Alweer 20 jaar geleden werd ik zelf voor het eerst moeder. Direct merkte ik dat zwanger zijn meer betekende dan een baby krijgen. Hoeveel kon ik niet inschatten. Ik heb het opvoeden van mijn kinderen als leven verrijkend ervaren.
Ik was een ‘bewust onbewust’ levend mens. M.a.w. ik wist dat ik er was, had plezier en verdriet, werkte hard en had verder geen flauw benul van het doel van het leven. Ik wilde er altijd wel bij komen, maar overtuigingen uit mijn eigen jeugd lieten het bewust, onbewust zitten waar het zat.
Wat ik wel altijd besefte was het belang van de natuur en de koppeling tussen mijn innerlijke natuur en de spiegel naar de natuur buiten. Ik voelde dat het er was…!
Om die reden kwam mijn oudste zoon wel veel buiten, mocht spelen in de bosjes en af en toe lekker ravotten ‘buiten’ mijn ‘toeziend’ oog. De eerste zes jaar van zijn leven vroeg ik mij echt af, of dit nu was wat ik mij van het moederschap had voorgesteld. Alle etiketjes die er getracht werden op het voorhoofd van mijn kind te plakken, heb ik in de kast laten liggen. Slechts 1 woord stond altijd op een ellenlange brief aan degene die op zoonlief ging passen: gebruiksaanwijzing
Nu lach ik erom. Na 6 jaar gaf ik het op. Ik bedacht me dat ik maar eens gewoon mijn eigen ding moest doen en zelf zou gaan bepalen hoe hij en ik ons leventje verder zouden leven. Ik zij vaarwel tegen alle artsen, ziekenhuizen, therapeuten en ‘goede’ bedoelingen van vrienden, familie, buren en andere kennissen om vervolgens met vallen en opstaan mijn moederschap met absoluut veel liefde verder vorm te geven.
Het was de tijd dat hij er een broertje bij kreeg. Een makkelijk kind, slapend in de draagdoek, rust op zijn gezichtje en een blik vol verwachting en vertrouwen naar de wereld om hem heen. “Zou hij inmiddels mijn gevoel van overgave aan de levenswetten hebben meegekregen? Was hij daarom zo makkelijk?”
Meer en meer verdiepte ik mij in allerlei therapieën, in opvoeding, in rust, in zintuiglijke beleving, in gevoel en intuïtie, in onderwijs EN vormde ik mijn mening over etiketjes plakken, hokjesgeest, medische betweterigheid, vaccinatieschade etcetera. Vooral legde ik verbanden. Ik stelde vragen en bleef ze stellen.
Ik groeide met mijn kinderen naar bewust ZIJN en leven in het NU. Ik maakte zogezegd mijn keuzes in het leven en die werden steeds meer los genomen van de mening van anderen.
Eén leefwijze heeft mij en mijn kinderen ‘gered’ van onbewust leven en dat is NATUUR!
Buiten spelen, je door de wind omhoog laten tillen op het strand, spelen met niets, hutten bouwen, bomen klimmen, rennen door modder, spelen en vies worden, zwemmen en kastelen bouwen langs de vloedlijn, beestjes zoeken en bewonderen, het waren de kostbare momenten met mijn kinderen in een tijd dat de waarde van veel dingen mij deels nog steeds ontging.
De waarde van Het Leven, van mijn leven en dat van alle andere wezens om mij heen werd steeds meer zichtbaar in mijn doen en mijn laten. Dankbaar om het leven ontmoete ik levensvreugde! Ik vond mijn Plek en juist daardoor vonden anderen hun Plek in het leven.
Twee broers kregen nog een zus. Een helder en bewust kind (2004) met natuur in haar genen. Een kind dat rust zoekt als ze het nodig heeft en een kind dat veel hoort, ziet en beleeft. Ze oordeelt niet, neemt waar en beweegt zich natuurlijk en ongedwongen in welk gezelschap dan ook. Ze heeft een heldere kijk op het leven.
Zou het bestaan? Zo’n derde kans? Een soort driemaal recht is scheepsrecht?
Ik denk eerlijk gezegd dat wij dit in handen hebben. Hoewel een kind hoe ongelooflijk dat ook mag klinken altijd zelf keuzes heeft, is een harmonieus leven afhankelijk van mededogen en liefde. Dit kind kreeg alle kans. Ik had geleerd van het leven en bood haar alle mogelijkheden om zelf het leven te ontdekken. Zij kent haar waarde en neemt verantwoordelijkheid voor de ruimte die ik haar bied.
