 43 jaar zijn. Maar er zijn ook oudere volwassenen met Indigo symptomen, dus elke ordening is zoals iedere statistiek, erg algemeen.
Diane: Zeg je nu dat iemand van b.v. 50 jaar ook een Indigo kan zijn?
Doreen: Dat kan, – zeker – het is mogelijk. Net als bijen een jager vooruit sturen om de gebieden te verkennen voor ze er allemaal op af gaan, geloof ik dat er voorlopers van Indigo Kinderen zijn, wegbereiders.
Diane: Sinds wanneer is de term Indigo Kinderen geïntroduceerd?
Doreen: Eerst maakte ik kennis met de term ‘Kinderen van het Licht’ . Later en ook dichter bij de Millennium wisseling hoorden we over “Millennium Kinderen” De term Indigo Kinderen hoorde ik voor het eerst vaker gebruiken toen ik ging werken met Lee Carroll. In een collegiaal verband vroeg hij mij een bijdrage te schrijven voor enkele van zijn boeken. Ik heb meegeschreven aan het boek “Samenwerken met God” (volgens mij het vierde boek, een groen Kryon boek). Daarna vroeg hij mij een bijdrage voor “Indigo Kinderen”. Nu ben ik gevraagd voor het vervolg op dat boek. Ik ben momenteel met onderzoek bezig en schrijf zelf het boek “Verzorgen en Gevoelens van Indigo Kinderen” (The Care and Feeding Of Indigo Children) Dit boek verscheen in 2001.
Diane: Je hoorde dus over Kinderen van het Licht en daarna over Millennium Kinderen. Was dit via jouw eigen persoonlijke werk of werden deze woorden gebruikt door anderen?
Doreen: Ik deed zoveel onderzoek naar deze kinderen, en las ook artikelen die hiernaar verwezen. Ik gebruik meestal een mix van conventionele onderzoeken, verschillende medische en psychologische modellen en ook esoterische visies. Ik bekijk altijd verschillende achtergronden omdat die niet vechten met elkaar of conflicteren, ze vullen elkaar aan. Het boek dat ik nu schrijf volgt dezelfde route, precies zó!
Ik ben zeer, zeer gefocust op alternatieven voor Ritalin, meer dan alles. Het is denk ik mijn persoonlijke missie om een bewustzijn te scheppen dat een kind geen Ritalin nodig heeft. En áls je kind is gediagnostiseerd als een ADD of als ADHD – stop dan niet daar maar zoek door, vraag een second opinion of een desnoods een derde.
Het leersysteem dat deze diagnose verspreidt is daar veel te zeker van waardoor ze op een confectie-achtige manier kinderen labelen en medicaliseren in plaats van individuele zorg voor deze ontwrichte kinderen te leveren.
Ik wil het systeem niet neerhalen; ik geloof dat zij belast worden tot het uiterste, niet in geld maar in tijd. Zij hebben werkelijk niet de tijd of de mogelijkheden om te investeren en een behandeling te bepalen voor elk afzonderlijk kind. En ouders hebben het geld niet om zich een persoonlijke therapie te veroorloven voor hun kind. Dus de oplossing lijkt – helaas – Ritalin.
De Kinderen van het Licht zijn meestal degenen die verkeerd gelabeld zijn met ADD en ADHD. Eigenlijk zijn het hoogbegaafde en creatieve kinderen. Nu wil ik niemand daarvan de schuld geven. Het zijn niet de gemakkelijkste kinderen om op te voeden, dus ik wijs met geen beschuldigende vinger naar ouders van deze kinderen of hun leraren. Wat we nodig hebben is geen schuldvraag maar een nieuw paradigma, een nieuw model van kijken naar deze kinderen. Ik werk nu zelfs met een astroloog die kijkt naar de afzonderlijke kinderen, veelal met ‘vuur’ en ‘lucht’ tekens om ze uit klaslokalen te halen waar veel ‘aarde’ en ‘water’ tekens zijn. We komen tot een heleboel verschillende invalshoeken. We zoeken zeker ook naar supplementen zoals b.v. de blauw-groene alg die veel hulp biedt. Want er is zeker ook een voedingsaspect. Over de gehele linie kunnen we het over één ding allemaal eens zijn, maakt niet uit welke achtergrond we hebben: het is zeker dat deze kinderen zeer gevoelig zijn. Het medische model laat zien dat ze fysiologisch zeer sensitief zijn, in testen vertonen ze een neiging naar een snellere en grotere hersenactiviteit bij stimulerende acties.
