Tegenwoordig sluit ik me meestal op in mijn werkkamertje als ik echt iets af moet krijgen voor een klant, maar ik kan me nog goed herinneren hoe ik vroeger thuis werkte, in het minihuisje dat ik huurde. Ik gaf toen nog les en zat vaak aan mijn keukentafel na te kijken. Tot ik opkeek en de stapel afwas zag staan. Ik stond op en begon aan de afwas. Tot ik moest plassen. Ik liep naar de badkamer en kwam langs de wasmand. Op de terugweg naar de keuken, deed ik er een was in. Terug in de keuken hoorde ik een berichtje binnenkomen op mijn pc, dus die ‘moest’ ik snel gaan lezen. Het resultaat van dit alles? Een halve stapel nagekeken werk, een half schone afwas en een was in de machine, die ik allang vergeten was, tegen de tijd dat deze klaar was.
Ik heb me weleens afgevraagd: Heb ik ADD?
Heel erg vreemd is het misschien niet dat ik me weleens afgevraagd heb of ik geen ADD heb. Naast dat ik door alles in mijn omgeving afgeleid kan raken, associeert mijn brein er ook altijd lustig op los. Zo kan ik in gesprek zijn met iemand en via allerlei tussensprongetjes in mijn hoofd ogenschijnlijk van de hak op de tak springen. Als ik de tussenstapjes in mijn hoofd dan uitleg, krijg ik vaak een verwonderde blik: ‘Heb je dat echt allemaal bedacht in die ene seconde?’
Een creatief kind
Als kind had ik een levendige fantasie. De mooiste verhalen verzon ik in mijn spel. Ik zie dat ook terug bij mijn zoontjes. Ik kan enorm genieten als ik ze hoor praten over alles wat ze nu weer verzonnen hebben. Dat associëren van je brein is kennelijk toch wel ergens goed voor! Het heeft me als volwassene wel even wat tijd gekost om terug te komen bij die creatieve bron. Het is niet direct de meest gewaardeerde eigenschap in de huidige maatschappij.
Soms is het onhandig
Toch is het soms enorm onhandig. Als ik niet uitkijk, ligt mijn huis nog steeds vol met allerlei dingen waar ik wel aan begonnen ben, maar die ik niet afmaak. Bovendien geeft het ook zorgen voor onze oudste, die erg op mij lijkt. De juf begon tijdens het laatste gesprek alweer over zijn concentratie. Hoe zou het toch komen dat hij zo snel afgeleid was? Volgens mij ligt de bron bij onze gevoeligheid. Doordat we van alles oppikken, krijgen we steeds een impuls om op iets anders te reageren. De vlinder die voorbij vliegt, het geluid dat we horen, wat mensen om ons heen doen of voelen, de vele associaties die ons brein maakt op momenten dat we ons zouden moeten concentreren.
Superfocus en geheugen
Toch hebben we ook onze momenten van superfocus. Als mijn oudste kleurt, kan hij heel lang ontzettend geconcentreerd bezig zijn. Als ik schrijf, kan ik op sommige momenten heel gefocust zijn en krijg ik in een korte periode veel werk gedaan. Mijn oudste heeft ook een enorm goed geheugen voor feitjes die hij interessant vindt. De meeste vaardigheden die ze toetsen op school, zitten daar alleen helaas niet bij.
Wees er blij mee
Weet je wat ik steeds meer besef? Dat ik zonder dat gekke warhoofd van mij ook niet zo creatief zou zijn. Dat ik niet zo snel zou kunnen associëren waardoor ik mensen beter en sneller kan helpen. Dat het nooit saai is in mijn hoofd, huis en leven. En dat ik juist een enorme creatiekracht met me meebreng doordat ik me dingen zo levendig voor kan stellen. En mijn kinderen? Die komen er ook echt wel met hun heerlijke fantasierijke, pientere koppies, of de juffen en meesters het nu zien of niet. Misschien linksom in plaats van rechtsom, maar wij zullen altijd naast ze staan, welk pad ze ook bewandelen.
Dus wees blij met je warhoofd en geniet van je levendige pad. Uiteindelijk brengt het je precies waar je wilt zijn!
Vind je het leuk? Deel het met anderen:
Wat is naar jouw indruk de conclusie bij jezelf, ten aanzien van het al dan niet hebben van ADD (los van hoezeer het -niet- uitmaakt dat je zo’n stempeltje zou hebben zogezegd)?
