Soms, wanneer ik met een existentiële vraag zit, leg ik die voor aan de natuur. De natuur biedt een uniek perspectief, dat vaak verder of dieper gaat dan dat van mensen, niet beladen door ego, wensdenken, angst of illusie. De natuur is de meest eerlijke gesprekspartner die ik ken. Zo communiceer ik graag met bomen.
Bomen zijn uniek
Nu is de ene boom de andere niet, iets wat je al snel zult merken als je met bomen gaat communiceren. Sommige bomen zijn nog jong en onbezonnen, zo onbezonnen als een wezen kan zijn dat met diens wortels vast zit in de aarde. Maar ik heb het natuurlijk over het wezen van de boom, diens energie. Andere bomen zijn zeer oud en wijs. Sommige bomen zijn niet geïnteresseerd in de wereld van de mens, en niet in voor een praatje. Anderen verwelkomen je juist met open armen.
Een ervaring in het park
Zo ging ik bijvoorbeeld een aantal jaren geleden, toen ik voor het eerst bewust ging communiceren met bomen, een plaatselijk park bezoeken. Het staat vol met platanen van minimaal honderd jaar oud. Ik ging de bomen langs en legde bij elke boom waar ik nieuwsgierig naar was, mijn handen op de stam. Ik liet mijn denken voor wat het was en ging geheel met mijn aandacht naar mijn gevoel en luisterde.
Bomen zijn individuen
Het bijzondere was, dat ik bij elke boom wel wat voelde: vriendelijkheid, zachtheid, warmte, of juist koelte of afstandelijkheid. Maar elke boom, ook al zagen ze er vrijwel hetzelfde uit, was anders. Eén boom was zelfs helemaal niet in voor een praatje: deze stootte me af door me een onaangenaam prikkelend gevoel in mijn handpalmen te bezorgen! Die liet ik snel, en respectvol, met rust.
Een andere boom, in contrast, leek al van verre haar takken open te spreiden in een hartelijk welkomstgebaar. Als een grote moeder, die enthousiast uitriep: kom aan mijn boezem! Een echte moeder-boom. Dat resulteerde natuurlijk in een boomknuffel (wel even snel om me heen kijken of er geen toeristen in de buurt waren, die schroom was er toen nog wel).
Filosoof
Maar ook voor diepere vraagstukken kun je bij bomen terecht, mits je de goede boom uitkiest en weet hoe te luisteren. Eén bepaalde boom op het Griekse eiland waar ik veel vorige levens heb en waar de inspiratie voor mijn boeken vandaan komt, weet me steeds te verrassen. Het is een parasolden, en hoewel ik parasoldennen prachtig vind om te zien, was het nooit bij me opgekomen dat het wel eens wijze filosofen konden zijn. Schijn bedriegt!
Een gesprek met een parasolden
Op een dag voelde ik me niet zo lekker en hadden we de auto in de schaduw van de boom geparkeerd om een hapje te gaan eten in mijn favoriete taverna. Instinctief legde ik mijn hand op de stam en maakte verbinding. Ik keek op naar de takken van de boom, met de myriaden kleine naaldjes en vroeg: ’’Waar dienen die eigenlijk voor?’’ Meteen kwam het kalme antwoord: ‘’Daarmee reinig ik de atmosfeer, door alle negatieve energieën uit te filteren.’’ Wauw! Dat had ik nooit gedacht. Mijn respect voor de boom steeg.
Pijn en ziekte
Een jaar later stond ik bij dezelfde boom, met een heel ander vraagstuk in gedachten. In Griekenland zie je nog steeds vaak dieren die half huisdier, half wild zijn en soms jaren rondlopen met open wonden, oormijt, gebroken staarten en andere kwetsuren die hier in Nederland meteen bij de dierenarts behandeld zouden worden. Het leed van die dieren, vooral katten, gaat me erg aan het hart. Die dag had ik weer een kater met een oortje gezien dat totaal verschrompeld was door oormijt. Ik vond het zo oneerlijk, dat die suffe parasieten zo hun gang kunnen gaan en het oortje van een prachtige kater zo kunnen verminken.
De aard van de natuur
Ik legde mijn hand op de stam van de parasolden en vroeg: ‘’Waarom is de natuur toch zo wreed?’’
Meteen kwam weer het kalme antwoord: ‘’De natuur is niet wreed. De natuur houdt je scherp – door gevaren op je pad te leggen maakt ze dat je oplet, en groeit, en vaardigheden ontwikkelt om te overleven.’’
Nou! Dat bood wel even een ander perspectief. Inderdaad… we zijn niet uit de hemel komen vallen om hier een beetje in een hangmat te gaan liggen. Het leven op aarde is spannend, mooi, eng, gevaarlijk, geweldig, leerzaam en dat hoort ook zo te zijn, anders was er geen sprake van groei en bewustwording. En aangezien wij allemaal, ook katten, honden, bomen, eeuwige wezens zijn die tijdelijk een fysiek jasje aantrekken, is het allemaal niet zo dramatisch als het wel lijkt. De boom, die verbonden is met de wijsheid van aarde en hemel kon me dat haarfijn uitleggen, zo fijn als zijn ontelbare tere naaldjes. Bedankt, lieve wijze boom!