Diane: Heb je hier voorbeelden bij?
Doreen: Ja, die verzamel ik voor mijn boek. Het zijn hyper-sensitieve kinderen. In persoonlijke interviews en contacten met hen, zijn deze kinderen van nature pienter en intuïtief. Ze weten het als er tegen hen gelogen wordt. Ze zijn hier zeer gevoelig voor en zij laten zich niet meer inpakken door leugens, zoals misschien onze generatie doet. Wij zijn, volgens mijn mening als sociologische groep losgeraakt van onze gevoelens. Deze kinderen hebben dit vermogen niet, of weigeren dit te doen. Als ze voelen dat ze worden voorgelogen, volgen ze dit gevoel. Ik denk dat dit zeer gezond is!
Een groot deel van hun onvermogen komt doordat ze overprikkeld raken als ze de energie voelen van hen die liegen en die hen in een situatie brengt die niet zinvol voor hen is. Ze zijn ook zeer gevoelig voor chemische toevoegingen, speciaal die chemische toevoegingen in voedsel. We hebben veel voorbeelden gezien van ouders die hun kinderen motiveerden een meer organisch dieet te volgen zonder conserveringsmiddelen en kleurstoffen en zonder stimulerende suikers en cafeïne. Kinderen kalmeren hierdoor. Ik zag dit bij mijn eigen kinderen toen ik overstapte op een organisch dieet. Ze werden zachter, net als mijn echtgenoot.
Diane: Verschillende artsen zeggen tegenwoordig dat ADD/ADHD een ziekte is die niet bestaat. Is dat ook jouw gevoel?
Doreen: Dat kun je van elk psychologische onderzoek zeggen toch? Dit komt omdat het een niet organische situatie beschrijft. Het beschrijft een reeks van symptomen. Je kunt dat argument gebruiken voor elke psychologische diagnose.
Diane: Dus ADD en ADHD zijn psychologisch versus organisch?
Doreen: Ja, alhoewel er veel medische onderzoekers zijn die zeggen dat ze het in de richting van de neurochemie zoeken die bij ADD anders is. Volgens mij is dit een kip en ei vraag – is het niet? Wat was er eerst, de ongebruikelijke reactie in de hersenen, werd die veroorzaakt door gedrag of door een voedselreden. Wat mij beangstigt is het label. Laatst gaf ik een workshop in Nevada, toen een man opstond en tegen mij zei: “ohhh, ik heb ADD” Waar ik niet van hou is dat mensen die diagnose slikken en zich vervolgens hiermee gaan identificeren. Of zoals een kind zei: “oh, ik ben ADD – ik ben ADHD” alsof je zegt: “ hoi, ik ben Robert”. Het maakt het zeer ingewikkeld om die patronen los te kunnen laten, lijkt mij.
Diane: Zoiets als die nieuwe steungroep (in alcoholpreventie): Hoi, Ik ben Michaël en ik ben een alcoholverslaafde.
Doreen: Precies, dit werkt wel bij alcoholverslaving omdat het je eraan herinnert dat je niet meer hoeft te drinken. Maar met ADD hoef je je daar niet aan te herinneren. Behalve als het een herinnering is om geen hot dogs te eten en die weg te spoelen met coca cola. Ik hou er niet van dat het een badge is geworden die mensen op hun borst spelden.
Diane: OK, ik was in de veronderstelling dat er sprake was van klinische en chemische disharmonie – maar dat is het dus niet?
Doreen: Hier is veelbelovend onderzoek over, maar mijn punt is: het is een kip en ei-kwestie en het is geen oorzaak/gevolg kwestie zoals deze studies beweren. Je kunt zeggen: ja, er is een verschillende hoeveelheid dopamine in kinderen met ADD, maar is dat de oorzaak of is dat een gevolg? Dat is waarom ik niet meer wil luisteren naar de onderzoeken die hét antwoord denken te hebben gevonden. Is dat zinnig?