Het artikel schuurt bij mij een beetje. Waarom zou het trouwens altijd een kwestie zijn van of/of? Je hebt of het een, of het andere? Kan een HSP geen ADD hebben, of andersom? Ik vind de happy go lucky toon van het artikel geen recht doen aan alle ellende en moeilijkheden die iemand met ADD vaak eerst te verstouwen krijgt in zijn of haar leven, voordat de diagnose überhaupt gesteld wordt, wat vaak een enorme opluchting is, en bij volwassenen vaak een periode van een soort rouw inluidt, waarbij gerouwd wordt om de dingen die ‘fout’ gegaan zijn in het leven, meestal erg ingrijpende dingen, die eindelijk een kapstokje hebben gekregen om aan te kunnen hangen, puzzelstukjes vallen op hun plaats. Dat duurt doorgaans een hele tijd, en is een heel proces. Een erg lastig proces ook nog eens. Daarna komt meestal de acceptatie, en dan komt er wat rust. Weet ik, uit eigen ervaring. Bij ADD komt beslist heel wat meer kijken dan dat waar het artikel zich toe beperkt. En echt, het kan, ADD hebben èn HSP zijn.
Beelddenker… Heb je daar wel eens aan gedacht? Misschien ook eens jezelf in verdiepen en kijken of het raakt wie jij bent, hoe je denkt en hoe je doet. Er zijn zoveel “hokjes” die een overlap hebben. De hokjes zijn soms best een fijne houvast met goede handvaten hoe ermee om te gaan of gewoon fijn om iets te lezen wat herkenning/erkenning geeft.
Zelf denk ik dat ook als we hsp-er zijn, ook allemaal verschillen in de mate en hoe r mee is omgegaan. En nog meer van dat soort zaken.
Zelf heb ik op mijn 68e nog een burn-out en daarna lichte depressie opgelopen. Heb wel medicatie, want had heel veel angsten. Ik heb het gevoel dat ik in mijn jeugd en huwelijk weinig bescherming heb gehad. Terwijl ik dat voor mijn gevoel wel nodig had.
Nu doe ik alles rustig aan. Stel beter mijn grenzen, neem meer rust. Doe leuke dingen.
Heel veel creatieve dingen en blij dat ik zo creatief ben.
Ook wandel en fiets ik veel. Houd heel veel van de natuur. Probeer alle grote stress situaties te vermijden. Wat heeft het voor zin, al de dingen, waar mensen zich zo druk over maken.
Ik probeer blij te zijn met wat ik heb en hoe ik ben. En vooral te leven bij de dag en wat deze mij brengt.
Hartelijke groeten aan ieder die dit leest en deelt.
Ik heb de symptomen van ADD even gegoogled.
Ik sta ervan te kijken: dat ben ik!!!
Mijn moeder zei altijd dat ik vroeger een niet normaal kind was.
Ze wist niet met me om te gaan, wat natuurlijk ook een behoorlijk minderwaardigheids complex bij me ontwikkelde.
Nu…..heb ik veel overwonnen, kan me beter concetreren, maar……als er muziek door mijn hoofd klinkt kan ik de afwas laten staan en achter de piano gaan zitten en spelen.
Dat is één van de vele voorbeelden die ik kan aangeven.
Chaotisch zijn heb ik geaccepteerd. Opruimen vind ik erg moeilijk.
Het fijne van dit bericht is…..is dat ik me nu niet meer vreemd hoef te vinden,…..ik begrijp het nu.
Dank je wel voor dit artikel.
Ik hoor misschien tot de gelukkigen die dit al hun hele leven hebben en die daar erg blij mee zijn en zich er nooit druk over gemaakt hebben.
Maar ik kan me ook voorstellen dat wanneer je er ‘last’ van hebt, dat je daar meer rust/helderheid in wil vinden. Absoluut.
Ze hebben bij mij meer dan eens geprobeerd een stempel te plakken via de psycholoog en weet ik veel wat.. maar die heb ik vriendelijk geweigerd, ook omdat ik soms gewoon niet eens begreep waar ‘hun’ probleem lag. Voor mij werken de stempels en afkortingen vaak alleen maar omkaderend en beperkend en dat gaat in mijn optiek ten koste van de creativiteit die van nature deze weg stroomt. I’m a very happy camper met al mijn hakjes en takjes! Joehoe!
ik ben door de GGD meer als 10 jaar geleden de stempel ADD gekregen heb toen pilletjes gekregen dat ik rustiger werd, ik één pilletje gehad ik was gelijk de weg kwijt ik wist niet meer als ik dingen goed had gedaan, ik leefde niet meer dat gevoel had ik en werd een beetje paranoïde de pilletjes terug gegeven, ik las een boek over hooggevoeligheid en daar stonden de symptomen die overeen kwamen met mij, die symptomen van ADD lijken er op. maar ik ben hooggevoelig. een waarschuwing, de dokters van tegenwoordig drukken zomaar ergens een stempel op, hoe meer pillen zij uitschrijven des te meer er verdient wordt, doe ook je eigen onderzoek en voorkom meer ellende. er zijn meer wegens die naar Rome leiden.
Grotendeels heel herkenbaar 🙂 Maar net zoals ik mezelf ook voor een (soms groot) deel in veel andere dingen herken (HSP, Asperger, en op dit moment ook burnout, depressie). Kortom: het zou allemaal kunnen en daardoor is het geen hokje te geven. Ik denk dat we het met z’n allen gewoon “allemaal” zijn!
