Gidsen en begeleiders: herken jij de aanwijzingen?

Vanmorgen werd ik wakker met 10:10 uur op de klok. Het is een bijzondere dag 1e Kerstdag, de dag dat mijn man 9 jaar geleden overleden is. Ik ga gelijk naar de site om de betekenis te achterhalen. Nieuw begin, voelt ook zo, eigenlijk ieder jaar met Kerst ben ik het zo gaan ervaren. Iedereen maakt er voor mij een drama van maar ik kijk er anders tegenaan. Besefte, kreeg ingeving misschien, dat voor ons beiden Kerstmis altijd een verandering/geboorte betekent van iets nieuws. Geboren worden is een Nieuw Begin, altíjd, tóch? Voel ook zijn aanwezigheid en vandaag een duidelijke boodschap dat ik veranderingen echt moet aanpakken. Oude opruimen, ordenen, balast wegdoen, open staan voor wát dan ook. 9 jaar is meestal ook mijn verandering stond. Zo was ik 9 jaar me bewust toe te zijn aan verandering, niet verwacht dat dát in die vorm zou gebeuren. Als kind wist ik al ‘Ik moet het alleen zélf doen,’ tegelijk ging ik onderuit en werd bewust van Overgave en Vertrouwen. Dat is al die jaren zo gebeurd, vind bij zwaar tuinwerk altijd 3 veertjes, manlief keurt mijn werk/zíjn tuin verandering goed. Vooral wanneer ik wortels uitgraaf, schuldgevoel verdwijnt dan.
Vanmorgen ook via de link bij 10:10 gekeken en zie jullie verhalen, bevestiging nodig, durf ook nooit iemand iets te vragen, óók mijn beschermengelen niet, terwijl manlief altijd zei dat ik een vrachtwagen beschermengelen had. Laten we samen het daarop Vertrouwen. Dan wordt het voor iedereen een mooie Kerst en weten dat alles goedkomt wanneer de tijd er rijp voor is en jij/wij er klaar voor zijn. Wens iedereen een Liefdevolle Kerst en zie 2021 met Open Hart in Vrede en Vertrouwen tegemoet. Mvg Gertie.

beste esther,

je voorbeeld van je oma triggert mij. ik zie namelijk vaker het getal 53.

ik heb vaker geprobeerd te achterhalen wie dit is of van waar dit komt. tot nu toe geen antwoord kunnen krijgen.

hoe wist je dat het jouw oma was? en hoe kan ik er achter komen?

Ik zat een tijdje geleden op mijn hotelkamer op vakantie te lezen. Ineens verschoof mijn aandacht naar mijn gidsen. En gewoon voor de lol vroeg ik of ze mij een witte veer konden tonen. Tegelijk moest ik er een beetje mee lachen, want hoe ging ik in hemelsnaam een witte veer op mijn hotelkamer vinden? Toen las ik gewoon verder in mijn boek en enkele pagina’s verder stond een plaatje van … een witte veer!

Hoi allemaal,
ik heb de afgelopen jaren nogal wat ‘toevalligheden meegemaakt en ik vond het tijd om deze op te schrijven, en dit staat nu dus in mijn boek, verhalend en uiterst leesbaar. En was het toeval? Bestaat ‘toeval, of wat is toevallig..? Zie hier, fraggmenten uit mijn boek
‘Het ging van een leien dakje’ maar dan anders!! ‘

In mijn jonge jaren, niet zo heel lang geleden maar toch wel een tijdje terug, las ik in een Libelle een bijzonder verhaal en de vraag bij het verhaal was, of het soms toevallig was dat dit gebeurde. Toen ik dat verhaal las dacht ik direct, ‘Maar ik had ook zoiets ‘toevalligs’, was dat dan wel toeval?’ Het zat zo;

Ik kwam op die zondag avond vrij laat thuis, het was tegen middernacht en ik was ervoor naar de kroeg geweest, een biertje met mijn vrienden. Ik kwam dus laat thuis en maakte mij direct op om naar bed te gaan dus even na middernacht lag ik plat. Mijn ouderwetse tik-tak wekker met bel stond op scherp voor morgenvroeg. Ik kroop in bed en werd na heerlijk geslapen te hebben weer fris wakker. Ik stond op, zette mijn wekker af en liep naar beneden. Ik begon mijzelf daar in de achterkamer aan te kleden tot dat ik achter in de bijkeuken een klap hoorde, er gebeurde daar iet
Dus ik loop door onze keuken naar achteren. Ik kom in de bijkeuken en vind daar een van mijn jongere broertjes liggend op zijn rug op de vloer van die bijkeuken. Sterker nog, hij stond te piesen voor de pot, krijgt een soort van toeval en dondert min of meer buiten westen achterover uit de WC deur vandaan en lag dus op zijn rug op de grond. Ik bracht hem weer bij met een glas water over zijn toet en ik help hem overeind en hij pieste ook gezellig nog wat door. En na hem schoongemaakt te hebben heb ik hem naar boven doorgebracht naar zijn bed. Ikzelf loop weer omlaag, ik ga verder met mijzelf aankleden en kijk op de klok.
Kwart na twee, wat..?.
Was dit nu toeval dat in mijn beleving de wekker is gegaan? En ik gewoon doe wat ik altijd doe rondom het opstaan en dan mijn broertje daar vind, die in een soort noodsituatie is, en dat ik hem dus hoorde vallen?
Ik wist het niet en ben maar terug gegaan naar mijn bed, waar mijn wekker gewoon stond, zoals hij moest staan, hij was dus helemaal NIET afgegaan, maar in mijn echte beleving wel, hoe kon dit..?
In die Libelle stond precies zo’n verhaal, ‘hoe kon dat, toeval..’