Diane: Ja, ik kan het nu begrijpen. Wat zou er gebeuren als we onze wereld in één keer konden veranderen in andere schoolsystemen en in de andere opvoedstijlen? Welk soort gedrag krijgen we dan van deze kinderen te zien?
Doreen: Ben je bekend met de Waldorf-scholen? Zij schrijven boekenkasten vol over ouderschap en het opvoeden van kinderen op een natuurlijke wijze. Op deze scholen komt ADD of ADHD niet voor. Je ziet voornamelijk samenwerking en een schikken naar elkaar. De kinderen worden op holistische basis benaderd. Alle voeding is op natuurlijke basis. Er zijn veel creatieve uitlaatkleppen voor deze kinderen. Ze krijgen elke dag een knuffel, de klassen zijn kleiner. Dit is een erg voedende omgeving. Nu zou ik mijn kinderen er ook naar toe hebben laten gaan.
Diane: Jij hebt een centrum die je aan het ontwikkelen bent?
Doreen: Ja, we ontwikkelen in eerste instantie een poliklinisch centrum in Zuid-Californië, daarna zien we wel of het zich zal uitbreiden met dependances.
Diane: Met welk doel?
Doreen: Allereerst om te behandelen en op de tweede plaats: onderzoek.
Diane: de behandeling van….?
Doreen: Behandeling van kinderen met problemen die veroorzaakt lijken door de thuissituatie, en die naar onze mening Indigo Kinderen zijn. Er is een familiebehandeling. Ouders leren over alternatieve manieren om te kunnen omgaan met problemen bij hun kinderen, het verstrekken van ondersteunende begeleiding voor kinderen om zich beter te voelen over zichzelf, zonder oordeel of anders-zijn. We leren hen vaardigheden in het omgaan met leeftijdsgenoten die agressief zijn.
Diane: Wat kan iemand doen die niet in staat is jouw centrum te bezoeken? Het is duidelijk dat er duizenden en duizenden van dit soort situaties zijn. Ik ken wel een aantal van deze kinderen die absoluut aan het wegkwijnen zijn.
Doreen: klopt!
Diane: Hun ouders zijn ten einde raad….
Doreen: Het eerste wat je moet doen is het verdringen of denken dat het vanzelf zal verdwijnen. Het is veel gemakkelijker om op jonge leeftijd aan een behandelplan te beginnen – zeker als je wacht tot ze tiener zijn of puber, dan heb je minder ruimte of controle.
Allereerst: als je kind nog thuis woont, heb je als ouder een enorme invloed op hen. Ouders bagatelliseren vaak hun invloed in schoolkeus en jeugdvrienden. Ik zeg altijd: leer ouders dat ze vooral eerlijk moeten zijn met hun kinderen. Je moet dit zijn op een evenwichtige manier zodat je je kinderen niet belast alsof ze jouw vertrouweling zijn. Maar als de ouders huwelijksproblemen hebben, moeten ze hier niet over liegen. Je kunt er ook niet over liegen als vader een alcoholverslaafde is. Kinderen voelen haarfijn de thuisproblemen aan, als er tegen hen gelogen wordt of, als jij zegt dat er niets aan de hand is. Dat zijn kanonskogels voor hun centrale zenuwstelsel.
Het tweede is dat je altijd moet zorgen voor voldoende creatieve uitlaatkleppen en voldoende bewegingsruimte voor deze kinderen.
Als derde heb ik ondervonden, vanwege studies onder gewelddadige criminelen, dat agressieve mensen erg vaak vitamine en mineralentekorten hebben. Het is zeer belangrijk gezond voedsel te eten. Het kan me niet schelen hoeveel de kinderen zeuren. Van ouders hoor ik, oh, mijn kinderen haten mij als ik die cheeseburger niet meer geef. Gooi die cheeseburger toch weg en maak in plaats daarvan een vegetarische burger of scharrel- en hormoonvrij vlees.
Diane: Je bedoelt biologisch?
