Een brief aan alle ouders met een hooggevoelig kind

Lieve papa en mama,

Ik wil jullie iets heel persoonlijks vertellen en ik hoop dat jullie mij begrijpen. Soms voel ik mij anders dan de andere kinderen in de klas. Soms loopt mijn hoofd helemaal over, dat ik er heel erg onrustig van word en ik wil het allemaal zo goed doen. Ook voel ik het als andere kinderen verdrietig zijn of niet lekker in hun vel zitten. Ik vind het heel moeilijk om mij daar voor af te sluiten en ik wil dat kindje ook zo graag helpen en troosten.

Het is ook heel erg druk in de klas en op school, met zoveel geluiden, dat ik er moe van wordt en er soms van moet huilen of vervelend door word.

Ik doe altijd heel erg mijn best op school en wil graag dingen goed doen. Als ik dingen niet goed doe, dan ben ik erg teleurgesteld in mijzelf. We moeten zoveel dingen leren en goed kunnen, dat dat teveel voor mij wordt, omdat ik het heel goed wil doen. Rekenen vind ik bijvoorbeeld toch zo moeilijk!

Ik kan moeite met slapen hebben, omdat ik de indrukken van de dag niet kan verwerken of ergens mee zit.

Ik voel heel goed aan wat de juf of meester van mij verwacht en ik wil daar graag aan voldoen en mij goed gedragen.

Ik heb liever dat andere kinderen zich fijn en blij voelen dan ik zelf. Ik vind het niet zo erg om mezelf naar achteren te plaatsen. Voor mezelf opkomen vind ik best wel lastig, ik heb liever dat er geen ruzie is, want dat vind ik heel erg, maar voor andere kindjes opkomen of als iets heel oneerlijk is, dat kan ik heel goed. En als er ruzie op school is geweest en de sfeer is niet goed in de klas, dan heb ik daar echt last van en kan ik een tijdje van slag van zijn en gaat het minder goed met mij en gaan mijn cijfers achteruit.

Maar als ik dan thuiskom en ik heb mij de hele dag gedragen zoals van mij verwacht wordt, en me aangepast, en ik heb heel veel informatie gekregen dan wil ik ook mijn ei kwijt. En dan ben ik thuis weleens drammerig, huilerig, driftig of vervelend. En dat doe ik niet om jullie te pesten, maar omdat ik het ook kwijt moet en moet ontladen van de spanning van de dag. Ik voel mij vaak onbegrepen hierin, omdat jullie niet zien waarom ik mij zo gedraag en dat ik dat zelf ook liever niet wil, maar ik moet ook mijn spanning kwijt van de dag en ik mij de hele dag heel goed heb gedragen.

Als ik ergens mee zit, dan vind ik dat moeilijk om aan te geven. Ik wil jullie ook niet teveel belasten.

Ik wil vaak gewoon even mijn verhaal kwijt van de dag, mij ontladen en een plek hebben waar ik mij veilig voel en mezelf kan zijn.

Schreeuwen en boos worden tegen mij werkt niet zo goed, want daar word ik heel erg bang van en ik moet er hard van huilen. Ik schaam mij er ook voor als ik mij niet goed gedraag en als jullie dan ook boos worden, dan voel ik mij heel naar, want ik weet het zelf ook wel als ik fout zit en ik heb mijzelf er dan ook al een standje voor gegeven. Ik denk namelijk heel goed na over dingen en kan goed op mezelf reflecteren en het kan lang aan mij blijven klagen als ik iets fout heb gedaan.

Af en toe maak ik ook hele wijze opmerkingen voor mijn leeftijd.

Als jullie zelf niet lekker in je vel zitten, gespannen zijn, ongelukkig zijn of ruzie hebben met elkaar dan voel ik dat heel erg aan en als ik er naar vraag en jullie doen of er niks aan de hand is dan voel ik mij niet gehoord en ga ik aan mezelf twijfelen of ik dingen wel goed aanvoel. Dat voel en weet ik toch gewoon? Doen of er niks aan de hand is vind ik nog veel erger.

Ik voel mij vaak angstig, dan kruip ik het liefste in jullie weg. Vooral als ik niet weet wat er gaat gebeuren, bij veranderingen of als ik uit mijn vertrouwde omgeving weg ben of word gehaald.

