Fake news en onze kindpijn

Een term waar we tegenwoordig bijna mee dood worden gegooid is fake news En niet alleen door de zogenoemde complotdenkers, ook ministers en presidenten roepen steeds meer te pas en te onpas “fake news” als er iets wordt gezegd of geschreven waar ze het niet mee eens zijn. Los van het feit of het nieuws daadwerkelijk waar is, wordt de term fake news tegenwoordig vooral gebruikt om het eigen belang te dienen.

Het is namelijk veel geloofwaardiger en intellectueler om fake news te roepen dan als je zegt bullshit.

Deze ontwikkeling is daarom wel begrijpelijk. Zeker omdat lange tijd de term fake news vooral gebruikt werd door de kritische bevolking, is het een logisch gevolg dat de machtshebbers zoeken hoe ze de lading van die term ten eigen voordeel kunnen keren. Zoals altijd in de geschiedenis als het volk te veel macht krijgt, proberen de machtshebbers dit tij te keren door de eigen termen, onderzoek en visie tegen zich te laten keren.

Er lijkt tegenwoordig ook opzettelijk fake news te worden gecreëerd om de kritische bevolking voor de gek te houden en vooral om ze voor gek te zetten op het moment dat ze massaal toehappen. Zo zie je dat dus een term begonnen vanuit kritisch onderzoek nu een totaal andere lading heeft gekregen, waardoor er veel verwarring ontstaat over überhaupt ‘het nieuws’.

Iedereen weet dat je jezelf altijd moet afvragen: ‘Is het waar?’

Niet alleen omdat ieder verhaal altijd gekleurd is met de emoties, gedachten en inzichten van de verteller, maar ook omdat we allemaal weten dat er ook altijd bepaalde belangen zijn bij het delen van het verhaal. De ene keer wil iemand aandacht of medelijden als hij praat over zijn problemen, of misschien wel juist complimenten of steun. En een andere keer kan berichtgeving juist gericht zijn op het versterken van angst of ontzag, bijvoorbeeld als het gaat om berichten van de regering over het succes van hun leger.

Je afvragen of het waar is, is stap 1, stap 2 is je afvragen wat jij ermee moet, kan of wil. Want ook al zou het waar zijn, dan nog is het misschien niet iets waar jij je aandacht aan wilt besteden en/of waar je energetisch in mee wilt gaan. Dat betekent dat het heel belangrijk is dat je invoelend vermogen, om de signalen die je eigen intuïtie en innerlijke wijsheid je geven omtrent wat is waar voor jou, goed ontwikkeld is.

Laat dat nu juist datgene zijn dat ons van kinds af aan al worden afgeleerd.

Als kind ben je open, invoelend en zeer sensitief voor je omgeving. Je voelt het als er wat is met je vader of moeder. Je voelt hun emoties, leest hun gedachten en voelt ook wanneer ze innerlijk in balans of in onbalans zijn. Dat is logisch, want als kind ben je nog zoals ze het noemen onbezonnen en puur.

Maar juist dat zorgt ervoor dat vele ouders niet eerlijk tegen hun kinderen zijn. Ze doen dit voor hun eigen bestwil en met de beste bedoelingen. Maar als je niet open en eerlijk bent over hoe jij je voelt, over wat er speelt en hoe dit dus ook je kind raakt, dan zorg je er eigenlijk voor dat je kind van jongs af aan leert te twijfelen aan zijn eigen gevoel.

Een kind voelt de waarheid intuïtief, tot hij wordt voorgelogen.

Je ziet het bij echtscheidingen, bij verlies, bij trauma, maar ook bij kleine situaties. Een moeder worstelt en is verdrietig. Het kind vraagt wat er is, omdat hij voelt dat er wat is, maar het niet kan plaatsen. De moeder antwoordt echter met: “Er is niets hoor lieverd, ga maar lekker spelen.” Mogelijk zal het kind inderdaad ‘lekker’ gaan spelen, maar over het algemeen zal een kind toch voelen dat het niet klopt. Sommige kinderen zullen doorvragen, anderen gaan gissen of zelf het verhaal inkleuren. En aangezien een kind nog niet voldoende bewustzijn heeft om te beseffen dat moeder wellicht voor zijn eigen bestwil niet alles vertelt, zal hij aan zichzelf gaan twijfelen.

Hij voelt het vast niet goed. Hij zal het zich wel verbeelden, hij zal wel gek zijn.

Heel veel volwassenen van nu hoor je dikwijls zeggen: “Ik zal wel gek zijn,” of “of ben ik nu gek?” Het is voor velen herkenbaar. Zeker (hoog)gevoelige kinderen zullen snel aan zichzelf twijfelen. Hun voelsprieten reiken tot ver buiten hun eigen lichaam en daarom vangen ze juist hele subtiele signalen op die anderen misschien niet voelen. Soms zelfs voelen diegenen van wie ze zijn ze (nog) niet.

Dit betekent dat gevoelige kinderen dat wat ze voelen niet goed kunnen plaatsen. En als de omgeving het dan ontkent, bagatelliseert of op de een of andere manier het anders voorstelt, dan zal een kind snel geneigd zijn te denken dat hij het verkeerd voelt. En als dan iemand nog daarbij zegt: “Nee joh, doe niet zo gek, er is niets.” Dan is de overtuiging dat ze dus zelf gek zijn snel gevormd.

Onze kindpijn begint bij het wantrouwen van ons gevoel.

De meesten kennen de kindpijn van zich niet gezien en gehoord voelen, wat zich uit in een laag gevoel van eigenwaarde en weinig zelfvertrouwen. Een ander veel voorkomend trauma uit onze jeugd is de verbreking van onze verbinding met onze intuïtie. Doordat we gingen twijfelen aan ons gevoel, omdat er fake news werd verteld en/of de waarheid werd ontkend, verbraken we de verbinding met ons innerlijk weten.

We konden daar niet op vertrouwen, want als we ernaar handelden dan werden we voor gek verklaard.

In de maatschappij wordt daar momenteel dankbaar gebruik van gemaakt. Doordat we zijn gaan twijfelen aan onze innerlijke stem kunnen ze ons nu van alles wijsmaken. En als er iemand of een groep opstaat die iets anders beweert dan wordt je met de term fake news voor gek verklaard.

Het is tijd om ons bewust te worden van deze cirkel, of misschien wel neerwaartse spiraal, waarin we al veel te lang leven. Juist nu is het belangrijk om een krachtige sprong vooruit te maken in ons bewustzijn door ons te verbinden met onze hooggevoeligheid en daarnaar te gaan leven.

Door onze kindpijn te helen kunnen we de cirkel doorbreken.

Willen we zelf onze waarheid kunnen vormen over wat daadwerkelijk fake news is en wat het effect daarvan voor ons is, dan zullen we onze intuïtie moeten versterken. We moeten weer leren te vertrouwen op ons gevoel, op ons innerlijk weten, en dat kunnen we doen door eerlijk onze verhalen te delen met elkaar en met onze kinderen. Verhalen vol pijn, verdriet en worstelingen. Maar ook verhalen vol inzichten en liefde.

Daardoor kunnen we ons in elkaar herkennen en erkennen. We kunnen zo ons gevoel bevestigen en aanscherpen, onze waarheid vormen en ons leven vormgeven. Zo versterken we onze onderlinge verbondenheid en ons gevoel voor echtheid. Zodat we niet alleen nog meer vanuit waarheid kunnen gaan leven, maar zeker ook vanuit een diepere connectie met onszelf en elkaar.