Doreen: Biologisch voedsel is noodzakelijk. Ik kan je niet uitleggen hoeveel verschil dat uitmaakt. Alweer, het is mijn waarneming en niet gebaseerd op een grote studie. Het werkt verzachtend wat er met je gebeurt als je geen pesticiden meer eet. We worden zachter.
Pesticiden kosten energie of onderdrukken die. We kunnen ook leren om dankbaar te zijn voor het eten. Het maakt niet uit of je religieus bent of niet: dankbaarheid kalmeert en maakt de hele familie rustig bij het eten.
Diane: Hoe zit het met ouders die hier totaal geen raad meer mee weten. Ik ken een hele familie met vier kinderen die allemaal aan de Ritalin zijn. De Vader en de Moeder ook. De kinderen zijn briljant, maar wel destructief.
Doreen: Ritalin is een totaalbenadering voor een lange-termijn probleem. Wat kunnen deze families dus doen? Aan de Ritalin blijven voor de rest van hun leven? Er is geen arts die dit behandelplan voor zolang zal voorschrijven. Het doel is altijd een vermindering van medicijnen en ook altijd om er weer vanaf te kunnen komen. Er is, volgens mij, geen kuur of wondermiddel. Er zijn drie gebieden van verandering die een groot verschil kunnen maken.
- Holistische gedragsmatige stappen naar eerlijkheid tot je kinderen en doorzettingsvermogen.
- Creatieve- en bewegingsmogelijkheden. Deze veranderen de neurochemie. We hebben onderzoeken gelezen die aantonen dat 20 minuten aerobic de serotonine in het lichaam vergroot, meer dan b.v. Prozac dat doet. Beweging heeft een kalmerend effect.
- Zuiver het voedsel.
We denken dat deze 3 stappen, zo simpel als het klinkt, zeer behulpzaam zijn – waardoor het kind meer handelbaar wordt.
Diane: Oudere Indigo Kinderen zijn nu in 2014 rond de 43 jaar oud. We hebben nu dus nog geen idee hoe deze kinderen als volwassenen zijn.
Doreen: Dat is een punt. Alweer, dit is nu esoterische metafysica. Onze stelling is dat dit kinderen zijn met een missie in deze cruciale tijd, als zij volwassen zijn in 2011 – 2013 The Shift – waarin we meer telepathisch worden en minder afhankelijk van de verbale communicatie. Onze stelling is – en deze wordt ondersteund door wetenschappelijke studies van Cornell, Princeton en Stanford (hierover gaat ook mijn nieuwste boek)- dat het menselijke brein van nature telepathisch is. Deze ‘nieuwe’ kinderen zijn meer in harmonie mét hun telepathie. Ze zijn bijzonder intuïtief.
Als we een meer telepathische samenleving worden, zijn we niet meer in staat om te liegen tegen een ander, toch? Als dat gebeurt, is dat letterlijk het begin van een Nieuw Tijdperk van Vrede. De instellingen die fundamenteel gebouwd zijn op leugens en liegen zullen gewoon omvallen of moeten snel omgevormd worden, we leren van Indigo Kinderen om minder tolerant met ongeloofwaardigheid te zijn en te stoppen om onszelf en elk ander voor te liegen.
Dit zal een enorme verschuiving geven in de samenleving. Overheden, juridische en educatieve instellingen, media en medische kringen zullen allemaal worden uitgedaagd om meer integer te zijn. Dát is de missie van deze kinderen. Zij luiden een Nieuw Tijdperk in van Integriteit. Mijn spirituele adviseurs vertellen me dat dit eigenlijk de bedoeling was van onze generatie, alleen wij verslapten. We werden bang en apathisch. Velen van ons zijn er op die manier aan begonnen en probeerden Washington DC ‘op te schonen’. We hadden de intenties, maar het leek overweldigend groot…zo we gaven het op. Deze kinderen geven NIET op. Dat is het gedeelte van de agressiviteit die je nu ziet bij hen. Zij hebben de rebelse-zonder-oorzaak-energie bij zich. Als een soort James Dean-type.
Het is een zeer positieve eigenschap van hen, maar we zien nu dat als het niet wordt aangemoedigd of ondersteund het geweld veroorzaakt.
Diane: dit patroon van geweld: hoe moet ik dat zien. Is er een psychologisch patroon wat jij zou kunnen uitleggen?
