Voor ik echt naar mezelf en mijn eigen gedrag durfde te kijken was ik voornamelijk met anderen bezig. Ik had nog helemaal niet geleerd wie ik nou was. Geen echte basis om op te staan ontwikkeld in mijn jeugd, laat staan (zelf)vertrouwen. En ik projecteerde vooral naar buiten. D.w.z. dat ik hoe het met mij ging vooral liet afhangen van wat er buiten om me heen gebeurde. Zo had ik dat geleerd. Survivalmodus.
Totdat ik op een dag een levensgrote spiegel voor mijn neus kreeg die me diep raakte. Niet dat ik die spiegel zag. Ik zag de meest betoverende vrouw die ik ooit had gezien. Speels, sexy, creatief, ondeugend, en wijs. En ik zag haar pijn. Hij kwam me zo bekend voor. Ik nam er maar wat graag de verantwoordelijkheid voor toen we een relatie kregen. Zo hoefde ik tenminste niet naar mezelf te kijken. Me niet te verbinden met mijn eigen pijn. Zij had dat wel door na een tijd, maar ik wilde dat zelf totaal niet zien. Ik hield mijn donkere kant voor mezelf en voor haar verborgen. Het idee dat iemand ten diepste van me hield, met al mijn licht én donker, durfde ik niet toe te laten. Want dat kon ik zelf niet eens. En al hield ik elke dag zielsveel van haar, ik was vooral bang om haar kwijt te raken, juist vanwege mijn donkere kant.
Ken je de wet van aantrekking? Die gevoelens kwamen uiteindelijk UIT!…
De diepe pijn en immense leegte die ze achterliet hadden een voordeel. Ik besloot die nooit meer door te maken. En dus keek ik alsnog lang en diep in de spiegel. En ik zag een schaduw achter me. Hoe dichterbij ik kwam, hoe groter de schaduw. Het was de mijne. Ik besefte ineens dat ik haar was verloren door haar op haar schaduw te blijven wijzen zonder de mijne te willen zien, laat staan te voelen. Dit deed zo´n pijn dat ik daar en toen bewust besloot om heel te worden. Die pijn en het schuldgevoel om te zetten in verantwoordelijkheid en liefde. En daarvoor had ik eigenlijk maar één ding nodig, al duurde het jaren voor ik het begreep:
Met háár ogen kijken.
Toen pas zag ik wat zij al lang wist:
Je kan alleen onvoorwaardelijk van een ander houden als je je realiseert dat jij dat bent vanuit een ander perspectief…
PS:volg me hier op Instagram, of Linkedin
Ik vind je erg hard naar jezelf toe en ben je volgens mij eigenlijk heel druk bezig om vooral jezelf de schuld te geven dat je deze vrouw kwijt bent geraakt. Als gevoelige heb je te maken met allerlei invloeden van buitenaf die diep doordringen in je gestel. Is jouw “oordeel” wel zo zuiver? Ben jij helemaal zuiver? Ik ben mijn lieve hondje Suus kwijt geraakt, omdat ik 1, bang was haar kwijt te raken en 2 omdat mij dat ook in een vorig leven is overkomen omdat zij toen mijn dochter was. Genoeg voer voor psychologie en genoeg reden voor mij om weer eens destructief met mijzelf om te gaan. En ik kom er steeds meer achter dat alles een reden heeft en dat die reden pas duidelijk wordt op het moment dat we er in ontspanning naar kunnen kijken. Ik heb gehoord dat we nooit klaar zijn met leren en dus groeien en iedere dag groeien we iets meer naar liefde en mildheid toe. Dus lieve Gordon, ik wil je vragen om geen oordeel over dit gebeurde en dus jezelf te vellen. Waarschijnlijk gaat het om onverwerkte dingen uit het verleden. Het enige wat we schijnbaar hoeven te doen is het tot in diepste van onszelf te voelen, waardoor we verwerken en op die manier de wereld helpen en “zuiveren”. Niets meer, niets minder. Iedere dag komt die pijn terug maar ook iedere dag gaat het een klein beetje beter. Veel liefs van Roos
Hartverwarmend in open eerlijkheid!