Als ik een enge film heb gezien met veel geweld, dan kan ik ’s nachts niet goed slapen en ik kijk gewoon liever naar vrolijke dingen. Er is al zoveel ellende in de wereld, kindjes die honger hebben, daar snap ik helemaal niks van, dat dat kan en dat niemand ze helpt terwijl wij het hier zo goed hebben.

En dat kriebelige wollen truitje dat vond ik zo vervelend! Het kriebelde de hele dag en ik had de hele tijd maar jeuk! En van die stomme diadeem had ik heel de dag hoofdpijn.
Ik wil net zo zijn als de andere kinderen en dat voel ik ook al wel, maar wat ik lastig vind is dat ik soms anders reageer op dingen en mensen niet mijn behoefte aanvoelen.

En ik wil niet horen dat ik anders ben, of raar, of dat er iets mis met mij is en ik wil zeker niemand tot last zijn. Wat ik wel voel is dat ik vaak niet gehoord of begrepen wordt,  daar kan ik erg verdrietig of boos om worden als dat gebeurt. Ik bedoel het altijd goed en probeer altijd met iedereen rekening te houden. Ik heb een paar keer op een dag wel even de tijd voor mezelf nodig om mij even terug te trekken van alle drukte en indrukken, zodat ik mij ook even kan opladen en tot mezelf kan komen, anders raak ik totaal overprikkeld.

Ik vind het ook niet leuk als ik bij de eerste keer zwemmen heel hard moet huilen of bij het afzwemmen. En als ik getoetst word dan ben ik zo bang dat ik het niet kan, niet goed doe of haal.

Ik vind nieuwe dingen, (grote) veranderingen, toetsmomenten, optredens gewoon zo spannend dat ik er dagen van tevoren niet van kan slapen. Maar vaak is het zo, dat als ik mijn emoties en verhaal bij jullie kwijt kan, en als die er ook mogen zijn, dat dat dan al heel erg oplucht. Zonder dat er iets opgelost hoeft te worden. Dat ik even mijn zorgen met jullie kan delen en ik er gewoon even mag zijn, dat zou ik zo fijn vinden!

En ik weet echt wel wanneer ik ergens klaar voor ben, maar ik heb wat meer de tijd nodig om te wennen aan een nieuwe situatie.

Als iemand mij dan gaat dwingen, omdat het sneller moet, dan raak ik nog meer overstuur. Woordjes zoals stel je eens niet zo aan, niet huilen, doe niet zo overgevoelig, je kan het wel, de andere kindjes doen het toch ook gewoon, dan voel ik mij echt nog verdrietiger en voel ik mij zo alleen.

Mama en papa moeten mij toch beschermen, ik kan dat niet zo goed tegen de volwassenen.

Mama en papa kunnen jullie mij hiermee helpen?
-Willen jullie naast mij gaan staan, voor mij klaar staan en mij ondersteunen waar nodig?
-Willen jullie mezelf laten zijn en dingen op mijn eigen tempo laten doen?
-Kunnen jullie mij zelfvertrouwen en kracht geven en rekening met mij houden waar dat kan?
-Willen jullie mij leren hoe ik met mijn emoties om kan gaan?
-Kunnen jullie mij laten zien hoe je obstakels kan overwinnen en ik dingen zelf kan oplossen?
-Kunnen jullie het voorbeeld zijn in hoe ik dingen moet doen?
-Willen jullie mij in contact brengen met dezelfde kindjes of met iemand die zelf ook zo is en mij/ons hiermee kan helpen, die mij echt begrijpt en ook zo gevoelig is.
-Willen jullie mij het gevoel geven dat ik goed ben zoals ik ben en al deze dingen bij mij horen en dat dat niet weg moet.

Maar vooral willen jullie mij accepteren en van mij houden zoals ik volledig ben? Dan kan ik dit ook leren om bij mijzelf toe te passen.

Oh ja en ik ben ook heel creatief! Dat hoor ik heel vaak van mensen en daar kan ik uren mee zoet zijn.

Dankjewel papa en mama voor het luisteren naar mijn verhaal.