Tips
Als je zelf wilt communiceren met bomen, heb je misschien iets aan deze tips:
- Benader elke boom respectvol. Ga er niet vanuit dat elke boom in is voor contact – jij zit ook niet op elke vreemdeling te wachten die een praatje wil maken!
- Laat alle vooropgezette ideeën over bomen en communicatie zoveel mogelijk los. Net als bij mensen, kan ook bij bomen schijn bedriegen. Niet elke eik is wijs. Niet elke bloesemboom is frivool. Niet elke taxus is ernstig. Het zijn allemaal unieke individuen. (Ik las ooit een boekje over de traditionele aard van bomensoorten. Een leuk boekje, maar in werkelijkheid was mijn ervaring dat elke boom anders is, en de soort of het uiterlijk niet veel zegt over de aard. Alweer: net als bij mensen.)
- Houd er ook rekening mee, dat niet alle bomen goede ervaringen hebben met mensen. Soms moet je eerst hun vertrouwen winnen, of kun je ze beter met rust laten.
- Als je je boom hebt uitgekozen: leg je handen zachtjes op de stam en groet de boom in gedachten, een vriendelijk ‘’hallo’’ is genoeg. Maak je hoofd leeg.
- Adem rustig door, breng je gevoel en aandacht zoveel mogelijk naar je hart en je handen. Verwacht niets, maar luister gewoon.
- Stel vast of je iets voelt, zeker in het begin zal elke communicatie heel subtiel zijn. Een zacht trillen onder je vingers, een subtiele warmte. Kijk of er iets in je opkomt. Het kan van alles zijn, bomen kunnen je verrassen!
- Als je wat meer geoefend hebt, kun je een vraag aan de boom voorleggen. Stel deze in gedachten, en wacht rustig af of er een antwoord in je opkomt. Het kan komen in de vorm van een weten, in een beeld, een gevoel, of zelfs in woorden.
- Bedank de boom in gedachten.
Vrienden
Als je meer tijd doorbrengt met de bomen, zul je bomen leren kennen waar je vaker naartoe wilt gaan om over bepaalde kwesties te communiceren, of om simpelweg even verbinding te maken met hun diepe rust, onvoorwaardelijke liefde, sereniteit of juist stoere standvastigheid. Gefeliciteerd: je hebt een hele nieuwe vriendengroep gevonden in de natuur!
Dank je wel voor het mooie artikel.
Ook ik herken veel dingen. Vooral bij oude beuken en eikenbomen.
Als ik in de buurt van het bos kom ,dan ervaar ik een bepaald geluksgevoel. Dat moet je zelf ervaren om het te kunnen voelen.
Door omstandigheden kan ik niet naar het bos toe op dit moment.
Ik kijk uit naar het moment dat ik weer in contact kan komen met mijn geliefde oude bomen.
Ze hebben een helende werking voor mij. En ik moet eerlijk zeggen ik heb nog nooit een negatief gevoel bij bepaalde bomen ervaren.
Er zijn ook veel bomen met een medicinale werking. Ook daar helpt de natuur de boom ons.
Mooi artikel. Dank je wel.
Ook zeer herkenbaar.
Ook kunnen ze geluid maken. Als in tonen, een wijsje. Heb dit een keer meegemaakt en was erg ontroerd. Contact maken met de boom of plant. Liefdevolle gedachten ,een fijn melodietje.
Minder mooie gedachten, valt de boom stil.
Als er veel mensen zijn, kan het zich niet meer afstemmen. Dan is het ook stil.
Dit werd mogelijk met een speciaal kastje en contact met de stam of bladeren.
Heel herkenbaar.
Heb verschillende bijzondere momenten mogen meemaken waar ik als het ware opgenomen werd in het grote geheel en van pure ontroering kwamen er tranen.
De bomen daar op die plek waren destijds in herfstkleuren getooid. Een veld waar ik in het midden stond.En daar gebeurde het..Met één boom heb ik een bijzondere connectie. Door omstandigheden had ik deze boom lang niet kunnen bezoeken, dus reikte ik in gedachten naar de boom uit. Contact!
Na lange tijd kon ik er weer heen en het was een zeer warm weerzien. Herkenning en zo welkom geheten. De boom vraag ik altijd of ik bij hem mag staan, aanraken, zo ook nu.. Tranen.
Wat een prachtig wijs wezen en ik ben dankbaar dat ik dit mag meemaken.
Wat honden en katten,vogels enz aangaat.
