Hoe kan God geen vrouw zijn?

1983. Ik zit op een harde houten bank naast mijn oma en opa. Tijdens de paar dagen dat ik bij hen logeer, had opa me gevraagd mee te gaan naar de kerk. Ik stond niet te springen, maar hij drong nogal aan en wat doe je dan als braaf kleinkind? Tja…

Naast mij is oma in slaap gesukkeld en ik kan het haar niet kwalijk nemen. Opa zit als altijd kaarsrecht, streng als het schoolhoofd dat hij tijdens zijn werkende jaren is geweest, een brave christen te zijn. In deze kerk is alles sober, recht toe, recht aan, veel bruin hout, strakke lijnen. Ik zie weinig vreugde op de gezichten. Het is er heel serieus, streng, belerend en hiërarchisch en ik voel me er niet thuis. Net als dat het mijn oma blijkbaar niet kan boeien, heb ik weinig interesse voor wat er gezegd wordt. Ik voel er geen verbinding mee, heb ook niet het idee dat hier verbinding met mij wordt gemaakt. Niet in de taal die gesproken wordt, niet in de boodschap die we meekrijgen. Mijn gedachten buitelen over elkaar en er komen 1000 vragen in me op. Wat is dit? Wie heeft dit bedacht? Waarom doen zoveel mensen hieraan mee? Ik mis iets. Iets wat is weggesneden, geamputeerd, ontsext, in een verborgen hoek gedreven en alleen als maagd mag bestaan…
In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.

Waar is het vrouwelijke gebleven?

2021. Al bijna twee jaar worden we eens in de zoveel tijd (en soms is dat wekelijks) ‘getrakteerd’ op de persconferenties van de Jonge en Rutte, waar half Nederland inmiddels de buik aardig van vol heeft, om meerdere redenen. Ze lijken de verbinding met de realiteit en met dat waar ze het allemaal voor doen, het volk, totaal uit het oog te zijn verloren. In hun nette pakken staan de mannen volstrekt ongeloofwaardig te zijn. Rutte die na jaren gedraai en gekonkel, grote schandalen en veel kritiek, onverstoord verdergaat. De Jonge die na nogal wat CDA-perikelen niet verkiesbaar was, maar toch op zijn prominente plek zit, minister van Volksgezondheid. Als docent. Het lijken vooral twee pratende hoofden, afgesneden van hun gevoel, van enige compassie of begrip. In plaats van dat ze de bevolking verenigen, doen ze ook nog eens bewust het tegenovergestelde: het volk tegen elkaar opzetten, om hun eigen onkunde en wanbeleid maar zo veel mogelijk buiten beschouwing te kunnen laten.

Ook hier weer: waar is de vrouw? Het vrouwelijke? In dit geval heeft ze wel een actieve, maar alleen een ondersteunende functie, in de rol van gebarentolk. Hoe lang zal het nog duren voor Nederland haar eerste vrouwelijke minister-president zal krijgen? Voorlopig lijkt het er niet op. En van degene die het dichtst bij het vuur zit, Kaag, weet ik niet of we dat moeten willen. Veel vrouwelijke eigenschappen laat ze in elk geval niet zien. Degenen die dat wel doen of in elk geval niet mee willen doen met de machtspelletjes, worden op een zijspoor gezet en naar ‘functie elders’ verwezen.

God kan toch niet geen vrouw zijn?

We hebben nu, na meer dan 100 jaar kies- en stemrecht voor vrouwen 61 vrouwelijke Tweede Kamerleden, van wie 6 partijleider zijn, van de 20 in totaal. De in totaal 196 erkende landen hebben nog geen 30 vrouwelijke leiders.

De wereld snakt naar een vrouwenhand. De Erdogans, Poetins en de Kim Jong-uns laten alleen mannelijk (militair) machtsvertoon zien waardoor de wereld alleen maar meer in een strijd en polarisatie terechtkomt. Onder de Taliban ben je als meisje en vrouw een derderangs burger, zonder enige vrijheid of rechten. En hoe lang lijdt het spirituele Tibetaanse volk nu al onder het meedogenloze Chinese regime? In ons eigen land wordt het er ook niet beter op. Vreedzame bijeenkomsten worden verstoord en als ze al in het nieuws komen, is dat meestal over dat ene moment dat het toch misging. De polarisatie wordt met de dag erger en wij als burgers worden tegen elkaar opgezet alsof we elkaars vijand zijn. Maar dat zijn we niet.

De moeder die leven geeft

Hoe lang gaan we nog de specifieke kwaliteiten van de helft van de wereldbevolking negeren? Wat is er voor nodig om eindelijk waardering te krijgen voor degene die ons creëert? De moeder. De vrouw. Uit wie we allemaal geboren zijn. Moeder natuur. Hoe zou God geen vrouw kunnen zijn? Uit haar komt toch alle leven? Hoe lang blijven we oorlog, strijd en polarisatie nog vereren, verafgoden? In talkshows pro en anti tegenover elkaar zetten omdat dat zo lekker knettert.
Maar wat is er niet interessant aan harmonie en verbinding? Of aan een goed gesprek?

Zolang we alleen de vader, de zoon en de heilige geest blijven erkennen zonder dat we daar de vrouw, de dochter, de heilige aarde als gelijkwaardige naast zetten, blijft de vrouw in haar verdomhoekje zitten. Dat heeft ze al heel lang volgehouden, maar dat verdomhoekje begint barstjes te vertonen. Je kunt iets niet eeuwig blijven onderdrukken en negeren. Er komt een moment, dan moet het eruit. Goedschiks of kwaadschiks. Laten we hopen dat het goedschiks wordt.