Tegenwoordig sluit ik me meestal op in mijn werkkamertje als ik echt iets af moet krijgen voor een klant, maar ik kan me nog goed herinneren hoe ik vroeger thuis werkte, in het minihuisje dat ik huurde. Ik gaf toen nog les en zat vaak aan mijn keukentafel na te kijken. Tot ik opkeek en de stapel afwas zag staan. Ik stond op en begon aan de afwas. Tot ik moest plassen. Ik liep naar de badkamer en kwam langs de wasmand. Op de terugweg naar de keuken, deed ik er een was in. Terug in de keuken hoorde ik een berichtje binnenkomen op mijn pc, dus die ‘moest’ ik snel gaan lezen. Het resultaat van dit alles? Een halve stapel nagekeken werk, een half schone afwas en een was in de machine, die ik allang vergeten was, tegen de tijd dat deze klaar was.
Ik heb me weleens afgevraagd: Heb ik ADD?
Heel erg vreemd is het misschien niet dat ik me weleens afgevraagd heb of ik geen ADD heb. Naast dat ik door alles in mijn omgeving afgeleid kan raken, associeert mijn brein er ook altijd lustig op los. Zo kan ik in gesprek zijn met iemand en via allerlei tussensprongetjes in mijn hoofd ogenschijnlijk van de hak op de tak springen. Als ik de tussenstapjes in mijn hoofd dan uitleg, krijg ik vaak een verwonderde blik: ‘Heb je dat echt allemaal bedacht in die ene seconde?’
Een creatief kind
Als kind had ik een levendige fantasie. De mooiste verhalen verzon ik in mijn spel. Ik zie dat ook terug bij mijn zoontjes. Ik kan enorm genieten als ik ze hoor praten over alles wat ze nu weer verzonnen hebben. Dat associëren van je brein is kennelijk toch wel ergens goed voor! Het heeft me als volwassene wel even wat tijd gekost om terug te komen bij die creatieve bron. Het is niet direct de meest gewaardeerde eigenschap in de huidige maatschappij.
Soms is het onhandig
Toch is het soms enorm onhandig. Als ik niet uitkijk, ligt mijn huis nog steeds vol met allerlei dingen waar ik wel aan begonnen ben, maar die ik niet afmaak. Bovendien geeft het ook zorgen voor onze oudste, die erg op mij lijkt. De juf begon tijdens het laatste gesprek alweer over zijn concentratie. Hoe zou het toch komen dat hij zo snel afgeleid was? Volgens mij ligt de bron bij onze gevoeligheid. Doordat we van alles oppikken, krijgen we steeds een impuls om op iets anders te reageren. De vlinder die voorbij vliegt, het geluid dat we horen, wat mensen om ons heen doen of voelen, de vele associaties die ons brein maakt op momenten dat we ons zouden moeten concentreren.
Superfocus en geheugen
Toch hebben we ook onze momenten van superfocus. Als mijn oudste kleurt, kan hij heel lang ontzettend geconcentreerd bezig zijn. Als ik schrijf, kan ik op sommige momenten heel gefocust zijn en krijg ik in een korte periode veel werk gedaan. Mijn oudste heeft ook een enorm goed geheugen voor feitjes die hij interessant vindt. De meeste vaardigheden die ze toetsen op school, zitten daar alleen helaas niet bij.
Wees er blij mee
Weet je wat ik steeds meer besef? Dat ik zonder dat gekke warhoofd van mij ook niet zo creatief zou zijn. Dat ik niet zo snel zou kunnen associëren waardoor ik mensen beter en sneller kan helpen. Dat het nooit saai is in mijn hoofd, huis en leven. En dat ik juist een enorme creatiekracht met me meebreng doordat ik me dingen zo levendig voor kan stellen. En mijn kinderen? Die komen er ook echt wel met hun heerlijke fantasierijke, pientere koppies, of de juffen en meesters het nu zien of niet. Misschien linksom in plaats van rechtsom, maar wij zullen altijd naast ze staan, welk pad ze ook bewandelen.
Dus wees blij met je warhoofd en geniet van je levendige pad. Uiteindelijk brengt het je precies waar je wilt zijn!
