Vanochtend ging ik een flink stuk hardlopen door de natuur. Een fris begin van de dag. Even mijn hoofd leegmaken. Mediteren terwijl ik actief bezig ben en lekker opgeladen thuiskomen. Heerlijk!
Metaforen uit de natuur
Deze hele week al maakt de natuur me het een en ander duidelijk met zijn mooie metaforen. Vanochtend had ik er ook weer zo eentje. Deze keer over obstakels. Alleen het woord al. Bah! Ik hou niet van obstakels. Ik wil gewoon al hardlopend mijn weg vervolgen, het liefst zonder al te veel omwegen. Steeds vaker zie ik echter dat juist die obstakels en omwegen me iets moois komen brengen. Zo lang ik me maar bewust ben van hun boodschap.
Bewustwording
Tijdens mijn hardlooproute was er zo’n moment van bewustwording. Het bospad waar ik liep was bezaaid met waterplassen. Sommigen waren zo groot dat ze de hele breedte van het pad in beslag namen. Echte ‘obstakels’ dus. Tenminste, dat dacht ik in eerste instantie. Het viel me echter pas op toen ik bij de derde plas aan kwam en ik deze als een gek zo snel mogelijk probeerde te passeren. Ik wilde niet stoppen en probeerde door te rennen, want anders… Ja, wat zou er anders eigenlijk gebeuren? Ik besloot het bij de volgende plas eens uit te proberen. Dus ik stopte. Ik nam mijn tijd om te kijken en daarna de plas rustig te passeren. En wat bleek? Het ging natuurlijk veel gemakkelijker! Doordat ik mezelf de tijd gunde om de plas rustig te benaderen en te bekijken, kon ik de fijnste kant kiezen om zonder natte voeten aan de overkant te komen. Tegelijkertijd rustte ik op deze manier steeds een beetje uit en kon ik mijn hardlooproute zelfs wat verder uitbreiden. Én ik genoot veel meer van de natuur. Wauw, wat een eenvoudig, maar prachtig inzicht!
Dagelijkse omgang
Toen ik het bospad uiteindelijk achter me liet, had ik ruim de tijd om dit nieuwe inzicht te laten bezinken. Er kwam toen een vraag in me op, die in mijn hoofd bleef ronddwalen. “Hoe ga ik in mijn dagelijks leven eigenlijk met obstakels om?” Ik kwam er tijdens het lopen achter dat ik ze vaak op dezelfde manier benader als de waterplassen op het bospad. Ik storm er op af in de hoop dat ik ze zo snel mogelijk achter me kan laten. Juist doordat ik mezelf geen tijd gun om stil te staan en ze te bekijken, krijg ik natte voeten of verstap ik me. Ik vergeet te genieten onderweg of ik ben doodmoe aan het einde van de rit. Niet altijd nodig dus, blijkt nu wel. Ai, dat is best confronterend!
Dankbaarheid
Eenmaal thuis van mijn hardlooproute deed ik een oefening om mijn ademhaling weer tot rust te brengen. Ik bedankte in gedachten de natuur voor deze mooie spiegel en voelde me dankbaar voor het inzicht dat via deze weg op mijn pad mocht komen.
Wat nu?
Of ik in de toekomst obstakels daadwerkelijk op een andere manier zal gaan benaderen, weet ik nog niet. Blijkbaar is dit de manier die mij NU het beste ligt, anders had ik hem niet telkens uitgekozen. Toch vind ik het mooi dat ik dit inzicht heb mogen ontvangen. Ik ben me nu namelijk bewust van de aanpak die over het algemeen mijn voorkeur heeft gehad, en kan er daardoor ook voor kiezen om het een volgende keer anders te doen. Om er op die manier achter te komen wat dat me brengt.
Vertrouwen
Of je er nu voor kiest om obstakels rustig te benaderen, ze probeert te vermijden óf dat je er juist midden in stapt. Het maakt niet uit. Elke situatie heeft een aanpak die passend is voor
. Je mag er op vertrouwen dat ook jij telkens weer de aanpak zult kiezen die op dat moment voor jou de juiste is. De aanpak die je zal brengen naar waar jij op dit moment hoort te zijn.
Je pad ontvouwt zich,
met elke stap die je zet.
Je hoeft je bestemming,
nu nog niet te kennen.
Gewoon de koe bij de horens vatten en voorwaarts. Er zijn namelijk geen problemen alleen maar oplossingen. Als je dichtbij je blijft en je dus niet laat afleiden door al dat geneuzel om je heen zul je altijd een goede oplossing weten te vinden. En vertrouw daarbij ook zeker op het universum dat het je zal helpen “wel eerst even vragen anders gebeurd er niets, je moet zelf de energie in beweging zetten”. Let’s Rock.
Beste Judith,
Wat nu als de obstakels door een ander worden veroorzaakt en de oplossing ook bij de ander ligt?
Mijn man en ik hebben te maken met twee obstakels waaraan wij zelf zo goed als niets kunnen doen.
We benaderen het rustig en stappen er middenin. Vermijden kan niet.
Het levert veel boosheid, frustratie en niet rechtvaardig behandeld voelen op.
Dit duurt nu ruim een jaar en uiteindelijk zal er een eind aan komen. Dan volgt er een al in gang gezette juridische weg. Ook daar komt een eind aan en wat het resultaat zal zijn is nog de vraag.
Dit zal ons op een bepaalde manier vormen, maar of dat positief is vraag ik me af.
Wij merken bij onszelf een afnemende tolerantie naar andere zaken en mensen op.
Dat brengt teweeg dat we eerder onze mond open doen en dingen niet meer accepteren.
Dat is ook positief, omdat anderen zo merken dat er met ons niet te sollen valt.
Als ik naar het grote geheel kijk, denk ik dat mijn man en ik allebei nog meer moeten leren ons te uiten, naar de juiste personen.
Voor mij is dat zeker een item dat zich ook lichamelijk uit via kikker in de keel en kuchen.
De obstakels zullen er op een bepaald moment niet meer zijn en wij zullen anders in het leven staan. En dan dienen de volgende obstakels zich aan en wordt er weer van ons gevraagd daar mee om te gaan. Het stopt nooit.