Ik had een werkgever, Dirk mijn baas bij het stukadoorwerk, een onwijs leuke vent die als tweede vader voor mij voelde na mijn vroege jeugd, een niet zo leuke vader en daarna de vervelende timmerbaas. Ik heb met Dirk jarenlang samengewerkt, ik ben ook nog bij hem op bezoek geweest op zijn vakantie adres in Zuid Duitsland, hij verbleef daar altijd in ‘zijn Caravannetje’.
Ik was ondertussen in voorbereiding voor ons project ‘de Eigenbouw’, in mijn vrije uren zelf mijn eigen huis bouwen. Het duurt even, maar dan heb je ook wat! Het was rond 1980, toen Dirk mij en de andere collega’s bij elkaar riep. ‘Jongens, moet je horen, het gaat niet goed in de bouw, het werk raakt op, wij zijn met teveel mensen en ik kan niet voldoende werk vinden, er moet er eentje uit, denk eens even mee.’
Iedereen had zijn verplichtingen, vrouw, kinderen naar school, een nieuw huis met hypotheek, zij hadden allemaal wat. Maar ik nog niet, ik kreeg daarbij een goede uitkering de eerste periode, en dan had ik meer tijd om mijn eigenbouw project voor te bereiden. En mijn echtgenote Anneke had ook een goede baan en wij nog geen geldelijke schulden of verplichtingen. “Dus Dirk, geef mij maar ontslag”
Ik ‘offer’ mij wel op en dan is dat probleem opgelost, mijn collega’s hier zijn safe voor het moment en zo krijg ik wat meer tijd voor mijn eigen dingen. Dus ik moest mij laten inschrijven bij het arbeidsbureau en daarmee af en toe bij een andere werkgever een paar dagen invalwerk doen, bijspringen. Tussen de bedrijven door ging ik regelmatig op bezoek bij Dirk, die was altijd bij de werkplaats aan het rommelen, klusjes doen, schuurkalk aan het draaien, enzovoort. Dus even kletsen, teuten, en dan zei Dirk;
‘FF een koppie doen jongen?’

Ik word op een ochtend wakker en realiseer mij zelf dat ik die nacht van Dirk had gedroomd. En ik stelde gelijk vast dat ik lang niet meer bij Dirk was geweest voor een klets praatje; dat moet ik snel gaan doen dacht ik, niet vergeten!
De avond erna val ik weer in een diepe slaap, om de volgende ochtend wakker te worden en mijzelf te realiseren, dat ik weer van Dirk had gedroomd. Tsjee hee, weer gedroomd, ik moet echt snel bij hem op bezoek gaan. De nacht erna was een gewone nacht en slaap en geen droom van Dirk. Maar die nacht daarna, de vierde nacht droom ik weer van Dirk; ik moet nu echt heen sprak ik met mijzelf af, alweer een droom, wat is dit?
Later die dag viel zijn overlijdensbericht bij mij in de brievenbus.
En toen ging ik inderdaad bij Dirk op bezoek, zijn laatste reis door Heiloo en nog veel te jong, slechts 54 jaar oud. Dirk had een virus infectie aan zijn ruggenmerg en de dokters konden het niet vinden en dat was funest voor hem, hij was hierdoor slechts een paar dagen ziek geweest met de dood tot gevolg.

Gered bij de bel..!! Portugal
Ik ging wel eens met mijn vriendin Joke op vakantie, en dat werd deze keer Portugal. Aan de kust, tentje mee en rond zwerven langs de kustlijn. Het was buiten het seizoen, nog steeds prachtig weer en zeker niet druk qua mensen, mooi dus.
Maar wij lagen in ons tentje op die leuke camping, alwaar een soort van mieren kolonie zich ermee ging bemoeien en al die kleine klote miertjes kropen in mijn kleding en uiteindelijk ook in mijn slaapzak, ik werd er gek van!
Er was verder niemand op die camping en vlakbij onze tent stond een oude caravan met een Frans kenteken erop. Die caravan was groen uitgeslagen van het regenwater en het mos. Ondanks dat er niemand thuis was die dag, was de deur niet op slot en ik besloot om die nacht mijn heil in die caravan te zoeken, om van de grond af te zijn en weg bij die irritante mieren. Dat werkte en ik sliep heerlijk. Maar op die dag pakten wij onze spullen in om te vertrekken en een plekje echt aan, naast het strand te zoeken. Ik zag al opruimend in het voorbij gaan, een oud ook groen uitgeslagen camping stoeltje onder die caravan liggen. Dat was best handig zoiets als je op het strand zit en je je eten bereidt, dan wel daar dineert. Dus dat stoeltje ging ook mee onderin de auto, plat op de bodem en daar al onze spullen bovenop. Wij waren klaar voor vertrek en ik had de Franse leencaravan weer op orde gebracht, alles terug op zijn plek en netjes achter gelaten. Wij reden toen naar de uitgang om daar te betalen en de camping te verlaten, richting strand, maar, wij mochten er niet uit.
Want zo zei men, er wil iemand met ons praten en die kwam daar juist aangelopen en daar kwam zowaar ook de gendarmerie aangereden met zwaailicht, en die moesten ons hebben.
Jeetje mina, wat nu, en de Portugese aanspreek baas begon venijnig tegen ons uit vallen dat wij van ‘zijn’ caravan gebruikt hadden gemaakt, zonder enig overleg. Is dat jou caravan, met Frans kenteken? Ja zegt ie, die is van mij, maar nu zijn mijn schoenen gestolen en mijn wekkertje is weg, en die heb jij nu!
Ik liet hem mijn wekker zien en vroeg of dat de zijne was; nee zegt ie dat is hem niet. Nee, zeg ik, dat is mijn wekker, ik heb er een, en ik heb de jouwe niet nodig, dus ik heb die niet. En dit zijn mijn schoenen die ik nu aan heb, of zijn dit de jouwe? Nee, zegt hij, maar dat spul ligt natuurlijk in die auto, onder de klep. Daar de gendarmerie er bij stond sommeerde die om alle spullen uit die achterbak te halen.
“Stik”, dacht ik gelijk, “daar ligt dat oude verrotte stoeltje, en dat komt onder die caravan vandaan en is dus WEL van hem.”
Dus pakte ik alles uit die laadbak, langzaam aan, liet dat tasje of jasje of tentje stuk voor stuk aan hem zien en hem vragend of dit de zijne was, waar hij op alles nee antwoordde. Wij waren zeker 10 minuten verder met traineren en het oude verrotte stoeltje kwam in zicht en ik kneep hem als ‘een ouwe dief…’, plotseling ligt daar mijn Bhudha boek..! Ik pak dat boek in mijn hand, ik denk koortsachtig Buddha, Bhudha, Onze lieve Heer help mij hieruit…., alstublieft….
Ik draai mij om met dat boek in mijn hand richting die gozer en de politie en vroeg, is dit jouw boek? Die Gendarme zegt daar direct boven op; Oke, genoeg gezien en genoeg geweest, inpakken en weg wezen jullie…!
Jezus mina, Bhudha, gered bij de bel, dank U wel…! Wat een toeval, precies toen ik met het Bhudha boek tevoorschijn kwam, wat een geluk. Wij zijn weggereden, maar onderweg de spanning er uithuilen, en ik heb dat dat verrotte stoeltje snel weggegooid.