Doreen: Naar mijn mening is het een positieve eigenschap die deze kinderen hebben, deze gevoelens van verontwaardiging over iets dat moet worden heel gemaakt. Ze hebben meer energie, vergelijkbaar met de kinderen uit de jaren ’60 (flower-power beweging) die naar mijn mening écht effectief was in het stoppen van de oorlog in Vietnam. Zij hebben een soort brandend vuur in zich dat oneerlijkheid en gebrek aan integriteit wil uitroeien. Deze eigenschap gaat nu een verkeerde richting op en wordt onecht. Dat kun je ook zien in gebeurtenissen als bij in Columbine.
Kinderen worden agressief naar elkaar vanwege een positieve eigenschap die alleen nog maar agressief geuit kan worden.
Diane: …en dit zien we veel…
Doreen: Wat ik nu zeg is bezien vanuit de esoterie. Maar ik geloof absoluut dat de muziek een rol speelde in Columbine. Muziek van Marilyn Manson is donkere, harde muziek. Sensitieve kinderen reageren niet alleen op voedsel, maar ook op wat ze horen en op alles wat om hen heen is. Ik geloof absoluut dat gewelddadige computerspellen en donkere muziek een diepgaande invloed heeft op deze kinderen.
Diane: Zijn ze dan gevoelig zónder een hoog bewustzijn?
Doreen: Ze hébben een hoog bewustzijn, maar zijn zo sensitief dat ze kwetsbaar zijn voor media en alle andere invloeden. Ik ben er zeker van dat je dit ook ziet bij computerspellen. Die zijn erg anti-sociaal en absoluut harteloos; er wordt gedood in het belang van cijfers en punten. Hoe kunnen we nu denken dat dit geen effect heeft op kinderen?
Niemand wil er moeilijk over doen. Want weet je, wij willen ‘coole’ ouders zijn en geaccepteerd worden. Van veel hiervan ligt de oorzaak bij twee werkende ouders. Zij hebben geen tijd om het kijkgedrag van hun kinderen te zien en waar ze uithangen. Ze zouden dit wél moeten! Ze moeten absoluut meer betrokkenheid gaan tonen. Ik bedoel- en ik ben net zo druk als iedere andere ouder, toch heb ik dagelijks gesprekken met mijn zonen.
Ik weet met wie zij bevriend zijn, zelfs nu ze ouder zijn. Simpel gezegd heb ik er een punt van gemaakt om erg, erg betrokken te willen zijn bij hun levens. Ik weet hun persoonlijke ervaringen – waar een wil is, is een weg – Elke ouder kan dit!
Ik was in staat dit voor mijn kinderen te doen, veranderde onze eetgewoonten, leerde spirituele waarden als meditatie en gebed en was me altijd zeer bewust van hoe en wat zij deden en wij praatten hier ook over.
Diane: Wat moet een ouder die hier voor het eerst over hoort, doen? De ouder die een ‘ruw’ kind heeft en dacht dat het mogelijk ADD was, maar nog niet op dit punt van de diagnose is gekomen? Wat is jouw advies hierover?
Doreen: Die ouder zal verrast zijn als die begint over het onderwerp spiritualiteit bij het kind. Deze kinderen zijn meestal geboren filosofen, hebben diepe gedachten over de betekenis van het leven, over het doel van het leven en over het Universum in het algemeen maar ook waar en wie God is. Ik bedoel dat deze kinderen diepe denkers zijn, maar zij zullen zelf niet vaak het initiatief nemen om hierover het gesprek aan te gaan. Zeker niet als er in het gezin meer een gerichtheid is op huishoudelijke taken, zullen zij hier niet over beginnen. Ik denk dat een open gesprek – van hart tot hart – de enige weg is.
