Samengevat: het huidige schoolsysteem legt de nadruk op één specifiek soort onderwijs, dat slechts slaat op een klein percentage van de kinderen. Ook onderwijzen we kinderen in groepen, met de aanname dat ze allemaal klaar zijn voor hetzelfde onderwijs. – Is het tijd om deze onderwijsmethode te heroverwegen, om meer inclusief te zijn voor kinderen met andere soorten intellect en creatief vermogen? Benut ons onderwijssysteem überhaupt wel de volledige potentie van onze kinderen?
Er bestaan heel veel vormen van intelligentie
Hoe heb jij je schooltijd ervaren? Had je het naar je zin of had je er een hekel aan? Haalde je alleen maar tienen en was het een eitje of had je moeite met een aantal vakken die je moest halen?
Feit is dat ons onderwijssysteem niet kijkt naar wat leerlingen individueel nodig hebben. De leerlingen worden binnen een categorie op één hoopje gegooid en het systeem verwacht dat ze slagen, zelfs voor de dingen waar ze niet bijzonder goed of ook maar in geïnteresseerd zijn, terwijl degenen met de hoogste cijfers een pluim krijgen en worden herinnerd aan hun vermeende superioriteit en intelligentie.
Hierdoor ervaren veel kinderen angst voor proefwerken, omdat ze telkens weer aangeleerd zijn dat hun waarde bepaald wordt door een cijfer, en niet door hun creatief vermogen. Als een kind geweldige poëzie kan schrijven maar zakt voor een examen wiskunde, dan wordt er alleen naar dit laatste gekeken en bedenken we hoe deze mislukking nog gered kan worden. Vaak door het kind te vertellen dat ze beter op moeten letten in de les of langer aan hun huiswerk moeten, zelfs als het onderwerp niet aansluit op de intelligentie van het kind. Dit systeem is puur ontworpen om kinderen uit hun hoofd te laten leren en ze die informatie op te laten sommen op examens. Dat geeft maar weinig speelruimte voor andere talenten en vaardigheden.
Ons huidige schoolsysteem werd ontworpen om kinderen op te leiden tot de perfecte werknemers, die goed achter een bureau kunnen zitten, of om ze te leren bevelen effectief uit te voeren voordat ze arbeiders worden. Ze moeten uren maken, hebben amper tijd om te spelen, volgen instructies op van een persoon met autoriteit en hebben, helaas, bijna geen ruimte om hun creatieve vermogens te verkennen. In werkelijkheid werkt dit systeem voor maar een klein percentage van de mensen in de wereld en de creatieve potentie die ieder van ons heeft, wordt feitelijk in de kiem gesmoord.
‘Hoe zijn we ooit tot de beslissing gekomen dat het het beste voor onze kinderen is om ze achter een tafel te zetten en te eisen dat ze stil zijn?’
Kinderen horen te spelen, te verkennen, te observeren, te struikelen, nieuwsgierig te zijn, vragen te stellen, antwoorden te zoeken, te leren van anderen op hun reis. Het is dan ook verre van natuurlijk om ze achter een bureau te zetten, maar toch is dat wat we tot de dag van vandaag als normaal beschouwen, want ‘het gaat nu eenmaal zo’. Terwijl dit systeem eigenlijk nog niet zo lang het algemeen geaccepteerde model is.
‘Als een kind zakt, dan ligt dat niet aan het kind; de fout zit in het systeem.’
We mogen niet vergeten dat er heel veel vormen van intelligentie bestaan en het is tijd dat we ze allemaal omarmen. Het schoolsysteem zoals we het kennen is toe aan een hervorming.