Jan;
Later in mijn werk met de anders getalenteerde mensen in Alkmaar, was het mijn taak geworden om onze deelnemers te helpen aan een baan op hun niveau en ze daar ook bij te begeleiden, zo lang als dat noodzakelijk was. En dat heet ook nu nog met een mooi woord: Job-coaching. Dus dat was mijn werk en ik was er ook prettig druk mee. Vanuit deze werkoptiek ben ik ook begonnen met het grote jobcoach project bij de firma Ranzijn tuin & dier in Alkmaar. Ik zat vroeger bij Jan Ranzijn op school en hij had een jongere broer Henk die ook andere talenten had. Dus wij kenden elkaar en spraken over hetzelfde. En mijn vader kocht regelmatig zaden in hun winkel en spullen voor gebruik op onze tuinderij. Jan had dus nu zelf een groot tuincentrum onder andere in Alkmaar. En onze anders getalenteerde deelnemers konden met hun vele talenten op veel plekken in deze mooie en gevarieerde winkel onder begeleiding van ons aan het werk en daarmee werkervaring opdoen. Als het doel was bereikt kon men doorstromen met de opgedane werkervaring naar eenzelfde werkplek, maar dichterbij hun woonhuis in de stad of dorp, ergens in de gehele noord kop van Noord-Holland. In mijn eerste gesprek met Jan Ranzijn kwam ik voor de mogelijke plaatsing van 5 deelnemers onder begeleiding van een collega medewerker van mijn werk, SDG. Het gesprek ging goed en een rondje door de winkel en het magazijn maakte dat er wel veel meer mensen daar aan de slag konden gaan. Dus er werd begonnen met dit mooie werk. Na een poosje waren er per dag 11 mensen werkzaam, onder begeleiding van een collega en twee stagiaires. In de drie jaar dat ik daar heb meegewerkt hebben tientallen anders getalenteerde daar gewerkt en zijn doorgestroomd naar datzelfde werk in hun eigen woonomgeving. Acht mensen stroomden uit met een deeltijd maar wel betaalde baan. Dus mijn principe werkte en dat alles was voortgekomen uit het gegeven dat ik eerder zelf, voordat ik aan dit werk begon, was afgekeurd voor werk en toen daarna weer goedgekeurd werd om brugwachter te worden, of voor het kweken van Bonsaiboompjes.
Dat zette mij toen aan het denken.
Zo was Jan de Groot een van onze goede getalenteerde medewerkers in ons activiteitencentrum, maar gebonden aan zijn rolstoel. Jan had voor zijn handicap in de bouw gewerkt en zo kenden hij en ik, veel dezelfde mensen en dat is leuk praten. Jan had nu een baantje bij een pedagogisch centrum, waar hij de nieuwsbrief en het boekje voor hen uittypte, en hij deed dat goed en vond het zelf ook nog erg leuk om te doen. En de opdrachtgever was ook tevreden, iedereen blij dus. Maar ik was Jan altijd wat aan het jennen, of op de kast aan het jagen, dat lukte goed bij hem. Ondanks zijn rolstoel, ‘Jan zat zo op de kast’. Die donderdagmiddag waren alle deelnemers, zo ook Jan vrij van het centrum in Alkmaar waar wij / zij samenkwamen om te werken, computeren, sport, spel, dat was wat wij deden in het Activiteiten centrum. Ik was rond de lunch nog bezig om mijn lijst met ‘werkende mensen’ in het begeleid werken te updaten en ik zocht Jan nog snel om hem iets in deze te vragen.
Ik hoor hem om de hoek iets tegen mijn collega zeggen in het hout-fiets-werklokaal. “Ik heb het vandaag nodig, maar ik heb geen geld bij mij, ik betaal morgen”, zo zei Jan.
Ik hoor dat en zeg tegen mijn collega: “hij moet gelijk dokken hoor, hij vergeet dat en betaalt niet…”
Jan sprong bijna uit zijn rolstoel; “En ik zeg net tegen haar….“
“Ja, ja Jan, ik weet het, ik pest jou maar een beetje. Maar ik heb een vraag Jan: blijf jij bij mij op de lijst of redt jij het nu alleen dat boek-typewerk wat je doet bij die andere pedagogische instelling…??”
“Nee, nee, zegt Jan, laat mij maar op jou lijst staan, als er wat is kan ik altijd op jou terug vallen…!”
“Ok, Jan, goed, doen we het zo.”
Jan ging net als de rest naar huis en wij hadden vergadering. Na die vergadering was het ook onze tijd om te gaan. De volgende vrijdagmorgen bij binnenkomst: heb jij het al gehoord, euhhh nee, wat dan?
Jan is overleden!
Wat… Stezus , dat kan niet, gister was hij nog hier en alles oké, maar wat dan..?
Hij heeft gistermiddag een maagbloeding gehad, en hij kwam niet opdagen bij het avondeten. Zij hebben hem toen vanuit het hoofdgebouw gebeld voor het eten, maar geen gehoor. Men ging toen met een sleutel naar zijn huis en vond hem hangend in zijn rolstoel, en hij was toen al overleden! Stezus nog aan aan toe! Iedereen was er helemaal kapot van, Jan zo actief en vakbondsman in hart en nieren, alles doen voor anderen en dan ineens, zomaar weg. Kolere.
Op de maandagochtend erna moest ik voor een werkbezoek naar het gemeente huis van Wieringerwerf, daar werkte een van mijn cliënten, omdat zij uit die uithoek van de provincie kwam. Ik had een goed gesprek met het meisje en haar leidinggevende daar bij het gemeentehuis en daarna reed ik dat eind weer terug naar mijn basis in Alkmaar. Ik liep om 14.00 uur de schuifdeur door naar binnen bij ons centrum, de lunch was al afgeruimd. Maar ik zie dat er een soort van afscheid altaartje is gemaakt voor Jan. Een mooi altaartje, Jan zijn foto erbij, ook wat werkstukjes van Zijde schilderen wat hij in het centrum had gemaakt, dus ik dacht, eerst naar Jan. Maar nee, zij mijn bescherm engel, jij bent veel te lang onderweg geweest, eerst een kopje koffie. Dus ik loop naar het aanrecht, er stond nog koffie van die ochtend in de thermoskan en ik schenk een glas koffie voor mijzelf in. Dat zijn van die glazen dat als zij stuk vallen, het glas in duizend stukjes uiteen spat, geen grote scherven dus maar een soort veiligheidsglas. Ik pak mijn glas en loop naar het ‘Jan altaar’, ik kijk naar de foto en Jan recht in de ogen en zeg erbij, “Nou Jan, dat was het” en precies op dat moment ontploft dat glas met koffie als een voetzoeker in mijn hand. Het glas brak precies in 3 hele ringen, wat voor mij op de vloer viel en met dat alle koffie over mijn kleding heen….!
‘En met de groeten van Jan zei ik daar hardop bij! Hij is er nog…’ Mijn rechterhand deed nog lang pijn van deze ontploffing. En wat raar, geen duizend stukjes, maar 3 hele ringen, hoe kan het..?
Er waren deelnemers, anders getalenteerde en collega’s in de buurt, waarvan een collega direct opmerkte, ‘die koffie was gewoon te heet Rene..’’ Waarop ik melde, ‘nee nee, die koffie is al drie uur oud, en daarmee nog warm, maar zeker niet te heet, maar in dat geval had hij al bij het inschenken op het aanrecht moeten knallen en niet precies toen ik Jan in de ogen keek’. Hij zegt nu gewoon tegen mij ‘Rene, jij drinkt teveel koffie’. Dat zal mogelijk niet zo zijn geweest, maar hoe bestaat het.
Later ben ik bezoek geweest bij twee mediums waar ik goede berichten van had en ik heb hen de vragen voor gelegd, ‘weet jij hoe het is met mijn moeder daarboven? En met Dirk, met Jan en ook met Bal? Bal zat in het centrum en hij had spierdystrofie. Normaal bij die ziekte is het, dat de persoon ongeveer 20 jaar oud wordt, maar Bal had een iets andere vorm en hij werd 35 jaar jong. En ik had, omdat wij even oud waren en ook dezelfde mensen uit het dorp kenden, een goede band met hem.
Hij had het altijd over zijn vader die vroeger met alles hielp toen hij afhankelijk werd van hulp. Maar zijn vader overleed vroeg en dat was extra pijnlijk voor Bal, omdat hij nu aan anderen hulp moest vragen.
Ik was op bezoek bij het eerste medium en ik vroeg haar naar mijn moeder die reeds lang geleden was overleden. Zij deed haar best maar kon haar niet bereiken. Toen vroeg ik naar Dirk, of hij wel bereikbaar was, en dat was hij. In dit soort situaties noem ik alleen de naam van de door mij gezochte bekende of entiteit. Het kwam er op neer dat Dirk er was, maar zo zei hij, hij was niet zo blij want nu had hij eindelijk na een werkzaam leven een soort pensioen met plannen voor zijn vakantiehuis in Zuid Beieren, samen met zijn vrouw Ootje, en daar kwam nu dus niks meer van, dus nee, het is niet zo fijn voor mij en laat mij maar.
Ik vroeg toen aan het medium naar Jan, die het glas in mijn hand liet ontploffen, maar Jan was ongeveer hetzelfde als Dirk, niet zo gelukkig. En zo vertelde Jan via het medium: “nu zit ik hier, ik had het ondanks mijn handicap en rolstoel zo goed voor elkaar; mijn eigen aangepaste huis, werken via jou en voor de Vakbond, ik had vrienden en best een mooi leven. Maar out of the blue ben ik hier, eigenlijk baal ik, dus laat mij maar met rust”. Goed Jan, hou je haaks, ik zie je wel weer eens.
Toen vroeg ik naar Bal. “Ha zei het medium, dat is leuk, de man die ik nu zie doet allemaal acrobatische toeren, koppeltje duiken, springen en hij zegt erbij dat hij zo blij is om uit zijn rolstoel te zijn en ook is hij weer nabij zijn vader, en nog bedankt voor de hulp in de afgelopen tijd!” Jeetje Mina..
Ruim een maand later was ik bij een ander medium, ook een goede kennis van mij, en ik stelde haar dezelfde vragen, en zij gaf ongeveer hetzelfde antwoord. Maar bij Bal begon zij zelf heel hard te lachen en te vertellen wat voor rare kunsten en acrobatische toeren hij uithaalden, met wederom de opmerking dat hij zo blij was dat hij uit die rolstoel was en nu alles weer kon doen.
En vooral dat hij blij was dat hij weer bij zijn vader in de buurt was.