Mensen zijn zeer onwetend. Vele honden worden niet uitgelaten, maar moeten in de tuin hun behoefte doen. De deur word dichtgegooid en naar verloop van tijd begint de hond te blaffen. En niet even, men laat de hond gewoon buiten. Dat vind een hond vreselijk, zijn eigen terrein bevuilen. Een hond moet kunnen rennen en spelen, hond kunnen zijn.
Katten, ja die zijn solitair. Hebben veel mensen geen idee van. Of weten niet eens wat het is.
Of een vogel buitenzetten die schreeuwt. Binnen niet fijn , dus zetten we het dier lekker buiten in de kou.
Ongelofelijk!!
Gelukkig maak ik ook mooie momenten mee. Mensen die liefde, geduld en respect hebben voor hun dier.
Helaas is ons geleerd dat wij boven de dieren zouden staan. Een grote misvatting. Met grote gevolgen.
Dag Wendy : ik heb ook altijd een diepe verbondenheid met bepaalde bomen gevoeld vooral beuken. De oude sjamaan komt dan weer in mij boven en ze geven me ook weer evenwicht en levenskracht als ik die nodig heb. Ik volgde eens een weekend in de Ardennen bij laten we maar zeggen een ‘goeroefiguur’ die zei dat we ‘kosmisch en galactisch’ moesten denken en de natuur maar met rust moesten laten want die was toch ‘gedegenereerd’ op deze aarde en te laag van ‘vibratie’.
Ik was het daar helemaal niet mee eens en in een moeilijk moment heb ik me van de ‘groepsindoctrinatie’ afgescheiden en tegen een grote boom gaan zitten voor het kasteel aldaar in Stavelot. Ik vroeg raad aan de boom en het enige wat er als antwoord kwam was : “Alles is één”. Er kwam een soort vrede van de Buddha over mij en de rest van dat weekend heb ik in dat diep innerlijke weten kunnen blijven en de ‘Guru die toch alles beter wist’ maar laten praten, het gleed van me af als water van een eend. Mooi artikel van je!
Wow! Ik herken wat je schrijft. Een aantal jaren geleden, in een moeilijke periode van mijn leven, wandelde ik elke dag door het bos. Ik werd innerlijk verscheurd door verdriet en op een dag legde ik instinctmatig mijn handen tegen de stam van een boom en legde mijn wang ertegenaan. Vrijwel onmiddelijk voelde ik troost en rust. Nu ben ik verhuisd en loop ik weer regelmatig een rondje, door een ander bos. Hier heb ik ook een ‘boomvriendin’ gevonden. Telkens als ik er langs loop, groet ik haar en leg ik mijn handen op haar bast. Soms druk ik mijn wang tegen haar aan, soms ga ik met mijn hele lichaam tegen haar aan staan. Ik kijk omhoog naar haar takken die naar de hemel reiken en voel met mijn voeten haar wortels die stevig in de grond staan. In gedachten doe ik hetzelfde. Ik reik met mijn energie naar boven en naar beneden. Na een paar minuten bedank ik haar en loop weer verder. Ze leert mij steeds om te aarden en diep te wortelen. Als ik dat doe, kunnen mijn ‘takken’ hoger reiken.
Hoi Catharina, mooi gezegd, ja dat ken ik ook, door fysiek en energetisch contact met een boom steviger aarden, wortelen en de verbinding maken tussen aarde en hemel. Inspirerend!
Mooi gezegd, de natuur is niet wreed, hoe waar!
De natuur is eerlijk en dit kun je van de mens niet zeggen.
Deze hebben vooral hier in Nederland soms meer dan 10 katten op drie hoog achter en dan beweren ze ook nog dat ze van dieren houden, terwijl een kat een solitair wezen is
Of men neemt honden waar ze nauwelijks mee wandelen en dan zeuren ze dat de hond niet te houden is en vervolgens moet deze weg en zo kan ik nog wel even doorgaan
De natuur is zo wijs, wij kunnen zoveel van haar leren, als we ons naar binnen richten en verbinden met haar
Absoluut, de natuur is wijs op een manier die het menselijk denken en oordelen overstijgt… een inspiratie!
Hallo Wendy, het is allemaal niet zo dramatisch als het lijkt schrijf je……maar voor die half wilde honden en katten met wonden etc wel……want waar vinden zij hulp, heb jij het katje met de oormijt kunnen helpen? Ik hoop het…..
Wel een mooi artikel, vooral de grote stevige bomen trekken mij aan voel ik als ik er langs kom en voel dan soms dat ik er wel even tegenaan zou willen kruipen……
Hallo Ingrid, het katje is inmiddels inderdaad aan zijn oor geholpen, gelukkig. Ook dat is voor mijn gevoel een onderdeel van de cyclus van de natuur en het leven – dat levende wezens elkaar bijstaan waar ze kunnen. En ik zou zeggen, vooral doen, al is het maar in gedachten, tegen die dikke bomen aankruipen… 😉