Als je nu niet eet, mag je straks geen televisie kijken! Als je nu niet luistert, mag je morgen geen speelafspraak maken! Als je niet stopt met die grote mond, dan kun je de hele week thuisblijven! Als je……………..
Hoe vaak zeg jij eigenlijk zulke dingen? En misschien nog wel een meer wezenlijke vraag, hoe vaak voer jij die dreigementen uit? En dan de belangrijkste vraag: brengt het je wat je verwacht?
Loze dreigementen
Dreigen bij het opvoeden, ik zie en hoor het regelmatig om me heen. Het toppunt was afgelopen zomer in een pretpark, waarbij ik een moeder hoorde dreigen dat ze haar kind in de auto ging zetten. We waren ergens in het midden van een groot pretpark en de parkeerplaats lag nu niet echt om de hoek. Een dreigement waarvan dus voor iedereen helder was dat ze het niet zou gaan uitvoeren.
Sancties die de situatie verergeren
Waarom doen we het eigenlijk? Dreigen met sancties die we vaak zelf helemaal niet eens willen uitvoeren? Dreigen met sancties waarvan we weten dat ze contraproductief zijn. En die sancties dan soms ook nog uitvoeren? Zo dreigde een juf in de klas bijvoorbeeld dat de kinderen die niet snel genoeg stil waren moesten oefenen met stil zijn als het pauze was. En ze voerde het dreigement ook uit. Het zal niemand verbazen dat juist deze kinderen de pauze heel hard nodig hebben en dus na de pauze nog minder in staat zijn om stil te zijn en stil te zitten.
Machteloosheid
Dreigen bij het opvoeden is mijns inziens een gevolg van een machteloos gevoel aan onze kant. We willen iets van onze kinderen en hebben geen idee meer hoe we het voor elkaar moeten krijgen. Dan gaan we dus dreigen. Als een soort ultiem middel om alsnog onze zin te krijgen. Een middel dat we zelf ook helemaal niet fijn vinden. Althans, ik heb nog nooit iemand een dreigement horen uitspreken en daar blij van zien worden.
Welke les leer je jouw kind?
Soms helpt het dreigen en doet ons kind wat er van hem of haar gevraagd wordt. In dat geval hebben we ons kind een les geleerd. Namelijk de les dat om iets maar te voorkomen je moet buigen voor iemand die macht over jou heeft. Het is maar de vraag of dat ook de les is die we onze kinderen graag zouden willen leren. Ik niet in ieder geval.
Opgeven
Meestal helpt het dreigen echter helemaal niet. Soms leidt dat dan tot een sanctie, namelijk het uitvoeren van het dreigement. Van die situatie wordt meestal niemand blij. Maar wat mij opvalt is dat het heel vaak ook tot helemaal niets leidt. Ik zie dan een uitgebluste ouder, die het opgeeft. Opgeeft omdat hij of zij zelf ook wel weet dat het uitgesproken dreigement kant nog wal raakt of onuitvoerbaar is.
Liefdevol opgeven
Zou het niet mooi zijn als we voordat we in de situatie belanden waarin we gaan dreigen onszelf beseffen dat we bezig zijn om een doodlopende straat in te wandelen. Hoe mooi zou het zijn als we al voordat we gaan dreigen het gewoon opgeven. En dan niet opgeven vanuit wanhoop of frustratie, maar vanuit het besef dat wat wij op dit moment willen niet haalbaar is. Dat we opgeven uit liefde. Liefde voor onszelf en ons kind. Hoe mooi zou het zijn als we op dat moment ons kind kunnen omarmen, kunnen uitspreken dat de situatie voor geen van beiden fijn is en dan gewoon verder gaan. Met oudere kinderen zou je dan nog kunnen afspreken om er op een later tijdstip op terug te komen, als je dat belangrijk vindt.
En hoe zou het voelen om op deze manier op te voeden? Om af ten toe dus bakzeil te halen en dat liefdevol te accepteren? Zou je er onrustig van worden, het gevoel hebben dat je aan overwicht verliest? Of zou je kunnen zien en ervaren dat je er sterker van wordt? Ik ben heel benieuwd.
Samenvatting
We gaan dreigen bij het opvoeden als we het gevoel hebben dat we alle middelen geprobeerd hebben, kortom als we ons machteloos voelen. Vaak dreigen we dan met dingen die we niet kunnen of willen uitvoeren of dingen die de situatie juist verergeren. Door voordat we een dreigement uitspreken te beseffen dat we een doodlopende straat zijn ingeslagen en te accepteren dat we niet gaan krijgen wat we graag willen, door liefdevol naar onszelf en onze kinderen te blijven kunnen we het dreigen achterwege laten en zo de ontspanning terugbrengen
Ik dacht wat een goed stuk! Ben erg benieuwd naar de oplossing want ja ik vind het verschrikkelijk om te dreigen! Maar wat een flut oplossing zeg! Bovenstaande voorbeelden zijn daarvan al gegeven maar kan me soms wel erg kwaad maken om zulke stukken! Negeer je kind, laat je kind in zn waarde maar waar blijft dan het respect van je kind?