Apsara;
Een van onze meisjes van het kinderhuis in Nepal was zwak begaafd en 14 jaar jong. Zij liep mee naar school en zat daar in de klas en zag alle vogeltjes vliegen, zoiets als ik, maar dan anders. Maar het laatste schooljaar was onhaalbaar voor dat meisje dat samen met haar jongere zusje bij ons in het kinderhuis zat. Haar vader was vroeg overleden en de moeder bestierde het huishouden boven in het bergdorpje met de gebruikelijke Os en de geiten rondom het huis en een groenten tuintje, moeder had het druk.
Dus moeder zei na ons overleg, ‘ik neem mijn dochter mee naar huis en leer haar de koe te melken en de geiten te verzorgen en wat huishouding, gewoon leren voor zichzelf te zorgen, dus zo ging het. Maar na een klein jaartje kwam zij naar de stad en het ziekenhuis, want het meisje was ziek geworden. Haar nieren bleken niet goed te functioneren en al voor 60% versleten. Om arme sloebers in Nepal te beschermen tegen uitbuiting, bestaat er geen organenbank in Nepal. Dus alle omstandigheden waren ongunstig. En na een half jaar nog thuis te hebben gewoond, overleed zij. Heel erg tragisch, maar zo gaat dat het in het leven.
Twee weken later komt de jongere zuster naar mij toe en zegt, ‘Sir.. afgelopen nacht was mijn overleden zuster Apsara bij mij, ze stond gewoon naast mijn bed. En zij zei tegen mij, dat ik al haar kleren en het beddengoed moest gaan verbranden, maar ook alle potten en pannen die ik gebruikte en naast mijn bed staan, moet je vernietigen wat deze zijn onrein en vuil. Ik heb die tijdens mijn ziekte als toilet pot gebruikt, dus ze zijn nu voor jullie onbruikbaar, dus je moet het vandaag nog vernietigen!!

