Voel je wel eens, net als ik, dat je een gezegend mens bent? Heel goede en oude vrienden van me vertelden me laatst dat ze me zien als iemand die altijd net om hindernissen heen beweegt als dat nodig is, omdat ik “precies weet waar ze zijn”. Niet dat ik er niet af en toe ´een bende van maak´, net als ieder ander mens, maar ik weet grote catastrofes altijd te vermijden.
Om eerlijk te zijn, voel ik me wel eens “Guus Geluk”. Als ik bij wijze van spreken een plekje nodig heb voor fiets, auto, of mezelf, is die er direct of wordt die gecreëerd als de Rode Zee die door de midden splijt. Ik ben ondernemer, en in die zin onafhankelijk, want ondanks dat ik vaak hard werk heb ik ook veel tijd voor mezelf en ik kan kiezen wat voor projecten ik wil doen. Ik weet al bijna 15 jaar diep vanbinnen dat ik elke dag altijd krijg wat ik nodig heb en heel mijn leven nooit iets tekort heb gehad . Ik zeg wel eens dat ik altijd door liefde word omgeven.
En weet je wat? Dat is ook zo!
Niet dat ik het type ben die dankbaar is precies op het moment dat ie emotionele of fysieke pijn heeft (en die heb ik ook net als jij), zo ver ben ik nog niet. Ik zeur dan ook regelmatig, en heb zo mijn nukken. Maar ik ben wel ongelofelijk dankbaar voor de decennia lange immense pijn, leegte en eenzaamheid die ik vroeger in mijn jeugd en daarna heb ervaren. Want die heeft me geleerd wat onvoorwaardelijke liefde inhoudt en wat ware overvloed is.
Als mensen denken aan het hart en de wens om dat meer te voelen, dan wordt daarvoor vaak ´zingeving´ als motivatie gebruikt, en meestal niet om onvoorwaardelijk lief te hebben. Wat men nu doet voelt leeg en passé, en van daaruit komt de wens om het deze keer anders aan te pakken. Het is ook een heerlijk gevoel om te voelen wat je in het leven echt wilt of komt doen, want als je daar op afgestemd bent luister je naar je ziel en daar wordt een mens gelukkig van. Maar daardoor gaat je hart voelen voor de meeste mensen nog steeds over actie, over ergens naartoe bewegen, over iets moeten doen om zin te geven aan je leven. Maar dat is niet waar onvoorwaardelijke liefde over gaat, want die gaat over zijn, en zijn met dat wat er is.
Als vroeger de pijn en het trauma in mezelf te lang achterelkaar te zeer deed hoorde ik soms een stem in mezelf zeggen dat ik kon buigen om zo niet te breken. Als bamboe in een storm. Nog eventjes volhouden dus, tot de pijn weer ging liggen. Maar vooral lang genoeg om uiteindelijk te gaan begrijpen en voelen dat ik de stormen zelf gecreëerd had omdat ik sinds mijn kindertijd vergeten was om naar mijn ziel te luisteren, die me vertelde over onvoorwaardelijke liefde. En waar die te vinden was, al heel mijn leven lang.
In eerste instantie dacht ik namelijk nog dat onvoorwaardelijke liefde een keuze was en dat is zeker ook zo als je nog in termen van actie, van ergens naartoe bewegen, van iets moeten doen om zin te geven aan je leven gelooft. Maar uiteindelijk leerde ik dat je helemaal niks hoeft te doen om onvoorwaardelijke liefde en de overvloed van het leven om je heen te zien, omdat het de bron van ons bestaan is.
Je hoeft het alleen maar toe te laten.
PS>
Volg me hier op Instagram