Het lijkt net alsof ik dit artikel zelf geschreven heb…. alleen ik vecht er nog te veel tegen, lig daardoor af en toe met mezelf in de knoop, maar veel dank voor dit fijne artikel, het kwam precies op het juiste moment!
Die fladderigheid had ik vroeger ook. En ik dacht dat ik nou eenmaal zo was. Tot ik naar een homeopaat ging voor fysieke klachten en ik een middel kreeg waardoor ik groeide. Ineens kon ik wél orde scheppen, mijn administratie doen, dingen afmaken. En inderdaad ging er een deur dicht, want bepaalde onwaarschijnlijke dingen die kinderen zich kunnen voorstellen, kon ik me niet meer voorstellen. Ik was wel even bang dat ik mijn verbeeldingskracht zou kwijtraken, maar dat was niet het geval. Mijn creativiteit is niet minder geworden, alleen maar beter gericht.
Beste Rosmarijn,
Ben heel benieuwd welk soort middel je gebruikt en wat de naam is. Lijkt me erg fijn als er iets plantaardigs zou zijn om meer structuur en rust te krijgen.
MVG
Maya
Net als Maya ben ik daar ook benieuwd naar!?
Mooi artikel! Ik vraag me wel eens af of het niet een kwestie is van ´andere bedrading´, misschien wel evolutie? Voor de gemiddelde mens is het natuurlijk handig om alles in een hokje te plaatsen zodat het hanteerbaar blijft. Maar toch: geef mij maar een creatieve, authentieke geest. Die maken onze maatschappij veel unieker! Die moet dat alleen nog ontdekken…….
Dat vraag ik me ook weleens af, Emmy! En ik ben het met je eens over creatieve mensen .
Leuk en zeeeer herkenbaar verhaal!
Ook mijn hoofd stroomt soms over vd ideen die ik ‘onderweg’ tegenkom.
De weg naar mn wasmachine duurt dan al vaak een uurtje of zo..haha
Mijn schooltijd was hierdoor ook geen lolletje tot ergernis van mn ouders.(gelukkig had ik hier zelf weinig last van). Nu op latere leeftijd stoort het me sons wel ómdat hetgene dat ik echt wil doen vele malen langer duurt.
Nu ik een dochtertje heb met dezelfde gevoeligheid zie ik ook vaak de voordelen weer(die ik door onze maatschappij even kwijt was).
Mijn spreuk hier in huis is dan ook..
‘Creatieve mensen hebben geen rommel,maar hebben overal ideeen liggen.
Fijne creatieve dag gewenst!
Die spreuk vind ik ook fantastisch altijd!
Ik ga deze spreuk ophangen in huis, Amanda! Bedankt Nadia voor dit zeer herkenbare verhaal.
Ik ben freelance mode illustrator & moeder en werk vanuit huis wat dus niet erg makkelijk is 😉
Bij mij loopt ook alles door elkaar. ‘s Avonds laat erachter komen dat de was van die ochtend nog moet worden opgehangen…
Jarenlang heb ik geprobeerd om me aan te passen. Daardoor ben ik juist heel erg in mijn hoofd gaan zitten, ik schreef alles op enorme to do lists… gelukkig heb ik met hulp van een psycholoog daar een einde aan kunnen maken. Ik ben nu blij met mijn chaotische creahoofd, ik denk…nee voel dat dat juist onze kracht is!
Ik heb dat vooral in mijn hoofd ja. Ik ga van de hak op de tak en maak m’n punt dan niet zo standvastig als dat hij eigenlijk is 🙂
Qua netheid heb ik een tik om alles geordend te hebben, van rommel word ik onrustig. Maar ik begin graag aan (creatieve) nieuwe projecten, (zoals schilderen, haken, schrijven, etc) die ik nooit heb afmaakt omdat ik steeds nieuwe ideeën heb. Maar wellicht ooit, ik heb het allemaal nog liggen en merk dat ik meer rust in mijn hoofd krijg naarmate ik ouder word. Ik zou nu bijvoorbeeld het liefst nog over 10 dingen willen uitwijden, maar ik laat het hierbij 😉
Zou het kunnen dat we naarmate we ouder worden gewoon meer onszelf worden? Met of zonder aparte gewoontes steeds authentieker :-)….
Natuurlijk worden we meer onszelf.
Wanneer je bewust in je leven staat..
Het blijft belangrijk aan jezelf te werken.
Of je nu wel hsp bent en add hebt, of niet.
Zelf ben ik ook nog eens paranormaal begaafd met alle heldere eigenschappen.
Dat is hard werken.
Heel herkenbaar (behalve de opruimtic, hoewel… Als ik het eenmaal op mijn heupen heb…). En ja, ik denk dat we meer terugkeren naar ons authentieke zelf als we ouder worden (als we geluk hebben).