Ik hoor vaak van anderen dat ik een makkelijk kind heb. Een moeder zei laatst: “ Die is zo makkelijk dat kan niet gezond zijn”. Vroeger zou het mij hebben geraakt. Nu probeer ik te begrijpen en laat los. Ik voel dat mijn wezen akkoord gaat met de manier waarop ik met mijn kinderen groei en dat leven met overtuigingen, angsten en schuld, je geen stap verder brengt.
Velen weten dat mijn hart ligt bij natuur en dat ik een groot voorstander ben van leren van het leven zelf. Het is vooral mijn ervaring van 20 jaar moederschap met kinderen waar het leeftijdsverschil bekeken door het oog van de huidige maatschappij ‘generaties’ beslaat. Mijn oudste opgevoed in de eerste jaren zonder computer, de tweede die daar al behoorlijk wat van meekreeg en de derde die ik bewustzijn bijbreng rondom dit schrikbarend fenomeen! In 20 jaar is druk en drukte sterk toegenomen. De vraag is hoeveel eerder onze kinderen burn-out zullen zijn.
Natuur heeft mij tijdens mijn kind zijn gered. Heerlijk om buiten te kunnen spelen en in die jaren tot de ontdekking komen, en achteraf het besef daarvan, dat mijn leertraject zich daar heeft afgespeeld. Toen wist ik nog wat ik later wilde gaan doen. Dat raakte ik kwijt toen de overtuigingen van leerkrachten en ouders een lans braken voor het doen wat de examencommissie en de maatschappij van mij verwachte.
‘Er zijn regels en daar moet je je nu eenmaal aan houden’. ‘Het is nu eenmaal bewezen dat…’ . ‘Een goede opleiding zorgt dat je een goede boterham verdient’. ‘Het leven is nu eenmaal niet leuk’. ‘Wees tevreden met wat je hebt’… en zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Maar ik streef na dat ikzelf, mijn kinderen en de mensen om mij heen zelf mogen ontdekken wat zij leuk vinden, wat ze graag willen doen en hoe ze willen leren. Want dat verschilt per mens!
School is bedacht in een periode dat we tot de ontdekking kwamen dat er toch enige kennis moest worden overgebracht om ons ‘staande te houden in deze maatschappij’ We verloren het vertrouwen dat mensen hun eigen leven zouden kunnen vorm geven als elke vorm van macht zou verdwijnen. Als we de natuur in ons en buiten ons als spiegel zouden nemen voor ons maatschappelijk handelen, dan zou er zoveel leed niet zijn!
De natuur is namelijk altijd eerlijk. Het leven is eerlijk. Het zijn de ‘bedachte vormen van leven’ die ervoor zorgen dat we onze natuur niet meer kennen en onszelf niet meer herkennen en leven naar maatstaven die onze natuur niet zijn!
Voor de ontwikkeling van een kind is buiten spelen enorm belangrijk. Dat zij ruimte en vrijheid krijgen, zonder opgelegde regels, hun talenten te ontdekken, de natuur te ontdekken en daarmee hun eigen natuur mogen ontdekken.
Aangeraakt met de eigen natuur, ontwikkelt een kind zich als vanzelfsprekend.
Concentratie, leervermogen, hanteren van emoties, leren communiceren, oog hebben voor detail en voor elkaars behoeften zijn zo wat dingetjes die een kind door het zijn in de natuur makkelijker afgaan.
Ik ben blij met de belangstelling die er is om kinderen weer naar natuur terug te krijgen. Scholen maken natuurlijke speelplekken op plaatsen die eerst betegeld waren. ADHD, autisme en andere gedragsvormen veranderen zienderogen onder aanraking met natuur en in een natuurlijke omgeving. Een mens bestaat uit zintuigen. Zonder die zintuigen zouden wij niet op onze benen op deze aarde rondlopen. Bewust worden van het belang van ervaringen in en met natuur zal onze maatschappij positief beïnvloeden.
Duurzaam opgroeien is niet alleen natuurlijk spelen. Het is de combinatie van natuur beleven en ervaringen opdoen in natuur met oog voor het individuele kind.
Een kind heeft geen probleem en een kind is geen probleem. De omgeving vormt een probleem dat in een kind tot uiting komt. Het kind kan daarvoor verantwoordelijkheid opnemen, maar laten we het helpen door ons in openheid, betrokkenheid en mededogen te openen voor wat er in het kind leeft!
Sacha Grootenboer
