Het effect op je persoonlijkheid van geslagen worden als kind-volgens de wetenschap
Het onderwerp opvoeden ligt gevoelig, helemaal als het gaat over discipline. Eén zo’n methode van discipline in het bijzonder wordt al lang ter discussie gesteld; slaan. Terwijl veel ouders het een geschikte methode vinden, zijn er toch steeds meer ouders die hier niet meer aan meedoen. Zweden heeft slaan in 1979 als eerste land illegaal gemaakt.
Specialist in kinderrechten Emme Kristensson van BRIS (Children’s Rights in Society) zegt: “Het is een basisrecht voor ieder mens om op te groeien vrij van geweld of welke vorm van misbruik dan ook, we zien dat zelfs mildere vormen van agressie en geweld langdurig effect op individuen hebben.”¹
Vele landen keren zich echter tegen het uitbannen van slaan, zoals Nieuw Zeeland. Mensen die hiertegen waren claimden dat: “geen noemenswaardig onderzoek uitwijst dat een klap van een verder liefdevolle ouder agressie en geweld voortbrengt.” Maar in werkelijkheid zitten ze daar behoorlijk naast.
Een recent onderzoek gepubliceerd in The Journal of Family Psychology door experts aan de universiteit van Texas in Austin en aan de universiteit van Michigan stelt dat kinderen die geslagen worden “meer de neiging hebben om hun ouders te trotseren (respect verliezen) en vertonen toegenomen antisociaal gedrag, agressie, geestelijke gezondheidsproblemen en cognitieve moeilijkheden”
En dit betreft niet zomaar een onderzoek dat kinderen voor misschien een paar jaar gevolgd heeft. Volgens de onderzoekers is het de meest complete analyse van data van de uitkomsten geassocieerd met slaan, en meer specifiek naar de effecten van slaan op zich dan voorgaande studies die andere vormen van fysieke straf in hun analyses opnamen. Dit onderzoek is gebaseerd op een meta analyse van 50 jaar onderzoek met betrekking tot meer dan 160.000 kinderen.
De analyse focust zich op dat wat de meeste Amerikanen zien als slaan; een tik met open hand op het achterste of op een van de extremiteiten. Als een ouder er voor kiest zijn kind een tik te geven, is de intentie vaak om langdurige gehoorzaamheid te creëeren, terwijl het in de realiteit alleen onmiddellijke gehoorzaamheid creëert. Er werd geconstateerd dat slaan gepaard gaat met onopzettelijke schadelijke uitkomsten en niet met inschikkelijkheid op de lange termijn terwijl dat laatste de intentie was van de ouders, zegt Elizabeth Gershoff van de universiteit van Texas, Austin.
Ouders willen ongetwijfeld alleen wat het beste is voor hun kinderen, dus hun intentie is natuurlijk niet om bijwerkingen op de lange termijn te veroorzaken door iets wat zij altijd zagen als een gangbare vorm van discipline. Dat is waarom het heel erg belangrijk is dat alle ouders op de hoogte zijn van de effecten die ze onbewust misschien veroorzaken.
“De uitkomst van het onderzoek is dat slaan de waarschijnlijkheid van een grote variatie aan ongewenste uitkomsten voor kinderen verhoogd. Daardoor doet slaan het tegenovergestelde van wat ouders over het algemeen willen dat het doet.” Co-auteur Andrew Grogan-Kaylor-University of Michigan School of Social Work
De meeste mensen zullen zeggen dat er een duidelijke grens is tussen lichamelijke mishandeling en af en toe een tik, maar beiden werden geassocieerd met dezelfde schadelijke gevolgen. Gershoff legt uit: “ons onderzoek laat zien dat slaan met dezelfde negatieve gevolgen wordt geassocieerd als mishandeling alleen in een net iets mindere mate” en: [bctt tweet=”er is geen duidelijk bewijs van de positieve effecten van een corrigerende tik” username=”nieuwetijdskind”] , maar ruim bewijs dat het een risico is op schade van een kinds ontwikkeling en gedrag.”
Een ander groot nadeel van slaan is dat het zich hoogstwaarschijnlijk herhaald. Het onderzoek toont aan dat volwassenen die geslagen zijn als kinderen waarschijnlijk zelf ook hun kinderen fysiek zullen straffen.
