En wat de maatschappij daaraan kan veranderen
Hij was een jaar of veertien en zat in het tweede jaar van het VWO, beslist geen domme jongen dus. Helaas zag hij, laten we hem even Paul noemen, dit anders. Zelden zag ik zo’n onzekere jongen als Paul. Als hij een toets moest maken, trok hij al zijn letters een keer of 3 over, alsof hij hoopte dat zijn foutjes dan minder op zouden vallen. Paul had namelijk dyslexie en niet zo’n beetje ook. Dat mij dat niets kon schelen, dat ik het liefste al zijn foutjes zou negeren en dat ik de jongen achter dit alles zag, ontging hem volledig.
Ik heb Paul nooit meer gezien na zijn schooltijd, maar ik zie nog wel veel volwassenen zoals hij. Mensen die zichzelf klein houden, die niet durven doorgroeien in het bedrijf waar ze werken. Mensen die niet durven te schrijven voor hun werk of hun onderneming. Mensen die zichzelf in sommige gevallen het liefst onzichtbaar zouden maken als ze moeten schrijven of hardop lezen. En altijd doet dat mijn hart een beetje zeer. Want net als ik ooit eens tegen Paul zei, zou ik tegen iedereen met dyslexie, of andere leerstoornissen, willen zeggen: Je bent niet dom! Echt niet! Iets in jouw brein zorgt ervoor dat de letters niet helemaal doen wat ze volgens de maatschappij zouden moeten doen. Maar dit zegt helemaal niets over jouw intelligentie. Vroeger niet en nu ook niet. Zou je willen proberen dat in je oren te knopen?
Voor scholen en de maatschappij als geheel ligt hier een taak. Hoe vaak hoor je niet dat mensen zich ergeren als er veel fouten gemaakt worden in een tekst? Hoe vaak hoor je niet dat mensen anderen als dom bestempelen? Hoe vaak houden we mensen niet klein? Scholen doen het gelukkig nu veel beter dan vroeger. Toen mijn dyslectische stiefvader op school zat, hadden ze geen idee wat dyslexie was en vonden ze hem gewoon dom. Nu wordt dat, Godzijdank, niet meer gezegd. Dat wil alleen nog niet zeggen dat je kinderen niet dat gevoel geeft. En dat gevoel blijft vaak een leven lang bij ze.
Ik heb ooit, na het bestuderen van meervoudige intelligentie, voor mijzelf de stelling aangenomen: “Niemand is dom.” Iedereen is wel ergens goed in en niemand is overal goed in. Denk aan de superslimme professor die geen idee heeft hoe hij een student met problemen moet troosten. Denk aan de voetballer die misschien niet makkelijk uit zijn woorden komt, maar een perfecte balbeheersing laat zien. Denk aan mensen die zich door hun schooljaren worstelden, maar fantastisch kunnen zingen. Voor mij zijn letters altijd logisch geweest, ze waren en zijn mijn vrienden. Had ik mooi geluk in deze maatschappij. Maar cijfers en moeilijke formules, waren niet logisch voor mij en gaven me stress. Nu ik er niet meer mee oefen, is dat zelfs nog veel erger. Zo heeft iedereen zijn sterke en zwakke punten. Wil je de volgende keer dat je iemand “dom” wilt noemen hier eens over nadenken? Samen kunnen wij zorgen dat we de focus leggen op de krachten van de ander. Je groeit zelf toch ook als iemand ziet waar jij echt goed in bent? Gun dat ook een ander. Denk na voor je je oordeel velt en kijk eens verder. Ik beloof je dat het niet alleen de wereld van de ander, maar ook jouw eigen wereld verandert!
Mijn zoon is intelligent maar had op de basisschool veel moeite met lezen en spelling. Bij een onderzoek op 11 jarige leeftijd bleek hij dyslectisch. Hij heeft toen een Davis training gevolgd. Na die training ging zijn spelling met grote sprongen vooruit. Hij volgt nu een HBO opleiding en heeft nauwelijks nog last van zijn dyslexie. Ik kan iedereen het boek van Davis "de gave van dyslexie" aanraden.
Het heeft indderdaat niks met dom zijn te maken. Ik zie het meer als een stukje te kort komen in de maatschappij en een gebrekje bij mij zelf. Vaak moeten we communiceren via Schrift om bepaalde zaken duidelijk te maken. Dit kost vaak een hoop energie omdat ik worden moet opzoeken hoe ze geschreven moeten worden. Ik zelf ben er nooit onzeker over geweest dat ik altijd fouten maak in mijn teksten. Het gaat er om dat we elkaar begrijpen wat ik probeer te vertellen. Zo ben ik regelmatig door mensen op me vingers getikt dat er taalfouten in een tekst staan. vaak vinden de personen die het in het openbaar doen zich vantasties slim, en dat zullen ze dan ik wel zijn. Maar ach denk ik dan… Gelukkig heeft ie me begrepen wat er stond en daar gaat het tenslotte om. Ik heb vanaf het moment dat ik een pen en papier in me handen heb dit gebrekje. Door er creatief mee om te gaan ben ik best ver gekomen als ondernemer. Voor kinderen zijn er gelukkig goeie trainingen om het gebrekje te verminderen. In mijn tijd was dit niet toen was je gewoon best wel een beetje dom. Tegenwoordig hebben we veel hulpmiddelen om je teksten zo goed mogelijk zonder taalfouten te schrijven en daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van. Ik heb geen last van onzekerheid nooit gehad. Maar ik kan me wel voorstellen dat er een hoop mensen zich niet durven te ontwikkelen. En dat is best jammer.
Mijn oudste dochter is ook met beiden opgegroeid dyslexie en dyscalculie, zij was het mens voor de ezelsbruggetjes, iedere persoon heeft zijn eigen manier om toch met zijn/haar handicap te proberen om te gaan.
Toen op school duidelijk werd dat tafels der vermenigvuldiging leren niet ging, en ze alles door elkaar husselde, werd er gewoon een stickertje geplakt dom, helaas hebben we een enorm gevecht gestreden voor erkenning, met het lezen van: Ruimte voor dyslexie van Leon Biezeman, kreeg ik het licht te zien en heb ik haar met veel geduld proberen te helpen, op een andere manier met onthouden van stof en leren om te gaan.
Ze is wel naar de moeilijkste HBO studie gegaan(laborant histologie) en erin afgestudeerd, ik kan het ook hoor mam, ja tuurlijk kind, zelfs van Einstein word er gezegd dat die dyslectisch was!
Ik ben het helemaal mee eens met de schrijfster. We hebben 2 kinderen 1 met ernstige dyslexie en de andere zij heeft enorm veel moeite met rekenen. Hierdoor is er ook een stukjes lezen moeilijk. Dit trekt nu weer bij, doordat ik met haar naar een kinderfysiotherapeut ga die met energieën werkt. Zij zorgt ervoor dat de blokkades in haar lichaam langzaam verdwijnen. Dit is echt een aanrader. Verder is er ook een heel beeldend boekje dat heet "ben ik in beeld " heel erg gemakkelijk geschreven en voor iedereen te begrijpen en te lezen. Kinderen van ongeveer 8 jaar kunnen dit al gaan lezen. Veel leesplezier. Groetjes Caroline
Bedankt voor de tip, mogelijk hebben anderen hier iets aan!