Huisdieren hebben ons veel te leren. Door je hond te observeren, kun je de belangrijke les van aanwezigheid leren. Je hond kan je laten zien hoe je telkens in het moment kunt leven.
We horen vaak het gezegde ‘wat een hondenleven’. Maar wat betekent dat eigenlijk? Je zou naar het leven van je hond kunnen kijken en zeggen dat het een reeks aan dagen is, gevuld met schijnbaar banale gebeurtenissen. Je hond wordt wakker. Je hond gaat naar buiten om zich te ontlasten. Honger brengt de hond naar zijn bakje. Als ze moe zijn, gaan honden liggen en weer slapen. En ze slapen best veel, eigenlijk.
Maar wat je daar eigenlijk ziet is een fantastisch zen-voorbeeld van leven in het moment. Het woord ‘zen’ is eigenlijk een Japanse poging om het Chinese woord ‘chan’ te zeggen. Het Chinese woord ‘chan’, op zijn beurt, vertaalt naar ‘dhyana’, wat Sanskriet is voor ‘meditatie’. En ik weet wat je nu denkt, maar nee, je hond mediteert niet. Je hond laat je wel zien hoe het ontzettend in het moment leeft.
En heb je gemerkt hoe gelukkig je hond is? Misschien valt er iets voor te zeggen om het voorbeeld van je hond te volgen. Misschien zit er iets in om je leven te leven, zoals de Fransen zeggen, á la mode, in het moment. Goed, misschien zeggen de Fransen dat niet. Maar wat weerhoudt jou ervan?
Veel van het emotionele discomfort in ons leven komt voort uit te veel nadenken over ieder detail van onze dag, onze week, ons leven. De analyse voor onze volgende stap verlamt ons. Waarom? Omdat we onszelf niet toelaten onze binding met het verleden los te laten. En onze wazige herinneringen van het verleden geven een valse vorm aan ons gedrag nu, en daarmee ook in de toekomst. We onthouden namelijk gebeurtenissen niet zoals ze echt gebeurd zijn: we slaan een versie ervan op in onze hersenen op basis van onze intellectuele en emotionele quotiënten.
Met andere woorden, je herinnering van een gebeurtenis in het verleden is niet zozeer een momentopname van wat er is gebeurd, maar eerder een schilderij van wat er plaatsvond. En naarmate de tijd verstrijkt, voeg je kleur en textuur toe aan het schilderij. Uiteindelijk heeft het schilderij vaak nog maar weinig of helemaal geen overeenkomst met het verleden. Het is een abstracte representatie van het verleden. Maar dat schilderij houd je bij je, in de rotsvaste overtuiging dat het eigenlijk de waarachtigste afbeelding van jouw ervaring is. En op die wijsheid bouw je je leven, terwijl er belangrijke details missen en het zelfs gekleurd is met valse details. Dat is niet jouw schuld, dus laat je schuldgevoel alsjeblieft varen.
Misschien denk je dat je slimmer bent dan je hond. Maar je moet toegeven, een hond lijkt behoorlijk gelukkig. Dus laten we een hoofdstuk volgen uit het plan van je hond voor een gelukkig leven, en laat het verleden in het verleden. Als je al die nare herinneringen uit de sloot wilt halen die je zo aan jezelf laten twijfelen, herinner jezelf er dan aan dat herinneringen behoren te vervagen. Natuurlijk is het goed om alle correcte wijsheden te gebruiken die jij en je hond door de jaren heen hebben opgestoken. Zo hoef je nooit een stinkdier in het bos te verrassen en te verwachten dat dat voor wie dan ook goed gaat eindigen. Dat gaat gewoon mis.
Om gelukkig te worden, reis je met niet te veel wijsheid en neem je alleen mee wat je nodig hebt. Laat de herinneringen vervagen. Misschien word je dan wel net zo gelukkig als je hond.