In het boek All about Love door Bell Hooks, onderzoekt ze wanneer we voor het eerst leren over liefde en ze besluit dat het tijdens onze jeugd is. Ze legt de verwarring uit die zij en haar kinderen voelden wanneer ze fysiek gestraft werden en er ze verteld werd: “Ik doe dit omdat ik van je houd.” (p17)
“Er is niks wat voor meer verwarring zorgt in het hart en de geest van een kind dan onaardige en/of gewelddadige straf uitgedeeld door de volwassenen die zij liefhebben en respecteren.”
Bell Hooks refereert aan Lucia Hodgson’s boek “Raised in Captivity: Why Does America Fail It’s Children”? (p. 19) waar Lucia de realiteit van de liefdeloosheid in het leven van een grote meerderheid van de kinderen in de VS vastlegt. Dit stamt af van een dieper probleem wat Hooks kenbaar maakt; het geloof dat “liefde niet aanwezig kan zijn als de volwassenen die ouder worden zelf niet weten hoe ze lief moeten hebben.” Om weer op het onderwerp van de eindeloze cirkel van misbruik terug te komen.
[bctt tweet=”Kinderen zijn in de kern weerloos als ze zijn overgeleverd aan ouders.” username=”nieuwetijdskind”] In onze cultuur is het ouderlijk huis de enige plek die al snel autocratisch en fascistisch kan worden.
Ik moet zeggen, dat pas sinds eerder dit jaar toen ik haar roman las, ik fysiek geweld als vorm van straf in twijfel begon te trekken. Ook ik heb hier en daar een tik gekregen toen ik opgroeide en vond daar niet zoveel van, vond dat ik een aardig gezond individu geworden was, of toch niet?
Hooks verteld over een feest waar ze was met over het algemeen geschoolde, goed betaalde professionals, een multiculturele avond. En vertelt dat het onderwerp van kinderen discipline bij te brengen door te slaan ter sprake kwam. Ze zegt: “bijna alle gasten van 30 jaar en ouder hadden het over de noodzaak van fysiek straffen.” (p21) en dat veel van de mensen in de kamer zelf waren geslagen als kind.
Eén man schepte op over de agressieve afstraffingen die hij kreeg van zijn moeder en zei dat ze goed voor hem waren geweest.(p21) Hooks verklaard dat als hij niet zo bruut geslagen was door een vrouw als kind, hij misschien niet de vrouwenhater was geworden die hij vandaag de dag is. Een andere jonge moeder schepte op dat ze haar kind niet sloeg maar hem kneep tot hij de boodschap begrepen had. Een duidelijke vorm van lichamelijke manipulatie.
Het punt van dit verhaal is dat het allemaal goed bedoelende volwassenen zijn die goed opgeleid zijn en toch niet inzien dat ze hun kinderen misbruiken. Hooks merkt op dat; als we allemaal hadden zitten luisteren naar een man die zijn vrouw of vriendin zou knijpen als zij iets deed wat hem niet aanstond, we allemaal geschokt zouden zijn. (p21)
Dat was voor mij het moment van inzicht.
“Alle ouders in die kamer beweerden liefhebbend te zijn. Al deze mensen waren goed opgeleid. De meesten van hen noemen zichzelf linkse mensen en steunden burgerrechten en feminisme. Maar als het op kinderrechten aankwam hadden ze een andere standaard.” (p21).
De ironie van het woord discipline is dat het komt van het woord discipel wat onderwijzen betekent. Als je een fysieke vorm van straf gebruikt, wat voor boodschap geef je dan mee aan je kind? Is dat een van liefde en affectie? Of misschien dat als je niet blij bent met een persoon je ze gewoon kunt slaan?
Er is een andere vorm van discipline die veel minder (agressief) schadelijk is.
Gentle parenting (zachtaardig opvoeden-red) betekent geen straf en geen beloning: alleen een bondgenootschap met je kinderen waarin zij het juiste willen doen omwille van het juiste te doen.
Rebecca English schreef een artikel in The Conversation die ouders van enkele tips voorzien.
Hieronder een stukje uit het artikel.