Echt niet dat ik het gedrag van mijn kind negeer als ik en omstanders er last van hebben!
Als je kinderen de "vrijheid" geeft en hen hùn behoeftes als prioriteit behandelt, ben je zelf wel de pineut. Ik merk dat sancties nodig zijn om je kinderen te doen luisteren, zij hebben autoriteit nodig, een kind heeft er niets aan om altijd zijn of haar vrijheid te benutten, ze bespelen je en zien hoe ver ze kunnen gaan. Het is aan de ouders om de grenzen te bepalen en niet aan de kinderen. Als je kinderen laat doen doen ze maar wat hoor. Net hetzelfde met eten; ze zullen zeker voor een ongezonde koek met choco verkiezen boven een gezonde appel.
Dag Chantal, excuses voor de late reactie. Ik had al eerder gereageerd, maar dat is blijkbaar niet goed gegaan zie ik nu aangezien mijn reactie er niet tussen staat. Je schrijft dat je te laat op school komt als je je dochter liefdevol omarmt terwijl zij niet verder wil fietsen of lopen. Dat is inderdaad heel goed mogelijk. De vraag is of dat echt erg is. Misschien is het wel helemaal prima om een keer niet op tijd op school te zijn. Door haar liefdevol te omarmen, aandacht te maken voor wat er bij haar speelt (thuis willen blijven) en haar in die behoefte te erkennen verlies je waarschijnlijk 1 keer tijd, maar de kans is groot dat je ook iets wint. Namelijk contact met je dochter en ruimte om te praten over waar het echt om gaat. Wat is haar werkelijke behoefte? Waarom wil ze thuis zijn? Wat vindt ze daar wat ze op school niet vindt? Dat soort vragen helpen jullie structureel verder, en het enige wat er voor nodig is is tijd, aandacht en openstaan voor de antwoorden van je dochter. Misschien is het de moeite waard om het eens te proberen.
Ik zou willen dat ik dit op deze manier zou kunnen.
Wat ik dan graag zou willen weten is hoe ik dit kan doen, als mijn dochter van 2,5 of mijn dochter van 9 weigert om te doen wat er op dat moment echt moet gebeuren (ja helaas moeten we ook weleens wa t en is er geen keuze).
Dag Erin, soms zijn er inderdaad momenten waarop er echt nu iets moet gebeuren. Dat is echter heel zeldzaam. Wij denken vaak dat het zo'n moment is, bijvoorbeeld omdat we anders te laat komen. Check dus bij jezelf steeds weer af, moet het echt nu? Of kan ik hier even tijd voor maken. Wat vind ik belangrijker, op tijd zijn of tijd voor mijn kinderen maken?
Soms zijn er inderdaad ook momenten waarop er precies moet gebeuren wat wij willen. Op die momenten kunnen we de kinderen geen keuze geven. We kunnen ze wel aandacht geven en hun mening horen en er begrip voor opbrengen. Dat alleen is al heel fijn voor kinderen. We geven ze daarmee het signaal dat ze er toe doen, dat ze die mening mogen hebben. En nee dat levert niet altijd op dat ze krijgen wat ze willen, dat is nu eenmaal het leven. Maar dan voelen ze zich wel gezien en gehoord.
Bij ons mogen ze zelf kiezen!
Vb. Of je bord uit eten of naar je kamer…
Dan zeg ik dat zij mogen kiezen…
ik herhaal de keuze nog eens, dan tel ik tot 3 en mogen zij het antwoord geven.
Ik peins er niet over. Het uitvoeren van de sanctie heeft er juist voor gezorgd dat mijn kinderen nu luisteren als ik wat tegen ze zeg!
Dat is heel mooi gedacht, maar hoe wil je het oplossen 's je onderweg naar school bent en je dochter van 4 vertikt om verder te fietsen/lopen. Haar reden is.dat ze thuis wil blijven. Dit gedoe heb ik nu iedere dag. Daarnaast heb ik dan nog 5 kinderen bij mij ( eigen en gastkinderen). Ik wil haar best liefdevol omarmen, maar dan kom ik nooit bij school op tijd.
Misschien helpt het als je erachter kan komen waarom ze liever thuisblijft dan naar school.