Bewaar voor later op Pinterest:
Beste auteur, ik verwachtte eigenlijk concrete tips of iets meer diepgang in wat ik van mijn hond kan leren. Misschien iets over wat je van je eigen gedrag richting hond kan leren ook, of hoe honden op jou reageren en wat dat zegt, hoe honden leren, zulke onderwerpen. Nu zeg je alleen maar; een hond lijkt gelukkig en kijk naar je hond en hoe simpel hij zijn leven benadert. Maar meer zeg je niet. Dan had je ook bijna alle andere huisdieren kunnen nemen. Daarbij: ik weet niet of mijn hond gelukkig is. Dat is zo’n aanname. Hij is. Maar gelukkig? I don’t know … Daarbij komt dat een hond wel degelijk gebeurtenissen opslaat en zich programmeert. In je stuk lijk je te stellen dat dit niet zo is.
Ik heb een hond en katten en ik heb de indruk dat de katten gelukkiger zijn. Dat is ook een aanname, maar toch.
Nu, wel fijn dat sommige mensen zo te lezen veel van hun hond kunnen leren of geleerd hebben, daar niet van. maar het artikel an sich vind ik echt heel ‘dun’ en wat een aantal punten betreft ook gewoon onjuist.
Mooi artikel.
Ik zet me vaak in voor dieren op velerlei manieren en weet uit ervaring dat we van ze kunnen leren als we er voor open staan.
Veel mensen menen de baas te moeten zijn van welk dier dan ook. Maar we leven naast en met elkaar en we staan niet boven hun, dat is ons aangeleerd. Samen onderdeel van de natuur.
Dieren leven in het moment. Klopt. En ze spiegelen ons ook. Kunnen we over onszelf leren.
Dieren met verlatingsangst bv hebben vaak iets heftigs meegemaakt en een daar een trauma van, net als mensen.
Onvoorwaardelijke liefde en veel geduld zijn de sleutelwoorden en er zijn nog meer mogelijkheden om ze te helpen. Die andere mogelijkheden heb ik tot mijn beschikking en mag ze terug in hun eigen kracht zetten. Ik zet alleen maar energie in beweging en zelf doen ze de rest.
Mensen weten vaak niet wat ze doen als het om dieren gaat.
Honden vergelijken met katten bv. Of een hond nemen en er niet mee wandelen en in zijn eigen tuin laten plassen en poepen. Dat vinden ze vreselijk.
De mens is vaak de reden dat er iets met het dier aan de hand is.
En hond die bijt bv is vaak uit angst, maar wordt ervaren als vals.
Ik ben dankbaar voor de mensen als bv Wendy hierboven.
En blijf me liefdevol inzetten indien mijn hulp wordt gevraagd. En ben dankbaar als er een positieve wending komt .
Lieve groet Anya
Mijn hond is mijn master. Ik ben 90° gedraaid dankzij hem en mijn vorige hond die helaas maar heel kort bij mij is geweest. Als ik onbewust net iets te dominant reageer dan zet hij me terug op mijn plaats, de plaats van kalmte. Wij leven niet in de zin van ik ben baas. Maar wij leven in wederzijds respect. En daar heb ik een ontzettende trouwe en hele lieve pitbull aan over gehouden. Een dier welke ook kan je meer leren dan je denkt.
Honden hebben nu eenmaal geen gedachten en mensen een hele hoop. En veel gaat ook op de automatische piloot. Als ik naar mijn hond kijk dan wordt ik daar rustig van.
Tot op zekere hoogte kunnen we leren van honden en dieren in het algemeen. Maar wij blijven belast door het denken en die stroom is niet te stoppen. Je kunt alert proberen te zijn en je gedachtenrichting enigsinds sturen. Verleden verwerken en dat soort gedoe is naar mijn inziens bijna onmogelijk omdat het verkleurt is door je gedachten en niet opnieuw meer te ervaren is. Als het geheugen optimaal zou zijn dan is het beter mogelijk
Mooie blog weer! Het klopt inderdaad dat honden in het moment leven. Maar wat is er dan met een hond met gedragsproblemen? Zoals verlatingsangst, Blaffen, Bijten, Angstig? Dat is toch een teken dat een hond niet gelukkig is?
Onverwaardelijke liefde.
Kan niets anders tegenop.