Hoe zou dit type benadering eruit kunnen zien?
Er zijn veel websites en groepen die je kunnen helpen met oefenen met deze vorm van opvoeden. Hier volgen een aantal stappen die ouders kunnen nemen om bondgenootschap met hun kind aan te gaan.
1. Ze beginnen vanuit verbinding en geloven dat al het gedrag voortkomt uit hoe verbonden het kind al dan niet met de ouders is.
2. Ze geven keuzes en geen commando’s. Bijvoorbeeld wil je je tanden poetsen, voor of na het aantrekken van je pyjama?
3. Ze gebruiken een speelse aanpak. Ze kunnen speelsheid gebruiken om op te ruimen. Laten we een spelletje bedenken om dit speelgoed op te ruimen. Of om spanning te kanaliseren bv door een kussengevecht te houden.
4. Ze laten gevoelens op hun natuurlijke beloop. In plaats van te sussen of “stop” te roepen luisteren ouders naar het gehuil. Ze kunnen bijvoorbeeld zeggen: “ je hebt wel sterke gevoelens over de situatie.”
5. Ze omschrijven gedrag, niet het kind. Dus, in plaats van het kind stout of lief te noemen leggen ze uit hoe het gedrag ze doet voelen. Bijvoorbeeld ik vind het vervelend kruimels van de bank af te halen.
6. Ze onderhandelen over grenzen waar mogelijk. Als het tijd is om de speeltuin te verlaten kunnen ze misschien zeggen; hoeveel minuutjes wil je nog op de schommel voordat we gaan.
Ze kunnen flexibel zijn en hun “nee” reserveren voor situaties die het kind of anderen pijn kunnen doen. Zoals oversteken zonder te kijken of een heet fornuis aanraken. Ze kunnen zeggen: slaan doet pijn, dat mag je niet doen.
7. Ze behandelen hun kinderen als bondgenoten in het gezin. Een bondgenootschap betekent dat het kind gevraagd wordt naar zijn/haar mening en betrokken wordt bij het huishouden. Ouders bieden hun excuses aan als ze het mis hebben.
8. Ze doen niet aan geforceerde affectie. Als oom Rob je kind wil knuffelen en het kind zegt nee dan mag het kind zeggen wat er met zijn of haar lichaam gebeurd. Ook worden dankjewel en alsjeblieft niet geforceerd.
9. Ze vertrouwen hun kinderen. Wat gezien kan worden als slecht gedrag is eigenlijk een signaal van een onvervulde behoefte.
10. Ze nemen een ouderlijke time out als dat nodig is. Voordat ze flippen doen ze een stap terug, halen adem en herpakken zich.
De methode kan zorgen oproepen bij ouders die hier normaal niet voor zouden kiezen, waarschijnlijk omdat ze denken dat hun kind dan met teveel wegkomt. Maar dat zijn mijn eigen vermoedens.
Waar het op neerkomt is dat wij de ambassadeurs zijn voor onze kinderen. Ze kijken tegen ons op en zijn van ons afhankelijk en hopen dat we de best mogelijke beslissingen voor hun veiligheid en geluk nemen. Ik geloof dat we het ze verschuldigd zijn om ons eigen onderzoek te doen, pro actief te zijn in het creëeren van een dialoog en geduldig zijn. Een ouder zijn is een doorlopend proces van groei en transformatie voor jou en je kind, dus maak er moois van.
Bronnen:
https://sweden.se/society/smacking-banned-since-1979/ 0:57-1:10 [1]
http://news.utexas.edu/2016/04/25/risks-of-harm-from-spanking-confirmed-by-researchers
https://sweden.se/society/smacking-banned-since-1979/
https://www.betterhealth.vic.gov.au/health/healthyliving/discipline-and-children
Hooks, Bell. All about Love : New Visions. New York, William Morrow Paperbacks, 2001. Print.
Gerelateerde artikelen:
- 10 Manieren om kinderen te begeleiden zonder straf
- Bewust ouderschap voor meer rust en harmonie in het gezin
- Hoe verbinden we kinderen met hun zielenbewustzijn? ook al geloven veel mensen niet in de ziel?
- Het effect van lijfstraf op de ontwikkeling van je kind