Mijn eerste artikel met de buitenwereld delen heeft veel in beweging gezet. In en om mij heen. Geraakt, gezien, begrip, (h)erkenning… Prille ruimte voor de verbinding tussen autisme en niet-autisme. Ook persoonlijke afwijzing valt me ten deel: zweverig, gehersenspoeld, de weg volledig kwijt… Ik kan er mee leven, herken het. Ik heb zelf ook aan die kant gestaan. Ik geef deze afwijzing de ruimte in mij en naar de ander toe. Zonder verwijt, zonder strijd en zonder oordeel. Vanuit begrip, (h)erkenning, respect, gelijkwaardigheid en liefde voor al wat is.
Spontaan delen bekenden mijn artikel. Wat een mooie flow. Wat een liefdevol en organisch teamwork. Dank uit het diepst van mijn hart, ook voor alle reacties. Mijn tekst raakt mij nog steeds diep. Als grijze muis volop in het licht. Iets in mij snapt totaal niet dat ik dit gedurfd heb. Iets anders in mij is helemaal tevreden. Ik heb letterlijk de weg terug afgesloten. Wat een immens cadeau aan mezelf.
Ik en mijn voelgebied
Met mijn autisme ervaar ik ‘van nature’ geen verschil tussen dit leven en vorige en toekomstige levens… Ik heb één voelgebied: alles wat is geweest, wat is en wat komen gaat. Alle prikkels komen mijn systeem binnen, ik registreer ze alleen niet. De conclusie die ik ooit getrokken heb: ik voel niets, kan niets, ben niet hooggevoelig, niet hoogbegaafd, helemaal niets waard… Onbewust verzet ik me met man en macht tegen al die prikkels en houd ik geen energie over voor andere ervaringen. Sinds ik dit ‘weet’, heb ik er vrede mee en geef ik het de ruimte in mezelf. Liefdevol op weg van ‘energie kosten’ naar mezelf ‘energie geven’.
Als ik geraakt word door een thema, staan direct al mijn vorige levens met dat thema open. Dan beland ik á la minute in een diepe crisis en dan ook in meerdere dimensies tegelijk. Dat is niet te hanteren: Volledige kortsluiting. Ik sluit mezelf op de automatische piloot acuut hermetisch af. Mijn extreme uitdaging is een millimeter ruimte laten. Voor mensen zonder autisme een onzichtbare verandering. Voor mensen met autisme een gigantische mega-stap.
Buitenaards wezen
De Hemel is mijn thuis. Daar weet ik wie ik ben. Die energie ken ik. Hier op Aarde ben ik vreemd en snap ik niets van de aardse energie. In mijn tijd en tempo ben ik mijn menszijn nu stapje voor stapje aan het ervaren. Dat kost me veel energie en ik loop met regelmaat tegen afwijzing en onbegrip aan, wat heel begrijpelijk is. Arrogantie, manipulatie, eigenwijsheid, het doordrijven van de zin, het zijn bekende kenmerken van autisme.
Ik vraag liefdevol aandacht voor de tegenpolen. Heel diep ‘bewustzijn’, trouw aan het hoogste doel, liefdevolle sturing, zelfbescherming, eigen wijsheid, diep inzicht en overzicht, onmenselijk zware taak; ook deze aspecten hebben wij in ons.
Mijn levensenergie zit in een heel diepe laag. Een laag waar anderen niet kunnen overleven. De laag waar anderen kunnen Zijn, is voor mij pas veilig na verbinding met mijn eigen levensenergie.
Niets is beter of slechter. Het is zoals het is. Geloof me: als het een optie zou zijn, gunde ik mezelf een andere, gemakkelijkere levensweg. Mijn verleden heeft me ingehaald en geleerd dat vluchten een illusie is. Ik voel me pas ‘beter’, sinds ik mijn zielsbestemming volg, hoe zwaar ook.
Eenzaamheid
Ik voel me van nature niet veilig op Aarde, bij mensen. Ik ben anders. Ik heb extreme angsten op leven, dood, in mijn lichaam komen, mezelf laten zien, ‘ja’ zeggen tegen mijn leven, mijn opdracht waarmaken…
Ik voel me niet begrepen, maar afgewezen, ontkend, genegeerd…
Ik mag me altijd verantwoorden voor mijn manier van Zijn. Heel vermoeiend.
Ik voel me zo alleen hier op Aarde. Onvoorstelbaar diepe eenzaamheid in een drukbevolkte wereld. Met als tegenpool mijn diepe verlangen fysiek mijn ‘partner/gelijkgestemde’ te ontmoeten. Dat ik me een keer niet hoef uit te leggen, niet hoef in te houden. Dat ik gewoon mezelf kan zijn. Dat ik gewoon goed ben, zoals ik ben. Dat er iemand is die me gewoon begrijpt.
Ik ben met mijn mate van autisme bewust in beweging gekomen. In energie ben ik heel puur. Als ik in deze energie ben, kan ik alleen puur communiceren. Daar heb ik geen invloed op. Anderen denken al snel dat ik invul of manipuleer; dat is logisch. Ze kunnen geen contact maken met ‘mijn’ laag. Dan worden ze geconfronteerd met extreme doodsangst. Een mooie bewustwording: ook voor mensen zonder autisme kan onbekend extreem onveilig voelen.