Een ouder moet het kind niet benaderen alsof het de spirituele leraar van het kind is. Het heeft meer behoefte aan een bewust gesprek met een vriend en vanuit een samen delen – in de zin van …dit is wat ik denk, wat denk jij?…. Als ouders dit doen kunnen ze veel van hun kinderen leren. Veel van deze kinderen, speciaal de jongere van ca. 9 jaar en jonger, komen naar mijn workshops. Ik besteed veel tijd en aandacht aan hen. Dit zijn helderziende kinderen. Zij komen naar de workshop en hun ouders zeggen dan: ‘o ja, mijn kind zegt dat ze engelen ziet’ wat moet ik hiermee? Dit soort vragen krijg ik elk weekend. “Wat moet ik met een kind dat engelen ziet? Wat denk jij dat het betekent en wat zou jij doen? Jij hebt een leraar in psychische ontwikkeling bij je wonen…is dat niet prachtig!!
Ook krijg ik elk weekend vragen van ouders die zeggen: mijn kind ziet waterspuwers en andere donkere geesten. Zij zijn angstig en bang. Wat moet ik nu? Alweer, >> Praat erover, het belangrijkste is hier niet emotioneel over te doen, maar in een open gesprek en open discussie te gaan. Deze kinderen voelen zich anders en ook los van hun familie staan.
Diane: Werk je ook in therapie met deze kinderen?
Doreen: Omdat ik heel veel lezingen geef, heb ik niet de tijd voor een persoonlijke praktijk. Ik heb een praktijk in spirituele counseling maar dat is geen psychologie-praktijk. De APA zou niet goedkeuren wat ik doe, vandaar dat ik het spirituele counseling noem. Mijn privépraktijk nu is beperkt tot ouders die hun kinderen verloren hebben, degenen die overleden zijn. Mijn omgang met levende kinderen is beperkt tot workshops die ik elk weekend geef. Ik doe heel veel werk op dit gebied, maar niet meer als privé psycholoog.
Diane: Wat is de belangrijkste boodschap die deze kinderen geven?
Doreen: Als zij bij mij in een workshop komen en er een verklaring is dat zij werkelijk oude zielen zijn, werkelijk begaafd zijn en niet ‘vertroebeld’; ik bedoel, wie wil geen boost krijgen voor de eigenwaarde door dingen in een positief licht te zetten?
Zij zijn gelukkiger als ze dit horen. Als ik een stuk of 8 van deze workshops over dit onderwerp heb gegeven, merk ik dat veel angsten zijn verminderd. Veel ouders voelen zich bezorgd dat hun kind gewelddadig zal worden, zichzelf of anderen iets zal aandoen. Ik denk dat wanneer ze ontdekken dat er spirituele wegen zijn in het omgaan met ADD en ADHD en ook dat er alternatieven zijn voor Ritalin ze niet zo snel bang meer zullen zijn. Ook de ontmoeting met andere ouders in workshops geeft herkenning. Ik vind het prachtig als er steungroepen voor ouders zouden komen die kinderen hebben met ADD of ADHD.
Diane: Nog even over Internet. Er zijn zeker sites en forums te vinden voor ouders die samen willen praten over ADD en elkaar kunnen steunen op deze weg.
Doreen: Dit staat allemaal nog in de kinderschoenen. Veel medische artsen hechten een hardnekkige waarde aan het gebruik van Ritalin. Ik luister naar hen en het voelt alsof ze Ritalin verdedigen. Ik doe precies wat jij nu voorstelt. Ik ben in het midden van een onderzoek voor mijn nieuwe boek. Op dit moment heb ik nog geen conclusies getrokken. Ik interview experts, zoals jij bent, doe onderzoek naar ouders met kinderen en kom graag met anekdotische informatie. Er lijkt nu nog geen oplossing te zijn. Dit is een reden om een centrum te starten waar we gecontroleerd onderzoek kunnen doen en zien of we met statistisch materiaal voor documentatie kunnen komen.
Diane: Wat zou een methode kunnen zijn die je in het centrum gebruikt?
Doreen: Absoluut een familie/gezins therapie. Nu bestaat er alleen een therapie voor kinderen. Kinderen krijgen een behandeling en worden weer naar huis gestuurd, vaak dus terug naar zeer onstabiele gezinnen. Dat werkt niet. De behandeling is vergelijkbaar zoals die gebruikt wordt voor kinderen die in aanraking zijn geweest met drugs en alcohol: gezinsonderwijs, dus waar kinderen zich verplichten afspraken te maken over levensstijlveranderingen zoals b.v. creatieve- en bewegingsoefeningen voor de kinderen. Dit is essentieel.