Madan.
In ons kinderhuis in Nepal heeft een van onze ‘grote’ jongens zichzelf van het leven beroofd, iets verder in dit boek staat dit wat meer hierover omschreven. Maar wij waren er allemaal kapot van, jezus mina, hoe bestaat het, geen enkele aanleiding en toch.. Ook hem heb ik via het medium opgezocht met mijn vraag of hij goed was doorgekomen, maar dat bevestigde hij direct. ‘ En het was goed zo en nog bedankt voor de zorgen in de mooie afgelopen jaren!’ Oké, triest als het was, gelukkig maar.

Tsja, wat moet je hier nu van denken he ..?
Jij begrijpt natuurlijk wel dat dit voor mij hele mooie ontmoetingen waren en goed om te weten dat zij allemaal aan de juiste zijde waren. En speciaal voor Bal na zijn moeizame leven op aarde.
Het is overigens zo dat de meeste mensen om mij heen, hier geen enkel geloof aan hechten, maar ik heb het zo van dichtbij meegemaakt en ongeveer gevoeld, ook die knal in mijn hand toen ik even met de juist overleden Jan in gesprek ging. Voor mij staat het als een paal boven water. Maar ieder zijn eigen ideeën in deze, maar was het toeval..? Nou, iets om over na te denken.

Mijn zoon is in 2013 overleden aan kanker. Ik voel dat hij bij mij is. Vind ook vaak veertjes en zie vaak dubbele getallen die ik dan gelijk opzoek om de betekenis ervan te achterhalen.
Het meest bijzondere is toch wel het volgende.
Een maand of 4 geleden wilde mijn middelste zoon graag in het bed van zijn oudste broer slapen (die overleden is)dit kwam spontaan ‘s avonds rond half 12 in hem op. Ik moest eerst even slikken en had de neiging om nee te zeggen maar tegelijkertijd voelde ik een intense warmte in me opkomen met het gevoel dat het goed was.
De volgende ochtend werd ik al heel vroeg door mijn zoon geroepen, bijna paniekerig, of ik wou komen kijken naar Remco (mijn overleden zoon) zijn bed.
En wat ik daar zag was niet te bevatten. Mijn middelste zoon had op de rechterhelft geslapen en op de linkerhelft van het 2 persoonsbed zat een zo goed als complete afdruk van het lichaam van Remco zoals hij was in zijn laatste dagen. Mager dus en met de duidelijke contouren van 2 handen over elkaar heengevouwen over zijn buik en de contouren van zijn borstkas waar de ribben van waren verwijderd. Het is Vergelijkbaar met een rontgenfoto.
Het onderlaken is donkergrijs en de afdruk lichtroze.
Duidelijk het lichaam van Remco. Ik wist toen bijna zo goed als zeker dat Remco bij zijn broer is geweest en wij hem allen alleen zouden herkennen door die specifieke kenmerken uit zijn laatste dagen en de holte die is ontstaan door de verwijderde ribben.
Mijn man zei dat het door het uitzweten vd chemo was ontstaan, maar dit kan niet.
Ten eerste is het al 4 jaar geleden en ten tweede heb ik ook op dat bed geslapen zonder dat ooit zijn lichaam zichtbaar was. Ook zou je dan niet 2 handen over elkaar heen kunnen zien maar alleen zijn rugafdruk.
Dit is voor mij Echt een teken geweest, nu trouwens nog zichtbaar, dat Remco wilde laten weten dat hij altijd bij ons is en bij zijn broer.
Mijn zoon vond het eerst doodeng maar door veel met hem te praten kan hij het toch een beetje plaatsen.