Het is lastig te bepalen bij wie ik hoeveel energie bewust kan laten stralen en in welke mate ik mezelf kan zijn. Wat ik open heb gezet in mezelf, is aanwezig in energie. Zwart is Wit geworden. Onbewustzijn Bewustzijn. Dode energie Levensenergie. In energie staat dat als een huis. Dat maakt mij heel confronterend voor anderen.
Door mijn beweging in, door en met mijn autisme breng ik mezelf in nog diepere eenzaamheid. Aan de ene kant mensen zonder autisme, voor wie ik anders ben. Aan de andere kant mensen met autisme, voor wie ik confronterend ben. Als levend bewijs dat autisme geen chronische aandoening hoeft te zijn. Ik lijk meer en meer een uitdaging voor iedereen. Een outsider. Steeds meer alleen. Tegelijkertijd steeds dichter bij mezelf. Het een voedt het ander: liefdevol, respectvol en onvoorwaardelijk. Tot ik met mijn energie hier kan Zijn. In onvoorwaardelijke liefde verbonden met mijn zielsbestemming.
Lieve mensen
Ik heb diepe bewondering en immens respect voor alle mensen hier op Aarde. En onze zielsbestemmingen. We hebben allen veel op ons genomen. En mogen er in liefde mee zijn. Oorlog in en met onszelf verbinden met Vrede in en met onszelf. Ik wens het ons allen toe.
SAMEN DELEN, ELKAAR VOEDEN, SAMEN GROEIEN; OP WEG NAAR EEN WERELD, WAAR IEDEREEN MAG ZIJN.
In liefdevolle en respectvolle omarming,
Els
Ik snap precies wat je bedoelt! Ik heb Asperger (weet ik pas sinds een paar jaar), en ben HSP. Ben al 30 jaar bezig met mijzelf te leren accepteren, zoals ik ben. Is niet makkelijk, kom angsten en verdriet tegen, heb erg last van prikkels, van binnen en van buiten. Maar ik kom er zeker, is het niet nu, dan in een volgend leven. Las ergens een mooie zin: ” I awaking in my own time”, stap voor stap. Veel compassie en geduld/ begrip hebben voor mijn pad.
als een engel
ik hoorde vaker dat engelen bestaan afkomstig van een planeet hier nu ver vandaan ,
gevallen kwamen zij op aarde niet wetend dat ze een groot geheim bewaarde, zo geheim dat ze het zelf niet eens s meer wisten en engelenbestaan niet eens s miste en een mensen leven voor t hunne aan zag , verdriet en pijn lieten ze verdwijnen met een lach ,geheel onopgemerkt bleven deze engelen niet want soms kon iemand zien wat die engel zelf niet meer zag of kon zien zij waren immers meer mens dan engel geworden misschien
Hoi Els, als mede autist dat liever zweefde dan op aarde te zijn. Waarvoor lucht en geest het belangrijkste waren kan ik je zeggen: Aarden, aarden, aarden. Het geluk hier op aarde ligt hem immers in het aanvaarden van je aardse lichaam en wat dit allemaal kan. Het is wonderbaarlijk hoe dieper je spiritualiteit hieruit groeit. Je zal alles veel meer kunnen plaatsen en prikkels worden minder. Want uiteindelijk alles wat hem afspeelt in je buitenwereld is een manifestatie die je zelf intern beregeld. Gouden tips voor aarding naar mijn gevoel zijn: zijn of wandelen in natuur, maak contact met de aarde die je voed en leven geeft. Leer mediteren en je ademhaling beheersen. Prana/levensenergie/zuurstof is de belangrijkste vorm van energie voor de gezondheid van ons lichaam. Hoe beter de ademhaling, hoe beter je voelt in je lichaam. En ten 3de: yoga, kan zelf via youtube, hoef je niet voor buiten. Hierdoor krijg je een betere lichaamsbewustzijn terwijl je lichaam en geest ontwikkelen naar een hogere staat en je dichter en dichter bij je ziel komt. Veel succes op je weg.
Groetjes
Bedankt voor deze waardevolle tips!
Groetjes, Petra
Beste Els,
“Mijn levensenergie zit in een heel diepe laag”.
“Steeds meer alleen”.
Deze twee zinnen raken mij, omdat dat is waar ikzelf al lange tijd mee worstel.
Ook het niet begrepen worden door anderen.
Sinds een paar jaar, na een burnout, ervaar ik dit, terwijl ik me er daarvoor niet van bewust was.
Is het mogelijk dat autisme later tevoorschijn komt?
Of heeft het te maken met HSP zijn?
Met mijn 56 jaar baal ik hier enorm van, omdat ik wil leven en niet alleen overleven.
Dank je wel voor je verhaal!
Dank je wel Andrea voor je reactie. Zo herkenbaar wat je schrijft. Ik ben 53 en weet sinds een paar jaar ook dat ik HSP ben. Lastig om te accepteren voor mij. Een hele zoektocht.
Dag. Dapper lief kwetsbaar sterk mens ik begrijp je heel goed wat een weg te gaan en wat vermoeiend maar heel veel respect voor je dat je blijft hier op aarde en dat je het allemaal aangaat ik omarm je met veel liefde gr janneke
HOi Els dankje wel voor het delen om zo jou tocht hierzo op aarde in woorden te kunnen uitdrukken.
Je stelt jezelf kwetsbaar op. Jouw verhaal raakt me.
Groetjes Sylvia