Tai Chi groepen waar ze zich voor kunnen opgeven en betalen voor een jaar vooruit. Kinderen houden van richtlijnen. Gedragswetenschappelijke richtlijnen nemen ze over. Dit geeft ze een veilig en beschermd gevoel. Werkelijk waar. Mijn mening is dat veel ouders te tolerant zijn in deze tijd omdat ze het te druk hebben. Zij moeten hun kind te vriend zijn!
Diane: Dus je weet op dit moment nog niet welke spirituele gaven deze kinderen gaan vertonen als ze in een juiste omgeving opgroeien?
Doreen: Vanuit mijn meditaties weet ik het. Voor de toekomst zijn twee dingen belangrijk. Eerlijkheid en een integere samenleving! Ik denk dat veel mensen geholpen moeten worden dit te gaan vormgeven in hun eigen persoonlijke leven. Deze kinderen zijn voorlopers van de tijd waar we naar toe gaan. Als iemand niet staande kan blijven in een werkomgeving en van weinig betekenis is; als je je huwelijk niet langen kunt verdragen – is dat pijnlijk. Dit zijn innerlijke signalen vergelijkbaar met wat Indigo Kinderen voelen. Zij zeggen: ‘Ik wil niet langer oneerlijke met mezelf omgaan – ik wil integer leven’ . In de oude samenleving losten we dit op met medicijnen…..
Diana: Je kon het oplossen met medicijnen. Dat was mogelijk. Nu niet meer?
Doreen: Veel mensen drinken het weg of roken veel wiet. Dit zijn geen goede opties meer, voor niemand. Indigo Kinderen kennen deze oplossingen niet: Het liegen tegen zichzelf of zich distantiëren van hun gevoelens. Volgens mij is het grote gevaar van Ritalin dat we genoegen nemen met chemische dwangbuizen, deze beroven de wereld van de gaven die deze redders ons willen geven; als rolmodel voor een integer leven. Het zijn strijders van Licht!
Diane: Als je kijkt vanuit het bewustzijn en het evenwicht tussen de polariteiten, en je kijkt dan naar die duizenden kinderen die Ritalin slikken, zie jij dit als een proces naar evenwicht of is het een trend ten gevolge van de disbalans in het bewustzijn van deze wereld?
Doreen: Steeds meer mensen in de samenleving raken geïnteresseerd in spirituele onderwerpen. Zowel de traditionele spiritualiteit als de alternatieve. Gewelddadige criminaliteit daalt. Volgens mij wordt de wereld vreedzamer. Deze nieuwe kinderen zijn de volgende logische stap – de volgende golf. 
Als ik vertel over Indigo Kinderen aan mijn publiek; verstaan kinderen dit en het lucht ze op. Mijn oudste kind noemt zichzelf een Indigo Kind. Ze voelen dit als een positieve diagnose. Het helpt hen zichzelf te begrijpen. De informatie die jij hierover schrijft is niet alleen bruikbaar om kinderen te begrijpen, maar ook voor kinderen om zichzelf te begrijpen.
Diane: Een laatste opmerking: Vanuit alles wat we besproken hebben. Kun je nu nog een laatste boodschap geven?
Doreen: Indigo Kinderen zijn de hoop voor de toekomst. Het zijn werkelijk engelen. Ze hebben afspraken om hier te komen en hun diensten te verlenen. Hun ouders zijn uitgekozen om hun ouders te zijn. Ze mogen zich vereerd voelen en gevleid dat deze kinderen in hun leven zijn gekomen. Ik denk niet dat deze ouders een Indigo Kind hadden gekregen als ze niet de middelen in hun bezit hadden om er mee om te gaan. Het is een grote opdracht om een Indigo Kind te krijgen; een heilige opdracht zelfs.
Het is letterlijk een engel opvoeden die hier is om de Aarde te helpen.
Het is prachtig allemaal, een explosieve energie. Als we als ouders het kanaal kunnen zijn om op deze manier zoals bedoeld is kunnen inspireren, helpen en leiden, zullen we erg trots kunnen zijn op onszelf. Juist als onze kinderen ervan groeien.