Wat ik heel vaak zie, bijna dagelijs is 17:10 op een bepaalde klok buiten of binnen, op telefoon, zou graag willen weten wat het betekend, het zijn de cijfers van mijn geboorte dag…

Een poos geleden vond ik een muntje op een plek in mijn eigen huis waar ik nog nooit geld had neergelegd.
Ook dit muntje kende ik niet.
Het was een Amerikaanse cent met het jaar 1989 erop.
Een paar weekjes later kwam ik in contact met mijn huidige vriendin en die vertelde dus dat ze geboren is in 1989 en een broer en oom in amerika heeft wonen.
Alles lijkt toeval maar dit keer wist ik het zeker dat dit muntje er is neergelegd door hogere machten.
Dit verhaal bevestigd dat.

2.5 Jaar geleden zeiden ze in het ziekenhuis, dat mijn man ms zou hebben. De grond zakte onder onze voeten vandaan. Wij hebben een eigen bedrijf en werken er met ons tweeën. Het bedrijf is afhankelijk van mijn man. Er ontstond bij paniek. Ik riep heel, heel en nog eens heel intens om hulp van genenzijde. Ik werd in de nacht wakker en viel weer in slaap. Mijn tante was toen ca. 2 jaar geleden heen gegaan. Ik droomde (maar het was zo echt) dat de winkelbel ging en ik zou naar de winkel lopen en plots stond mijn tante in de keuken met de mededeling, dat zij lang genoeg boven was geweest en dat het tijd werd, dat zij weer wat ging doen! Ik werd zo verbouwereerd wakker en zo dankbaar. Ik heb ook telkens het idee dat ik omringd word met familieleden vanuit het hiernamaals!! Zo dankbaar!!

Ik zie al maanden dubbele getallen op de klok..10:10 1221 1441 1818 etc op mijn telefoon, de oven..in de auto..op mijn werk..eerst ook vaak witte veertjes, nu niet meer. Ook vaak een ambulance, maar heb geen idee wat ik ermee moet of wat de boodschap kan zijn..en of ik dus op de goede weg zit..
Ook zit ik in een moeilijke situatie met een persoon die erg belangrijk voor mij is maar wie ik niet meer vertrouw maar niet los kan laten..
Maar ik weet dat de situatie niet goed voor mij is..
Alleen hoop ik nog steeds dat het goed zal komen..kan ik hiervoor ook tekens vragen? En hoe doe je dat? Ik ben echt nog een nitwit… ,-)

Beste Ester, bedankt voor dit mooie artikel. Ik heb sinds heel wat jaren ervaring met tekens. Zo krijg ik steevast een regenboog als de uitkomst positief zal zijn. Zo kreeg ik een regenboog toen ik me op een woensdag afvroeg of ik ooit zwanger zou zijn, zondag daarop testte ik positief voor een zwangerschapstest. Als mijn man in het ziekenhuis ligt (meermaals per jaar) weet ik dat het goed komt, als ik de zanger Novastar hoor, dan pas, voorheen niet. Soms voel ik ook aanwezigheiden nabij.. Het is zeer fijn om deze tekenen te mogen ontvangen.
Mvg Pascale

Ik merk al sinds mijn jeugd dat er iemand bij me is,
Maar nou ben ik benieuwd hoe je kan weten wie het is.
Ik ben daar eigenlijk zo nieuwsgierig naar.
Hoe kan ik daar achter komen.

Wij zijn altijd heel nuchter opgevoed en zo heb ik mijn kinderen ook opgevoed, dat er niks is tussen hemel en aarde, mijn moeder is in 2010 overleden en mijn vader in 2013. 1 dag na het overlijden van mijn vader begon opeens een lamp te flikkeren en ik wist het meteen dat het mijn vader was. Ik was heel verbaasd over mijzelf dat ik gelijk wist dat het mijn vader was, daarna zijn er een aantal gebeurtenissen geweest, het lampje in de auto was aan terwijl er niemand daarvoor in de auto was geweest, dan ligt er opeens op de passagierstoel in de auto een hele oude sleutel (loper) van een kast ofzo. Dan opeens ligt er een hele grote plas water (we denken dat het water is) in de hal zomaar uit het niets, in de badkamer paar keer licht aan en uit, we hebben zo,n trektouwtje voor het licht en je hoort ook echt dat geklik. Op een dag hoorde ik al een tijdje kinderstemmetjes en het was s,morgens om 7.00 uur en ik dacht nog van, zo die zijn wel heel vroeg klaar wakker en ik liep naar de gang om naar de toilet te gaan, en het was net of het bij mij boven was. Ik liep heel langzaam de trap op en het geluid werd steeds harder en ik was bijna boven, opeens hoorde ik helemaal niks meer, toen werd ik wel ff bang. Ik hoor het nog regelmatig en dan denk ik och ze zijn er weer.ik zie ook regelmatig schimmen van mensen ofiets heel raar. Maar van 1 gebeurtenis ben ik en gelukkig was mijn zoon erbij ontzeteend bang geworden. Op mijn kast stonde 2 grote van die metalen lantaarns met van die zware metalen ringen bovenop om hem ook op te kunnen hangen , mijn zoon was bezig met een ei te bakken ik zat in de huiskamer , wij hebben een open keuken dus mijn zoon kom half de kamer in gelopen en op dat moment knalde er iets keihard tegen de muur. Het had mijn zoon op haartje gemist en het bleek een ring te zijn van 1 van die 2 lantaarns te zijn. Wij hebben toen alle scenario,s doorgenomen en wij staan nog steeds voor een raadsel. Er is toch echt heel veel brute kracht voor nodig geweest om die ring los te maken, en dan vloog die ring nog is 5 meter naar de andere kant van de muur zo langs het hoofd van mijn zoon en die is niet klein. Doe je de tv uit , hoor je even later dat hij weer aanstaat. Sinds een half jaar ben ik heel hoog gevoelig geworden en weet nog steeds niet hoe ik met dat om moet gaan, ik voel intens de pijn en verdriet van zelfs vreemde mensen, ik voel negativiteit van andere, zo voel ik heel goed of iemand staat te liegen ja of nee. Ik ga ook steeds vaker dingen voorspellen en ze komen nog uit ook. Ik kan er nog niet goed mee omgaan, ik zit het nu ff terug te lezen en het is net of gek aan het worden ben , Maar het is de werkelijkheid , heel moeilijk hoor, ik hoop dat jij mij iets meer kan vertellen esther en eventueel ook andere lezers, wat dit allemaal betekent en wie of wat het zijn.

gr karin

Toen mijn vader is overleden was ik ontroostbaar. Diezelfde dag gaf mijn moeder zijn ring. Een zilveren ring die tot na zijn begrafenis naar hem is blijven ruiken. Ik heb hem aangekleed en zijn haar gedaan. Dat ging vanzelf. Een paar dagen later moest de kist dicht. Dat heb ik ook gedaan. Ik had de schroef in mijn handen en op het moment dat ik hem erin moest draaien kwam er een stilte en gevoel van liefde en rust over mij heen. Waardoor ik dat moment nooit als naar heb ervaren. Geen idee wie het was maar hij/zij was er duidelijk voor mij.
Wendy

treffend, ik kom al maanden dubbele cijfers tegen in nummer platen. In series, achter elkaar opvolgend, etc. breng ik er een naar school, kom ik in het fietstochtje van anderhalf km heen en terug 44, 66,22,88,55,99,77,55,33,22,11 en zelfs 00 tegen. Of op een parkeerplaats rond je heen drie auto's met 99. Zeg het maar…

lieve Esther,

Als ik in de auto rijd dan zie ik bijna altijd de Km.teller staan op de 00 of 000 stand aan het eind van de teller als deze weer aan een nieuwe reeks begint. Wat kan de betekenis hiervan zijn. heb je een verklaring hiervoor of eventueel een nummer-logische antwoord hierop.
met vriendelijke groet,
Joop

Hans Stolp heeft hier een mooi boekje hierover geschreven : "Mijn beschermengel en ik" (meerdere trouwens).
.
Het grootste verschil tussen een engel en een gids (voor mij) is dat een engel nooit een aards leven heeft geleefd en een/je gids wel. Je gids ken je uit vorige levens en heb je een soort speciale band mee.

Ik heb al heel veel paranormale ervaringen gehad. Zoveel verschillende ook. Het is fantastisch om te ervaren. Het zou wel handig zijn als er bij die ervaringen een handleiding zou zijn want het is voor mij althans niet altijd te verstaan.

Dikke knuffel aan iedereen,
Angel

Waar staat een 'bruine' engel voor? Ik zie al sinds ik me herinneren kan een grote statige engel met bruine vleugels, bruin haar en een bruin gewaad aan, een mansfiguur, bij me. Slank en met een een bruine baard. Niet heel donkerbruin, ook niet heel licht, een beetje tussen licht- en middenbruin in. Vooral als ik inspanningen moet leveren, zoals tegen de wind in fietsen. Dan zie ik hem boven, achter mij meehelpen, door met zijn vleugels te slaan, of hij staat (letterlijk) achter me als ik een moeilijk gesprek heb te voeren. Wie, wat is dit?

Wat een troost te weten dat er altijd zielen om ons heen zijn. Gelukkig kan ik dat ook voelen en wil ik ook tijd vrij maken om bewust te leven en signalen op te pikken. Niet op gaan in de drukte van alledag. Mijn broertje heeft kortgeleden zelf een einde aan zijn leven gemaakt. 25 jaar was hij. Ik zie hem regelmatig als helder blauw licht bij me en voel tintelingen bij mijn benen als ik net in bed lig. Heerlijk om te weten dat hij er nog is.

Lieve Esther,
Je verhaal is herkenbaar. Met mijn moeder had ik geen goede band, te veel op elkaar lijkend, en ik zat in het verwijt dat ze mij klein hield, door haar eigen gemiste kansen. In 2006 is zij overleden. Een vriendin van mij vertelde mij een paar jaar later, dat ze veel spijt heeft hoe ze mij heeft behandeld en dat ze trots op mij was. Maar ook dat ze mij waarschuwde om niet haar pijn over te nemen. Ik kon / mocht de ring van haar ook niet dragen. Omdat ik mijn moeder nooit trots op mij heb gezien, kon ik het mij moeilijk voorstellen.
Een paar jaar later was ik bij een andere vriendin, een medium op bezoek. Ik zag in haar ogen dat ze trots op mij was, omdat ik veel tegenwerking op had weten te vangen met mijn eigen Praktijk voor psychosociale hulpverlening. In een keer zag ik mijn moeder achter de vriendin staan en het gezicht van mijn vriendin veranderde in het gezicht van mijn moeder. Toen wist ik (eindelijk) dat mijn moeder trots op mij was, ik zag het. En zo zijn er meer ervaringen die ik heb gekregen, door mij te richten op de engelen en gidsen als ik met vragen zat of zit.
Ook weet ik dat mijn Praktijk beschermd wordt, want de tegenwerking en problemen zijn nog niet over. Door de kracht die ik soms krijg, of letterlijk een duw in mijn rug, maar ook net op het (juiste) moment dingen krijg die ik nodig heb om weer door te gaan, weet ik dat ik het ga redden.

Een warme groet,

Angeline

Een gids van mij heeft me een keertje opgezocht en ging links achter me zitten.. Ik kon hem niet met mijn fysieke ogen zien maar ik kon wel zijn energie voelen en omschrijven wat zijn lengte, haar en leeftijd ongeveer was.. Ik had het moeilijk in die periode.. Ik voelde me veilig toen hij bij me was.. Eindelijk een zuivere spirit die me kwam bezoeken.. Ik stak mijn hand uit en hij zei, Alles komt goed… En toen verdween hij…

Ruim twee jaar geleden verloor ik mijn beste vriend. Ik zat net drie maanden in een zware depressie. Precies een maand voor zijn overlijden was ik nog op kraamvisite. Hij was maar net vader. Al vanaf dat moment begon ik aparte situaties gewaar te worden en ik wist al snel dat hij aan het werk was. Zijn overlijden is ook het moment geweest dat ik mij begon te her-innemen wie ik werkelijk ben. Vandaag ben ik begonnen met een spirituele workshop. Ik ben eigenlijk de eerste stappen aan het zetten in mijn nieuwe leven. Toen ik vanmorgen vanuit de bushalte naar de locatie van de workshop liep, trok mijn blik een zijstraat in. Daar begon zijn carrière en ik voelde gelijk een energie door me heen stromen. Net ben ik nog een boodschap gaan doen en ik zag zijn oude auto twee keer langsrijden. Het is heel fijn om te weten en te voelen dat hij mij op dit moment mag begeleiden door deze toch zeer ongemakkelijke periode.

Lieve Esther.

Ik herken dit verhaal heel erg.
Mijn moeder is twee jaar geleden overleden en een half jaar nadat ze was overleden begon ik ineens het geboortejaar getal overal te zien. Ze is geboren in 1958 en ik zie dus overal het getal 58 verschijnen. Op de klok….De magnetron….mijn mobiele telefoon op tv enz enz. Ik heb het een keer uit laten zoeken en het betekent dat het met de financiën beter zal gaan en dat ik het advies van de Engelen aan moet nemen wat betreft het oplossen van schulden e.d. En het klopt ook nog……Elke keer als ik heel vaak het getal 58 voorbij zie komen komen er van onverwachte hoeken financiële meevallertjes op de mat vallen. Dus elke keer als ik het getal 58 zie verschijnen (soms zie ik hem ook wat minder verschijnen) dan weet ik dat het allemaal goed komt en dat mijn moeder mij begeleid! ❤✌

Lieve Esther,
Sinds het overlijden van mijn man in 2014 kom ik overal hartjes tegen.
In mijn koffiemok, na het drinken van koffie, buiten op tegels, ook stenen hartjes buiten, in de vijver, mijn dekbed als een hartje gevomd als ik naar bed ga etc.
Zo vaak en op de gekste plaatsen. Ik geef dan een big smile!
Wat een mooie herkenning in je verhaal.

Dank je wel.
Permila Matai

Gisteren vroeg ik mijn vader om hulp, omdat ik in een diep essentieel proces zit en wanhopig was. Vanmorgen kreeg ik een foto gestuurd van mijn dochter die, na diverse verhuizingen nog steeds "opi's Roos" vertroetelt, ondanks dat er geen rozen meer uitkwamen. De foto van een volledig opengebloeide rode roos die heerlijk geurt….Voor het eerst in 10 jaar! De dag nadat ik om hulp èn een teken vroeg! Ik ben er confuus van en voel me als die roos, open en vrij, én gesteund! Dank Esther voor je krachtige rake berichten, JoYce*

Sinds het overlijden van mijn zoon vind ik regelmatig witte veertjes en op aparte plaatsen. We zijn dit jaar de vakantie gaan houden die we vorig jaar nog met mijn zoon erbij zouden gaan houden, met twee dochters, mijn zoon en drie kleinzoons. Dit jaar toch gedaan omdat we het anders nooit meer zouden doen. Op het strand in Spanje vonden we regelmatig witte veertjes. Een heb ik nu in mijn beurs. Ook vind ik regelmatig witte veertjes op de begraafplaats en die vind ik dan zo alsof ze de richting naar zijn graf wijzen. Zo mooi Groet Monique Post

Lieve Esther, wat leuk om te lezen. Al jaren zie ik dubbele getallen en overal hartjes. Heb ook een pagina op facebook aangemaakt om de hartjes te delen. Ik zie het ook als teken dat de wereld zoveel liefde nodig heeft en dat er zoveel liefde is. De laatste tijd hoor ik ook steeds liedjes en zie engelen in de wolken. Wordt er zo blij van ❤ en voel mij gesteund en geliefd. Liefs Marianne van der Zee p.s. hoop niet dat je het erg vindt maar ik deel jou berichten vaak via White Angels Circle